Ανύπαρκτη η πρόσβαση στα φτηνά φάρμακα στην Ελλάδα της κρίσης – NEWS247.
Μήνας: Μαΐου 2013
Ακρόπολη 30 Μαΐου 1941 – Δύο φοιτητές αποκαθηλώνουν τη γερμανική σημαία
Ακρόπολη 30 Μαΐου 1941 – Δύο φοιτητές αποκαθηλώνουν τη γερμανική σημαία
Στα τέλη Μαΐου του 1941 είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης. Ο Μανώλης Γλέζος (9/9/1922) και ο Λάκης Σάντας (22/2/1922) ήταν δύο νεαροί φοιτητές, που δάκρυζαν, όπως και χιλιάδες Αθηναίοι, βλέποντας τη γερμανική σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη. Το χιτλερικό σύμβολο προκαλούσε την Ελληνική υπερηφάνεια. Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει…
Το παράτολμο σχέδιο γεννήθηκε στο μυαλό τους ένα ανοιξιάτικο σούρουπο στο Ζάππειο, καθώς αντίκριζαν την Ακρόπολη και στρώθηκαν στη δουλειά για να το υλοποιήσουν. Πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβασαν ό,τι σχετικό με τον Ιερό Βράχο. Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.
Το πρωί της 30ής Μαϊου 1941, ο Γλέζος και ο Σάντας πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο ότι η Κρήτη είχε πέσει. Οι Γερμανοί με προκηρύξεις κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Οι δύο νέοι αποφάσισαν να δράσουν το ίδιο βράδυ. Όπλα δεν είχαν, παρά μόνο ένα φαναράκι κι ένα μαχαίρι. Η ώρα είχε φθάσει 9:30 το βράδυ. Η μικρή φρουρά της Ακρόπολης ήταν μαζεμένη στην είσοδο των Προπυλαίων και διασκέδαζε με νεαρές Ελληνίδες, που πουλούσαν τον ερωτά τους, πίνοντας μπύρες και μεθοκοπώντας.
Με άγνοια κινδύνου, πήδηξαν τα σύρματα, σύρθηκαν ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και άρχισαν να σκαρφαλώνουν από τις σκαλωσιές, που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι για τις ανασκαφές. Φθάνοντας σε απόσταση ολίγων μέτρων από τον ιστό της σημαίας δεν αντιλήφθηκαν κανένα φρουρό και με γρήγορες κινήσεις κατέβασαν από τον ιστό το μισητό σύμβολο του ναζισμού.
Ήταν μία τεράστια σημαία, διαστάσεων 4×2 μ. Είχαν φθάσει πια μεσάνυχτα. Οι δύο «κομάντος» δίπλωσαν και πήραν μαζί τους τη σημαία και ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο απομακρύνθηκαν από την Ακρόπολη, χωρίς και πάλι να γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς, που συνέχιζαν τη διασκέδασή τους.
Με έκπληξη η γερμανική φρουρά αντιλήφθηκε νωρίς το πρωί ότι η σβάστικα έλειπε από τον ιστό. Οι γερμανικές αρχές πανικοβλημένες διέταξαν ανακρίσεις. Μόλις στις 11 το πρωί ανάρτησαν μια νέα σημαία στον κενό ιστό.
Γλέζος και Σάντας καταδικάσθηκαν ερήμην σε θάνατο, οι άνδρες της φρουράς εκτελέστηκαν, οι Έλληνες διοικητές των αστυνομικών τμημάτων της περιοχής απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους, ενώ για τους φύλακες της Ακρόπολης δεν προέκυψε κάποιο ενοχοποιητικό στοιχείο.
Η υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη αποτέλεσε ουσιαστικά την πρώτη αντιστασιακή πράξη στην κατεχόμενη Αθήνα, μία ενέργεια με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά τεράστια απήχηση στο ηθικό των δοκιμαζόμενων Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ιδρύθηκαν οι δύο μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Μανώλης Γλέζος συνελήφθη τρεις φορές από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει, ενώ ο Λάκης Σάντας ξέφυγε από τους διώκτες του και κατετάγη στον ΕΛΑΣ.
sansimera.gr
Asteroid 1998 QE2
ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ: ΗΠΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ» ΒΙΝΤΕΟ
ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ: ΗΠΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ» ΒΙΝΤΕΟ
»Είναι πρόκληση,» είπε ο Κίσινγκερ στην Asia Society την περασμένη εβδομάδα, «πώς να χτίσουμε μια παγκόσμια τάξη, για πρώτη φορά στην ιστορία σε παγκόσμια βάση.
Μιλάμε πολύ για την παγκόσμια κοινότητα, αλλά το γεγονός είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ πριν μια παγκόσμια κοινότητα «προτείνοντας στην Κίνα και τις ΗΠΑ να συνεργαστούν για μια τέτοια προσπάθεια.
Ο David Rockefeller απαίτησε φόρο τιμής προς τον κομμουνιστή πρόεδρο Μάο, τον πιο παραγωγικό μαζικό δολοφόνο του 20ου αιώνα (υπεύθυνος για την εξολόθρευση 49-78,000,000 κινέζων).
Ο Rockefeller θεωρεί τον Μάο ως ένα ιδανικό ηγέτη, και την κομμουνιστική επανάσταση και τις δολοφονικές πολιτικές αφανισμού, ως πρότυπο για τηνπαγκόσμια κυβέρνηση.
Ζητείται λογική, χαρίζονται προσόντα | Άρθρα | Protagon
Ζητείται λογική, χαρίζονται προσόντα
Λόγοι δυσκολίας κάλυψης θέσεων εργασίας
Η Ελλάδα πέρα από τα Τέρατα
Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι πάντα αυτή που νομίζουμε.
Υποδείξτε τα θέματα που θέλετε να ερευνήσουμε στοterata@protagon.gr
Τέρας: Δεν καλύπτονται οι θέσεις εργασίας, γιατί δεν υπάρχουν οι υποψήφιοι με τα κατάλληλα προσόντα.
Το ρεπορτάζ
Η αδυναμία πρόσβασης ή επανένταξης στην αγορά εργασίας και η ανεργία είναι ο πρώτος λόγος που ωθεί τους Έλληνες στην αναζήτηση εισιτηρίων για το εξωτερικό. Όχι για διακοπές, αλλά για ένα καλύτερο επαγγελματικό αύριο. Δεν είναι, όμως, τόσο υψηλό όσο φαντάζεστε το ποσοστό αυτό που απαντά πως αυτή είναι η βασική αιτία για την αναζήτηση καλύτερης τύχης. Είναι, μόλις, το 36%. Υπάρχει ακόμη ένα 29% που μιλά για την έλλειψη προοπτικής και ένα 18% που αναφέρεται στην έλλειψη αξιοκρατίας. Αθροιστικά, ξεπερνούν την ανεργία. Ταυτόχρονα, όσοι σκέφτονται τα ξένα προσβλέπουν σε καλύτερο μισθό και σε επαγγελματική εξέλιξη (σελ. 4).
Η έρευνα της Manpower για τη δυσκολία στον εργασιακό στίβο έχει άλλη ανάγνωση από τη συνηθισμένη. Μιλά για τα εμπόδια που έχουν οι εργοδότες στο να βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο για την κατάλληλη θέση και όχι για το πόσο εύκολα το σημάδι του μαρκαδόρου στην εφημερίδα γίνεται, από κύκλος, «τικ». Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προσόντων, τίτλων σπουδών ή εργατικότητας, όπως παρουσιάζεται. Το πρόβλημα είναι οι απαιτήσεις των εργοδοτών. Διαβάστε την, συγκρίνετε τα αποτελέσματά της με τα αντίστοιχα για τις άλλες χώρες στον πλανήτη και θα καταλάβετε.
Θα δείτε πως οι Έλληνες εργοδότες ζητούν εμπειρία. Μπόλικη εμπειρία, πριν αποφασίσουν να κάνουν υποχωρήσεις ή πριν περιμένουν τον κατάλληλο υποψήφιο (60% σε σχέση με το 24% στον υπόλοιπο κόσμο). Η έλλειψή της είναι σε μεγάλο βαθμό εξηγήσιμη εξαιτίας της μειωμένης προσφοράς από το 2008 και μετά και θυμίζει το σωφρονιστικό σύστημα. Η επανένταξη δεν γίνεται ποτέ, λίγοι δίνουν δουλειά σε κάποιον μετά τη φυλακή. Έτσι και με την εμπειρία. Απαιτείται σε μια περίοδο που δεν υπάρχει κάποιος να στρώσει το έδαφος για να την αποκτήσει ο εργαζόμενος.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Οι τεχνικές δεξιότητες απασχολούν τους Έλληνες εργοδότες σε ποσοστό 15% (34% στο εξωτερικό) και είναι το πέμπτο πράγμα που κοιτούν. Αντίθετα, η προσαρμοστικότητα είναι το τέταρτο (16%) όταν στο εξωτερικό είναι από τα τελευταία πράγματα που τους απασχολούν (4%, τέσσερις φορές κάτω δηλαδή). Θα βρείτε κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία στον πίνακα. Όπως για παράδειγμα το ότι στο εξωτερικό υπάρχει σχεδόν διπλάσια έλλειψη υποψηφίων (17%-32%).
Τι άλλο λέει η έρευνα της Manpower; Πως δεν είναι τα πράγματα όλο και χειρότερα, αλλά κάθε χρόνο αλλάζουν τα δεδομένα. Προσέξτε το διάγραμμα και θα παρατηρήσετε πως μετά τη συνεχή πτώση της δυσκολίας κάλυψης κενών θέσεων εργασίας (2008-2010) υπήρξε μια θεαματική αύξηση που επανέφερε τα ποσοστά στα προ κρίσης επίπεδα, σχεδόν. Και μετά πάλι τα ίδια (πτώση) για να έρθει και πάλι αύξηση. Σαν καρδιογράφημα, δηλαδή. Αντίθετα, στο εξωτερικό παρατηρείται μια σταθεροποιητική τάση, με αυξητική τάση. Σε αυτό αντικατοπτρίζονται και οι συνεχείς αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όσον αφορά τις νομικές συμβάσεις που τις διέπουν.
Οι Έλληνες εργοδότες απαντούν πως δυσκολεύονται να βρουν τους κατάλληλους. Οι Έλληνες εργαζόμενοι απαντούν πως δυσκολεύονται να φτάσουν από την αγγελία στο γραφείο της συνέντευξης. Τα νούμερα δείχνουν επιμονή σε ένα μοντέλο εντελώς διαφορετικό από τις υπόλοιπες χώρες. Ευέλικτο, πιεστικό, μπουκωμένο και αναποτελεσματικό.
Πώς να καταστρέψετε την κόρη σας σε 5 ακόμα πιο εύκολα στάδια | Άρθρα | Protagon
Πώς να καταστρέψετε την κόρη σας σε 5 ακόμα πιο εύκολα στάδια
Πρώτα απ’ όλα θέλω να σας ενημερώσω, παίδες μου αγαπημένοι, ότι μελετάω εμβριθώς όλα σας τα σχόλια για να διαπιστώσω αν μιλάω σε τσίγκινα αυτιά ή όχι. Λοιπόν, από τον έλεγχο των σχολίων της προηγούμενης εβδομάδας ένα μπήκε κατευθείαν στο μάτι μου και το εξόρυξε. Ήταν ένας χοντρός που ζούσε με τη μάνα του και περίμενε, λέει, μια ζωή να βρει ένα όμορφο και καλό κορίτσι να παντρευτεί (για να σηκωθεί να φύγει επιτέλους από τη μάνα του) αλλά δυστυχώς πέφτει συνεχώς πάνω στα κορίτσια του διπλανού πόρταλ, δηλαδή σε κάτι μυστήριες δυσκολέτες σαν τα μούτρα μου!
Λατρεμένε μου, χοντρέ φίλε, έχω δύο ερωτήσεις για σένα: 1) Δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό να φύγεις από τη μάνα σου χωρίς να βρεις την όμορφη και την καλή κοπέλα που θα σε αναλάβει εργολαβικά; 2) έχεις δει εσύ καμιά χοντρή που να μένει με τη μάνα της ελπίζοντας ότι θα βρει ένα όμορφο και καλό παιδί να την κάνει κορώνα στο κεφάλι του; Γιατί εγώ δεν ξέρω καμιά τέτοια. Οι χοντρές σεταρισμένες με μαμά που ξέρω εγώ χτυπάνε κάθε πρωί το κεφάλι τους στην ντουλάπα (έχουν μια οικειότητα αφού είναι σαν δίδυμη αδερφή τους) ακούγοντας τη μάνατζερ από την κουζίνα να τις κράζει: «Τι ψάχνεις, μωρή, την ντουλάπα; Στα είδη κάμπινγκ να ψάξεις. Εκεί τα πουλάνε τα αντίσκηνα!» και αυτή τη διαφορά ακριβώς θα αναπτύξω σήμερα, φίλε χοντρέ, ώστε να γίνει επιτέλους κοινό κτήμα της ανθρωπότητος η απάντηση στην ερώτηση: «Γιατί η μαμά του χοντρού τον βλέπει σαν μπαμπάτσικο ημίθεο και η μαμά της χοντρής τη βλέπει σαν… χοντρή;». (Και όχι, η «αντικειμενικότητα» δεν είναι η απάντηση. Εκτός αν η αντικειμενικότητα φύεται στο μυαλό της μαμάς μαζί με τη λέξη «κόρη» και εξαλείφεται κατευθείαν με την εμφάνιση του γιου)
ΣΤΑΔΙΟ ΠΡΩΤΟ
Από τη στιγμή που το ατυχής κορίτσι γεννηθεί εντός μιας γαμάτης ελληνικής οικογένειας, η μανούλα θα σπεύσει να του βάλει, αντί για πετσετέ φορμάκια, οργάτζες ροζ με βελούδινους φιόγκους μεγαλύτερους απ΄ το μπόι του μην τυχόν και περάσει κανείς το μωρό για αγόρι έτσι καραφλό που είναι και του καταστρέψει άπαξ δια παντός την πιθανότητα να γίνει η επόμενη Ατζελίνα Τζολί (ει δυνατόν χωρίς το καταραμένο γονίδιο και τη ροπή προς το αφρικανικό φιλανθρωπικό έργο). Στη συνέχεια θα το βομβαρδίσει με μπιμπιμπόδες και σετ κουζίνας με μαχαιροπήρουνα μην τυχόν κι αρπάξει κατά λάθος καμιά μπάλα του ποδοσφαίρου το βρέφος και εξελιχτεί σε Ντέμη Νικολαΐδη αντί για Δέσποινα Βανδή.
ΣΤΑΔΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Στη συνέχεια το καλό κορίτσι πρέπει να εγγραφεί σε καλό σχολείο και να γίνει καλή (αλλά προσοχή: και καλλίγραμμη) μαθήτρια. Η μάνατζερ αρχίζει αμέσως ανένδοτο αγώνα ώστε να πείσει το κορίτσι α) να ξεπεράσει τη Σούλα την ξαδέρφη της που έχει σε όλα 10 γιατί δεν αντέχει να ακούει την κουνιάδα της να κοκορεύεται για τα κατορθώματα του βλαμμένου της β) να μη σαβουρώνει τσιπς και σοκοφρέτες γιατί τώρα δημιουργούνται τα λιποκύτταρα και σε 10 χρόνια θα τρέχουμε για λιποαναρροφήσεις. Ο πατέρας δεν πολυασχολείται αν και βρίσκει την κόρη του ακαταμάχητη. Θα ήθελε, αλλά τα κοριτσάκια δεν ξέρει πώς να τα χειριστεί. Την παίζει λίγο και κάθε τόσο αναφωνεί: «είναι μια μαλαγάνα αυτή, ό,τι θέλει με κάνει με την τσαχπινιά της», υπογραμμίζοντας έτσι στο κορίτσι τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο δικαιούται να διεκδικεί ένα κορίτσι: την πουτανιά.
Μερικά κορίτσια στρώνουν αμέσως. Διαβάζουν και δέκα τόμους Κάντι-Κάντι/ Μανίνα/ Κατερίνα/whateverstupidglossy για να πάρουν γραμμή και ισοπεδώνουν την ξαδέρφη τη Σούλα με τις επιδόσεις τους στα αγγλικά παίρνοντας Lower πριν πάνε στην Τρίτη δημοτικού. Μερικά κορίτσια όμως σκαλώνουν. Τρελαίνονται από την υπόγεια πίεση και παίρνουν τον λάθος δρόμο. Μπορεί να γίνουν από μικρά φρίκουλα, γλωσσούδες, μελλοντικά μέλη εξεγερμένου 15μελούς, ντεθάκια/μεταλλάκια τύπου αντίφα με τατού. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτά ΔΕΝ είναι κορίτσια που μπορούν να γίνουν μάνες. Αυτά είναι ο σταυρός της μάνας. Αυτά σε μια ευνομούμενη κοινωνία θα στειρώνονταν κανονικά. Σ’ αυτή την περίπτωση η μάνα αναφωνεί “Τι σταυρό σηκώνω, Παναγία μου;» και ο πατέρας «μωρέ, θες ένα χέρι ξύλο να στρώσεις εσύ. Ίδια η μάνα σου έγινες». Το ανεξήγητο είναι τι διάολο είδε ο πατέρας αφού τα φρίκουλα αυτά έγιναν φρίκουλα ακριβώς για να ΜΗ μοιάζουν με τη μάνα τους. (Αυτά, παίδες μου αγαπημένοι, είναι τα μυστήρια του σύμπαντος. Κρίμα που δεν έχουμε στο ΠΡΟΤΑΓΚΟΝ έναν δημοσιογράφο-ερευνητή του διαμετρήματος του Κώστα Καββαθά να το ψάξει το θέμα.)
ΣΤΑΔΙΟ ΤΡΙΤΟ
Όταν μπει για τα καλά στην εφηβεία τα πράγματα μπαίνουν πια σε επικίνδυνη τροχιά για την ατυχής κορίτσι, πράγμα που σημαίνει ότι σηκώνει τα μανίκια και την αναλαμβάνει ως full time project η μάνατζερ. Πρώτα απ’ όλα την τσεκάρει από πάνω μέχρι κάτω με μάτι σκάνερ για να ξετρυπώσει κάθε μισοκρυμμένο κουσούρι της κόρης της. Έχει πεταχτά αυτιά; Έχει κάπως στραβή γάμπα; Έχει λιπαρό μαλλί; Όλα αυτά είναι κουσούρια που απομειώνουν την εμπορική αξία της κόρης της, οπότε οφείλει σα μάνα α) να της τα υπογραμμίσει και β) να της τα εξαφανίσει. Άμα το κορίτσι τα παίρνει τα γράμματα, αμέσως πιάνει το υπονοούμενο: τα κορίτσια είναι εμπόρευμα και μάλιστα ευαίσθητο, σαν το αχλάδι. Πρέπει να είναι καλοσχηματισμένο, γυαλισμένο και στη σωστή συσκευασία. Άμα είναι ελαττωματικό δεν θα το πάρει κανείς. («Μα κι ο Τάκης έχει μεγάλα αυτιά», ίσως ψελλίσει. Τον αδερφό της εννοεί η αφελής κορίτσι αλλά γρήγορα παίρνει την πληρωμένη απάντηση: «Μην κοιτάς τον Τάκη, μωρή. Ο Τάκης είναι ο πελάτης. Είδες εσύ σε κανένα μανάβικο τα αχλάδια να κρίνουν τον πελάτη;»)
Υπάρχει όμως το σοβαρό ενδεχόμενο το κορίτσι να είναι πνεύμα αντιλογίας και να αντιστέκεται σθεναρά στην προοπτική της αχλαδοποίησής του, οπότε η μάνατζερ πιάνει τα πυρηνικά όπλα: Από το πρωί που θα το ξυπνήσει για πάει στο ρημαδοσχολείο της (όπου πρέπει να παραμένει σταθερά πρώτη μαθήτρια), μέχρι να αποσυρθεί κάτω από το πάπλωμα για να ξεραθεί, μια ένρινη φωνή βοά μέσα στο αυτί της. Η φωνή αυτή λέει τα εξής: «Χόντρυνες πάλι. Πάλι σαβούρωνες σοκοφρέτες, μωρή άχρηστη; Δε βλέπεις τη Μαρία-Νεφέλη των αποκάτω; Κούκλα ζωντανή είναι. Και πήρε και 20 στα Αρχαία που εσύ κόλλησες στο 19, δυο χρόνια. Τι έχει αυτή παραπάνω από μας, μωρή; Ε; Δε μιλάς; Δε μιλάς, ε; Αχ, Παναγία μου, τι λάθη έκανα και τα πληρώνω τώρα μ’ αυτό το παιδί; Και μ’ αυτόν τον αγριάνθρωπο με το μαλλί, να τα κόψεις τα σούρτα-φέρτα. Το ξέρεις ότι ο πατέρας του είναι ταξιτζής; Εμείς είμαστε δημοκρατική οικογένεια, δεν μου μαζέψεις τους χρυσαυγίτες εδώ μέσα. Άμα θες να βγεις, να βγεις με τη Χριστιάνα και τον αδερφό της που ξέρουμε και την οικογένεια. Δεκαεφτά ακίνητα έχουν μόνο στην Κηφισιά, σου λέει».
Τότε η αφελής κορίτσι βγάζει το κεφάλι από το πάπλωμα και ψελλίζει «ο Τάκης γιατί βγαίνει με τη Μαρία;». «Ο Τάκης είναι άντρας, μωρή. Τι θες να βγαίνει, με τον Μήτσο, να μας τόνε πούνε αδερφή;». Ηττημένη ξαναχώνει το κεφάλι στο πάπλωμα και δεν το ξαναβγάζει παρά μόνο α) για να βάψει το νύχι πράσινο, με το μανό που βρήκε μέσα στο cosmogirl β) να κάνει ξανθές ανταύγειες που αρέσουν στον αδερφό της Χριστιάνας με τα 17 ακίνητα και γ) για να πάει στο φροντιστήριο μπας και περάσει στο πανεπιστήμιο.
ΣΤΑΔΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Όταν είναι να δηλώσει τις σχολές της προτίμησής της, η ατυχής κορίτσι (που θα γούσταρε σαν τρελή να γίνει γιατρός χωρίς σύνορα και να εξαφανιστεί στη Σομαλία), ακούει τη φωνή της μάνατζερ να κράζει: «Τι τη θες την ιατρική εσύ, παιδί μου; Θα σπουδάζεις 18 χρόνια για να δουλεύεις μετά 12 ώρες το 24ωρο; Και μάνα πότε θα γίνεις εσύ, μου λες; Στα 40 σαν την κυρία Νίτσα απέναντι που έκανε 18 εξωσωματικές; Να δω τι θα το κάνουμε μετά το μόγγολο που θα βγάλεις». Λέγε-λέγε η ατυχής κορίτσι έχει ήδη μπει στην πιο χαμένη μάχη όλων των εποχών: Τη μάχη με τον χρόνο. Της το λένε από όλες τις μεριές, έχει ημερομηνία λήξεως σαν το γιαούρτι, οπότε τρομάζει, αγχώνεται και υποχωρεί. Θα γίνει νηπιαγωγός που είναι εύκολη σχολή και σετάρεται ωραιότατα με τη γυναικεία της φύση.
Στο τρίτο έτος γνωρίζει τον Μιχαλάκη, τελειόφοιτο Ιατρικής. Τα φτιάχνουν. Καλό παλικάρι ο Μιχαλάκης – αρέσει και στη μαμά. Είναι βέβαια λίγο φιλόδοξος, λίγο φλώρος και λίγο κολλημένος με τη μανούλα, αλλά ποιος δεν είναι; Μια ροπή που είχε να του τη λέει την πρόσεξε ΑΜΕΣΩΣ η μάνα της και το ρύθμισε το θέμα. «Γιατί κάνεις συνέχεια την έξυπνη, παιδί μου; Τι κουσούρι είναι αυτό; Τι θες να αποδείξεις, δηλαδή; Ότι είσαι καλύτερη απ΄ αυτόν; Είσαι καλύτερη, αλλά ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να το κρύβεις. Οι άντρες είναι ευαίσθητοι σ’ αυτά. Οπότε σκάσε και βάψε λίγο το μάτι που είναι σαν ψόφιο».
Αποφοιτώντας ο Μιχαλάκης κάνει κατευθείαν αίτηση στο Mass General στη Βοστώνη, να κάνει Νευροχειρουργική. Το κορίτσι σκέφτεται να πάει στο Λονδίνο να κάνει μεταπτυχιακό στη Μοντεσοριανή Αγωγή. Η μάνατζερ, όμως, του κοριτσιού έχει άλλη γνώμη. «Στη Βοστώνη θα πας μαζί με τον Μιχαλάκη. Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, δεσποινίς». «Ε, άμα είναι να λησμονηθούν ας λησμονηθούν», αντικρούει επιπολαίως αυτή. «Και νομίζεις ότι θα ξαναβρείς Μιχαλάκη, μωρή; Τέτοιο παιδί; Με τέτοιες προοπτικές; Που να σε θέλει;» (ελπίζω να το πιάσατε κι εσείς το υπονοούμενο. Τόσες φορές που της το έχουν πει το ‘χει χωνέψει πια η ατυχής κορίτσι πως το να βρει αυτή ένα ωραίο και καλό παιδί που να τη θέλει είναι σχεδόν αφύσικο. Το φυσικό, φυσικά, είναι να μην τη θέλει κανείς με τόσα κουσούρια που δεν έχει)
«Μα, δεν έχει τη σχολή που θέλω στη Βοστώνη», επιχειρεί για τελευταία φορά να αμυνθεί. «Πώς βγήκε τόσο φιλόδοξο αυτό το κορίτσι;», αναρωτιέται ο μπαμπακούλης σηκώνοντας για πρώτη φορά τα μάτια από την εφημερίδα ΘΥΡΑ 13. «Δεν είναι ωραίο πράμα, παιδάκι μου, η φιλόδοξη η γυναίκα. Δε βλέπεις τη Μέρκελ που τη βρίζει ο κοσμάκης;».
Οπότε, τι να κάνει η ατυχής κορίτσι; Βάζει την κεφάλα κάτω και ακολουθεί τον Μιχαλάκη στη Βοστώνη. Τον αγαπάει, άλλωστε. Γι’ αυτό και ψήνεται όταν της προτείνει να κάνει μεταπτυχιακό στη Νοσηλευτική, έτσι ώστε να μπορούν να δουλεύουν μαζί. Η μάνατζερ που το ακούει στο τηλέφωνο ενθουσιάζεται: «Επιτέλους, πήρες κι εσύ μια σωστή απόφαση. Τον άντρα σου, μωρή, να τον έχεις από κοντά. Σαν ξερολούκουμα τους βλέπουν όλες τους γιατρούς». Το κορίτσι αρχίζει να ανησυχεί χωρίς να αναρωτηθεί ούτε λεπτό γιατί στο καλό να δει οποιαδήποτε τον Μιχαλάκη τον φλώρο σαν ξερολούκουμο.
Και η ζωή συνεχίζεται. Δεν έχει παράπονο – απλά είναι λίγο ντάουν κι αρχίζει πάλι να τρώει 12 σοκοφρέτες ημερησίως για να της φτιάχνει το κέφι. Μέχρι εκείνο το πρωί που διαπιστώνει με τρόμο πως δεν χόντρυνε πάλι λόγω σοκοφρέτας. Απλά, είναι έγκυος. Στην αρχή σοκάρεται. Να γίνει μαμά από τα 24; «Γιατί όχι», λέει ο Μιχαλάκης. «Τώρα που είμαστε νέοι κι έχουμε όρεξη». «Μα, εσύ λείπεις συνέχεια, ψελλίζει η ατυχής κορίτσι. Εγώ πώς θα κάνω σχολή και μπέιμπι σίτινγκ;». «Μη φοβάσαι, ρε χαζό», της χαμογελάει αυτός. «Θα φωνάξουμε τη μαμά μου, να μας το φυλάει. Χήρα είναι, τι να κάνει στην Αθήνα μόνη της;».
ΣΤΑΔΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
Τη μέρα που γέννησε η ατυχής κορίτσι άνοιξε τα μάτια και είδε από τη μια τον Μιχαλάκη με μια ανθοδέσμη κι από την άλλη τη μάνα της και την πεθερά της να φωτογραφίζονται με το μωρό. Ζήτησε να της ανοίξουν τα παράθυρα να μπει λίγος αέρας. Κάτι την έπνιγε στο στήθος. Ξαναέκλεισε τα μάτια και για να νιώσει λίγο καλύτερα άρχισε να ονειρεύεται: Το κοριτσάκι της δεν θα το άφηνε να καταντήσει σαν κι αυτές. Θα το ‘παιρνε απ΄ το χέρι και θα του μάθαινε πώς να γίνει η πιο κουκλάρα, η πιο τολμηρή, η πιο κομψή, η πιο επιτυχημένη, η πιο γαμάτη γκόμενα που περπάτησε ποτέ πάνω σ’ αυτή τη Γη. Πρωθυπουργό θα την κάνω. «Κι άμα δεν θέλει;», ψέλλισε μια φωνούλα μέσα της. «Μωρέ, θα την κάνω εγώ να θέλει», επανέφερε τον εαυτό της στην τάξη η φρέσκια μάνατζερ. «Ευτυχώς, Παναγία μου, είναι όμορφη».
(βρίστε ελεύθερα, όχι μόνο εσείς, παίδες μου αγαπημένοι, αλλά και κάθε είδους μάνατζερς και χοντροί που μένετε με τη μαμά σας, εδώ και στο facebook)
Είμαστε, δυστυχώς, δικομανείς | Άρθρα | Protagon
Είμαστε, δυστυχώς, δικομανείς
O Αντώνης Καραμπατζός, επίκουρος καθηγητής Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών, ανήκει σε μία ελπιδοφόρα νέα γενιά πανεπιστημιακών δασκάλων. Όχι μόνο γιατί διαθέτει ένα πανίσχυρο οπλοστάσιο γνώσεων, αλλά κυρίως διότι η εσωτερική του καλλιέργεια του προσδίδει αληθινή ευαισθησία και απλότητα, στοιχεία μιας καλής καρδιάς.
Πρόσφατα, με την ομάδα φοιτητών του, συμμετείχαν στον 8ο Διεθνή Διαγωνισμό Εμπορικής Διαμεσολάβησης που διεξήχθη στο Παρίσι υπό τη διοργάνωση του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC) και μαζί με τους Απόστολο Γιαννακούλια (προπονητή της ομάδας), Ειρήνη Κικαρέα, Χλόη Ιορδανίδου, Φαίδωνα Βαρέση και Θανάση Τασόπουλο, κατάφεραν να διακριθούν ανάμεσα σε 66 πανεπιστήμια 31 διαφορετικών χωρών, κερδίζοντας ένα από τα σημαντικότερα βραβεία του διαγωνισμού, εκείνο της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες. Ειδικότερα, ο εν λόγω διαγωνισμός διοργανώνεται από το ICC για όγδοη συνεχή χρονιά, διεξάγεται αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα και αποτελεί τον μοναδικό διαγωνισμό αφιερωμένο στην εμπορική διαμεσολάβηση. Περισσότεροι από 500 συμμετέχοντες, πάνω από 100 επαγγελματίες διαμεσολαβητές, 66 πανεπιστήμια από 31 χώρες (από τη Γερμανία μέχρι τις ΗΠΑ, από την Ινδία μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το Ισραήλ), 5 ημέρες συνεχών και εξαντλητικών διαμεσολαβήσεων συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός κλίματος έντονου συναγωνισμού, αλλά και γόνιμου συγκερασμού διαφορετικών πολιτισμικών αντιλήψεων. Για την επιτυχία της Νομικής Αθηνών απαιτήθηκε σκληρή και επίπονη προετοιμασία αρκετών μηνών, διότι η ομάδα ξεκίνησε την προσπάθειά της -ουσιαστικά- από μηδέν: οι φοιτητές δεν είχαν καμία προϊδέαση ούτε για τον ίδιο τον θεσμό της διαμεσολάβησης, ούτε για το περιεχόμενο του διαγωνισμού• κατά τη διάρκεια δε της προετοιμασίας τους έπρεπε να μάθουν να αναγνωρίζουν και να χρησιμοποιούν υψηλές τεχνικές διαπραγμάτευσης. Κι όμως, τα κατάφεραν περίφημα!
«Τη βραδιά που μας αναγγέλθηκε το βραβείο, κοιτώντας τα πρόσωπα των παιδιών -τα μάτια τους να λάμπουν απ’ τη χαρά και την πίστη στην ομάδα- ένιωσα ότι όλη αυτή η ηθική ανταμοιβή είναι που μετρά περισσότερο, αποτελώντας μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ακαδημαϊκής μου καριέρας. Είναι πολύ άξια αυτά τα παιδιά και πρέπει να συνεχίσουμε να τους παρέχουμε ανάλογες ευκαιρίες. Και το λέω αυτό χωρίς καμία διάθεση ανέξοδης κολακείας».
Αριστεύσας και πρωτεύσας στο έτος του στη Νομική Αθηνών, με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στη Γερμανία και μεταδιδακτορικές σπουδές στην Αγγλία (για περισσότερες πληροφορίες βλ.εδώ), ο Αντώνης Καραμπατζός επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και του αφοσιώθηκε με διάθεση και όρεξη για προσφορά. Κι η προσφορά του αυτή βρίσκει αντίκρισμα στην αγάπη των φοιτητών του.
«Υπήρξα τυχερός, διότι χρειάζεται και η αγαθή τύχη στη ζωή. Να βρεθείς με τους κατάλληλους δασκάλους, να πιστέψουν από νωρίς σε εσένα, να σε παρακινήσουν. Ήμουν πολύ νέος όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ξέρω καλά ότι, αν και δεν τους ήταν εύκολο να υποστηρίξουν αυτή τους την επιλογή, οι δάσκαλοί μου την υποστήριξαν μέχρι τέλους και τους είμαι ευγνώμων.
Και είμαι εξίσου τυχερός για τους εξαιρετικούς συναδέλφους μου στη Νομική Αθηνών, μια Σχολή με παράδοση και υψηλό επίπεδο σπουδών. Στους διεθνείς διαγωνισμούς η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, πρόσφατα μάλιστα η ομάδα της Νομικής Αθηνών ήρθε πρώτη στον διαγωνισμό Ρωμαϊκού Δικαίου που διεξήχθη στην Οξφόρδη, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση της συναδέλφου Αθηνάς Δημοπούλου, επίκουρης καθηγήτριας Ρωμαϊκού Δικαίου.
Κι ύστερα, η επαφή με τους φοιτητές είναι ένα δώρο. Πιστεύω πολύ στα παιδιά και τη δουλειά μέσα στο πανεπιστήμιο. Πιστεύω πως με συναίνεση και ανθρωπιά, με κλίμα και πνεύμα πραγματικής συνεργασίας όλα μπορούν να γίνουν και το πανεπιστήμιο να αλλάξει, να εξελιχθεί, να ανοιχθεί στο μέλλον.».
«Εκείνο που απαιτείται, πρώτα απ’ όλα, είναι να είσαι ειλικρινής απέναντι στους φοιτητές σου. Πρέπει πρώτος να τους πεις και να τους προετοιμάσεις, λ.χ., πως οι συνθήκες άσκησης του νομικού επαγγέλματος θα δυσκολέψουν πολύ στο μέλλον, καθώς η δικηγορική ύλη θα περιοριστεί και άλλο, και αυτό σημαίνει πως πρέπει να τους μάθεις ότι για να επιβιώσει κανείς στον ανταγωνισμό, χρειάζεται να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος, οπλισμένος με γνώσεις, υπομονή και επιμονή.».
«Αυτός είναι ο ρόλος άλλωστε του πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο είναι εδώ για να σε μάθει να σκέφτεσαι, να σε κάνει ικανό να γράφεις και να αναπτύσσεις έλλογα επιχειρήματα, να σου δώσει τις βάσεις, εκείνη την ικανότητα να μπορείς να σταθμίζεις τα εκατέρωθεν συμφέροντα, τον τρόπο να μυηθείς στη διαλεκτική αντιπαράθεση, πώς να εκφράζεσαι μέσα από τη δουλειά σου, πώς και πού να βρεις εναλλακτικές διεξόδους.».
«Ένα βασικό πρόβλημα στις σπουδές σήμερα είναι ίσως ότι δεν μυούμε τους φοιτητές μας στη σωστή δημόσια εκφορά λόγου, λόγου ικανού να πείθει με έλλογα επιχειρήματα. Ένα άλλο, εξίσου σημαντικό, πρόβλημα είναι ότι δεν τους μαθαίνουμε πώς να γράφουν μία επιστημονική εργασία.».
«Την ώρα δε, που στην Αγγλία και τη Γερμανία από το πρώτο κιόλας έτος των σπουδών ο φοιτητής μαθαίνει να πηγαίνει καθημερινά στο σπουδαστήριο, ως ισότιμο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην Ελλάδα σπανίζουν τα ενιαία σπουδαστήρια και βιβλιοθήκες, παρά τον ζήλο και την αυταπάρνηση που δείχνουν πολλοί διοικητικοί υπάλληλοι. Το λέω συχνά και στους φοιτητές μου: Το πρώτο που έπρεπε να διεκδικούν είναι η ύπαρξη ενός ενιαίου σπουδαστηρίου, ενός αξιοπρεπούς και ευχάριστου σπουδαστηρίου όπου θα τους αρέσει να βρίσκονται και να μελετούν εκεί και θα αποτελεί γι’ αυτούς έναν χώρο οικείο, τον πυρήνα όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας, όπου οι φοιτητές θα βλέπουν καθημερινά τον καθηγητή τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ελλήνων φοιτητών είναι ακριβώς ότι οι φοιτητές δεν νιώθουν ότι ανήκουν σε μια κοινότητα. Το να παρακολουθείς απλώς και να δίνεις εξετάσεις δεν είναι πανεπιστήμιο. Το να συναντάς τον καθηγητή σου και τους συμφοιτητές σου καθημερινά στον χώρο μελέτης του σπουδαστηρίου, να μπορείς να πεις δυο λόγια παραπάνω, μετρά περισσότερο για τα παιδιά, η επαφή τα κάνει να εξοικειώνονται με τον ακαδημαϊκό χώρο, να θέλουν να αποκτούν μια διαρκή επαφή με τη γνώση και τις πηγές της.».
«Πολλές φορές καλό είναι να ζητούμε από τους φοιτητές να μας λένε τι θέλουν να αλλάξουμε στον τρόπο διδασκαλίας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτοαναφορικό σύστημα. Πρέπει να δίνει διαρκή λόγο στην κοινωνία, και το δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο και πληρώνει κάθε έλληνας πολίτης -από τον ψαρά από τις Πρέσπες μέχρι τον ελαιοπαραγωγό της Κρήτης- πρέπει να λογοδοτεί στην κοινωνία και τους φορολογούμενους πολίτες του. Όλοι μας έχουμε υποχρέωση λογοδοσίας και όλοι μας πρέπει να αξιολογούμαστε. Δείτε και τούτο. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, στα καλά πανεπιστήμια, οι αρχικές συμβάσεις εργασίας των διδασκόντων είναι συνήθως μονοετείς ή διετείς και οι βασικοί δύο δείκτες απόδοσής τους είναι η αξιολόγηση των φοιτητών και η αξιολόγηση των δημοσιεύσεών τους. Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν πρέπει να φοβάται την αξιολόγηση, είναι δύναμη για τους φοιτητές και δύναμη για το έργο ενός καθηγητή, είναι ο απαραίτητος οδικός χάρτης για το τι γίνεται λάθος και τι σωστά.».
«Όταν η Φινλανδία στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, κατάφερε εν συνεχεία να σταθεί στα πόδιά της δημιουργώντας ένα οικονομικό θαύμα, το οποίο βασίστηκε κυρίως στις τεχνολογίες αιχμής και σε έναν σπουδαίο προγραμματισμό στην ανώτατη εκπαίδευση. Σήμερα, το κατά κεφάλην εισόδημα στη Φινλανδία ανέρχεται στα 50.000 δολάρια. Θέλουμε να παράγουμε κι εμείς, στο μέλλον, τεχνολογία αιχμής; Αν ναι, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στην ανώτατη παιδεία. Δυστυχώς, όμως, αυτή η τόσο αναγκαία υψηλή ιεράρχηση της ανώτατης παιδείας λείπει αυτή τη στιγμή από την Ελλάδα. Τα πανεπιστήμια εδώ έρχονται ακόμη σε δεύτερη ή και σε τρίτη μοίρα.».
«Πιστεύω στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ολοκλήρωσης, είναι μάλλον μονόδρομος για τα κράτη-μέλη, αρκεί να υπάρξει μια στενότερη συνεργασία σε όλα τα επίπεδα και οι εθνικιστικοί φανατισμοί που διεγείρονται στα περισσότερα κράτη-μέλη να καταλαγιάσουν. Αυτή την εποχή ο φανατισμός που εκδηλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι πράγματι ανησυχητικός. Το κοινό ευρωπαϊκό όραμα για τη δημιουργία ενός χώρου ειρήνης και ευημερίας ξεθωριάζει. Ακόμη και στις σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, υπάρχει μεγάλη μερίδα ανθρώπων με πανεπιστημιακή μόρφωση, που νιώθουν ότι η ευημερία τους απειλείται από τον ευρωπαϊκό Νότο. Φίλοι ευρωπαίοι, χωρίς ακραίες ιδεολογικές αντιλήψεις, αναρωτιούνται πώς γίνεται να εγγυηθούν για τις επισφάλειες του Νότου. Στη Σλοβακία, λ.χ., όπου ο κατώτατος μισθός ανέρχεται στα 330 ευρώ, όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση και οι κατώτατοι δικοί μας μισθοί ήταν στα 700 ευρώ, οι πολίτες αναρωτιούνταν πώς γίνεται να εγγυηθούν για το χρέος μας. Και είναι όντως εύλογο, πώς μπορείς να πείσεις τον μέσο Σλοβάκο ότι θα πρέπει να δώσει χρήματα για να συντηρήσει τον μέσο Έλληνα; Ακόμη πιο απλό είναι το ακόλουθο παράδειγμα: αν στη θέση που είμαστε εμείς σήμερα βρισκόταν η Αλβανία, θα περνούσε άραγε από το κοινοβούλιό μας οποιαδήποτε απόφαση περί οικονομικής βοήθειας; Το λέω αυτό για να δούμε λίγο και το δικό μας αίσθημα αλληλεγγύης έναντι των υπολοίπων.».
«Από την πρώτη στιγμή της συστάσεώς του, το ελληνικό κράτος επαφέθηκε και αφέθηκε, σε μεγάλο βαθμό, στην ευρωπαϊκή εύνοια και στήριξη, υλική και ηθική. Η σχέση μας, ωστόσο, με την Ευρώπη είναι αμφίθυμη• και τούτο, γιατί από τη μια πλευρά θέλουμε να είμαστε τα καλά παιδιά, προσπαθούμε να οργανώσουμε το κράτος μας και να ακολουθούμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα, και από την άλλη κάποιες φορές πιστεύουμε ότι ο πονηρός Ελληνας ξέρει να ξεγελάει τον άμαθο Ευρωπαίο. Όλη αυτή η συμπεριφορά μας διαχρονικά υποδηλώνει ένα διαρκές άγχος να σταθούμε στο διεθνές στερέωμα, να βρούμε τη θέση μας ανάμεσα στους άλλους.».
