Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτό το Μπάχαλο;

 

Π  Ω  Σ. Γιατί δ ε ν αντέχεται

Καταδικαστέο: Ο κ. Τζιφόπουλος, πρόεδρος της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και αντιπρύτανης του εν λόγω ιδρύματος, σε συνέντευξη που έδωσε σε τηλεοπτικό σταθμό της Κατερίνης είπε πως εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα πρέπει και οι αρχές του Πανεπιστημίου να «φασιστοποιηθούν και να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα».

Λίγο πριν την εν λόγω απαράδεκτη δήλωση του κ. Τζιφόπουλου, συνέβη το εξής ισάξιο σε  «αγωνιστική ποιότητα» περιστατικό, το οποίο είναι εξ ίσου Καταδικαστέο: Φοιτητές από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών εισέβαλαν σήμερα στην Πρυτανεία, αδειάζοντας δύο σακούλες με σκουπίδια πάνω στο γραφείο του αντιπρύτανη, κ. Αντώνη Καλοκαιρινού…

Η εικόνα, μιας επαίσχυντης, γραφικής πράξης ασήμαντης μειοψηφίας φοιτητών, και η απάντηση-αντίδραση από πρύτανη και μάλιστα της Φιλοσοφικής(!), προσφέρεται απλόχερα για να κατανοήσει(;) κανείς την ποιότητα της κοινωνίας μας. Γιατί τα δύο αυτά περιστατικά δεν είναι ουρανοκατέβατα. Το φαντασιακό του μεν (πρύτανη) και των δε (μερικών γραφικών φοιτητών) είναι αυθαίρετο. Δεν χρειάζεται καμία φασιστοποίηση και καμία σφαλιάρα προς ανυπάκουους φοιτητές-ο συλλογισμός είναι ολωσδιόλου ηλίθιος, και δεν μπορεί να ονομαστεί «αντίσταση» το παιδικό, άκρως γραφικό κι επικίνδυνο ως πράξη, το άδειασμα σακούλας σκουπιδιών σε γραφείο αντιπρύτανη, όσο και αν τα απερίγραπτα λόγια του κ. Τζιφόπουλου «…πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας γιατί αλλιώς δεν αλλάζει ο Έλληνας» παραπέμπουν στο ανιστόρητο, και ευρέως διαδεδομένο «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται!».

Πολλοί γραμματείς, φαρισαίοι, επιφυλλιδογράφοι, αγωνιστές της αριστεράς, κομματάρχες, συνδικαλιστές του γλυκού φοιτητικού νερού, θεωρητικοί  κ.λπ. προσέφεραν απλόχερα τα εύσημα προς τον μεν αλλά και προς τους δε. Το βρίσκω λογικό. Αυτή είναι η γενικευμένη συνειδησιακή μας υπόσταση ως κοινωνία. Επόμενο είναι ο σύλλογος φοιτητών της Φιλοσοφικής με ανακοίνωσή του, να ζητά την παραίτηση όχι μόνο του κ. Τζιφόπουλου, αλλά του κ. Φορτσάκη και των συν αυτώ. «Ελευθερία» ανακοινώσεων έχουμε, ό,τι θέλουμε ανακοινώνουμε, φτάνει να φουσκώνει, να επιβεβαιώνει το ιδεολογικό μας νεφελώδες φαντασιακό.

Λογικά θεωρούνται τα πάντα σε αυτό τον τόπο, εκτός από τα λογικώς αυτονόητα.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα στιγμιότυπο από μια ολομέλεια στη Βουλή, ας μοιραστούμε μαζί τη βροχή των τροπολογιών σε ένα νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας:

«Ρυθμίσεις ευνοϊκές για αυθαίρετες κατασκευές καταστημάτων στο Μικρολίμανο, ζητήματα σχετικά με «επιλέξιμες βοσκήσιμες εκτάσεις», θέματα ΝΕΡΙΤ αλλά και υποθέσεις ειδικού ενδιαφέροντος για τους εθελοντές μακράς θητείας στις Ενοπλες Δυνάμεις, είναι μεταξύ εκείνων που υπουργοί και βουλευτές ζητούν να ψηφιστούν σήμερα, μέσω τροπολογιών που κατέθεσαν στο πλαίσιο συζήτησης νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, αντικείμενο του οποίου είναι η «Ερευνα, η Τεχνολογική Ανάπτυξη και η Καινοτομία»! Ο αριθμός των τροπολογιών, έως χθες το απόγευμα κατά την έναρξη της συζήτησης του σχεδίου νόμου ήταν 61: Εξ αυτών ήταν δέκα υπουργικές και όλες οι υπόλοιπες βουλευτικές. Πιθανόν δε, να διευρυνθεί έως τη στιγμή της σημερινής ψηφοφορίας η «λίστα» που άνοιξε με την κατάθεση της πρώτης τροπολογίας τα πρώτα 24ωρα Νοεμβρίου και με την 61η να κατατίθεται στις 6 χθες το απόγευμα.

Οι παλαιότεροι εκ των κοινοβουλευτικών θυμήθηκαν ότι σε παλαιότερο χρόνο το «ρεκόρ» ήταν περίπου 100 τροπολογίες σε νομοσχέδιο. Αλλά και ο χθεσινός αριθμός κάθε άλλο παρά απαρατήρητος μπορεί να περάσει. Πέραν του ποσοτικού στοιχείου, αρνητικά φορτισμένα είναι και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αρκετών εξ αυτών. Οι περισσότερες, βεβαίως, αφορούν θέματα σχετικά με το νομοσχέδιο (όπως ζητήματα για τη λειτουργία ερευνητικών κέντρων στην Ελλάδα κ.λπ.). Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες με περιεχόμενο που όχι μόνο είναι εντελώς άσχετο με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας -κάτι το οποίο απαγορεύεται εκ του Συντάγματος- αλλά και που σε κάποιες περιπτώσεις παραπέμπουν σε καταστάσεις ανταπόκρισης έναντι αιτημάτων εκλογικής πελατείας». [οι υπογραμμίσεις δικές μου].

Δηλαδή αυθαιρεσίας το κάγκελο. Μπάχαλο. Στη Βουλή αυτά. Ας κατέβουμε λίγο ποιο κάτω, στη κοινωνία των… πολιτών.

Αυθαίρετα παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, αυθαίρετα ρίχνουμε τα σκουπίδια όπου βρούμε, αυθαίρετα καταλαμβάνουμε δημόσια κτίρια. Για 49 αυθαίρετες χωματερές, πληρώνουμε 22 εκατ. πρόστιμο στους «κουτόφραγκους». Αυθαίρετα καταλαμβάνουν κτίρια στην Πλάκα οι υπάλληλοι του ΥΠΠΟ. [Γουσέτης –Καθημερινή 26.11.14]

Όλα λογικά τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι. Σε ποια χώρα του πλανήτη, είτε αυτή ανήκει στον Πρώτο, Δεύτερο, Τρίτο ή ακόμα και Τέταρτο κόσμο διαθέτουν συνδικαλιστικά όργανα ιδιοκτήτες αυθαιρέτων, οι γνωστοί ως «Οικιστές»; Σε ποια χώρα διαλέγει κάποιος ένα κομμάτι γης της αρεσκείας του –έτσι επειδή γουστάρει- και χτίζει το μικρό ή μεγάλο σπίτι του, γίνεται μέλος του τοπικού συλλόγου των «οικιστών» και εάν δεν νομιμοποιηθεί το σπιτάκι του (που νομιμοποιείται, πάντα!), κατεβαίνει σε διαδήλωση διεκδικώντας «κεκτημένα»; Οι υπόλοιποι, οι νόμιμοι, αυτοί που αγόρασαν νομίμως ακίνητο, τι πρέπει να κάνουν; Ποια πολιτική παράταξη προάσπισε τα δικαιώματα αυτών, των ελάχιστων εντίμων; Βρείτε μου μια παράταξη.

Λογικά. Όλα. Δεν βλέπει το συνδικαλιστικό «κίνημα» ότι τα τελευταία 5-6 χρόνια αυτοί που κινητοποιούνται για τα, πράγματι δίκαια (τις περισσότερες φορές) αιτήματά τους, μειώνονται συνεχώς; Αναρωτήθηκε κανείς γιατί, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα έχουν καταρρακωθεί, οι εργασιακές συμβάσεις σβήστηκαν από τον χάρτη με συγκριμένους ακριβείς αντεργατικούς νόμους χωρίς να ματώσει ρουθούνι. Ταυτόχρονα οι αντίστοιχες με τα απάνθρωπα αυτά μέτρα κινητοποιήσεις βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας πεντηκονταετίας(!). Γιατί. Ανέλυσε κάποιο κόμμα ή παράταξη σοβαρά το φαινόμενο;

Ομως το θέμα είναι μεγάλο, πολυπλόκαμο και δεν είναι αντικείμενο αυτού του σχολίου. Εστιαζόμαστε, λοιπόν, στη «γλώσσα» και στα «αιτήματα», ενδεικτικά και τα δύο της καθήλωσης στον χρόνο ή μήπως άρνησης ή, εν τέλει, αδυναμίας να αντιληφθούν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι ότι η κοινωνία λειτουργεί πλέον με διαφορετικά ανακλαστικά. Οτι μέσα στο μαξιμαλιστικό και εξωπραγματικό να αλλάξουν όλα «τώρα» και «αμέσως», ενισχύεται απλώς η αδράνεια και υπονομεύεται το κύρος αλλά και η αποτελεσματικότητα ακόμα και μιας δίκαιης απεργιακής κινητοποίησης. Δεν απασχολεί κανέναν η χαμηλή συσπείρωση των κινητοποιήσεων; Με μια οικονομική κρίση, όπως περιγράφεται, και μια κοινωνία πάσχουσα, με τη φτώχεια και την ανεργία να εμφανίζουν ιστορικά υψηλά ποσοστά, δεν θα έπρεπε να είναι «μαζική» και, κυρίως, πραγματική η συμμετοχή; Αρα κάτι συμβαίνει, που είναι πιο διαλυτικό από τον «ταξικό εχθρό».

Λογικά λοιπόν όλα. Η συμμετοχή στις φοιτητικές συνελεύσεις που παίρνονται οι… αποφάσεις των κινητοποιήσεων (βλ. καταλήψεων λόγω λειψής φαντασίας, δεν «υπάρχει άλλο μέσο πίεσης¨…), παίρνονται με λιγότερο από το 5% του συνόλου των φοιτητών. Άρα και εδώ, κάτι συμβαίνει. Ισχύει ή δεν ισχύει ο αυταρχισμός των διοικούντων και της εξουσίας; Και εάν ισχύει πόσοι το έχουν κατανοήσει. Πάντως το 95%, άντε το 90%, των φοιτητών δεν συμμετέχει σε όλον αυτόν το θόρυβο και τον προβληματισμό. Πιστεύω ότι θα έπρεπε. Συμβαίνει πάντως. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Τι φταίει για όλα τα προαναφερόμενα του κειμένου. Γιατί αυτό το μπάχαλο κι η αυθαιρεσία που κυβερνά τον τόπο; Πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;

Διαλέγω μία από τις προϋποθέσεις, ίσως η σημαντικότερη, όπως μας τη λέει ο Καστοριάδης:

«Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μια δημοκρατία τέλεια, ολοκληρωμένη κ.λπ. μας πέφτει από τον ουρανό, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να επιζήσει περισσότερο από μερικά χρόνια, αν δεν δημιουργήσει τα άτομα που της αντιστοιχούν και που είναι, πρώτα και πάνω απ’ όλα, ικανά να την κάνουν να λειτουργήσει και να την αναπαράγουν. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία χωρίς δημοκρατική παιδεία».

ΥΓ:
Δεν αναφέρθηκα στη (μη)λειτουργία της Δικαιοσύνης που συμβάλει καθοριστικά σε όλο αυτό το νεοελληνικό αλαλούμ, διότι αποτελεί ένα τουλάχιστον ξεχωριστό ζήτημα από μόνο του. Το ίδιο και το μείζον ζήτημα της Εκκλησιαστικής παρέμβασης, τόσο πρακτικής όσο και στη διαμόρφωση μαζικών στρεβλών ανορθολογικών συνειδήσεων. Άλλωστε μία ανάρτηση δεν λέει, δεν μπορεί, να καλύψει περισσότερα ζητήματα, πόσο μάλλον να τα αναπτύξει επαρκώς. Τα γράφουμε άλλωστε καιρό τώρα…

Λειτουργία Κυριακής: Ψεκασμένη μας ψέκασε με €3.000.000 δράκους

 

Σταυρούλα Ξουλίδου, των ΑΝΕΛ. Καταγγέλλει ότι ένας μεσάζων την πλησίασε και της πρόσφερε ώς και τρία εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να ψηφίσει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η προσέγγιση έγινε, δε, με πάσα μυστικότητα: μέσω Facebook. Ως μεσάζοντα κατονομάζει έναν κ. Κουσούρη ή κάπως έτσι, ο οποίος σε μελέτημά του δημοσιευμένο στο Διαδίκτυο υποστηρίζει ότι το (αλλήθωρο ή κάτι τέτοιο) αριστερό μάτι του αλόγου, στο ψηφιδωτό του τάφου στην Αμφίπολη, αποκαλύπτει ότι ο νεκρός είναι ο Αλέξανδρος. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας μόνοι σας. «Απέραντο φρενοκομείο», που είπε ο αείμνηστος.

Παΐσιος: «Μια μέρα η Στέρνα Αργολίδας θα στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια χόκεϊ…»

 

Κάθε χωριό και ομάδα… χόκεϊ στην Αργολίδα

Η Στέρνα Αργολίδας είναι οικισμός σε υψόμετρο 180 μ. κοντά στο χωριό Λυρκεία και στην απογραφή του 2001 βρέθηκε να έχει 182 κατοίκους. Βέβαια, παρότι μικρός οικισμός είχε και ομάδα χόκεϊ επί χόρτου! Γιατί όχι, αν κρίνουμε ότι (αυτό λένε τοπικοί παράγοντες και γονείς) η Αργολίδα είναι…«χοκεομάνα», όπως ανέφερε χθες στην «Κ» ο δημοσιογράφος του argolida.gr κ. Γιώργος Νικολόπουλος. Βεβαίως, μπορεί τα τεκταινόμενα με τα πρωταθλήματα χόκεϊ στα οποία μετέχουν οι μαθητές του Αργους και της ευρύτερης περιοχής να δίνουν λαβή για σκωπτικά σχόλια, όμως πίσω από την πληθώρα αθλητικών σωματείων σε… παράξενα (για την Ελλάδα) αθλήματα, κρύβεται η επιχείρηση που έχουν στήσει κάποιοι με στόχο να πριμοδοτούνται οι «πρωταθλητές» μαθητές με επιπλέον μόρια στις εξετάσεις. Και να βελτιώνουν τη σχολή στην οποία εισάγονται τελικά.

[…]
«πολλές τουλάχιστον από τις ομάδες αυτές ήταν ανύπαρκτες, και υπήρχαν μόνο στα… χαρτιά και κανείς μαθητής δεν μετείχε. Αντίθετα, ως φαίνεται κάποιοι στο Αργος (αλλά και την Αττική), αξιοποιώντας τη σφραγίδα της Ομοσπονδίας Χόκεϊ, υποστήριζαν ότι διοργάνωναν «πρωταθλήματα» διαφόρων κατηγοριών αθλητών (εφήβων, κορασίδων κ.ά.). Οι «πρωταθλητές» μαθητές όταν έφθασαν στην Γ΄ Λυκείου, και κάνοντας χρήση της σχετικής διάταξης, ακριβώς λόγω της επίδοσής τους στο…χόκεϊ μοριοδοτούνταν επιπλέον στις πανελλαδικές εξετάσεις, και βελτίωναν την τελική τους κατάταξη στον πίνακα των υποψηφίων. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, η εγγραφή στα εν λόγω σωματεία κόστιζε περί τα 800 ευρώ.«

Νομοθετικά κουκουλώματα…

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 16:06

Ενας από τους βασικούς λόγους κατάρρευσης του ελληνικού κράτους είναι το καθεστώς των εξαιρέσεων επί παντός. Φτιάχνονται νόμοι με γενική ισχύ και μετά αρχίζουν οι τροπολογίες με ειδική ισχύ. Αυτό είναι κι ένα από τα βασικά σημεία τριβής με την τρόικα. Νομοθετούνται τα προαπαιτούμενα και μετά, υπό την πίεση διάφορων ομάδων και για την εξυπηρέτηση πολιτικών ή και άλλων σκοπιμοτήτων, αρχίζουν οι εξαιρέσεις μέχρι που τα προαπαιτούμενα να γίνουν αγνώριστα.

Δυστυχώς αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην ιδιότυπη «αντίσταση» που κάνει το πολιτικό σύστημα στην τρόικα. Πολλάκις ψηφίζονται -χωρίς αιδώ!- και νομοθετικές παρεμβάσεις προκαταβολικής αμνήστευσης πιθανών αδικημάτων από κρατικούς λειτουργούς ή κλείνουν φάκελοι πεπραγμένων για να μην μπορεί να γίνει έλεγχος επί αυτών.

Ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρος Ρακιντζής επεσήμανε με έγγραφό του προς τη Βουλή (5.11.2014) δεκατέσσερις περιπτώσεις νομοθετικού κουκουλώματος διάφορων υποθέσεων που υπέπεσαν στην αντίληψή του. Μεταξύ αυτών αμνηστεύτηκαν διά νόμου μισθολογικές υπερβάσεις (ύψους 30 εκατ. ευρώ) στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων και στον ΟΚΑΝΑ· έπαυσαν (διά τροπολογίας!) οι εκκρεμείς ποινικές διώξεις για πράξεις και παραλείψεις σχετιζόμενες με διάθεση πόρων του χρεοκοπημένου ΟΑΕΕ· έπαυσε η αναζήτηση ως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών που χορηγήθηκαν ως επιδόματα μεταπτυχιακών σπουδών στους προϊσταμένους των γενικών διευθύνσεων κ.λπ. του (επίσης χρεοκοπημένου) υπουργείου Υγείας· ανεστάλησαν όλες οι ποινικές διώξεις για προέδρους και μέλη Δ.Σ. αγροτικών συνεταιρισμών κ.λπ. Ακόμη και για τις αυθαίρετες ταβέρνες του Σχινιά μερίμνησε η πολυχρονεμένη μας κυβέρνηση. Με τον νόμο 4280/2014 ο υπουργός Περιβάλλοντος έδωσε παράταση ενός χρόνου στη λειτουργία έξι ταβερνών στο εθνικό πάρκο Σχινιά-Μαραθώνα, οι οποίες λειτουργούσαν αυθαίρετα. Ειρωνεία: τίτλος του νόμου ήταν «Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση-Βιώσιμη ανάπτυξη οικισμών».

Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτή η πρακτική συνεχίζεται. Ετσι στο τελευταίο νομοσχέδιο του υπουργού Παιδείας για την «Ερευνα, Καινοτομία και Τεχνολογική Ανάπτυξη» προστέθηκαν 76 τροπολογίες! Μία εξ αυτών αφορά τα βοσκοτόπια! Αυτή όμως είναι η ιλαρή πλευρά της ελληνικής νομοπαρασκευής. Υπάρχει και η επικίνδυνη. Με τροπολογία υπό τον τίτλο «Ρυθμίσεις για την ειδική διαχείριση της περιουσίας της καταργηθείσας ΕΡΤ Α.Ε.» αναφέρεται ότι «το σύνολο των πράξεων καθώς και οι δαπάνες που διενεργήθηκαν από τον ειδικό διαχειριστή […] θεωρούνται νόμιμες, […] στο πλαίσιο εκτέλεσης των κάθε είδους συμβάσεων για την παροχή υπηρεσιών, προμήθεια υλικών ή ανάθεση έργων που έχουν συναφθεί μέχρι και τη δημοσίευση του παρόντος νόμου».

«Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε». Η Βουλή απεφάνθη εκ των προτέρων ότι όλα έγιναν νόμιμα και τα σκυλιά (του δημοκρατικού ελέγχου) δεμένα. Και για να δεθούν ακόμη καλύτερα καταργείται ο μόνος θεσμός διαφάνειας που ψηφίστηκε τα τελευταία 15 χρόνια, δηλαδή η Διαύγεια. «Οι οικείες πληρωμές εκτελούνται κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης… εφόσον αναρτηθούν το αργότερο εντός δύο μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου οι αναρτητέες στο δικτυακό τόπο του προγράμματος Διαύγεια, πράξεις της παρούσας». Πάει περίπατο η ασφαλιστική δικλίδα της διαφάνειας που ήθελε να μη γίνεται καμιά πράξη εκτελεστή πριν δημοσιευτεί.

Φυσικά από ένα τέτοιο νομοσχέδιο-περιβόλι δεν μπορούσε να λείπει ο πρώην υπουργός Παιδείας κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο οποίος στον νόμο για την Ερευνα και Τεχνολογία κατάφερε να περάσει τροπολογία για να διατηρήσουν οι μαγαζάτορες του Μικρολίμανου τις αυθαίρετες κατασκευές τους μέσα στη θάλασσα για τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα!

Με τις υγείες τους…

Έντυπη

Τα σκληρά «καρύδια» του πλανήτη μας

Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/11/2014, 23:04 Τελευταία ενημέρωση: 29/11/2014, 23:06

