Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Ενώ η Ελλάδα σύρεται, ερήμην της κυβέρνησης της, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η οποία θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, οι πολίτες της περιμένουν ήρεμοι τον από μηχανής Θεό – αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει

.

Αρχική δημοσίευση: 10 Οκτ. 2011 –

Τελευταία αναθεώρηση: Δεν έγινε, για να διατηρηθεί το αρχικό νόημα

.

Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» – ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;

Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν θυσιαστεί ήδη στο βωμό της αποφυγής της χρεοκοπίας περί τα 30 δις € ιδιωτική περιουσία (συνολικοί νέοι φόροι και μειώσεις μισθών στα νοικοκυριά), 300 δις € χρηματιστηριακή αξία, 200 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος αλλά, αντίθετα, να αυξάνεται ως ποσοστό επί ενός ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται;

Δεν απειλείται να λεηλατηθεί η περιουσία του κράτους από τους διάφορους ξένους εισβολείς, οι οποίοι θα ζητήσουν εγγυήσεις κατά πολύ μεγαλύτερες, από το 50% του χρέους που θα διαγράψουν – μειώνοντας δραστικά την αξία της δημόσιας περιουσίας (εθνικής κυριαρχίας) που θα τους παραχωρηθεί; Δεν βλέπουμε ότι η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της υποδούλωσης σε νέους αποικιοκράτες;

Δεν κατανοούμε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν από τη διαγραφή, οι τράπεζες επίσης, οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν, η δημόσια υγεία θα καταργηθεί, η παιδεία θα ιδιωτικοποιηθεί, το νερό, το ρεύμα και τα καύσιμα θα γίνουν είδη πολυτελείας, πολλά τρόφιμα θα «φυλακιστούν» σε θωρακισμένα σουπερμάρκετ, ενώ η ανεργία θα καταστρέψει ότι τελικά απομείνει;

Για ποιο λόγο, παρά την ανελέητη, ολομέτωπη και κλιμακούμενη επίθεση του νεοφιλελεύθερου «καθεστώτος», η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών», εξακολουθεί να μην αντιδράει δυναμικά και συνεχίζει να σκύβει με δουλοπρέπεια το κεφάλι;  Με ποιους τρόπους θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί αλήθεια η επίθεση αυτή αποτελεσματικά, ενδεχομένως με την προοπτική της πλήρους ανατροπής του «σαθρού» καθεστώτος και την εκδίωξη της Τρόικας-υπηρέτη των τοκογλύφων;

Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας, έτσι ώστε να επεκταθώ σε εκτενείς ανθρωπολογικές αναλύσεις. Διάφοροι ειδικοί άλλωστε έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα και σε αδυναμία αντίδρασης.  

Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής «αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού».

Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» – το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι, «κάτι» θα αλλάξει – με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια πως, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!

Επιπλέον, αρκετοί έως πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού,αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης – ότι μέσω αυτών οι όποιοι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο,θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν, επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.

Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29^η  Ιουνίου – ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως, με δολοφονικές προθέσεις.

Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας και θα ντραπούν αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, χασκογελώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αντί να κάνουν τη δουλειά τους; Θα αλλάξουν τακτική αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, εκτελώντας εντολές και υποσχόμενοι ότι λεφτά υπάρχουν;

Συνεχίζοντας το περίεργο είναι ότι, μέχρι πρόσφατα (ειδικά μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008) οι συζητήσεις και οι θέσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν «αποκλειστικότητα» του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.

Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών αγανακτισμένων πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά, ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου – ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας.Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές – στα πλαίσια μιας κοινωνίας «ατομιστών», η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ «φαντασιωνόταν» παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.

Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν (από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα), η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.

Σε αυτά τα τρία χρόνια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί, ενώ ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μόλις αποφυλακίστηκε. Σε αυτά τα τρία χρόνια «δολοφονούμαστε» καθημερινά και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση – ενώ οι δολοφόνοι μας κυκλοφορούν ελεύθεροι ή «αποφυλακίζονται», με «αποθρασυσμένες» και γελοίες αιτιάσεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια, χιλιάδες δηλώσεις και υποσχέσεις των κυβερνώντων έχουν διαψευστεί, δεκάδες σκάνδαλα έχουν συγκαλυφτεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν, αφού δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Εκτός αυτού, δεκάδες χιλιάδες στοιχεία (έγγραφα, φωτογραφίες και βίντεο), τα οποία αποδεικνύουν τη σαθρότητα του συστήματος, έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή/και τις εξεταστικές της «Βουλής των Ελλήνων»! Όμως, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα δείχνει όλο και πιο καθαρά τις προθέσεις του, ο «λαός» αδυνατεί ή δε θέλει να πιστέψει την αλήθεια.

Λυπάμαι για τη διατύπωση, αλλά δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, ειδικά από τον Μάιο και μετά, πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι, ένα κάλεσμα στο Σύνταγμα από μόνο του θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση; Πόσο ανόητος πρέπει να είναι για να θεωρεί ότι, εάν απλά και μόνο βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, κάτι θ’ αλλάξει;

Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι «ακτιβισμοί» και οι συγκρούσεις στο δρόμο, δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;

To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)

Πόσο ανόητοι είμαστε αλήθεια για να μας πείθουν ότι βγήκαν 600 δις € από Έλληνες στις ελβετικές τράπεζες, όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν μόλις κατά 20 δις €; Αυτοί που δήθεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, φύλαγαν 600 δις € κάτω από τα μαξιλάρια τους; Πόσο ανόητοι είμαστε για να μην καταλαβαίνουμε ότι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που βγάζουν ξαφνικά σκάνδαλα του ΟΠΑΠ ή των άλλων «φιλέτων» του δημοσίου μας, εκτελούν απλά «συμβόλαια» των επίδοξων κατακτητών ;

Δεν είναι γνωστή η μέθοδος του διασυρμού της μίας κοινωνικής ομάδας στα μάτια της άλλης, με τη βοήθεια των δικαστών-ρεπόρτερ, οι οποίοι καταδικάζουν όλους όσους τολμούν να απεργήσουν ή να εξεγερθούν; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, τους οποίους ξαφνικά μας ανακοινώνουν, εξυπηρετούν μόνο και μόνο την επιβολή νέων φόρων, καθώς επίσης τον εγκληματικό διασυρμό της Ελλάδας στα διεθνή ΜΜΕ και την υποταγή της στην Τρόικα;

Συνεχίζοντας, πέραν από την προαναφερθείσα άρνηση της πραγματικότητας, εξίσου ενδιαφέρον είναι άλλο ένα φαινόμενο: αυτό του «επαναστάτη» των κοινωνικών δικτύων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, μέσω του Facebook, του Twitter ή των άλλων τεχνολογικών δικτύων, βρίζουν αδιαλείπτως την κυβέρνηση – ενώ αναφέρονται σε μία επανάσταση, η οποία θα έρθει από μόνη της.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ξυπνούν κάθε πρωί, πηγαίνουν στη δουλίτσα τους κανονικά, βρίζουν τους πάντες από τον υπολογιστή του γραφείου τους, ενώ το απόγευμα μπορεί να κάνουν τη βόλτα τους στο Σύνταγμα (αν έχει κάλεσμα και καλό καιρό, φυσικά όχι στις καλοκαιρινές διακοπές, αφού προηγούνται τα μπάνια), για να «αντισταθούν» και να «διαμαρτυρηθούν».

Τους τελευταίους μήνες έχω λάβει μέρος σε πάρα πολλές διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς, ενώ αρκετές από αυτές τις «επαναστατικές δράσεις» ανακοινώνονται και δημοσιοποιούνται. Το αποτέλεσμα; Οι ίδιοι και οι ίδιοι συναντιόμαστε στα ίδια μέρη, χαιρετιόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς ή απόψεις. Γύρω μας περνούν εκατοντάδες «εξοργισμένοι» άνθρωποι, οι οποίοι «τουϊτάρουν» και «μπλογκάρουν» καθημερινά την επανάσταση – ενώ όχι απλά δεν σταματούν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πολλές φορές μας επιτίθενται γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στην κατανάλωση ή διαταράσσουμε τη νιρβάνα τους.

Μαζί με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον μάλλον ακατάσχετο βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Θα διαγραφεί το χρέος; Θα αναδιαρθρωθεί το χρέος; Θα χρεοκοπήσουμε επιλεκτικά, ανεξέλεγκτα ή μήπως ελεγχόμενα; Θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή; Ευρωομόλογα, CDS,spreads…..παρά το ότι μόνο το 1% του πληθυσμού καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι.

Δεν πειράζει όμως αν δεν καταλαβαίνουμε όλοι. Ευτυχώς για εμάς, έχει «αναδυθεί» από το πουθενά το star system των «οικονομολογούντων» στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι τα καταλαβαίνουν όλα και γνωρίζουν ακριβώς τις λύσεις – το σωστό! Όλοι περιμένουν το «φωτεινό παντογνώστη» (κατά προτίμηση οικονομολόγο), ο οποίος θα τους πει την αλήθεια και θα προτείνει τη σωστή λύση – άσχετα αν καταλαβαίνουν ελάχιστα από αυτά που τους λέει.

Κατά την άποψη μου λοιπόν, η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.

Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού – δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος – όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα – ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.

Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό – όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.

Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.

Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει – αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν καιαν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον…….

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

( e-mail: viliardos@analyst.gr )

«Σήμανε η ώρα της αντίστασης! Σύμμαχοι μαζευτείτε!» Συγκλονιστική ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού … – Triklopodia

Ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orbán στις 15 Μαρτίου 2016, επ’ ευκαιρία του εορτασμού για τα 168 χρόνια από τον αγώνα για την Ανεξαρτησία εναντίον των Αψβούργων (1848–49):