«Συχνά δε, κάνουμε σαν να ψάχνουμε τον παράκλητο Μεσσία, χωρίς να ερευνάμε τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που γεννούν έναν τέτοιον Μεσσία, χωρίς να είμαστε σίγουροι αν ως κοινωνία τον θέλουμε πραγματικά ή όχι. Πέραν αυτού, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ιδίως τη σημερινή εποχή, ότι κατά το παρελθόν οι πολιτικές τάξεις που διαχειρίζονταν τη ζωή της χώρας κατάφεραν να επιβιώσουν, σε σημαντικό βαθμό, ακόμη και σε δυσκολότερες καταστάσεις από τη σημερινή: αρκεί να σκεφτεί κανείς λ.χ. τι έγινε στην Ελλάδα από το ‘36 ως το ’52 -δικτατορίες, κατοχή, εμφύλιος- και ξαφνικά φτάσαμε σε μία πλήρη παλινόρθωση του πολιτικού συστήματος, κι ας είχαν έρθει τα πάνω-κάτω. Οι περισσότεροι προπολεμικοί πολιτικοί παρέμειναν στις θέσεις εξουσίας, δημιουργώντας απλώς νέα στρατόπεδα.».
«Δυστυχώς, έχουμε συνηθίσει στα επιχειρήματα που έχουν τον χαρακτήρα πυροτεχνήματος, που προκαλούν τον εύκολο εντυπωσιασμό. Ιδίως στη νομική επιστήμη πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί τόσο στη θέσπιση νομοθετικών ρυθμίσεων όσο και στην ερμηνεία και εφαρμογή τους. Σ’ αυτό το πλαίσιο πιστεύω ότι πρέπει να αποφεύγουμε κυρίως τον νομικό πατερναλισμό ή τουλάχιστον την αβίαστη εισαγωγή ρυθμίσεων που υπηρετούν το πατερναλιστικό πρότυπο. Ένα σχετικό παράδειγμα αποτελεί ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ένα ζήτημα φλέγον, το οποίο όμως, νομίζω, έχουμε δει ίσως μονομερώς. Δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα, διότι άξιοι προστασίας δεν είναι μόνο οι δανειολήπτες που βιώνουν μία πολύ δύσκολη πράγματι κατάσταση -και, ασφαλώς, χρήζουν κατ’ αρχήν αυξημένης προστασίας- αλλά και οι συνεπείς δανειολήπτες και ακόμη περισσότερο οι πολίτες που δεν έχουν πάρει ποτέ δάνειο στη ζωή τους. Την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών την πληρώνουμε όλοι οι πολίτες -ακόμη και οι ασθενέστεροι- μέσω των φόρων τους. Και αυτά τα συμφέροντα πρέπει να ληφθούν υπόψη και να σταθμιστούν αρμονικά με εκείνα του δανειολήπτη. Οι πατερναλιστικές ρυθμίσεις δεν είναι τόσο ακίνδυνες όσο θέλουμε ενδεχομένως να πιστεύουμε: μπορεί να μας ευνουχίζουν ως πολίτες και να μας καθιστούν εν τέλει ανεύθυνους.».
«Σε όλους σχεδόν τους διεθνείς δείκτες η απονομή της δικαιοσύνης, η φορολογική και πολιτική σταθερότητα είναι οι τρεις παράγοντες που μπορούν να εξασφαλίσουν σε ένα κράτος την ευημερία του. Αν σήμερα προσφύγει κανείς στο Ειρηνοδικείο Περιστερίου για μια αίτηση του νόμου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, θα πάρει δικάσιμο για το 2022. Πρώτος τρόπος επιτάχυνσης της διαδικασίας απονομής της δικαιοσύνης, αλλά και περιορισμού των εκκρεμών δικαστικών υποθέσεων, είναι η μηχανογράφηση των δικαστηρίων μας, που πρέπει επιτέλους να προχωρήσει σοβαρά και με ταχείς ρυθμούς, καθώς επίσης και η ηλεκτρονική κατάθεση δικογράφου.
Είμαστε, δυστυχώς, δικομανείς και η δικομανία αυτή δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα. Η στρεψοδικία, η δικομανία μας, αποτελεί κυρίως θέμα πολιτισμού και όταν προσφεύγει κάποιος στα δικαστήρια πρέπει να συναισθάνεσαι τη σοβαρότητα του χώρου, των φορέων και του θεσμού. Η αύξηση εδώ των εισαγωγικών παραβόλων θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά, καθώς επίσης και η προώθηση εναλλακτικών θεσμών επίλυσης των ιδιωτικών διαφορών (ADR, Alternative Dispute Resolution), όπως είναι η διαμεσολάβηση.
Και εδώ οι δικηγόροι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, αφού συχνά επιχειρούμε να προστατεύσουμε τα συντεχνιακά μας συμφέροντα, ξεχνώντας την υπόλοιπη κοινωνία και τις επιβαρύνσεις που υφίσταται – και οι οποίες με την κρίση έχουν πολλαπλασιαστεί δραματικά. Σ’ αυτές τις συνθήκες της κρίσης προφανώς δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζητούμε από τον δυσπραγούντα συμπολίτη μας, που θέλει να πωλήσει ένα ακίνητό του για να ζήσει, να συνοδεύεται υποχρεωτικά στον συμβολαιογράφο από δικηγόρο.».
«Θα πρέπει, τέλος, να αντιληφθούμε όλοι ότι η ανάπτυξη της χώρας δεν διέρχεται μόνο μέσα από αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, αλλά και μέσα από αποφάσεις προσωπικές, ατομικές. Παρά την έμφυτη και διαχρονική μας εσωστρέφεια, η εποχή επιτάσσει κάθε μορφή συνεργασίας και αλληλεγγύης, επιτάσσει την ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Η εμπιστοσύνη, σε κάθε επίπεδο των κοινωνικών μας σχέσεων, είναι η λέξη-κλειδί, όρος απαραίτητος για τη συλλογική πρόοδο και ανάπτυξη.».
Το (μετέωρο) δεύτερο βήμα | Άρθρα | Protagon
Το (μετέωρο) δεύτερο βήμα
Την προηγούμενη εβδομάδα παρουσίασα το Volunteer4Greece, σε ένα συνέδριο που συνδιοργάνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη, με θέμα τον εθελοντισμό και τις κοινωνικές επιχειρήσεις και παρουσία εκπροσώπων πάνω από 20 χωρών.
Ήμουνα περήφανη για το project μας. Σε λιγότερο από 9 μήνες, με μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα, έχουμε αναπτύξει μια πλατφόρμα που φιλοξενεί κοντά 100 μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και τους επιτρέπει να αναρτούν εθελοντικές θέσεις που χρειάζονται. Έχουμε διοργανώσει ήδη ένα σεμινάριο εκπαίδευσης 50 ΜΚΟ με στόχο την καλύτερη διαχείριση των εθελοντών τους και σχεδιάζουμε το δεύτερο. Αναπτύσσουμε τοπικές και διεθνείς συνεργασίες, έχουμε τρέξει event σε σχολεία, σε συνεργασία με μια σειρά MKO από διαφορετικούς τομείς. Σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ετοιμάζουμε ένα blog όπου φοιτητές δημοσιογραφίας θα παρουσιάζουν εθελοντές σε ΜΚΟ και τη δράση τους. Και όλα αυτά με μπόλικες δικές μας ανθρωποώρες και κάμποσες «χάρες» από επαγγελματίες φίλους μεν, χωρίς budget δε.
Μέχρι που άκουσα τι κάνουν οι υπόλοιποι. Μια παρουσίαση αναφέρονταν στον σχεδιασμό εθελοντικών ενεργειών επιχειρήσεων στο νοτιοδυτικό Λονδίνο όπου οι υπάλληλοι μιας επιχείρησης αφιερώνουν μια ημέρα που αντί για τη δουλειά τους βάφουν ένα σχολείο στη γειτονιά τους, η προσφέροντας με κάποιο άλλο τρόπο, εθελοντικά. Μια άλλη όπου 6 προβλήματα της πόλης τηςΝάπολης καλούνται να λυθούν μέσω κοινωνικών επιχειρήσεων. Ένα πρότζεκτ στη Ρωσία αφορούσε στην ενεργοποίηση κοριτσιών σε ορφανοτροφεία προκειμένου να προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους σε πιο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Σκοπός η ενδυνάμωσή τους μέσω της συνειδητοποίησης ότι έχουν οι ίδιες τη δύναμη να βελτιώσουν τις συνθήκες των άλλων. Όλες απόλυτα οικονομικά βιώσιμες ενέργειες αναπτύσσονται, εξελίσσονται, μεγαλώνουν, συνεργάζονται σε διεθνές επίπεδο, λειτουργούν επαγγελματικά.
Εκεί έγκειται και η διαφορά με τις πρωτοβουλίες στην Ελλάδα που, παρ’ όλο ότι είναι αξιόλογες, κινδυνεύουν να μείνουν ένα ωραίο πυροτέχνημα – κάτι που έγινε και εξαφανίστηκε από μνήμης, χωρίς να αφήσει κανένα μακροπρόθεσμο κοινωνικό αντίκτυπο. Γιατί οι περισσότερες μη κερδοσκοπικές οργανώσεις αποτελούνται από 1-2 άτομα; Γιατί το 97% των ελληνικών επιχειρήσεων, για την ακρίβεια 796.454(!) επιχειρήσεις, είναι «micro», δηλαδή κάτω των 4 ατόμων; Γιατί 6 χρόνια μέσα στην κρίση, με τη συρρίκνωση του ΑΕΠ να υπολογίζεται ότι θα φτάσει αθροιστικά στο 25% έως το τέλος του 2013, με έντονα κοινωνικά προβλήματα και ανεργία νέων στο 64%, ακόμα δεν έχουν αναπτυχθεί κοινωνικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα; (σημειώνω ότι 1 στις 4 νέες επιχειρήσεις που ξεκινάνε στην Ευρώπη σήμερα είναι κοινωνική επιχείρηση).
Νομίζω ότι στη χώρα δεν λείπουν οι καλές ιδέες, δεν λείπει η αίσθηση της «καινοτομίας» (που τόσο ωραία περιφέρεται σαν έννοια) ούτε σε επίπεδο μη κερδοσκοπικών πρωτοβουλιών, ούτε σε επίπεδο νέων επιχειρήσεων, κοινωνικών ή μη. Λείπει όμως απελπιστικά η ικανότητα αποτελεσματικής εκτέλεσης. Λείπουν οι δεξιότητες υλοποίησης, ο επαγγελματισμός και η συνεργασία ώστε οι πρωτοβουλίες να μεγαλώσουν και να έχουν πραγματικό θετικό αντίκτυπο (κοινωνικό, οικονομικό ή και τα δύο). Λείπει η εστίαση στην υλοποίηση, ο σχεδιασμός βιώσιμων προτάσεων, η καταγραφή και η εκτέλεση συγκεκριμένων βημάτων, η επαγγελματική αντιμετώπιση, το benchmarking, η εισαγωγή KPI’s (γιατί είναι εξωπραγματικό να το λέμε;). Το πρόβλημά μέχρι σήμερα ήταν η δυσκολία μας να κάνουμε το δεύτερο, αποφασιστικό και ουσιαστικό, βήμα. Και ακριβώς αυτή είναι η πρόκληση και η μεγάλη ευκαιρία της δικής μας γενιάς των 30άρηδων. Νομίζω είμαστε έτοιμοι.
* Η Μυρτώ Παπαθάνου είναι συνιδρύτρια του Volunteer4Greece.gr
Tα κόμματα αμφισβητούν την ύπαρξη της Ρεπούση! | Άρθρα | Protagon
Tα κόμματα αμφισβητούν την ύπαρξη της Ρεπούση!
Σε κοινή ανακοίνωση, τα κόμματα της ελληνικής Βουλής, δηλώνουν ότι η Μαρία Ρεπούση αναγνωρίζεται πλέον μόνο ως μυθολογικό πρόσωπο! Συνεπώς και οι δηλώσεις της ανήκουν στην κατηγορία των Εθνικών Μύθων…
Τη φωτογραφία με το ολόγραμμα της Μαρίας Ρεπούση, θα βλέπουν από εδώ και στο εξής, όλοι στη Βουλή, προκειμένου να πειστούν ότι δεν υπάρχει αληθινα! Δίπλα της ο δράκος, θα τονίζει το πέρασμά της στον κόσμο της μυθολογίας!
Στην αντεπίθεση πέρασε ο πολιτικός κόσμος της χώρας, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αναστάτωση που προκαλεί η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, κάθε φορά που αποφασίζει να λειτουργήσει σαν Ιστορικός, ξεχνώντας την ιδιότητα της πολιτικού, με αποτέλεσμα να αναστατώνει τους πάντες.
Έτσι, μπροστά στον σοβαρό κίνδυνο να υποστηρίξει στο μέλλον κάποια προφανή αλήθεια, υποχρεώνοντάς τους έτσι να συμφωνήσουν με τα λεγόμενά της (άρα να έρθουν αντιμέτωποι με την οργή των ψηφοφόρων τους που θεωρούν εξ οροισμού ό,τι λέει η Μαρία Ρεπούση, προδοσία), προτίμησαν την σίγουρη μέθοδο: Να την μετατρέψουν σε μυθικό πρόσωπο.
Με τον τρόπο αυτό οι ιστορικές αλήθειες της Μαρίας Ρεπούση, δεν θα προσβάλλουν κανέναν, διότι θα διδάσκονται ως Μυθολογία. Έτσι και εκείνη θα κρατήσει τον ρόλο της Ιστορικού (που θεωρεί πιο σημαντικό ότι οι Σουλιώτισσες έπεσαν στον γκρεμό παρά ότι το έκαναν χορεύοντας) και οι συνάδελφοί της πολιτικοί, θα είναι ήσυχοι, αφού θα συνεχίζουν να συμφωνούν με τους ψηφοφόρους τους, ότι το να πέσεις στον γκρεμό αμα δεν χορεύεις δεν έχει ίχνος ηρωϊσμου!
Τέλος, αν το πείραμα «Ρεπούση» πετύχει, θα συνεχίσει με το πέρασμα όλων των Ιστορικών στο χώρο της Μυθολογίας. Οπότε, θα μπορέσουν επιτέλους να μπουν σε ιντερνετική ψηφοφορία για το κατά πόσο είναι αλήθεια, μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα που μέχρι τώρα τα διέψευδαν λυσσαλέα οι ζηλωτές της πραγματικότητας.
Π.χ., Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι θα ψηφίστουν στο Facebook, θα αναδειχθούν επισήμως ως ιστορικά γεγονότα, οι παρεμβάσεις του Απόλλωνα και της Αθηνάς στην πολοιορκία της Τροίας, οι άθλοι του Ηρακλή, ο Μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και η κατάκτηση του πλανήτη Άρη από τος αρχαίους Έλληνες.
(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)
Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ
Η ΑΠΑΤΗ
ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΩΝ
Ιερουσαλήμ:
Μια βιομηχανία «τεκμηρίων» τού «θείου πάθους»
μέσα από σπάνιες περιγραφές προσκυνητών των «αγίων τόπων»
από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες έως σήμερα
Έγραψε στις 03.05.2013 ο/η: Σιμόπουλος Κυριάκος
Η Κωνσταντινούπολη ως το 1204 θα είναι η πιο πολυάνθρωπη, η πλουσιότερη πόλη. Αλλά για το χριστιανισμό, η μαγική πολιτεία τής Ανατολής είναι η Ιερουσαλήμ, η πατρίδα τής νέας θρησκείας.
Ύστερα από την καθιέρωση τού χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, τα βλέμματα των πιστών των ευρωπαϊκών χωρών στρέφονται προς την Παλαιστίνη. Το 327 ο χριστιανικός κόσμος πληροφορείται, ότι ύστερα από έρευνες τής μητέρας τού βυζαντινού αυτοκράτορα, Ελένης, στην Ιερουσαλήμ βρέθηκε ο σταυρός τού μαρτυρίου τού Χριστού. Η είδηση προκαλεί συγκλονιστική εντύπωση. Απ’ αυτή τη στιγμή, μια ακατανίκητη, φλογερή επιθυμία συνέχει τους χριστιανούς και τής πιό μακρινής γωνιάς τής Ευρώπης: να ταξιδέψουν στον τόπο τής θυσίας τού Ιησού, για να προσκυνήσουν το «τίμιο ξύλο».
Από τους πρώτους αιώνες τού χριστιανισμού η Ιερουσαλήμ έγινε τόπος προσκυνήματος. Οι ρωμαίοι προσπαθούν να αποθαρρύνουν τους οπαδούς τής νέας θρησκείας: ο Αδριανός τοποθετεί στη θέση τής ανάστασης το άγαλμα τού Δία και στο Γολγοθά ένα άγαλμα τής Αφροδίτης. Στη Βηθλεέμ φυτεύει άλσος προς τιμή τού Αδώνιδος. Μάταια όμως. Ο χριστιανισμός απλωνόταν σαν καλοκαιρινή πυρκαγιά.
Και η συρροή προσκυνητών συνεχιζόταν με όλο και μεγαλύτερη ορμή. Κορυφώθηκε, μάλιστα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος γκρέμισε κι ανέσκαψε το ναό τής Αφροδίτης χτίζοντας στη θέση του την εκκλησία τού αγίου τάφου. Η Ιερουσαλήμ έχει αντικαταστήσει στην αναστατωμένη φαντασία τής χριστιανικής Ευρώπης το όραμα των αρχαίων Αθηνών.
Το μεγάλο όνειρο των πρώτων προσκηνυτών στους αγίους τόπους ήταν να αρπάξουν κάποιο άγιο λείψανο, κάποιο ιερό κειμήλιο, να εξασφαλίσουν λίγο «τίμιο ξύλο» από το σταυρό τού Χριστού, ένα κομμάτι από το χιτώνα του, μερικά αγκάθια από το στέφανο τού μαρτυρίου και φιαλίδια με δάκρυα τής Παναγίας. [Σ.σ. Στη Βερόνα διατηρούσαν αργότερα τα λείψανα τού γαϊδάρου των Βαΐων – οι ακαθαρσίες τού οποίου συγκαταλέγονταν στη συλλογή ιερών λειψάνων τής μονής Gräfrath κοντά στην Κολωνία. (Karlheinz Deschner, «Η εγκληματική ιστορία τού χριστιανισμού», τ. 3)].
|
Ιερή μεγαλοπρέπεια
Έτσι, εγκαινιάζεται το πρώτο κύμα ευλαβικών ταξιδιωτών στην Παλαιστίνη. Είναι η πίστη, πρώτα-πρώτα, που ξεσηκώνει τους προσκυνητές για τη μακροχρόνια και επικίνδυνη οδοιπορία. Είναι, έπειτα, η ανθρώπινη περιέργεια γι’ αυτή την πολιτεία των θαυμάτων. Η Ιερουσαλήμ είχε άλλάξει όψη. Ναοί και πολυτελή κτίρια, βασιλικές και παρεκκλήσια χτίζονταν αδιάκοπα. Τα εγκαίνια τού αγίου τάφου (335) έγιναν με μυθική μεγαλοπρέπεια.
 Τα βρήκε όλα η Αγία Ελένη στην Ιερουσαλήμ!
Όχι μόνο το σταυρό, που σταυρώθηκε ο Ιησούς, αλλά και τους σταυρούς των δυο ληστών, καθώς και τα -τίμια, όπως αναφέρονται- καρφιά τής σταύρωσης (τίμιοι ήλοι). Υπάρχουν άραγε και άτιμα καρφιά; Το ένα καρφί μάλιστα, αποδείχθηκε, ότι είχε και αντι-τρικυμιακές ιδιότητες. Σημείωση: Ο (ξύλινος) σταυρός ήταν χωμένος στο χώμα (κεχωσμένος) κι από πάνω του υπήρχε ολόκληρος ναός τής Αφροδίτης. Τριακόσια χρόνια μετά, κατάφερε να τον «ανακαλύψει» η αγία Ελένη. Δίκαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πρώτη και μεγαλύτερη αρχαιολόγος τής ιστορίας. Θα έπρεπε ίσως, να ανακηρυχθεί αγία προστάτιδα των ρωμιών αρχαιολόγων. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Οι προστάτες τής Ρωμιοσύνης). Η αγία Ελένη «ανακάλυψε» ακόμα: Το μυροδοχείο (βίκιον), το οποίο περείχε το μύρο, που άλειψε η πόρνη τον Ιησού, το στόμιο τού φρέατος, όπου κάθισε ο Ιησούς, τα δώδεκα κοφίνια και τα επτά καλάθια (σπυρίδας), που έβαλαν μέσα τα περισσεύματα από την αρτοκλασία τού Ιησού |
Χρυσάφι, μωσαϊκά, πολύτιμα μάρμαρα
Ο Κωνσταντίνος ξοδεύει κολοσσιαία ποσά για τη διακόσμηση των εκκλησιών. Χρυσοποίκιλτα σκεύη, αγγεία στολισμένα με πετράδια, χρυσοκέντητα λάβαρα. Αμέτρητοι πολυέλαιοι και καντήλες καταυγάζουν με κύματα φωτός τους ναούς. Η Αιθερία, η πρώτη γυναίκα, που ταξίδεψε στους αγίους τόπους κι άφησε γραπτές εντυπώσεις από το προσκύνημα, περιγράφει στο «οδοιπορικό» της με ιερή συγκίνηση τη φαντασμαγορία τής «πρωτεύουσας τού χριστιανισμού»: «μετάξια, χρυσά κεντήματα, θυμιατήρια, που έκαιγαν μεθυστικά αρώματα στους καταφώτιστους ναούς». (Itinerarium Aetheriae, έκδ. Societe de l’Orient Latin, Γενεύη, 1887).