Υπάρχουν πλάσματα στον κόσμο μας που υπερέχουν έναντι όλων των άλλων, καθώς μπορούν και ζουν σε εξαιρετικά ακραίες συνθήκες, εντελώς αφιλόξενες για την ιδιαίτερη ύπαρξη που αποκαλούμε ζωή. Όντα και μικροοργανισμοί δηλαδή που έχουν προικοδοτηθεί από τη Φύση με αδιανόητες δυνατότητες επιβίωσης, αψηφώντας όλα τα συστατικά που χρειαζόμαστε εμείς οι υπόλοιποι για να τα καταφέρουμε. Και βέβαια δεν είναι λίγα τα πλάσματα αυτά, καθώς η επιστήμη κομίζει συνεχώς νέα είδη στην κατηγορία «σκληρά καρύδια», αν και τα παρακάτω 10 ξεχωρίζουν για το μάχιμο της ύπαρξής τους! Κι αν κάποτε ο άνθρωπος δήλωνε εμφατικά ότι είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε… Αράχνη Ιμαλαΐων Ο υψηλότερος ανθρώπινος οικισμός είναι ο περίφημος La Rinconada στο Περού, σκαρφαλωμένος σε υψόμετρο 5.100 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας! Η ασιατική χήνα βέβαια μας βάζει τα γυαλιά, καθώς έχει εντοπιστεί να πετά σε υψόμετρο 6.437 μέτρων, αν και το ρεκόρ για την υψηλότερη μόνιμη κατοικία ανήκει σε άλλο είδος. Είναι η αράχνη των Ιμαλαΐων (euophrys omnisuperstes), που ζει σε υψόμετρα 6.700 μέτρων, που κόβει το νήμα του να ζεις στην κορυφή του κόσμου, εκεί που τίποτα άλλο δεν επιβιώνει. Η εν λόγω αράχνη τρέφεται μάλιστα με έντομα που μεταφέρει εκεί ο παγωμένος αέρας, καθώς είπαμε ότι η ζωή στα μέρη της σπανίζει. Όπως και το οξυγόνο φυσικά, με το αραχνοειδές να επιβιώνει πράγματι παρά την έλλειψη ικανής ποσότητας οξυγόνου για να υποστηριχθεί η ζωή… Γιγαντιαίος αρουραίος-καγκουρό Όταν μιλάμε για ζώα που μπορούν να επιβιώσουν για μακρά χρονικά διαστήματα χωρίς στάλα νερού, η καμήλα είναι το πρώτο είδος που μας έρχεται στο νου. Η καμήλα όμως επιβιώνει μόλις για 15 μέρες στην έρημο χωρίς νερό, και λέμε «μόλις» γιατί υπάρχει εκεί έξω πλάσμα που περνά όλη του τη ζωή χωρίς να χρειάζεται το ζωογόνο ρέον! Καλωσορίσατε στην επικράτεια του γιγαντιαίου αρουραίου-καγκουρό, μακρινού ξαδέλφου του κάστορα, που ζει κάπου 3-5 χρόνια χωρίς να χρειάζεται το απόλυτο συστατικό της ζωής. Παίρνει την απαραίτητη ενυδάτωση από την τροφή του, η οποία αποτελείται κυρίως από σπόρους, και την κρατά μόνιμα εντός του καθώς δεν ιδρώνει ποτέ. Ζει κυρίως στην Κοιλάδα του Θανάτου (Death Valley), αν και πλέον απειλείται από εξαφάνιση, αν και η έλλειψη νερού δεν είναι εδώ πρόβλημα… Θερμο-ανεκτικά σκουλήκια Καθώς το νερό είναι καλός αγωγός της θερμότητας, μια θερμοκρασία 50 βαθμών Κελσίου είναι σαφώς πιο επικίνδυνη για τη ζωή στη θάλασσα παρά στη στεριά. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που στα θερμότερα μέρη των πυθμένων του ωκεανού ανθούν τα βακτήρια, καθώς η αφόρητη ζέστη κάνει το περιβάλλον εχθρικό για κάθε πολυκύτταρο οργανισμό. Με αυτά υπόψη, υπάρχει ωστόσο ένα σκουλήκι (paralvinella sulfincola) που προτιμά τα αδιανόητα ζεστά μέρη της θάλασσας! Στα πειράματα που έχουν γίνει με το ιδιαίτερο αυτό είδος ζωής, το σκουλήκι προτιμά πράγματι να μετακινείται στις γωνιές των ενυδρείων που οι βιολόγοι έχουν θερμάνει στους 45-55 βαθμούς Κελσίου, με τη θεωρία να κάνει πλέον λόγο ότι το σκουλήκι έχει λατρέψει εξελικτικά τη ζέστη για να τρέφεται με τους άφθονους μικροοργανισμούς που ζουν εκεί. Κανένα άλλο πολυκύτταρο πλάσμα δεν επιβιώνει στη θάλασσα σε τέτοιες θερμοκρασίες… Καρχαρίας Γροιλανδίας Ένα από τα μεγαλύτερα και λιγότερο μελετημένα είδη καρχαρία, στις διαστάσεις σχεδόν του μεγάλου λευκού, ο αργοκίνητος καρχαρίας Γροιλανδίας ζει σε βάθος 1.200 μέτρων, γι’ αυτό και δεν τον συναντάμε συχνά. Και βέβαια παραμένει το καρχαριοειδές που ζει στα ψυχρότερα νερά, με τις θερμοκρασίες του Βόρειου Ατλαντικού να κυμαίνονται μεταξύ 1 και 12 βαθμούς Κελσίου! Είναι τόσο ακραίες οι συνθήκες της ζωής του που αναγκάζεται να κινείται πολύ αργά (ένας καλός κολυμβητής τον περνά άνετα) για να διατηρεί τα αποθέματα ενέργειας, καταβροχθίζοντας κυριολεκτικά ό,τι βρεθεί στο διάβα του, καθώς το αφιλόξενο περιβάλλον τον αναγκάζει να μην είναι καθόλου εκλεκτικός στο φαΐ του. Αν και δεν είναι σίγουροι ακόμα οι βιολόγοι, η τρέχουσα θεωρία τον θέλει να ζει πάνω από 200 χρόνια, κάτι που παραμένει άθλος τρομακτικός μέσα σε τόσο ακραίες συνθήκες… Σκουλήκι-Διάολος Για δεκαετίες ολόκληρες οι επιστήμονες πίστευαν ότι αποκλειστικά μονοκύτταροι οργανισμοί μπορούν να επιβιώσουν στην άβυσσο. Είναι τέτοιες οι συνθήκες πίεσης, έλλειψης οξυγόνου και εξαιρετικών θερμοκρασιών που οι πολυκύτταροι οργανισμοί δε θα επιβίωναν στα τρομερά βάθη των ωκεανών. Και τότε βρήκαν, εκατοντάδες μάλιστα μέτρα κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας, το σκουλήκι Halicephalobus mephisto, που πήρε το όνομά του από το δαίμονα της γερμανικής μυθολογίας. Το σκουλήκι βρέθηκε σε βάθος 2,2 μιλίων σε δείγμα χώματος από υποθαλάσσιο σπήλαιο της Νότιας Αφρικής. Εννοείται ότι ανέτρεψε όσα πιστεύαμε για τους πολυκύτταρους οργανισμούς, όπως το άλλο ξακουστό σκουλήκι, το οποίο επιβίωσε από την καταστροφή του διαστημοπλοίου Columbia! Η ανακάλυψη του εν λόγω είδους έδωσε μάλιστα νέες ελπίδες για αναζήτηση ζωής στον πλανήτη Άρη και σε περιβάλλοντα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας… Βάτραχοι Οι βάτραχοι είναι ένα εκπληκτικό είδος από μόνοι τους, αν και εδώ θα μιλήσουμε για μια ολόκληρη υποκατηγορία τους που παγώνουν κυριολεκτικά το χειμώνα, καταφέρνουν ωστόσο να διατηρούνται μαγικά στη ζωή και να ξεπαγώνουν μόλις καταφτάσει η άνοιξη! Μόνο στη Βόρεια Αμερική, είναι γνωστά 5 τέτοια είδη βατράχου, τα οποία κρύβονται απλώς κάτω από φύλλα το χειμώνα και παγώνουν παρέα με όλα τα άλλα γύρω τους. Διαθέτουν βέβαια έναν εκπληκτικό αντιψυκτικό μηχανισμό στο σώμα τους, παρόμοιο με τη χειμερία νάρκη, αν και εδώ σταματά να λειτουργεί μέχρι και η καρδιά τους! Η υψηλή συγκέντρωση γλυκόζης που παρατηρείται στην ψύξη του βατράχου θεωρείται πλέον ότι παίζει κεφαλαιώδη ρόλο στην επιβίωσή του. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι ο βάτραχος επιδεικνύει την εκπληκτική ικανότητά του ακόμα και στο εργαστήριο, θέλοντας προφανώς να κομπάσει μπροστά στους επιστήμονες για τις υπεράνθρωπες δυνατότητές του… Μικρόβια της Αβύσσου Όλοι ξέρουμε ότι το βαθύτερο σημείο των ωκεανών είναι η Τάφρος των Μαριανών του Ειρηνικού Ωκεανού, εκεί που το βάθος αγγίζει τα 10,994 χιλιόμετρα (10,994 ± 40 μέτρα), με την ακραία πίεση να υπερβαίνει κατά 1.100 φορές την πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας. Κάποια χρόνια πριν, οι επιστήμονες είχαν εντοπίσει, με τη βοήθεια ειδικού βαθυσκάφους, γιγαντιαίες αμοιβάδες στην τάφρο και έκαναν λόγο ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν και άλλα είδη ζωής στα εξωφρενικά αυτά βάθη. Κάτι που έγινε πραγματικότητα από την πρόσφατη αποστολή στη διαβόητη τάφρο του Τζέιμς Κάμερον, ναι του σκηνοθέτη! Ο Κάμερον δεν είδε φυσικά με τα μάτια του την πλούσια ζωή του ρήγματος, τα δείγματα ωστόσο που συνέλεξε από τα ιζήματα απέδειξαν περίτρανα ότι η τάφρος είναι γεμάτη με μικρόβια. Αυτό που έκανε τους ειδικούς να τα χάσουν είναι ότι, παρά το τεράστιο βάθος και την ασύλληπτη πίεση, οι μικροοργανισμοί αυτοί λειτουργούν υποδειγματικά, τρεφόμενοι με υπολείμματα ύλης που τυχαίνει να φτάσουν ως την άβυσσο… Τροχόζωα Οι μικροσκοπικοί πολυκύτταροι οργανισμοί, σωστά ασπόνδυλα ζώα δηλαδή, που συναντώνται στα γλυκά νερά, αριθμούν περισσότερα από 1.900 είδη. Το ερώτημα εδώ είναι πώς επιβιώνεις κάπου 30-50 εκατομμύρια χρόνια χωρίς σεξ; Γιατί βλέπετε τα μικροσκοπικά αυτά ασπόνδυλα είναι αποκλειστικά θηλυκά (όχι ερμαφρόδιτα) και από την πρώτη ανακάλυψή τους μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί ούτε ένα αρσενικό. Τα ζώα που αναπαράγονται χωρίς σεξ είναι λιγότερα από το 1% των πλασμάτων της Φύσης και κατατάσσονται στις χαμηλότερες βαθμίδες ζωής, εκτός φυσικά από τα τροχόζωα. Οι βδελλοειδείς αυτοί οργανισμοί αναπαράγονται λοιπόν χωρίς σεξ (με κλωνοποίηση), κάτι που κάνει τους επιστήμονες να μιλούν για ατέλεια στο DNA τους. Και τι καλύτερος τρόπος από το να αναπληρώσεις τα κενά στο γενετικό σου κώδικα από το να καταβροχθίζεις το DNA από άλλες μορφές ζωής; Κι έτσι, με το κλεμμένο DNA στις φαρέτρες τους, τα τροχόζωα έχουν αναπτύξει μια εκπληκτική ικανότητα να αντέχουν την εξαιρετική αφυδάτωση, αλλά και απίστευτα επίπεδα ραδιενέργειας! Τα απόκοσμα όντα αναπληρώνουν λοιπόν τις καταστροφές στο σώμα τους δανειζόμενα γενετικό κώδικα από τη λεία τους, κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να αντέχουν κάθε ακραία συνθήκη θερμοκρασίας, πίεσης και έλλειψης νερού. Το ίδιο κάνουν και όταν η ραδιενέργεια βλάψει το DNA τους, αυτοθεραπεύονται δηλαδή με τη βοήθεια άλλων… Κατσαρίδες Την ώρα που ο δημοφιλέστατος μύθος με την κατσαρίδα που επιβιώνει από πυρηνικό ολοκαύτωμα σαρώνει, το εκπληκτικό αυτό είδος κάνει πράγματι πολλά και διαφορετικά απίστευτα: επιβιώνει για βδομάδες χωρίς φαΐ και νερό και μπορεί να ζήσει επίσης για αρκετές βδομάδες χωρίς κεφάλι! Οι κατσαρίδες κυκλοφορούν στη Γη εδώ και 300 εκατομμύρια χρόνια, ξεπερνώντας ακόμα και τους δεινόσαυρους. Κι αν αυτά δεν είναι ήδη αρκετά, ας ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση με τη ραδιενέργεια. Σε σχετικά πειράματα, το 50% του δείγματος των εντόμων που εκτέθηκαν σε ακτινοβολία 1.000 ραντ επιβίωσαν πράγματι, μια ποσότητα ραδιενέργειας ικανή να σκοτώσει έναν υγιή άνθρωπο σε λιγότερο από 10 λεπτά. Το 10% από αυτές επιβίωσαν μάλιστα και στα 10.000 ραντ, ακτινοβολία αντίστοιχη με την έκλυση ραδιενέργειας από την ατομική βόμβα της Χιροσίμα! Δυστυχώς, καμία δεν έζησε να μας πει τι έγινε όταν εκτέθηκε στα 100.000 ραντ, κάτι που μας κάνει να θεωρούμε ότι η κατσαρίδα δε θα είναι το τελευταίο είδος που θα πεθάνει από τον πυρηνικό όλεθρο του ανθρώπου… Βραδύπορα Ένα μικροσκοπικό πλάσμα της θάλασσας κατέχει πλέον τα σκήπτρα για το πιο σκληρό «καρύδι» της Γης. Γιατί απλά-απλά το μικρό και σχεδόν γλυκό πλασματάκι αντέχει κυριολεκτικά τα πάντα: εξαιρετικό κρύο, απίστευτη ζέστη, τρομερές πιέσεις και τρελές ποσότητες ραδιενέργειας! Ό,τι κι αν του κάνεις, είτε το βράσεις, είτε το καταψύξεις, είτε το στείλεις στο Διάστημα(!), τα 200 χρόνια που είναι να ζήσει θα τα ζήσει. Τα βραδύπορα, που πλέον αποκαλούνται «αρκούδες του νερού», ζουν ευτυχισμένα σε κάθε εξωτερική συνθήκη, γι’ αυτό και έχουν αποικίσει τον πλανήτη μας από άκρη σε άκρη, με τα 900 είδη τους να ζουν από τα κορφοβούνια των Ιμαλαΐων μέχρι και τα βάθη των θαλασσών. Μικροσκοπικά σε διαστάσεις, με μέσο μήκος το 1 χιλιοστό, τα βραδύπορα αντέχουν θερμοκρασίες τόσο χαμηλές όσο και -236 βαθμούς Κελσίου, τόσο υψηλές όσο και 180 βαθμούς Κελσίου, την ίδια στιγμή που επιβιώνουν σε πίεση 6.000 ατμοσφαιρών (πολύ παραπάνω και από την άβυσσο ακόμα) αλλά και σε ραδιενέργεια της τάξης των 570.000 ραντ! Επιπλέον, μπορούν να περάσουν μια ολόκληρη δεκαετία από τα 200 χρόνια της ζωής τους χωρίς νερό, ενώ οι επιστήμονες υποθέτουν βάσιμα ότι μπορούν να ζήσουν και στο Διάστημα χωρίς κανένα πρόβλημα, καθώς έχουν επιβιώσει σε συνθήκες κενού. Αν λοιπόν γίνει το πολυθρύλητο πυρηνικό ολοκαύτωμα, οι αρκούδες του νερού θα είναι το είδος που θα ζήσει για να δει την επόμενη μέρα… Πηγή: newsbeast.gr

Να παντρευτώ ή να μην παντρευτώ;

Ο έρωτας, η επιλογή συντρόφου, ο γάμος και η… πραγματικότητα

Όταν ο Αλκιβιάδης ρώτησε τον Σωκράτη: «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;», ο Σωκράτης του είπε: «Αν παντρευτείς θα το μετανιώσεις και αν δεν παντρευτείς πάλι θα το μετανιώσεις»!

Γράφει η Ιουλία Κιλέρη

Η παραπάνω στιχομυθία αποτέλεσε την έμπνευση για τον τίτλου του νέου του βιβλίου «Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί;», του διάσημου ψυχιάτρου, παιδοψυχιάτρου, ψυχαναλυτή-ψυχοθεραπευτή Ματθαίου Γιωσαφάτ. Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός, συμπυκνώνει πολλές διαλέξεις του στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, ενώ περιλαμβάνει και αρκετές ερωτήσεις του κοινού, καθώς και σύντομες απαντήσεις του ομιλητή.

Με τρόπο απλό και συχνά χιουμοριστικό, ο συγγραφέας προχωρά σε μια ψυχαναλυτική -και όχι μόνο- προσέγγιση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, του έρωτα, της αγάπης, της επιλογής συντρόφου και του γάμου. Διαβάζοντας το βιβλίο, το χαμόγελο έρχεται επανειλημμένα στα χείλη του αναγνώστη, καθώς σε αναφορές και παραδείγματα αναγνωρίζει σίγουρα δικές του συμπεριφορές και εμπειρίες. Άλλωστε το κείμενο στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική εμπειρία βραχείας ή μακρότερης θεραπείας του συγγραφέα με πάνω από 6.000 ζευγάρια, που παρακολουθούσε είτε στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είτε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε για 15 χρόνια ως διευθυντής της Κλινικής Παιδικής και Οικογενειακής Ψυχιατρικής Finchley.

Γιατί παντρευόμαστε;

Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Όπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται να εξαρτάται. Όλα αυτά έξω στη ζωή, δεν μπορούμε να τα κάνουμε γιατί δεν γίνεται, παρατηρεί ο κ. Γιωσαφάτ.



Όπως εξηγεί, ο γάμος μας παλινδρομεί, γιατί υπάρχουν μέσα μας ασυνείδητες ανάγκες που τις επαναφέρει η οικογενειακή κατάσταση, η οποία μας θυμίζει το πατρικό μας σπίτι… «Όταν είμαστε ελεύθεροι, είμαστε πιο ενήλικοι, έχουμε διαφορετικές κοινωνικές ανάγκες. Οι άλλες υπάρχουν μέσα μας αλλά σε λανθάνουσα μορφή. Πρέπει όμως να ικανοποιηθούν, αλλιώς ο καθένας θα έμενε μόνος του ανύπαντρος, και θα ήταν πανευτυχής. Δεν είναι όμως. Οι ανύπαντροι πεθαίνουν γρηγορότερα, έχουν περισσότερες αρρώστιες και, κατά κανόνα, είναι δυστυχέστεροι από τους παντρεμένους, παρ’ όλα τα προβλήματα του γάμου».

Ως προς τον έρωτα, δηλώνει κατηγορηματικά πως «είναι πάντα προβολή αναγκών. Πάντα. Ερωτευόμαστε γιατί έχουμε ανάγκες. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια. Αυτός είναι ο λόγος που παντρευόμαστε, που κάνουμε δεσμούς. Είναι γιατί έχουμε ανάγκες. Είτε σεξουαλικές είτε ρομαντικές, αγάπης. […] Άρα θέλω κάποιον να μου τις ικανοποιήσει. […] Ο αλτρουιστικός έρωτας δεν υπάρχει». Σε ένα άλλο σημείο του κειμένου σημειώνει: «Η επιλογή συντρόφου και η επιλογή επαγγέλματος καθορίζουν σε μεγάλο ποσοστό (κατά την άποψή μου περίπου το 70-80%) την ευτυχία ή δυστυχία της ζωής μας».

«Το 80% των ζευγαριών δεν περνάνε καλά»

«Οι άνθρωποι σκοτώνονται από τότε που υπάρχει ανθρώπινη ιστορία […] Ο μέγας πόλεμος βέβαια είναι μέσα στην οικογένεια», γράφει και εξηγεί: «Βάσει διεθνών στατιστικών, το 80% των ζευγαριών δεν περνάνε καλά. Το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν –διότι υπάρχουν παιδιά, δύσκολα οικονομικά, διάφοροι κοινωνικοί λόγοι… Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να χωρίσουν, γιατί έχουν μάθει στη ρουτίνα του γάμου, βολεύονται, έχουν μια ασφάλεια, αλλά δεν περνάνε καλά. Οπότε οι σχετικά καλοί γάμοι είναι ένα ποσοστό περίπου 20% και, κατά τη δική μου εμπειρία, ένα 5% με 10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι».



Όπως παρατηρεί ο ψυχίατρος-παιδοψυχίατρος, «[…] ο γάμος κλείνει συμβολικά την οδό διαφυγής – όπως το παιδάκι που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μάνα του. Ενώ, όταν συζείτε, λες «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω», όπως ο διάσημος Αντωνάκης. […] Μετά, όταν παντρεύτηκαν, έκλεισε ο κύκλος και λύσσαξε ο κύριος Αντωνάκης. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν μπορούσε να φύγει. Εγκλωβιζόμαστε και μας θυμίζει τον εγκλωβισμό που έχουμε σαν παιδάκια, που δεν μπορούμε να φύγουμε. Γι’ αυτό τότε ή χωρίζουμε ή τριγνωνοποιούμε τη σχέση: Βρίσκουμε γκόμενα, κάνουμε άλλη δουλειά, πηγαίνουμε στο γήπεδο και ξεσπάμε, δέρνουμε κόσμο εκεί αντί να δέρνουμε τη γυναίκα μας – ή παθαίνουμε κατάθλιψη. Αυτό βέβαια στην Ελλάδα μέχρι τώρα δεν είναι πολύ συνηθισμένο, γιατί η κατάθλιψη απαιτεί κάποια ωριμότητα». 

Σύμφωνα με τον ίδιο, ο γάμος είναι μια από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης, είτε για τη γυναίκα είτε για τον άνδρα. «Ο καθένας τους προσπαθεί να την αποφύγει με διάφορους τρόπους: οι γυναίκες με τα παιδιά, οι άνδρες με τη δουλειά, με τριγωνοποιήσεις στις σχέσεις, με τα ποτά, με τα ναρκωτικά, με τις φιλοδοξίες… Όλα αυτά μας διεγείρουν για να αντιμετωπίσουμε την κατάθλιψη. […] Η αιτία της κατάθλιψης είναι η απώλεια του επιθυμητού προσώπου που θέλαμε να αγαπήσουμε και το οποίο στην αρχή νομίσαμε ότι επιτέλους το είχαμε βρει».

Στόχος όλων μας, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είναι να σχηματίσουμε ένα ζευγάρι σαν το ζευγάρι των γονιών μας. Εξιδανικευμένο όμως και χωρίς τα αρνητικά στοιχεία τους, ιδιαίτερα όταν εκείνοι είχαν πολλά αρνητικά στοιχεία. Όσο πιο ατελής είναι ο δικός τους γάμος, τόσο πιο τέλειο θέλουμε τον δικό μας, και γι’ αυτό προβάλλουμε πάνω στον άλλον φαντασιώσεις και έπειτα έρχεται η πραγματικότητα και… «σβήνεται η γραφή».

Τι επιφυλάσσει το μέλλον

Λαμβάνοντας υπόψη τα στατιστικά στοιχεία για το ποσοστό των γάμων και των διαζυγίων που καταγράφονται στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο, οι προβλέψεις για το μέλλον του γάμου -και μάλιστα το άμεσο- είναι μάλλον δυσοίωνες. «Το 50% των ανθρώπων χωρίζουν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα, πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια ήταν 23% και είχαν πει ότι σε πέντε χρόνια θα φθάσει το 35%. Έχει ήδη φθάσει στο 37% και σε πέντε ακόμα χρόνια θα φθάσουμε κι εδώ στον συνήθη παγκόσμιο ρυθμό του 50%», όπως αναφέρει ο κ. Γιωσαφάτ.

Παρ’ όλα αυτά και σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς πολλών, ο διάσημος ψυχαναλυτής-ψυχοθεραπευτής πιστεύει πως ο γάμος δεν θα πεθάνει. Θα υποστεί όμως αλλαγές, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες της κάθε εποχής. Ο ίδιος έχει, μάλιστα, προτείνει συμβόλαια γάμου ορισμένου χρόνου, τα οποία θα μπορούν να είναι ανανεώσιμα εφόσον το θέλουν και οι δύο σύντροφοι. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, αναγνωρίζει πως θα υπάρχουν προβλήματα. «Τι θα κάνει μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας αν ο σύζυγος προτιμά ένα καινούργιο συμβόλαιο με κάποια νεώτερη γυναίκα; Τι άλλα προβλήματα θα προκύψουν, αν η μονογαμία δεν είναι όρος μιας σχέσης;», διερωτάται.

Ο γάμος θα συνεχίσει, παρά τις ατέλειες και τις δυσκολίες του, να είναι ουσιαστικός συναισθηματικός δεσμός στη ζωή και με αλλαγές που θα προκύψουν βαθμιαία, επιμένει. Θέση του, την οποία έχει διατυπώσει επανειλημμένως, είναι πως το κράτος πρέπει να εισάγει στα σχολεία «Μαθήματα Ζωής», για να βοηθήσει τον γάμο και τα παιδιά. «Γιατί, πιστεύω, σχεδόν οι περισσότερες νευρωτικές ψυχολογικές διαταραχές στα παιδιά και τους αυριανούς ενήλικες προέρχονται από τη συζυγική δυσαρμονία», όπως τονίζει.

 

Η φασιστοποίηση, η σφαλιάρα και ο νόμος Διαμαντοπούλου | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Ενός κακού μύρια έπονται. Κεντρικό ζητούμενο στο νόμο Διαμαντοπούλου ήταν ο κυβερνητικός έλεγχος των διοικήσεων των πανεπιστημίων, μέσω της επιβολής ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού συστήματος ανάδειξής τους. Κανένα διοικητικό πανεπιστημιακό όργανο σήμερα, σύμφωνα με το νόμο αυτόν, δεν εκλέγεται με ανοικτή, δημοκρατική, άμεση και καθολική ψηφοφορία, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Τα Συμβούλια Ιδρύματος, κατά το ήμισυ εκλέγονται από το σώμα των καθηγητών, (φοιτητές και προσωπικό αποκλείονται πλέον από κάθε εκλογική διαδικασία) και κατά το ήμισυ διορίζονται από τα «εκλεγμένα» μέλη. Ακόμη κι αυτή η εκλογή όμως των μισών μελών των Συμβουλίων, γίνεται μέσω του αμφισβητούμενου, αμφιλεγόμενου, όσο όμως και εξαιρετικά σπάνιου στη διεθνή εκλογική πραγματικότητα συστήματος της ταξινομικής ψήφου, καθώς και μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, με μια πλατφόρμα μάλιστα κλειδωμένη, την οποία έχει ετοιμάσει το υπουργείο Παιδείας, κατά τρόπο ώστε κανείς να μην μπορεί να αποδείξει ότι έγινε νοθεία, όπως και κανείς να μην μπορεί να διαβεβαιώσει για το αντίθετο, ότι δηλαδή δεν έγινε.

Αν μάλιστα στην όλη διαδικασία, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι εκλογές των σημερινών Συμβουλίων έγιναν σε μια εποχή που η πανεπιστημιακή κοινότητα βρισκόταν, λόγω νόμου Διαμαντοπούλου, σε εμπόλεμη κατάσταση με την κυβέρνηση, εξηγούνται εύκολα τα… φιλοκυβερνητικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των σημερινών εσωτερικών μελών των Συμβουλίων.

Το Συμβούλιο Ιδρύματος που προκύπτει με τον τρόπο αυτόν, ούτε ελέγχεται  στο εξής από κανέναν, ούτε και απολογείται σε κανέναν. Η εποχή που συλλογικά όργανα, δημοκρατικά εκλεγμένα και με αναφορά στις Σχολές και τα Τμήματα του ιδρύματος, ήλεγχαν τη διοίκηση των πανεπιστημίων, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το Συμβούλιο αυτό όμως, έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να… διορίζει ουσιαστικά τον πρύτανη, αφού έχει από το νόμο το προνόμιο να προεπιλέγει δύο εως τρεις από τους υποψήφιους πρυτάνεις, με κριτήρια αποκλεισμού των υπολοίπων, που αυτό το Συμβούλιο από μόνο του αποφασίζει και εν κρυπτώ από την πανεπιστημιακή κοινότητα εφαρμόζει. Έτσι, αφού αποκλείονται από το Συμβούλιο οι μη πρόθυμοι, δηλαδή οι αντιφρονούντες, οι δυο έως τρεις «επικρατέστεροι» και εγκεκριμένοι ως προς τα «φρονήματά» τους υποψήφιοι για τη θέση του πρύτανη, τίθενται σε ψηφοφορία από το σώμα των καθηγητών, το οποίο και επιλέγει εκείνον που θεωρεί καλύτερο.

Ο πρύτανης που αναδεικνύεται τέλος με τον τρόπο αυτόν, διορίζει στη συνέχεια κι αυτός με τη σειρά του τους αναπληρωτές πρύτανη.

Στην περίπτωση του ΑΠΘ μάλιστα ειδικότερα και μόνο σε αυτό, ο αυταρχισμός του Συμβουλίου Ιδρύματος κατά τις πρόσφατες πρυτανικές εκλογές, ξεπέρασε κάθε όριο. Αφού αναμένεται από το ΣτΕ η απόφαση για την ακύρωση αυτών των εκλογών, στις οποίες με πρωτοβουλία του Συμβουλίου του ΑΠΘ, αποκλείστηκε από τις διαδικασίες ανάδειξης νέου πρύτανη ο εν ενεργεία τότε πρύτανης, ως ανεπιθύμητος προφανώς, κατά παράβαση του ίδιου του νόμου Διαμαντοπούλου.

Ίσως τώρα να γίνονται περισσότερο φανεροί οι λόγοι που οι πρυτάνεις που αναδείχθηκαν με τις διατάξεις του νόμου Διαμαντοπούλου είναι κατά… διαβολική σύμπτωση από απλώς φιλοκυβερνητικοί, έως φίλοι του πρωθυπουργού. Αυτός είναι και ο λόγος που ο παραιτηθείς αναπληρωτής πρύτανη του ΑΠΘ, διορισμένος ων, εξέφρασε τις απαράδεκτες απόψεις του για τη φασιστοποίηση όσων βρίσκονται σε εξουσία, καθώς και για την αναγκαιότητα της σφαλιάρας σε έναν λαό που μόνο από τέτοια καταλαβαίνει.

Εαν οι αναπληρωτές πρύτανη ήταν εκλεγμένοι, όπως προ του νόμου Διαμαντοπούλου, δεν υπήρχε περίπτωση ένας τέτοιος υποψήφιος, με τέτοιες επικίνδυνες αντιλήψεις για τη δημοκρατία και τους Έλληνες, να είχε ποτέ εκλεγεί δημοκρατικά από ένα σώμα πανεπιστημιακών.

Δεν πρέπει βεβαίως να ξεχνάμε ότι όπως ο συγκεκριμένος πρώην αναπληρωτής πρύτανη, με τις συγκεκριμένες αντιλήψεις, ασκούσε μέχρι χτες ανενόχλητος διοίκηση στο ΑΠΘ, έτσι και από σήμερα έχει επιστρέψει στις αίθουσες διδασκαλίας, διδάσκοντας στους φοιτητές και τις φοιτήτριές του την τέχνη της… σφαλιάρας.

* Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι Καθηγητής και πρώην Πρύτανης ΑΠΘ

Πάνος Παπαδόπουλος: Μια μαρτυρία για το χτύπημα στο κλιμάκιο του ΚΚΕ το 1974 | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Ο Πάνος Παπαδόπουλος είναι ένα από «Τα παιδιά του Φλεβάρη». Στο βιβλίο του Λάμπρου Τόκα φιλοξενούνται οι προσωπικές μαρτυρίες είκοσι αγωνιστών της Αριστεράς – και ενός πρώην ΕΣΑτζή. Οι είκοσι συνελήφθησαν μαζί με δεκάδες άλλους τον Φλεβάρη και τον Μάρτη του 1974, όταν η Ασφάλεια της Αθήνας επέφερε ισχυρό πλήγμα στις αντιδικτατορικές οργανώσεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, της Αντι-ΕΦΕΕ και του ΠΑΜ. Στη συνέχεια υπέστησαν άγρια βασανιστήρια από τα όργανα του στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος, επειδή αγωνίστηκαν για την ανατροπή της χούντας. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη μαρτυρία του Πάνου Παπαδόπουλου…

Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, πέσαμε στις πρώτες μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ήταν φθινόπωρο του ’72, τότε που είχαν προκηρυχθεί για πρώτη φορά εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους και υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Πιτσιρικάδες ήμαστε –δεν είχα κλείσει ακόμη τα 18– και ο ενθουσιασμός εκείνης της ηλικίας σε έσπρωχνε να πάρεις μέρος σε όλα: στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στα σκαλιά της Νομικής, στις συγκεντρώσεις έξω από τα αμφιθέατρα όπου βρίσκονταν οι κάλπες, στις διαμαρτυρίες μετά τις εκλογές για τη νοθεία που είχε γίνει. Μετά, ήρθε η κατάληψη της Νομικής και οι διαδηλώσεις στην ΑΣΟΕΕ και αλλού, στις οποίες πήραμε επίσης μέρος.

Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη διαδήλωση που είχε γίνει στην Πανεπιστημίου, και πρέπει να ήταν πριν από την κατάληψη της Νομικής, όταν μετά την πρώτη προβολή της ταινίας «Γούντστοκ» στο Παλλάς με ελεύθερη είσοδο, συνεπαρμένοι από τα τραγούδια της ταινίας και τα μηνύματά τους, είχαμε βγει έξω και φωνάζαμε συνθήματα κατά της χούντας. Ξέρεις, πιτσιρικάδες τότε, δεν τα μετράγαμε και πολύ, και με μια μεγάλη παρέα συμμετείχαμε σε όλα αυτά.

Τώρα, το βασικό κίνητρο για τη συμμετοχή μου, τουλάχιστον όσο με αφορά, ήταν η αριστερή μου «καταγωγή», η προέλευσή μου δηλαδή από αριστερή οικογένεια και, φυσικά, η αντίθεση όλων μας στη δικτατορία. Και αυτοί ήταν και οι λόγοι που με ώθησαν τον Σεπτέμβριο του ’73, φοιτητή τότε στο πρώτο έτος του Μαθηματικού Αθήνας, να οργανωθώ στην Αντι-ΕΦΕΕ, όχι από άποψη για το ΚΚΕ και τέτοια.

Μετά, ήρθε το Πολυτεχνείο. Στη συνέχεια, ακολούθησε μια περίοδος «κοιλιάς», καθώς πολλοί είχαν συλληφθεί, άλλοι είχαν στρατευθεί και όλοι οι υπόλοιποι είχαμε «μαζευτεί», περιμένοντας να «κατακαθίσει» η σκόνη. Κι η πρώτη μεγάλη κίνηση μετά το Πολυτεχνείο ήρθε με την προκήρυξη, από την Αντι-ΕΦΕΕ, μιας διήμερης γενικής παμφοιτητικής απεργίας τον Φλεβάρη του ’74.

Με συνέλαβαν τον Φλεβάρη του 1974, σε ηλικία 19 χρονών. Τότε, είχαμε πάει με τη Μαρία τη Χατζηνικολάου στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια, για να πετάξουμε προκηρύξεις της Αντι-ΕΦΕΕ, που καλούσαν σε συμμετοχή στην παμφοιτητική απεργία. Η Ασφάλεια είχε «χτυπήσει» την προηγούμενη νύχτα το τυπογραφείο του ΚΚΕ και, από τα υλικά που βρήκε εκεί, κατάλαβε ότι θα έπεφταν τις επόμενες ώρες προκηρύξεις για τη φοιτητική απεργία. Έτσι, έστησε μπλόκα σε διάφορα σημεία.