Η μοίρα των Ούγγρων έχει γίνει συνυφασμένη με εκείνη των εθνών της Ευρώπης και έχει εξελιχθεί να είναι τόσο πολύ μέρος της Ένωσης ώστε σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας λαός – συμπεριλαμβανομένου του ουγγρικού λαού – που να μπορεί να είναι ελεύθερος, αν η Ευρώπη δεν είναι ελεύθερη. Και σήμερα η Ευρώπη είναι τόσο εύθραυστη, αδύναμη και ασθενική σαν «ένα λουλούδι που κατατρώγεται από ένα κρυφό σκουλήκι». Σήμερα, 168 χρόνια μετά τους μεγάλους πολέμους της Ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών λαών, η Ευρώπη, το κοινό μας σπίτι δεν είναι ελεύθερη! Κυρίες και κύριοι, η Ευρώπη δεν είναι ελεύθερη. Επειδή η ελευθερία αρχίζει με το να λες την αλήθεια.Σήμερα στην Ευρώπη, είναι απαγορευμένο να πεις την αλήθεια. Ακόμη και αν είναι κατασκευασμένο από μετάξι, ένα φίμωτρο είναι φίμωτρο. Απαγορεύεται να πεις ότι αυτοί που φθάνουν δεν είναι πρόσφυγες, αλλά ότι η Ευρώπη απειλείται από τη μετανάστευση. Απαγορεύεται να πεις ότι δεκάδες εκατομμύρια είναι έτοιμοι να έρθουν προς τα εδώ. Απαγορεύεται να πεις ότι η  μετανάστευση φέρνει έγκλημα και τρομοκρατία στις χώρες μας. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι οι μάζες που καταφθάνουν από άλλους πολιτισμούς θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής μας, τον πολιτισμό μας, τα έθιμά μας και τις χριστιανικές παραδόσεις μας. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι εκείνοι που έφτασαν νωρίτερα έχουν ήδη δημιουργήσει τον δικό τους νέο, ξεχωριστό κόσμο για του ίδιους, με τους δικούς του νόμους και τα ιδανικά του, ξεχωριστά από τις χιλιόχρονες δομές της Ευρώπης. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι αυτό δεν είναι μια τυχαία και ακούσια αλυσίδα συνεπειών, αλλά μια προσχεδιασμένη και ενορχηστρωμένη επιχείρηση.Μάζες ανθρώπων που κατευθύνονται προς εμάς. Απαγορεύεται να πεις «ότι στις Βρυξέλλες επινοούν συστήματα για να μεταφέρουν αλλοδαπούς εδώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να εγκατασταθούν εδώ ανάμεσά μας. Απαγορεύεται να επισημάνεις ότι ο σκοπός της εγκατάστασης ανθρώπων εδώ είναι η αναμόρφωση του θρησκευτικού και πολιτιστικού τοπίου της Ευρώπης, και η επανα-δημιουργία των εθνοτικών θεμελίων της –εξαλείφοντας έτσι το τελευταίο φράγμα για τον διεθνισμό: τα έθνη-κράτη. Απαγορεύεται να πεις ότι οι Βρυξέλλες ύπουλα πλέον καταβροχθίζουν όλο και περισσότερες φέτες της εθνικής μας κυριαρχίας, και στις Βρυξέλλες πολλοί κάνουν τώρα σχέδια για τιςΗνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης – κάτι για το οποίο κανείς δεν τους έδωσε ποτέ άδεια. Κυρίες και κύριοι, οι σημερινοί εχθροί της ελευθερίας είναι διαφορετικής πάστας από τους βασιλικούς και τους αυτοκρατορικούς κυβερνήτες των παλαιών εποχών, ή εκείνους που κυβερνούσαν στο σοβιετικό σύστημα. Χρησιμοποιούν ένα διαφορετικό σύνολο εργαλείων για να μας αναγκάσουν να υποταχθούμε. Σήμερα δεν μας φυλακίζουν, δεν μας μεταφέρουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, και δεν στέλνουν τανκς για να καταλάβουν χώρες που είναι πιστές στην ελευθερία. Σήμερα οι βομβαρδισμοί των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι καταγγελίες, οι απειλές και οι εκβιασμοί είναι αρκετοί. Οι λαοί της Ευρώπης σιγά-σιγά αφυπνίζονται, ανακατατάσσονται και θα ανακτήσουν σύντομα το έδαφος. Οι λαοί της Ευρώπης μπορεί να κατάλαβαν τελικά ότι το μέλλον τους βρίσκεται σε κίνδυνο: Τώρα όχι μόνο η ευημερία τους, η καλή ζωή τους, οι θέσεις εργασίας που διακυβεύονται, αλλά η ίδια η ασφάλειά μας και η ειρηνική τάξη της ζωής μας απειλούνται. Επιτέλους, οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι κοιμήθηκαν μέσα στην αφθονία και την ευημερία, έχουν κατανοήσει ότι οι αρχές της ζωής πάνω στις οποίες έχει χτιστεί η Ευρώπη βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο. Η Ευρώπη είναι η κοινότητα των χριστιανικών, ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνών, της ισότητας ανδρών και γυναικών, του θεμιτού ανταγωνισμού και της αλληλεγγύης, της υπερηφάνειας και της ταπεινοφροσύνης, της δικαιοσύνης και του ελέους. Αυτή τη φορά ο κίνδυνος δεν μας επιτίθεται όπως γίνεται με τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές, ξαφνικά τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια μας. Η μαζική μετανάστευση είναι μια αργή ροή νερούπου επίμονα διαβρώνει τις ακτές. Είναι μεταμφιεσμένη ως ένας ανθρωπιστικός σκοπός, αλλά η αληθινή φύση της είναι η κατάληψη των εδαφών. Και το έδαφος που κερδίζεται γι’ αυτούς χάνεται από μας. Κοπάδια από εμμονικούς υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων κινούνται από έντονη επιθυμία να μας επιπλήξουν και να μας καταγγείλουν. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους είμαστε εχθρικοί ξενοφοβικοί, αλλά η αλήθεια είναι, ότι η ιστορία του έθνους μας είναι και ιστορία ένταξης και ιστορία σύζευξης πολιτισμών. Όσοι έχουν προσπαθήσει να έρθουν εδώ ως νέα μέλη της οικογένειας, ως σύμμαχοι, είτε ως εκτοπισθέντες φοβούμενοι για τη ζωή τους έχουν γίνει δεκτοί να κάνουν εδώ ένα νέο σπίτι. Αλλά εκείνοι που έχουν έρθει εδώ με την πρόθεση να αλλάξουν την χώρα μας, να διαμορφώσουν το έθνος μας σύμφωνα με την δική τους εικόνα, όσοι έχουν έρθει με τη βία και ενάντια στη θέλησή μας – βρίσκουν πάντα αντίσταση. Κυρίες και Κύριοι, στην αρχή μιλάνε για μόνο μερικές εκατοντάδες, χιλιάδες ή δύο χιλιάδες άτομα που θα μετεγκατασταθούν. Αλλά ούτε ένας υπεύθυνος Ευρωπαίος ηγέτης δεν θα τολμούσε να ορκιστεί ότι αυτές οι δυο χιλιάδες δεν θα γίνουν δέκα ή διακόσιες χιλιάδες. Αν θέλουμε να σταματήσει αυτή η μαζική μετανάστευση, πρώτα πρέπει να περιορίσει τις Βρυξέλλες. Ο κύριος κίνδυνος για το μέλλον της Ευρώπης δεν προέρχεται από εκείνους που θέλουν να έρθουν εδώ,αλλά από τον φανατικό διεθνισμό των Βρυξελλών. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις Βρυξέλλες να θέσουν τον εαυτό τους υπεράνω του νόμου. Δεν θα επιτρέψουμε να μας επιβάλλουν το πικρό καρπό της κοσμοπολίτικης μεταναστευτικής πολιτικής τους. Δεν πρέπει να εισάγουμε στην Ουγγαρία το έγκλημα, την τρομοκρατία, την ομοφοβία και τον αντισημιτισμό που καίει συναγωγές. Δεν πρέπει να υπάρχουν αστικές περιοχές που δεν θα τις αγγίζει ο νόμος, δεν πρέπει να υπάρχουν μαζικές ταραχές. Ούτε εξεγέρσεις μεταναστών. Και δεν πρέπει να υπάρχουν συμμορίες που θα κυνηγάνε τις γυναίκες και τις κόρες μας. Εμείς δεν θα επιτρέψουμε σε άλλους να μας πουν ποιον θα αφήσουμε να μπει στο σπίτι και τη χώρα μας, με ποιον θα ζήσουμε και με ποιον θα μοιραστούμε τη χώρα μας. Γνωρίζουμε που πάει το πράγμα. Πρώτα τους επιτρέπουμε να μας πουν ποιον πρέπει να δεχτούμε, μετά θα μας αναγκάσουν να υπηρετήσουμε τους ξένους στη χώρα μας. Στο τέλος θα βρούμε τον εαυτό μας να μας λένε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε από την δική μας χώρα. Γι’ αυτό απορρίπτουμε το αναγκαστικό πρόγραμμα επανεγκατάστασης, και δεν θα ανεχθούμε ούτε εκβιασμούς, ούτε απειλές. Έχει έρθει η ώρα για να χτυπήσει ο κώδωνας της προειδοποίησης. Έχει έρθει η ώρα για αντίθεση και αντίσταση. Έχει έρθει η ώρα για να συναχθούν οι σύμμαχοί μας. Έχει έρθει η ώρα να σηκώσουμε τη σημαία των περήφανων εθνών. Έχει έρθει η ώρα για να αποτρέψουμε την καταστροφή της Ευρώπης, και να σώσουμε το μέλλον της Ευρώπης. Για το σκοπό αυτό, ανεξάρτητα από κομματικές ταυτότητες, καλούμε κάθε πολίτη της Ουγγαρίας να ενωθεί και καλούμε κάθε ευρωπαϊκό έθνος να ενωθεί. Οι ηγέτες και οι πολίτες της Ευρώπης δεν πρέπει πλέον να ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Πρέπει να αποκαταστήσουμε την ενότητα της Ευρώπης. Εμείς οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορεί να είμαστε ελεύθεροι ατομικά αν δεν είμαστε ελεύθεροι μαζί. Αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, θα πετύχουμε. Αν τραβήξουμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, θα αποτύχουμε. Ενωμένοι είμαστε δύναμη, διχασμένοι είμαστε αδύναμοι. Ή μαζί, ή τίποτα – σήμερα αυτός είναι ο νόμος. Για τους Ούγγρους, το 1848 στο βιβλίο της μοίρας γραφόταν ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει εναντίον της  αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Αν τα είχαμε τότε παρατήσει δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα, η μοίρα μας θα είχε σφραγιστεί, και η γερμανική θάλασσα θα είχε καταπιεί τους Ούγγρους. Το 1956, στο βιβλίο της μοίρας έγραφε ότι επρόκειτο να παραμείνουμε μια κατεχόμενη και σοβιετοποιημένη χώρα, μέχρι ο πατριωτισμός να σβηστεί από τον τελευταίο Ούγγρο. Αν τότε τα είχαμε παρατήσει δεν θα υπήρχε αποτέλεσμα, και η μοίρα μας θα είχε σφραγιστεί, και η Σοβιετική θάλασσα θα είχε καταπιεί τους Ούγγρους. Σήμερα είναι γραμμένο στο βιβλίο της μοίρας, ότικρυφές, απρόσωπες παγκόσμιες δυνάμεις θα εξαλείψουν κάθε τι που είναι μοναδικό, αυτόνομο, πανάρχαιο και εθνικό. Θέλουν να αναμίξουν πολιτισμούς, θρησκείες και πληθυσμούς, μέχρι που η πολύπλευρη και περήφανη Ευρώπη μας να γίνει τελικά αναιμική και υπάκουη. Και αν τα παρατήσουμε τώρα, η μοίρα μας θα σφραγιστεί, αλωθούμε και θα καταλήξουμε στην τεράστια κοιλιά των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Το έργο που περιμένει τον ουγγρικό λαό, τα έθνη της Κεντρικής Ευρώπης και τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη που δεν έχουν ακόμη χάσει την κοινή λογική είναι να νικήσουμε, να ξαναγράψουμε και να αλλάξουμε την τύχη που προορίζεται για εμάς. Εμείς, οι Ούγγροι και οι Πολωνοί ξέρουμε πώς να το κάνουμε αυτό. Έχουμε διδαχθεί ότι μπορεί ένας μόνο να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, αρκεί να είναι γενναίος. Ως εκ τούτου, πρέπει να ανασύρουμε την αρχαία αρετή του θάρρους μέσα από το βούρκο της λήθης. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βάλουμεχάλυβα στη σπονδυλική στήλη μας, και πρέπει να απαντήσουμε με σαφήνεια, με μια φωνή αρκετά δυνατή για να ακουστεί όσο γίνεται πιο μακριά, το κύριο, το πιο σημαντικό ερώτημα που καθορίζει την μοίρα μας: Το ερώτημα από το οποίο εξαρτάται το μέλλον της Ευρώπης: «Θα είμαστε σκλάβοι ή ελεύθεροι – Αυτό είναι το ερώτημα. Δώστε εσείς την απάντηση!».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Συγκλονιστική ομιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού … – Triklopodia

Ο «απαταιών και εξωλέστατος» Παπαφλέσσας | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές

Posted on 24/03/2016 by Po

[Μεγαλείο και αθλιότητα ενός διαφορετικού ιερωμένου]

Tournefort Joseph Pitton de: ‘Relation d’un Voyage du Levant, fait par ordre du Roy…», vol. Ι, Paris, Imprimerie Royale, M.DCCXVII (=1717)

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Ο αρχιμανδρίτηςΓρηγόριος Δικαίος, δεν ήταν απατεώνας και εξώλης και προώλης, επειδή το λέει στα «Απομνημονεύματά» του ο φιλάργυρος και εξουσιαστής δεσπότης Γερμανός και καμπόσοι ακόμα, ήταν από πολλές μεριές κατά ένα μέρος στ’αλήθεια τέτοιος. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως πολέμησε για την πατρίδα μας και πως έπεσε ηρωικά, όχι πως κι εδώ δεν υπάρχουν μελανά στίγματα και ερωτήματα. Όμως τα πράγματα πρέπει να μπαίνουν στη θέση τους, αν δεν θέλουμε να νομιμοποιείται το ψέμα και η υποκρισία στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ακόμη χειρότερα να ντύνεται με τη στολή της (παραπλανητικής και μονομερούς) εθνικής Ιστορίας, να θολώνει το πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στην ομίχλη των σκόπιμων μυθευμάτων και να γίνονται αυτά κανόνες της δημόσιας ζωής, που τoυς πληρώνουν οι πολίτες με βαρύτατο τίμημα, συνήθως με τυφλό φανατισμό σε βάρος άλλων λαών. Ο Γερμανός, μέρα που είναι μας τον έχουν φορτώσει, δεν λέει επίσης κουβέντα, δεν την ξέρει την ύψωση της σημαίας ανήμερα του Ευαγγελισμού, αλλά η Εκκλησία και το Κράτος δεν τον πιστεύουν και τιμούν την στημένη επέτειο, διδάσκοντας την εθελοτυφλία στα κακομαθημένα νιάτα, πού είναι ολότελα ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τη νέα δύσκολη «εθνική» πραγματικότητα της πολυεπίπεδης χρεοκοπίας.

Το τι ακριβώς ήταν ο αρχιμανδρίτης, που δεκάρα δεν έδινε για το σχήμα του και για τους κανόνες που θεωρητικά το διέπουν, προκύπτει από πολλές έγκυρες μαρτυρίες και καλά θα έκανε το κρατικό παπαδαριό να μην τον επικαλείται ως δείγμα αντιπροσωπευτικό και καύχημα του άγαμου ανώτερου και ανώτατου κλήρου, πρώτα απ’όλα γιατί αυτού του άρεσαν οι γυναίκες και μάλιστα μανιακά. Δεν είχε κανένα από τα σχετικά σουσούμια των παπάδων, ίσως γι’ αυτό δεν τον κάνανε δεσπότη, παρά την επίμονη επιθυμία του.  Δεν νομίζω πως οι ιερές λειτουργίες ήταν καν μέσα στο τακτικό πρόγραμμά του. Δεν είχε ούτε το παραδοσιακό μίσος (ή έστω ήξερε να το κρύψει) κατά των ‘Δυτικών’. Στη διάρκεια της υπουργίας του εκτελεί εντολή της κυβέρνησης να συντάξει εγκύκλιο (9.6.1823)  «προς τους Έλληνας της Δυτικής Εκκλησίας’», αποβλέποντας κυρίως στους πάνω από 10.000 των Κυκλάδων, που δίσταζαν όχι μόνο να πολεμήσουν στην Επανάσταση, αλλά και να πληρώσουν φόρους στην ελληνική Αρχή, έχοντας αντιμετωπίσει στο παρελθόν το μίσος και τις προσβολές των Ορθοδόξων. Τους γράφει, σε ένα κείμενο που συνήθως κρύβεται ή χρησιμοποιείται για να δυσφημισθούν άκριτα οι Έλληνες παπικοί, με αξιοσημείωτο για Ρωμιό παπά ανεξίθρησκο και φιλελεύθερο πνεύμα, επίκαιρο και σήμερα, πως υφίστανται «πολλά Έθνη, έκαστον των οποίων συνίσταται από θρησκευτάς διαφόρων διδασκαλιών, οίτινες με όλον τούτο είναι εις εν Έθνος συνδεδεμένοι.. Άλλο Εθνισμός, και άλλο θρησκεία…».  Δεν ήταν γλυκομίλητος, δεν φαίνεται να ήταν καν θρήσκος, ήταν καθαρά μια βελτιωμένη εκδοχή του Ρασπούτιν, ένας παλληκαράς, γενναίος, ορμητικός, ψεύτης, ασυγκράτητος, ερωτύλος, τυχοδιώκτης,  δολοπλόκος, καλοπερασάκιας, γλεντζές, καβγατζής, φιλόδοξος και ασφαλώς πατριώτης, στο βαθμό που ένα μέρος από τα όνειρά του ήταν αναμφισβήτητα και η ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού Κράτους, ιδέα για την οποία αυτοθυσιάστηκε, ξεπλένοντας έτσι πολλές από τις ντροπιαστικές συμπεριφορές του, αφού τον συγχωρεί και ο εχθρικός Δεληγιάννης με μεταθανάτια μεγαλοψυχία: «Ο ένδοξος αυτού θάνατος,  απέπλυνε όλους τους ρύπους του ιδιωτικού και πολιτικού του βίου και χρεωστεί η πατρίς να τον συγκατάξει και αυτόν μεταξύ των λοιπών ενδόξων …».

Αλλά τα ερωτικά δεν ήταν η μόνη αχίλλειος πτέρνα του Παπαφλέσσα, αυτά θα είχαν υπό προϋποθέσεις και τη συμπάθειά μας. Η επίσημη ιστορία έχει προσπεράσει με φούρια κάθε αρνητική μαρτυρία. Η συμμετοχή του ως υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Κουντουριώτη στην άδικη καταδίωξη, σύλληψη και φυλάκιση του Κολοκοτρώνη (και άλλων καπετάνιων του Μωριά) στην Ύδρα, στη διάρκεια του εμφύλιου, κουκουλώνεται. Η

Έλληνας δεσπότης, από το: BELLE, Henri. «Trois années en Grèce», Paris, Librairie Hachette, 1881.

οπτική που τον αναδεικνύει ως γλεντοκόπο που ξόδευε χρήμα ξένο και ιερό, παραβλέπεται. Η εμμονή του να ψευδολογεί, να πλαστογραφεί και να εξαπατά για να πετύχει τους «εθνικούς» σκοπούς του, υποβαθμίζεται. Ο αρπακτικός και ανάξιος επίσκοπος Γερμανός, που οργίασε στην λεηλασία της Τριπολιτσάς, βάζοντας τον γαμπρό του Καλαμογδάρτη στον πειρασμό να τον δηλητηριάσει για ν’ αρπάξει τα λάφυρά του, είναι αποκαλυπτικός, τόσο όσο συνηθίζουν οι ρασοφόροι όταν βγάζουν τα άπλυτα των ρασοφόρων αντιπάλων τους στη φόρα. Τον κατηγορεί και ως καταχραστή της βοήθειας που η αδελφότητα Σμυρναίων έστειλε για τον αγώνα: «Είχον φθάσει εις τον Πόρον προ καιρού τινός ογδοήκοντα βαρέλια μπαρούτη…η πρώτη και η μόνη συνδρομή όπου απεστάλη εις την Ελλάδα…αλλά και αυτή εις μάτην, επειδή με το να ήτον διωρισμένη εις παραλαβήν του Δικαίου Παπά Φλέσια, ούτος την παρέλαβεν και την επώλησεν,όθεν ήθελεν και εχρηματολόγει ενώ η Πατρίς εκινδύνευε …».