Αυτά διάβαζαν στα μοναστήρια τής Ευρώπης μοναχοί και παρθένες κι ονειρεύονταν πότε να ξεκινήσουν για το μεγάλο ταξίδι, που αποτελούσε τη λαχτάρα και τη λύτρωση τής ψυχής τους. (Helene Petrè, Journal de voyage, Παρίσι, 1948).
 Πλήθος ναών ίδρυσε η αγία Ελένη στην περιοχή. Το ίδιο έκαναν και πολλοί ακόμα αυτοκράτορες, βασίλισσες, πρίγκηπες και πριγκήπισσες αργότερα. (Κωνστάντιος, Θεοδόσιος Β΄, Ευδοκία, Μαρκιανός, Αναστάσιος Α΄, Ιουστινιανός Α΄, Ηράκλειος, Ρωμανός Γ΄, Κωνσταντίνος Η΄, Μιχαήλ Δ΄, Κωνσταντίνος Θ΄, Μανουήλ Α΄, Αλέξιος Δ΄ και άλλοι). Όλοι αυτοί, άλλοτε καταστρέφοντας τους ναούς των εθνικών και αντικαθιστώντας τους με χριστιανικούς και άλλοτε οικοδομώντας από την αρχή τους τόπους λατρείας των χριστιανών, γέμισαν την Παλαιστίνη με ναούς και άλλα μεγαλοπρεπή μνημεία. Στο παραπάνω σχέδιο τού David Rοberts (19ος αι.), φαίνεται το καθολικό τού ναού τής Αναστάσεως με το μαρμάρινο ψηλό τέμπο, τα ασημένια καντήλια και πολυελαίους. Διακρίνεται επίσης, ο λίαν ευτραφής αρχιεπίσκοπος, άλλοι κληρικοί, αλλά και φουστανελοφόροι καβάσηδες τού ρωμιού πατριάρχη τής Ιερουσαλήμ. |
Ήταν, τέλος, η φήμη των αναχωρητών τής Ανατολής, των ασκητών τής ερήμου, που φλόγιζε την επιθυμία των προσκυνητών. Οι χριστιανοί τής Ευρώπης ήθελαν να δουν με τα μάτια τους τα θαύματα τής πίστης και τής εγκράτειας. (H. Leclercq, Pèlerinages-Dictionaire d’archéologie chrètienne et de liturgie, τόμ. ΙΔ’).
Οι πρώτοι προσκυνητές των αγίων τόπων έχουν την αγνότητα και την έξαρση, που προσφέρει η νέα πίστη. Έλεγε ο Ωριγένης: «Μεταβαίνω εις αναζήτησιν των βημάτων τού Ιησού». Και ο Γρηγόριος ο Νύσσης έγραφε για τους προσκυνητές: «Οις εν μέρει ευσεβείας νενόμισται το τους εν Ιεροσολύμοις τόπους ιδείν, εν οις τα σύμβολα τής δια σαρκός επιδημίας τού Κυρίου οράται».
 Να μήν ξεχνάμε και τους έλληνες, που αυτή τη φορά τα είχαν βάλει με… το βασιλικό, που φύτρωνε στο ναό τής Αφροδίτης. |
Πολλαπλασιάζονται τα «ιερά κειμήλια»
Αλλά κατά τον δ’ αιώνα σημειώνεται μια περίεργη αλλαγή στην ψυχολογία, στη θρησκευτική συνείδηση και στην ανθρώπινη συμπεριφορά των προσκυνητών. Το ταξίδι στην Ιερουσαλήμ έχει γίνει τής μόδας. Οι χιλιάδες των ξένων, που φθάνουν στους αγίους τόπους δέν διακατέχονται πια από την αυθόρμητη πίστη τής πρώτης χριστιανικής περιόδου. Ζητούν απτές αποδείξεις τού θείου πάθους, για να επιβεβαιώσουν τη δική τους πίστη. (C.W. Wilson: «The Bordeaux pilgrim», Λονδίνο, 1887).
 Τα πάντα όλα, έχουν φτιάξει κι επιδεικνύουν στα ποίμνια και των τριών θρησκειών (ιουδαϊσμό, ισλαμισμό, χριστιανισμό) στην Ιερουσαλήμ.
Όχι μόνο τη Βηθλεέμ (διαβάστε στην « Ελεύθερη Έρευνα»:Εν φάτνη των α-λόγων και Το γενεαλογικό δέντρο τού Ιησού), τον τάφο τού Ιησού, το Γολγοθά κι άλλα τέτοια, αλλά και το σημείο, που καθόταν η Μαριάμ, όταν κατέβηκε ο άγγελος και τής έδωσε τον κρίνο, την κολυμβήθρα τού Σιλωάμ κ.λπ. κ.λπ.. Όλα αυτά τα ψευδομνημεία συνιστούν τους λεγόμενους άγιους τόπους. Στη φωτογραφία φαίνεται ο υποτιθέμενος τάφος
τού… υποτιθέμενου Λαζάρου. |
Η Ιερουσαλήμ, που έχει εξελιχθεί σε παράδεισο των περιηγητών, προσφέρει πρόθυμα στις χιλιάδες των ξένων, που τρέφονται με τη μνήμη των θαυμάτων, τα αδιάψευστα «ντοκουμέντα», που αναζητούν. Κι όσο πληθαίνουν οι προσκυνητές και μεγαλώνουν οι απαιτήσεις, τόσο πολλαπλασιάζονται τα «ιερά κειμήλια», που γεμίζουν τα μάτια των ξένων με θαυμασμό και κατάνυξη.
|
Δέν αρκούσε πια ο τίμιος σταυρός. Στις αρχές τού ε΄αίώνα, οι προσκυνητές αντίκρυζαν με δέος τον «λίθον τού μνημείου», την πλάκα τού τάφου, που βρέθηκε «αποκεκυλισμένη», τον ίδιο τόν «ακάνθινον στἐφανον»,τον «κάλαμον» και τον «σπόγγον», τη «λόγχη», το «ποτήριον», που χρησιμοποίησε ο Χριστός κατά το μυστικό δείπνο. Κι ακόμα, το δίσκο, όπου ο δήμιος είχε εναποθέσει την κεφαλή τού Ιωάννου τού Προδρόμου.
|
Ένα περίπου αιώνα αργότερα, ο λατίνος άγιος Αντωνίνος, που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη, αποκαλύπτει την εξέλιξη, που είχε σημειωθεί στην οργάνωση τού σκηνικού των αξιοπερίεργων τής χριστιανικής λατρείας. (Antonini Augusti itinerarium de locis transmarinis sacris, 1735. Επίσης: Antoninus Martyr: Perambulario Locorum Sanctorum, Γενεύη, 1879).
Το 670, ο φράγκος επίσκοπος Arculf, που ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ περνώντας από την Ελλάδα, περιγράφει τον «λίθον τού μνημείου». «Είναι σπασμένο στα δυο», σημειώνει ο επίσκοπος. «Το μικρότερο κομμάτι βρίσκεται πάνω σ’ ένα τετράγωνο βράχο και το μεγαλύτερο στο ανατολικό τμήμα τής εκκλησίας». (Arculfi relatio de Locis Sanctis. Scripta ab Adammano).
 Η εμπορία από τον κλήρο απίστευτης επινοητικότητας ποικιλίας κειμηλίων και λειψάνων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και στις μέρες μας.Στη φωτογραφία εικονίζονται τα δώρα των μάγων, όπως εκτίθενται στη μονή αγίου Παύλου τού Αγίου Όρους, τα οποία συχνά περιφέρουν σε διάφορες πόλεις, για να τα προσκυνήσει -με το αζημίωτο βέβαια- το ευλαβές ρωμιοποίμνιο. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Οι στεναγμοί τού Ιωσήφ, τα φτερά των αρχαγγέλων, το «ψωμίον» τής μπουκιάς τού Ιούδα…, Η Ρωμιοσύνη προσκυνά τα δώρα των μάγων και Η τέχνη τής απάτης. Στο Άγιο Όρος επίσης, εκτός από τεμάχια τού σταυρού μπορεί σήμερα κάποιος να δει: Μέρος από το καλάμι, με το οποίο έδωσαν το σφουγγάρι με το ξύδι στον Ιησού (μονή Βατοπεδίου), ένα καρφί από τη σταύρωση (μονή Φιλοθέου), μέρος από το ακάνθινο στεφάνι (μονή Χελανδαρίου) κ.ά.. |
Άλλος προσκυνητής περιγράφει τις περίφημες ακρίδες τού Ιωάννη τού Βαπτιστή. «Εδώ υπάρχει ένα είδος μικρών ακρίδων, που έτρωγε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Ζουν στη λάσπη, όπου τις πιάνουν οι φτωχοί κι αφού τις μαγειρεύουν με λάδι, τις τρώνε». (A little boock concerning the Holy Places composed by abreviating the works of former writers).
Στην Κανά, ο άγιος Αντωνίνος κοιμήθηκε «στό ίδιο κρεβάτι, όπου αναπαύθηκε ο Χριστός» κατά την επίσκεψη για το γνωστό γάμο, που ιστορεί η Καινή Διαθήκη. Στη Νεοκαισάρεια οι μοναχοί τού έδειξαν την καρέκλα, όπου καθόταν η Παναγία τη στιγμή, που την επισκέφθηκε ο άγγελος Γαβριήλ, καθώς και το πανέρι με το εργόχειρό της. Ο ίδιος και οι συνταξιδιώτες του, μάλιστα, δέν παρέλειψαν να χαράξουν στο ξύλο τού κρεβατιού τα ονόματά τους, καθώς και ονόματα συγγενών κι αγαπημένων προσώπων.
|
Στη Ναζαρέτ είδαν ένα κούτσουρο, όπου καθόταν ο Χριστός σε παιδική ηλικία με τους συντρόφους του. Κι είχε μια περίεργη ιδιότητα αυτό το κούτσουρο. Όταν το έπιανε χριστιανός, μετακινιόταν. Αλλά για τους εβραίους, όσο και να προσπαθούσαν, έμενε ασάλευτο.
Όλα τα αντικείμεναν που αναφέρονται στα βιβλία των ευαγγελιστών, ακόμα και δέντρα, παρουσιάζονται στους έκθαμβους, αλλά πάντοτε ανικανοποίητους ταξιδιώτες, σαν αυθεντικά μνημεία.
Οι ξεναγοί τής εποχής, ιερείς και μοναχοί των αμέτρητων ναών και μοναστηριών, έδειξαν στον Αντωνίνο τη συκιά τού Ζακχαίου, το βρόχο τού Ιούδα και το βωμό, που ετοίμασε ο Αβραάμ για τη μεγάλη θυσία, τη σφαγή τού γιού του, ύστερα από την εντολή τού Ιεχωβά. Είδε ακόμα τις πέτρες τού λιθοβολισμού τού αγίου Στεφάνου.
|
Ο ίδιος ο Αντωνίνος βυθίζεται σε μια ατμόσφαιρα μυστικοπάθειας και ιερού δέους, χάνοντας την αίσθηση τού τόπου και τού χρόνου. Στα Σόδομα και στα Γόμορα ζει τη στιγμή τής βιβλικής καταστροφής. Ένα σύννεφο μαύρο κρεμόταν πάνω στις δυο αφανισμένες αμαρτωλές πολιτείες. Όλος ο τόπος μύριζε θειάφι.
Δέν χρειάζονταν πια οι ξεναγήσεις τών καλογέρων. Ο ίδιος είδε τη γυναίκα τού Λώτ, μια στήλη άλατος. Καὶ εξηγεί: «Μου είπαν, πως τα γιδοπρόβατα γλείφοντας το αλάτι έχουν εξαφανίσει το ομοίωμα. Ψέματα, η στήλη βρίσκεται σε καλή κατάσταση».
|
Ζει στο βιβλικό κόσμο των προφητών. Είδε, λέει, σε μια κοιλάδα, στα ριζά τού Σινά, να βόσκουν μαζί ημερωμένα λιοντάρια και λεοπαρδάλεις με κατσίκια και άλογα.
Αλλά μέσα σ’ αυτό το θάμβος των ματιών και το θρησκευτικό παραλήρημα απαθανατίζει και μια εικόνα τής καθημερινής ζωής: «Οι εβραιοπούλες, αφηγείται ο άγιος, είναι οι πιο όμορφες γυναίκες, που είδα».
|
Ποιά Ελλάδα; Η Ιερουσαλήμ!
Σ΄ολόκληρο τον Μεσαίωνα, η Παλαιστίνη ήταν η πιο πολυσύχναστη περιοχή τής οικουμένης. Κι αυτές οι μυριάδες των πολύπλαγκτων προσκυνητών της περνούσαν από τις ελληνικές θάλασσες. Τα καράβια άραζαν στα λιμάνια των νησιών και τού Μωριά. Χιλιάδες ακολουθούσαν την Εγνατία κι άλλοι κατέβαιναν από το Δούναβη και τη Δακία. Μα κανείς δέν αναθυμόταν πια την Ελλάδα και την ιστορία της. Οι ταξιδιώτες ζούσαν με το όραμα τής Ιερουσαλήμ.
Η παληά ρωμαϊκή επαρχία θα γίνει βυζαντινό Θέμα. Ύστερα από τους Βησιγότθους τού Αλάριχου κατεβαίνουν από τον βορρά οι ούννοι τού Αττίλα. Κι από την Αφρική ξεμπαρκάρουν οι βάνδαλοι. Η καταστροφή θα ολοκληρωθεί με την κάθοδο των σλάβων ως τις λακωνικές ακτές. Ερήμωση γενική. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Επήλυδες σε ξεραΐλες κι ερημιές και
Η μεσαιωνική ερήμωση των νησιών τού Αιγαίου).
|
Έδιναν χρυσάφι, έπαιρναν κόκαλα
Πλούτος μυθικός είχε συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ. Από τις δωρεές, πρώ-
τα-πρώτα, των χριστιανών ηγεμόνων, των νεοπροσήλυτων μεγιστάνων κι ύστερα από τα αφιερώματα των προσκυνητών στον άγιο τάφο. Χρυσά δαχτυλίδια και πόρπες βαρύτιμες και πετράδια. Ο περιηγητής Bernard von Breydenbach (Peregrinatio in Terram Sanctam, Μάινζ, 1486) γράφει στο χρονικό του, ότι έκρυψε τα πολύτιμα αφιερώματα σε ειδική ζώνη.
Για τις αστείες αντιφάσεις και το πλήθος
των αλληλοαναιρούμενων αναφορών για την περίοδο σταύρωσης-ανάστασης στα ευαγγέλια διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Και μια… και δυο… και τρεις γυναίκες στον τάφο τού Ιησού – ομοίως και άνδρες. |
Ο Καρλομάγνος έστειλε το 800 ολόκληρο φορτίο χρυσάφι με τον ιερέα τού παλατιού, Ζαχαρία. Κι εκείνος γύρισε από την Ιερουσαλήμ «με δώρα ανεκτίμητα για τον φράγκο βασιλιά: πολλές κάρες αγίων και τα κλειδιά τού αγίου τάφου». (Ludovic Lalanne: Les pélerinages en Terre Sainte avant les Croisades, Παρίσι, 1845). Ειδικοὶ φόροι είχαν επιβληθεί υπέρ των χριστιανών τής Παλαιστίνης. Οι γερμανοί πλήρωναν επί Λουδοβίκου εισφορά ενός δηναρίου κατά κεφαλή βοδιού.
Οι χριστιανοί τής Ανατολής ζητούν αδιάκοπα βοήθεια από τους φράγκους και γερμανούς βασιλιάδες. Αποτελούν μια νησίδα μέσα στο πέλαγος των απίστων. Και οι ευρωπαίοι ηγεμόνες στέλνουν χρυσάφι κάθε χρόνο στην Ανατολή. Ώσπου αποφάσισαν να ντυθούν τη στολή τού σταυροφόρου και να ταξιδέψουν οι ίδιοι στην Ιερουσαλήμ.
  Άγιοι Ανάργυροι Κολοκύνθη, μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα,
ο πρώτος ναός, στον οποίο φτάνει το άγιο φως από την Ιερουσαλήμ. Έχει κτιστεί πάνω στα ερείπια ναού τής Αφροδίτης. |
Κερδοσκοπία, ληστές, πόρνες
Ο πλούτος και η συρροή ενός ετερόκλιτου πλὴθους οδηγεί σε μια τρομακτική έκλυση ηθών. Ο άγιος Ιερώνυμος εκφράζει γύρω στα 410 οργή και απελπισία: «Η άγια Πόλη πλημμύρισε από όλες τις φυλές και κατάντησε χειρότερη από Σόδομα και Γόμορα».
Οι πατέρες τής Εκκλησίας καταδικάζουν αυτή τη μανία των ταξιδιών στους αγίους τόπους, που υποδαυλίζεται από τους επισκόπους και τα μοναστήρια.
Ο Γρηγόριος Νύσσης, επίσκοπος Καππαδοκίας και αδελφός τού Μεγάλου Βασιλείου, στην επιστολή «Περί των απιόντων εις Ιερουσαλήμ» καταγγέλει, ότι τα ταξίδια στην Παλαιστίνη οδηγούν στη διαφθορά και στην ασέβεια. Φονικά, πορνεία, ληστείες και άγρια κερδοσκοπία βασιλεύουν στους αγίους τόπυς. (Ep. II, έκδ. Georgius Pasquali-Leiden, 1959).
Ο Saewulf, ο πρώτος αγγλοσάξωνας, που πέρασε από την Ελλάδα ακολουθώντας τους σταυροφορους το 1102 και άφησε προσωπικό οδοιπορικό, γράφει: «Καταφθάνουν στην Παλαιστίνη άνθρωποι όλων των τάξεων, πλούσιοι και φτωχοί, ευγενείς ή ταπεινής καταγωγής, κληρικοί και λαϊκοί. Μερικοί ταξιδεύουν με ταπεινοφροσύνη, άλλοι ταξιδεύουν με συμμορίες κακούργων και πλιατσικολόγων. Έφθασαν στους αγίους τόπους αφού ρήμαξαν ό,τι βρήκαν στο δρόμο τους». (The travels of Saewulf από τη συλλογή «Early travels to Palestine» τού Thomas Wright, Λονδίνο, 1848).
 Ο λατίνος πατριάρχης, ενώ περιφέρει μια κούκλα, που παριστάνει το βρέφος Ιησού κατά τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία στο Ναό τής Γέννησης.
Πλήθος πιστών πασχίζουν να την αγγίξουν, για να ευλογηθούν, όπως οι ορθόδοξοι πασχίζουν να ανάψουν τη λαμπάδα τους από το άγιο φως. Οι εκκλησίες έχουν μοιρασμένα τα μέρη και τα θαύματα στην Ιερουσαλήμ. |
Επικερδή ταξίδια κληρικών
Συχνά τα ταξίδια των κληρικών στην Ανατολή ήταν μια επικερδής επιχείρηση. Επίσκοποι, παπάδες και μοναχοί θαλασσοπνίγονταν στη Μεσόγειο, κινδύνευαν από τους κουρσάρους, τις ληστοσυμμορίες και τους σαρακηνούς, για να ανακαλύψουν στην Παλαιστίνη «άγνωστα λείψανα αγίων». Κι είναι γνωστό, πως αυτά τα λείψανα υπήρξαν επί αιώνες πηγή θησαυρισμού για εκκλησίες και μοναστήρια.
Σημείωση:
Το παραπάνω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα
από το βιβλίο τού Κυριάκου Σιμόπουλου:
Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, έκδ. «Στάχυ»
(κεφ. «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ» και «Η Βαβυλών τής Παλαιστίνης»).
Ο τίτλος, οι φωτογραφίες και οι υπότιτλοι
έγιναν με μέριμνα τής «Ελεύθερης Έρευνας».
Διαβάστε ακόμα στην «Ελεύθερη Έρευνα»
για το Πάσχα:
Εβραϊκό Πεσάχ – χριστιανικό Πάσχα
Και μια… και δυο… και τρεις γυναίκες στον τάφο τού Ιησού – ομοίως και άνδρες
Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού
Ένας αφανής, αλλά πλήρης εξεβραϊσμός των ρωμιών
Στον απόηχο ενός ακόμα ρωμέικου Πάσχα
Οι μεταθανάτιες «εμφανίσεις» τού Ιησού
Το Σαβουώτ – Πεντηκοστή
Για το άγιο φως:
Διαχρονικές μηχανουργίες αφής αγίου φωτός
Οι φωτοποιοί, τα εξ ουρανού ψευδοκατέβατα φώτα και ο αγελαίος λαός
Η μηχανουργία τού αγίου φωτός
Για τη νηστεία τής Σαρακοστής:
Οι λόγοι επιβολής των νηστειών
Ανθυγιεινή η πολυήμερη χριστιανική νηστεία
Η νηστεία τής Σαρακοστής βλάπτει σοβαρά την υγεία!
Λύστε:
Το κουίζ τού Πάσχα
Γεν. Γραμματέας της Κυβέρνησης: »Η Μονή Βατοπαιδίου είναι αθώα»! | PRESS-GR.blogspot.com
Γεν. Γραμματέας της Κυβέρνησης: »Η Μονή Βατοπαιδίου είναι αθώα»!
Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013
Στην υπόθεση της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου αναφέρθηκε προ ολίγου ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου που παρατέθηκε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, ο κ. Μπαλτάκος κλήθηκε να πει δύο λόγια για το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Όρους.