Ένα από τα μπλόκα αυτά είχε στηθεί στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης στα Ιλίσια. Εκεί λοιπόν με συνέλαβαν –μαζί με τη Μαρία Χατζηνικολάου– με τις προκηρύξεις στα χέρια. Προσπάθησα τότε να ξεφύγω, αλλά δεν τα κατάφερα, καθώς ορμώντας στο δρόμο, με τα μάτια στραμμένα πίσω στους ασφαλίτες που μας είχαν συλλάβει στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης και τώρα με κυνηγούσαν, έπεσα πάνω σε διερχόμενο αυτοκίνητο της Ασφάλειας, που παραλίγο να με χτυπήσει άσχημα. Μετά τη σύλληψη, μας πήγαν στην έδρα της Ασφάλειας, που ήταν τότε στη Μεσογείων, πίσω από τον Πύργο των Αθηνών, κι εκεί άρχισαν να φέρνουν και άλλα παιδιά που είχαν συλλάβει την ίδια μέρα.

Μαζί με τη Μαρία μάς κράτησαν στην Ασφάλεια μέχρι τη μεταφορά μας στον Κορυδαλλό. Εμάς τους δύο μάλιστα, διαχωρίζοντάς μας από τα υπόλοιπα παιδιά που είχαν πιάσει μαζί με το κλιμάκιο των στελεχών του ΚΚΕ, μας παρέπεμψαν στο στρατοδικείο για διασπορά προκηρύξεων. Και στη δίκη που έγινε, μας καταδίκασαν σε δύο χρόνια φυλάκιση. Και κατόπιν, μας μετέφεραν μαζί με όλους τους άλλους στον Κορυδαλλό.

{…}

Η επικοινωνία με τους συγκρατούμενούς μας στα διπλανά κελιά της Ασφάλειας γινόταν με χτυπήματα στον τοίχο. Κάθε χτύπημα αντιστοιχούσε σε κάποιο γράμμα της αλφαβήτου. Για παράδειγμα, ένα χτύπημα ήταν το «α», δυο χτυπήματα το «β» κ.ο.κ. Από ένα σημείο και έπειτα, είχαμε εξοικειωθεί και επικοινωνούσαμε πάρα πολύ γρήγορα. Είχαμε και κωδικούς για ολόκληρες λέξεις. Με τους δικούς μας, έξω από την Ασφάλεια, η επικοινωνία γινόταν με άλλους τρόπους.

{…}

Εμένα με κρατούσαν σε ένα κελί μαζί με τον Παντελή Βούλγαρη κι ένα φοιτητή από το Πολυτεχνείο, Γιώργο Σταυρουλάκη τον έλεγαν, αν θυμάμαι καλά. Το κελί μας λοιπόν βρισκόταν στον τελευταίο όροφο της Ασφάλειας, στον 5ο, και «έβλεπε» με παράθυρο όχι στη Μεσογείων, αλλά σε κάθετο δρόμο. Στο δρόμο αυτό λοιπόν, απέναντι από το κτίριο της Ασφάλειας, υπήρχε κάτι σαν ορφανοτροφείο ή σχολή όπου έμεναν, εσώκλειστες, νεαρές κοπέλες. Με την πάροδο του χρόνου, με τις κοπέλες αυτές «δεθήκαμε». Βγαίναμε στο παράθυρο, τις χαιρετούσαμε και μας χαιρετούσαν. Και μέσω αυτών των κοριτσιών είχαμε και την πρώτη επικοινωνία με τις οικογένειές μας.

Και να πώς γινόταν αυτό: Όταν σκοτείνιαζε, ανάβαμε τα φώτα του κελιού –οι διακόπτες ήταν εσωτερικοί–, πηγαίναμε στο παράθυρο, ώστε να μας βλέπουν καλά οι κοπέλες, και σχεδιάζαμε με τα δάχτυλά μας νοητά κεφαλαία γράμματα και αριθμούς. Έτσι, γράμμα γράμμα και αριθμό τον αριθμό, τους δίναμε τα ονόματά μας και τα τηλέφωνα των σπιτιών μας και τους μεταφέραμε κι αυτά που θέλαμε να πουν στους δικούς μας.

Και τα κορίτσια, κατόπιν, έπαιρναν τηλέφωνο στους δικούς μας και τους ενημέρωναν. Η διαδικασία αυτή, φυσικά, κρατούσε πολύ, σχεδόν μία-μιάμιση ώρα. Και χρειαζόταν και προσοχή, για να μη μας αντιληφθούν οι ασφαλίτες. Χάρη λοιπόν σε αυτά τα κορίτσια μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας, που δεν γνώριζαν τίποτα για την τύχη μας, αφού, όσο ήμασταν στην Ασφάλεια, δεν επιτρεπόταν να μας δουν ούτε κανείς τούς ενημέρωνε για την κατάστασή μας. Μάλιστα, μετά την πτώση της χούντας και την αποφυλάκισή μας, ο Παντελής ο Βούλγαρης πήγε και βρήκε αυτές τις κοπέλες, μικρές μαθήτριες ήταν, 14χρονα-15χρονα παιδιά, και τις ευχαρίστησε για τα όσα έκαναν για μας. Διότι τότε άλλος τρόπος επικοινωνίας με τις οικογένειές μας δεν υπήρχε.

Το επισκεπτήριο στην Ασφάλεια απαγορευόταν. Και τον πρώτο ένα-ενάμιση μήνα της κράτησής μας εκεί, δεν επιτρεπόταν να δεχθούμε ούτε καν εσώρουχα από τους δικούς μας. Στη συνέχεια, βέβαια, μετά τους πρώτους δύο μήνες, τα πράγματα χαλάρωσαν κάπως. Και τουλάχιστον παίρναμε καθαρά ρούχα από τους δικούς μας και τους επιστρέφαμε τα λερωμένα για πλύσιμο. Όμως, στα ρούχα αυτά δεν μπορούσαμε να κρύψουμε κάποιο σημείωμα, γιατί ξέραμε ότι τα ψάχνουν καλά πριν τα παραδώσουν. Φυσικά, πού και πού, κάτι τους ξέφευγε.

Έτσι, μια μέρα, σε σακούλα με ρούχα που πήρε ο Παντελής από τους δικούς του υπήρχαν μέσα και πούρα. Ναι, πούρα, τα οποία ο Παντελής μάς μοίρασε και τα καπνίζαμε όλοι μαζί μετά το μεσημεριανό φαγητό. Ένα μεσημέρι λοιπόν, μετά το φαγητό, ενώ καπνίζαμε και οι τρεις τα πούρα του Παντελή κι είχε γίνει το κελί ντουμάνι, ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και εισβάλλει στο κελί ένας ασφαλίτης ουρλιάζοντας: «Τι παριστάνετε ρε εδώ μέσα; Τους Τσε Γκεβάρα;» Και μετά, αρπάξαμε ένα γερό χέρι ξύλο και, φυσικά, κόπηκαν και τα πούρα.

Στην Ασφάλεια στη Μεσογείων, μαζί μου στο ίδιο κελί, όπως ήδη είπα, ήταν ο Παντελής Βούλγαρης και ένας φοιτητής του Πολυτεχνείου ο οποίος λεγόταν Γιώργος Σταυρουλάκης. Τώρα, τι κάναμε τις λεγόμενες «ελεύθερες» ώρες; Τις πρώτες μέρες τίποτα, γιατί εξουθενωμένος από τα όσα υφίστασαι κλείνεσαι στον εαυτό σου. Και το μόνο που θέλεις είναι να οργανώσεις τη σκέψη σου, να καταλάβεις τι γίνεται, τι έχουν στα χέρια τους για σένα και τι όχι, πώς θα χειριστείς το θέμα, και φυσικά, να κοιμηθείς. Να κοιμηθείς για να ξεκουραστείς και να κερδίσεις δυνάμεις.

Στη συνέχεια, βέβαια, όταν η ανάκριση έχει πλέον τελειώσει, ο «φάκελος έχει κλείσει» και οι ασφαλίτες παύουν να ασχολούνται μαζί σου, τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί, μην ξεχνάς, στην Ασφάλεια μας κράτησαν κάπου τρεις ή τέσσερις μήνες. Όμως, τι μπορείς να κάνεις κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο 4×4, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο; Έτσι, αυτό που κάναμε ήταν να μιλάμε μεταξύ μας και με τα διπλανά κελιά, να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλο, να συγκεντρώνουμε με όποιο τρόπο μπορούμε πληροφορίες για το τι έχει γίνει και να τις ανταλλάσσουμε με τα άλλα κελιά, είτε με τα χτυπήματα στον τοίχο είτε με σημειώματα που αφήναμε κρυφά στις τουαλέτες, γιατί οι τουαλέτες ήταν κοινές για όλους τους κρατούμενους του ορόφου.

{…}

Τόσα χρόνια μετά, δεν θυμάμαι ούτε καν τα πρόσωπά τους. Εντάξει, ήταν τα λεγόμενα «υψηλά κλιμάκια», ο Μπάμπαλης, ο Μάλλιος, ο Κραβαρίτης, ο Καραπαναγιώτης, που δεν μπορείς να τους ξεχάσεις ποτέ. Αλλά αυτοί, ξέρεις, παραβρίσκονταν στα βασανιστήρια, εκείνοι τα κατηύθυναν, εκείνοι έλεγαν τι να γίνει, εκείνοι έδιναν τον «τόνο» με σκαμπίλια και γροθιές, αλλά για τα υπόλοιπα χρησιμοποιούσαν συνήθως κάποιους πιτσιρικάδες αστυνομικούς, που τους αφιόνιζαν.

Βεβαίως, υπήρχαν και εξαιρέσεις: Σε μένα, για παράδειγμα, σε μια στιγμή της ανάκρισης που με είχαν γυμνό στο πάτωμα και δυο «μικροί» με σήκωναν τραβώντας με από τα γένια και, πριν σταθώ στα πόδια μου, με άφηναν να ξαναπέσω κάτω και ύστερα πάλι από την αρχή, ο Κραβαρίτης ήταν που άρπαξε μια εφημερίδα και έβαλε με αυτή φωτιά στα γεννητικά μου όργανα ουρλιάζοντας: «Τώρα θα σε κάψω ολόκληρο!» Συνήθως όμως κάποιοι πιτσιρικάδες ήταν που έκαναν τη «βρόμικη δουλειά». Κάποιοι πιτσιρικάδες, που στην πλειοψηφία τους μάλιστα έμειναν ανώνυμοι, καθώς δεν μάθαμε ποτέ ούτε καν το μικρό τους όνομα.

Αλλά να σου πω και κάτι. Όλους αυτούς, τους «μικρούς», περισσότερο τους λυπάσαι. Κι αν τότε τους είχαμε κυνηγήσει κι αυτούς, με τις δίκες που έγιναν, ήταν κυρίως για παραδειγματισμό και όχι τόσο για να τιμωρηθεί ο α ή ο β. Είχε, βεβαίως, νόημα κι αυτό, γιατί η προσωπική ευθύνη δεν παραγράφεται, αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν ο παραδειγματισμός. Να ξέρει δηλαδή ο άλλος, σε μια άλλη περίοδο, ότι δεν θα μείνει ατιμώρητος, αν κάνει βασανιστήρια.

Τώρα, πώς θα αντιδρούσα, εάν συναντούσα κάποιον από αυτούς τους πιτσιρικάδες βασανιστές στο δρόμο; Σίγουρα δεν θα τον χτυπούσα ούτε θα τον έβριζα. Πιο πολύ, οίκτο θα ένιωθα γι’ αυτόν, οίκτο για τον εξευτελισμό στον οποίο οδήγησε ο ίδιος τον εαυτό του, αποδεχόμενος το ρόλο του βασανιστή που οι ανώτεροί του του επέβαλαν..

Ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοβιογραφείται* | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Γεννήθηκα στις 27.4.1903 στην Αδριανούπολη. Ο πατέρας μου Παναγιώτης είταν από μικροαστική οικογένεια, τέλειωσε στην Πόλη τη Μεγ. του Γένους Σχολή, δούλεψε μερικά χρόνια καπνεργάτης, ειδικεύθηκε εξπέρ (πραγματογνώμων) στα καπνά και γίνηκε υπάλληλος στην Εταιρία Regie (Γαλλικό μονοπώλιο καπνών στην Τουρκία), όπου και δούλεψε σχεδόν όλη του τη ζωή ωσότου διαλύθηκε η Εταιρία αυτή το 1926 είτε 1927.

Η καταγωγή του είταν απ’ τη Ρούμελη. Πέθανε στην κατοχή. Αντιδραστικός δε στάθηκε ποτέ, και ποτέ δε μούπε ούτε μια λέξη για το δρόμο που τράβηξα. Απτήν Πόλη ακόμα 1921-22 διάβαζε ευχάριστα τον τύπο μας, κυρίως του άρεσε η «Κομέπ». Μα ποτέ δε μπόρεσε να ξεφύγει απτήν υπαλληλική μικροαστική ψυχολογία, απτό φόβο μη χάσει τη θέση του, μην πάθει τίποτε. Στην Ελλάδα ήρθε το 1927 ή 1928 και δούλεψε ώσπου πέθανε σαν αποθηκάριος σε εταιρίες καπνού, και στα τελευταία του χρόνια στη Δράμα, στην αποθήκη του γαμπρού μου καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσου. Ο πατέρας μου περιουσία δεν απόχτησε ποτέ, και όλη του τη ζωή την πέρασε σε μεταθέσεις, σαν υπάλληλος της Ρεζί, απ’ τη μιαν άκρη της Τουρκίας στην άλλη. Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου μου στάθηκε ξένος από μικρό παιδί γιατί με χτυπούσε πολύ, εμένα εξαιρετικά, γιατί, όπως έλεγε, τούκανα αταξίες και τον έκθετα στον κόσμο. Στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε πολυτέλεια, και ποτέ όσο έμενα στο σπίτι δε γνώρισα πείνα, αν και από μικρό παιδί θυμάμαι γκρίνια στο σπίτι γύρω απ’ τα οικονομικά. Ο πατέρας δεν έπινε ποτέ, ούτε και έπαιζε. Στα 1899, όντας, σαν υπάλληλος της Ρεζί, στα Άδανα της Κιλικίας (Μικρασία), γνώρισε και πήρε τη μάννα μου Ερατώ Πρωτόπαπα. Η μητέρα είνε και αυτή από μικροαστική οικογένεια. Η μητέρα της (γιαγιά μου) είταν απ’ τη Χίο. Ο πατέρας της (παππούς) είχε φύγει απ’ την πατρίδα του, το Καστρί της Κυνουρίας, νέος με τον αδελφό του Δημήτρη ζητώντας τύχη. Ο Δημήτρης τράβηξε για την Αλάσκα. Ο παππούς μου έφτιασε μπακάλικο, και μετά έκανε και ξενοδοχείο στα Άδανα. Τη μητέρα μου την προίκισε με μετρητά που οι γονιοί μου τ’ απόσυραν απ’ τον παππού μου λίγα λίγα όταν τα χρειαζόντουσαν. Στα 1900 γεννήθηκαν στα Άδανα οι δυο αδελφές μου Ιφιγένεια και Αλεξάνδρα (Φώφη και Σάσα), δίδυμες. Απ’ τα Άδανα μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου το 1903 γεννήθηκα εγώ. Το 1915, ξανά στα Άδανα, γεννήθηκε ο αδελφός μου Δημήτριος (Μίμης). Στα 1905 ο πατέρας μου μετατέθηκε στα Σκόπια της Μακεδονίας, πάντα σαν εξπέρ της Ρεζί. Στα Σκόπια πρωτοπήγα στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας. Στα 1908 πήγαμε τα παιδιά με τη μητέρα μας στα Άδανα για να δει τους γονιούς της. Εκεί έζησα την τουρκική συνταγματική μεταπολίτευση και τη σφαγή των Αρμενίων. Ξαναγυρίσαμε στα Σκόπια, όπου μείναμε ως τους Βαλκανικούς πολέμους. Απ’ τα χρόνια που μείναμε στα Σκόπια έμειναν μέσα μου πολύ ζωηρές και έντονες οι παιδικές εντυπώσεις και αναμνήσεις απτόν ένοπλο και εξοντωτικό αγώνα που έκαναν τα χρόνια εκείνα οι μακεδόνες, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αλβανοί ενάντια στους Τούρκους και συναμεταξύ τους. Στα 1912 ήμουνα στη Θεσσαλονίκη όταν μπήκαν οι Έλληνες. Επειδή η Σερβία και η Ελλάδα δεν αναγνώριζαν τη Ρεζί, τον πατέρα μου τον μετέθεσαν στη Νικομήδεια στα 1913. Εκεί τελείωσα το δημοτικό εφτατάξιο σχολείο, και στα 1916-17 για 1 χρόνο πήγα στο γυμνάσιο στην Αδριανούπολη, όπου στο μεταξύ είχε μετατεθεί και βρισκότανε μόνος του ο πατέρας μας. Η μητέρα μου με τα άλλα τα παιδιά μείναν στη Νικομήδεια. Στην Αδριανούπολη στο γυμνάσιο μια πα- ρέα από μαθητές (ανάμεσά τους και ο Τάσος ο Χαινόγλου [Χαΐνογλου]) πρωτομιλήσαμε για οικονομική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό. Στα 1917 έβγαλα την 1η Γυμνασίου, και εδώ τελειώνει η σχολική μου εκπαίδευση. Γύρισα στη Νικομήδεια, όπου και έπιασα δουλειά και γω στη Ρεζί.

Τέλη 1918 με αρχές 1919 στη Νικομήδεια ένας κύπριος διερμηνέας στον αγγλικό στρατό, ο Ευριπίδης Αναστασιάδης, μου πρωτομίλησε συστηματικά για το σοσιαλισμό, τη ρούσικη επανάσταση, το Λένιν και τους μπολσεβίκους. Τότε είμουνα και αρχηγός της ομάδας προσκόπων. Παραιτήθηκα από αρχηγός γιατί δε συμφωνούσα με το θρησκευτικό προσανατολισμό του προσκοπισμού. Στα 1919 έφυγα κρυφά απτό σπίτι για να πάω εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό. Με πήρε χαμπάρι η μητέρα μου και με επέμβασή της στο στρατολογικό γραφείο ματαίωσε τη στρατολογία μου. Έτσι έμεινα στην Πόλη, όπου έπιασα δουλειά σαν υπάλληλος στον εξάδερφό μου καρβουνέμπορα Ανέστη Σεφεριάδη. Η δουλειά είταν επίβλεψη στις φορτώσεις και εκφορτώσεις στο λιμάνι, με συμμετοχή στη φυσική δουλειά. Εκεί γνώρισα τις πρώτες πείνες, γιατί η επιχείρηση ουσιαστικά χρεωκόπησε και ένα χρόνο σχεδόν δεν πληρώθηκα.

Τότε έπιασα δουλειά στο λιμάνι σαν φορτοεκφορτωτής, και μετά σε ρυμουλκά και σε καράβια με ταξίδια στη Μαύρη Θάλασσα. Στα 1919 πρωτοπήγα στην Πανεργατική της Πόλης, οργάνωση αναρχοσυνδικαλιστική με προσανατολισμό προς τους I.W.W. (βιομήχανοι εργάτες του κόσμου). Μέλος της οργανικό δεν έγινα ποτέ. Εκεί γνώρισα τους Μάξιμο, Σκλάβο, Νικολαΐδη (Γέρο, Παππού), Σγουρή, Βάσο, Μιχαηλίδη, Σακαρέλλο, Τζινιέρη, Κριτικό και άλλους.

Στην Πανεργατική υπήρχε κομμουνιστικός πυρήνας που συνδεότανε με την Κ.Δ. Εκεί άρχισα και την πραχτική επαναστατική μου δουλειά. Στα 1921 οργανώσαμε τη Νεολαία Εργατών και υπαλλήλων με πυρήνα νέων κομμουνιστών, που είμουνα ο γραμματέας του. Στα 1922 και 1923 πήγα μπαρκαρισμένος σε καράβι δυο φορές στη Σοβ. Ένωση και γίνηκα μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουν. Νεολαιών της Σοβ. Ένωσης απτό 1921 με βάση τη Νεολαία της Πόλης. Στα 1921 έγινα και μέλος της Ναυτεργ. Ένωσης της Πόλης. Στα 1922 μέλος του Συνδικάτου Εργατών Μεταφοράς της Σοβ. Ένωσης και της Διεθνούς Λέσχης Ναυτεργατών στη Θεοδόσια.

Όταν έφυγα στα 1923 για τη Σοβ. Ένωση, είχα και σύνδεση και βεβαίωση να μείνω αυτού για σπουδές. Ο υπεύθυνος όμως της Κ.Δ. στην Οντέσσα δεν είταν πια εκεί, και έτσι η σύνδεση δεν έγινε. Επειδή όμως ύστερα απτήν ανακάλυψη λαθραίου φορτίου στο καράβι που δούλεβα δε μπορούσε να γυρίσει στην Πόλη, το συνδικάτο Ναυτεργατών της Θεοδόσιας με έστειλε με δικά του πια έξοδα για σπουδές στη Μόσχα στην Κ.Ε. Ναυτεργατών και στη Γ.Σ. Εργ. της ΕΣΣΔ. Ξέχασα να πω ότι στα 1923 αναγκάστηκα βιαστικά και κρυφά να μπαρκάρω γιατί, με εντολή της οργάν. Νεολαίας, μαζί με τον Οδυσ. Τσικότα μπήκαμε στο σπίτι ενός Ρώσου εμιγκρέ, πράχτορα των άγγλων στην Πόλη, που έκανε τον κομμουνιστή και ερχότανε στα γραφεία της Νεολαίας, και του πήραμε μια σειρά από χαρτιά, ψεύτικες σφραγίδες που τον ξεσκέπαζαν. Στα 1923 έγινα και μέλος του Κ.Κ. Τουρκίας. Στη Μόσχα έφτασα στα μέσα του 1923, και με συστατικά απτά ρούσικα συνδικάτα πήγα στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των εργαζομένων της Ανατολής (Κουτβ) μαζί με το Νικολαΐδη (Παππού), ναυτεργάτη θερμαστή που κι αυτός είχε φτάσει στη Σεβαστούπολη απ’ την Πόλη (ο Νικολαΐδης ποτέ δεν είταν κομμουνιστής και πάντα έμεινε αναρχοσυνδικαλιστής· έγινε μέλος του Π.Γ. του Κ.Κ.Ε. και κατάντησε στα 1928-29 χαφιές μαζί με το Χατζαναστάση). Στο Κουτβ έμεινα ως τον Απρίλη του 1924, οπότε, σε συνδυασμό με τα γεγονότα στην Ελλάδα, πήρα την πρωτοβουλία και μια ομάδα απτούς Μενεγάκη-Κριτικό-Σκλάβο-Νικολαΐδη κάναμε αίτηση στην Κ.Δ. και αυτή μας έστειλε στην Ελλάδα, όπου και φτάσαμε τέλη του Μάη είτε αρχές του Ιούνη του 1924. Μαζί μας, χώρια όμως από μας, κατέβηκαν τότε και οι Μήτσος Σακαρέλλος και Στέλιος Αρβανιτάκης.

Μπήκα αμέσως σαν απλό μέλος στην Κ.Ν. της Αθήνας, και λίγο αργότερα στην καθοδήγησή της. Πρωτοπιάστηκα με προκηρύξεις σχετικές με τη Διεθνή Ημέρα Νέων, μαζί με ένα συνεργείο της Κ.Ν.Α. Μας άφισε ο ανακριτής. Το Σεπτέμβρη του 1924 η Κ.Ε. της ΟΚΝΕ μας έστειλε στη Θεσ/νίκη, που είχε δημιουργηθεί διάσταση ανάμεσα στο εκεί μέλος της Κ.Ε. Ζακ Βεντούρα και την καθοδήγηση της Κ.Ν. Θεσ/νίκης γύρω απ’ το γιορτασμό της Δ.Η.Ν. Με πήραν στην καθοδήγηση της Κ.Ν., και μετά στην 3μελή γραμματεία της. Έπιασα και δουλειά σαν ειδικός γραμματέας της Κ.Ο.Ε.

Στις αρχές του 1926 με πιάσαν μαζί με άλλους συντρόφους για το Εθνικό και με κλείσαν στο Γεντί Κουλέ, απ’ όπου και έφυγα ύστερα από τρεις μήνες και συνέχισα τη δουλειά μου στη Κ.Ν.Θ. Στο ίδιο διάστημα με κοοπτάτσια η Κ.Ε. της ΟΚΝΕ με έκανε μέλος της και με κάλεσε στην Αθήνα, όπου βρέθηκα όταν κηρύχτηκε η δι- κτατορία του Πάγκαλου. Πήρα μέρος στην Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε όταν κη- ρύχτηκε η διχτατορία αυτή. Μετά γύρισα στη Θεσ/νίκη, στη δουλειά της Κ.Ν. και στην καθοδήγηση της Κ.Ο., που είχε πάθει χτυπήματα. Το Μάρτη ή Φλεβάρη του 1926, με προδοσία του αρχείου Μπέσυλα, μ’ έπιασε στο δρόμο ο χαφιές Παππάς. Του έφυγα όμως ρίχνοντάς τον σ’ ένα λάκκο αρχαιοτήτων και έμεινα στη δουλειά μου στην Κ.Ο. και την Κ.Ν. Το διάστημα αυτό ξεσκεπάστηκε στην Κ.Ο. Θεσ/νίκης ο χαφιές Στέλιος Αρβανιτάκης. Την περίοδο αυτή που γινόντουσαν οι προεδρικές εκλογές, ένα μέρος απτήν καθοδήγηση της Κ.Ο. (τότε είταν 3μελής: Δ. Μαραγκός, Ζακ Βεντούρα και εγώ), για ν’ αποσπάσει και ατομικά ρουσφέτια, είχε ’ρθεί σε συνεννόηση με τον απεσταλμένο για τις εκλογές απ’ τον Πάγκαλο στη Θεσ/νίκη ταγματάρχη Παναγόπουλο για να διευκολύνει τη δουλειά του Πάγκαλου, που δεν ήθελε την αποχή (που απειλούσαν να κηρύξουν και όλα τ’ αστικά κόμματα) για να εμφανίσει την καλπιά που ετοίμαζε πιο νόμιμη. Σχετικά με τις εκλογές εγώ είχα κατεβεί στην Αθήνα στην Κ.Ε., που τότε την αποτελούσαν οι Λεφτ. Σταυρίδης και Λέαν. Κριτικός.

Εγώ ήμουνα υπέρ της αποχής. Η Κ.Ε. κατάληξε σε τούτο δω: να πάρει μέρος το Κ.Κ.Ε. στην προεδρική εκλογή με υποψήφιο το γέρο Βαλιανάτο, που τότε είταν εξορία σε ένα νησί. Επειδή όμως είταν δύσκολο να γίνουν οι δημοσιεύσεις (κυρίως να συγκεντρωθούν τα στοιχεία του Βαλανιάτου για να κατατεθεί η υποψηφιότητά του στον Άρειο Πάγο), αποφασίστηκε ότι για το αν και πώς θα πάρουμε μέρος τελικά στην εκλογή θα μας ειδοποιούσε η Κ.Ε. με το Λεωνίδα Χατζησταύρου της Κ.Ο.Ε., που θα κατέβαινε στην Αθήνα για να πάρει μέρος στο πανελλαδικό συνέδριο της Γεν. Συνομ. των Εργατών. Με αυτή τη γραμμή ξαναγύρισα στη Θεσ/νίκη. Αυτά γινόντουσαν 10-15 πριν τις εκλογές. Μέχρι την Παρασκευή πριν απ’ την Κυριακή της εκλογής, δεν πήραμε καμιά ειδοποίηση απτήν Αθήνα. Στο μεταξύ ο Μαραγκός συνέχιζε τις επαφές του με τον Παναγόπουλο υπέρ της συμμετοχής μας στην εκλογή. Ο Βεντούρας ταλαντευότανε. Τις ενέργειες του Μαραγκού τις μάθαινα κυρίως απ’ το Βεντούρα. Τότε έκανα το εξής: επειδή ο Μαραγκός εξέθετε την ΚΟΘ και το Κ.Κ.Ε. με τις ενέργειές του, του πρότεινα να ζητήσει άδεια για συγκέντρωση της ΚΟΘ στο Λευκό Πύργο. Ο Μαραγκός πήρε την άδεια απτόν Παναγόπουλο. Και η συγκέντρωση ορίστηκε για την Παρασκευή 2 μέρες πριν απτήν εκλογή.