Ο αρχιμανδρίτης που γεννήθηκε σε κάποιο μεσσηνιακό χωριό στα 1788, πριν ιερωθεί φοίτησε όπως-όπως στη Σχολή Δημητσάνας και  κάπου στα 1816, καλογέρεψε στη Μονή Βελανιδιάς στην Καλαμάτα. Εκεί ήρθε σε ρήξη με τον δεσπότη Καλαμάτας και Μονεμβασίας Χρύσανθο (Παγώνη, δεσπότη από τα 32 του!) και αναγκάστηκε να φύγει για το μοναστήρι  Αγ. Γεωργίου Ρεκίτσας, κι από κει, μετά από προστριβή με τοπικό Τούρκο, πήγε στην Πόλη. Μπορούμε να φανταστούμε τι τον έστρεψε στον κλήρο. Ο πατέρας του, που τον έκανε σε δεύτερο γάμο του, είχε 28 παιδιά! Η φτώχια του ήταν δεδομένη, η τεράστια ενεργητικότητά του και η τόλμη του επίσης. Δεν του άξιζε να κάνει τη ζωή του φτωχού χωρικού, το ράσο της τυπικής αγαμίας οδηγούσε πολύ ψηλά, στην μίτρα του θεομπαίχτη, στη μόνη δίοδο για έναν φιλόδοξο φτωχό μιας σκληρά ταξικής κοινωνίας, προς την κορυφή της ‘εθνικής’ πυραμίδας κι αυτός ήταν ο σκοπός του («δεσπότης ή πασάς»), που δεν τον έκρυβε. Η διαφορά του από την υπόλοιπη συνομοταξία των άγαμων ρασοφόρων ήταν πως δεν είχε να κρύψει κάτω από το ράσο κάτι ασήκωτο για εκείνη την εποχή, αντίθετα ήταν άξιος γιός του πατέρα του, ξεχείλιζε από ορμή για το γυναικείο φύλο και ταυτόχρονα είχε όλο το θράσος και την κατακτητική διάθεση ενός άξεστου παλληκαρά, μαζί και μια χωριάτικη πονηριά συνδυαζόμενη με την έλλειψη ηθικών δισταγμών. Ήταν το είδος του νταή που είχε αντιληφθεί πόσο ανεκτική ήταν η κοινωνία και πόσο εύκολο ήταν να επωφεληθεί πατώντας πάνω στις αδυναμίες των άλλων. Το τι είδους αξιωματούχος θα γινόταν σε μια απόλυτα ανεξάρτητη Ελλάδα, κι αυτός και πολλοί ακόμη συναγωνιστές του, το έδειξε στη βραχύβια υπουργία του, πριν την απελευθέρωση, το έχουμε δει άλλωστε πια και σε πολύ καλύτερους από αυτόν επαναστάτες και σε Επαναστάσεις με πολύ πιο γερό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Ο Δημήτριος Αινιάν, αγωνιστής της επανάστασης, λόγιος, δικαστικός και πολιτικός τον γνώρισε στο σπίτι του πατέρα του στη Θεραπειά,  όπου ζούσε κι αυτός.  0 παπα-δάσκαλος Ζαχαρία Αινιάν, έκανε στον αρχιμανδρίτη μαθήματα Ελληνικών, για να καταφέρει να  γίνει δεσπότης («Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών», υπό Αναστασίου Ν. Γούδα-1875). Ο πατριώτης παπα Ζαχαρίας (Αναγνωστόπουλος ή Οικονόμου, από τα μέρη του Τυμφρηστού), είχε πάρει επίτηδες αρχαιοελληνικό επώνυμο και στο σπίτι του φέρεται πως έγινε η μύηση ως Φιλικού του αρχιμανδρίτη. Ο Δημήτριος εξιστορεί: «…ωφελούμενος από τας συνεισφοράς των κατηχουμένων ενοικίασεν ήδη χωριστήν οικίαν, ενεδύθη ευσχήμως πρώτον, λαμπρώς δε και μεγαλοπρεπώς, όταν επανήλθεν από έν ταξίδιον το οποίον έκαμεν εις Βλαχίαν……έκαμνεν διασκεδάσεις και συνεχή γεύματα εις τας εξοχάς, όπου οι συνερχόμενοι διασκέδαζον συνήθως με τα άσματα της ελευθερίας». Ασφαλώς ο αρχιμανδρίτης δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος αντάρτης, που παράλληλα με την συνωμοτική του δράση καλοπερνάει με χρήματα της οργάνωσής του και ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Ο δικός μας όμως είναι και παπάς και η ζωή του ενοχλεί τους περιοίκους, «παραπονούμενους δια την άτοπον και ανοίκειον διαγωγήν του Γρηγορίου δίδονος παράδειγμα διαφθοράς εις την συνοικίαν».  Κάποιος Οθωμανός τον συνέλαβε με πρόφαση τα καμώματά του, και τον απελευθέρωσε με λύτρα 1000 γρόσια, κάνοντάς του και χρηστομάθεια: «….δεν είναι εντροπή εις το ιδικόν σου σχήμα να φέρνης κάθε νύκτα γυναίκας….και να σηκώνης την ησυχίαν των γειτόνων;…».  Ο Φωτάκος αναφέρει τον εκβιασμό που έκανε ο παράφορος ρασοφόρος στον Φιλικό Αναγνωστόπουλο απειλώντας τον να τον σφάξει κι ύστερα να καταδώσει την Φ.Εταιρεία στον Σουλτάνο, αν δεν τον πληροφορούσε για το ποιος ήταν ο αρχηγός της, «μ΄ένα μαχαίρι στο χέρι επετήθηκε του Παν. Αναγνωστόπουλου φοβερίζοντάς τον, ότι θα τον σφάξει και θα προδώσει στη Σουλτανική εξουσία όλα τα Εταιρικά». Αλλά και ο Μ. Οικονόμου (1ος τ., «Ιστορικά της ελληνικής παλιγγενεσίας»), αναφέρει: «Καιροφυλακτήσας εσπέραν τινά τον Αναγνωστόπουλον μόνον εν τω δωματίω του, εισελθών ασφαλίσας έσωθεν την θύραν, επανέλαβε τας παρακλήσεις του, προσθείς και απειλάς ότι, εάν δεν του φανερώσει  ήθελε δήθεν τον φονεύσει, λάβη τα έγγραφα όσα εύρει και παραδώσει αυτά εις την Υψηλήν Πύλην».  Πείθει τους Γεωργάκη Ολύμπιο και Ιωάννη Φαρμάκη πως η ανύπαρκτη «αόρατος Αρχή» είναι αυτός και πρέπει να τον υπακούσουν και να κηρύξουν την Επανάσταση, όταν τους δώσει την εντολή. Όμως η ηγεσία της Εταιρείας το πληροφορείται και προβληματίζεται να τον εκτελέσει. Ο Αναγνωστόπουλος όμως, ήταν στην ουσία ένας καλός πατριώτης, ένας συνετός άνθρωπος  και τους αποτρέπει: «.. έχων προ οφθαλμών τας εκδουλεύσεις του ανθρώπου και το ενεργητικόν του και προβλέπων ότι θέλει είναι και ούτος, ένας των ανθρώπων της Επαναστάσεως…». Ο ίδιος τον εμπόδισε από το να γίνει φονιάς, όταν λόγω της σύγκρουσης  του Θεόδωρου Νέγρη με την Εταιρεία, ο αρχιμανδρίτης ζήτησε να του δοθεί η άδεια να τον δολοφονήσει.

Είναι γνωστή αυτή η βιασύνη του να γίνει  Επανάσταση. Πείθει τον Παναγιώτη Σπηλιάδη να πλαστογραφήσει ένα υποτιθέμενο γράμμα του Υψηλάντη προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Πολύκαρπο (είναι αυτός που μετά «συναποφαίνεται» με τον Γρηγόριο Ε΄ και πολλούς Αρχιερείς στο γνωστό αφοριστήριο της Επανάστασης), με σκοπό να μπλέξει και να εκθέσει κι αυτόν κι έτσι να τον υποχρεώσει να βοηθήσει και στέλνει ταχυδρόμο τον Περραιβό.  Άγιος ήταν ο σκοπός αλλά πολύ τυχάρπαστα και παρακινδυνευμένα τα μέσα. Ο Μ.Οικονόμου στον 1^ο τόμο  των ‘Ιστορικών της παλιγγενεσίας’, αποκαλύπτει πως τον Οκτώβρη του 1820 είχε υποστηρίξει στη γνωστή σύσκεψη του Υψηλάντη στο λοιμοκαθαρτήριο του Ισμαήλι της Μολδαβίας,  πως η Πελοπόννησος ήταν έτοιμη να σηκωθεί εμφανίζοντας ακόμη και πλαστά έγγραφα κοτζαμπάσηδων του Μωριά, όπου παρουσιάζονταν να είναι έτοιμοι και ενθουσιώδεις να ξεκινήσουν την Επανάσταση. Ο Φιλικός Σπύρος Παπαδόπουλος Κορφινός όμως δεν κατάπιε την απάτη: «Παπά, να διαβάζης το Ψαλτήρι σου και τα τοιαύτα πράγματα δεν είνε δική σου δουλειά. …εγώ λείπω εκείθεν μόλις προ επτά μηνών και τίποτε δεν είδα, αφ’ όσα λέγει και η αναφορά σου…» (Στέφανος Παπαγεωργίου, «Από το Γένος στο Έθνος. Η θεμελίωση του Ελληνικού κράτους 1821-1862», εκδ.Παπαζήσης, 2005).

Εξωραϊζεται συνήθως από «προοδευτικούς» ιστορικούς ο Παπαφλέσσας, σε αντιδιαστολή με τη συντηρητική συμπεριφορά της συμφεροντολογικής συντεχνίας των προεστών, που τα μέλη της (που δεν ήταν βέβαια όλοι ίδιοι) τον περιφρονούσαν ως ταπεινής καταγωγής ρέμπελο και αντιδρούσαν φοβούμενοι και τους Οθωμανούς και τυχόν απώλεια ελέγχου της κατάστασης από μέρους τους προς όφελος λαϊκότερων στοιχείων, βεβαίως και για το μέλλον των περιουσιών και των προνομίων τους σε μια ελεύθερη Ελλάδα. Πολλοί βλέπουν στο πρόσωπό του έναν οραματιστή μιας δικαιότερα διαρρυθμισμένης κοινωνικής πυραμίδας μετά την επιτυχία της εθνικής εξέγερσης. Όση αλήθεια κι αν υπάρχει σε αυτές τις εκτιμήσεις, και σίγουρα υπάρχει μπόλικη, δεν παύει να υπάρχει και η γνωστή Κόλαση, προορισμός των αφελών και πρόχειρων καλών προθέσεων, ειδικά όταν είναι ανάμικτες με προφανή προσωπική ιδιοτέλεια, με έλλειψη εμπειρίας και συναίσθησης της πραγματικότητας και με μορφωτική ανεπάρκεια. Στην περίπτωσή μας, ο πρόωρος όσο και ηρωικός θάνατος δεν επέτρεψε στην Κόλαση του αρχιμανδρίτη να εμφανισθεί.  Η πρεμούρα του Παπαφλέσσα για ξεσηκωμό έχει σίγουρα και τα καθαρά τυχοδιωκτικά κίνητρα ενός ανεύθυνου ανυπόμονου μωροφιλόδοξου και ονειροπαρμένου. Ο Ανδρέας Ζαΐμης, δεν ανακριβολογούσε όταν χαρακτήριζε τα όσα είπε ο Παπαφλέσσας  στη σύσκεψη της Βοστίτσας για να ξεσηκώσει τους προεστούς να γίνει η Επανάσταση μια ώρα αρχύτερα, «άστατα, απελπισμένα, στασιαστικά, ιδιοτελή και μπερμπάντικα…».Ο Π.Π.Γερμανός δίνει τη δική του ερμηνεία για τα κίνητρα, που δεν φαίνεται να αφίσταται πολύ της πραγματικότητας: «…περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του Έθνους, δια να πλουτίση εκ των αρπαγών, τους εβεβαίωνεν, ότι είναι τα πάντα έτοιμα». Σίγουρα δεν είναι ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας, ήταν ενσυνείδητα αντιδραστικός. Σε αυτόν αποδίδεται η φράση «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου». (1820, στο Gazette de France, 7 Ιούλη 1821. Βλ. Κ. Μοσκώφ: «Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης», εκδ. «Καστανιώτη», 1988, σελ. 95-96). Όμως και ο αρχιμανδρίτης ήταν ένας ερημοσπίτης, δαχτυλοδεικτούμενος ψευδολόγος και αερολόγος, που αναστάτωνε τους προεστούς, οι οποίοι είχαν πολλά να χάσουν, αλλά και την ευθύνη πολλών στα χέρια τους. Τελικά είχε δίκιο, έτσι τα έφεραν οι συνθήκες και δικαιώθηκε, βόηθησε βέβαια την κρίσιμη στιγμή και η Δύση, όσο κι αν δεν αρέσει αυτό σε πολλούς. Η Επανάσταση καλώς ξεκίνησε, για την ακρίβεια ήταν τόσο ώριμη και δίκαιη ιδέα που της άξιζε να πετύχει. Οι ίδιοι οι Τούρκοι με τον Κεμάλ, αποτίναξαν το μεσαιωνικό ζυγό του Σουλτάνου έναν αιώνα μετά.

Πολύ εύγλωττη όσο και καταδικαστική είναι η εικόνα του «αγύρτη παλιοκαλόγερου», που δίνει για τον αρχιμανδρίτη, ως υπουργό, ο Κανέλλος Δεληγιάννης, : «… ο Παπαφλέσσας υπουργός των Εσωτερικών….ένεκα της ασελγείας και της θηλυμανίας του κατήντησε το κατάστημα του υπουργείου του πορνοστάσιον και εσύναξεν όλους τους ασώτους και μπιριμπάντας και έπραττεν …εις τους  δυστυχείς κατοίκους τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα».  Ο ίδιος τον κατηγορεί πως αυθαιρετούσε και όπως αποκαλύπτει ο αδικαιολόγητος φόνος ενός φούρναρη από το περιβάλλον του, ξεσήκωσε τον λαό που λιθοβόλησε θανάσιμα στην Κόρινθο τον ιεροδιάκο Δανιήλ ενώ ο αρχιμανδρίτης γλύτωσε το λυντσάρισμα με την παρέμβαση των Μαυρομιχαλαίων.  Αλλά και ο θρησκόληπτος και μικρόμυαλος Μακρυγιάννης («Απομνημονέυματα» εκδ Βαγιονάκη-1947, τ.1ος σελ.216), τον περιλούζει για τα καμώματά του με πόρνες («επιδέξες»): «Ο Παπαφλέσσας πήρε μίαν γυναίκα μ’ ένα ντέφι και έναν με βιολί και πήγαμε εις το Λιοντάρι… όπου εγλένταγε με ταις γυναίκες και τα λαλούμενα…Γύρευε τις επιδέξες …έζη ως σατράπης με τρυφάς και αναπαύσεις…» Αν δεχθούμε πως το ιδιοτελές μίσος των κοτζαμπάσηδων, του Μακρυγιάννη, του Γ.Γαζή, του Αλ. Σούτσου κλπ, που του σέρνουν τα εξ αμάξης αδικεί τον Παπαφλέσσα, τότε ας καταφύγουμε στις μαρτυρίες των φιλελλήνων. Ο αγωνιστής Ολιβιέ Voutier («Mémoires du colonel Voutier sur la guerre actuelle des Grecs»-Παρίσι, 1823), μαρτυρεί: «O αρχιμανδρίτης Παπαφλέσσας που πολλές φορές είχαμε επισημάνει στο χαρακτήρα του την αναίδεια, την πανουργία και την αδυναμία του για την πολυτέλεια, ήταν ξαπλωμένος σε μια πολυθρόνα λαμπροφορεμένος σαν σουλτάνος. Το κεφάλι του στόλιζε ένα πλουσιοκεντημένο φέσι κι’ένα πελώριο χρωματιστό σάλι».  Ο Ιταλός φιλέλληνας και λόγιος δημοσιογράφος Ιωσήφ Πέκιο, στον οποίο το φιλελληνικό Κομιτάτο της Αγγλίας του είχε αναθέσει να παρακολουθήσει τη διαχείρηση του δανείου προς την ελληνική διοίκηση, βρέθηκε έτσι στα 1825 στην Ελλάδα και έγραψε (‘Η Ελλάς κατά το έαρ του 1825’): «…ήτο από τους ενθουσιωδέστερους αποστόλους της Επαναστάσεως. Δεν κατόρθωσε όμως να διατηρηθεί αγνός από την διαφθοράν και ευωχείτο εν μέσω της δυστυχίας της πατρίδος του…Έζη μέσα εις πολυάριθμον χαρέμι….Τον συνήντησα μεταξύ Άργους και Τριπόλεως, ενώ εταξίδευε προπορευομένου του χαρεμίου του, δυο τσιμπουκοφόρων και με την πομπήν Πασσά» (Περ. «Τότε», τ.13).