Στον σύντομο χαιρετισμό του, ενώπιον του ηγουμένου της Ι. Μονής γέροντος Εφραίμ, ο έγκριτος νομικός κ. Μπαλτάκος σημείωσε: «Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου έχει χίλια χρόνια ιστορία. Είναι αθώα και κανείς δεν μπορεί να της προσάψει τίποτε».
Τέλος να σημειωθεί ότι ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης, παρέστη και στην εκδήλωση νωρίτερα για τον αφιερωματικό τόμο.
romfea.gr
Για όσους μέχρι σήμερα πίστευαν ότι ο »Χορός του Ζαλόγγου» είχε συμβεί στ’ αλήθεια… | PRESS-GR.blogspot.com
Για όσους μέχρι σήμερα πίστευαν ότι ο »Χορός του Ζαλόγγου» είχε συμβεί στ’ αλήθεια…
Παρασκευή, 31 Μαΐου 2013
Όταν νωρίτερα σήμερα η Μαρία Ρεπούση χαρακτήρισε «εθνικό μύθο» το χορό του Ζαλόγγου προκάλεσε κύμα αντιδράσεων. Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία αν ο φιλόλογος Αλέξης Πολίτης (που έκανε την πιο εμπεριστατωμένη έρευνα για τον «χορό» του Ζαλόγγου) καταλήγει πως τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Το άκουσαν στο σχολείο, και αυτό τους αρκεί. Οποιοσδήποτε έχει ψάξει τις πραγματικές πηγές και διαφωνεί, είναι προδότης. Ο μύθος του Κρυφού Σχολειού έχει καταρριφθεί εδώ και καιρό, και είναι λίγοι οι άνθρωποι που τον υπερασπίζονται πια.
Ο Χορός του Ζαλόγγου όμως είναι νέα είσοδος, νέα τραυματική εμπειρία σε όσους δεν γνώριζαν ότι «ο χορός» επινοήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από (ποιους άλλους) τους Έλληνες για να ευλογήσουν τα γένια τους και να εμψυχώσουν τους συμπατριώτες τους, εν όψει της Επανάστασης που θα ακολουθούσε. Και καλά έκαναν. Το να μεγαλοποιήσεις τα πράγματα, ή να επινοήσεις και μερικούς μύθους, προσφέρει στις δύσκολες ώρες ελπίδα και κουράγιο. Διακόσια τόσα χρόνια μετά, και εκτός αν έχουν σκοπό οι Ελληνίδες να πετάξουν τα βρέφη τους στον γκρεμό εάν κερδίσει η Μέρκελ τις εκλογές, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε.
Οι Σουλιώτισσες, απ’ ό,τι δείχνουν οι περισσότερες πηγές και σε περίπτωση που δεν πρόκειται για μύθο επινοημένο από την αρχή, όντως αυτοκτόνησαν και σκότωσαν μαζί και τα παιδιά τους. Πράγμα εξαιρετικά γενναίο, παρ’ ό,τι σήμερα μοιάζει υπερβολικό. Κανένας χορός δεν φαίνεται να υπήρξε, κανένα τραγούδι. Τέτοιες σάλτσες μπορεί να ήταν χρήσιμες παλιά, αλλά δεν βλέπω να έχουν κάποια χρησιμότητα σήμερα.
Αναφορά Μπαρτόλντυ
Πρώτος που κατέγραψε το γεγονός αυτό, ήταν ο Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης Ιάκωβος Μπαρτόλντυ, που έτυχε την εποχή εκείνη (1803-1804) να βρίσκεται στα Ιωάννινα. Η έστω και πολύ περιληπτική αναφορά του στο γεγονός κρίνεται περισσότερο αντικειμενική, με δεδομένο ότι δεν ήταν και τόσο ευνοϊκός προς τους Έλληνες, ούτε όμως και με τον Αλή Πασά, που όμως δεν τον εμπόδισε να τονίσει τη γενναιότητα των Σουλιωτών, αλλά και την αγριότητα των τμημάτων του Αλή Πασά.
Στην αναφορά του εκείνη στο έργο του «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804», (δημοσιεύτηκε στη γερμανική το 1805, και σε γαλλική μετάφραση το 1807), σημειώνει (σε ελεύθερη μετάφραση): «Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.» Σημειώνεται η αναφορά για «39» γυναίκες που «γκρεμίστηκαν», με τα παιδιά τους χωρίς να διασαφηνίζεται αν ήταν αυτοκτονία, ή θηριωδία. [Προσέξτε το «η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή » δηλαδή το ότι «39 γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια». Ο πρώτος και ο μόνος σχετικά έγκυρος μελετητής που ανέφερε το περιστατικό, αφήνει να υπονοηθεί ότι επρόκειτο περί σφαγής και όχι αυτοκτονίας. Πουθενά χορός.]
Αναφορά Γ. Ληκ
Δεύτερος που κατέγραψε το γεγονός, περισσότερο λεπτομερώς, ήταν ο Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ, από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805, ως αντιπρόσωπος της Αγγλίας στα Ιωάννινα, τις οποίες συμπεριέλαβε στο σύγγραμμά του «Περιήγηση στη Β. Ελλάδα». Στην αναφορά του αυτή σημειώνει: «Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά, τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα «.
Στη δεύτερη ιστορικά αυτή αναφορά γίνεται σαφής λόγος για αυτοκτονία και βρεφοκτονία, ενώ προστίθενται 6 άνδρες, ο δε αριθμός των γυναικών περιορίζεται στις 22, χωρίς να γίνεται και εδώ μνεία για χορό. Σημειώνεται όμως ότι το σύγγραμμα αυτό δημοσιεύτηκε 33 χρόνια αργότερα, το 1835, επί Βασιλείας του Όθωνα.
Αναφορά Χόλαντ
Tο 1815 ο Χ. Χόλαντ εκδίδει σύγγραμμα με εντυπώσεις του από την Ελλάδα του 1812-13, κάνοντας επιγραμματικά λόγο μόνο για τη βρεφοκτονία στο σχετικό περιστατικό: «…λέγεται σαν πραγματική ιστορία, πως μια ομάδα Σουλιώτισσες, μαζεύτηκαν σ΄ ένα από τα κοντινά στο Σαράι βάραθρα και έριξαν εκεί τα βρέφη τους για να μη γίνουν σκλάβοι του εχθρού». Στη τρίτη αυτή αναφορά του περιστατικού, αναφέρεται μόνο η βρεφοκτονία. Με το όνομα Σαράι φέρεται ένα παλαιό πυργόκαστρο που ύπήρχε στη περιοχή, κοντά στη Μονή του Ζαλόγγου.
Αναφορά Χ. Περραιβού
Τον ίδιο όμως χρόνο, το 1815, (έξι χρόνια πριν την επανάσταση του 21), δημοσιεύεται και η πρώτη ελληνική αναφορά στο περιστατικό που περιλαμβάνεται στη δεύτερη έκδοση της «Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας» του Χριστόφορου Περρραιβού που τυπώθηκε στη Βενετία, που αποτελεί και την πρώτη ουσιαστικά ελληνική πηγή του γεγονότος. Κατ΄ αυτή, όταν τα στρατεύματα του Αλή απέτυχαν και την φορά αυτή να αιχμαλωτίσουν τους Σουλιώτες που όδευαν προς την Πάργα, και παρά τις συνομολογήσεις που είχαν κάνει μαζί τους, αφού ξεκουράστηκαν επί τριήμερο, επιτέθηκαν ξαφνικά στο Ζάλογγο όπου διαβιούσαν όσοι Σουλιώτες είχαν συνθηκολογήσει νωρίτερα με τον Αλή Πασά, αναφέροντας σχετικά… «Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού». Στην πρώτη αυτή ελληνική καταγραφή του περιστατικού σημειώνεται αφενός ο αριθμός των γυναικών, στο περίπου, «έως 60», και ότι προηγουμένως «εσυμβουλεύθησαν», (με την κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης), όπου κατόπιν συμβουλίου αποφάσισαν πλέον συνειδητά τη βρεφοκτονία και τη δική τους στη συνέχεια αυτοκτονία. Και ενώ αναφέρεται εδώ πρώτη φορά ο «χορός», δεν προσδιορίζεται η ημερομηνία. Παράλληλα γίνεται μνεία περί της προδοσίας που είχε σχετικά σημειωθεί, για την οποία οι προδότες αναγνωρίζουν το σφάλμα τους, πολεμώντας γενναία, πλην όμως αυτό όπως αποδείχθηκε το πλήρωσαν περισσότερο τα γυναικόπαιδα. Στην επόμενη έκδοση του έργου αυτού, το 1857, απαλείφθηκε το περιστατικό της προδοσίας και η λεπτομέρεια του χορού η δε αναφορά στο γεγονός είναι ψυχρή χωρίς συναισθηματικά στοιχεία.
Αυτά λοιπόν. Πόσο ενδιαφέρον ότι κανένας (ούτε οι «αυτόπτες μάρτυρες» που φέρονται να αφηγήθηκαν στους πρώτους μελετητές τα γεγονότα) δεν ήξερε οτιδήποτε περί χορών κλπ, μέχρι που -απ’ ό,τι φαίνεται- κάποιος Έλληνας αποφάσισε να αφηγηθεί το περιστατικό, εμπλουτίζοντάς το με ηρωϊκά και συγκινητικά διακοσμητικά στοιχεία. Κυρίως όμως, πόσο ενδιαφέρουσα η ιερή οργή των ενημερωτικών σάιτ και πολλών αναγνωστών τους, όταν δεν έχουν ιδέα για το θέμα, και που είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι πως όσα ξέρουν είναι σωστά, επειδή τους τα είπε κάποτε στο σχολείο η δασκάλα τους…
[Υπάρχουν και αυτοί που ένα ή δύο λεπτά αφότου δημοσίευσα αυτό το ποστ και το βάλαμε στο FB, σχολίασαν, χωρίς να προλάβουν να το διαβάσουν – ή μάλλον, χωρίς καν να νοιαστούν να το διαβάσουν. Ποτέ δεν θα μάθουν ό,τι μπορεί να έμαθε κάποιος που διάβασε τις αναφορές. Και θα συνεχίσουν να είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι, χωρίς να ξέρουν καν την άλλη άποψη. Διαβάζουν τον τίτλο -χωρίς να διαβάσουν τίποτα παραπάνω- κι έχουν πάρει την απόφασή τους, και νοιώθουν και έτοιμοι για να σχολιάσουν…] Μερικοί συμβολισμοί είναι εξαιρετικά δυνατοί και συγκινητικοί – έτσι και αυτός του Χορού του Ζαλόγγου. Είναι μια συγκλονιστική ιστορία, και το ότι είναι μύθος δεν της αφαιρεί ούτε τη σημασία, ούτε τους συμβολισμούς της.
lifo
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=27097:gia-osoys-mexri-simera-pisteyan-oti-o-xoros-toy-zaloggoy-eixe-symbei-st-alitheia-toy-a-dimokidi-&catid=102:2011-11-22-16-27-25&Itemid=157
Ο Χορός του Ζαλόγγου όμως είναι νέα είσοδος, νέα τραυματική εμπειρία σε όσους δεν γνώριζαν ότι «ο χορός» επινοήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από (ποιους άλλους) τους Έλληνες για να ευλογήσουν τα γένια τους και να εμψυχώσουν τους συμπατριώτες τους, εν όψει της Επανάστασης που θα ακολουθούσε. Και καλά έκαναν. Το να μεγαλοποιήσεις τα πράγματα, ή να επινοήσεις και μερικούς μύθους, προσφέρει στις δύσκολες ώρες ελπίδα και κουράγιο. Διακόσια τόσα χρόνια μετά, και εκτός αν έχουν σκοπό οι Ελληνίδες να πετάξουν τα βρέφη τους στον γκρεμό εάν κερδίσει η Μέρκελ τις εκλογές, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε.
Οι Σουλιώτισσες, απ’ ό,τι δείχνουν οι περισσότερες πηγές και σε περίπτωση που δεν πρόκειται για μύθο επινοημένο από την αρχή, όντως αυτοκτόνησαν και σκότωσαν μαζί και τα παιδιά τους. Πράγμα εξαιρετικά γενναίο, παρ’ ό,τι σήμερα μοιάζει υπερβολικό. Κανένας χορός δεν φαίνεται να υπήρξε, κανένα τραγούδι. Τέτοιες σάλτσες μπορεί να ήταν χρήσιμες παλιά, αλλά δεν βλέπω να έχουν κάποια χρησιμότητα σήμερα.
Αναφορά Μπαρτόλντυ
Πρώτος που κατέγραψε το γεγονός αυτό, ήταν ο Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης Ιάκωβος Μπαρτόλντυ, που έτυχε την εποχή εκείνη (1803-1804) να βρίσκεται στα Ιωάννινα. Η έστω και πολύ περιληπτική αναφορά του στο γεγονός κρίνεται περισσότερο αντικειμενική, με δεδομένο ότι δεν ήταν και τόσο ευνοϊκός προς τους Έλληνες, ούτε όμως και με τον Αλή Πασά, που όμως δεν τον εμπόδισε να τονίσει τη γενναιότητα των Σουλιωτών, αλλά και την αγριότητα των τμημάτων του Αλή Πασά.
Στην αναφορά του εκείνη στο έργο του «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804», (δημοσιεύτηκε στη γερμανική το 1805, και σε γαλλική μετάφραση το 1807), σημειώνει (σε ελεύθερη μετάφραση): «Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.» Σημειώνεται η αναφορά για «39» γυναίκες που «γκρεμίστηκαν», με τα παιδιά τους χωρίς να διασαφηνίζεται αν ήταν αυτοκτονία, ή θηριωδία. [Προσέξτε το «η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή » δηλαδή το ότι «39 γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια». Ο πρώτος και ο μόνος σχετικά έγκυρος μελετητής που ανέφερε το περιστατικό, αφήνει να υπονοηθεί ότι επρόκειτο περί σφαγής και όχι αυτοκτονίας. Πουθενά χορός.]
Αναφορά Γ. Ληκ
Δεύτερος που κατέγραψε το γεγονός, περισσότερο λεπτομερώς, ήταν ο Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ, από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805, ως αντιπρόσωπος της Αγγλίας στα Ιωάννινα, τις οποίες συμπεριέλαβε στο σύγγραμμά του «Περιήγηση στη Β. Ελλάδα». Στην αναφορά του αυτή σημειώνει: «Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά, τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα «.
Στη δεύτερη ιστορικά αυτή αναφορά γίνεται σαφής λόγος για αυτοκτονία και βρεφοκτονία, ενώ προστίθενται 6 άνδρες, ο δε αριθμός των γυναικών περιορίζεται στις 22, χωρίς να γίνεται και εδώ μνεία για χορό. Σημειώνεται όμως ότι το σύγγραμμα αυτό δημοσιεύτηκε 33 χρόνια αργότερα, το 1835, επί Βασιλείας του Όθωνα.
Αναφορά Χόλαντ
Tο 1815 ο Χ. Χόλαντ εκδίδει σύγγραμμα με εντυπώσεις του από την Ελλάδα του 1812-13, κάνοντας επιγραμματικά λόγο μόνο για τη βρεφοκτονία στο σχετικό περιστατικό: «…λέγεται σαν πραγματική ιστορία, πως μια ομάδα Σουλιώτισσες, μαζεύτηκαν σ΄ ένα από τα κοντινά στο Σαράι βάραθρα και έριξαν εκεί τα βρέφη τους για να μη γίνουν σκλάβοι του εχθρού». Στη τρίτη αυτή αναφορά του περιστατικού, αναφέρεται μόνο η βρεφοκτονία. Με το όνομα Σαράι φέρεται ένα παλαιό πυργόκαστρο που ύπήρχε στη περιοχή, κοντά στη Μονή του Ζαλόγγου.
Αναφορά Χ. Περραιβού
Τον ίδιο όμως χρόνο, το 1815, (έξι χρόνια πριν την επανάσταση του 21), δημοσιεύεται και η πρώτη ελληνική αναφορά στο περιστατικό που περιλαμβάνεται στη δεύτερη έκδοση της «Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας» του Χριστόφορου Περρραιβού που τυπώθηκε στη Βενετία, που αποτελεί και την πρώτη ουσιαστικά ελληνική πηγή του γεγονότος. Κατ΄ αυτή, όταν τα στρατεύματα του Αλή απέτυχαν και την φορά αυτή να αιχμαλωτίσουν τους Σουλιώτες που όδευαν προς την Πάργα, και παρά τις συνομολογήσεις που είχαν κάνει μαζί τους, αφού ξεκουράστηκαν επί τριήμερο, επιτέθηκαν ξαφνικά στο Ζάλογγο όπου διαβιούσαν όσοι Σουλιώτες είχαν συνθηκολογήσει νωρίτερα με τον Αλή Πασά, αναφέροντας σχετικά… «Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού». Στην πρώτη αυτή ελληνική καταγραφή του περιστατικού σημειώνεται αφενός ο αριθμός των γυναικών, στο περίπου, «έως 60», και ότι προηγουμένως «εσυμβουλεύθησαν», (με την κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης), όπου κατόπιν συμβουλίου αποφάσισαν πλέον συνειδητά τη βρεφοκτονία και τη δική τους στη συνέχεια αυτοκτονία. Και ενώ αναφέρεται εδώ πρώτη φορά ο «χορός», δεν προσδιορίζεται η ημερομηνία. Παράλληλα γίνεται μνεία περί της προδοσίας που είχε σχετικά σημειωθεί, για την οποία οι προδότες αναγνωρίζουν το σφάλμα τους, πολεμώντας γενναία, πλην όμως αυτό όπως αποδείχθηκε το πλήρωσαν περισσότερο τα γυναικόπαιδα. Στην επόμενη έκδοση του έργου αυτού, το 1857, απαλείφθηκε το περιστατικό της προδοσίας και η λεπτομέρεια του χορού η δε αναφορά στο γεγονός είναι ψυχρή χωρίς συναισθηματικά στοιχεία.
Αυτά λοιπόν. Πόσο ενδιαφέρον ότι κανένας (ούτε οι «αυτόπτες μάρτυρες» που φέρονται να αφηγήθηκαν στους πρώτους μελετητές τα γεγονότα) δεν ήξερε οτιδήποτε περί χορών κλπ, μέχρι που -απ’ ό,τι φαίνεται- κάποιος Έλληνας αποφάσισε να αφηγηθεί το περιστατικό, εμπλουτίζοντάς το με ηρωϊκά και συγκινητικά διακοσμητικά στοιχεία. Κυρίως όμως, πόσο ενδιαφέρουσα η ιερή οργή των ενημερωτικών σάιτ και πολλών αναγνωστών τους, όταν δεν έχουν ιδέα για το θέμα, και που είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι πως όσα ξέρουν είναι σωστά, επειδή τους τα είπε κάποτε στο σχολείο η δασκάλα τους…
[Υπάρχουν και αυτοί που ένα ή δύο λεπτά αφότου δημοσίευσα αυτό το ποστ και το βάλαμε στο FB, σχολίασαν, χωρίς να προλάβουν να το διαβάσουν – ή μάλλον, χωρίς καν να νοιαστούν να το διαβάσουν. Ποτέ δεν θα μάθουν ό,τι μπορεί να έμαθε κάποιος που διάβασε τις αναφορές. Και θα συνεχίσουν να είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι, χωρίς να ξέρουν καν την άλλη άποψη. Διαβάζουν τον τίτλο -χωρίς να διαβάσουν τίποτα παραπάνω- κι έχουν πάρει την απόφασή τους, και νοιώθουν και έτοιμοι για να σχολιάσουν…] Μερικοί συμβολισμοί είναι εξαιρετικά δυνατοί και συγκινητικοί – έτσι και αυτός του Χορού του Ζαλόγγου. Είναι μια συγκλονιστική ιστορία, και το ότι είναι μύθος δεν της αφαιρεί ούτε τη σημασία, ούτε τους συμβολισμούς της.
lifo
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=27097:gia-osoys-mexri-simera-pisteyan-oti-o-xoros-toy-zaloggoy-eixe-symbei-st-alitheia-toy-a-dimokidi-&catid=102:2011-11-22-16-27-25&Itemid=157
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Η ΕΡΤ…αντίβαρο (Μέρος 3ο)
Η ΕΡΤ…αντίβαρο (Μέρος 3ο)
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΑΥΤΑ για το πρόσφατο παρελθόν της. Με διάσπαρτες «αμαρτίες» της σε ΕΤ1, ΝΕΤ και με τη «βόρεια» ΕΤ3 μακρινή, μελαγχολική και σχεδόν αμέτοχη στο πάρτι.
ΕΙΧΑΜΕ, λοιπόν, την υδροκέφαλη ΕΡΤ, αλλά ποτέ δεν αμφισβητήσαμε την ποιότητα και το υψηλό της επίπεδο. Με το Αρχείο και τον τεχνικό εξοπλισμό της (πηγή και πλούτο εθνικό), τις παραγωγές με θέματα και έργα κλασικά, μουσείο-κιβωτό τέχνης και πολιτισμού.
ΩΣΤΟΣΟ, ποντάρουμε στην…κρίση. Θα τα σιάξει(;) από ανθρώπους και δαπάνες; Θα καταργηθούν πόστα……..
πολυθεσιτών, θα «εξανθρωπιστούν» θρασείς κουμανταδόροι που μοίραζαν το δημόσιο χρήμα σαν να ‘ τανε δικό τους; Ελπίζουμε και προσδοκούμε περιμένοντας την ανάγκη να κάνει τη δουλειά της. Για κάθε κατεργάρη στη θέση του. Να πεταχτούν τα περιττά. Να εκτεθούν τα «πεπραγμένα» των ολετήρων του φορέα της δημόσιας τηλοψίας μας που συνιστούν δημόσιο κίνδυνο και εθνική ντροπή. Να μας δώσουν λογαριασμό, ονόματα και υπογραφές. Για επιτροπές που προσέλαβαν «ημετέρους», που μας φέσωσαν με «Γιουροβίζιον» κ.ά. αηδίες.