Ύστερα από επιμονή μου κύριος ομιλητής μπήκα εγώ. Απ’ τους εβραίους ο Βεντούρας. Ο Μαραγκός επέμενε να μιλήσει και ο αδελφός του Γεώργος, που ο Παναγόπουλος κείνες τις μέρες τον είχε αποφυλακίσει. Εγώ δε συμφώνησα. Ο Γ. Μαραγκός όμως εμφανίστηκε στον τόπο της συγκέντρωσης για να μιλήσει. Αναγκάστηκα να τον διώξω. Μίλησα μόνον εγώ, ξεσκεπάζοντας με όση συνέπεια μπορούσα όλο το έργο της διχτατορίας και κηρύχνοντας αποχή. Τα σχέδια του Παναγόπουλου χάλασαν. Κανένας δεν περίμενε τέτοια ομιλία. Ο Βεντούρας τρομοκρατήθηκε, έστριψε και δε μίλησε. Οι εργάτες χειροκρότησαν την αντιδιχτατορική γραμμή. Έτσι τέλειωσε η συγκέντρωση. Στην εκλογή κάναμε αποχή. Αυτό επιβλήθηκε απ’ τα πράγματα, γιατί ούτε το κόμμα μπόρεσε να βάλει την υποψηφιότητα του Βαλιανάτου, μα ούτε και τα αστικά κόμματα, που είχαν κοινό υποψήφιό τους το Δεμερτζή, πήραν μέρος στις εκλογές. Κήρυξαν και αυτοί αποχή. (Ξέχασα πιο πάνω να πω τούτο δω: ο Λεφτ. Σταυρίδης είχε υποστηρίξει ότι, αν δεν καταφέρναμε να βάλουμε δικό μας υποψήφιο, θα έπρεπε να υποστηρίξουμε το Δεμερτζή. Εγώ είχα αντιταχτεί στο σημείο αυτό απόλυτα, και δεν είχε καταλήξει η Κ.Ε. σε ξεκαθαρισμένη θέση πάνω στο ζήτημα αυτό. Τα γράφω όλα τα πιο πάνω γιατί, λίγο ύστερα από την εκλογή, με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. κατέβηκα στον Πειραιά και ανέλαβα τη γραμματεία της ΚΟΠ, ενώ στη Θεσ/νίκη στάλθηκε ο Μοναστηριώτης. Αυτός και τότε και αργότερα, όταν προσχώρησε στο λικβινταρισμό, προσπάθησε τις συνεννοήσεις του Μαραγκού-Παναγόπουλου να τις φορτώσει σε μένα, και μέσα στο άναμμα της πάλης ενάντια στο λικβινταρισμό κυρίως σε μένα, ενω και μόνη η γραμμή που βάλθηκε στη συγκέντρωση ξεκαθαρίζει το ζήτημα. Ο λικβινταρισμός μίλησε για συνεννόηση Κούτβη-Παγκάλου και χτύπησε κυρίως το ότι ο Παναγόπουλος έδωσε την άδεια για τη συγκέντρωση, χωρίς να θέλει να δει την πολιτική ουσία στο ζήτημα.

Απ’ το Μάη πάνω κάτω του 1926 δούλεψα γραμματέας στην ΚΟΠ, στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ, και διηύθυνα το Κεντρικό Αμί (αντιμιλιταριστική δουλειά). Στο μεταξύ (τέλη του 1925 θαρρώ) είχε γίνει το συνέδριο της ΟΚΝΕ στην Αθήνα. Πήρα μέρος σαν αντιπρόσωπος της Θεσ/νίκης και είμουνα και εισηγητής. Βγήκα στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ.

Στην ΚΟΠ έμεινα μέχρι το Δ/βρη του 1926, οπότε αντικαταστάθηκα απ’ το Χεινόγλου [Χαΐνογλου], γιατί στο μεταξύ είχα πιαστεί για την υπόθεση του αρχείου Γεωργοπαπαδάτου. Με την ανατροπή του Παγκάλου πήρα ενεργό μέρος στα γεγονότα της 9 του Σ/βρη. Δικό μου ήταν το σύνθημα και η αρθρογραφία του «Ρ» απ’ την πρώτη μέρα, που ξαναβγήκε ύστερα απ’ την ανατροπή του Πάγκαλου, για την αριστερή και την πραγματική Δημοκρατία. Το σύνθημα αυτό το καταδίκασε κατοπινά η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στη σύσκεψη του Σ/βρη του 1926 και πιο αργά. Τέλη του 1926 πιάστηκα στο μέρος όπου γίνηκαν τα γεγονότα με τους αρχείους, στην πλατεία Αγ. Θεοδώρων, κοντά στα γραφεία του «Ρ». Απ’ το χωροφύλακα που μ’ έπιασε έφυγα στραμπουλίζοντάς του το χέρι. Μετά δυο μέρες με κυνήγησε μια ομάδα αρχείων, και με τη βοήθεια χωροφυλάκων μ’ έπιασαν σαν αυτουργό στο φόνο του Γεωργοπαπαδάτου. Με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, απ’ όπου βγήκα ύστερα από 10-12 μέρες. Η υπόθεση έχει έτσι. Οι αρχείοι στο αστυνομικό τμήμα Θησείου είπαν ότι είμαι ο Ζαχαριάδης. Εγώ όμως είχα κανονικώτατα χαρτιά στο όνομα Ζάδης. Την άλλη μέρα που με πιάσαν, ο Διοικητής του τμήματος με παρέπεμψε στο αυτόφωρο για παράνομη οπλοφορία γιατί μου βρήκαν πιστόλι. Δικάστηκα 15 μέρες. Αμέσως μετά με πήγαν στον ανακριτή για την υπόθεση Γεωργοπαπαδάτου. Είταν όμως παραμονές πρωτοχρονιάς και ο ανακριτής έλειπε. Τότε οι χωροφύλακες με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, μια και είχα καταδίκη για 15 μέρες. Εκεί με κατάγραψαν με το όνομα Ζάδης και με βάλαν στα κατάδικα. Είχες τότε δικαίωμα να πληρώσεις και να εξαγοράσεις το μισό της ποινής. Λεφτά δεν είχα και ειδοποίησα την οργάνωση, που πλήρωσε μόνο στη 12η μέρα.

Στο μεταξύ ο ανακριτής είχε ζητήσει το Ζαχαριάδη απτά υπόδικα, μα τέτοιος στα χαρτιά της Χωροφυλακής δεν υπήρχε. Ώσπου να ξεκαθαριστεί το ζήτημα, πρόλαβα με την εξαγορά και βγήκα. Έμενα παράνομος.

Στο μεταξύ στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ είχα ’ρθεί σε διάσταση με τον Κολοζώφ. Ο Κολοζώφ είταν ένα εγωιστικό και φιλόδοξο αντικομματικό στοιχείο. Με φοβότανε ότι θα τον υποσκελίσω στην ΟΚΝΕ, και η αλήθεια είνε ότι στο Συνέδριο της ΟΚΝΕ το 1925 μπορούσα και έπρεπε να τον διώξω απτήν ΟΚΝΕ, δεν το έκανα όμως από μικροαστική ευαισθησία. Όταν είμουνε στην ΚΟΠ, πριν ακόμα πέσει ο Πάγκαλος, η Κ.Ε. του Κόμματος μου ανάθεσε να οργανώσω την απόδραση του Π. Πουλόπουλου και του Γ. Κολοζώφ. Έστειλα την Ντόμνα Παπάζογλου – γυναίκα τότε του Κολοζώφ– στη Φολέγανδρο με το σχέδιο απόδρασης, και τη μέρα που ορίστηκε πήγα ο ίδιος με βάρκα να τους πάρω. Αυτοί όμως, για λόγους «πολιτικούς», είχαν αρνηθεί να φύγουν και δεν κατέβηκαν στο μέρος όπου τους περίμενα. Αυτό το περιστατικό μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ την περιφρόνησή μου προς τον Κολοζώφ.

Όταν γύρισε απτήν εξορία, του τάπα όλα ανοιχτά στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ. Είμουνα όμως απασχολημένος κυρίως στην ΚΟΠ, και αυτός άρχισε στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ διαβολές ενάντιά μου ότι παραμελώ την ΟΚΝΕ, αν και ήξαιρε ότι η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με είχε βάλει στην ΚΟΠ γραμματέα και είχα όλο το βάρος της δουλειάς. Στην εποχή του Πάγκαλου, στα 1926, είχαμε μείνει στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ κυρίως οι Αγησ. Βλάχος, Γεωργ. Κωνσταντινίδης (Ευσταθίου είτε Ασημίδης) και εγώ. Στο μεταξύ είχαμε στείλει τον Κωνσταντινίδη στη Βιέννη σε μια συν/ψη της Βαλκ. Ομοσπονδ. Κομμ. Νεολαίας. Όταν γύρισε ο Κωνσταντινίδης, άρχισε μαζί του ο Κολοζώφ την υπόσκαψή μου. Παράσυραν και τους Ξυπόλυτο, Μουτζούρη και Ντούβα. Εγώ έβλεπα μόνο την κομματική μου δουλειά και ούτε έχανα λεφτό με τις εντρίγκες του Κολο- ζώφ. Στο μεταξύ πέρασα στην παρανομία, και έτσι έφτασα στη συν/ψη της ΟΚΝΕ το Φλεβάρη του 1927. Σ’ αυτήν πήρε μέρος και ο αντιπρόσωπος της Κ.Δ.Ν. Γκάρικτς (αυτός που κατοπινά τουφεκίστηκε στην ΕΣΣΔ σαν τροτσκιστής). Όταν είδα εγώ ότι ο Γκάρικτς, χωρίς να μελετήσει τα γεγονότα, αγκάλιασε τον Κολοζώφ, ζήτησα, σε συμφωνία με την τότε καθοδήγηση του Κόμματος (Χαιντάς-Ευτυχιάδης κτλ.), να περάσω οριστικά στο Κόμμα, και αυτό αποφάσισε και η συν/ψη της ΟΚΝΕ. Τα γράφω όλα αυτά για να κρατηθεί η ιστορική συνέχεια. Απτό 1924 που πρωτογνώρισα τον Κολοζώφ κατάλαβα τι αριβιστικό στοιχείο είνε, και στα 1927, όταν έφευγα απ’ την ΟΚΝΕ, είξερα πού θα καταντήσει ο Κολοζώφ και η παρέα του. Το λάθος μου είνε ότι θεληματικά τους άφισα λεύτερο το έδαφος και δεν τους πολέμησα πολιτικά-ιδεολογικά ακόμα και στη συν/ψη της ΟΚΝΕ το Φλεβάρη του 1927, δεν τους ξεσκέπασα όταν είδα και τη στάση του Γκάρικτς, που δεν έβλεπε πέρα απ’ τη μύτη του.

Στα μέσα του 1927 η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με έστειλε γραμματέα της Θεσσαλίας στο Βόλο. Μετά τρεις μήνες ένα βράδυ, από κατάδοση ενός προβοκάτορα, με πιάσαν, τους ξέφυγα όμως, χάρη στα ψεύτικα χαρτιά, όταν με στείλαν με συνοδεία να τους δείξω το σπίτι που καθόμουνα. Στο Βόλο έμεινα και παραπέρα, ως τις αρχές του 1928, οπότε με ξαναπιάσανε μ’ όλον τον πυρήνα μου στη συνεδρίασή του από προ- δοσία ενός μέλους του πυρήνα χαφιέ, χωρίς να διευκρινίσουν πάλι ποιος είμαι. Έμεινα τρεις σχεδόν μήνες φυλακή στο Βόλο. Μετά το τρίμηνο ετοιμαζόμουνα για εξορία. Λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί το 3μηνο, κάποιος καταδότης ειδοποίησε τον αρχιχαφιέ της Λάρισας Τέγο. Αυτός ήρθε, με ανεγνώρισε, και τότε με στείλαν στην Αθήνα για την υπόθεση του Γεωργοπαπαδάτου. Με κλείσαν στην Παληά Στρατώνα. Με στείλαν στη Λειβαδιά, με ξαναφέραν στην Παληά. Η δίκη στο κακουργοδικείο αναβλήθηκε 6 φορές. Στο Βόλο είχα πριονίσει ένα σίδερο και άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο μα δεν τα κατάφερα κυρίως γιατί τα πρόσωπα απ’ τους κοινούς κατάδικους που αναγκαστικά παίρναν χαμπάρι για τη δουλειά τη στραπάτσερναν. Για τους ίδιους λόγους απότυχα και στη Λειβαδιά, όπου άνοιξα τρύπα στον τοίχο, μα με κατάδωσε ένας κοινός κατάδικος. Ύστερα όμως απ’ την 5η αναβολή στο κακουργοδικείο του Πειραιά, ανεβαίνοντας με τον ηλεχτρικό, πήδηξα απ’ το τραίνο και έφυγα. Τότε με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., και παρά τις αντιρρήσεις μου (μου βάλαν ζήτημα πειθαρχίας), στάλθηκα στα μέσα του 1929 στην ΕΣΣΔ για σπουδές. Στο διάστημα αυτό μέχρι την αναχώρησή μου για την ΕΣΣΔ, πήρα ενεργό μέρος απτό 1925 και μέσα απτή φυλακή στην πάλη ενάντια στο λικβινταρισμό. Σε μια συζήτηση πριν απ’ το 4ο συνέδριο του κόμματος, και απ’ αφορμή την αρθρογραφία μου απτή φυλακή για την κατάσταση και το απεργιακό κύμα που το 1ο 6μηνο του 1929 φούντωνε γοργό, ο Πασχάλης (Αναστασιάδης) με χτύπησε απτήν «Κομέπ» για δεξιές εκδηλώσεις. Τον Πασχάλη στα 1926 τον είχα ξεσκεπάσει και χτυπήσει στην Κ.Ν. Θεσ/νίκης σαν στοιχείο μικροαστικό, εγωιστικό και τυχοδιωκτικό. Για ν’ αναδειχτεί και επιπλεύσει, αυτός χτυπούσε τότε δίχως αρχές τους καλούς κι εξελίξιμους νεολαίους της Κ.Ν. Θεσ/νίκης. Την απάντησή μου στον Πασχάλη δεν τη δημοσίεψαν.

Στη Σοβ. Ένωση έμεινα ως τον Οχτώβρη του 1931. Στο διάστημα αυτό, τέλη του 1929, γνωρίστηκα και συνδέθηκα με τη γυναίκα μου Μάνια Νοβάκαμα [Νοβάκοβα] του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας. Το 1934 αποχτήσαμε γυιο, τον Κύρο. Πέρασα στο ρούσικο κόμμα και παρακολούθησα πολιτικά και οικονομικά μαθήματα. Τον Οχτώβρη του 1931 ξαναγύρισα στην Ελλάδα. Με κοοπτάτσια γίνηκα μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. μαζί με τους Γιάνν. Ιωαννίδη, Νεφελούδη, Σκλάβαινα και Γιάνν. Μιχαηλίδη. Από τότε πήρα μέρος, μέχρι τη μέρα που πιάστηκα, στις 17 Σ/βρη του 1936, στην καθοδήγηση του κόμματος, και η προσωπική μου ευθύνη σ’ όλο αυτό το διάστημα για την όλη την πορεία και δουλειά του Κ. είνε σοβαρή και μεγάλη. Στο διάστημα αυτό σε φυλακή και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία έκανα 81⁄2 χρόνια. Βασική έγνοια μου σε όλο αυτό το διάστημα είταν να μη γίνω αφορμή για οποιαδήποτε πολιτική είτε οργανωτική ζημιά στο κόμμα, και παράλληλα να υπερασπιστώ τη γραμμή του κόμματος και να το βοηθήσω στη δουλειά του, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και αν βρισκόμουνα. Φυσικά ούτε σκέφτηκα ποτέ να παίξω από μέσα καθοδηγητικό ρόλο και αντιτάχτηκα σε σχετικές σκέψεις που πρόβαλλαν άλλοι. Ξεκινούσα πάντα από την αρχή ότι οτιδήποτε κάνει ένας από μέσα, και μάλιστα στις συνθήκες τις δικές μου, έτσι είτε αλλοιώς θα τώξερε είτε θα το μάθαινε η ασφάλεια. Ανάλογα με τη θέση αυτή κανόνιζα τη δουλειά μου, με βασική πάντα φροντίδα να μη γίνω αφορμή για οργανοτεχνικό χτύπημα ενάντια στο κόμμα. Νομίζω ότι βασικά το κατάφερα καλά.

Στο διάστημα της φυλάκισής μου κύρια απασχόλησή μου είταν:

α) Μελέτη των προβλημάτων του Κ. και του τόπου.

β) Φροντίδα για την ομαλή ατομική-ομαδική και κομματική-πολιτική ζωή μέσα

στη φυλακή και στο στρατόπεδο.

γ) Απασχόληση με ειδικά κομματικά ζητήματα, όπως λ.χ. η υπόθεση Μάθεση.

δ) Με τον ελληνοιταλικό πόλεμο, ξέροντας την κατάσταση στο κόμμα, πήρα

την πρωτοβουλία για το 1ο και το 2ο γράμμα, και η όλη «συνεργασία» μου με την Π.Δ. απόβλεπε στο να χρησιμοποιήσω, μέσα στις δύσκολες εκείνες στιγμές, και την ελάχιστη δυνατότητα για σωστή πολιτική κομματική δουλειά, χωρίς να πολυλογαριάζω τους τύπους, έτοιμος να χρησιμοποιήσω και την παραμικρή δυνατότητα που είταν υποχρεωμένος να δώσει ο εχθρός για να κάνει όπως πίστευε τη δουλειά του.

Στις 20 του Μάη 1941 η Γεν. Ασφάλεια (Παξινός, Χαραλαμπίδης και Σία) πραγματοποίησε απόφαση που ασφαλώς από πριν είχε πάρει ο Μανιαδάκης με τους άγγλους και με παρέδωσε στην Γκεσταπό, που την ίδια μέρα μ’ έστειλε στη φυλακή της Γκεσταπό, Βιέννη. Εκεί με ανάκριναν. Αρνήθηκα να δώσω οποιοδήποτε οργανωτικοτεχνικό στοιχείο για το Κ.Κ.Ε. και κατάληξα στη δήλωσή μου ενάντια στο χιτλερισμό, την κατοχή στην Ελλάδα κλπ. που είνε δημοσιευμένη στο «Ρ».

Απ’ τη Βιέννη μ’ έστειλε η Γκεσταπό στο Νταχάου. Εκεί η πολιτική απασχόλησή μου είταν:

α) Να οργανώσω τους γερμανούς κομμουνιστές κομματικά, πράγμα που τελικά έδωσε πολύ λίγα αποτελέσματα γιατί υπήρχαν πολλές φαγωμάρες και σύγχυση ανάμεσά τους.

β) Η πάλη για την καθαρότητα της γραμμής και πάλης μας: 1) στο ζήτημα της πραχτικής δουλειάς (σαμποτάζ, βλάψη με όλες τις δυνατότητες στους χιτλερικούς), 2) στο θεωρητικό-πολιτικό τομέα σωστή τοποθέτηση και των αγγλοαμερικανών στον πόλεμο. (Αναφέρω ειδικά τα σημεία αυτά γιατί και στα δύο ήρθα σε σύγκρουση με τους συντρόφους που καθοδηγούσαν τους αυστριακούς κομμουνιστές, που είταν και οι καλλίτεροι, οι πιο πολλοί και οι πιο καλά οργανωμένοι στο Νταχάου. Οι αυστριακοί σύντροφοι αρνιόνταν την πραχτική δουλειά με σαμποτάζ και ενεργητική αντίπραξη στο χιτλερισμό, και δεύτερο είχαν βαθειές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες σχετικά με τους αγγλοαμερικανούς και το ρόλο τους)

γ) Η δουλειά με τους έλληνες συντρόφους, που απόβλεπε στη φυσική και πολιτική επιβίωση και σε πραχτική σαμποταριστική δουλειά, όσο χωρούσε.

Η σκέψη και η προσπάθεια να φύγω και να ξαναγυρίσω στην κομματική δουλειά δεν μ’ άφισε ποτέ. Και απτήν Κέρκυρα είχε μπει το ζήτημα απτό Π.Γ. Και όταν έφευγε ο Μιχαηλίδης πήρε σχετικές οδηγίες, μα δεν έκανε τίποτε. Και στην ασφάλεια προσπάθησα, και με αστυφύλακες άγνωστούς μου. Ο Σκαφίδης [Σκαφίδας] με προμήθευσε ύστερα από αίτησή μου με πριονάκι που τούφερε ο αδελφός του. Μα τα πριονάκια αποδείχτηκαν ακατάλληλα. Κάτι αστυφύλακες που με συνέδεσαν με τη Π.Δ. μου πρότειναν να φύγω. Σ’ αυτούς όμως δεν είχα εμπιστοσύνη, όπως δεν είχα εμπιστοσύνη και στο φύλακα και μετά υπαρχιφύλακα Περικλειώτη, που μου πρότεινε στην Κέρκυρα ένα φανταστικό και αρκετά ύποπτο σχέδιο για απόδραση.

Προσπάθειες έκανα και απτό Νταχάου. Μα οι γερμανοί σύντροφοι, παρά τις υποσχέσεις τους, δε δώσαν καμιά βοήθεια, κυρίως γιάφκα για όξω. Όταν στα μέσα του 1944 μπήκε μπρος ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο με τους δικούς μας πια του Μόναχου, είταν πια αργά.

Όταν με πήγαν στο Νταχάου, στα βιογραφικά μου στοιχεία που έδωσα είπα τα πράγματα όπως είχαν.

Στο Νταχάου, εφόσον η διοίκησή του δεν είχε μια συγκεκριμένη υπόδειξη από πάνω για εξόντωση, και εφόσον εσύ από μέσα δεν πιανόσουνα σε δουλειά πολιτική-οργανωτική είτε κλεψιά κλπ., μπορούσε να σταθείς στα πόδια αν έλυνες το ζήτημα της τροφής, της φυσικής ύπαρξης (λ.χ. εύκολη δουλειά, πρόσθετη τροφή κλπ.). Σ’ αυτό το σημείο με βοήθησαν σοβαρά τόσο οι γερμανοί και αυστριακοί κομμουνιστές, όσο και οι έλληνες σύντροφοι, που ήρθαν πιο αργά.

Όταν στις 29 του Απρίλη ήρθαν οι αμερικάνοι στο Νταχάου, εγώ έφυγα και πήγα στο Μόναχο, στους εκεί δικούς μας αιχμάλωτους πολέμου (εαμίτες και ελασίτες). Μετά 2 μέρες ήρθαν οι αμερικάνοι και με πήραν και με κράτησαν, ως τη μέρα που μ’ έστειλαν αεροπορικώς στο Παρίσι, σ’ ένα είδος περιορισμού. Στο Παρίσι παρουσιάστηκα στην Ελλην. Πρεσβεία, αυτή ενήργησε στην αγγλική Πρεσβεία, και έτσι έφτασα στις 29.5.45 στην Αθήνα με το όνομά μου σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αυτό έγινε για να ευκολυνθεί το ταξίδι.

Εδώ ξαναμπήκα στη δουλειά του Κόμματος. Το Κ.Κ.Ε., περνώντας τη μεγάλη δοκιμασία της διχτατορίας, του πολέμου, της κατοχής και του μεταδεκεμβριανού καθεστώτος, δημιουργήθηκε στο πρώτο κόμμα του Λαού και της χώρας. Τραβά θαρραλέα το σωστό δρόμο. Πιστεύω όμως πως χρειάζεται απτήν υπεύθυνη κομματική καθοδήγηση να εξεταστούν πρόσωπα και πράγματα στην κομματική δουλειά απτό 1931 και δω, για να ξεκαθαριστούν και διευκρινιστούν πολλά ζητήματα που μένουν κάπως εκκρεμή και εμποδίζουν, ας είνε και λίγο, την απρόσκοπτη πορεία του Κόμματος. Κυρίως πρέπει να ερευνηθούν και να φωτισθούν, υπεύθυνα κομματικά, μια σειρά ζητήματα στην εσωκομματική ζωή και εξέλιξη, όσο και στην πολιτική του κόμματος τόσο στην περίοδο της διχτατορίας του Μεταξά όσο και κατοπινά.

Αυτό σήμερα είνε τόσο πιο απαραίτητο όσο πάμε για καινούργιες δυσκολίες, και για το Κ.Κ.Ε. είνε αναγκαίο να διδαχθεί και διαπαιδαγωγηθεί πάνω στην πείρα του απτίς δύσκολες και κρίσιμες περιστάσεις και καμπές που πέρασε στο παρελθόν.

Αθήνα 15.8.46

Ν. Ζαχαριάδης

Σημείωση: Οι αδελφές μου παντρέφτηκαν δίχως προίκα. Η Σάσα πήρε ένα κρητικό στρατιωτικό τότε και τώρα ιδιωτικό γιατρό, τον Κώστα Ζαχαράκη. Τώρα είνε δικός μας. Η Φωφώ πήρε τον καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσο, αντιδραστικό μαυρομετωπίτη. Η ίδια είνε δικιά μας. Όταν γύρισα απτή Γερμανία, τον αδελφό μου Μίμη τον βρήκα μέλος του Κ.Κ.Ε. Η μητέρα είταν και είνε πάντα μαζί μου.

* Το βιογραφικό του Ν. Ζαχαριάδη, προέρχεται από δακτυλογραφημένο αντίγραφο που η Γενική Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα έδωσε πριν από μερικά χρόνια στο Σήφη Ζαχαριάδη για να έχει άμεση γνώση ενός αυτοβιογραφικού σημειώματος του πατέρα του. Το πρωτότυπο βρίσκεται στα αρχεία του ΚΚΕ.

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο βιβλίο Νίκος Ζαχαριάδης, Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011.

Γιουγκοσλαβία και YU-Nοσταλγία | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Πριν από 71 χρόνια, στις 29 Νοεμβρίου 1943, γεννήθηκε μια χώρα που επί μισό αιώνα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και στον ψυχροπολεμικό κόσμο, αλλά τελικά  διαλύθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο: η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (SFRJ). Του Γιώργου Στάμκου. 

Ήταν 29 Νοεμβρίου του 1943 όταν το αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (Antifašističko Vijeće Narodnog Oslobođenja Jugoslavije) συνεδρίασε στην πόλη Jajce της Βοσνίας, με επικεφαλείς τους παρτιζάνους του Τίτο. Εκεί θεσπίστηκε ένα πολιτικό πρόγραμμα που ανάμεσα στ’ άλλα προέβλεπε και τη συγκρότηση ενός γιουγκοσλαβικού κράτους, που θα έπαιρνε τελικά τη μορφή μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδιακής ένωσης με αρχηγό της τον Στρατάρχη Τίτο.

Η χώρα αυτή εκτείνονταν από το όρος Τρίγκλαβ, στις σλοβενικές Άλπεις, μέχρι τη Γευγελή στα ελληνικά σύνορα. «Από τον Βαρδάρη μέχρι το Τρίγκλαβ…» (Od Vardara pa do Triglava): Έτσι ξεκινούσε ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι της δεκαετίας του 1980 που είχε τον τίτλο «Γιουγκοσλάβια» (Yugoslavjia), και το οποίο εξυμνούσε τις ομορφιές και τις χαρές της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, μιας χώρας που είχε στους κόλπους της πολλούς λαούς, πολιτισμούς και εθνότητες. Λίγο πριν τη διάλυσή της η Γιουγκοσλαβία είχε 23 εκ. κατοίκους, αποτελούνταν από έξι ομόσπονδες δημοκρατίες, με τέσσερις επίσημες γλώσσες (Σέρβικα, Κροάτικα, Σλοβένικά και Σλαβομακεδόνικα), τρεις κύριες θρησκείες (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, μουσουλμανισμός) και πάνω από 30 επίσημα καταγεγραμμένα έθνη. Η φυσιογνωμία της ήταν Βαλκανική και Κεντροευρωπαϊκή, Μεσογειακή και Ηπειρωτική, Δυτική και Ανατολική ταυτόχρονα.

Ήταν μια χώρα-γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Καπιταλιστικού και Κομμουνιστικού κόσμου. Ήταν μια «ξεστρατημένη περίπολος» του Αδέσμευτου Κόσμου, σφηνωμένη στο «μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης», που όφειλε την ευημερία της στην επιδέξια πολιτική του Στρατάρχη Τίτο, ο οποίος ήξερε να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στον καπιταλιστικό και στον κομμουνιστικό κόσμο.

Γιουγκοσλάβοι: Τα “ορφανά” της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας

Αν και δεν υπήρχε αρχικά η εθνότητα “Γιουγκοσλάβοι”, εντούτοις στην απογραφή του 1981 δήλωσαν «Γιουγκοσλάβοι» (και όχι κάποια άλλη επίσημη εθνότητα) 1.216.463 άνθρωποι, δηλαδή το 5,4% του συνολικού πληθυσμού της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Την εθνική ταυτότητα «Γιουγκοσλάβος» δήλωναν κυρίως τα τέκνα των μικτών γάμων, που αρνούνταν να υιοθετήσουν την ταυτότητα του πατέρα ή της μητέρας τους.