Τα κακομαθημένα και εκρηκτικά του φερσίματα, δείχνουν έναν ναρκισσευόμενο καλοπερασάκια, που κόστισε πολύ στα οικονομικά του Αγώνα.  Τον Οκτώβριο του 1820, ξυλοκοπεί στην Πόλη τον έναν από τους δυο Οθωμανούς υπηρέτες του, επειδή έχυσε το νερό και του χάλασε τη σαπουνάδα για να πλύνει τη γενειάδα του (Φωτάκος: «Βίος του Παπαφλέσσα»). Ο Τούρκος πήγε στην οθωμανική αστυνομία και κάρφωσε τα συνωμοτικά του πάρε δώσε.  Όμως ο προστάτης του, ο Αχαιός μητροπολίτης Δέρκων, ο από Λακεδαιμονίας άγιος Γρηγόριος, που «είχε συστήσει εις τον Σκουφάν τον Γρηγόριον Φλέσσαν, ώς μοναχόν επαίδευτον και εξαίρετον πατριώτην» (Χειρόγραφο βιβλίο του Κωνσταντίνου Ι. Φλέσσα, βουλευτή Καλαμών,   «Ιστορία του Ιερού Αγώνος κατά τε της Τουρκίας και της Αυστριακής Αυτοκρατορίας», Αθήναι 1898- κυκλοφόρησε σε φυλλάδια), έτρεξε και κατέβαλε ένα μεγάλο ποσόν, αργότερα έγινε τεράστιο, για να εξαγοράσει την απαλλαγή του και την αναστολή κάθε έρευνας από τη μεριά των οθωμανικών αρχών.

Ψύχραιμότεροι ιστορικοί που είδαν τα γεγονότα και μετά το θάνατό του, είναι επίσης αρνητικοί. Ο Ιωάννης Φιλήμων αρχιγραμματέας του Δημήτρη Υψηλάντη («Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φ.Ε.-Ναύπλιο 1834) έγραψε για τις αυθαίρετες ενέργειές του στη Μολδοβλαχία ως μέλους της Φ.Εταιρείας. Σε δολοπλοκίες του Παπαφλέσσα αποδίδει τα σφάλματα των επαναστατικών σχεδιασμών των Βλαδιμηρέσκου, Φαρμάκη και Ολύμπιου χωρίς τη γνώση και την έγκριση της ηγεσίας της Φιλικής Εταιρείας. Τον χαρακτηρίζει χαρακτήρα δύσκολο να περιγραφεί, ανυπόμονο, πρόχειρο, αυθάδη, υπερβολικό, ματαιόδοξο, αγνώμονα,  

Ο Τάσος Γριτσόπουλος γράφει ότι «ο Δικαίος ήτο πρόσωπον ανωμάλου φύσεως. Η επιπολαιότης του έφερνε συχνά εις δύσκολον θέσιν τους αρχηγούς της Εταιρείας. Δια τούτο η περί αυτού γνώμη των Φιλικών δεν ήτο κολακευτική. …ο αρχιμανδρίτης ήρχετο ορμητικός και υπέράγαν ενθουσιώδης να κηρύξη τον κατά της Τουρκίας πόλεμον. Το άλογον πάθος,η επικίνδυνος ορμητικότης, το ψεύδος, το παράτολμον μένος, …εκπροσωπεί το απαραίτητον, αλλά εις πάσαν ενέργειαν επικίνδυνον, παράλογον πάθος» («Η μυστική συνέλευσις της Βοστίτζας /26-29 Ιαν.1821/ και η ιστορική σημασία αυτής», Πρακτικά του Α’ εν Πάτραις τοπικού συνεδρίου Αχαϊκών Σπουδών,εν Αθήναις 1974, από σελ.43).

Χαρακτηριστική του ανδρός είναι η διαταγή που έδωσε να πυρποληθούν τα περίφημα σεράγια της χλιδής του διοικητή της Κορίνθου Κιαμήλ μπέη, πραγματικά αριστουργήματα ανατολίτικης αρχιτεκτονικής και τέχνης, του καλύτερου άλλωστε μέσα στους Τούρκους του Μωριά και στην καταγωγή και στους τρόπους και στην εμφάνιση και στο μυαλό και μαζί με αυτά και όλα τα τουρκικά σπίτια της Κορίνθου. Αυτός ο κοντόθωρος βανδαλισμός είχε βέβαια το ελαφρυντικό των αντίποινων για το κάψιμο ολόκληρων ελληνικών χωριών από τον Κεχαγιάμπεη του Χουρσίτ, τον Μουσταφά που έσφαζε, έκαιγε λεηλατούσε και εξανδραπόδιζε τα χωριά απ’ όπου περνούσε. Πιθανότατα όμως το έκανε σκόπιμα για να δουν οι Έλληνες πως δεν υπήρχε επιστροφή αλλά και για συμβολικούς λόγους. Έπρεπε να καούν, από τον «φανατικό ιδεολόγο» και «ορμητικό επαναστάτη», ώστε οι «χωριάτες»  να καταλάβουν «πως δε θα πάρουν συγχώρεση από τον αφέντη», διαπιστώνει ο Βακαλόπουλος, (‘Ιστορία του Ν.Ελληνισμού’, & «Τα ελληνικά στρατεύματα του 1821»). Ανάλογες διαπιστώσεις κάνουν και άλλοι ιστορικοί, ενώ ο Κορδάτος («Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος») το πηγαίνει λίγο πιο πέρα, βλέποντας και εξαναγκασμό των κοτζαμπάσηδων να μπλεχτούν θέλοντας και μη πια στην επαναστατική διαδικασία, χωρίς δυνατότητα επιστροφής.

Στο αρχείο του Κουντουριώτη (τόμος Δ΄ σελ.505),  υπάρχει μια επιστολή του γραμματέα του , που ακούγεται ανατριχιαστικά: «Κανείς δεν εδάκρυσε από τον θάνατο του Παπαφλέσσα…». Άδικες υπερβολές, σίγουρα θα δάκρυσαν πολλές γυναίκες και αρκετοί ακόμη, σύντροφοί του στα γλέντια και στα όπλα και οι πολλοί που η τόση αυτοθυσία τους συνεπαίρνει. Σήμερα που ο χρόνος βάζει κάθε τι στη θέση του, δακρύζουμε κι εμείς γι’αυτό το αντιφατικό «παιδί του λαού» στο οποίο χρωστάμε, σταθμίζοντας τους ανθρώπους με βάση την εποχή τους και τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν, όμως θέλουμε να λέγεται η αλήθεια και με βάση αυτή να κρίνονται όλα. Ας ακούσει επιτέλους ο λαός αυτός που αναδεικνύει με καμάρι αρχιψεύτες πρωθυπουργούς, τη γνωστή παραίνεση του εθνικού μας ποιητή κι ας διεκδικήσει όλη την ιστορική αλήθεια, μακριά από τη δουλεία της ιδεολογικής χρήσης του ιστορικού παρελθόντος.

Πηγή: Ο «απαταιών και εξωλέστατος» Παπαφλέσσας | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές

Άνεμος Αντίστασης: Το 1821 όπως δεν το δίδαξαν ποτέ στα σχολεία ιστορία και παράδοση του Χάρη Παπαδόπουλου

Δύο από τους ήρωες του 1821 που τιμά η κρατική αφήγηση της επανάστασης είναι ο Ρήγας Φεραίος και ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄. Και οι δύο θεωρούνται μάρτυρες της ίδιας «εθνικής ιδέας».

Ο Ρήγας κι άλλοι 13 σύντροφοί στραγγαλίστηκαν και τα πτώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη. Οι καλόγεροι του Πατριαρχείου πανηγύριζαν: «Όσον αφορά τον παράφρονα τον Ρήγα, ο οποίος έχει εκδώσει διάφορες διεγερτικές επιστολές… χωρίς τη συμφωνία του Χριστού… βρήκε τον καλύτερο θάνατο κι έγινε ψάρι στον Δούναβη και μαζί με τους άλλους συνωμότες θα γίνει ύλη της αιώνιας κόλασης».

Αντίθετα, ο πατριάρχης Γρηγόριος, που πρόλαβε κι αφόρισε τους επαναστάτες το 1821, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας που απεχθάνονταν ο Ρήγας. Όπως και κάθε πατριάρχης πριν από αυτόν, ήταν μέλος του Διβανίου, δηλαδή του υπουργικού συμβουλίου του σουλτάνου, και ανώτατος φοροεισπράχτορας των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. Ο Γρηγόριος έχασε το κεφάλι του εξαιτίας της αποτυχίας του να ελέγξει τους πληθυσμούς που εξεγέρθηκαν, ενώ μεγάλο ρόλο στην εκτέλεσή του έπαιξαν οι δολοπλοκίες του επισκόπου Πισιδίας Ευγένιου, που πρόσμενε τη σειρά του για να ανεβεί στον πατριαρχικό θρόνο. 

Η άγνωστη επανάσταση

Η επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε στις 25 Μάρτη στην Αγία Λαύρα, όπου ποτέ δεν υψώθηκε κανένα λάβαρο. Ο ξεσηκωμός άρχισε στις 21 Μάρτη στην Πάτρα και ο ηγέτης των εξεγερμένων, ο τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς, μέλος της Φιλικής Εταιρείας, δολοφονήθηκε τελικά από τους κοτζαμπάσηδες. Στην Αττική, ο οργανωτής της εξέγερσης, Μελέτης Βασιλείου, έφυγε κυνηγημένος από τους προκρίτους και ενέπνευσε τον ξεσηκωμό των ακτημόνων στη Βόρεια Εύβοια, όπου κι αυτός δολοφονήθηκε.

Ο Αντώνης Οικονόμου, ο Φιλικός δημεγέρτης της Ύδρας, κατόρθωσε να πιάσει τους πλοιοκτήτες στον ύπνο και έτσι πήραν οι εξεγερμένοι τα πλοία. Ο Οικονόμου δολοφονήθηκε επίσης από τους άντρες του Ανδρέα Λόντου, προύχοντα και αργότερα παραδοσιακού κομματάρχη. Στην Άνδρο, οι ξεσηκωμένοι χωρικοί ίδρυσαν «κομούνα», καλλιεργώντας όλοι μαζί τη γη. Μάλιστα πέρασαν τους πλούσιους από λαϊκά δικαστήρια, επειδή αυτοί κάλεσαν τον οθωμανικό στόλο να τους σώσει από τους αγρότες. Επικεφαλής στην Άνδρο ήταν ο αγρότης Δημήτρης Μπαλής, ο οποίος δολοφονήθηκε την επόμενη χρονιά με εντολή του «Αρμοστή των Νήσων» Κ. Μεταξά, θείου του μετέπειτα δικτάτορα Ιω. Μεταξά.

Στη Νάξο, ηγέτης της επανάστασης ήταν ένας επίσκοπος, ο Ιερόθεος. Αυτός ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και οργάνωσε μεθοδικά τις καταλήψεις των μεγάλων κτημάτων από τους ακτήμονες. Τα επόμενα χρόνια βρέθηκε φυλακισμένος στην Πελοπόννησο.

Καταλήψεις κτημάτων έγιναν και αλλού, όμως ειδικά στη Σάμο υπήρξε ξεκάθαρη νίκη των ακτημόνων πάνω στους προύχοντες, που κράτησε για μια δεκαετία. Εδώ οι πλούσιοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν όλοι απέναντι στη μικρασιατική ακτή και οι επαναστάτες, με επικεφαλής τον Φιλικό Λυκούργο Λογοθέτη, έφτιαξαν την πολιτική τους οργάνωση, τους «Καρμανιόλους», που κυβερνούσαν το νησί. Με ενέργειες της ελληνικής κεντρικής διοίκησης στην Πελοπόννησο, το νησί ήταν αποκομμένο. Αργότερα, με τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις του Καποδίστρια, η Σάμος δεν περιλήφθηκε στο ελληνικό κράτος και οι Οθωμανοί επανέφεραν την κοινωνική τάξη και τους μεγαλοκτηματίες στις ιδιοκτησίες τους!

Οι Φιλικοί χάνουν τον έλεγχο

Είδαμε ότι οι δολοφονημένοι ηγέτες της φτωχολογιάς ήταν κατά κανόνα μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Μπροστά όμως στις ανάγκες των αγροτών για γη και καλύτερη ζωή, η Φιλική Εταιρεία κράτησε αμήχανη στάση και γρήγορα ξεπεράστηκε από τα γεγονότα.

Στην Πελοπόννησο ήδη από την Α΄ Εθνοσυνέλευση, η Φιλική Εταιρεία είναι ουσιαστικά παρελθόν. Παρότι δυο μέλη της, ο Δ. Υψηλάντης κι ο Θ. Κολοκοτρώνης, εκλέγονται ο ένας πρόεδρος του εκτελεστικού και ο άλλος αρχιστράτηγος, στα όργανα οι κοτζαμπάσηδες έχουν απόλυτη πλειοψηφία. Ο θρίαμβος της αντίδρασης θα αποτυπωθεί στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, όπου θα εκποιηθούν οι «εθνικές γαίες», θα μπορούν δηλαδή να αγοραστούν από τους πλούσιους τα χτήματα που ανήκαν πριν στο οθωμανικό κράτος και σε Τούρκους αγάδες.

Από το φόβο των αγροτών που έχουν καταλάβει αυτά τα χωράφια, σπάνια θα εφαρμοστεί αυτή η απόφαση. Οι Φιλικοί, όμως, είναι ήδη σε διωγμό και οι διάφορες μερίδες των προκρίτων ετοιμάζονται για εμφύλιο πόλεμο μοιράσματος της λείας. Η Ελληνική Επανάσταση δείχνει να κατρακυλά στο κενό.

Στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, οι πρώην Φιλικοί αποκαθίστανται. Μαζί με τον Υψηλάντη και τον Κολοκοτρώνη που δικαιώνονται, ακυρώνονται κι όσες εκποιήσεις των «εθνικών γαιών» έχουν γίνει. Ο λόγος: Την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο και του Κιουταχή στη Ρούμελη σταμάτησαν οι πρώην ηγέτες της Φιλικής Εταιρείας, βγαίνοντας τελευταία στιγμή από τη φυλακή και αναλαμβάνοντας κατευθείαν την ηγεσία των στρατιωτικών επιχειρήσεων.

Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση έκλεισε τις εργασίες της με ένα διπλό αντιφατικό μήνυμα. Από τη μια ψήφισε το Σύνταγμα της Τροιζήνας, το πιο φιλελεύθερο σύνταγμα του κόσμου εκείνη την εποχή, κι από την άλλη ανέθεσε στον αντιδραστικό Καποδίστρια τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι η περίοδος που οι Μεγάλες Δυνάμεις με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου θα αναλάβουν να δώσουν τέλος στην αναταραχή στη Μεσόγειο, επιτρέποντας να στηθεί το ελληνικό κράτος. Τα κοινωνικά ζητήματα, που τέθηκαν και δεν λύθηκαν το 1821, θα μπουν στην άκρη προσωρινά, για να εκραγούν το αμέσως επόμενο διάστημα…

Συμπέρασμα

Η επανάσταση του 1821 είχε κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά από την πρώτη στιγμή. Σε κάθε περιοχή, οι φτωχοί αγρότες ήξεραν τον ταξικό εχθρό τους και όχι σπάνια έπαιρναν σκληρά μέτρα εναντίον του. Όμως έμεναν εκεί, χωρίς να συνδέουν τον αγώνα τους με τις άλλες περιοχές και χωρίς να μπορούν να έχουν ένα πρόγραμμα για το τι θα κάνουν, αφού διώξουν τους προκρίτους. Οι ανώτερες τάξεις είχαν πολύ καλύτερο πολιτικό ένστικτο. Δεν τους αρκούσε να κερδίσουν τοπικά, αλλά συντρίβανε την κοινωνική ανταρσία οπουδήποτε ξεσπούσε και επιτίθονταν με ιδιαίτερη λύσσα στους ηγέτες των φτωχών.

Το ελληνικό κράτος μπόρεσε να το κληρονομήσει μόνο η αστική τάξη, οι έμποροι και οι Φαναριώτες. Πέρα από εξαιρέσεις, η τάξη αυτή μπήκε με το ζόρι στην επανάσταση ή ήταν ολοκληρωτικά εχθρική προς αυτή, μέχρι να νικήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Μιχαήλ Τοσίτσας που τον καιρό της επανάστασης ήταν υπεύθυνος επιμελητείας του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο, σωρεύοντας πλούτη από τη λεηλασία και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της. Αμέσως μετά ο Τοσίτσας έκανε μερικές επιδεικτικές φιλανθρωπίες και μετατράπηκε από προδότης σε «μέγα ευεργέτη του Έθνους».