ΑΦΟΥ δρομολογηθεί, λοιπόν, το νοικοκύρεμα με «αναγκαστικούς νόμους» και ανελαστικές δαπάνες, τότε ψηφίζουμε με τα δυο. Να παραμείνει ανοικτός ο φορέας, που δεν θα ‘ναι πια μαγαζί και…ανακουφιστήριο επιτήδειων με γένια και χτένια.
ΓΙΑΤΙ; Γιατί αν κλείσει η ΕΡΤ, θα πέσουμε ολοσχερώς στα νύχια των εμπόρων του είδους. Θα πνιγούμε στα κανάλια τους. Θα μας φάνε λάχανο. Εμάς και τη συνείδησή μας. Θα αποτελειώσουν την αξιοπρέπεια μας που ροκανίζουν μεθοδικά. Τη σκέψη που θα την «επεξεργάζονται» τηλεοπτικά αλητάκια, αλητήριοι και αληταράδες και κρυπτοπόρνες γένους θηλυκού.
ΔΕΝ παρακάτω σκαλί, κι ας επαίρετο ο αείμνηστος Μ. Έβερτ, ως «γεννήτορας» της ιδιωτικής μας τηλεόρασης. Κι αν κάτι αξιόλογο «παράγουν», το προβάλλουν…ξημερώματα. Για λόγους τηλεθέασης μιας και τα νούμερα «ξυπνούν τον αγωγιάτη» των «μαγαζιών» με απλωμένη την πραμάτεια τους. Χωρίς τσίπα και αυτοπεριορισμό των «δημιουργών», με χίλια κόλπα καταστρατήγησης των κανονισμών.
ΚΙΝΑΙΔΟΙ και επιμελώς γυναικωτοί (είναι της μόδας, τους συντηρεί το κύκλωμα) αραδιασμένοι σε κάποια κανάλια, «θεές» με τον μηρό τους ξέσκεπο ως το βρακί κι έχει ο θεός. Έχει και το φιλοθεάμον κοινό τις προτιμήσεις του. Ανεβαίνουν τα νούμερα και η φούστα, κατεβαίνει το επίπεδο κι είναι το κολύμπι τερπνό στα νερά του κιτς, της σαχλαμάρας και της αγραμματοσύνης.
ΑΝ κανάλια πρέπει να κλείσουν, δεν είναι η ΕΡΤ και τα παρακλάδια της. Ούτε το κανάλι της Βουλής που εκπολιτίζει, μορφώνει και διαμορφώνει. Είναι κάποια ιδιωτικά «μαγαζιά» του «τίποτα». Με την ΕΡΤ αντίβαρο.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Κρείττων… παλαιοκομματισμός!
Κρείττων… παλαιοκομματισμός!
Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς
Ένας (ευρω)βουλευτής αποχώρησε από το κόμμα με το οποίο εξελέγη στην Ευρωβουλή. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε θα είναι ο τελευταίος.
Εξήγησε ότι διαφωνεί με ορισμένες από τις πολιτικές που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση, την οποία στηρίζει το (πρώην) κόμμα του. Δεν έχει μεγάλη σημασία ότι αυτές τις πολιτικές ακολουθούσε και το (πρώην) κόμμα του, όταν ήταν μόνο του στην κυβέρνηση. Τώρα του ήρθε να………
διαφωνήσει, τώρα διαφώνησε. Ούτε είναι πρωτοφανές ότι, ενώ αποχωρεί από το κόμμα που τον εξέλεξε, δεν παραιτείται από την έδρα του. Το έχουν κάνει κι άλλοι, οι περισσότεροι, στο παρελθόν.
Στην περίπτωση, όμως, του σημερινού πρωταγωνιστή, Κρίτωνα Αρσένη, υπάρχουν δυο ιδιαιτερότητες. Πρώτον, η θέση στην ευρωβουλή είναι καθαρός διορισμός. Δεν έχει καν το άλλοθι ότι εξελέγη με σταυρό προτίμησης, άρα δικαιούται, έστω κατά το ήμισυ, να κρατήσει την έδρα. Εξελέγη γιατί ο αρχηγός του κόμματος, ο τότε αρχηγός, τον έβαλε στις πρώτες θέσεις της λίστας. Άραγε, ο κ. Αρσένης ενημέρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου ότι θα αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ και τον ρώτησε αν πρέπει να παραιτηθεί από ευρωβουλευτής;
Το δεύτερο και σημαντικότερο: ο κ. Αρσένης είναι νέος στην ηλικία και εμφανίζεται ως φορέας κάποιων νέων ιδεών και νέας νοοτροπίας. Η σημερινή στάση του, όμως, ταυτίζεται απολύτως με τη γνωστή παλαιοκομματική λογική, που θέλει και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Δηλαδή, ο ίδιος εμφανίζεται να διαμαρτύρεται για όσα κάνει το (πρώην) κόμμα του, αλλά κρατάει τη θεσούλα, που εκείνο του έδωσε. Και εν προκειμένω δεν πρόκειται για θεσούλα, αλλά για θεσάρα με πολλές χιλιάδες ευρώ μηνιαίες απολαβές.
Υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο: στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την άρνησή του να παραιτηθεί από ευρωβουλευτής, πήρε σβάρνα τα μέσα ενημέρωσης και είπε ότι δεν το κάνει γιατί θέλει «να υπερασπιστεί τα κινήματα των πολιτών». Αν ήταν γνήσιος φορέας νέων ιδεών και όχι παλαιοκομματικής νοοτροπίας, θα αποχωρούσε από το κόμμα του, θα τους έτριβε στη μούρη την παραίτηση από την έδρα του Στρασβούργου και θα κατέβαινε στον δρόμο, μαζί με τα «κινήματα των πολιτών», να υπερασπιστεί τις ιδέες του. Τότε κανείς δεν θα μπορούσε να του πει ότι παριστάνει εκ του ασφαλούς τον «αντάρτη» ούτε ότι είναι -κι αυτός- πολιτικό προϊόν της οικογενειοκρατίας.
Κρίμα που άλλος ένας νέος άνθρωπος υιοθετεί γνωστά παλαιοκομματικά τερτίπια. Και δυο φορές κρίμα που ο ευρωβουλευτής Κρίτων δεν γνωρίζει ότι, τουλάχιστον ορισμένες φορές, «κρείττον του λαλείν το σιγάν».
*Κρείττων: ισχυρότερος, καλύτερος, ηθικά ανώτερος (τα λεξικά)
Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση
May 29th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»
Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν… συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (…) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».
«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»
Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.
Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».
Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη
Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- 
μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα… «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».
«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
Αρχιφύλακας «αθωώθηκε» υπηρεσιακώς προτού καθήσει στο εδώλιο για άγριο βασανισμό αλλοδαπού
May 30th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Αστυνομικός που οδηγείται στο εδώλιο για πρωτοφανή βασανιστήρια «απηλλάγη» από δύο ταχύτατες ΕΔΕ της ΕΛ.ΑΣ., η οποία, καταπώς φαίνεται, έσπευσε να προκαταλάβει τη δικαστική απόφαση. Ο 37χρονος αστυνομικός κατηγορείται ότι όχι μόνο χτυπούσε έναν αλλοδαπό συλληφθέντα αλλά και ότι τον είχε τυλίξει με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών την οποία είχε γεμίσει με κόπρανα του φοβισμένου λόγω των βασανιστηρίων ανθρώπου.Παρ’ ότι σωρεία δικαστικών εγγράφων, ιατροδικαστικών γνωματεύσεων αλλά και εισηγήσεων δικαστικών λειτουργών παραπέμπουν τον αστυνομικό σε δίκη για απίστευτες βιαιοπραγίες, η ΕΛ.ΑΣ. αποφάσισε – λίγες εβδομάδες πριν από το δικαστήριο – ότι είναι «αθώος». Κύριο δικαιολογητικό, όπως καταγράφεται στην απόφαση, το ότι «είχε λήξει η βάρδιά του λίγα λεπτά προτού αρχίσουν τα βασανιστήρια».
Από την άλλη πλευρά, νομικοί κάνουν λόγο για «σκανδαλώδη απόφαση στο “Αμπου Γκράιμπ” της ΕΛ.ΑΣ.». Αξίζει να σημειωθεί ότι σε σειρά άλλων περιπτώσεων στις οποίες αναφέρεται εμπλοκή αστυνομικών ή άλλων κρατικών λειτουργών σε ποινικές υποθέσεις οι εσωτερικές έρευνες «αναμένουν» το αποτέλεσμα των δικαστικών διαδικασιών προτού αποφανθούν σχετικά.
Το περιστατικό εκτυλίχθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2005, στην πλατεία Υμηττού, όταν συνελήφθη από αστυνομικούς ο 35χρονος Αλβανός, στην κατοχή του οποίου βρέθηκε μικρή ποσότητα ναρκωτικών. Μετά τη σύλληψή του ακολούθησε άλλη επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. σε γειτονικό σημείο για τη σύλληψη ενός δικηγόρου που φερόταν και αυτός να διακινεί ναρκωτικά και ο οποίος πυροβόλησε και τραυμάτισε έναν αστυνομικό. Οι ένστολοι πίστεψαν, λανθασμένα, ότι ο 35χρονος Αλβανός ήταν υπεύθυνος του τραυματισμού συναδέλφου τους και φέρονται να τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια παρόμοια με τις αγριότητες που σημειώθηκαν στις ιρακινές φυλακές.
Ο συλληφθείς μεταφέρθηκε σε αστυνομικό τμήμα της Αθήνας όπου φέρεται να ακολούθησε άγρια κακοποίησή του. Οπως περιγράφει στη μήνυσή του, αρχικά μέσα στο περιπολικό τον χτύπησε μια γυναίκα αστυνομικός.
Στη συνέχεια ανέφερε: «Μέσα στο αστυνομικό τμήμα με έδερναν πέντε άτομα. Ενας από τους αστυνομικούς είχε πάρει ένα αεροβόλο όπλο και με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα. Θυμάμαι ότι το αεροβόλο είχε κάτι κίτρινα (σ.σ.: πλαστικά σφαιρίδια) και με χτυπούσε στο μάτι. Με χτύπησε στα γεννητικά όργανα, με υποχρέωσε να περπατώ σε ίσια γραμμή με το ένα πόδι και αν δεν τα κατάφερνα με χτυπούσαν πάλι. Οταν ζήτησα να πάω τουαλέτα, μου είπαν “όχι, π… κωλοαλβανέ, κάν’ τα πάνω σου. Τα έκανα και μου έβαλαν τότε σακούλα μαύρη στο κάτω μέρος του σώματός μου για να μη λερώσω. Με απειλούσαν “δεν θα βγεις ζωντανός από εδώ μέσα…”». Σχετική επιβεβαιωτική κατάθεση έδωσε και ο αδελφός του 35χρονου που πήγε στο αστυνομικό τμήμα: «Είδα τον αδελφό μου με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών από τη μέση και κάτω, με τα κόπρανά του, και το μάτι του κρεμασμένο».
Ακολούθησε ιατρική πραγματογνωμοσύνη στην οποία σημειώνονταν τα εξής: «Ο 35χρονος αλλοδαπός υπέστη σωματικές βλάβες από ενέργειες αστυνομικών υπαλλήλων τού εν λόγω καταστήματος. Το είδος και η έκταση των σωματικών βλαβών στο σώμα και στο κεφάλι του αναδεικνύουν τη συστηματική και όχι συμπτωματική καταφορά των κτυπημάτων που δέχθηκε».
Επειτα από σειρά αναζητήσεων στην ΕΛ.ΑΣ., κατ’ αντιπαράσταση εξέταση αστυνομικών που ασχολήθηκαν με το περιστατικό (από την Ασφάλεια Αττικής, ειδικές υπηρεσίες και από το τοπικό αστυνομικό τμήμα) οι ευθύνες εστιάστηκαν σε έναν και μόνο αρχιφύλακα του αστυνομικού τμήματος της Αττικής στο οποίο οδηγήθηκε ο κρατούμενος. Ο νεαρός Αλβανός αναγνώρισε στο πρόσωπό του -χωρίς καμία αμφιβολία – αυτόν που πρωταγωνίστησε στην κακοποίησή του.
Τον Ιανουάριο του 2011 η υπόθεση έφθασε στο ακροατήριο του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Εκεί, ύστερα από πρόταση του εισαγγελέα και τη σύμφωνη γνώμη των δικαστών, το αναφερόμενο αδίκημα ορίστηκε ότι είναι – λόγω της έκτασης των βασανιστηρίων – κακουργηματικής μορφής. Ετσι η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Μεικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Αθηνών. Αιφνιδιαστικά όμως αποφάσισε να ασχοληθεί με την υπόθεση η ΕΛ.ΑΣ., η οποία με δύο εσωτερικές συνοπτικές διαδικασίες απεφάνθη ότι «όλα είναι ψέματα» και ο μοναδικός κατηγορούμενος δεν είχε ανάμειξη.
Οπως ανέφερε ο συνήγορος του κατηγορούμενου αστυνομικού κ. Δημήτρης Φιλιππόπουλος, «η ΕΔΕ της ΕΛ.ΑΣ. δέχθηκε ότι ο κατηγορούμενος αρχιφύλακας που εκτελούσε χρέη αξιωματικού υπηρεσίας είχε φύγει – με βάση το βιβλίο υπηρεσιών του τμήματος – λίγο νωρίτερα από το τμήμα και είχε αντικατασταθεί από μια γυναίκα αξιωματικό, η οποία βεβαίως δεν μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τα βασανιστήρια του αλλοδαπού συλληφθέντος».
Από την άλλη πλευρά, εκπρόσωποι του αλλοδαπού θύματος των βασανιστηρίων κάνουν λόγο για «τρικ στα εσωτερικά έγγραφα της ΕΛ.ΑΣ. προκειμένου γι’ αυτή την αποτρόπαια πράξη να μην κατηγορηθεί κανείς αστυνομικός. Πολλώ δε μάλλον που κανείς από τους ερωτηθέντες παρόντες στο περιστατικό αστυνομικούς δεν θέλησε να πει – σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους – ποιοι ήταν αυτοί που χτύπησαν τελικά τον κρατούμενο». Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 29 Μαΐου 2013
Aιώνιος ελληνικός Μεσαίωνας…
May 30th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Φρέσκο φρέσκο, ακόμα δε στέγνωσε η μελάνη!
Μόλις πριν λίγο πήραμε την επίσημη απορριπτική απόφαση της ολομέλειας του ΕΣΡ.
Όπως μπορείτε να δείτε, “η προβολή των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών ατόμων στην κοινωνία και των διεκδικήσεών τους” δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μήνυμα κοινωνικού χαρακτήρα.
Τουλάχιστον προσβλητικό προς όλους και όλες μας.
Ιερισσός 25-05-2013: συναυλία για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ (Ολόκληρη η συναυλία)
May 30th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Το πρώτο μέρος από την μοναδική συναυλία εναντίον των καταστροφικών μεταλλείων χρυσού, στην Ιερισσό.
Το μόνο που θα θέλαμε να τονίσουμε είναι η συγκινητική αλληλεγγύη κι ανιδιοτελή προσφορά, όλων όσων συμμετείχαν , από τους καλλιτέχνες μέχρι τις γυναίκες της καθαριότητας και τις ομάδες περιφρούρησης, φύλαξης, μπαρ-σέρβις, μπουφέ, ψησίματος, πάρκινγκ, οικονομικής ενίσχυσης, πασπαρτού ….
Είμαστε περήφανοι για τον δίκαιο αγώνα που δίνουμε , είμαστε αποφασισμένοι, ενωμένοι
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
Το δεύτερο μέρος από την μοναδική συναυλία εναντίον των καταστροφικών μεταλλείων χρυσού που πραγματοποιήθηκε την 25-05-2013 το βράδυ στην Ιερισσό.
Το τρίτο και τελευταίο μέρος της συναυλίας που έγινε στην Ιερισσό την 25-05-2013.
Πρόστιμο για αποκλεισμό παιδιών Ρομά από σχολεία
May 30th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Για παραβίαση του δικαιώματος στην εκπαίδευση και των διατάξεων της Σύμβασης που απαγορεύουν τις διακρίσεις, καταδικάστηκε η Ελλάδα από το ΕΔΑΔ. Προηγήθηκε προσφυγή 23 γονέων Ρομά, που διαμαρτυρήθηκαν για τον αποκλεισμό των παιδιών τους από τα δημοτικά σχολεία στις Σοφάδες Καρδίτσας και την υποχρεωτική εκπαίδευσή τους σε σχολεία μόνον για παιδιά Ρομά.
Το Δικαστήριο υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλλει από 1.000 ευρώ στον κάθε αιτούντα, ως αποζημίωση για ηθική βλάβη και να πληρώσει και 2.000 ευρώ για τα δικαστικά έξοδα.
Οι προσφεύγοντες εκπροσωπήθηκαν στο Δικαστήριο από το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι.
Στην απόφασή του το Δικαστήριο επικρίνει το υπουργείο Παιδείας διότι, όπως αναφέρει, δεν έκανε τίποτα για να άρει τον κοινωνικό αποκλεισμό των παιδιών Ρομά από τα εκπαιδευτήρια της περιοχής, παρόλο που είχε ενημερωθεί επισήμως, μέσω δύο επιστολών και σχετικής έκθεσης, για τις εθνοτικές διακρίσεις που υφίσταντο τα παιδιά των Ρομά στα σχολεία στις Σοφάδες.
Επικαλείται δε σχετική δήλωση της επιτρόπου Βίβιαν Ρέντινγκ, σύμφωνα με την οποία τα μέτρα που ελήφθησαν από την πλευρά των ελληνικών Αρχών δεν ήταν αρκετά για να τεθεί τέρμα στην πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των παιδιών Ρομά από τα άλλα.
πηγή: tvxs.gr
Για όσους μέχρι σήμερα πίστευαν ότι ο ”Χορός του Ζαλόγγου” είχε συμβεί στ’ αλήθεια
May 30th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Όταν νωρίτερα σήμερα η Μαρία Ρεπούση χαρακτήρισε “εθνικό μύθο” το χορό του Ζαλόγγου προκάλεσε κύμα αντιδράσεων.Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία αν ο φιλόλογος Αλέξης Πολίτης (που έκανε την πιο εμπεριστατωμένη έρευνα για τον “χορό” του Ζαλόγγου) καταλήγει πως τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Το άκουσαν στο σχολείο, και αυτό τους αρκεί. Οποιοσδήποτε έχει ψάξει τις πραγματικές πηγές και διαφωνεί, είναι προδότης. Ο μύθος του Κρυφού Σχολειού έχει καταρριφθεί εδώ και καιρό, και είναι λίγοι οι άνθρωποι που τον υπερασπίζονται πια.
Ο Χορός του Ζαλόγγου όμως είναι νέα είσοδος, νέα τραυματική εμπειρία σε όσους δεν γνώριζαν ότι “ο χορός” επινοήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από (ποιους άλλους) τους Έλληνες για να ευλογήσουν τα γένια τους και να εμψυχώσουν τους συμπατριώτες τους, εν όψει της Επανάστασης που θα ακολουθούσε. Και καλά έκαναν. Το να μεγαλοποιήσεις τα πράγματα, ή να επινοήσεις και μερικούς μύθους, προσφέρει στις δύσκολες ώρες ελπίδα και κουράγιο. Διακόσια τόσα χρόνια μετά, και εκτός αν έχουν σκοπό οι Ελληνίδες να πετάξουν τα βρέφη τους στον γκρεμό εάν κερδίσει η Μέρκελ τις εκλογές, δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε.
Οι Σουλιώτισσες, απ’ ό,τι δείχνουν οι περισσότερες πηγές και σε περίπτωση που δεν πρόκειται για μύθο επινοημένο από την αρχή, όντως αυτοκτόνησαν και σκότωσαν μαζί και τα παιδιά τους. Πράγμα εξαιρετικά γενναίο, παρ’ ό,τι σήμερα μοιάζει υπερβολικό. Κανένας χορός δεν φαίνεται να υπήρξε, κανένα τραγούδι. Τέτοιες σάλτσες μπορεί να ήταν χρήσιμες παλιά, αλλά δεν βλέπω να έχουν κάποια χρησιμότητα σήμερα.
Αναφορά Μπαρτόλντυ
Πρώτος που κατέγραψε το γεγονός αυτό, ήταν ο Πρώσος περιηγητής και διπλωμάτης Ιάκωβος Μπαρτόλντυ, που έτυχε την εποχή εκείνη (1803-1804) να βρίσκεται στα Ιωάννινα. Η έστω και πολύ περιληπτική αναφορά του στο γεγονός κρίνεται περισσότερο αντικειμενική, με δεδομένο ότι δεν ήταν και τόσο ευνοϊκός προς τους Έλληνες, ούτε όμως και με τον Αλή Πασά, που όμως δεν τον εμπόδισε να τονίσει τη γενναιότητα των Σουλιωτών, αλλά και την αγριότητα των τμημάτων του Αλή Πασά.