Ήταν κατά κοινή πεποίθηση μια χαλαρή εθνική ταυτότητα, που λειτουργούσε ως «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στις διάφορες, συχνά ανταγωνιστικές εθνικές ταυτότητες της χώρας. Το μεγαλύτερο ποσοστό «Γιουγκοσλάβων» απαντούνταν στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, όπου το 1991 περίπου 242,682 άνθρωποι (5.54% του πληθυσμού) δήλωναν «Γιουγκοσλάβοι» και όχι μέλη κάποιας συγκεκριμένης εθνότητας. Το ποσοστό αυτό σχεδόν εξαλείφθηκε στην απογραφή του 1996, στη διαλυμένη από τον πόλεμο Βοσνία, καθώς οι «Γιουγκοσλάβοι», συνήθως τέκνα μικτών γάμων, εξαναγκάστηκαν να διαλέξουν πλευρά και συμπαγή εθνική ταυτότητα και να υιοθετήσουν την εθνότητα του πατέρα ή της μητέρας τους.

Στη σημερινή Σερβία το 1,1% (81.000) του πληθυσμού δηλώνουν εθνικά «Γιουγκοσλάβοι». Το μεγαλύτερο ποσοστό «Γιουγκοσλάβων» εντοπίζεται στη Βοϊβοντίνα, όπου αποτελούν το 2,4% του πληθυσμού. Συνήθως «Γιουγκοσλάβοι» είναι τα παιδιά των μικτών γάμων (π.χ. Σέρβος πατέρας & Κροάτισα μητέρα ή Μουσουλμάνος πατέρας (Βόσνιος) και Σέρβα μητέρα).

YU-NOSTALGIA: Η νοσταλγία της παλιάς Γιουγκοσλαβίας

Σήμερα η χώρα αυτή δεν υπάρχει, αφού διαλύθηκε έπειτα από μακροχρόνιους αιματηρούς πολέμους και στη θέση της δημιουργήθηκαν επτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη (Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜακεδονίας, Κόσοβο). Η Γιουγκοσλαβία, η «χώρα των Νότιων Σλάβων», αποτελεί πια παρελθόν, μια ανάμνηση σε πολλούς δυσάρεστη αλλά σε αρκετούς όμως ευχάριστη. Υπάρχει σε μια σημαντική μερίδα των λαών των Δυτικών Βαλκανίων, που συγκατοικούσαν στα πλαίσια του κοινού σπιτιού της Γιουγκοσλαβίας, η αίσθηση μιας κοινής ιστορικής εμπειρίας που, μετά από τις περιπέτειες των πρόσφατων πολέμων, αρχίζει και πάλι να τους ενώνει.

Η Γιουγκοσλαβία μπορεί πλέον να μην υπάρχει στο χάρτη αλλά συνεχίζει να υφίσταται ως συναίσθημα και νοσταλγία στο μυαλό ορισμένων ανθρώπων, που πέρασαν κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της τα καλύτερα τους χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί διασκορπισμένοι σε όλες της χώρες, που κάποτε αποτελούσαν την ενιαία Γιουγκοσλαβία, υποφέρουν από τη λεγόμενη YU-Nostalgjia, δηλαδή από τη νοσταλγία της παλιάς Γιουγκοσλαβίας. Σε όλες αυτές τις χώρες μπορούμε να εντοπίσουμε τα ίχνη και την παρουσία των YU-Nοσταλγικών ανθρώπων.

Μέχρι τη διάλυση της το 1991 περίπου 2,3 εκ. άτομα στην πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος (το 10% του πληθυσμού). Μια σημαντική μερίδα των σημερινών YU-Νοσταλγικών αποτελούν οι εκπέσοντες προνομιούχοι του παλαιού συστήματος, δηλαδή τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας και η κομμουνιστική νομεκλατούρα που μετά την πτώση του καθεστώτος έχασε τα προνόμια της και την αξιοζήλευτη θέση της στη γιουγκοσλαβική κοινωνία. Αυτοί αναφέρονται συχνά και στο ζήτημα της προοπτικής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση λέγοντας πως «εμείς είχαμε μια μικρή Ευρωπαϊκή Ένωση. Την έλεγαν Γιουγκοσλαβία!» και «γιατί να μπούμε στην Ε.Ε.; Για να ζήσουμε κάτι το οποίο είχαμε;»

Κάθε χρόνο στη Γιουροβίζιον οι χώρες που κάποτε αποτελούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία, παρότι πολέμησαν μεταξύ τους κατά τη φάση της διάλυσης, ψηφίζουν μαζικά η μία τα τραγούδια της άλλης. Αυτό υποδηλώνει την ύπαρξη ενός «μουσικού Γιουγκοσλαβικού μπλοκ», που έχει να κάνει με κοινά μουσικά γούστα, βιώματα και συναισθήματα. Υποδηλώνει την ύπαρξη ακόμη μεγάλης Yu-Νοσταλγίας ανάμεσα σ’ αυτούς του λαούς…

Ήταν κάποτε μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία…

Μια χώρα που όφειλε την ευημερία της στην επιδέξια πολιτική του Στρατάρχη Τίτο, που ήξερε να ισορροπεί ανάμεσα στον καπιταλιστικό και στον κομμουνιστικό κόσμο… Ήταν μια χώρα που γεννήθηκε μέσα στις στάχτες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, έζησε καλές στιγμές αλλά τελικά πέθανε βίαια…

Οι νεότερες γενιές, που μεγαλώνουν ανάμεσα στα φαντάσματα του παρελθόντος και στη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλισμού, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στη σκληρή πραγματικότητα και πάντα αναρωτιούνται πως θα ήταν η ζωή τους αν η Γιουγκοσλαβία δεν καταστρεφόταν ποτέ και συνέχιζε να υπάρχει…

* Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)

Νομίσματα με τη μορφή του Μ.Αλεξάνδρου βρέθηκαν στην Αμφίπολη | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

«Σιγή ιχθύος» τηρεί ακόμα ο νεκρός της Αμφίπολης μην αποκαλύπτοντας στοιχεία για την ταυτότητα του, καθώς δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η ανθρωπολογική μελέτη του. Τα νομίσματα που φέρουν τη μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και άλλα νομίσματα του 2ου αιώνα π.Χ. και του 3ου αιώνα μ.Χ, δίνουν όμως νέα στοιχεία για τη λύση του μυστηρίου που κρύβει ο τύμβος Καστά, όπως ανακοίνωσαν οι επικεφαλής της ανασκαφής.

Ο σκελετός θα «μιλήσει»

Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν σήμερα στο αμφιθέατρο του υπουργείου Πολιτισμού η επικεφαλής της ανασκαφής και προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών Κατερίνα Περιστέρη, ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής και ο πολιτικός μηχανικός Δημήτρη Εγγλέζο, δεν έκαναν προβλέψεις για το όνομα του νεκρού. Άφησαν όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο να πρόκειται για μέλος της οικογένειας του Μ.Αλεξάνδρου. «Δεν αναφερόμαστε σε ονόματα» δήλωσε η Κ.Περιστέρη, επαναλαμβάνοντας πως δεδομένης της θέσης του λέοντος στην κορυφή του λόφου, ενδεχομένως ο τάφος να ανήκει σε στρατηγό. Η Κατερίνα Περιστέρη απάντησε αινιγματικά στην ερώτηση αν ήταν μόνο ένας ο νεκρός της Αμφίπολης. Είπε «αυτόν βρήκαμε».

Όπως έκαναν γνωστό οι τρεις επιστήμονες ο σκελετός θα αρχίσει να «μιλάει» σε δύο με τρεις μήνες περίπου, όπου θα ξεκινήσουν οι αναλύσεις του γενετικού υλικού. Όπως έκανε γνωστό η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, ο σκελετός βρέθηκε αποσπασματικός και σε πληρότητα σχεδόν 100%. Είναι χαρακτηριστικό πως το κρανίο βρέθηκε εκτός του ορύγματος, ενώ μέσα στο όρυγμα βρέθηκε η κάτω γνάθος. Επίσης, έχουν συλλεχθεί οστά από τα χέρια, τα πόδια και τη σπονδυλική στήλη, ενώ η λεκάνη που θα μπορούσε να δείξει το φύλο του νεκρού βρέθηκε διαμελισμένη.

Τα οστά απομακρύνθηκαν από τον τύμβο και φυλάσσονται στο αρχαιολογικό μουσείο της Αμφίπολης, για λόγους προστασίας.

Ανοιχτό λατρευτικό μνημείο

Τα πρώτα στοιχεία της ανασκαφής δείχνουν ότι ο Τύμβος Καστά ήταν ένα ανοιχτό για το κοινό λατρευτικό μνημείο.

Ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο το οποίο θα απασχολήσει τους επιστήμονες στη μελέτη του μνημείου είναι η διαπίστωση του πολιτικού μηχανικού Δημήτρη Εγγλέζου ότι το τεχνητό όρυγμα, κάτω από το δάπεδο του τρίτου θαλάμου, στο οποίο βρέθηκε ο σκελετός, προηγήθηκε της θολωτής κατασκευής. Προς το παρόν, όμως, δεν είναι γνωστή η χρονική διαφορά μεταξύ της κατασκευής του ορύγματος και του μνημείου.

Το πέρασμα των τυμβωρύχων

«Ένα τέτοιο μνημείο δεν ήταν εύκολο να μην γίνει στόχος τυμβωρύχων» είπε χαρακτηριστικά η Κ.Περιστέρη. Το ότι ο τάφος είχε συληθεί αποδείχτηκα άλλωστε από το γεγονός ότι στον ταφικό θάλαμο δεν υπήρχαν κτερίσματα, παρά μόνο κάποια διακοσμητικά στοιχεία από το φέρετρο του νεκρού.

Όπως ανέφερε ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής, η επίχωση και οι σφραγιστικοί τοίχοι έγιναν κατά τα ρωμαϊκά χρόνια. Ειδικά για τους τοίχους σφράγισης, ο κ. Λεφαντζής είπε ότι κατασκευάστηκαν από υλικό που αφαιρέθηκε από άλλο σημείο του μνημείου.

Τα έργα τέχνης

Αναφερόμενη στο εντυπωσιακό ψηφιδωτό που βρέθηκε εντός του ταφικού μνημείου, αλλά και στις Καρυάτιδες, η κ. Περιστέρη επανέλαβε τόσο το ψηφιδωτό, όσο και τα υπόλοιπα ευρήματα δείχνουν το τελευταίο τέταρτο του 4ου αι. π.Χ.

Αναφερόμενη δε στο ψηφιδωτό με την αρπαγή της Περσεφόνης, η κ. Περιστέρη είπε ότι έχουν βρεθεί αρκετές ψηφίδες και αυτή την περίοδο γίνεται η συγκόλληση. «Είμαστε σε καλό δρόμο, ώστε να βάλουμε τα κομμάτια στη θέση

Επίσης, σύμφωνα με την Κατερίνα Περιστέρη, η πτώση μίας μαρμάρινης δοκού ήταν αυτή που έφερε το μοιραίο χτύπημα στο πρόσωπο της ανατολικής Καρυάτιδας.

Τα είπαν για την κυπριακή ΑΟΖ Βενιζέλος και Τσαβούσογλου | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Τη θέση της Ελλάδας ότι η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από το σεισμογραφικό πλοίο Μπαρμπαρος, αποτελεί «προσβολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο», επανέλαβε ο υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνάντηση που είχε το Σάββατο με τον Τούρκο ομόλογο του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

«Έχει μεγάλη σημασία να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό, στο πλαίσιο του κοινού ανακοινωθέντος της 11ης Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, στο πλαίσιο των συμφωνιών υψηλού επιπέδου του 1977 και του 1979 και στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου, γιατί η Κύπρος είναι χώρα της ΕΕ και του ΟΗΕ» τόνισε ο Βενιζέλος, τονίζοντας ότι «η λύση του Κυπριακού θα μας επιτρέψει να λάβουμε και πάρα πολλές άλλες πρωτοβουλίες στον τομέα της οικονομίας, της ενέργειας και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής».

Από την πλευρά του ο Μ. Τσαβούσογλου είπε πως «η επίλυση του προβλήματος θα είναι προς το συμφέρον όχι μόνο της Τουρκίας, της Ελλάδας και των δύο λαών στην Κύπρο, αλλά θα συμβάλει επίσης και στη σταθερότητα και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή».

Κληθείς να σχολιάσει την πρόταση που πολλά τουρκικά ΜΜΕ αναπαραγάγουν περί σύστασης κοινής εταιρείας που θα διαχειριστεί το έργο των ερευνών και της εκμετάλλευσης των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ, ο κ. Βενιζέλος δήλωσε κατηγορηματικά ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία ως χώρα μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ έχει εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» και υπογράμμισε «τη σημασία του διεθνούς δικαίου της θάλασσας».

«Οι υπόγειοι πόροι ανήκουν στο κράτος. Αυτό το κράτος διασφαλίζει τα δικαιώματα αυτά και τα έσοδα υπέρ όλων των πολιτών της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, και υπέρ των δύο κοινοτήτων σε μια βάση ισότητας, ανταλλαγής και μάλιστα έχει συμφωνηθεί η κατανομή να είναι ευνοϊκότερη για την τουρκοκυπριακή πλευρά έως ότου υπάρξει σύγκλιση μεταξύ των ΑΕΠ των δύο πλευρών» τόνισε και επισήμανε: «Μπορούμε να αποτυπώσουμε μέτρα με τα οποία θα έχουν οι δύο πλευρές τη βεβαιότητα για την ισότητα. Αλλά προϋπόθεση γι αυτό είναι ο σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου».
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών από την πλευρά του έκανε λόγο για «μονομερή δραστηριότητα της ελληνοκυπριακής Διοίκησης, από την οποία προκύπτει ότι δεν έχουν ληφθεί υπόψη τα νόμιμα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής πλευράς». Σύμφωνα με τον κ. Τσαβούσογλου «η Τουρκία δεν έχει κάποιο παράνομο αίτημα. Όταν ολοκληρωθούν οι έρευνες, το πλοίο θα αποσυρθεί. Η πρότασή μας είναι να βρεθεί κοινή λύση».

Τσιπρας: «Να ποια είναι τα θρασίμια κύριε Σαμαρά» | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Άμεση προσφυγή στις κάλπες ζήτησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας από τη Λαμία προκειμένου «να δοθεί ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης στη νέα κυβέρνηση, ώστε να μπει η χώρα σε ένα άλλο δρόμο, διαφορετικό από το δρόμο της καταστροφής και της απόγνωσης που ακολουθεί σήμερα». Αναγνωρίζοντας ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, ο Αλέξης Τσίπρας εξαπέλυσε επίθεση κατά όσων «κάθονται σε πολυτελείς καρέκλες οικονομικής εξουσίας διαχειριζόμενοι τα λεφτά του ελληνικού λαού» και «διασπείροντας πανικό που οδηγεί σε αποσταθεροποίηση της οικονομίας», καταδεικνύοντας ότι αυτοί είναι τα πραγματικά «θρασίμια».

Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιλώντας στην περιφερειακή σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ Στερεάς Ελλάδας, «έχουν το θράσος να διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις που στόχο έχουν να σπείρουν το πανικό και την αποσταθεροποίηση της οικονομίας. Και δε διστάζουν προκειμένου να προβοκάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποσταθεροποιήσουν την ίδια την οικονομία».

Ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε για άλλη μία φορά «τίμιες, αδιάβλητες, καθαρές, εκλογές τώρα», πριν τα νέα σκληρά μέτρα και τις συμφωνίες.  «Για να εναρμονιστεί η Βουλή με τη λαϊκή θέληση. Για να εκλεγεί πρόεδρος που θα εκφράζει πραγματική τη λαϊκή πλειοψηφία και την εθνική ομοψυχία. Για να δοθεί ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης στη νέα κυβέρνηση, ώστε να μπει η χώρα σε ένα άλλο δρόμο, εντελώς διαφορετικό από το δρόμο της καταστροφής και της απόγνωσης που ακολουθεί σήμερα», είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Την ίδια στιγμή κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά ότι έχει οχυρωθεί στο Μαξίμου και  «αρνείται κάθε ιδέα δημοκρατικής διεξόδου».

Αναφερόμενος στις κρίσιμες διαβουλεύσεις για την επιστροφή της τρόικα, ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε «χιλιοπαιγμένο έργο» την διαπραγμάτευση και είπε χαρακτηριστικά πως πρόκειται για ένα έργο που δυόμισι χρόνια τώρα, «το χουμε δει τόσες φορές, που σχεδόν έχουμε μάθει απέξω και τους διαλόγους: Στην αρχή η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα. Στη συνέχεια αρχίζει να υποχωρεί, μιλώντας για μέτρα μεν αλλά ανώδυνα δε. Αργότερα δηλώνει αιφνιδιασμένη για το πόσο σκληροί και ανάλγητοι είναι αυτοί οι δανειστές μας. Και ακολούθως διακόπτει τις συνομιλίες για να το ξανασκεφτεί. Και τότε αρχίζει το γνωστό σίριαλ της κινδυνολογίας. Που καταλήγει με ακρίβεια στο γνωστό τέλος της άτακτης υποχώρησης, της αυτογελοιοποίησης και της παράδοσης, που αμέσως, όμως, βαφτίζεται σε στάση ευθύνης και θυσίας για να σωθεί η χώρα».

«Αυτή η κυβέρνηση μόνο ένα έργο μπορεί να επιτελέσει πια: Να δυσκολέψει τη ζωή της επόμενης κυβέρνησης. Μόνο αυτό μπορεί να κάνει και από ότι φαίνεται συντονίζεται σε αυτή τη προσπάθεια με τις προθέσεις της τρόικας», υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθαρίζοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αποδεχτεί τα νέα μέτρα σε βάρος του λαού που ετοιμάζονται να υπογράψουν και να επιβάλουν».

Αναφερόμενος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετά εκλογών εποχή, ο Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε τους βασικούς άξονες της ΔΕΘ βάζοντας στο επίκεντρο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης καθώς και τα άμεσα μέτρα που θα ανακόψουν την καθίζηση της πραγματικής οικονομίας.

Αύριο, ο Αλέξης Τσίπρας θα πραγματοποιήσει αντίστοιχη ομιλία στα Γιάννενα.

Νεκροί στα αζήτητα λόγω κρίσης | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Μια μακάβρια επίπτωση της κρίσης είναι το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι πριν φύγουν από τη ζωή δηλώνουν δωρητές σώματος προκειμένου να μην επιβαρύνουν τις οικογένειες τους με έξοδα κηδείας, ενώ όλο και περισσότεροι εφόσον φύγουν από τη ζωή καταλήγουν στα αζήτητα ακριβώς επειδή οι οικογένειες τους δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα της ταφής.

Την τελευταία πενταετία στο εργαστήριο ανατομίας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, έχει σχεδόν υπερδιπλασιαστεί ο αριθμός των δωρητών σώματος. Κύρια αιτία της αύξησης αυτής είναι το γεγονός ότι πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι μη θέλοντας να επιβαρύνουν την οικογένεια τους με έξοδα κηδείας, αποφασίζουν να δωρίσουν το σώμα τους μετά θάνατον στην επιστήμη, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για πειράματα ή για μαθήματα ιατρικής. Ενδεικτικό είναι το ότι το χρονικό διάστημα 2000-2005 οι προσφορές που είχε το εργαστήριο ήταν πολύ 8-10 σοροί το χρόνο, ενώ το τελευταίο έτος έχουν δοθεί στο εργαστήριο ανατομίας 25-30 σοροί

Όπως λέει ο κ. Μαζαράκης στο in.gr,  πολύ συχνά δέχεται πιέσεις από συγγενείς θανόντων που θέλουν να δώσουν τις σορούς στο ανατομείο. «Μας λένε ότι δεν τους περισσεύουν χρήματα για να κάνουν την κηδεία και μας πιέζουν να δεχτούμε τις σορούς. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραλάβουμε σορούς εάν πρώτα δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες διαδικασίες».

Το φαινόμενο όμως δε σταματά εκεί, καθώς αυξάνεται συνεχώς και ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν και μένουν στα αζήτητα, καθώς οι οικογένειες τους δεν τους παραλαμβάνουν μη έχοντας χρήματα για να καλύψουν την ταφή. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ταφή ανατίθεται σε συμβεβλημένο γραφείο τελετών με το νοσοκομείο όπου διαπιστώνεται ο θάνατος του ατόμου, με αμοιβή γύρω στα 1300 ευρώ. Στα περισσότερα νοσοκομεία γίνονται διαγωνισμοί μέσω των οποίων γραφεία τελετών αναλαμβάνουν τις κηδείες των άπορων και αμείβονται είτε από τα ίδια τα νοσοκομεία, είτε από τα ασφαλιστικά ταμεία, με την αύξηση κατά 50% των κονδυλίων που τα νοσοκομεία διαθέτουν για τον σκοπό αυτό να είναι ενδεικτική της συχνότητας του φαινομένου.

Οι άνθρωποι αυτοί θάβονται στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών και οι τάφοι τους δεν έχουν καν ονόματα, αλλά αριθμούς…

Πολίτες: βρόμικο το ποδόσφαιρο, φταίνε οι παράγοντες | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Αποκαλυπτικά αποτελέσματα στην δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το Tvxs, με θέμα την κρίση στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις αιτίες της. Η μεγάλη πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι «καθαρό και δίκαιο» και ότι για την κρίση ευθύνονται βασικά οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες (ΠΑΕ)  και οι παράγοντες που έχουν αναμειχθεί στο χώρο «για να προωθήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα». Άλλα εντυπωσιακά ευρήματα: η διαιτησία δεν θεωρείται σοβαρή αιτία της κρίσης ή των φαινομένων βίας και στις παραπάνω θέσεις συμφωνούν όλοι οι οπαδοί των κομμάτων, από Αεκτζήδες και Παναθηναϊκοί μέχρι Παοκτζήδες και Ολυμπιακοί.

Στην ερώτηση για τα αίτια της κρίσης, το 25% θεωρεί ότι για αυτήν ευθύνονται οι ΠΑΕ, ενώ στο κράτος(9%),την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία(6%) και στα ΜΜΕ(3%) αποδίδουν ευθύνες λιγότεροι πολίτες. Ο ρόλος της διαιτησίας είναι μηδαμινός(1%). Είναι εντυπωσιακό ότι τα ποσοστά αυτά μεγαλώνουν για τους οπαδούς, που γνωρίζουν καλύτερα τα πράγματα από τον γενικό πληθυσμό. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις ερωτήσεις.

Απάντηση σοκ για το «καθαρό και δίκαιο» ποδόσφαιρο με το 75% των ερωτηθέντων να δίνει αρνητική απάντηση και μόνο το 5% θετική. Στους οπαδούς των κομμάτων τα αρνητικά ποσοστά μεγαλώνουν: 83% «δεν είναι καθαρό» για τους οπαδούς Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ και 93% για τους οπαδούς της ΑΕΚ, που εμφανίζονται περισσότεροι προβληματισμένοι και σε άλλες ερωτήσεις.

Στους ποδοσφαιρικούς συλλόγους (23%) αποδίδεται η ευθύνη και για την βία στα γήπεδα, με τους οπαδούς να βρίσκονται στην δεύτερη θέση και την κυβέρνηση και το κράτος στην τρίτη. Η διαιτησία, όπως και η αστυνομία, συγκεντρώνουν ως αιτία των φαινομένων βίας ασήμαντο ποσοστό (2%).

Συντριπτικά είναι τα αποτελέσματα στην ερώτηση για τον λόγο που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο οι πρόεδροι των ΠΑΕ. Μόνο το 1% πιστεύει ότι ασχολούνται επειδή «είναι φίλαθλοι και αγαπούν το ποδόσφαιρο». (0% για τους Αεκτζήδες) Στους οπαδούς τα «αρνητικά» ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα με αυτούς της ΑΕΚ να φτάνουν 98% αλλά και τους  Ολυμπιακούς στο 93!

Ο Ολυμπιακός έχει τους περισσότερους οπαδούς στην Ελλάδα, με  το 27% των ερωτηθέντων να απαντούν ότι δεν ασχολούνται ή υποστηρίζουν καμιά ομάδα.

Ταυτότητα της έρευνας

Σέξι και ακροδεξιά: Αυτή είναι η δημοφιλέστερη πολιτικός του ακροδεξιού Μετώπου της Γαλλίας [εικόνες] | iefimerida.gr

Η Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν εξελέγη σήμερα πρώτη σε ψήφους στο συνέδριο του ακροδεξιού γαλλικού κόμματος και παίρνει ηγετική θέση στο οικογενειακό ακροδεξιό κόμμα που ίδρυσε ο παπούς της και διευθύνει με σιδερένιο χέρι η θεία της, Μαρίν Λεπέν.

Η 25χρονη Μαριόν Λεπέν είναι η νεότερη βουλευτής που κάθεται στα έδρανα του γαλλικού κοινοβουλίου. Επελέγη από την οικογένειά της για την σέξι εμφάνισή της και τον ανάλαφρο πολιτικό της λόγο ώστε να αλιεύσει ψήφους στους νέους που δεν λογαριάζουν τόσο τα πολιτικά προγράμματα όσο την εξωτερική εμφάνιση.

Ακολουθώντας τα αχνάρια της πανέξυπνης θείας της Μαρίν Λεπέν η οποία κατόρθωσε να απενοχοποιήσει την ακροδεξιά ιδεολογία στη Γαλλία και να φέρει το Εθνικό Μέτωπο πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές του Μαίου 2015, η Μαριόν Λεπέν αναμασάει το ίδιο παραμύθι της λάιτ ακροδεξιάς. Στόχος της οικογένειας Λεπέν είναι να μπορέσει η σιδηρά κυρία Μαρίν Λεπέν να χτυπήσει την γαλλική προεδρία στις εκλογές που θα γίνουν σε 2 χρόνια. «Μόλις γίνω πρόεδρος της Γαλλίας θα βγάλω τη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση» υπόσχεται η Μαρίν Λεπέν, η οποία ξεκίνησε ήδη από τώρα προεκλογική εκστρατεία ελπίζοντας να ξεπεράσει σε ψήφους τον αποδυναμωμένο πολιτικά Φρανσουά Ολάντ και τον στιγματισμένο από τα σκάνδαλα Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος θέλει να είναι ξανά υποψήφιος.

«Εγώ δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι μεταξύ τους, δεν είμαι εθνικίστρια» δηλώνει η Μαριόν Λεπέν, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να ανακοινώσει ότι δεν ανήκει στην άκρα δεξιά, ακολουθώντας τις συμβουλές της θείας της, η οποία πήρε σαφείς αποστάσεις τα τελευταία χρόνια από τις ακραίες ακροδεξιές και φιλο-χιτλερικές απόψεις του πατέρα της και ιδρυτή του κόμματος Ζαν Μαρί Λεπέν.

Ωστόσο, σε κάθε ομιλία και πίσω από κάθε κίνηση των γυναικών του ακροδεξιού κόμματος βρίσκεται το άγρυπνο μάτι του ιδρυτή. Βαθύπλουτος, κατά δήλωσή του, από άγνωστες πηγές, ο Ζαν Μαρί Λεπέν εκπροσωπεί την συντηρητικοποίηση της γαλλικής κοινωνίας και εκμεταλλεύτηκε την μαζική άφιξη των μεταναστών στην ευρωπαϊκή ήπειρο για να χτίσει ένα κόμμα-αυτοκρατορία.

Η Μαριόν Λεπέν θεωρείται η νέα γενιά στην ακροδεξιά οικογένεια και το μέλλον της ακραίας ιδεολογίας στη Γαλλία.

Πηγές Κομισιόν: «Πρέπει να εξασφαλίσετε τα έσοδα του 2015» | iefimerida.gr

Κάτι παραπάνω από σαφές είναι το μήνυμα που στέλνουν οι Βρυξέλλες στην Αθήνα, λίγο πριν οριστικοποιηθεί το «πακέτο» μέτρων, το οποίο μπορεί να «ξεπαγώσει» τη διαδικασία αξιολόγησης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Ευρωπαίοι επιμένουν σε αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ, καθώς πιστεύουν ότι πρέπει να θωρακιστεί ο Προϋπολογισμός του 2015, από τις όποιες πολιτικές αναταράξεις των επόμενων μηνών.

«Την τελική ευθύνη για τα μέτρα την έχει η κυβέρνηση, η οποία αν έχει εναλλακτικά, πρέπει να τα προκρίνει. Πρέπει να εξασφαλιστεί ότι την πρώτη μεταμνημόνιο χρονιά η χώρα θα έχει αρκετά έσοδα. Θα ήταν τραγικό αν έπρεπε να ξαναγυρίσουμε σε Μνημόνιο γιατί δεν προβλέψαμε σωστά, δεδομένης και της πολιτικής αβεβαιότητας, σε αντίθεση με Ιρλανδία- Πορτογαλία», επισημαίνουν χαρακτηριστικά πηγές από τις Βρυξέλλες, φανερώνοντας το κλίμα που έχει διαμορφωθεί έναντι της απροθυμίας της Αθήνας να «ακουμπήσει» τους συντελεστές του ΦΠΑ.