Η επανάσταση του 1821 ήταν –στην πραγματικότητα–  ένα επεισόδιο στην προσπάθεια της ανθρωπότητας να απελευθερωθεί από την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Τη μνήμη του 1821 τη διεκδικεί η αστική τάξη για να αναπαράγει τους μύθους της εθνικής ενότητας και της συνέχειας του έθνους. Τη διεκδικούμε όμως κι εμείς, όπως διεκδικούμε και όλες τις αστικές επαναστάσεις, γιατί έθεσαν –κι ας μην έλυσαν– το ζήτημα της ελευθερίας και της ισότητας.

dea.org.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/03/1821_25.html#ixzz43lFjimDU

1821: Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός

«Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, μα αντίθετα το κοινωνικό είναι τους καθορίζει τη συνείδησή τους. Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίφαση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις ή – πράγμα που αποτελεί μονάχα τη νομική γι’ αυτό έκφραση – με τις σχέσεις ιδιοκτησίας, μέσα στις οποίες έχουν κινηθεί ως τώρα. Από τις μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων οι σχέσεις αυτές μεταβάλλονται σε δεσμά τους. Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης».

Καρλ Μαρξ, Πρόλογος στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας (Σύγχρονη Εποχή, 2010).

Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, αποτελώντας τον κινητήριο μοχλό της κοινωνικής προόδου. Την περίοδο που έλαβε χώρα η ελληνική Επανάσταση του 1821 ο ρόλος αυτός ανήκε στην αστική τάξη, η οποία διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του φεουδαρχικού συστήματος. Άλλωστε, μόλις 32 χρόνια πριν την εξέγερση των κλεφταρματωλών, το 1789, είχε συντελεστεί η γαλλική Επανάσταση που ουσιαστικά γκρέμισαν το φεουδαρχικό σύστημα αναδεικνύοντας τον πρωτοπόρο -τότε-ρόλο της ανερχόμενης αστικής τάξης. Στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης πορείας, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής έγιναν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, των καπιταλιστικών. Ως εκ τούτου  ήταν ιστορικά αναπόφευκτο να σπάσουν. Και πράγματι, αυτό συνέβη με τη νίκη των αστικών επαναστάσεων, οι οποίες συνέτριψαν τη φεουδαρχική εξουσία και συγκρότησαν τα αστικά έθνη – κράτη.

Η ελληνική Επανάσταση του 1821 εντάσσεται και αυτή στο πλαίσιο των αντίστοιχων επαναστάσεων, αλλά και κινημάτων, που την ίδια περίοδο συνέβησαν σε μια σειρά χώρες. Ηγέτιδα δύναμη της Επανάστασης του ’21 υπήρξε αναμφίβολα η ελληνόφωνη (χριστιανική) αστική τάξη- συνεπικουρούμενη από αγροτικές μάζες και την μικρή αριθμητικά εργατική τάξη της εποχής- μέσα σε συνθήκες οθωμανικού ζυγού. Ασφαλώς, στο πλαίσιο της ανερχόμενης ελληνικής αστικής τάξης (κοτζαμπάσηδες, εφοπλιστές, έμποροι κλπ) υπήρχαν ποικίλλες αντιθέσεις τόσο για τον έλεγχο των επαναστατικών διαδικασιών όσο και για τον μετέπειτα διαμοιρασμό των οφελών από τον σχηματισμό του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.

Οι ενδοαστικές συγκρούσεις τα χρόνια της Επανάστασης, όσο και οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ήττες που ακολούθησαν (1825-1827) ευνόησαν τις δυνάμεις εκείνες που τάσσονταν υπέρ του περιορισμού των χρονοβόρων κοινοβουλευτικών διαδικασιών και προωθούσαν μια περισσότερο συγκεντρωτική διακυβέρνηση, στα πρότυπα μιας συνταγματικής μοναρχίας.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να δώσουμε το χαρακτήρα της επανάστασης του ’21 αυτός θα ήταν ο εξής: Εθνικοαπελευθερωτική ως προς τη μορφή και αστική (αστικοδημοκρατική) ως προς το περιεχόμενο της. Αυτό βέβαια είναι κάτι που η ελληνική αστική ιστοριογραφία, η κυρίαρχη δηλαδή ερμηνεία της ιστορίας όπως αποτυπώνεται και στα σχολικά βιβλία ιστορίας, αρνείται σκόπιμα να δει. Έτσι, η επανάσταση περιγράφεται αποκλειστικά ως «εθνικοαπελευθερωτική» (έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί εναντίον οθωμανών κατακτητών), αποκρύβοντας το κοινωνικό περιεχόμενο της επανάστασης.

Στο πλαίσιο αυτό, η κυρίαρχη ιστοριογραφία προβαίνει σε διαστρέβλωση των πραγματικών γεγονότων, αποστεώνοντας την Επανάσταση από τα ταξικά χαρακτηριστικά της, αναβαθμίζοντας το ρόλο της εκκλησίας και καλλιεργώντας την ψευδεπίγραφη εντύπωση πως η Επανάσταση του 1821 έγινε υπό συνθήκες «εθνικής ομοψυχίας». Το πρόταγμα της εθνικής ομοψυχίας, άλλωστε, ήταν και είναι, μέχρι σήμερα, το αναγκαίο προπέτασμα καπνού, η κατάλληλη παγίδα, κάθε εξουσίας απέναντι στην οργανωμένη ταξική πάλη.

Ασφαλώς, η αλήθεια είναι ότι, όπως σήμερα, έτσι και τότε δεν υπήρχε καμία «εθνική ομοψυχία». Για παράδειγμα, δεν ήταν το σύνολο των ελλήνων υπέρ της Επανάστασης, καθότι υπήρχαν έλληνες που αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του οθωματικού συστήματος εξουσίας. Όπως επίσης, αποκρύβεται σκόπιμα ο ρόλος της επίσημης εκκλησίας η οποία- παρά την κυρίαρχη άποψη που προβάλει η αστική ιστοριογραφία- δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τις εξεγέρσεις των κλεφταρματωλών.

Ο ιστορικός, εθνεγερτήριος ρόλος, παραδείγματος χάρη, που αποδίδεται στον Παλαιών Πατρών Γερμανό απέχει από την πραγματικότητα- ο Γερμανός στάθηκε απέναντι στην Επανάσταση, καθύβρισε ως «απατεώνα» τον Παπαφλέσσα, λέγοντας μάλιστα σύμφωνα με ιστορικές πηγές: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»! Την ίδια στιγμή που υψηλά ιστάμενοι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι αφόριζαν την Επανάσταση – ταυτιζόμενοι έτσι με τα συμφέροντα όχι μόνο της οθωμανικής πύλης αλλά και των ντόπιων κοτζαμπάσηδων- ένας μεγάλος αριθμός λαϊκών ανθρώπων που, τότε, ούτε καν μιλούσαν την ελληνική γλώσσα (σέρβοι, βλάχοι, αρβανίτες, μολδαβοί, αλβανοί, τσιγγάνοι και διάφοροι φιλέλληνες της Ευρώπης) έπαιρναν τα όπλα ενάντια στην αυτοκρατορία.

Τα παραπάνω έχουν την σημασία τους στο βαθμό που από την επέτειο της 25ης Μαρτίου πρέπει να βγουν ορισμένα συμπεράσματα. Και στις σημερινές συνθήκες, της καπιταλιστικής κρίσης, τα συμπεράσματα που μας διδάσκει η Ιστορία αποκτούν πολλαπλάσια σημασία.

Ένα, λοιπόν, πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι η ίδια η Επανάσταση ως πράξη, είναι η ίδια η δράση των καταπιεσμένων μαζών απέναντι στην παλιά εξουσία, ως αναπόφευκτο βήμα για την κοινωνική εξέλιξη. Κατά την Επανάσταση του 1821 η αστική τάξη ήταν η πρωτοπόρα δύναμη απέναντι στην ξεπερασμένη ιστορικά φεουδαρχία. Σήμερα, σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού, το ρόλο της παλιάς, ξεπερασμένης απ’ την ίδια την Ιστορία εξουσίας, έχει η αστική τάξη.

Πάνω: Το Συνέδριο της Βιέννης του 1815 με την συμμετοχή των μεγάλων δυνάμεων, κάτω: Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, 2015.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα που οφείλουμε να βγάλουμε απ’ την Επανάσταση του ’21 είναι το εξής: ένας λαός που πιστεύει στη δύναμη του και φτάσει στο σημείο να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της κοινωνικής του απελεθεύρωσης μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του. Η Ιστορία απέδειξε ότι καμία μεγάλη υπερεθνική συμμαχία, όσο ισχυρή κι’ αν φαντάζει, δεν είναι αήττητη- το 1821 ήταν η Ιερή Συμμαχία, το 1940 ήταν ο χιτλερικός «Άξονας», σήμερα είναι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Σήμερα, 195 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, το μήνυμα και το νόημα του 1821 έχουν το δικό τους περιεχόμενο. Βέβαια αυτό έχει σχέση με τη σκοπιά που κάθε κοινωνική δύναμη σήμερα, στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, προσεγγίζει τόσο τα τότε ιστορικά γεγονότα όσο και το σήμερα, την σύγχρονη δηλαδή πραγματικότητα. Σήμερα, ο καπιταλισμός ιστορικά είναι ξεπερασμένος. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει, έχει «αγγίξει» τα ιστορικά του όρια και γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικός, πιο επιθετικός απέναντι στους λαούς. Και ως τέτοιος, σάπιος και ξεπερασμένος, πρέπει να αντικατασταθεί από την επόμενη, ανώτερη κοινωνική βαθμίδα, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Τι μας συνδέει, λοιπόν, με την 25η Μαρτίου 1821; Μας συνδέει η ανάγκη να κατανοήσουμε πως οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να νικήσουν, πως οι σύγχρονοι «κοτζαμπάσηδες» και τα αφεντικά τους μπορούν να συντριβούν κάτω απ’ την οργανωμένη πάλη του λαού.

Στην εποχή μας- εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των μνημονίων, των «αριστερών» σωτήρων, των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της σύγχρονης προσφυγιάς- η ιστορική πραγματικότητα των λαϊκών αγώνων βροντοφωνάζει: Αντάρτης-κλέφτης-παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός!

*Ο Νίκος Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας.

Πηγή: atexnos.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.gr/2016/03/1821.html#ixzz43lICqjn5

Η Ελλάδα στα σχολικά εγχειρίδια της Τουρκίας – Ερανιστής

Από

Γιάννης Σιατούφης

Η Ελλάδα στα σχολικά εγχειρίδια της Τουρκίας

Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης

Οι χώρες στα πολύπαθα Βαλκάνια έχουν βεβαρημένο παρελθόν, με κοινή πορεία επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με πολέμους, αυθαίρετο χωρισμό συνόρων και ύπαρξη μειονοτήτων. Κάθε χώρα προσπάθησε να οικοδομήσει εθνική συνείδηση με όπλο την εθνική ιστοριογραφία, μία εικόνα της οποίας αποτυπώνεται στα σχολικά εγχειρίδια. Ενδιαφέρον έχει να δούμε πώς παρουσιάζεται η Ελλάδα και οι Έλληνες στα σχολικά βιβλία της γειτονικής Τουρκίας με τα στερεότυπα και τις ιστορικές διαστρεβλώσεις.

Με την ίδρυση της «Δημοκρατίας της Τουρκίας» στις 29/10/1923 αναπτύχθηκε από Τούρκους ιστορικούς, διανοούμενους και πολιτικούς η Τουρκική Ιστορική Θέση και η Θεωρία Ηλίου-Γλώσσας. Η Τουρκική Ιστορική Θέση είναι μια ερμηνεία της ιστορίας σύμφωνα με την οποία το τουρκικό έθνος είναι πανάρχαιο και έχει συμβάλλει αποφασιστικά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Για να ανυψωθεί ακόμη περισσότερο η εθνική συνείδηση προστέθηκε και η Θεωρία Ηλίου-Γλώσσας, σύμφωνα με την οποία η τουρκική γλώσσα είναι η πρώτη ή μία από τις πρώτες γλώσσες της ανθρωπότητας. Ο σκοπός αυτών των θεωριών ήταν να αναπτυχθεί ένας αντίλογος στη δυτική επιχειρηματολογία, να ενισχυθεί η εθνική υπερηφάνεια και να νομιμοποιηθεί η  παρουσία τους στη Μικρά Ασία.

Με την ίδρυση της «Δημοκρατίας της Τουρκίας» στις 29/10/1923 αναπτύχθηκε από Τούρκους ιστορικούς, διανοούμενους και πολιτικούς η Τουρκική Ιστορική Θέση και η Θεωρία Ηλίου-Γλώσσας. Η Τουρκική Ιστορική Θέση είναι μια ερμηνεία της ιστορίας σύμφωνα με την οποία το τουρκικό έθνος είναι πανάρχαιο και έχει συμβάλλει αποφασιστικά στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Γι’ αυτό, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, όλοι οι λαοί της Ασίας ήταν Τούρκοι, άρα και κάθε αρχαίο είναι τουρκικό. Η Κεντρική Ασία είναι η κοιτίδα, η αρχική πατρίδα των Τούρκων και η Ανατολία (η Μ. Ασία) είναι η τελική πατρίδα. Έτσι, ενώ οι Τούρκοι συγγενεύουν με όλους τους λαούς της περιοχής (π.χ. Χετταίους, Λύδιους κ.α.), χωρίς να αναφέρονται οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι βέβαια, οι σύγχρονοι Έλληνες δε συγγενεύουν με κανέναν. Αυτό το έκαναν για να αναιρέσουν τη διαχρονικότητα του Ελληνικού έθνους και να τονίσουν ότι οι μόνοι απόγονοι όλων των αρχαίων λαών της Ανατολής είναι οι Τούρκοι. Για παράδειγμα στο πρώτο βιβλίο (Tarih 1) αναφέρεται: «η ομοιότητα που παρατηρείται μεταξύ των αρχαίων έργων τέχνης της Κρήτης και της Τροίας από τη μία και αυτών που βρέθηκαν στις τουρκικές περιοχές ανατολικά της Κασπίας από την άλλη αποτελεί χρήσιμη απόδειξη …», «όλες οι πηγές της ελληνικής επιστήμης, τέχνης και φιλοσοφίας προέρχονται από την ανατολική Ανατολία», «οι Αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Σκήτες τους Τούρκους … και περιέγραψαν τους Σκήτες ως το πιο πολιτισμένο έθνος», «ο λαός της Μικράς Ασίας είναι Τούρκοι των Χάτα οι οποίοι έγιναν γνωστοί με ονόματα όπως Χετταίοι κ.α. … οι αρχαιότεροι κάτοικοι είναι οι τουρκικές φυλές … αυτοί αναμίχθηκαν με τους Θράκες … οι Θράκες έχτισαν την πρώτη Τροία …».

Στον αντίποδα των απόψεων αυτών που έχουν οι Δυτικοί, οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι όλοι οι αρχαίοι λαοί ήταν Τούρκοι και αυτοί δημιούργησαν τους πολιτισμούς της Μεσογείου, οι οποίοι επηρέασαν και τους Έλληνες. Επίσης οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες.
Ελληνικές (κόκκινο) και φοινικικές (κίτρινο) αποικίες.