Στην αναφορά του εκείνη στο έργο του «Ταξίδιον εις την Ελλάδα 1803 – 1804», (δημοσιεύτηκε στη γερμανική το 1805, και σε γαλλική μετάφραση το 1807), σημειώνει (σε ελεύθερη μετάφραση): “Καμιά εκατοστή απ΄ αυτούς τους δυστυχισμένους είχαν αποτραβηχτεί βόρεια της Πρέβεζας στο Μοναστήρι του Ζαλόγγου. Τους επιτέθηκαν εκεί θεωρώντας ότι τάχα αυτή η τοποθεσία, πράγματι ισχυρή, θα μπορούσε να τους προσφέρει ένα νέο τόπο μόνιμης διαμονής, όπου και η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή. Τριάντα εννέα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν.” Σημειώνεται η αναφορά για “39″ γυναίκες που “γκρεμίστηκαν”, με τα παιδιά τους χωρίς να διασαφηνίζεται αν ήταν αυτοκτονία, ή θηριωδία. [Προσέξτε το «η σφαγή που ακολούθησε υπήρξε φρικτή » δηλαδή το ότι «39 γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια». Ο πρώτος και ο μόνος σχετικά έγκυρος μελετητής που ανέφερε το περιστατικό, αφήνει να υπονοηθεί ότι επρόκειτο περί σφαγής και όχι αυτοκτονίας. Πουθενά χορός.]
Αναφορά Γ. Ληκ
Δεύτερος που κατέγραψε το γεγονός, περισσότερο λεπτομερώς, ήταν ο Άγγλος στρατιωτικός, περιηγητής και αρχαιολόγος, Γουλιέλμος Μαρτίνος Ληκ, από πληροφορίες που συνέλεξε το 1805, ως αντιπρόσωπος της Αγγλίας στα Ιωάννινα, τις οποίες συμπεριέλαβε στο σύγγραμμά του “Περιήγηση στη Β. Ελλάδα”. Στην αναφορά του αυτή σημειώνει: “Περίπου 100 οικογένειες είχαν αποτραβηχτεί στο μέρος αυτό από το Σούλι και την Κιάφα, με συνθήκες και ζούσαν στο λόφο ανενόχλητες ώσπου έπεσε το Κούγκι. Τότε επειδή τάχα η περιοχή αυτή ήταν περισσότερη οχυρή ξαφνικά τους επιτέθηκαν με διαταγή του Βεζίρη. Όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο Κίτσος Μπότσαρης και ένα τμήμα του διέφυγαν. Από τους υπολοίπους, 150 σκλαβώθηκαν και 25 κεφάλια στάλθηκαν στον Αλβανό Μπουλούκμπαση στην Καμαρίνα που διεύθυνε τις επιχειρήσεις, 6 άνδρες και 22 γυναίκες ρίχτηκαν από τα βράχια από το ψηλότερο σημείο του γκρεμνού, προτιμώντας έτσι παρά να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους. Πολλές γυναίκες που είχαν παιδιά, τις είδαν να τα ρίχνουν με δύναμη προτού εκείνες κάνουν το μοιραίο πήδημα “.
Στη δεύτερη ιστορικά αυτή αναφορά γίνεται σαφής λόγος για αυτοκτονία και βρεφοκτονία, ενώ προστίθενται 6 άνδρες, ο δε αριθμός των γυναικών περιορίζεται στις 22, χωρίς να γίνεται και εδώ μνεία για χορό. Σημειώνεται όμως ότι το σύγγραμμα αυτό δημοσιεύτηκε 33 χρόνια αργότερα, το 1835, επί Βασιλείας του Όθωνα.
Αναφορά Χόλαντ
Tο 1815 ο Χ. Χόλαντ εκδίδει σύγγραμμα με εντυπώσεις του από την Ελλάδα του 1812-13, κάνοντας επιγραμματικά λόγο μόνο για τη βρεφοκτονία στο σχετικό περιστατικό: «…λέγεται σαν πραγματική ιστορία, πως μια ομάδα Σουλιώτισσες, μαζεύτηκαν σ΄ ένα από τα κοντινά στο Σαράι βάραθρα και έριξαν εκεί τα βρέφη τους για να μη γίνουν σκλάβοι του εχθρού». Στη τρίτη αυτή αναφορά του περιστατικού, αναφέρεται μόνο η βρεφοκτονία. Με το όνομα Σαράι φέρεται ένα παλαιό πυργόκαστρο που ύπήρχε στη περιοχή, κοντά στη Μονή του Ζαλόγγου.
Αναφορά Χ. Περραιβού
Τον ίδιο όμως χρόνο, το 1815, (έξι χρόνια πριν την επανάσταση του 21), δημοσιεύεται και η πρώτη ελληνική αναφορά στο περιστατικό που περιλαμβάνεται στη δεύτερη έκδοση της “Ιστορίας του Σουλίου και της Πάργας” του Χριστόφορου Περρραιβού που τυπώθηκε στη Βενετία, που αποτελεί και την πρώτη ουσιαστικά ελληνική πηγή του γεγονότος. Κατ΄ αυτή, όταν τα στρατεύματα του Αλή απέτυχαν και την φορά αυτή να αιχμαλωτίσουν τους Σουλιώτες που όδευαν προς την Πάργα, και παρά τις συνομολογήσεις που είχαν κάνει μαζί τους, αφού ξεκουράστηκαν επί τριήμερο, επιτέθηκαν ξαφνικά στο Ζάλογγο όπου διαβιούσαν όσοι Σουλιώτες είχαν συνθηκολογήσει νωρίτερα με τον Αλή Πασά, αναφέροντας σχετικά… «Αι γυναίκες δε κατά την δευτέραν ημέραν βλέπουσαι ταύτην τη κτηνώδη περίστασιν, εσυνάχθησαν έως εξήκοντα, επάνω εις έναν πετρώδη κρημνόν. Εκεί εσυμβουλεύθησαν και απεφάσισαν ότι καλύτερα να ριφθούν κάτω από τον κρημνόν διά να αποθάνουν, πάρεξ να παραδοθούν διά σκλάβες εις χείρας των Τούρκων. Όθεν αρπάξαντες με τας ιδίας των χείρας τα άκακα και τρυφερά βρέφη, τα έρριπτον κάτω εις τον κρημνόν. Έπειτα αι μητέρες πιάνοντας η μία με την άλλη τα χέρια τους άρχισαν και εχόρευαν, χορεύουσαι δε επηδούσαν ευχαρίστως μίαν κατόπιν της άλλης από τον κρημνόν. Μερικαί όμως δεν απέθανον, επειδή έπιπτον επάνω εις τα παιδία των και τους συντρόφους, των οποίων τα σώματα ήταν καρφωμένα πάνω εις τες μυτερές πέτρες του κρημνού». Στην πρώτη αυτή ελληνική καταγραφή του περιστατικού σημειώνεται αφενός ο αριθμός των γυναικών, στο περίπου, “έως 60″, και ότι προηγουμένως “εσυμβουλεύθησαν”, (με την κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης), όπου κατόπιν συμβουλίου αποφάσισαν πλέον συνειδητά τη βρεφοκτονία και τη δική τους στη συνέχεια αυτοκτονία. Και ενώ αναφέρεται εδώ πρώτη φορά ο “χορός”, δεν προσδιορίζεται η ημερομηνία. Παράλληλα γίνεται μνεία περί της προδοσίας που είχε σχετικά σημειωθεί, για την οποία οι προδότες αναγνωρίζουν το σφάλμα τους, πολεμώντας γενναία, πλην όμως αυτό όπως αποδείχθηκε το πλήρωσαν περισσότερο τα γυναικόπαιδα. Στην επόμενη έκδοση του έργου αυτού, το 1857, απαλείφθηκε το περιστατικό της προδοσίας και η λεπτομέρεια του χορού η δε αναφορά στο γεγονός είναι ψυχρή χωρίς συναισθηματικά στοιχεία.
Αυτά λοιπόν. Πόσο ενδιαφέρον ότι κανένας (ούτε οι “αυτόπτες μάρτυρες” που φέρονται να αφηγήθηκαν στους πρώτους μελετητές τα γεγονότα) δεν ήξερε οτιδήποτε περί χορών κλπ, μέχρι που -απ’ ό,τι φαίνεται- κάποιος Έλληνας αποφάσισε να αφηγηθεί το περιστατικό, εμπλουτίζοντάς το με ηρωϊκά και συγκινητικά διακοσμητικά στοιχεία. Κυρίως όμως, πόσο ενδιαφέρουσα η ιερή οργή των ενημερωτικών σάιτ και πολλών αναγνωστών τους, όταν δεν έχουν ιδέα για το θέμα, και που είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι πως όσα ξέρουν είναι σωστά, επειδή τους τα είπε κάποτε στο σχολείο η δασκάλα τους…
[Υπάρχουν και αυτοί που ένα ή δύο λεπτά αφότου δημοσίευσα αυτό το ποστ και το βάλαμε στο FB, σχολίασαν, χωρίς να προλάβουν να το διαβάσουν – ή μάλλον, χωρίς καν να νοιαστούν να το διαβάσουν. Ποτέ δεν θα μάθουν ό,τι μπορεί να έμαθε κάποιος που διάβασε τις αναφορές. Και θα συνεχίσουν να είναι ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουροι, χωρίς να ξέρουν καν την άλλη άποψη. Διαβάζουν τον τίτλο -χωρίς να διαβάσουν τίποτα παραπάνω- κι έχουν πάρει την απόφασή τους, και νοιώθουν και έτοιμοι για να σχολιάσουν…] Μερικοί συμβολισμοί είναι εξαιρετικά δυνατοί και συγκινητικοί – έτσι και αυτός του Χορού του Ζαλόγγου. Είναι μια συγκλονιστική ιστορία, και το ότι είναι μύθος δεν της αφαιρεί ούτε τη σημασία, ούτε τους συμβολισμούς της.
Δικάζεται η αλληλεγγύη στη Σάμο
May 31st, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»
Δικάζεται η αλληλεγγύη στη Σάμο στις 6 Ιουνίου 2013 όπου θα βρεθεί κατηγορούμενη στο εκεί Τριμελές Πλημμελειοδικείο, η Γιασεμώ Κεχαγιά, μέλος της Κίνησης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, για το έγκλημα της να απευθυνθεί στις αρμόδιες αρχές σχετικά με περιπτώσεις προσφύγων που είχαν προηγουμένως αναφερθεί και που δεν ήταν γνωστή η τύχη τους.
Με την πρωτοφανή στα χρονικά περίπτωση δίωξης επιχειρείται να ενοχοποιηθεί το ενδιαφέρον, να ποινικοποιηθεί η αλληλεγγύη, να φιμωθεί η φωνή των οργανώσεων και να στιγματιστεί η συλλογική δράση, όπου αυτή επιχειρεί να ενεργοποιήσει το δικαίωμα του πολίτη να συμμετέχει, να αγωνιά για όσα γίνονται γύρω του, να παρεμβαίνει, να μιλά.
Οι αλλεπάλληλοι πνιγμοί, οι βασανισμοί συλληφθέντων , η απώθηση στην θάλασσα, οι πεινασμένοι που σπρώχτηκαν στα βράχια, οι εικονικοί πνιγμοί, η βαρβαρότητα των στρατοπέδων κράτησης, η βία της απέλασης του πρόσφυγα, έγιναν γνωστά χάρη στο θάρρος και το πείσμα των οργανώσεων που παλεύουν για τα δικαιώματα στα νησιά, την επιμονή και την υπομονή ανθρώπων σαν τη Γιασεμώ που δίνουν καθημερινά τη μάχη σε αντίξοες συνθήκες για την υπεράσπιση των αυτονόητων, αλλά αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία με τα όπλα της καταστολής.
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών εκφράζουν την συμπαράσταση τους στην Γιασεμώ Κεχαγιά και δηλώνουν για μια φορά ακόμη την στήριξη τους στην «Κίνηση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες» της Σάμου.
· Ο αγώνας δεν σταματά.
· Όχι άλλοι νεκροί και πνιγμένοι, στον αγώνα για τη ζωή.
· Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
· Η Γιασεμώ πρέπει να αθωωθεί.
Αθήνα 30/05
Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Ρώσοι επιστήμονες «ανέστησαν» φυτό από σπόρους 30.000 ετών!
Ρώσοι επιστήμονες «ανέστησαν» φυτό από σπόρους 30.000 ετών!
Ένα φυτό του είδους Silene stenophylla κατάφεραν να ζωντανέψουν οι επιστήμονες του Ρωσικού Ινστιτούτου Κυτταρικής Βιοφυσικής μετά από 30.000 χρόνια, εκπλήσσοντας την… επιστημονική κοινότητα.
Πιο συγκεκριμένα, Ρώσοι επιστήμονες ανακάλυψαν καρπούς του φυτού 20-40 μέτρα κάτω από τους πάγους της Σιβηρίας στην προσπάθειά τους να ξεθάψουν οστά μαμούθ που υπήρχαν στην περιοχή.
Μετέφεραν τους εν λόγω καρπούς στο εργαστήριο, οι οποίοι πιστεύεται ότι «αποθηκεύτηκαν» εκεί από σκίουρους, και πέτυχαν να αναστήσουν το φυτό.
Οι καρποί πολλαπλασιάστηκαν στο εργαστήριο βιολογίας με τη χρήση ιστού από τα ίδια τα σπέρματα, που ειναι πλούσια σε σάκχαρα, τα οποία βοήθησαν και στη διατήρησή τους κάτω από τους πάγους για τόσες χιλιάδες χρόνια.
perierga.gr
Οι βουλευτές της ΚΟΕ (ΣΥΡΙΖΑ) και η Εκκλησία | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Οι βουλευτές της ΚΟΕ (ΣΥΡΙΖΑ) και η Εκκλησία
Posted on 31/05/2013 by Po
Ο ρόλος της σκέψης των Μάο και Τσίπρα εν τω συγχρόνω βίω
Δυο άγνωστες στην Ελλάδα φωτογραφίες. Στις 1 Ιουλίου του 1956, οι Μάο Τσε Τούνγκ και Τσου Εν Λάι, συναντιούνται στο Πεκίνο με ορθόδοξο Λιβανέζο Αρχιεπίσκοπο, νομίζω το μόνο ανατολικό επίσκοπο μαζί με τον Μακάριο της Κύπρου με τον οποίο συναντήθηκε ο Μάο. Ήταν η φιλελεύθερη περίοδος των «100 λουλουδιών», που τελείωσε γρήγορα και απότομα. (Κινεζικό Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua-Φωτογραφικό Αρχείο).
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Στο τελευταίο μου άρθρο παρατήρησα: «Ενδεικτικά για το εύρος της ιερής αριστερής Ομερτά, σημειώνω πως τρεις βουλευτές έχει εκλέξει η επαναστατική ΚΟΕ του ΣΥΡΙΖΑ και οι τρεις συναγωνίζονται για το ποιος δεν θα ενοχλήσει την Εκκλησία. Ο κ.Δ.Κοδέλας της Αργολίδας υποκλίνεται και φιλάει χέρια παπάδων (ακόμη και μπροστά σε μαθητές). Ο κ. Β.Κυριακάκης της Φθιώτιδας κάνει πως δεν ξέρει τίποτα για τη φιλική στη Χ.Α. δήλωση του τοπικού μητροπολίτη ‘Σκελετού Βησσαρίωνα και Μαστών Αθανασίας του Αιγάλεω’, Νίκου Πρωτοπαπά. Ο κ. Β. Χατζηλάμπρου της Αχαϊας δεν έχει βρει να πει μια κουβέντα κατά του κορυφαίου της ακροδεξιάς δεσπότη της περιφέρειάς του Αμβρόσιου, ούτε όταν αυτός επιτίθεται τόσο αχάριστα στο δουλικό αρχηγό του, ούτε όταν βρίζει τη συντρόφισσά του την Μαρία Κανελλοπούλου. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αν αυτό το μαοϊκό ανθυποκομματίδιο καταλάμβανε με Επανάσταση την εξουσία, θα πέρναγε από λεπίδι τον κλήρο και εμένα μαζί, που θα αναγκαζόμουν να υπερασπιστώ τα δικαιώματα των παπάδων. Όμως στο χώρο της Άκρας Αριστεράς η επαναστατική υποκρισία συναγωνίζεται τη θρησκευτική». Να προσθέσω ότι και για τη μητρόπολη του κ.Κοδέλα, ο δεσπότης της Ι.Παχής, προσέφερε λαμπρό πεδίο σύγκρουσης. Ενδεικτική του σκοταδισμού του ήταν η επίθεσή του το 2001 σε κοπέλα που ήθελε να βουτήξει για να πιάσει το Σταυρό των Θεοφανείων: “…έχουν τα αγόρια προτεραιότητα τα παιδιά μας. Είναι η τελευταία φορά που έρχεσαι εδώ…” (“Ελευθεροτυπία”, 8-1). Ο Παχής, που πέθανε πρόσφατα, είχε απαιτήσει και του δόθηκε το 2009, την ώρα που ο μικρός Καραμανλής το έσκαγε παραδίδοντας το άδειο Ταμείο στο ΓΑΠ, αντικανονικός βοηθός επίσκοπος, ο κ.Κώστας Κορομπόκης, της ανύπαρκτης σήμερα επισκοπής Επιδαύρου, τον οποίο θρασύτατα προόριζε (εκκρεμεί η εκλογή) για κληρονομικό διάδοχό του. Περιττό να πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαμαρτυρήθηκε τότε για αυτή την αδικαιολόγητη, όσο και εκκλησιαστικά αντιδεοντολογική, επιβάρυνση των φορολογούμενων, που δεν ήταν τοπικό φαινόμενο αλλά επεκτάθηκε σε πολλές Μητροπόλεις, μεταξύ αυτών και αυτής του κ.Αμβρόσιου. Ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε τότε πως υπήρχαν λεφτά. Το ίδιο πιστεύει και τώρα αν κρίνω και από το γεγονός πως βαρυακούει όταν η Τρόικα προτείνει να καταβάλλεται το ήμισυ του μισθού των κληρικών από την ίδια τη ΔΕΚΟ Εκκλησία.
——Η στάση των τριών βουλευτών της ΚΟΕ είναι η φυσιολογική προέκταση της κυρίαρχης τάσης στο ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύπτονται με προκλητικά κυνικό τρόπο από την Αριστερά ιερά σκάνδαλα, να κολακεύεται και να ξεπλένεται ο ανώτερος κλήρος και να πετάγονται στο σκουπιδοτενεκέ οι υπερώριμες μεταρρυθμίσεις που ενοχλούν την Αρχιεπισκοπή. Οι βουλευτές της ΚΟΕ δεν ενοχλούν τα θρησκόληπτα στρώματα της κοινωνίας ελπίζοντας (μάταια) να αποσπάσουν την ψήφο τους, επιφυλασσόμενοι αν ποτέ καταλάβουν την εξουσία να καταπατήσουν και τα πιο στοιχειώδη θρησκευτικά δικαιώματα, όπως διαχρονικά έκανε και κάνει το κινέζικο καθεστώς, σε όλες του τις μεταμορφώσεις, στη δύστυχη Κίνα μέχρι σήμερα. «Μάθε από τις μάζες και μετά δίδαξέ τες», λέει το «Ευαγγέλιο» του Μάο. Κολάκεψέ τες και μετά άλλαξέ τους τα φώτα, είναι η ιστορική εμπειρική μετάφραση. Το ποια ήταν η στάση του ΚΚΚ απέναντι στη μικρή Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας, στην αθωότερη από κάθε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού ήταν πάντα υπό διωγμό, συγκεντρώνοντας έτσι μόνο εύπιστους και ρομαντικούς στους κόλπους της, είναι στη χώρα μας σχεδόν άγνωστο και θα προσπαθήσω να την περιγράψω όσο πιο σύντομα μπορώ, αφού σημειώσω πως όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα καμία καταδίκη αυτών των αθλιοτήτων από την ΚΟΕ. Φαντάζομαι πως οι μαοϊκές συνειδήσεις αυτοξεγελιούνται με τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες της κινεζικής προπαγάνδας, που διέψευσαν το φωτογράφο του “Nude”, το μαιτρ Έντουαρντ Γουέστον, που έλεγε: «Μόνο με προσπάθεια μπορεί να εξαναγκαστεί η φωτογραφική μηχανή να πει ψέματα. Βασικά είναι ένα τίμιο μέσο». Ένα χρόνο πριν (απλή τραγική ειρωνεία ή δίκης οφθαλμός;), η τεχνολογία έδωσε στην «Αυγή» τη δυνατότητα, χωρίς προσπάθεια, να πληρώσει τους μαοϊκούς με το νόμισμά τους, να σβήσει τα αρχικά της ΚΟΕ από τη γνωστή φωτογραφία του μετεκλογικού πανηγυριού του κ.Τσίπρα
——Να ξεκινήσω με ένα σύντομο ιστορικό αυτής της συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε στο όνειρό της δεν είχε ελπίσει ότι θα εξέλεγε ποτέ τρεις βουλευτές. Πιθανολογώ από τη στάση της ότι θα αποδίδει την εκλογή τους σε θαύμα. Η ΚΟΕ είναι ίσως η μεγαλύτερη συνιστώσα μετά τον ΣΥΝ και πάντως υπαρκτή, γιατί υπάρχουν και συνιστώσες που βρίσκονται μόνο μέσα στο μυαλό του «ηγέτη» τους, όπως οι αόρατοι «Ενεργοί πολίτες» του κ.Γλέζου, ο οποίος τώρα επιτίθεται στον κ.Τσίπρα, που απαιτεί αυτοδιαλυση των εγωκεντρικών μικρόκοσμων. Το 1964, στελέχη του ΚΚΕ αποσχίζονται και ιδρύουν τη φιλομαοϊκή Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ). Το 1976 με το θάνατο και το βαλσάμωμα του ιερού λειψάνου του Μεγάλου Τιμονιέρη, η οργάνωση διασπάται στο ΚΚΕ (μ-λ), και στο Μ-Λ ΚΚΕ. Το πρώτο νομίζω ήταν με τη «Συμμορία των τεσσάρων» και με τη μέγαιρα χήρα του Μάο, που πριν αυτοκτονήσει (ή την αυτοκτονήσουν) στη φυλακή της το 1991, είχε κάνει στριπτίζ μπροστά στους επίσης κομμουνιστές στρατοδίκες της και το δεύτερο με τους στρατοδίκες της. Από στελέχη του ΚΚΕ (μ-λ), ιδρύεται το 1983 η Α/συνέχεια που μετεξελίχθηκε το 2003 στην ΚΟΕ.