Η κυβέρνηση εξετάζει αλλαγές στον υπερμειωμένο συντελεστή ΦΠΑ 6,5%, υπολογίζοντας ότι μπορεί να εξασφαλίσει 200 με 300 εκατ. ευρώ από την αύξηση του έως και 3,5 μονάδες. Από την αύξηση αυτή θα εξαιρεθούν σε κάθε περίπτωση τα φάρμακα, ωστόσο ο μεγάλος χαμένος θα είναι τα ξενοδοχεία και κατ’ επέκταση ο Τουρισμός. Ως ακραία, χαρακτηρίζονται τα σενάρια της κατάργησης των ειδικών μειωμένων κατά 30% συντελεστών στα νησιά του Αιγαίου όσο και αυτά της αύξησης του ανώτατου συντελεστή. Θα πρέπει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι ακόμα κι αν η Αθήνα αποφύγει στην παρούσα φάση την κατάργηση των ειδικών συντελεστών, που εφαρμόζονται στα νησιά, με την επιστροφή της Τρόικας είναι βέβαιο ότι το θέμα θα ξανανοίξει, αφού το δημοσιονομικό όφελος των 347 εκατ. ευρώ κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο θεωρείται από τους δανειστές.

Θα πρέπει, πάντως, να σημειωθεί ότι αν ανατρέξει κανείς στις Εκθέσεις της Κομισιόν για το καθεστώς ΦΠΑ που ισχύει σε όλα τα κράτη- μέλη, θα διαπιστώσει ότι παντού υπάρχουν όχι μόνο μειωμένοι και υπερμειωμένοι συντελεστής, αλλά και μηδενικοί, ενώ συν τοις άλλοις οι περισσότεροι συνέταιροι της Ελλάδας έχουν φροντίσει να απαλλάξουν ή να μεταχειριστούν ευνοϊκότερα κάποιες συγκεκριμένες περιοχές, όπως πράττει η Ελλάδα για τα νησιά του Αιγαίου. Για παράδειγμα, στις Αζόρες και στη Μαδέιρα εφαρμόζονται χαμηλότεροι συντελεστές, στις περιοχές Jungholz and Mittelberg της Αυστρίας υπάρχει ειδικός συντελεστής 19%, ενώ «ομπρέλα» προστασίας έχουν ανοίξει Γαλλία και Γερμανία στις περιοχές της Κορσικής και της Ελιγολάνδης, αντιστοίχως.

Οπωσδήποτε μην πεις οπωσδήποτε: 300 λεπτά ρωτώντας ξανά και ξανά για την Αμφίπολη | iefimerida.gr

«Θα γίνει της Αλαμουντίν» ψιθύριζε με ικανοποίηση στέλεχος του υπουργείου Πολιτισμού το πρωί του Σαββάτου στο κατάμεστο αμφιθέατρο της Μπουμπουλίνας. Ηταν λίγο πριν αρχίσουν οι ομιλίες της Κατερίνας Περιστέρη και των στενών συνεργατών της που ήρθαν από την Αμφίπολη στην Αθήνα για μια παρουσίαση των ευρημάτων της ανασκαφής. Ουσιαστικά για να βάλουν την επίσημη τελεία στην ανασκαφή, πριν αρχίσει το κεφάλαιο της επίπονης, χρονοβόρας έρευνας.

Πέντε ώρες μετά, αποχωρώντας από την Μπουμπουλίνας, φωνές είχαν υψωθεί, αντιρρήσεις είχαν εκφραστεί, τα πνεύματα είχαν ανάψει,  χασμουρητά διέτρεξαν την αίθουσα, κριτική ασκήθηκε από όλες και προς όλες τις πλευρές και οι περισσότεροι ένιωθαν πως όχι μόνο δεν έγιναν σοφότεροι αλλά μάλλον έφυγαν με περισσότερα ερωτήματα. Ηταν η στιγμή που η Κατερίνα Περιστέρη εξαφανίστηκε. Κυριολεκτικά.

Δέκα λεπτά πριν την προγραμματισμένη έναρξη της παρουσίασης, κατευθύνομαι στην αίθουσα και διακρίνω την πόρτα του «υπουργικού ασανσέρ» (αυτό που πηγαίνει μόνο στον πέμπτο όροφο) να ανοίγει και τον Κώστα Τασούλα, με χαλαρό στυλ να συνοδεύει την Κατερίνα Περιστέρη. Η αρχαιολόγος ανασκαφέας της Αμφίπολης φοράει τα αξεσουάρ που δεν αποχωρίζεται ποτέ: μαύρο μπερέ, κόκκινο κασκόλ. Χαμογελάει συνεχώς. Χαμόγελα που συνεχίστηκαν μέχρι λίγο πριν το τέλος της παρουσίασής της, οπότε η δυναμική παρέμβαση δημοσιογράφου φανέρωσε όσα θα ακολουθούσαν τις επόμενες σχεδόν τέσσερις ώρες.

To «ταξίδι» της Κατερίνας Περιστέρη και ο λόφος μυστήριο
«Θα κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στην περιοχή», «αυτό είναι ένα ανασκαφικό οδοιπορικό», «ήθελα να σας ταξιδέψω»: Αυτές ήταν φράσεις που συχνά έλεγε κατά την παρουσίασή της η ανασκαφέας της Αμφίπολης και προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών. Μια παρουσίαση που  έμοιαζε περισσότερο με χαλαρωτική αφήγηση παρά με επιστημονική παρουσίαση. Αν τους προηγούμενους μήνες απορούσαμε συχνά για το στρυφνά επιστημονικό ύφος των ανακοινώσεων για τα ευρήματα, τώρα βρεθήκαμε μπροστά σε μία εξιστόρηση χωρίς νέα επιστημονικά συμπεράσματα και αναλύσεις.
Η Κατερίνα Περιστέρη μίλαγε συχνά για «υπέροχα», «καταπληκτικά», «μοναδικής τέχνης» ευρήματα, για «βέβηλα χέρια» τυμβωρύχων, για «λόφο μυστήριο». Εξήγησε πως στην αρχή δούλεψαν «σαν ταπεινοί τοπογράφοι» στον λόφο και περιγράφοντας τις Καρυάτιδες είπε «συγκινηθήκαμε όταν είδαμε μπροστά μας αυτά τα καταπληκτικά έργα».
Ωσπου η αναφορά στον σκελετό του νεκρού ή μάλλον το γεγονός πως δεν δόθηκε κανένα στοιχείο προκάλεσε τις πρώτες παρεμβάσεις, τις αντιδράσεις για το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε μια φωτογραφία ή στοιχεία για την κατάσταση του σκελετού, τον τρόπο που βρέθηκε ακριβώς κ.ο.κ. «Δεν μετράει τόσο η καλή φωτογραφία όσο η προστασία του σκελετού» δήλωσε η κυρία Περιστέρη –λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Κάθε άλλη ερώτηση για τον σκελετό ( και ήταν πολλές και επίμονες) οδηγούσαν σε αδιέξοδο.

Ο ψίθυρος της Αννας Παναγιωταρέα
Χρειάστηκε να ολοκληρώσουν τις παρουσιάσεις τους ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής και ο πολιτικός μηχανικός Δημήτρης Εγγλέζος, για να δείξει η κυρία Περιστέρη μια από τις φωτογραφίες του power point της λέγοντας πως απεικονίζει οστά του σκελετού. Και ενώ αρνείτο επίσης πεισματικά να μας πει πότε και που θα γίνει η εξέταση του σκελετού, μετά από ερώτηση του iefimerida.gr αποκάλυψε ότι ο σκελετός βρίσκεται ακόμα στο μουσείο της Αμφίπολης.
Με τον αρχαιολόγο και διευθυντή  του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Νίκο Σταμπολίδη να κάνει τον συντονισμό και αριστοτεχνικά να ισορροπεί μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων (συχνά ανέλαβε ο ίδιος να εξηγήσει ή να επιμείνει προς τους ερωτηθέντες), οι εντάσεις συνεχίστηκαν.  Οι δημοσιογράφοι σχεδόν… εκλιπαρώντας ζητούσαμε στοιχεία για τον σκελετό, η κυρία Περιστέρη αρνιόταν να απαντήσει. Η Αννα Παναγιωταρέα στην πρώτη σειρά της ψιθύρισε κάποια στιγμή «πες, πες τι βρήκατε» και ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής  ξέσπασε εναντίον δημοσιογράφου που αναφέρθηκε στο γεγονός ότι οστά του σκελετού βρέθηκαν εντός και εκτός του τάφου ρωτώντας την «εσείς που το είδατε αυτό» για να του απαντήσουν όλοι μαζί σχεδόν «στο επίσημο δελτίο τύπου!»

Εδώ ο Μέγας Αλέξανδρος, εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος, που είναι ο Μέγας Αλέξανδρος;
Ηταν η στιγμή που τα λόγια του Νίκου Σταμπολίδη στην αρχή της διαδικασίας άρχισαν να μοιάζουν προφητικά. Είχε πει: «στην αρχαιολογία ποτέ δεν λες ποτέ και οπωσδήποτε δεν λες οπωσδήποτε». Η ονοματολογία είχε επιστρέψει και το ερώτημα δεν ήταν απλά ποιος είναι ο νεκρός αλλά κυρίως γιατί δήλωσε στο παρελθόν η Κατερίνα Περιστέρη πως ανήκε σε άντρα στρατηγό της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
«Με ένα λιοντάρι στην κορυφή κι ένα τεράστιο μνημείο είπα ότι θα μπορούσε να είναι στρατηγός. Κανείς δεν έχει τη σιγουριά να πει οτιδήποτε» δήλωσε για να επαναλάβει «δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανένα όνομα» δημιουργώντας ένα σούσουρο για το αν εννοεί και τον Μέγα Αλέξανδρο.  «Δεν απαντώ σε θεωρίες συνωμοσίας ότι εκεί είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος». Αργότερα  στην ερώτηση αν θα μπορούσε να είναι μέλος της οικογένειας του Μεγάλου Αλεξάνδρου προσπάθησε να κόψει τη συζήτηση λέγοντας πως κανείς δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα με σιγουριά.
Εχοντας τελειώσει πια την παρουσίαση και εν μέσω απανωτών ερωτήσεων αίφνης αποκάλυψε ότι υπάρχουν κι άλλα ευρήματα, όπως τα περίφημα νομίσματα του Αλεξάνδρου του 3ου   που χρονολογούνται στον 2ο αιώνα, περίοδο των τελευταίων Μακεδόνων βασιλέων, γεγονός που προκάλεσε μικρά επιφωνήματα μέσα στην αίθουσα.

Η έφοδος της Λίνας Μενδώνη
Ξαφνικά, από τις πλαϊνές θέσεις του αμφιθεάτρου όπου παρακολουθούσε τη συζήτηση, η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού έσπευσε να πάρει θέση στο πάνελ και να μιλήσει, με εμφανή εκνευρισμό. Με ένταση που δεν κάλυψε η βραχνή φωνή της αφού ταλαιπωρείται από κρύωμα, ένταση που φανέρωσε η κοφτή πρώτη φράση της για «τις ερωτήσεις αλλά και τις απαντήσεις» που την εκνεύρισαν. Ηταν η στιγμή που η Κατερίνα Περιστέρη είχε αναφερθεί σε πολλούς εθελοντές με αγάπη για την αρχαιολογία που έλαβαν μέρος στην ανασκαφή ξεσηκώνοντας αντιδράσεις σε όλη την αίθουσα.
«Δεν υπήρξαν εθελοντές στην ανασκαφή, η κυρία Περιστέρη το είπε αυτό ίσως λόγω κόπωσης, μόνο μια στενή και επί χρόνια συνεργάτης της ήταν εθελόντρια» τόνισε κλείνοντας τη συζήτηση η Λίνα Μενδώνη, για να απαντήσει στη συνέχεια στο ερώτημα που επί ώρες βασανιστικά αρνιόταν η αρχαιολόγος να απαντήσει. «Βρέθηκε ο σκελετός σε πληρότητα σχεδόν 100%, αποσπασματικά εντός και εκτός του ταφικού ορύγματος. Στο όριο του ορύγματος ήταν το κρανίο, ενώ εκτός ήταν η κάτω γνάθος. Βρέθηκε η σπονδυλική στήλη, πλευρά, χέρια, πόδια και η λεκάνη που ήταν διαμελισμένη λόγο ρίψης λίθων.». Η δε «θεωρητική» καθυστέρηση για την παράδοση του σκελετού στους ειδικούς οφείλεται στο γεγονός ότι πρέπει να δημιουργηθεί η σωστή ομάδα επιστημόνων με όλες τις ειδικότητες επιστημόνων –οστεολόγοι, ανθρωπολόγοι, ιατροδικαστές που απαιτούνται.
Η Λίνα Μενδώνη τόνισε ξανά και ξανά ότι μιλάει ως γενική γραμματέας και όχι ως αρχαιολόγος, αποκλείοντας κάθε ερώτηση για τη δική της εκτίμηση για τα ευρήματα. Δίνοντας την εντύπωση ότι η ίδια έχει κάποια συμπεράσματα οι πρώτες απαντήσεις σε σχέση με τα ευρήματα, σταθερά αρνήθηκε οποιαδήποτε τέτοιου τύπου παρέμβαση.

Ο Κώστας Τασούλας απαγγέλει Καβάφη
Απαντήσεις ζητήσαμε από την Λίνα Μενδώνη και για τους ένοπλους φρουρούς που ανέφερε η Κατερίνα Περιστέρη πως τοποθετήθηκαν στον τύμβο τις πρώτες μέρες μετά την αποκάλυψη των Σφιγγών. Η γενική γραμματέας τόνισε πως δεν ζητήθηκαν ένοπλοι φρουροί, αλλά αστυνομική προστασία από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής.  Το αν οι αστυνομικοί έχουν υπηρεσιακό όπλο μαζί τους ή όχι προφανώς δεν είναι δουλειά του υπουργείου, είπε. Ηταν η στιγμή που επέστρεψε στην αίθουσα ο υπουργός – είχε αποχωρήσει πριν αρχίσουν οι παρουσιάσεις.
Πλησίασε ένα πηγαδάκι των δημοσιογράφων, τη στιγμή που η Λίνα Μενδώνη αναφερόταν σε εκείνες τις μέρες του Αυγούστου. Χαμηλόφωνα ο Κώστας Τασούλας είπε στους διπλανούς του «Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά… Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια». Για να ρωτήσει «το ξέρετε αυτό το ποίημα του Καβάφη;»

Αποχωρώντας από την Μπουμπουλίνας, με την κυρία Περιστέρη άφαντη –έπρεπε να φύγει για να προλάβει την πτήση της, σύμφωνα με τους συνεργάτες της-  η κυρίαρχη απορία ήταν «γιατί έπρεπε τώρα να γίνει αυτή η πεντάωρη συνάντηση αφού δεν είχαμε κάτι ουσιαστικό να πούμε και να ακούσουμε». Νιώθοντας πως συχνά χτυπήσαμε σε τοίχο ζητώντας απαντήσεις, ένα πράγμα ζητήσαμε αποχωρώντας: Να επισκεφθούμε το μνημείο που όσα κι αν πει κανείς, ό.τι κι αν πει είναι όντως μια λαμπρή ψηφίδα στην ιστορία της Ελλάδας, όπως είπε εξαρχής ο αρχαιολόγος Βασίλης Λαμπρινουδάκης.

Οι 10 πιο τρελοί δικτάτορες του κόσμου: Παραλογισμός χωρίς όρια [εικόνες] | iefimerida.gr

Είναι κοινό μυστικό ότι οι δικτάτορες ανέκαθεν δεν ήταν και ιδιαίτερα φυσιολογικοί άνθρωποι, ωστόσο ορισμένοι ξεπέρασαν τα όρια με την εκκεντρικότητα και την αυταρχική τους συμπεριφορά.

Στο βίντεο του All Time 10s παρουσιάζονται οι 10 πιο παλαβοί δικτάτορες που έχουν κυβερνήσει ποτέ στη Γη.

10. Ζαν Μπεντέλ Μποκάσα – Κεντρική Αφρική (22/2/1921-3/11/ 1996)
Ανακήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα το Ιανουάριο του 1966 και ξόδεψε το 1/3 του ετήσιου κρατικού εισοδήματος σε διακοσμήσεις με θέμα τον Ναπολέοντα σε εκδήλωση που παραχώρησε προς τιμή των ξένων ηγετών. Ωστόσο κανείς από τους ξένους ηγέτες δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση. Μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος καταδικάστηκε για τα εγκλήματα που διέπραξε σε ποινή θανάτου, όμως 6 χρόνια μετά την καταδίκη του ελευθερώθηκε και πέθανε στο σπίτι του στο Bangui.

9. Φέρντιναντ Εμανουέλ Εντράλιν Μάρκος – Φιλιππίνες (11/9/1917-28/9/1989)
Πρωθυπουργός της χώρας από το 1965 μέχρι το 1986, όταν και ανατράπηκε μετά από εκλογές που απαίτησε ο αγανακτισμένος λαός από την πολιτική του. Κατέφυγε στη Χαβάη με 24 ράβδους χρυσού, πέθανε στην Χονολουλού από παθήσεις στα νεφρά, την καρδιά και τους πνεύμονες.

8. Φρανσουά «Papa Doc» Ντουβαλιέ – Αϊτή (14/4/1907- 21/4/1971)
Υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας από το 1957 μέχρι το 1971. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ακολούθησε μια αυστηρή στρατιωτική πολιτική και αναβίωσε την παράδοση και τη χρήση των Βουντού. Το 1963 πίστευε πως ένας πολιτικός του αντίπαλος, είχε μεταμορφωθεί σε μαύρο σκυλί και διέταξε τη θανάτωση όλων των μαύρων σκυλιών στη χώρα.

7. Ιντι Αμιν Ντάντα – Ουγκάντα (1925- 16 /8/2003)
Διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας από το 1971 μέχρι το 1979 και η θητεία του χαρακτηρίστηκε από την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ εκτιμάται πως τα θύματα κατά τη διάρκεια της θητείας του υπολογίζονται σε 500.000 ανθρώπους. Το 1977 ανακηρύσσει τον εαυτό του «Η εαυτού υψηλότης, πρωθυπουργός για μια ζωή, Αρχηγός του στρατού, Αλ Χαντζιι ντόκτορ Ιντι Αμιν Ντάντα, VC, DSO, MC, Κατακτητής της Βρετανικής αυτοκρατορίας». Τον Ιούλιο του 2003, μετά από αποτυχημένη επέμβαση στα νεφρά, έπεσε σε κώμα και λίγο αργότερα πέθανε.

6. Κνασινγκμπέ Εγιαντέμα – Τόγκο (26/12/1935- 5/2/2005)
Πρωθυπουργός του Τόγκο από το 1967 μέχρι το θάνατό του. Ήταν πάντα περικυκλωμένος από 1.000 γυναίκες που πληρώνονταν για του τραγουδούν ύμνους για τον εαυτό του, ένα βιβλίο κόμικ που είχε κυκλοφορήσει στη χώρα τον απεικόνιζε σαν υπερήρωα. Πέθανε το 2005 σε ένα αεροπλάνο 250 χιλιόμετρα νότια της Τυνησίας, κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του σε ιατρικό κέντρο του εξωτερικού.

5. Νε Γουιν – Μιανμάρ (14 Μαΐου 1910-5 Δεκεμβρίου 2002)
Πρωθυπουργός της χώρας από το 1958 μέχρι το 1974 και πρόεδρος από το 1962 μέχρι 1988, βρισκόταν στην εξουσία για 26 χρόνια. ‘Άλλαξε τα τραπεζογραμμάτια της χώρας στους αριθμούς 15, 35, 45, 75 και 90 γιατί ήταν οι τυχεροί του αριθμοί, δυο χρόνια αργότερα το μετανιώνει. Μετά την ανατροπή του από το καθεστώς τέθηκε σε κατ οίκον περιορισμό και πέθανε στο σπίτι του σε ηλικία 92 ετών.

4. Κιμ Γιονγκ Ιλ – Βόρεια Κορέα (16/2/1941-17/12/2011)
Ανακηρύχθηκε το 1994 πρωθυπουργός της χώρας και απόλυτος δικτάτορας. Ξόδευε 700.000 χιλιάδες δολάρια το χρόνο σε κονιάκ και κατείχε πάνω από 20.000 βιντεοκασέτες, ενώ ήταν μεγάλος θαυμαστής της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Πέθανε από καρδιακή προσβολή και τον διαδέχτηκε στην εξουσία ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ουν.

3. Ενβέρ Χότζα – Αλβανία (16/10/1908- 11/4/1985)
Σοσιαλιστής δικτάτορας που κατείχε την εξουσία από το 1944 έως το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της θητείας του έχτισε πάνω από 750.000 καταφύγια από μπετόν για την καταφυγή των πολιτών σε περίπτωση ξένων επιθέσεων, ενώ ο πληθυσμός της χώρας ήταν 3 εκατομμύρια. Κατά τη διάρκεια της θητείας του καταπάτησε τα ανθρώπινα δικαιώματα και προχώρησε σε χιλιάδες εκτελέσεις, παράλληλα έχρισε την Αλβανία σαν το πρώτο άθεο κράτος. Πέθανε το 1985 από κοιλιακή μαρμαρυγή.

2. Μομπούτου Σέσε Σέκο Κούκου Νγκμπέντου Βα Ζα Μπάνγκα – Κονγκό (14/10/1930 – 7/9/1997)
Πρωθυπουργός της χώρας από το 1965 μέχρι το 1997. Εξόρισε οποιοδήποτε εμφανιζόταν στην τηλεόραση εκτός από τον ίδιο και χρησιμοποιούσε Κονκόρντ για να κάνει ταξίδια για ψώνια. Μετά το τέλος της θητείας του εξορίστηκε στο Μαρόκο όπου πέθανε από καρκίνο του προστάτη.

1. Σαπαρμουράτ Ατάγιεβιτς Νιγιαζόφ – Τουρκμενιστάν (19/2/1940- 21/12/2006), Τουρκμενιστάν
Ήταν ο πλέον ισχυρός άνδρας της χώρας από το 1985, ενώ διετέλεσε πρόεδρος από το 1990 μέχρι το θάνατό του. Μετονόμασε τους μήνες με ονόματα που άνηκαν στην οικογένειά του, απαγόρευσε τα χρυσά δόντια και απαγόρευσε να σιγοτραγουδάνε στις συναυλίες. Έχτισε ένα παλάτι από πάγο κοντά στην πρωτεύουσα, παρά το γεγονός ότι το Τουρκμενιστάν είναι έρημος. Μετά από την επιδείνωσή της υγείας του πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2006.

Ετσι βρέθηκε ο σκελετός του αρχαίου νεκρού στην Αμφίπολη [εικόνες] | iefimerida.gr

Επειτα από πέντε ώρες, ολοκληρώθηκαν οι τελικές ανακοινώσεις για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη στο κατάμεστο αμφιθέατρο του υπουργείου Πολιτισμού.

Η Κατερίνα Περιστέρη, επικεφαλής της ανασκαφής και προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών, μίλησε για την ανασκαφική έρευνα. Στελέχη του υπουργείου ανέφεραν ότι αυτή ήταν η τελική ανακοίνωση για την ανασκαφή, καθώς πλέον ξεκινά η έρευνα για την Αμφίπολη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των ανακοινώσεων προκλήθηκε ένταση με την Κατερίνα Περιστέρη να μην απαντά σε τίποτε για τον σκελετό που βρέθηκε στον Τάφο, με αποτέλεσμα να παρέμβει η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη για να δώσει κάποιες πληροφορίες, ενώ έπειτα από πολλή πίεση των δημοσιογράφων δόθηκε στη δημοσιότητα μία και μόνο εικόνα με τα οστά του νεκρού. Mετά το τέλος των ανακοινώσεων στον χώρο κατέφτασε και ο υπουργός Πολιτισμού κ. Τασούλας.

Ο σκελετός βρέθηκε αποσπασμένος και διαταραγμένος

Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ επέμειναν, ρωτώντας σε ποια στάση βρέθηκε ο σκελετός, πού και πώς, αλλά δεν πήραν απαντήσεις. Το μόνο που ανέφερε η κ. Περιστέρη ήταν ότι ο σκελετός βρέθηκε «κάτω από δύσκολες συνθήκες, σκεπασμένος με χώματα και τον μεταφέραμε με μεγάλη προσοχή για να τον εξετάσουμε». Ακόμη αναφέρθηκε στα κινητά ευρήματα του «λεγόμενου»- χαρακτηρισμό που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε- φερέτρου και πρόσθεσε ότι τα ανθρωπολογικά δεδομένα «μάλλον» θα δείξουν ποιος είναι ο νεκρός.

Αργότερα, η κ. Περιστέρη τοποθετήθηκε εκ νέου για το ζήτημα. Αφού έδειξε μία φωτογραφία, αναφέροντας ότι πρόκειται για τα οστά που βρέθηκαν στον τύμβο, πρόσθεσε ότι «δεν μετράει μία καλή φωτογραφία, αλλά η προστασία του σκελετού».

Σε ερώτηση του iefimerida πάντως, η κα Περιστέρη αποκάλυψε ότι ο σκελετός είναι ακόμη στην Αμφίπολη, στο μουσείο, ενώ παραδέχθηκε ότι δεν έχει αποφασιστεί ακόμη σε ποιο εργαστήριο θα σταλεί το πιο σημαντικό εύρημα της ανασκαφής.

Ο εκνευρισμός και η παρέμβαση της Λίνας Μενδώνη

Επειτα από την επίμονη άρνηση της επικεφαλής της ανασκαφής Κατερίνας Περιστέρη να πει κάτι περαιτέρω για τον σκελετό έκτος από το ότι είναι δουλειά των ανθρωπολόγων και οστεολόγων να μιλήσουν για αυτό, η έμπειρη γενική γραμματέας του υπουργείου και έγκριτη αρχαιολόγος Λίνα Μενδώνη είπε: «Επειδή έχω εκνευριστεί και με τις ερωτήσεις αλλά και με τις απαντήσεις» προχώρησε σε διευκρινίσεις γύρω από τον σκελετό.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της κυρίας Μενδώνη, ο σκελετός εντοπίστηκε «διαταραγμένος και αποσπασμένος». Βρέθηκε κρανίο σε απόσταση από το ταφικό όρυγμα. Η κάτω γνάθος ήταν εκτός ορύγματος. Επίσης, βρέθηκαν πλευρά, πόδια και άκρα, περίπου δηλαδή το 80% του σκελετού. Η λεκάνη εντοπίστηκε διαμελισμένη λόγω πτώσης λίθων.

Ωστόσο, η κυρία Μενδώνη με την παρέμβαση της έκοψε κάθε συζήτηση γύρω από το θέμα, τονίζοντας παράλληλα, πως ακόμη ο σκελετός παραμένει στην Αμφίπολη, καθώς αναζητείται εργαστήριο και σύνθεση ομάδων από οστεολόγους, ανθρωπολόγους, αλλά και ιατροδικαστές.

Μενδώνη: «Δεν εργάστηκαν εθελοντές στην Αμφίπολη»

Παράλληλα, η κυρία Μενδώνη αποσαφήνισε και τη φράση που είχε ακουστεί νωρίτερα από τα χείλη της κυρίας Περιστέρη, η οποία είχε μιλήσει και για εθελοντές στην ανασκαφή. Η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού ξεκαθάρισε πως δεν εργάστηκε κανένας εθελοντής στην ανασκαφή, αλλά μόνο μια στενή και επί χρόνια συνεργάτιδα της κυρίας Περιστέρη.

Ο ρόλος της Εγνατίας Οδού

Οσο για τον ρόλο που της Εγνατίας Οδού στις ανασκαφές, η κυρία Μενδώνη εξήγησε πως η ανασκαφή ήταν τύπου ορυχείου και πως χρησιμοποιήθηκαν και λάμπες ορυχείου και επειδή η Εγνατία Οδός διαθέτει και την τεχνογνωσία, αλλά και τα μέσα, βοήθησε σε αυτό το κομμάτι.

Βρέθηκαν νομίσματα

Παράλληλα, αίσθηση προκάλεσε στην κατάμεστη αίθουσα η αποκάλυψη που έκανε η ομάδα της Αμφίπολης πως εκεί βρέθηκαν νομίσματα του 2ου αιώνα, του Αλέξανδρου του Γ’, αλλά και στοιχεία κεραμικής, κάτι που δεν είχε ανακοινωθεί έως τώρα, προκαλώντας την έκπληξη των παρισταμένων. Σε ερώτηση για περισσότερες διευκρινίσεις για τα νομίσματα, η απάντηση της κ. Περιστέρη ήταν πως ακόμη το θέμα είναι στη φάση της επεξεργασίας, ενώ δεν δόθηκε απάντηση στο ερώτημα γιατί είναι ακόμη στο μουσείο τα επιστύλια με τις ανθρώπινες παραστάσεις, που βρέθηκαν πριν από δύο μήνες και την ύπαρξή τους αποκάλυψε ο Κώστας Τασούλας μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.