Οι Έλληνες αντιμετωπίζονται ως εχθροί, ως απειλή για το τουρκικό έθνος, όχι τόσο στρατιωτικά όσο γιατί υποστηρίζονται από τη Δύση. Οι Δυτικοί έχουν μια λανθασμένη γνώμη γι’ αυτούς, γιατί τους θεωρεί απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων, ενώ δεν αναγνωρίζουν το μεγαλείο και την ανωτερότητα των Τούρκων. Στον αντίποδα των απόψεων αυτών που έχουν οι Δυτικοί, οι Τούρκοι υποστηρίζουν ότι όλοι οι αρχαίοι λαοί ήταν Τούρκοι και αυτοί δημιούργησαν τους πολιτισμούς της Μεσογείου, οι οποίοι επηρέασαν και τους Έλληνες. Επίσης οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες. Συγκεκριμένα στο 1ο βιβλίο (Tarih 1) τονίζεται ότι «κακώς η ανθρωπότητα … αποδίδει τον πολιτισμό στους Έλληνες, ενώ θα έπρεπε να αναγνωριστεί η συμβολή των Τούρκων» ή «η μοναδική σχέση αυτών με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους ήταν απλώς ότι ζούσαν στην ίδια περιοχή». Ακόμη αναφέρεται ότι οι Δυτικοί έχουν αυτές τις απόψεις λόγω της σύγκρουσης του Ισλάμ με το Χριστιανισμό.

Οι Βυζαντινοί παρουσιάζονται ως «Ανατολίτες», που δε μιλούσαν ελληνικά κι ότι επέζησαν τόσους αιώνες οφείλεται στην υποστήριξη των Τούρκων. Γι’ αυτό αποφεύγεται η χρήση του όρου Yunan, το οποίο παραπέμπει στους Έλληνες. Για παράδειγμα στο Tarih 2 αναφέρεται ότι: «τη σημαντική δουλειά στο Βυζάντιο την έκαναν οι μισθοφόροι. Μεταξύ αυτών υπήρχαν Τούρκοι», «οι τουρκικές επιδρομές ξεκινούσαν από το Δούναβη», «η Ισταμπούλ δεν παρουσιάζει κάποιον ιδιάζοντα πολιτισμό», «το Βυζάντιο σαν ένας πολιτισμός ανατολίτικης καταγωγής…».

Οι Βυζαντινοί παρουσιάζονται ως «Ανατολίτες», που δε μιλούσαν ελληνικά κι ότι επέζησαν τόσους αιώνες οφείλεται στην υποστήριξη των Τούρκων. Γι’ αυτό αποφεύγεται η χρήση του όρου Yunan, το οποίο παραπέμπει στους Έλληνες.
Χάρτης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας 565 μ.Χ.

Το Οθωμανικό κράτος παρουσιάζεται ανώτερο από το Βυζαντινό, άρα η Οθωμανική περίοδος ήταν ευεργετική για όλους τους κατακτημένους λαούς (Tarih 3: «τα πλούτη που αποκτήθηκαν με τις χερσαίες και θαλάσσιες νίκες συγκεντρώνονταν στην Ισταμπούλ και έτσι η κυβέρνηση των Οθωμανών δεν έβλεπε το λόγο να φορολογήσει τους ρεαγιά»). Ο λόγος που εξεγέρθηκαν οι Έλληνες ήταν οι Δυτικοί, που τους παρότρυναν, μια και έβλεπαν τους Τούρκους ως βάρβαρους (Tarih 3: «ο Λόρδος Βύρωνας, ο οποίος δεν μπορούσε να διαμείνει στη χώρα του λόγω των πολλών σκανδάλων που είχε προκαλέσει, ήρθε στην Ελλάδα …»

Επιπλέον οι Οθωμανοί Τούρκοι γίνονταν αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, εκτός από τους Εβραίους, τουςΦαναριώτες και το Πατριαρχείο, οι οποίοι όμως ήταν ξένοι αλλά όχι Έλληνες! Για παράδειγμα στο Tarih 3 αναφέρεται: «οι Ρωμιοί Φαναριώτες προύχοντες αποτελούσαν μια πραγματική πληγή για το οθωμανικό κράτος. Αυτή η σαβούρα του Βυζαντίου … είχε θησαυρίσει παράνομα … ήταν μια συμμορία αδιευκρίνιστου περιεχομένου φυλετικά και από άποψη καταγωγής». Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι η οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετωπίζεται αρνητικά στα βιβλία, γιατί ο Κεμάλ ήθελε να οικοδομήσει ένα νέο, δυτικού τύπου, κράτος.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία (τουρκ. Osmanlı İmparatorluğu) ήταν ένα αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α” μέχρι την κατάλυσή της το 1918.

Γενικά πάντως οι Έλληνες στα σχολικά βιβλία χαρακτηρίζονται με εκφράσεις  έντονα φορτισμένες, π.χ. υποκρισία, ποταπά και χυδαία υλικά συμφέροντα. Αναφέρεται η Μεγάλη Ιδέα («Megalo Idea») και αναφέρουν τους πολέμους του 1897, τους Βαλκανικούς και του 1919-1922 ως επιβεβαίωση των επεκτατικών προθέσεων των Ελλήνων (Tarih 4: «προσπαθούν να διαδώσουν ότι οι Τούρκοι είναι βάρβαροι και ότι δολοφονούν τους Αρμένιους» … «Οι Ρωμιοί στον Πόντο σκοτώνουν τους Τούρκους και καίνε τα χωριά τους», «η Σμύρνη απελευθερώνεται στις 9 Σεπτεμβρίου 1922», «οι Έλληνες, καθώς υποχωρούν, καίνε χωριά και πόλεις», «οι Ρωμιοί της Ανατολίας δραπετεύουν μαζί με τον ελληνικό στρατό».)

Αυτές οι θεωρίες αμφισβητήθηκαν έντονα αργότερα και από Τούρκους ιστορικούς (π.χ. ο Μετέ Τουντσάι είπε ότι η Τουρκική Ιστορική Θέση είναι το αποκορύφωμα της εθνικιστικής αντίληψης) και σιγά-σιγά αποσιωπήθηκαν, ειδικά μετά το θάνατο του εμπνευστή τους Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (1938). Εγκαταλείφθηκαν αυτές οι ιστορικές απόψεις χωρίς να δηλωθεί επίσημα, γιατί ήταν έμπνευση του γενάρχη του τουρκικού κράτους και αρχίζουν να αφαιρούνται φράσεις συναισθηματικά φορτισμένες.  Αλλά η κεμαλική ιστορική κληρονομιά συνεχίζει να υπάρχει και στα σύγχρονα σχολικά εγχειρίδια.

Το 1977, μετά από μια περίοδο ηπιότερου εθνικιστικού λόγου, εμφανίζεται μία νέα θεωρία, η «Τουρκοϊσλαμική Σύνθεση», σύμφωνα με την οποία η τουρκική ταυτότητα στηρίζεται στην τουρκική/ασιατική καταγωγή και στο Ισλάμ. Έτσι αναβαθμίζεται τώρα η ισλαμική και οθωμανική παράδοση. Αυτό έγινε για να πριμοδοτηθεί το θρησκευτικό συναίσθημα του τουρκικού λαού κατά του κομμουνιστικού κινδύνου και του κουρδικού εθνικισμού.

Η επανάσταση του 1821 παρουσιάζεται ως «ελληνική ανταρσία». Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι οι Ρωμιοί ζούσαν ευτυχισμένοι, απολαμβάνοντας τα προνόμιά τους. Ήταν πλούσιοι, σχεδόν ανεξάρτητοι και ζούσαν καλύτερα και από τους Τούρκους. Αλλά οι ξένες δυνάμεις, ειδικά οι Ρώσοι, τους ξεσήκωσαν. Ο ξεσηκωμός ήταν υπεύθυνος για την αδυναμία των Οθωμανών να κάνουν μεταρρυθμίσεις.
Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλα, Θεόδωρος Βρυζάκης (1855).

Τα σχολικά βιβλία μέχρι το 1993 επαναλαμβάνουν όμως έμμεσα ότι οι Τούρκοι είναι οι ιδρυτές των μεγάλων αρχαίων πολιτισμών («οι Τούρκοι έφτασαν σ’ αυτές τις περιοχές, δίδαξαν στους λαούς του αρχαίου κόσμου πώς να καλλιεργούν, … και δημιουργήθηκαν σημαντικοί πολιτισμοί στη Μεσοποταμία, Αίγυπτο, Συρία και στην περιφέρεια του Αιγαίου»).

Από το 1994 άρχισε να γίνεται μία προσπάθεια να αφαιρεθούν  ορισμένες αρνητικές αναφορές που αφορούν τους Έλληνες. Για παράδειγμα, ενώ μέχρι τότε οι Αρχαίοι Έλληνες παρουσιάζονταν με αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως βάρβαροι, εισβολείς, χωρίς οίκτο («το 1200 π.Χ. βάρβαρες φυλές εισχώρησαν από το Βορρά στην περιοχή που στις μέρες μας λέγεται Ελλάδα. Αυτοί λεηλάτησαν, κατέστρεψαν και σκότωσαν χωρίς οίκτο τους κατοίκους. Οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν αυτές τις άγνωστες φυλές Γραικούς»), αυτά τώρα αφαιρέθηκαν από τα βιβλία.

Όμως η ύπαρξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στα σημερινά τουρκικά εδάφη προκαλεί ανασφάλεια στους γείτονες, με αποτέλεσμα, παρά τις αλλαγές, να επιμένουν στην άρνηση της ελληνικότητας των Ιώνων. Οι Ίωνες παρουσιάζονται ως ένας πολιτισμός της Μ. Ασίας, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον πολιτισμό της απέναντι όχθης του Αιγαίου («το όνομα Ίωνες δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το όνομα ΄Ελληνας -Yunan- . Ο ιωνικός πολιτισμός είναι αποτέλεσμα της πρόσμιξης των πολιτισμών της Ανατολίας και των Κρητών»). Ο Πυθαγόρας και ο Ηρόδοτος παρουσιάζονται ως κάτοικοι της Μιλήτου και του «Bodrum» και ήταν άτομα που απλώς μετέφεραν τις γνώσεις των Αιγυπτίων στους Έλληνες. Βλέπουμε δηλαδή υποβιβασμό της συμβολής των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό και αποσιώπηση της ελληνικότητας των κατοίκων και των πόλεων της Ανατολίας, αφού χρησιμοποιούν τα τουρκικά ονόματα.

Ο πόλεμος του 1919-1922 παρουσιάζεται ως «εισβολή της Σμύρνης». Οι Νεοέλληνες φέρονται ως βίαιοι εισβολείς και οι Έλληνες της Ανατολίας (Ρωμιοί- Rum) συνεργάτες του εχθρού, ένα βλαβερό στοιχείο που έλεγχε την οικονομική ζωή της χώρας.
Παρέλαση τμήματος του Ελληνικού Στρατού στην προκυμαία της Σμύρνης, 2 Μαΐου 1919.

Διαβάζοντας τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι οι Έλληνες δεν έχουν καμιά σχέση με τα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας, ενώ οι Ίωνες έχουν τόπο καταγωγής τους την Ανατολία, δηλαδή την Τουρκία. Σε βιβλίο του Λυκείου σε κάποιο σημείο γράφει ότι «… όταν η επιστήμη και η ελευθερία είχαν φτάσει στα ύψη στην Ανατολία, στην Πελοπόννησο ακόμη φρουρούσαν τις γυναίκες και ούτε καν τις επέτρεπαν να κάθονται στο τραπέζι».

Το Βυζάντιο απουσιάζει. Μικρή αναφορά γίνεται μόνο σε ότι έχει να κάνει με τις στρατιωτικές συγκρούσεις με τους Οθωμανούς. Η ιστορία 1100 χρόνων του Βυζαντίου παρουσιάζεται υποδεέστερα σε σχέση με άλλους πολιτισμούς π.χ. Χετταίοι. Στα βιβλία του Δημοτικού διαβάζουμε ότι η Ανατολία ήταν κάποτε υπό την ηγεμονία «ξένων» και ότι δεν είχε η περιοχή ιδιοκτήτες μέχρι τον ερχομό των Τούρκων. Στο βιβλίο του Γυμνασίου παρουσιάζονται οι Βυζαντινοί επιτιθέμενοι και οι Τούρκοι αμυνόμενοι. Στο βιβλίο του Λυκείου, ενώ είναι δίτομο, στο Βυζάντιο αφιερώνεται μόλις το ¼ μιας σελίδας!!!

Επίσης δεν αναγνωρίζεται η ελληνικότητα του Βυζαντίου, η δε μάχη στο Μάτζικερτ παραλληλίζεται με τον πόλεμο του 1919-1922 («η μάχη του Μάτζικερτ άνοιξε τις πόρτες της Ανατολίας στους Τούρκους … Η Μεγάλη Επίθεση τουΚ. Ατατούρκ εξασφάλισε το να μείνει η Ανατολία η πατρίδα των Τούρκων»).

Μεγάλη σημασία δίνουν και στη φυλετική καθαρότητα της Ανατολίας: «ο τοπικός πληθυσμός της Ανατολίας τον 11οαιώνα ήταν πολύ λίγος. Αυτή η μεγάλη χώρα είχε ερημωθεί σημαντικά … Σε σύντομο διάστημα οι Τούρκοι αποτέλεσαν την απόλυτη πλειοψηφία της Ανατολίας … ένα μέρος του χριστιανικού πληθυσμού μετακινήθηκε προς τα Βαλκάνια».

Η επανάσταση του 1821 παρουσιάζεται ως «ελληνική ανταρσία». Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι οι Ρωμιοί ζούσαν ευτυχισμένοι, απολαμβάνοντας τα προνόμιά τους. Ήταν πλούσιοι, σχεδόν ανεξάρτητοι και ζούσαν καλύτερα και από τους Τούρκους. Αλλά οι ξένες δυνάμεις, ειδικά οι Ρώσοι, τους ξεσήκωσαν. Ο ξεσηκωμός ήταν υπεύθυνος για την αδυναμία των Οθωμανών να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Η ανταρσία κατεστάλη, αλλά μετά την καταστροφή στο Ναβαρίνο οι ξένες δυνάμεις δημιούργησαν ένα κράτος ελληνικό, το οποίο θα παραμείνει κάτω από την προστασία της Δύσης. Έκτοτε οι Έλληνες ήταν υποστηρικτές της Μεγάλης Ιδέας και ο Πατριάρχης ήταν από τους πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας (αποκαλείται Εθνική Εταιρεία), γι’ αυτό απαγχονίζεται. Βάλλεται η Γαλλική Επανάσταση σαν αιτία δημιουργίας εθνικιστικών κινημάτων που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τους ήρωες του 1821 αναφέρονται μόνο ο Α. Υψηλάντης και ο Ι. Καποδίστριας, ως όργανα του Τσάρου. Οι Έλληνες παρουσιάζονται βίαιοι και αιμοβόροι, π.χ. στην Τριπολιτσά σκότωσαν όλους τους Τούρκους, 40000 άτομα.

Από το 1994 άρχισε να γίνεται μία προσπάθεια να αφαιρεθούν ορισμένες αρνητικές αναφορές που αφορούν τους Έλληνες. Για παράδειγμα, ενώ μέχρι τότε οι Αρχαίοι Έλληνες παρουσιάζονταν με αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως βάρβαροι, εισβολείς, χωρίς οίκτο («το 1200 π.Χ. βάρβαρες φυλές εισχώρησαν από το Βορρά στην περιοχή που στις μέρες μας λέγεται Ελλάδα. Αυτοί λεηλάτησαν, κατέστρεψαν και σκότωσαν χωρίς οίκτο τους κατοίκους. Οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν αυτές τις άγνωστες φυλές Γραικούς»), αυτά τώρα αφαιρέθηκαν από τα βιβλία. Ποσειδώνας ή Δίας, γ. 460 π.Χ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα.

Τα τουρκικά σχολικά βιβλία τους Έλληνες πλέον, μετά το 1994, μπορεί να μην τους αποκαλούν «μιγάδες», αλλά υποστηρίζεται ότι «… δεν πρέπει να συγχέουμε το λαό της σημερινής Ελλάδας με τους Γραικούς (Grec) της αρχαιότητας. Οι Αρχαίοι έμαθαν πολλά από τα φύλα της Ανατολίας και αναμίχθηκαν με αυτούς και με τουςΜακεδόνες, τους Ρωμαίους, τους Σλάβους και τους Αλβανούς. … οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν τίποτε κοινό εκτός από τη γλώσσα και ορισμένες παραδόσεις».