——Για να δούμε τώρα τι μεταχείριση θα είχε, τηρουμένων ασφαλώς κάποιων αναλογιών, η σκοτεινή Εκκλησία της Ελλάδας από το κόμμα του κ.Δ.Κοδέλα, ο οποίος για την ώρα, εφαρμόζει από το Άργος τη μαοϊκή «Περικύκλωση των πόλεων από την ύπαιθρο» και γράφει έμπρακτα στα παλιά του τα παπούτσια τις ξεχασμένες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ανεξιθρησκεία, χωρισμό Κράτους Εκκλησίας, θρησκευτική ουδετερότητα του Κράτους και αποβολή της Εκκλησίας από τα σχολεία. Επιστρέφουμε λοιπόν στην Κίνα: Η πρώτη χριστιανική παρουσία σημειώθηκε εκεί ενδεχομένως αρχές του 5ου αιώνα όταν ο Πέρσης πατριάρχης Σελευκείας-Κτησιφώντος φέρεται ότι ίδρυσε επισκοπή στην Κίνα αν και πιθανότερο φαίνεται να έγινε αυτό αρχές του 8ου αιώνα, από αυτό, το Νεστοριανό πλέον, πατριαρχείο. Οι Νεστοριανοί, ένα από τα χριστολογικών αιτίων παρακλάδια της Ορθοδοξίας, ήταν οπαδοί του Σύρου αρχιεπισκόπου Κωνσταντινούπολης Νεστόριου, που καταδιώχτηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία και πέθανε εξόριστος στην έρημο, επειδή δεν δεχόταν ότι η Παναγία γέννησε θεό. Οι οπαδοί του, ορμώμενοι από το Ιράκ, σήμερα συγκροτούν την «Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής» και ο πατριάρχης τους εδρεύει στις ΗΠΑ. Το 1685 η καθ’αυτή Ορθοδοξία εισάγεται στην Κίνα από το Ρώσο αρχιμανδρίτη Μάξιμο Λεόντιεφ. Στα 1898 η αντιδυτική επανάσταση των Μπόξερς (που τόσο ωραία την απαθανάτισαν οι «55 ημέρες στο Πεκίνο»), καταδίωξε άγρια τους Κινέζους Χριστιανούς όλων των δογμάτων. Διακόσιοι είκοσι δυο Κινέζοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σφάχτηκαν ομαδικά με επικεφαλής το ιερέα Μητροφάνη και σήμερα τιμώνται ως Άγιοι. Μετά το 1917 η Ρωσία απέσυρε την προστασία της από την κινεζική Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία όμως εμπλουτίστηκε αριθμητικά με χιλιάδες Ρώσους εμιγκρέδες. Οι δυο επίσκοποί της έγιναν τέσσερεις και υπήχθησαν στη ρωσική Εκκλησία της Διασποράς. Το 1956 ο Ρώσος επίσκοπος Βίκτωρας εξαναγκάστηκε να επιστρέψει στην ΕΣΣΔ. Το 1962 και το 1965 πέθαναν οι δυο τελευταίοι Κινέζοι επίσκοποι Βασίλειος και Συμεών. Το καθεστώς δεν επέτρεψε την εκλογή διαδόχων τους και το 1966 που ξέσπασε η επίγεια Κόλαση της πολιτιστικής Επανάστασης, για δέκα χρόνια, φιμώθηκαν, καταδιώχτηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και θανατώθηκαν πολλοί ιερείς και πιστοί, έκλεισαν ναοί και δημεύτηκε η περιουσία της Εκκλησίας. Το 1970 εκτελέστηκε στη φυλακή του, με φρικτά βασανιστήρια, άγρια ξυλοκοπημένος, χτυπημένος με σφυριά και σιδερόβεργες, διαπομπευόμενος ο εφημέριος της ενορίας του Αγίου Αλεξίου του Χαρμπίν (εκεί κοντά είχε γεννηθεί ο ποιητής μας ο Νίκος Καββαδίας) πρωτοπρεσβύτερος Στέφανος Wu Zhiquan, ο νεομάρτυρας. Σήμερα λειτουργεί ξανά από το 1986 προς το παρόν μόνο ένας ορθόδοξος ναός, αυτός της Σκέπης της Θεοτόκου στο Χαρμπίν. Θα παρακαλέσω να μην ανατριχιάσετε με τα εγκλήματα του Μάο τα οποία ο εμπνευστής τους τα ήθελε και επαναλαμβανόμενα: «Η πολιτιστική επανάσταση πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 7-8 χρόνια». Άλλωστε είναι περασμένα-ξεχασμένα, αφού φέτος το Μάη, ο εξουσιαστής Ρώσος πατριάρχης επισκέφτηκε επίσημα την Κίνα και το καθεστώς του επιφύλαξε εξαιρετικές τιμές, πιθανότατα επειδή προτίθεται να βελτιώσει τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Αλλά και κ.Τσίπρας, που, φως φανάρι, έχει εφαρμόσει τη φράση του Μάο: «το να διαβάζεις πάρα πολλά βιβλία είναι επιβλαβές», βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Η σκέψη του Μάο σε πολλά σημεία της αξίζει. Το πιστεύω αυτό… Ας πούμε, η σκέψη πίσω από την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο είναι ότι πρέπει συνεχώς να αμφισβητούμε τις δομές και την νομενκλατούρα, ακόμα και όταν είμαστε μέσα στην “επαναστατική” διαδικασία. Αυτή είναι μια σημαντική σκέψη.… Ο Μάο εκτιμούσε ότι αυτό που κάνει είναι ένα βήμα προς τη σοσιαλιστική κοινωνία. Και πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά, ο σκοπός του, η πρόθεσή του ήταν καλή». Επιπολαιότητα, νεανική απειρία και άγνοια, όχι παλιανθρωπιά, θα μου πείτε. Ναι, αλλά μπορεί ένας πολιτικός ηγέτης να επικαλείται αυτά τα ελαφρυντικά; Και επιτρέπεται εμείς να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, όταν πυκνώνουν οι ενδείξεις πως αν λείπει η παλιανθρωπιά, περισσεύει όμως ο τυχοδιωκτισμός;
——Οι βουλευτές της ΚΟΕ έχουν κι αυτοί θεσμική υποχρέωση για την οποία πληρώνονται, να υπερασπίζονται το Δημόσιο Ταμείο, να παρεμβαίνουν στα κρατικά θέματα που σχετίζονται με την Εκκλησία και χρήζουν δημόσιου ελέγχου ή προτάσεων και να ασκούν κριτική στη σκληρόκαρδη στάση της Εκκλησίας στην κρίση, την οποία προσπαθεί ο κ.Τσίπρας να παρουσιάσει ως δήθεν «εξαιρετικά θετική»! Η αριστερή ιερή Ομερτά δεν ρωτάει, δεν ψάχνει, αποφεύγει τις κακοτοπιές, κάνει πως δεν ξέρει, αλλά ξέρει. Ακόμη και όταν το ίδιο το ΣΔΟΕ έκανε κάποιες προσπάθειες αποκάλυψης τεράστιων περιουσιακών στοιχείων μητροπολιτών και συγγενών, οι οποίες θάφτηκαν βιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΚΟΕ σιώπησαν, παρ’ όλο που οι αποκαλύψεις του αστικού Τύπου ήταν κραυγαλέες και απαιτούσαν συνέχεια. Ακόμη και όταν επίσημα χείλη στην Κύπρο καταγγέλλουν πως επτά ελλαδικά μοναστήρια με θυγατρικές στη Λιβερία πήραν δάνεια από τη Λαϊκή Τράπεζα, κανείς στο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκινείται. Στην επίσημη ιστοσελίδα της ΚΟΕ, υπάρχει ένα παλιό άρθρο για το σκάνδαλο του αμύθητου ιερού πλούτου. Λες και παίζεται θέατρο του παραλόγου. Κάθε σοβαρός άνθρωπος θα το εκλάμβανε ως προεκλογική δέσμευση, μια δέσμευση που την παρέσυραν μετεκλογικά στο χαμό τα κύματα του Γιανγ τσε Γιανγκ κι ας τα αψηφούσε τάχα ο σκηνοθετημένος μεγάλος κολυμβητής και ποιητής: «Άσε τον άνεμο να φυσά και τα κύματα να χτυπούν» («Μάο: Κολυμπώντας», 1956) «Ιερές μπίζνες (του Ν.Ταυρή)–Μέγα σκάνδαλο η εκκλησιαστική περιουσία.… αμύθητη, ανυπολόγιστη και, πάνω απ’ όλα, αφορολόγητη πλέον. Κάποιοι οικονομικοί εκτιμητές την υπολογίζουν γύρω στα 15 δισ. ευρώ. Αν όμως συνυπολογίσουμε ότι οι 8 μονές που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πριν από 20 χρόνια ενάντια στο νόμο Τρίτση, εκτιμούσαν μόνο τη δική τους περιουσία σε 22,5 δισ. ευρώ, καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει τρόπος να υπολογιστεί η περιουσία των 2.500 ναών και μονών που λειτουργούν στην Ελλάδα και των 6.700 Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου που είναι εκκλησιαστικοί φορείς. Δεν είναι απίθανο το ποσό να ξεπερνάει κατά πολύ τα 50 δισ. ευρώ. …..Η θέση της ΚΟΕ: Άμεση φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας. Άμεση φορολόγηση των ακαθάριστων εσόδων της με συντελεστή 50%. Πλήρης διαφάνεια σε όλες τις συναλλαγές της εκκλησίας και φορολόγησή τους. Καμία κρατική επιχορήγηση στην εκκλησία, στους φορείς της και στις εταιρίες της. Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου που ευνοεί την εκκλησία πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά. Απόδοση στο δημόσιο όλης της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας ύστερα από καταγραφή της. Απόδοση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής γης στους ακτήμονες και στη φτωχή αγροτιά. Να καταργηθεί το απαράδεκτο, προκλητικό και οπισθοδρομικό πλαίσιο λειτουργίας του Αγίου Όρους. Πλήρης διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας».
Μήνυση σε 266 παιδόφιλους – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
 Θεολόγος Αλεξανδράτος
Μήνυση σε 266 παιδόφιλους
Το 2008 μια ομάδα κρούσης του FBI εισέβαλε σε στιλ χολιγουντιανό σε σπίτι στα προάστια του Μέριλαντ. Με πλήρη εξοπλισμό οι πράκτορες μπήκαν με τα όπλα στα χέρια στην οικία της μεσοαστικής οικογένειας και βγήκαν με τα δύο κοριτσάκια της στην αγκαλιά, τον μπαμπά με χειροπέδες και τη μαμά να μένει άφωνη.
Η δύσμοιρη γυναίκα δεν είχε πάρει χαμπάρι το κακό που συνέβαινε στο σπίτι της και έμαθε την φρικτή αλήθεια κατόπιν εορτής. Ο πατέρας – κτήνος κακοποιούσε μαζί με ένα συνεργό τα δύο αγγελούδια του, ηλικίας τότε 4 και 6 ετών! Τα δύο καθάρματα κατέγραφαν τις ελεεινές πράξεις τους σε βίντεο και τα μοίραζαν διαδικτυακά σε άλλα κτήνη με τα ίδια αρρωστημένα γούστα. Έτσι βρήκε το FBI τα ίχνη του αδίστακτου πατέρα και των σιχαμερών φίλων του. Η παιδοφιλία δυστυχώς αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα παγκοσμίως και οι9 κατά τόπους αρχές δίνουν μάχη για να πιάσουν τα ανώμαλα καθάρματα. Ο πατέρας και ο συνεργός του καταδικάστηκαν σε 34 χρόνια φυλάκιση αλλά τώρα η μητέρα των δύο κοριτσιών προχώρησε την υπόθεση περισσότερο. Με τη βοήθεια των διωκτικών αρχών κατέθεσε μήνυση κατά 266 ανθρώπων οι οποίοι είχαν λάβει διαδικτυακά εικόνες από την κακοποίηση των κοριτσιών της. Ανάμεσά τους βρίσκονται ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας: καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί, κληρικοί, αστυνομικοί. Από τον καθένα από αυτούς η μητέρα ζητά 32 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση για τη ζημιά που έπαθαν οι κόρες της και αυτοί το απολάμβαναν. Από τη λίστα των 266 καθαρμάτων έχουν αναγνωριστεί οι 84 και οι λοιποί 186 παραμένουν αγνώστων στοιχείων αφού μόνο ηλεκτρονικά έχουν εντοπιστεί και γίνονται προσπάθειες να βρεθούν οι πραγματικές τους ταυτότητες. |
Εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ: Μια χαμένη ευκαιρία… – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
|
|
| Αντώνης Δελλατόλας
Εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ: Μια χαμένη ευκαιρία…
Η πολλά υποσχόμενη εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα ΜΜΕ, που έλαβε χώρα στο ιντελεκτουέλ Cine Κεραμεικός, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που γέννησε: να ακούσουμε δηλαδή την άλλη άποψη για τα ΜΜΕ, εκείνη την άποψη που θα έθετε σε νέες βάσεις τη λειτουργία τους, θα κατέγραφε πρωτοπορίες, θα άνοιγε ορίζοντες. Αντίθετα, παρακολουθήσαμε το ίδιο έργο, ακούσαμε απελπιστικά προβλέψιμα πράγματα, πληροφορηθήκαμε όλα αυτά που γνωρίζαμε ήδη. Με δυο λόγια, δεν ετέθησαν νέες προτάσεις, παρά γνωστές επισημάνσεις, και γίναμε μάρτυρες κοινότυπων παρατηρήσεων για την κατεστημένη κατάσταση των ΜΜΕ στη χώρα μας. Υπό αυτό το πρίσμα η φιλόδοξη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ψελλίσει κάτι νέο για τον χώρο των ΜΜΕ πέρασε μάλλον ανεκμετάλλευτη, επιβεβαιώνοντας το τέλμα της εγχώριας πολιτικής σκέψης να αποδειχθεί ρηξικέλευθη. Οι προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα παρουσίασαν ένα σχετικό ενδιαφέρον – κυρίως οι επισημάνσεις του για την κατάσταση που επικρατεί στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες –, το οποίο ωστόσο εξανεμίστηκε από την παντελή έλλειψη υποστήριξης γενικών και εξειδικευμένων περαιτέρω προτάσεων αλλά και λόγω των οργανωτικών προβλημάτων, που ήταν εμφανή. |
Μητρώο τραπεζικών λογαριασμών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
|
|
|
Μητρώο τραπεζικών λογαριασμών
Τη δημιουργία Μητρώου Τραπεζικών Λογαριασμών στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών προβλέπει νομοσχέδιο που αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή από μέρα σε μέρα. Στο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για Λογιστική Τυποποίηση και Έλεγχο θα περιλαμβάνεται διάταξη που θα προβλέπει αφενός την κατάρτιση του Μητρώου Τραπεζικών Λογαριασμών, αφετέρου τον τρόπο που αυτό θα εμπλουτισθεί με τα στοιχεία που θα χορηγούν οι τράπεζες. Το Μητρώο θα ολοκληρωθεί σε δύο φάσεις. Κατά την πρώτη φάση – η οποία θα περιγράφεται αναλυτικά στο υπό κατάθεση νομοσχέδιο – θα δημιουργηθεί ηλεκτρονική πλατφόρμα για την ανταλλαγή στοιχείων στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, στην οποία θα καταχωρίζονται τα τραπεζικά δεδομένα προσώπων που ελέγχονται για έκνομες ενέργειες. Συγκεκριμένα, έπειτα από αίτημα των ελεγκτικών υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών και χωρίς να απαιτείται δικαστική συνδρομή, οι τράπεζες θα είναι υποχρεωμένες μέσω της πλατφόρμας να κοινοποιούν σε καθορισμένο διάστημα (εκτιμάται εντός δύο εργάσιμων ημερών) τα στοιχεία καταθετών που εμπλέκονται σε παράνομες δραστηριότητες. Η υποχρέωση κοινοποίησης στοιχείων θα αφορά όλες τις νομικές οντότητες. Έτσι, οι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο υπάλληλοι (πιστοποιημένοι λήπτες πληροφοριών) θα αποκτούν πρόσβαση στους λογαριασμούς φορολογουμένων (εταιρειών, οργανισμών, ιδρυμάτων, επιτηδευματιών, μισθωτών και συνταξιούχων) που ελέγχονται ως ύποπτοι για φοροδιαφυγή, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, διαφθορά, παράνομο πλουτισμό, διακίνηση ναρκωτικών κ.ά. Σε δεύτερη φάση, στο Μητρώο Τραπεζικών Λογαριασμών θα περιέλθουν όλα τα στοιχεία των εν Ελλάδι καταθετών, δηλαδή στοιχεία συνολικά 33 εκατομμυρίων τραπεζικών λογαριασμών. Στελέχη του υπουργείου Οικονομικών δεν αποκλείουν μάλιστα η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων να διαθέτει έως το τέλος του χρόνου όλα τα στοιχεία για τις καταθέσεις και τις κινήσεις καταθέσεων φυσικών και νομικών προσώπων. Ειδικότερα, διάταξη που θα εμπεριέχεται στον νέο Κώδικα Φορολογικών Διαδικασιών, ο οποίος θα κατατεθεί τον Ιούνιο στη Βουλή στο πλαίσιο του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, θα προβλέπει την υποχρέωση των τραπεζών μία φορά τον χρόνο να γνωστοποιούν στη ΓΓΠΣ τα στοιχεία των καταθέσεων φυσικών και νομικών προσώπων. Πρέπει να σημειωθεί πως, εκτός από τις τραπεζικές καταθέσεις, τα πιστωτικά ιδρύματα θα χορηγούν στοιχεία για μερίδες σε αμοιβαία κεφάλαια και επενδύσεις σε ομόλογα. |
Τα παράνομα ποτά και τα τσιγάρα – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
|
|
|
Τα παράνομα ποτά και τα τσιγάρα
Σε συνεργασία για την καταπολέμηση της παράνομης διακίνησης καταναλωτικών αγαθών που υπόκεινται σε ειδικούς φόρους κατανάλωσης προχώρησαν οι τέσσερις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες παγκοσμίως. Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της Παπαστράτος, οι εταιρείες British American Tobacco, Imperial Tobacco Group, Japan Tobacco International και Philip Morris International δημιούργησαν την Digital Coding & Tracking Association (DCTA – Ένωση Ψηφιακής Κωδικοποίησης και Εντοπισμού), που συγκροτήθηκε για την προώθηση διεθνών προτύπων και ψηφιακών τεχνολογιών με στόχο να συνδράμει τις κυβερνήσεις στην καταπολέμηση των λαθραίων και παραποιημένων προϊόντων και της φοροδιαφυγής. Η DCTA αξιοποιεί τη συλλογική τεχνογνωσία του κλάδου όσον αφορά τη διασφάλιση των διεθνών εφοδιαστικών αλυσίδων και την ανάπτυξη προηγμένων τεχνολογιών για τη διάκριση των γνήσιων προϊόντων από τα παραποιημένα. Το Codentify εισέρχεται στην ψηφιακή εποχή, προσφέροντας γρήγορη και εύκολη πρόσβαση μέσω κινητού τηλεφώνου σε όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται οι κυβερνήσεις για την προστασία των φορολογικών εσόδων, την επαλήθευση της νομιμότητας των μεταφορών και την εκπλήρωση των διεθνών κανονιστικών απαιτήσεων, μεταξύ άλλων του Πρωτοκόλλου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την εξάλειψη του παράνομου εμπορίου καπνού. Ο Pat Heneghan, εκπρόσωπος της DCTA, δήλωσε: «Οι νόμιμες εφοδιαστικές αλυσίδες σήμερα είναι παγκόσμιες, περίπλοκες και περιλαμβάνουν πολλά εμπλεκόμενα μέρη. Όταν μάλιστα συνδυάζονται με την εφευρετικότητα των εγκληματιών και τρομοκρατών που διακινούν παράνομα προϊόντα, τότε οι κυβερνήσεις των χωρών πρέπει να κάνουν χρήση των πλέον προηγμένων τεχνολογιών για να διασφαλίσουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες και να σημειώσουν πραγματική πρόοδο στην αντιμετώπιση αυτού του επικίνδυνου και διογκούμενου προβλήματος». Οι τέσσερις μεγαλύτερες διεθνείς καπνοβιομηχανίες του κόσμου συνεργάστηκαν για τη δημιουργία της Digital Coding & Tracking Association προκειμένου να παράσχουν στις κυβερνήσεις μια λύση του 21ου αιώνα στο διεθνές πρόβλημα του παράνομου εμπορίου. Ολοκληρώνοντας, ο P. Heneghan ανέφερε: «Καθώς οι κυβερνήσεις αναζητούν τρόπους για τη διασφάλιση των φορολογικών εσόδων εν καιρώ λιτότητας και την καταπολέμηση των εγκληματιών που πλουτίζουν από τη μαύρη αγορά, είμαστε βέβαιοι ότι η DCTA μπορεί να παράσχει τις τεχνολογίες και την εξειδίκευση που απαιτείται για να υπάρξει πραγματικό αποτέλεσμα». |
crockorozistas 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.