Πώς καταστράφηκε το πρόσωπο της μίας Καρυάτιδας

Η κ. Περιστέρη έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη στιγμή που βρέθηκαν οι Καρυάτιδες, μιλώντας για τη συγκίνηση που ένιωσε η ομάδα της, ενώ έδωσε και μία εκτίμηση για το πώς καταστράφηκε το πρόσωπο της μίας. Ο συγκεκριμένος χώρος είχε επίχωση άμμου και ένα δοκάρι έπεσε, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο πρόσωπο της μίας Καρυάτιδας, καταστρέφοντάς τον, σύμφωνα με την εκτίμηση της κ. Περιστέρη.

Νωρίτερα, η κ. Περιστέρη είχε κάνει μία εξαιρετική,  γλαφυρή περιγραφή, αναλύοντας βήμα- βήμα τα όσα έγιναν στην Αμφίπολη. «Ηρθαμε εδώ για να σας ταξιδέψω στην  Αμφίπολη», είπε και μίλησε για τα συναισθήματα τη συγκίνηση, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «καταπληκτικά», «υπέροχα» και «εξαιρετικά», αναφερόμενη στα ευρήματα. Μίλησε για το μεγαλείο του περίβολου, αναφέροντας ότι το 2012 ο λόφος ήταν «ένα μυστήριο, αφημένος για χρόνια, αλλά κάτι μας έλεγε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε εκεί. Και ξαφνικά, το καλοκαίρι βρήκαμε την είσοδο του τάφου και έτσι άρχισαν όλα». Ακόμη, ανέφερε ότι ο τάφος χρονολογείται στο τελευταίο τέταρτο του 4ου π.Χ. αιώνα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο υπουργός Πολιτισμού, Κώστας Τασούλας, συνόδευσε την κ. Περιστέρη στο αμφιθέατρο και αποχώρησε.

Τεκτονικά γράμματα στον περίβολο

Στην τοποθέτησή του, ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής ανέφερε ότι βρέθηκαν τεκτονικά γράμματα -ένα «Ε» και ένα «Α»- στον περίβολο, τα οποία βρίσκονταν εκεί από την κατασκευή του, δηλαδή από τα τέλη του 10ου αιώνα, ενώ ειδικά το «Ε»- όπως σημείωσε- είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Ο ίδιος τόνισε ότι έχει διαπιστωθεί με σαφήνεια πως το άγαλμα του Λέοντα της Αμφίπολης κοιτούσε νοτιοανατολικά. Τα γράμματα στα ορύγματα, όπως σημείωσαν τα μέλη της ομάδας, δεν παραπέμπουν σε ονόματα. Είναι τεκτονικά και έχουν σχέση με οικοδομικές εργασίες την εποχή του τάφου. Ακόμη, σημείωσαν ότι οι Χριστιανοί δεν πλησίασαν τον τάφο, όπως συνέβη σε άλλα αρχαία μνημεία.

Σε ό,τι αφορά τον περίβολο, διαπιστώθηκε ότι είχαν αφαιρεθεί μάρμαρα, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν σε ως φράγματα σε ποταμούς, κυρίως στο Στρυμόνα και σε άλλες εργασίες οικοδομοικού τύπου. Τα 80 μ. του περιβόλου που έχουν βρεθεί είναι σε άψογη κατάσταση, ενώ έχουν εντοπιστεί και 500 τμήματά του, τα οποία έχει συγκεντρώσει η ανασκαφική ομάδα και θα γίνει αναστήλωση με αυτά.

Ακόμη, στην παρουσίαση σημειώθηκε ότι ο τάφος λεηλατήθηκε πριν γίνει η κατάχωση. Ο χώρος «συγυρίστηκε» μετά από τη λεηλασία, ενώ η επίχωση έγινε στα ρωμαϊκά χρόνια και ο τάφος ήταν τότε επισκέψιμος.

Η Ελλάδα αιμορραγεί, χάνοντας τα «φωτεινά» μυαλά -Πάνω από 100.000 επιστήμονες εκτός χώρας | iefimerida.gr

Είναι μία από τις μεγαλύτερες συνέπειες της κρίσης, που όμως δεν εμφανίζεται όταν εξετάζονται τα οικονομικά μεγέθη. Κι όμως, η κρίση έχει προκαλέσει σοκαριστική «αιμορραγία» της Ελλάδας, που χάνει τα «φωτεινά» μυαλά της, καθώς επιστήμονες και εξερευνητές προτιμούν το εξωτερικό από την αβεβαιότητα της πατρίδας τους.

Συνολικά και σε όλους τους τομείς, περισσότεροι από 100.000 Ελληνες επιστήμονες, στην πλειονότητά τους νέοι, βρίσκονται στο εξωτερικό, σύμφωνα με τα σοκαριστικά στοιχεία που παρουσίασε η «Καθημερινή». Πέρα από αυτούς, που είτε έχουν εδραιωθεί επαγγελματικά μακριά από το σπίτι τους, ή αναζητούν μία καλή θέση εργασίας, υπάρχουν και οι 30.000 Ελληνες οι οποίοι σπουδάζουν στο εξωτερικό και σχεδιάζουν να μείνουν εκεί μόνιμα, όταν πάρουν το πτυχίο τους.

Με βάση την έρευνα του καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Λόη Λαμπριανίδη, πάνω από 100.000 Ελληνες επιστήμονες (γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι, νομικοί κ.ά.) έως 40 ετών βρίσκονται στο εξωτερικό. Στοιχεία του ΟΗΕ αναφέρουν ότι ο αριθμός των Ελλήνων επιστημόνων κάθε ηλικίας που είναι εκτός χώρας φτάνει τους 150.000.

Η τάση φυγής των νέων επιστημόνων εντάθηκε την τελευταία πενταετία, εξαιτίας της κρίσης και της ανεργίας. Με βάση έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Μονάδα Περιφερειακής Ανάπτυξης και Πολιτικής) οι νέοι που αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό έχουν υψηλά ακαδημαϊκά προσόντα. Το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% διδακτορικό, το 41% έχει σπουδάσει σε πολύ καλό πανεπιστήμιο. Και σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 30.000 Ελληνες φοιτητές του εξωτερικού, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό πήραν αυτή την απόφαση και προσβλέποντας την επαγγελματική τους αποκατάσταση μακριά από την Ελλάδα.

Αμφίπολη: Τα ευρήματα που ποτέ δεν μας έδειξαν [εικόνες] | iefimerida.gr

Τα κινητά ευρήματα, όπως νομίσματα από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κεραμικά, ψηφίδες, τεκτονικά γράμματα αλλά και το πού και πώς ακριβώς βρέθηκαν τα οστά από τον σκελετό στον Τάφο της Αμφίπολης ανέλυσε το Σάββατο η αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη και η ομάδα της.

Ο σκελετός βρέθηκε διαταραγμένος και αποσπασμένος

Επειτα από πέντε ώρες, ολοκληρώθηκαν οι τελικές ανακοινώσεις για τις ανασκαφές στην Αμφίπολη στο κατάμεστο αμφιθέατρο του υπουργείου Πολιτισμού, ενώ κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων επικράτησε κι ένταση, καθώς η επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας και προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών, αρνιόταν πεισματικά να πει κάτι για τον σκελετό, λέγοντας πως για αυτόν θα μιλήσουν ανθρωπολόγοι και οστεολόγοι.

Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ επέμειναν, ρωτώντας σε ποια στάση βρέθηκε ο σκελετός, πού και πώς, αλλά δεν πήραν απαντήσεις. Το μόνο που ανέφερε η κ. Περιστέρη ήταν ότι ο σκελετός βρέθηκε «κάτω από δύσκολες συνθήκες, σκεπασμένος με χώματα και τον μεταφέραμε με μεγάλη προσοχή για να τον εξετάσουμε». Ακόμη αναφέρθηκε στα κινητά ευρήματα του «λεγόμενου»- χαρακτηρισμό που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε- φερέτρου και πρόσθεσε ότι τα ανθρωπολογικά δεδομένα «μάλλον» θα δείξουν ποιος είναι ο νεκρός.

Σε ερώτηση του iefimerida πάντως, η κα Περιστέρη αποκάλυψε ότι ο σκελετός είναι ακόμη στην Αμφίπολη, στο μουσείο, ενώ παραδέχθηκε ότι δεν έχει αποφασιστεί ακόμη σε ποιο εργαστήριο θα σταλεί το πιο σημαντικό εύρημα της ανασκαφής.

Ο εκνευρισμός της Μενδώνη και οι αποκαλύψεις της για τον σκελετό

Αργότερα, παρενέβη η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη για να δώσει κάποιες πληροφορίες γύρω από τον σκελετό.

«Επειδή έχω εκνευριστεί με κάποιες ερωτήσεις, αλλά και κάποιες απαντήσεις, λέω ότι όπως αναφέραμε σε σχετικό δελτίο Τύπου, ο σκελετός βρέθηκε αποσπασματικά εντός και εκτός του ταφικού ορύγματος. Το κρανίο βρέθηκε σε κάποια απόσταση από το όρυγμα, ακριβώς απέξω από αυτό εντοπίστηκε η κάτω γνάθος και μέσα στο όρυγμα βρέθηκε το μεγαλύτερο μέρος του σκελετικού υλικού, που αν παρατηρήσει κανείς τα οστά βλέπει ότι έχει και τα μεγάλα κόκαλα των ποδιών και τα κόκαλα των χεριών, πλευρά και μέλη της σπονδυλικής στήλης, καθώς και τη λεκάνη, η οποία από την πτώση των άνω λίθων είναι σε πολύ αποσπασματική κατάσταση, ώστε να μην επιτρέπει στους αρχαιολόγους να πουν αν είναι ανδρική ή γυναικεία» δήλωσε η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη.

Αναφερόμενη, δε, στις δηλώσεις που είχε κάνει προηγουμένως η κα Περιστέρη ότι αφαιρέθηκαν μαζί με τα οστά χώματα, αυτό, όπως είπε, έγινε «για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το σύγχρονο γενετικό υλικό, δηλαδή τα χέρια αρχαιολόγων, εργατών κλπ., άγγιζαν το αρχαίο, αυτομάτως θα εξαφάνιζαν ή θα διατάραζαν πληροφορίες τις οποίες μπορεί να έχει διασώσει η γη».

Και η κυρία Μενδώνη με την παρέμβαση της επανέλαβε πως ακόμη ο σκελετός παραμένει στην Αμφίπολη, καθώς αναζητείται εργαστήριο και σύνθεση ομάδων από οστεολόγους, ανθρωπολόγους, αλλά και ιατροδικαστές.

Νομίσματα της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κεραμικά

Επίσης, η κα Περιστέρη, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις πληροφόρησε ότι έχουν βρεθεί κινητά ευρήματα, τα οποία δεν έχουν ανακοινωθεί σε προηγούμενο δελτίο Τύπου, όπως κεραμική (μελαμβαφή, όχι όμως και ερυθρόμορφη αν και δεν έχει αναλυθεί το υλικό), καθώς και νομίσματα, όπως της εποχής του Αλεξάνδρου Γ’, τονίζοντας ότι πρόκειται για πλούσιο υλικό το οποίο θα πρέπει να μελετηθεί.

Σε ερώτηση για περισσότερες διευκρινίσεις για τα νομίσματα, η απάντηση της κ. Περιστέρη ήταν πως ακόμη το θέμα είναι στη φάση της επεξεργασίας, ενώ δεν δόθηκε απάντηση στο ερώτημα γιατί είναι ακόμη στο μουσείο τα επιστύλια με τις ανθρώπινες παραστάσεις, που βρέθηκαν πριν από δύο μήνες και την ύπαρξή τους αποκάλυψε ο Κώστας Τασούλας μόλις την προηγούμενη εβδομάδα.

Αρκετές ψηφίδες -Σε εξέλιξη η διαδικασία για να τοποθετηθούν στη θέση τους

Επίσης, ανακοινώθηκε πως βρέθηκαν αρκετές ψηφίδες οι οποίες αποτελούν μέρος του ψηφιδωτού που απεικονίζει την αρπαγή της Περσεφόνης. Ωστόσο, δεν ανακοινώθηκε η έκτασή τους και πόση είναι η διαδικασία για να τοποθετηθούν στη σωστή τους θέση. Πάντως, από μόνο του αυτό το στοιχείο μας δείχνει ότι η έκταση του ψηφιδωτού θα είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Με τεχνολογία ultraviolet μελετώνται οι πλάκες με τις ανθρώπινες μορφές

Επίσης, αν και κατέστη σαφές ότι δεν έχουν εντοπιστεί πλάκες με επιγραφές, ωστόσο σε ερώτηση του iefimerida.gr για τα ευρήματα ανθρώπινων μορφών και φιγούρων πανω σε πλάκες, που θα μπορούσαν να δώσουν κάποιο στοιχείο για την ταυτότητα του νεκρού δεν δόθηκε σαφής απάντηση. Το μόνο που ειπώθηκε είναι ότι μελετώνται. Και πάλι το iefimerida, ρώτησε γιατί δύο μήνες μετά την ανάλυψή τους ακόμη μελετώνται. Η απάντηση ήταν πως πρέπει να φωτογραφηθούν με τεχνολογία ultraviolet (σ.σ. υπεριώδης ακτινοβολία), διαδικασία που ακόμη δεν έχει γίνει.

Τα τεκτονικά γράμματα

Επιπλέον, για πρώτη φορά ανακοινώθηκε πως κάποια τεκτονικά γράμματα, Ε και Α, βρέθηκαν πάνω στον περίβολο που προφανώς έγιναν για την παραγγελία του υλικού, και ταιριάζουν με τη χρονολόγηση του περιβόλου και αποτελούν αντικείμενο μελέτης.

Συγκεκριμένα, στην τοποθέτησή του, ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής ανέφερε ότι τα τεκτονικά γράμματα βρίσκονταν εκεί από την κατασκευή του Τάφου, δηλαδή από τα τέλη του 10ου αιώνα, ενώ ειδικά το «Ε»- όπως σημείωσε- είναι χαρακτηριστικό της εποχής.

Ο ίδιος τόνισε ότι έχει διαπιστωθεί με σαφήνεια πως το άγαλμα του Λέοντα της Αμφίπολης κοιτούσε νοτιοανατολικά. Τα γράμματα στα ορύγματα, όπως σημείωσαν τα μέλη της ομάδας, δεν παραπέμπουν σε ονόματα. Είναι τεκτονικά και έχουν σχέση με οικοδομικές εργασίες την εποχή του τάφου.

Χριστιανοί δεν είχαν αγγίξει το μνημείο

Πάντως, σύμφωνα με τους ομιλητές, το μνημείο δεν το είχαν αγγίξει Χριστιανοί, αλλά ούτε και βρέθηκε κάποιο χριστιανικό σύμβολο σε αυτό, όπως σταυροί.

Το μνημείο σφραγίστηκε μετά τη λεηλασία -Ηταν ανοιχτό στο κοινό

Επιπλέον, αναφέρθηκε ότι το μνημείο ήταν ένα δημόσιο έργο και ανοιχτό, του τελευταίου τετάρτου του 4ου αι. π. Χ., με ελεγχόμενη επισκεψιμότητα. «Ο πρώτος χώρος που έχει την κλίμακα ήταν διακριτός πάνω στον περίβολο. Δίστυλος εν παραστάσει. Έχουμε πρόσβαση από εκεί, αλλά ελεγχόμενη, δηλαδή αυτός ο περίβολος από τη μία λειτουργούσε ως ανάλημμα και από την άλλη ήταν ένας τοίχος που απέτρεπε την εύκολη προσέγγιση», δήλωσε ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής, που τόνισε ότι το μνημείο αυτό δεν είναι μόνο του, αλλά ανήκει σε ένα μεγαλύτερο σύνολο.

Σύμφωνα με τους ομιλητές το μνημείο σφραγίστηκε μετά τη λεηλασία του κάποια στιγμή τα ρωμαϊκά χρόνια, η επίχωση στο εσωτερικό του είναι σύγχρονη με τους τοίχους σφράγισης, τα δε ανοίγματα στα τύμπανα των διαφραγματικών τοίχων δεν έγιναν από τυμβωρύχους, αλλά χρησιμοποιήθηκαν για να μπουν τα χώματα της επίχωσης.

Πώς καταστράφηκε το πρόσωπο της μίας Καρυάτιδας

Η κ. Περιστέρη έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη στιγμή που βρέθηκαν οι Καρυάτιδες, μιλώντας για τη συγκίνηση που ένιωσε η ομάδα της, ενώ έδωσε και μία εκτίμηση για το πώς καταστράφηκε το πρόσωπο της μίας. Ο συγκεκριμένος χώρος είχε επίχωση άμμου και ένα δοκάρι έπεσε, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο πρόσωπο της μίας Καρυάτιδας, καταστρέφοντάς τον, σύμφωνα με την εκτίμηση της κ. Περιστέρη.

Το ταφικό όρυγμα προηγήθηκε του κυρίως μνημείου

Σύμφωνα δε, με τον πολιτικό μηχανικό Δημήτρη Εγγλέζο και τους υπολογισμούς που έγιναν, το ταφικό όρυγμα στον τέταρτο χώρο προηγήθηκε κατασκευαστικά του κυρίως μνημείου, οι ιστορικοί σεισμοί δεν επηρέασαν σημαντικά το μνημείο, ενώ ο πολύ καλός σχεδιασμός του, σε συνδυασμό με την εσωτερική επίχωση, αποτέλεσαν τους κύριους παράγοντες για την καλή διατήρησή του. Επίσης, δεν επαληθεύεται η υπόθεση εργασίας για καταπόνηση του μνημείου από πλημμύρα, αντίθετα βασικός παράγοντας γι’ αυτό αποτέλεσε η πολύ ισχυρή επιφόρτησή του από αποθέσεις προηγούμενων ανασκαφών.

Μενδώνη: «Δεν εργάστηκαν εθελοντές στην Αμφίπολη»

Παράλληλα, η κυρία Μενδώνη αποσαφήνισε και τη φράση που είχε ακουστεί νωρίτερα από τα χείλη της κυρίας Περιστέρη, η οποία είχε μιλήσει και για εθελοντές στην ανασκαφή. Η γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού ξεκαθάρισε πως δεν εργάστηκε κανένας εθελοντής στην ανασκαφή, αλλά μόνο μια στενή και επί χρόνια συνεργάτιδα της κυρίας Περιστέρη.

Ο ρόλος της Εγνατίας Οδού

Οσο για τον ρόλο που της Εγνατίας Οδού στις ανασκαφές, η κυρία Μενδώνη εξήγησε πως η ανασκαφή ήταν τύπου ορυχείου και πως χρησιμοποιήθηκαν και λάμπες ορυχείου και επειδή η Εγνατία Οδός διαθέτει και την τεχνογνωσία, αλλά και τα μέσα, βοήθησε σε αυτό το κομμάτι.

Τη συζήτηση συντόνισαν ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Βασίλης Λαμπρινουδάκης, και ο αρχαιολόγος, διευθυντής Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, Νίκος Σταμπολίδης, που τόνισαν, όπως και οι μελετητές του μνημείου, ότι από εδώ και πέρα αρχίζει ο δύσκολος δρόμος της έρευνας.

 

Πλανήτης Γη – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Ποντίκι Art

Ο «Βασιλιάς Ιωάννης» του Σαίξπηρ προσγειώνεται στο «Globe»

Το 2015 η Magna Carta, ένα από τα σημαντικότερα νομικά έγγραφα στην ιστορία της Βρετανίας αλλά και θεμέλιο των δημοκρατικών θεσμών της Δύσης, που υπογράφτηκε το 1215 στο Σάρεϊ από τον βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας, γίνεται 800 ετών. Με αφορμή την επέτειο αυτήν, τον Ιούνιο του 2015, το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Βασιλιάς Ιωάννης» θα ανέβει στο θεατρικό σανίδι του δικού του θεάτρου, στο «Globe» του Λονδίνου. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο δίχασε μελετητές και κριτικούς, ανά τους αιώνες, κυρίως εξαιτίας του αμφίρροπου, αντι-ηρωικού χαρακτήρα του κεντρικού ήρωά του και του φαινομενικά «αλλοπρόσαλλου καταιγισμού από ασύνδετα γεγονότα» στις δύο τελευταίες πράξεις του έργου. Ωστόσο, ήταν το έργο του Σαίξπηρ που αντιγράφηκε περισσότερο από όλα, ενώ αποσπάσματά του εξακολουθούν να βρίσκονται στα χείλη πολιτικών και δημοσίων ανδρών σε κάθε περίοδο πολιτικής κρίσης, όπως και η δική μας. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του «Globe» Ντομινίκ Ντρομγκούλ δήλωσε: «Αυτή είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για εμάς». Και συνέχισε: «Με το έργο αυτό ολοκληρώνεται ένα πολύ μεγάλο παζλ που είχε αναπτυχθεί εδώ και 20 χρόνια», εννοώντας πως με το έργο αυτό ολοκληρώνεται η θεατρική μεταφορά όλων των έργων του Σαίξπηρ στο «Globe».

Ο John Lennon «συναντά» τη Unicef

Σε συνεργασία με τον Ντέιβιντ Γκέτα και τη Γιόκο Όνο, η Unicef σκοπεύει να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη «χορωδία» του κόσμου. Πριν από μερικές μέρες, λάνσαρε μια νέα εκστρατεία για να τραβήξει την προσοχή του κόσμου σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε υποανάπτυκτες χώρες και να τα βοηθήσει συγκεντρώνοντας χρήματα για εμβόλια, φαγητό και καθαρό νερό. Στη νέα εφαρμογή του iOS με τον τίτλο #IMAGINE, οι χρήστες καλούνται να τραγουδήσουν και να καταγράψουν τη δική τους εκδοχή πάνω στο ομώνυμο τραγούδι του Τζον Λένον. Έτσι, η φωνή τους θα γίνει μέρος μιας νέας «παγκόσμιας έκδοσης» που θα κυκλοφορήσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Η πρωτοβουλία παρουσιάστηκε με αφορμή την 25η επέτειο της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού από τη Γιόκο Όνο, τον Χιου Τζάκμαν αλλά και τον Μπιορν Ουλβέους των ABBA, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Εκτός από το τραγούδι, οι συμμετέχοντες μπορούν να καταγράψουν και τα προσωπικά μηνύματα που περιγράφουν το όραμά τους για έναν καλύτερο κόσμο. «Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο, αλλά ένα όνειρο που ονειρεύονται και μοιράζονται δύο άνθρωποι μαζί είναι μια πραγματικότητα» τόνισε η Όνο.

Η Αμερικανική Αδελφότητα των Χριστιανών Φονταμενταλιστών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Αφιέρωμα: Μυστικές Οργανώσεις

Στην Αμερική υπάρχει μια ομάδα ακραίων χριστιανών φονταμενταλιστών, οι οποίοι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους σημερινούς τζιχαντιστές της Μοσούλης, τουλάχιστον ως προς τον τρόπο που σκέφτονται – ή δεν σκέφτονται, καθώς άγονται και φέρονται από τις παρακρούσεις τους. Αυτοί οι υπερσυντηρητικοί Αμερικανοί δεν χάνουν ευκαιρία με το που ανοίγουν κάθε πρωί τα μάτια τους να βλέπουν να εξυφαίνονται συνωμοσίες από τους φιλελεύθερους σιωνιστές για την ανατροπή του πολιτεύματος των ΗΠΑ, για την ανάρρηση ή την αποπομπή προέδρων και τη χειραγώγηση της παγκόσμιας ιστορίας σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Το αστείο της υπόθεσης δεν είναι οι υπερβολικοί και κατά μείζονα λόγο αστήρικτοι φόβοι τους, όσο ότι επιδιώκουν οι ίδιοι όλα εκείνα για τα οποία κατηγορούν τους άλλους! Διάφορες οχληρές ομάδες χριστιανών παραφρόνων, με αποτρόπαιες απόψεις, κατάφεραν – όσο κι αν φαίνεται αυτό εξωπραγματικό – εν τη ενώσει τους να αναδείξουν έναν δικό τους πρόεδρο, αφού διέθεσαν για την εκλογή του πακτωλό χρημάτων και καθοδήγησαν την πολιτική του προς επίτευξη των δικών τους εφιαλτικών ονείρων, που είναι να καταστήσουν την Αμερική μια πανίσχυρη θεοκρατική αυτοκρατορία, η οποία θα ηγηθεί ενός πραγματικού Αρμαγεδδώνα εναντίον της Μέσης Ανατολής.

Η Αδελφότητα

Στις ΗΠΑ υπάρχουν αναρίθμητες οργανώσεις ακροδεξιών χριστιανών που ζητούν μια ιδιαίτερη σχέση κράτους – Εκκλησίας – είτε συγκλίνουσα είτε αποκλίνουσα. Γενικά αυτό που θα ονομάζαμε Αμερικανική Χριστιανική Δεξιά αποτελεί πλέον ένα δυναμικό και πανίσχυρο πολιτικό κίνημα, που χαίρει εκτιμήσεως και φυσικά αποδοχής στην αμερικανική κοινωνία. Σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες οργανώσεις και όμιλοι με ακόμα πιο ακραίες αντιλήψεις, οι οποίοι μάλιστα δεν επιδιώκουν να κινούνται στο φως της δημοσιότητας, προτιμώντας η διάδοση των θέσεών τους να λαμβάνει συνωμοτικό χαρακτήρα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η Αδελφότητα, η οποία παραμένει στην αφάνεια και θυμίζει οργάνωση τύπου πεφωτισμένων. Πρόκειται για μια οργάνωση που εξάπτει τη φαντασία των συνωμοσιολόγων όλου του κόσμου.

Ένα πλήθος οργανώσεων, όπως η Αδελφότητα και η Οικογένεια, μαζί με ένα πλήθος άλλων μικρότερων οργανώσεων, όπως η Εθνική Επιτροπή Ηγεσίας, συνιστά κατά βάση το προτεσταντικό αμερικανικό ισοδύναμο της Opus Dei. Έχουμε να κάνουμε με μια φαινομενικά ευαγγελική οργάνωση που έχει ως στόχο να υπηρετήσει ανθρωπιστικούς σκοπούς μέσα από τη διάδοση των διδαχών του Ιησού αλλά και της ερμηνείας τους στους διαφόρους κυβερνητικούς κύκλους. Μάλιστα, σύμφωνα με την τακτική της Opus Dei, τα κηρύγματα αυτά τα απευθύνει αποκλειστικά στους πλούσιους και τους ισχυρούς.

Σύμφωνα με δημοσιογράφους που ερεύνησαν αυτήν και παρόμοιες οργανώσεις, η Αδελφότητα είναι δικτυωμένη και λειτουργεί μέσα σε φορείς εξουσίας σε όλο τον κόσμο, προσπαθώντας με διάφορα ανταλλάγματα να προσεταιριστεί την επιρροή ηγετικών στελεχών της πολιτικής και της οικονομίας. Το πιο γνωστό εργαλείο για την στρατολόγηση τέτοιων στελεχών αποτελεί η «προσευχή του προγεύματος», με κορυφαία αυτή που επιτελείται στην Ουάσιγκτον και είναι η πιο πολύκροτη εκδήλωση της οργάνωσης.

Παρ’ όλα όσα έχουν γίνει γνωστά για την Αδελφότητα, δεν είναι εύκολο να προσδιορίσει κανείς με σαφήνεια και τεκμηριωμένα τις δραστηριότητες αυτής της οργάνωσης. Ένας από τους λόγους είναι ότι λειτουργεί συχνά σαν ομπρέλα προκειμένου να καλυφθούν οι πολυάριθμοι πυρήνες που λειτουργούν ανεξάρτητα και είναι αυτοχρηματοδοτούμενοι. Η Αδελφότητα, όπως και η αντίστοιχη Αλ Κάιντα, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Αδελφότητα», ενεργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

Σχέσεις με «προσωπικότητες»

Η Αδελφότητα μεταξύ των άλλων πολύπλευρων δραστηριοτήτων της χρηματοδοτεί μια ξενοδοχειακή μονάδα στην Ουάσιγκτον, όπου διαμένουν γερουσιαστές και διάφορα μέλη ή υποστηρικτές της οργάνωσης. Διαθέτει ισχυρούς δεσμούς με διάφορους πολιτικούς και τα επιτελεία τους, ενώ συνδέεται με προέδρους πολυεθνικών πετρελαϊκών και αεροπορικών εταιρειών, όπως και με ηγέτες διαφόρων κρατών. Μέσα από ένα πλέγμα ισχυρών προσώπων και εν μέσω των κηρυγμάτων των διδαχών του Ιησού, η Αδελφότητα έχει συμμετάσχει στην επίτευξη σημαντικών διπλωματικών θριάμβων, όπως η ειρηνευτική διαδικασία στη ζώνη Κονγκό – Ρουάντας το 2001.