Ο πόλεμος του 1919-1922 παρουσιάζεται ως «εισβολή της Σμύρνης». Οι Νεοέλληνες φέρονται ως βίαιοι εισβολείς και οι Έλληνες της Ανατολίας (Ρωμιοί- Rum) συνεργάτες του εχθρού, ένα βλαβερό στοιχείο που έλεγχε την οικονομική ζωή της χώρας. Το γεγονός ότι ο ελληνικός στρατός στράφηκε προς την Άγκυρα δείχνει την πρόθεση των Νεοελλήνων να επανιδρύσουν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Γι’ αυτό και το πραξικόπημα κατά του Μακάριου το 1974.

Τέλος γίνεται αναφορά στα Δωδεκάνησα, τα οποία κακώς δόθηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις το 1947 στην Ελλάδα « … παρόλο που ήταν τόσο κοντά στα τουρκικά παράλια και μέχρι πρόσφατα ήταν μέρος τη Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Ιδιαίτερα να προσεχθεί το παρακάτω: με αφορμή τη ρήση του τελευταίου Έλληνα βασιλιά που « … τόλμησε να πει ότι κάποια μέρα θα πάρουνε την Πόλη. Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή και προσεχτικοί μέχρι αυτός ο γείτονας να εκτιμήσει την αξία των φιλικών διαθέσεων της Τουρκίας…».

Τα βιβλία από το 2000 και μετά επίσης δε διαφέρουν σημαντικά. Οι Έλληνες παρουσιάζονται με το συνήθη τρόπο, ίσως με πιο ουδέτερη γλώσσα π.χ. «ορισμένες γειτονικές χώρες προσπαθούν να εμποδίσουν τον εκσυγχρονισμό της Τουρκίας και θέλουν να επεκτείνουν τα εδάφη τους και να αποκτήσουν κυριαρχία στη θάλασσα», ή σε άλλο σημείο αναφέρεται η ανοχή των Τούρκων π.χ. «… οι Τούρκοι  εισέβαλαν στη Μ. Ασία … δεν ήθελαν να χυθεί αίμα … αλλά ο Ρωμανός Διογένης με υπεροψία επέλεξε τον πόλεμο το 1071».

Στα σύγχρονα τουρκικά βιβλία αναδεικνύονται 2 νέα θέματα, η Θράκη και η Κύπρος. Γίνεται αναφορά ότι « … οι Τούρκοι της Θράκης αντιμετωπίζουν πολιτιστικά και κοινωνικά προβλήματα …», « … η τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ που διέπραξε σφαγές αθώων Τούρκων…». Επίσης προωθείται γενική ξενοφοβία και ανησυχία, καθώς οι Δυτικές χώρες επιδιώκουν το διαμελισμό της χώρας.

Στα σύγχρονα τουρκικά βιβλία αναδεικνύονται 2 νέα θέματα, η Θράκη και η Κύπρος. Γίνεται αναφορά ότι « … οι Τούρκοι της Θράκης αντιμετωπίζουν πολιτιστικά και κοινωνικά προβλήματα …», « … η τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ που διέπραξε σφαγές αθώων Τούρκων…». Επίσης προωθείται γενική ξενοφοβία και ανησυχία, καθώς οι Δυτικές χώρες επιδιώκουν το διαμελισμό της χώρας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι μπορεί να αφαιρέθηκαν εκφράσεις και αρνητικές αναφορές, αλλά η εικόνα του Έλληνα δεν άλλαξε. Και γενικά η τουρκική ιστοριογραφία παρουσιάζει τους Έλληνες τελείως διαφορετικά από οποιαδήποτε άλλη ιστοριογραφία, πράγμα που δείχνει και την αποξένωσή της. Είναι γεγονός όμως ότι για να οικοδομηθούν καλές σχέσεις γειτονίας πρέπει να γίνει πιο ουσιαστική προσπάθεια στην κατεύθυνση της αφαίρεσης από τα σχολικά βιβλία όλων εκείνων των σημείων που παρουσιάζουν τον «άλλο» με στερεότυπα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος larousse Britannica

Ηρακλής Μήλλας «Εικόνες Ελλήνων και Τούρκων», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2003.

Σολταρίδης Συμεών «Τουρκικά σχολικά βιβλία», Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1986.

Oι χάρτες είναι από εδώ:

http://www.ezilon.com/maps/europe/turkey-maps.html

http://www.cristoraul.com/ENGLISH/readinghall/ByzantineEmpire-Door.html

Θαύμα!!!!!! Σαουδάραβες επιστήμονες ανακάλυψαν ότι: «οι γυναίκες είναι θηλαστικά, άρα έχουν ίσα δικαιώματα με τα ζώα»

Επιστήμονες από την Σαουδική Αραβία έκαναν μία «εκπληκτική» και «απροσδόκητη» ανακάλυψη, αφού… διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά και έτσι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τα ζώα.

Πρόκειται, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο Sputnik, για ένα θέμα που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, έχοντας γίνει viral, αφού οι συγκεκριμένοι Σαουδάραβες «επιστήμονες» διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες «δεν είναι πράγματα για το σπίτι αλλά θηλαστικά».

Αυτή η «ιστορική» κοινωνική ανακάλυψη από τους Σαουδάραβες είναι μία μικρή… πρόοδος στο κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα, με ακτιβίστριες να θεωρούν, όσο και αν ακούγεται περίεργο, θετική αυτή την εξέλιξη.

Πάντως η συγκεκριμένη απόφαση των Σαουδαράβων ακαδημαϊκών δεν χαροποίησε την θρησκευτική ελιτ του Βασιλείου αφού πιστεύεται ότι η «ανακάλυψη» μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικοπολιτική αναταραχή και εμπλοκές στο δικαστικό σύστημα!!! να γιατι τους βλέπουν σαν ζώα οι Εβραίοι! και τους κουβαλούν Ευρώπη! τι το καλύτερο απο ενα λαό με νοημοσύνη επίπεδου 5 άχρονου!(ΥΓ αυτό θέλουν οι Εβραίοι! μονοί τους τα έχουν πει αλλα ποιος να ψάξει; )

Εις το όνομα της Μακεδονίας: Πώς ξεκίνησαν όλα και πού βρισκόμαστε σήμερα; – Weekend Edition – NEWS247

Το WE ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορικά περιπλεγμένης υπόθεσης, από τις πρώιμες διεκδικήσεις του 19ου αιώνα έως τη διπλωματική κρίση του ’90 και από τα δάκρυα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο «ατόπημα» του Γιάννη Μουζάλα και το σήμερα. Είναι το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ ένα χαμένο παιχνίδι για την Ελλάδα;

Ηρώ Παππά

Μάρτιος 20 2016 08:05

Μετά από 25 ολόκληρα χρόνια και παρά τις όποιες προσπάθειες, το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας παραμένει ένα «ανοιχτό ζήτημα». Πώς ξεκίνησαν όλα; Πού βρισκόμαστε σήμερα; Γιατί είναι τόσο σημαντικό το όνομα των γειτόνων μας που έχει προκαλέσει διεθνείς και εσωτερικές αναταράξεις, διπλωματικές κρίσεις αλλά ακόμα και δάκρυα πολιτικών;

Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, οι λαοί που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας είχαν καταλάβει από νωρίς τη σημασία της. Σύμφωνα με τον Γιώργο Φίλη, διδάκτορα γεωπολιτικής του Πανεπιστημίου Durham της Βρετανίας, που μας βοήθησε να δούμε τι γινόταν πριν αρχίσουν οι διπλωματικές κρίσεις για το θέμα του ονόματος, οι διεκδικήσεις είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα: «Από τον 19ο αιώνα ακόμα γίνονταν αγώνες διεκδίκησης μεταξύ Τσεχίας, Βουλγαρίας και Ρουμανίας για τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, που ήταν ίσως η σημαντικότερη γεωστρατηγικά περιοχή των ευρωπαϊκών επαρχιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όταν οι Βούλγαροι διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αυξήσουν την επιρροή τους στη νότια ζώνη της Μακεδονίας (αυτή που εμείς λέμε ελληνική Μακεδονία), αποφάσισαν να μειώσουν την επιρροή του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή. Προσπάθησαν λοιπόν να δημιουργήσουν μία καινούργια ταυτότητα, αυτή που ονομάστηκε «μακεδονική», για να αρνηθούν ότι ο χώρος είναι ελληνικός. Το ελληνικό στοιχείο όμως εκεί ήταν πολύ σημαντικό, οπότε αυτό αρχικά δεν ήταν δυνατό. Ωστόσο έδωσε τροφή στους Σκοπιανούς να εκμεταλλευτούν το εν λόγω σενάριο του βουλγαρικού εθνικισμού και επεκτατισμού και να δημιουργήσουν “Μακεδονική” ή “Σλαβομακεδονική” τεχνητή ταυτότητα. Kάπως έτσι ξεκίνησε το “μακεδονικό ζήτημα”

»Όταν αργότερα, κατά τον πόλεμο, ο Τίτο απέκοψε το νότιο σημείο της Σερβίας, αυξήθηκε η ανάγκη για δημιουργία ταυτότητας σε αυτό το “μόρφωμα” της περιοχής. Η ελληνική πλευρά δεν αντέδρασε τότε όσο σθεναρά θα έπρεπε. Μεσολάβησαν τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, μία περίοδος που μπορούσε να λειτουργήσει η προπαγάνδα μέσω των σχολείων στην περιοχή… Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, το έδαφος ήταν έτοιμο. Με την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής, ο βόρειος γείτονάς μας πλέον ονόμασε τον εαυτό του «Μακεδονία». Έτσι, το απομεινάρι του βουλγαρικού αλυτρωτισμού και του γιουγκοσλαβικού επεκτατισμού που ανεξαρτητοποιήθηκε, έπρεπε κάπως να δημιουργήσει μία κρατική οντότητα. Είναι σαφές, ότι η “κόλλα” σε μία κοινωνία είναι η δημιουργία “ταυτότητας”. Χρειάζεται μία ιστορία, κάποιο ιδεολόγημα. Στην ουσία προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τον όρο “Μακεδονία”, όχι με γεωγραφικούς όρους, αλλά με εθνολογικούς».

Η μεγάλη κρίση

Το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις για την Ελλάδα όταν η τότε Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε και αναδείχθηκαν 5 ανεξάρτητα κράτη. Η Σερβία, η Κροατία, η Βόσνια-Ερζεγοβίνη, η Σλοβενία και τέλος η «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Από τον Δεκέμβριο του 1991, ο πρόεδρος της χώρας  Κίρο Γκλιγκόροφ ζητά διεθνή αναγνώριση της χώρας του ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με επιστολές του προς τους ηγέτες όλων των κρατών του κόσμου. Την αμέσως επόμενη μέρα γίνεται Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο καταλήγει σε τρία σημεία: 1) Να αλλάξει η ονομασία «Μακεδονία», 2) Να αναγνωρίσει ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας και 3) Να αναγνωρίσει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει «μακεδονική μειονότητα».

Η Ελλάδα αντέδρασε έντονα με συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις να οργανώνονται σε όλη τη χώρα. Το 1992 μάλιστα, ανεβαίνοντας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο  τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε βουρκώσει δημόσια όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους για το όνομα της Μακεδονίας.

http://news247.gr/eidiseis/weekend-edition/eis-to-onoma-ths-makedonias-pws-ksekinhsan-ola-kai-pou-vriskomaste-shmera.3964882.html

Στις αρχές του 1992 η Βουλγαρία γίνεται η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας») και έκτοτε οργανώνεται ένα μεγάλο κύμα διαδηλώσεων στην Ελλάδα. Μετά από πολιτικές διαβουλεύσεις και διακομματικές συμφωνίες, η Ελλάδα δεν αποδέχεται τη λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων, ούτε παράγωγά της. Οι δύο χώρες ξεκινούν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και η πΓΔΜ γίνεται δεκτή στα Ηνωμένα Έθνη το 1993, υπό προσωρινή ονομασία. Η πΓΔΜ αναγνωρίστηκε επίσημα με αυτή την ονομασία στις 8 Απριλίου 1993 με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Το Συμβούλιο Ασφαλείας διαπίστωσε την απειλή για την ειρήνη και ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής που προκύπτει από την μονοπώληση του ονόματος της Μακεδονίας και κάλεσε Ελλάδα και πΓΔΜ να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις για την οριστική επίλυσή του προβλήματος του ονόματος. Η υποχρέωση της διαπραγμάτευσης για το ζήτημα του ονόματος αποτυπώθηκε και στην Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ Ελλάδος και πΓΔΜ το 1995. Έτσι η ΠΓΔΜ έγινε το 181ο μέλος του ΟΗΕ και σύντομα πολλοί διεθνείς οργανισμοί όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) υιοθέτησαν αυτήν την ονομασία και συνεχίζουν να τον υιοθετούν έως σήμερα.

Με την ένταξη της πΓΔΜ, η Ελλάδα δεν απεδέχθη να αναγράφεται στην ταμπέλα του αντιπροσώπου της στα Ηνωμένα Έθνη το όνομα “Macedonia (formerYugoslavRepublic)”, ενώ από την άλλη η ΠΓΔΜ δεν απεδέχθη το «FormerYugoslavRepublicofMacedonia», διότι  έχοντας κεφαλαίο το «F..», θα μπορούσε να καθιερωθεί αυτός ο όρος. Με άλλα λόγια, η πΓΔΜ ήθελε να τονίζει την λέξη “Macedonia” και όχι την φράση “FormerYugoslav”. Τελικά ο όρος που χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα είναι «theformerYugoslavRepublicofMacedonia» ( το «f..» με μικρό), τονίζοντας έτσι το “YugoslavRepublicofMacedonia”.

Σύμφωνα με τον Γιώργο Φίλη, το ΒΕΤΟ της Ελλάδας προς τα Σκόπια το 2008 ήταν στη θετική κατεύθυνση: «Με την ενδιάμεση συμφωνία υιοθετούνται όλες οι βασικές παραδοχές με τις οποίες λειτουργούμε τα τελευταία χρόνια. Ένα κομβικό σημείο στις μετέπειτα σχέσεις μας ήταν η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008 επί πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή, όπου η ελληνική πλευρά απείλησε με ΒΕΤΟ, ώστε να μην γίνουν αποδεκτά τα Σκόπια στον Οργανισμό, κάτι που επέσυρε την μήνη των εταίρων μας στη στρατιωτική συμμαχία, αλλά επέδειξε και αποφασιστικότητα από την ελληνική πλευρά, ότι ήθελε δηλαδή να διαφυλάξει κάποια πράγματα στο συγκεκριμένο ζήτημα».

Προκλητικές κινήσεις από την ΠΓΔΜ

– Το 1997 λεωφόρος των Σκοπίων ονομάζεται λεωφόρος του «Αλέξανδρου του Μακεδόνα».

– Το 2000 το υπουργείο παιδείας της ΠΓΔΜ αλλάζει τα σχολικά βιβλία και εμφανίζει τη «Μεγάλη Μακεδονία» που έφτανε έως και την Κατερίνη, ενώ παρουσίαζαν ο Μέγας Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως απόγονος των Σλαβομακεδόνων.

– Το 2006 το αεροδρόμιο των Σκοπίων «Πέτροβετς», μετονομάζεται σε αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» και της Αχρίδας σε αεροδρόμιο «Απόστολος Παύλος»

Από τη Βουλγαρική Μακεδονία ως την Τουρκική Θράκη

Υπό ιστορικούς όρους, το ελληνικό όνομα «Μακεδονία» αναφέρεται στο κράτος και τον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων που, αδιαμφισβήτητα, είναι μέρος της εθνικής και ιστορικής κληρονομιάς της Ελλάδας και ουδεμία σχέση έχει με τους κατοίκους της ΠΓΔΜ, οι οποίοι είναι απόγονοι των Σλάβων και οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας σε πολύ μεταγενέστερο στάδιο και συγκεκριμένα τον 6ο αιώνα μ.Χ  Υπό όρους γεωγραφίας, όμως, ο όρος «Μακεδονία» αναφέρεται σε έναν ευρύτερο χώρο, ο οποίος περιλαμβάνει μέρος της επικράτειας διαφόρων Βαλκανικών χωρών (κυρίως Ελλάδος, πΓΔΜ και Βουλγαρίας).  Ωστόσο, το κύριο μέρος της γεωγραφικής Μακεδονίας απλώνεται στα όρια της αρχαίας Ελληνικής Μακεδονίας, το μεγαλύτερο τμήμα της οποίας βρίσκεται εντός ελληνικής επικράτειας.