Τόσο η Αδελφότητα όσο και η Opus Dei κινούνται λίγο πολύ στο πλαίσιο ενός κοινού ιδεολογικού περιβάλλοντος, μια και απευθύνονται σε σκληροπυρηνικούς ακροδεξιούς με αντικομμουνιστικά διαπιστευτήρια. Μάλιστα στα «επιτεύγματα» της Αδελφότητας συγκαταλέγονται και οι προσπάθειες ώστε να αποκτήσουν στενές επαφές σημαντικοί Αμερικανοί πολιτικοί με διάφορα εγκληματικά και ελεεινά υποκείμενα, όπως ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Κόστα Σίλβα, ο δικτάτορας της Ινδονησίας στρατηγός Σουκάρτο, ο βασανιστής χιλιάδων ανθρώπων στρατηγός του Ελ Σαλβαδόρ Κάρολος Ευγένιος Βίντες Καζανόβα, ο Μαρτίνες της Ονδούρας κ.ά.

Αμερικανική δράση

«Συνεργαζόμαστε με την εξουσία όπου μπορούμε, και δημιουργούμε νέους πόλους εξουσίας όπου αυτό δεν είναι εφικτό», είχε δηλώσει ο ηγέτης της Οικογένειας Νταγκ Κόου. Ένας «νέος πόλος εξουσίας» ήταν και ο Τζορτζ Μπους. Μολονότι δεν συνδέεται άμεσα με την Αδελφότητα, ο Μπους διατηρούσε στενές φιλίες με σκληροπυρηνικές χριστιανικές ομάδες, όπως το Συμβούλιο Εθνικής Πολιτικής (ΣΕΠ), του οποίου ειρήσθω εν παρόδω ο αρχηγός Τίμοθι Λεχέι είναι οπαδός της Συντέλειας του Κόσμου, η οποία θα λάβει χώρα στο εγγύς μέλλον. Αυτές ήταν οι παρέες του Τζορτζ Μπους – για να πάρουμε μια γεύση. Το ΣΕΠ του Λαχέι και μια επιτροπή με τη δυσοίωνη επωνυμία «Επιτροπή Αποκατάστασης των Αμερικανικών Αξιών» αναμείχθηκαν στην προώθηση του Μπους στην προεδρία, διαθέτοντας απίστευτα κεφάλαια με τα οποία χρηματοδοτήθηκε η πρωτοφανής προεκλογική εκστρατεία που του εξασφάλισε, μέσω δωροδοκιών και εξαγοράς συνειδήσεων, το ύπατο αξίωμα.

Οι περισσότεροι από τους υποστηρικτές τύπου Λαχέι ερμηνεύουν τη Βίβλο κατά κυριολεξία, πράγμα που σημαίνει μεταξύ άλλων ότι φρονούν πως όλα τα εδάφη του Ισραήλ πρέπει να περιέλθουν στους Εβραίους πριν από τη συντέλεια, στην οποία πιστεύουν σταθερά. Γενικά όλες αυτές οι ομάδες με τις θεωρίες τους φιλοδοξούν να μετατρέψουν την Αμερική σε μια θεοκρατούμενη χώρα, η οποία θα διοικείται μέσα από προσευχές από μια θρησκευτική δικτατορία – όπου για παράδειγμα οι υπέρμαχοι των αμβλώσεων θα τουφεκίζονται.

Αν και αυτές οι απόψεις μοιάζουν ως φαντασιώσεις περιθωριακών στοιχείων, είναι ωφέλιμο και διαφωτιστικό να επανεξετάσουμε υπό το πρίσμα τους πολλές όψεις της διακυβέρνησης του Μπους. Αλλά εκτός αυτού, είναι όλο και πιο φανερή η διάθεση των υπερσυντηρητικών χριστιανών να καταργήσουν τον συνταγματικό διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους στις ΗΠΑ και να αναλάβουν οι ίδιοι τον έλεγχο της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Ο Φρανσουά Ολάντ… αυτοσυγχαίρεται – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Το Ποντίκι

Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Φρανσουά Ολάντ… αυτοσυγχαίρεται. Κόβει κορδέλες, ανταλλάσσει χειραψίες με εργαζομένους που «σώθηκαν» από την ανεργία και με επιχειρηματίες που «επενδύουν» στο μέλλον της Γαλλίας. Μπράβο του. Λόγω αυτού του success story μάλλον επέλεξε να μπει από την πίσω πόρτα στο περιβόητο εργοστάσιο της Arcelor Mittal στη Φλοράνζ.

Εκεί όπου στις περασμένες προεδρικές εκλογές κονταροχτυπήθηκε με τον Νικολά Σαρκοζί για το ποιος αγαπάει περισσότερο τους προς απόλυση εργαζομένους. Την ώρα λοιπόν που ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος της Γαλλίας πραγματοποιούσε την καθιερωμένη επίσκεψη στη Φλοράνζ (ναι, αυτήν την υπόσχεση την τήρησε) για να «επιβλέψει» την ομαλή εξέλιξη του… «σχεδίου», τα ΜΜΕ διέρρεαν δύο εκθέσεις:

◆ Η μία αφορούσε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, συγκεκριμένα τους σιδηρόδρομους, από τους οποίους, όπως δείχνει το «σχέδιο εξυγίανσης», θα απολυθούν περίπου 10.000 άνθρωποι μέχρι το 2018 (δηλαδή σχεδόν οι μισοί από τους 21.000 απασχολουμένους).

◆ Το άλλο ντοκουμέντο αφορά τις βασικές προτάσεις δύο συμβούλων του υπ. Εργασίας, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει μία: η κατάργηση – στην ουσία – του 35ώρου (ή, αν θέλουμε να είμαστε διπλωμάτες, η «ελαστικοποίησή» του), της μεταρρύθμισης που αποτελεί από τότε που εφαρμόστηκε τη σημαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της χώρας.

Ενώ συνέβαιναν λοιπόν όλα αυτά και το Διαδίκτυο είχε πάρει φωτιά, ο Ολάντ έδινε τη δική του παράσταση στη Φλοράνζ. Μέσα στο εργοστάσιο, γιατί απ’ έξω είχαν μαζευτεί περίπου 100 εργαζόμενοι – μεταξύ τους και συνδικαλιστές της CGT – που περίμεναν την άφιξη του προέδρου ώστε να του ζητήσουν τα ρέστα, αλλά και αγανακτισμένοι αγρότες της περιοχής που προηγουμένως είχαν καλύψει τον δρόμο με κοπριά.

Ποιους επέλεξε να συναντήσει ο Ολάντ; Ένα μέρος των 320 εργαζομένων (από τους συνολικά 629), που όντως «μεταφέρθηκαν» σε άλλες θέσεις εργασίας από την Arcelor Mittal. Α ναι, και – φυσικά – τα διευθυντικά στελέχη του ομίλου για να τα συγχαρεί για το πρόγραμμα επενδύσεων που ανακοίνωσαν – τυχαία; – λίγο πριν  από την άφιξή του στο σημείο.

Για να μην είμαστε άδικοι, ο όμιλος ανακοίνωσε – την ίδια μέρα – και κάτι ακόμη: την πρόσληψη 30 (!!!) εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (πρόκειται για τις πρώτες προσλήψεις οποιουδήποτε είδους που κάνει η εταιρεία στην περιοχή από το 2008 μέχρι σήμερα). Για το γεγονός ότι μόνο μέσα στο 2013 στην ευρύτερη περιοχή της Λωραίνης χάθηκαν 7.200 θέσεις εργασίας, ούτε λόγος.

Στη Βραζιλία ψάχνουν κάποιον που δεν τα έχει αρπάξει – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Το Ποντίκι

Χιονοστιβάδα οι αποκαλύψεις για το μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στη λατινοαμερικανική χώρα

Αποσβολωμένοι παρακολουθούν στη Βραζιλία τις καθημερινές αποκαλύψεις γύρω από το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στη χώρα. Όχι πως οι Βραζιλιάνοι δεν είχαν «εικόνα» του τι εστί διαφθορά και διαπλοκή. Άλλο όμως είναι να το «ξέρεις» και άλλο να σου το σερβίρουν με το νι και με το σίγμα.

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στη λατινοαμερικανική χώρα δεν περιγράφονται: επιχειρηματίες, δημόσιοι λειτουργοί, δικηγόροι, δικαστές, πολιτικά στελέχη, πρώην και νυν υπουργοί, όλοι πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία χωρίς τέλος με βαλίτσες που πάνε κι έρχονται γεμάτες χαρτονομίσματα, πτήσεις που ναυλώνονται για να μεταφέρουν δισεκατομμύρια, τραπεζικούς λογαριασμούς που εξαϋλώνονται εν μια νυκτί, «καταδότες» που κρατούνται σε διάφορα «κελιά» και των οποίων τα ίχνη εξαφανίζονται…

Και στην καρδιά όλων η Petrobas. Ο κρατικός ενεργειακός κολοσσός από τον οποίο μοιάζει να κρέμεται ολόκληρη η Βραζιλία.

Στην πραγματικότητα το ερώτημα που κυριαρχεί αυτές τις μέρες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι ποιος… δεν εμπλέκεται στο σκάνδαλο. Και να φανταστεί κανείς ότι το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται λίγο πολύ τυχαία. Μια σύλληψη ενός «μικρού ψαριού», του Αλμπέρτο Γιούσεφ, που αποδείχτηκε όχι μόνο ότι ήξερε πολλά για πολλούς, αλλά και ότι ήταν και διατεθειμένος να «κελαηδήσει» σε αντάλλαγμα μια μικρότερη ποινή.

«Μπίζνες»

Και εκεί άρχισαν να πέφτουν το ένα μετά το άλλο όλα τα κεφάλια. Μέχρι στιγμής, 16 βρίσκονται πίσω από τα σίδερα, ανάμεσά τους πρώην και νυν μεγαλοστελέχη της Petrobas και άλλοι επιχειρηματίες, αλλά και ο πρώην ταμίας του κυβερνητικού, πανίσχυρου, Εργατικού Κόμματος.

Τι έκαναν; Τις γνωστές – σε εμάς – «μπίζνες»: τα διοικητικά στελέχη της πετρελαϊκής, που – υπ’ όψιν – απασχολεί 86.000 εργαζόμενους και συναλλάσσεται με πάνω από 20.000 εταιρείες στη χώρα, δεν έδιναν έργα παρά μόνο σε όσους ήταν διατεθειμένοι να τους τα σκάσουν.

Σχεδόν κανένας επιχειρηματίας που κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιο δημόσιο έργο από την Petrobas δεν το έκανε χωρίς να λαδώσει. Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι στιγμής από τους 10 μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της Βραζιλίας μόνο οι δύο δεν έχουν εμπλακεί στο σκάνδαλο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Και το κόμμα; Ε, έπαιρνε και αυτό το κατιτίς του, αλλά μη φανταστείτε, η «στάνταρ ταρίφα» – όπως αποδεικνύεται από την ένορκη διαδικασία – ανερχόταν στο 3%. Σας φαίνεται λίγο; Όταν μιλάμε για ποσά που αγγίζουν τα 20 δισ. ευρώ, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι το «φακελάκι» μόνο μικρό δεν ήταν.

Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και τους «μάρτυρες» που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια για να σώσουν το τομάρι τους και να προλάβουν τα χειρότερα για τον εαυτό τους, το μαύρο χρήμα που διακινήθηκε μέσω του ενεργειακού κολοσσού υπολογίζεται σε πάνω από 3 δισ. ευρώ, όμως κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό ποσό.

Αμηχανία

Το ντόμινο των αποκαλύψεων έχει φυσικά και πολιτικές συνέπειες… Όπως δείχνουν τα πράγματα, η πρόεδρος Ντίλμα Ρούσεφ βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία. Ένα από τα βασικά συνθήματα στην προεκλογική της εκστρατεία ήταν η μάχη κατά της διαφθοράς και η κατάργηση της ανισότητας εν όψει της δικαιοσύνης (εκεί όπου έχει ριζώσει η δικαιοσύνη των «τριών P»: Putas, Pretos, Pobres – Πουτάνες, Μαύροι, Φτωχοί). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Η Ρούσεφ επαναλαμβάνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι όλα θα έρθουν «στο φως» και οι ένοχοι θα πάνε στο εδώλιο… Όσο περνάνε βέβαια οι μέρες και πληθαίνει η λίστα με τα ονόματα των κατηγορούμενων, κρύος ιδρώτας λούζει την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος. Πού θα σταματήσει ο κατήφορος; Ο Λούλα, μάλιστα, ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, φέρεται να ζήτησε από τη Ρούσεφ να μην ανακοινώσει το νέο Υπουργικό Συμβούλιο έως ότου αποκτήσει εικόνα για όλους τους εμπλεκόμενους. Και φυσικά η κυβέρνηση έχει βγάλει έξω τα σκυλιά της – οικονομολόγους, συμβούλους και κάθε λογής παρατρεχάμενους – να τρομοκρατήσουν τους πολίτες σχετικά με τις συνέπειες που μπορεί να έχει για την οικονομία της χώρας η κατάρρευση μιας εταιρείας σαν την Petrobas…

Τι τους λένε; Λίγο πολύ ότι, εάν συνεχιστούν οι «αδιάκριτοι πυροβολισμοί» κατά του ομίλου, τότε ενδέχεται να παγώσουν όλα τα δημόσια έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη, να βρεθούν στον δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι και ότι ολόκληρη η χώρα κινδυνεύει με απόλυτη παράλυση. Γι’ αυτό, κύριε δικαστά, μην το παρακάνουμε κιόλας.

Newsbeast.gr | ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ : Αντίθετη η Ελλάδα με τη μονιμοποίηση ιταλών αναπληρωτών

Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αναγκάζει τη γειτονική χώρα να προσλάβει τους καθηγητές

Περίπου 250.000-300.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς με προϋπηρεσία 36 μηνών καλείται να μονιμοποιήσει η Ιταλία, μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Η Ιταλία τα τελευταία χρόνια προχωρούσε στην πρόσληψη χιλιάδων αναπληρωτών χωρίς να πραγματοποιήσει γραπτό διαγωνισμό. Έτσι, εκπαιδευτικοί με μεγάλες προϋπηρεσίες κατέφυγαν στα δικαστήρια της Ιταλίας υποστηρίζοντας ότι οι εν λόγω διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου ήταν παράνομες.

Να σημειώσουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση προέβαλλε ότι δεν θα ήταν σκόπιμη η υπαγωγή της εκπαίδευσης στις διατάξεις της συμφωνίας-πλαισίου σχετικά με την καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

Συγκεκριμένα, η εκπαίδευση χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη «συγκεκριμένων αναγκών», κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1, της εν λόγω συμφωνίας-πλαισίου, δεδομένου ότι αποσκοπεί στην τήρηση του δικαιώματος στην παιδεία και είναι απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος της παιδείας.

Ωστόσο η θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης δεν υιοθετήθηκε, καθώς όπως αναφέρεται στην απόφαση, η συμφωνία-πλαίσιο δεν αποκλείει κανένα συγκεκριμένο κλάδο από το πεδίο εφαρμογής της και, συνεπώς, έχει εφαρμογή στο προσωπικό που προσλαμβάνεται στον κλάδο της εκπαίδευσης.

Τι ορίζει όμως η ρήτρα 5;

Για να αποτραπεί η κατάχρηση που μπορεί να προκύψει από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, τα κράτη-μέλη, ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία, συλλογικές συμβάσεις ή πρακτική, ή/και οι κοινωνικοί εταίροι, όταν δεν υπάρχουν ισοδύναμα νομοθετικά μέτρα, για την πρόληψη των καταχρήσεων λαμβάνουν κατά τρόπο που να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες ειδικών τομέων ή/και κατηγοριών εργαζομένων, ένα ή περισσότερα από τα ακόλουθα μέτρα:

α) αντικειμενικούς λόγους που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας,
β) τη μέγιστη συνολική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου,
γ) τον αριθμό των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας.

2. Τα κράτη-μέλη, ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους ή/και οι κοινωνικοί εταίροι καθορίζουν, όταν χρειάζεται, υπό ποιες συνθήκες οι συμβάσεις ή σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου:

α) θεωρούνται «διαδοχικές»,
β) χαρακτηρίζονται συμβάσεις ή σχέσεις αορίστου χρόνου.

Χρόνια έχει να γίνει διαγωνισμός πρόσληψης εκπαιδευτικών

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών επί του συνόλου των εκπαιδευτικών στη γειτονική χώρα το διάστημα 2006-2011 ήταν 13-18% ενώ κανένας διαγωνισμός για πρόσληψη εκπαιδευτικών δεν διεξήχθη το διάστημα 2000-2011. Η κατάσταση στην Ιταλία παρουσιάζει αναλογίες με την Ελλάδα αφού και στη χώρα μας το ποσοστό των αναπληρωτών φθάνει το 13% ενώ ο τελευταίος διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε το 2008.

Η ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου

Σύμφωνα με ανακοίνωση του δικαστηρίου, αναπληρωτές εκπαιδευτικοί από την Ιταλία κατέφυγαν στα δικαστήρια υποστηρίζοντας ότι οι συμβάσεις αυτές ήταν παράνομες, ζητώντας τον επαναχαρακτηρισμό των συμβάσεων ως σχέσεων εργασίας αορίστου χρόνου, τη μονιμοποίησή τους, την καταβολή των αποδοχών που αντιστοιχούν στις περιόδους διακοπής της απασχολήσεώς τους μεταξύ της λήξεως μιας συμβάσεως και της ενάρξεως της επομένης, καθώς και αποκατάσταση της ζημίας που υπέστησαν. Οι εν λόγω εκπαιδευτικοί και διοικητικοί εργάστηκαν επί διάφορα χρονικά διαστήματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν μικρότερα από 45 μήνες εντός πενταετίας.

Η ιταλική νομοθεσία προβλέπει σύστημα αναπλήρωσης του διδακτικού και του διοικητικού προσωπικού στα υπό κρατική διαχείριση σχολεία. Κατά το σύστημα αυτό, οι κενές και ελεύθερες έως τις 31 Δεκεμβρίου θέσεις καλύπτονται από ετήσιες αναπληρώσεις “έως την ολοκλήρωση των διαγωνισμών προσλήψεως προσωπικού”. Οι αντικαταστάσεις αυτές πραγματοποιούνται βάσει εφεδρικών πινάκων στους οποίους κατατάσσονται κατά σειρά αρχαιότητας οι διδάσκοντες που έχουν επιτύχει σε διαγωνισμό, αλλά δεν έχουν διοριστεί σε μόνιμη θέση, καθώς και οι διδάσκοντες που έχουν παρακολουθήσει μαθήματα για την απόκτηση επάρκειας για διδασκαλία σε σχολές ειδικεύσεως στην εκπαίδευση. Οι διδάσκοντες που εργάζονται ως αναπληρωτές μπορούν να μονιμοποιηθούν ανάλογα με τις διαθέσιμες μόνιμες θέσεις και την εξέλιξή τους στον εφεδρικό πίνακα. Μπορούν επίσης να μονιμοποιηθούν εφόσον επιτύχουν σε διαγωνισμό. Ωστόσο, η διεξαγωγή τέτοιων διαγωνισμών είχε διακοπεί μεταξύ 1999 και 2011.

Το Corte costituzionale (Συνταγματικό Δικαστήριο της Ιταλίας) και το Tribunale di Napoli (πρωτοβάθμιο δικαστήριο της Νάπολι) ζητούν από το Δικαστήριο να διευκρινιστεί αν η ιταλική ρύθμιση είναι συμβατή με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου, και πιο συγκεκριμένα εάν αυτή επιτρέπει την ανανέωση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη κενών και ελεύθερων θέσεων έως την ολοκλήρωση των διαγωνισμών για την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού στα υπό κρατική διαχείριση σχολεία, δεδομένου ότι η επίμαχη ιταλική ρύθμιση δεν ορίζει συγκεκριμένες προθεσμίες για την ολοκλήρωση των διαγωνισμών αυτών και αποκλείει εντελώς τη δυνατότητα προβολής αξιώσεως για την αποκατάσταση της ζημίας που ενδεχομένως έχουν προκληθεί λόγω της προαναφερθείσας ανανεώσεως.

Με απόφασή του, το Δικαστήριο υπενθυμίζει κατ’ αρχάς ότι η συμφωνία-πλαίσιο καλύπτει το σύνολο των εργαζομένων, χωρίς να κάνει διάκριση ανάλογα με τον δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα του εργοδότη με τον οποίο συνδέονται και του κλάδου στον οποίο δραστηριοποιούνται. Επομένως, η συμφωνία-πλαίσιο εφαρμόζεται στους εργαζομένους -διδάσκοντες ή διοικητικούς συνεργάτες- οι οποίοι προσλαμβάνονταν ετησίως ως αναπληρωτές στα δημόσια σχολεία. Για να αποτραπεί η καταχρηστική πρακτική των διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, η συμφωνία-πλαίσιο επιβάλλει στα κράτη μέλη τη λήψη ενός, τουλάχιστον, από τα ακόλουθα μέτρα:

– καθορισμό αντικειμενικών λόγων που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή
– καθορισμό της μέγιστης συνολικής διάρκειας των συμβάσεων ή καθορισμό του μέγιστου αριθμού ανανεώσεων.

Εξάλλου, για τη διασφάλιση της πλήρους αποτελεσματικότητας της συμφωνίας-πλαισίου, απαιτείται, σε περίπτωση καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, να υπάρχει δυνατότητα επιβολής κυρώσεων. Τα μέτρα αυτά πρέπει να είναι εύλογα, αναλογικά, αποτελεσματικά και αποτρεπτικά.

Τα προληπτικά μέτρα

Η ιταλική ρύθμιση δεν προβλέπει κανένα μέτρο που περιορίζει την μέγιστη συνολική διάρκεια των συμβάσεων ή τον αριθμό των ανανεώσεών τους· επίσης, δεν προβλέπει ισοδύναμα μέτρα. Υπό τις περιστάσεις αυτές, η ανανέωση πρέπει να δικαιολογείται από «αντικειμενικό λόγο», όπως η ιδιαίτερη φύση των αντίστοιχων καθηκόντων, και τα χαρακτηριστικά τους ή η επιδίωξη θεμιτού σκοπού κοινωνικής πολιτικής.

Κατά το Δικαστήριο, η προσωρινή αναπλήρωση μισθωτών για λόγους αναγόμενους στην κοινωνική πολιτική (αναρρωτικές άδειες, άδειες μητρότητας, γονικές ή άλλες άδειες) αποτελεί αντικειμενικό λόγο ο οποίος δικαιολογεί την ορισμένη διάρκεια ισχύος της συμβάσεως.

Το Δικαστήριο επισημαίνει ακόμη ότι η εκπαίδευση αντιστοιχεί σε θεμελιώδες δικαίωμα κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα της Ιταλικής Δημοκρατίας, το οποίο υποχρεώνει το κράτος να οργανώνει την παροχή υπηρεσίας σχολικής εκπαιδεύσεως, κατά τρόπον ώστε να εξασφαλίζεται διαρκώς η ισορροπία μεταξύ του αριθμού των εκπαιδευτικών και των μαθητών. Δεν μπορεί, πάντως, να αμφισβητηθεί ότι η εξασφάλιση της ισορροπίας αυτής εξαρτάται από πληθώρα παραμέτρων, οι οποίες ενίοτε είναι δυσχερώς ελέγξιμες ή προβλέψιμες. Οι παράμετροι αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκης ευελιξίας, η οποία αποτελεί αντικειμενικό λόγο για τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

Επίσης, το Δικαστήριο δέχεται ότι, σε περίπτωση που κράτος μέλος επιφυλάσσει την πρόσβαση σε μόνιμες θέσεις στα υπό κρατική διαχείριση σχολεία μόνο στο προσωπικό που έχει επιτύχει σε διαγωνισμό, μπορεί να δικαιολογηθεί αντικειμενικά, βάσει της διατάξεως αυτής, η κάλυψη των κενών θέσεων με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου έως την ολοκλήρωση των εν λόγω διαγωνισμών.

Ωστόσο, – αντιθέτως προς ό,τι υποστηρίζει η Ιταλική Κυβέρνηση – το γεγονός ότι η εθνική κανονιστική ρύθμιση, η οποία επιτρέπει την ανανέωση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη, με ετήσιες αναπληρώσεις, κενών και ελεύθερων θέσεων έως την ολοκλήρωση των διαγωνισμών προσλήψεως προσωπικού, μπορεί να δικαιολογηθεί από «αντικειμενικό λόγο» κατά την έννοια της προαναφερθείσας διατάξεως δεν εξασφαλίζει τη συμβατότητα της ρυθμίσεως αυτής, εφόσον προκύπτει ότι η εφαρμογή της ρυθμίσεως σε μια συγκεκριμένη περίπτωση καταλήγει εν τοις πράγμασι σε καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Τούτο συμβαίνει σε περίπτωση που οι συμβάσεις αυτές χρησιμοποιούνται για την κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών των δημοσίων σχολείων σε προσωπικό.

Πάντως, το Δικαστήριο επισημαίνει ότι, εν προκειμένω, ο χρόνος που απαιτείται για τη μονιμοποίηση των εκπαιδευτικών στο πλαίσιο του συστήματος αυτού είναι μεταβλητός και αβέβαιος. Συγκεκριμένα, αφενός, η μονιμοποίηση δια της εξελίξεως των εκπαιδευτικών στους εφεδρικούς πίνακες εξαρτάται από τη συνολική διάρκεια των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, καθώς και από τον αριθμό των κενών θέσεων. Αφετέρου, δεν ορίζεται καμία συγκεκριμένη προθεσμία για τη διεξαγωγή διαγωνισμών.

Επομένως, η ιταλική κανονιστική ρύθμιση, μολονότι τυπικώς ορίζει ότι συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου συνάπτονται μόνο για τις ετήσιες αναπληρώσεις σε κενές και ελεύθερες θέσεις, οι οποίες έχουν προσωρινό μόνο χαρακτήρα, έως την ολοκλήρωση των διαγωνισμών για την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού, εντούτοις δεν διασφαλίζει ότι η επίκληση αντικειμενικών λόγων στη συγκεκριμένη περίπτωση συνάδει με τις απαιτήσεις της συμφωνίας-πλαισίου.

Εξάλλου, δημοσιονομικοί λόγοι δεν αποτελούν σκοπό επιδιωκόμενο με την πολιτική αυτή και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου στο κλάδο της εκπαίδευσης.

Κατά συνέπεια, η ιταλική νομοθεσία δεν περιλαμβάνει μέτρο αποτρεπτικό της καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

Μέτρα για την επιβολή κυρώσεων

Η ιταλική νομοθεσία αποκλείει την αξίωση αποζημιώσεως για ζημία που έχει προκληθεί λόγω της καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου στον κλάδο της εκπαίδευσης. Επίσης, δεν επιτρέπει ούτε τη μετατροπή των συμβάσεων αυτών σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου.

Η μόνη δυνατότητα συνάψεως συμβάσεως εργασίας αορίστου χρόνου που έχει στη διάθεσή του ένας εργαζόμενος ο οποίος εργάζεται ως αναπληρωτής έγκειται στην εξέλιξή του στον εφεδρικό πίνακα, εξαρτάται δηλαδή από τυχαία γεγονότα και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να θεωρηθεί κύρωση αρκούντως αποτελεσματική και αποτρεπτική, ώστε να εγγυάται την πλήρη αποτελεσματικότητα των μέτρων εφαρμογής της συμφωνίας-πλαισίου.

Το Δικαστήριο τονίζει ότι, παρά την ιδιαίτερη ανάγκη ευελιξίας στον κλάδο της εκπαίδευσης, το ιταλικό Δημόσιο απαλλάσσεται από την υποχρέωση θεσπίσεως μέτρων για την επιβολή κατάλληλων κυρώσεων σε περίπτωση καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο καταλήγει ότι η συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου απαγορεύει κανονιστική ρύθμιση, η οποία επιτρέπει, ως την ολοκλήρωση διαγωνισμών για την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού στα υπό κρατική διαχείριση σχολεία, την ανανέωση συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη κενών και ελεύθερων θέσεων διδασκόντων και διοικητικού, τεχνικού και επικουρικού προσωπικού, χωρίς να ορίζει συγκεκριμένες προθεσμίες για την ολοκλήρωση των διαγωνισμών αυτών και αποκλείοντας εντελώς, για τους διδάσκοντες αυτούς και το εν λόγω προσωπικό, τη δυνατότητα προβολής αξιώσεως για την αποκατάσταση της ζημίας που ενδεχομένως έχουν υποστεί λόγω της προαναφερθείσας ανανεώσεως.

Συγκεκριμένα, η εν λόγω ρύθμιση δεν εμπεριέχει αντικειμενικά και διαφανή κριτήρια προκειμένου να ελεγχθεί αν η ανανέωση των συμβάσεων αυτών ανταποκρίνεται πράγματι σε γνήσια ανάγκη, είναι πρόσφορη προς επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού και αναγκαία προς τούτο. Επίσης, δεν περιλαμβάνει κανένα μέτρο για την αποτροπή καταχρηστικής συνάψεως διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και την επιβολή κυρώσεων στις περιπτώσεις αυτές.