Ο Γιώργος Φίλης εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα ονομάτων με τους υπόλοιπους γείτονες, παρόλο που χρησιμοποιούν τον όρο της Μακεδονίας ή της Θράκης: «Πάρτε για παράδειγμα τη Βουλγαρία και τις σχέσεις μας μαζί τους. Η Βουλγαρία όλο το Νότιο κομμάτι της το ονομάζει Μακεδονία. Και μάλιστα, μπορούμε να βρούμε ακόμη και κρασιά που αναφέρουν ότι φτιάχτηκαν στη Βουλγαρική Μακεδονία ή στη Βουλγαρική Θράκη. Οι Τούρκοι ονομάζουν την περιοχή στα σύνορα «Ανατολική Θράκη» κι εμείς έχουμε τη «Δυτική Θράκη», ενώ οι Βούλγαροι τη «Βόρεια Θράκη». Υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτούς τους προσδιορισμούς; Όχι. Μιλούν με γεωγραφικό προσδιορισμό, δεν εγείρουν αξιώσεις περί… «Θρακικού Έθνους».

Μήπως η ονομασία ένα χαμένο παιχνίδι για την Ελλάδα;

Το τελευταίο διάστημα, μετά και το «ατόπημα» του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα, το ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα. Γεγονός είναι ότι η ονομασία «Μακεδονία»χρησιμοποιείται πολύ συχνά από οργανισμούς, πολιτικά πρόσωπα και μερίδα του διεθνούς Τύπου. Το ερώτημα λοιπόν, μήπως η Ελλάδα έχει απλά χάσει το «παιχνίδι» και δεν το έχει καταλάβει, είναι εύλογο. Σύμφωνα με τον Γιώργο Φίλη, πάντως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

«Ακόμη κι αν όλος ο πλανήτης αποδεχτεί την πΓΔΜ ως Μακεδονία, αν δεν λάβουν από την Ελλάδα αναγνώριση σε αυτό, δεν καταφέρνουν τίποτα». Και εξηγεί: «Εξαρτώνται γεωπολιτικά αλλά και οικονομικά από την Ελλάδα. Οι εισαγωγές τους γίνονται από τη Βόρεια Ελλάδα. Σε περίπτωση κλιμάκωσης της κατάστασης τα Σκόπια έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν. Το κρατίδιο αυτό, έτσι κι αλλιώς βρίσκεται συνεχώς υπό αμφισβήτηση ως κράτος. Να υπενθυμίσω ότι ανά τακτά διαστήματα γίνονται εκτεταμένα επεισόδια και μάλιστα ένοπλα με την τοπική αλβανική κοινότητα. Επίσης, έχουν ένα άκρως επεκτατικό Κοσσυφοπέδιο στα βόρειο-δυτικά τους σύνορα, τα οποία τους δημιουργούν περισσότερη ανασφάλεια. Επίσης στην άλλη πλευρά, η Βουλγαρία, έχει κι εκείνη πρόβλημα αντίστοιχο με το δικό μας στο θέμα των Σκοπίων. Έχουν σφετεριστεί την ταυτότητα του Μεσαιωνικού Βουλγαρικού Βασιλείου. Λένε ότι ο Σαμουήλ, αυτοκράτορας της Βουλαγρίας που διατήρησε ανεξαρτησία από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν “Μακεδόνας”. Το τεχνητό λοιπόν αυτό κρατίδιο έχει πολλά προβλήματα. Η Βουλγαρία μπορεί να ήταν η πρώτη χώρα που αποδέχθηκε τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας», όμως με τον αστερίσκο του κράτους και όχι της εθνότητας. Το απλό μυθιστόρημα «ο καιρός του Βουλγαροκτόνου» αν διαβάσει κανείς, θα δει ότι η περιοχή δράσης ήταν η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Αν δεν τους «χαρίσουμε» εμείς το όνομα, δεν έχουμε χάσει τίποτα. Ο χρόνος δεν είναι ώριμος τώρα, όπως και με το Κυπριακό για να βρεθούν λύσεις σε αυτά τα ζητήματα. Έχουμε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Ο χρόνος λειτουργεί γεωπολιτικά υπέρ μας. Μας συμφέρει να λυθούν αργότερα αυτά τα ζητήματα».

* Χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από τη μελέτη του Λεωνίδα Μαρκαντωνάτου: Σχέσεις Ελλάδος – ΠΓΔΜ και το ζήτημα της ονομασίας

O Έλληνας που έφτιαξε ένα από τα πιο απροσδόκητα όπλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου | Newsbeast

O Έλληνας που έφτιαξε ένα από τα πιο απροσδόκητα όπλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Το μυστικό όπλο της Βρετανίας που θα έγερνε την πλάστιγγα του πολέμου είχε σφραγίδα ελληνική!

Ένα τροποποιημένο άρμα μάχης που θα έκανε το κατασκόταδο μέρα μεσημέρι θα μπορούσε να είναι το καλύτερο οπλικό σύστημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τον στρατάρχη των Βρετανών, Τζον Φρέντρικ Τσαρλς Φούλερ, τον εισηγητή και πιονέρο του σύγχρονου τεθωρακισμένου πολέμου.

Ο αποστρατευμένος άγγλος αρχιστράτηγος αποκάλεσε μάλιστα την αποτυχία να χρησιμοποιηθεί εγκαίρως η ελληνική δημιουργία ως «τη μεγαλύτερη γκάφα όλου του πολέμου»! Έφτασε μάλιστα μέχρι το σημείο να ισχυριστεί ότι αν οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί το είχαν εντάξει εγκαίρως στις τεθωρακισμένες μεραρχίες τους, τότε θα είχαν πατήσει τους ναζί πολύ πριν τους Σοβιετικούς.

Ο λόγος για το καινοτόμο Canal Defence Light, το εκτυφλωτικό φως του οποίου θα αποπροσανατόλιζε τον εχθρό και να έγερνε την πλάστιγγα του πολέμου προς την πλευρά των Συμμάχων. Το μυστικό όπλο του βρετανικού οπλοστασίου δεν ήταν παρά ένας πανίσχυρος προβολέας προσαρμοσμένος στον πυργίσκο του άρματος μάχης, που διέθετε ένα κλείστρο που έκανε το φως να αναβοσβήνει έξι φορές το δευτερόλεπτο.

Με φωτεινή ένταση στις 13 εκατομμύρια καντέλες (!), ο τεθωρακισμένος αυτός φακός θα έκανε το νυχτερινό πεδίο της μάχης μέρα μεσημέρι στραβώνοντας τον εχθρό και αφοπλίζοντάς τον ολότελα. Με κωδικό όνομα CDL (Canal Defence Light), το πρωτοποριακό οπλικό σύστημα ήταν πνευματικό παιδί ενός ελληνικής καταγωγής βρετανού μηχανικού, του Μαρσέλ Μιτσάκη, ο οποίος σκέφτηκε δημιουργικά για να απαλλάξει την Ευρώπη από τη ναζιστική λαίλαπα.

Ο εκτυφλωτικός προβολέας με το φως που τρεμόπαιζε θα έκανε τις κόρες των οφθαλμών των ναζί να διαστέλλονται και να συστέλλονται ακαριαία, προκαλώντας ναυτία και ζάλη. Με τους στρατιώτες εξουδετερωμένους, η εξολόθρευσή τους θα γινόταν παιχνιδάκι, γι’ αυτό και το τροποποιημένο άρμα μάχης του Marcel Mitzakis (είχε αντικαταστήσει το κανόνι με τον προβολέα) παινέθηκε τόσο από το Γενικό Επιτελείο του Βασιλικού Στρατού.

Στα δοκιμαστικά, ο τεθωρακισμένος αυτό φάρος αποδείχτηκε μάλιστα ιδιαιτέρως αποτελεσματικός, καθώς κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει με το εκθαμβωτικό φως του. Αν και η πολεμική του ιστορία δεν θα δικαίωνε τον εφευρέτη του, που το ήθελε στην εμπροσθοφυλακή για την υπεράσπιση της Βρετανίας από τις αδηφάγες χιτλερικές ορέξεις.

Το μυστικό όπλο της Αγγλίας ήταν πράγματι τόσο μυστικό που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως όφειλε, τόσο γιατί οι περισσότεροι αξιωματικοί αγνοούσαν καν την ύπαρξή του και όσοι ήξεραν ότι υπήρχε, δεν πίστεψαν ποτέ πως θα μπορούσε να αποδειχθεί αποτελεσματικό. Κι έτσι το CDL χρησιμοποιήθηκε απλώς σε κάποιες μάχες ως γιγαντιαίος φακός! Με αυτό πέρασαν οι Σύμμαχοι τον Ρήνο και με αυτό εντόπιζαν τους γερμανούς σαμποτέρ των γεφυρών.

Αν πιστέψουμε τις λαμπρές αναφορές των βρετανών επιτελαρχών για το Canal Defence Light, τότε φαίνεται να είναι μεγάλο κρίμα που δεν επιστρατεύτηκε για τον σκοπό που το ήθελε ο έλληνας μηχανικός του…

Η προϊστορία του

Η ιδέα για το CDL είχε την απίθανη καταγωγή της μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και συγκεκριμένα στην καυτή έρημο της Αιγύπτου. Η προέλαση των Γερμανών απειλούσε ανοιχτά τη Διώρυγα του Σουέζ και οι Σύμμαχοι αναζητούσαν τρόπους να την υπερασπιστούν από τις αιφνιδιαστικές νυχτερινές επιθέσεις του εχθρού. Ο στρατός είχε σκεφτεί ακόμα και να φωταγωγήσει το κανάλι, απ’ όπου πήρε εξάλλου το κωδικό όνομά του το Canal Defence Light (Φως Άμυνας Καναλιού).

Το concept της φωτιστικής επίθεσης δεν ήταν βέβαια κατά κανέναν τρόπο καινούριο, αν και με την έννοια που απέκτησε στο πλαίσιο της συζήτησής μας πρωτοδιαμορφώθηκε στο μυαλό του πλωτάρχη του Βασιλικού Ναυτικού, Oscar de Thoren, το 1915, καταμεσής του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δική του πρόθεση ήταν να προσαρμόσει δυνατούς προβολείς πάνω σε μικρά οχήματα, ώστε να μπορούν να μεταφερθούν γρήγορα όπου ακριβώς θα χρειάζονταν. Ο σκοπός δεν ήταν άλλος από το να καταστήσει τα εισερχόμενα πυρά του εχθρού παντελώς άχρηστα, καθώς το εκτυφλωτικό φως θα έπνιγε τα πάντα εντός του.

Ο de Thoren παρουσίασε την ιδέα του στους ανώτερους επιτελείς του βρετανικού στρατού τόσο το 1917 όσο και το 1922, αν και εκείνοι έμοιαζαν αδιάφοροι. Τόσο αδιάφοροι που του είπαν να προσπαθήσει να πουλήσει την ιδέα του στους Γάλλους! Ο πατριώτης αξιωματικός δεν συζήτησε βέβαια καν με τη γαλλική κυβέρνηση. Αυτό που έκανε ήταν να ιδρύσει έναν όμιλο προβληματισμού (de Thoren Syndicate) το 1933 για να συζητηθεί περαιτέρω η ιδέα του.

Διευθυντής του ομίλου τοποθετήθηκε ο ελληνικής καταγωγής Marcel Mitzakis και τεχνικός σύμβουλος ο ίδιος ο -εν αποστρατεία πια- στρατάρχης Φούλερ! Όσο για τα κονδύλια, προέρχονταν από τα ταμεία του Δούκα του Ουέστμινστερ, που μετατράπηκε σε ένθερμο οπαδό της ιδέας. Η πρώτη δοκιμή της πρωτοποριακής μηχανής έλαβε χώρα στη Γαλλία το 1934. Στα δεύτερα μάλιστα δοκιμαστικά το 1936 είχαν προσκληθεί και αξιωματούχοι του βρετανικού στρατού, οι οποίοι εντυπωσιασμένοι ζήτησαν από την παρέα μια επίδειξη του μαραφετιού της σε αγγλικό έδαφος.

Τον Φεβρουάριο του 1937, ο Μιτσάκης έκανε μια εντυπωσιακή παρουσίαση του τεθωρακισμένου προβολέα του στο Επιτελείο Στρατού και σύντομα του παρήγγειλαν τρία πρωτότυπα για περαιτέρω δοκιμαστικά. Ο έλληνας μηχανικός αντιμετώπισε ωστόσο πολλαπλά προβλήματα με τη μαζική παραγωγή της δημιουργίας του και καθυστέρησε σε βαθμό εξοργιστικό: η τελική δοκιμή δεν θα λάμβανε χώρα πριν από τις 7 Ιουνίου 1940!

Δέκα μέρες αργότερα, το βρετανικό ΓΕΣ ανέλαβε εσπευσμένα την παραγωγή του project μέσω της κατασκευής 300 τροποποιημένων πυργίσκων-προβολέων.

Πώς δούλευε

Ο στάνταρ πυργίσκος των βρετανικών αρμάτων μάχης (Matilda και Churchill κυρίως) αντικαταστάθηκε από τον ολότελα θωρακισμένο πυργίσκο του Μιτσάκη, που έφερε προβολέα 12,8 εκατομμυρίων καντέλων αλλά και πολυβόλο για την άμυνά του. Το εκτυφλωτικό φως, μηχανικό επίτευγμα στον καιρό του, προερχόταν από μια λυχνία τόξου άνθρακα, η οποία τροφοδοτούνταν από γεννήτρια 9,5KW, που έπαιρνε ζωή από βοηθητική μηχανή. Παραβολικά κάτοπτρα αναλάμβαναν κατόπιν να διαθλάσουν τη φωτεινή δέσμη, επιτρέποντας ταυτοχρόνως την προστασία της φωτεινής πηγής πίσω από θωράκιση.

Το εκτυφλωτικό φως του CDL δημιουργούσε «σκοτεινά τρίγωνα» γύρω του, επιτρέποντας έτσι να καμουφλάρονται παραδοσιακά άρματα μάχης και στρατιώτες, οι οποίοι παρέμεναν πρακτικά αθέατοι στον εχθρό. Ταυτοχρόνως, χρωματιστά φίλτρα στον προβολέα έδιναν στο λευκό φως άλλες αποχρώσεις: το μπλε φως, για παράδειγμα, έδινε την ψευδαίσθηση πως το CDL ήταν μακρύτερα. Όταν μάλιστα δύο CDL συνδυάζονταν, τότε το αποτέλεσμα ήταν ακόμα πιο αποδοτικό: η δέσμη που αναβόσβηνε δεν επέτρεπε στα μάτια του εχθρού να προσαρμοστούν στις συνθήκες φωτός ή σκότους, προκαλώντας ναυτία, ζάλη, ανισορροπία, προσωρινή τύφλωση και γενικό αποπροσανατολισμό.

Το μόνο μειονέκτημα του πυργίσκου ήταν ότι όταν προσαρμοζόταν στα άρματα μάχης του βρετανικού στρατού, τα Matilda και Churchill συγκεκριμένα, τότε το τανκ έχανε το κανόνι του. Το 1943 ο Μιτσάκης έλυσε το πρόβλημα χρησιμοποιώντας το ολοκαίνουριο αμερικανικό Μ3 Grant, στο οποίο προσαρμοζόταν εύκολα ο πυργίσκος του με ελάχιστες τροποποιήσεις, επιτρέποντας στο τεθωρακισμένο να κρατήσει το κανόνι του.

Όλο αυτό τον καιρό, το πρόγραμμα παραγωγής των CDL ήταν μυστικότατο. Στα δοκιμαστικά μάλιστα της νέας προσαρμογής του στο M3 σε πεδίο μάχης της Σκοτίας, ο στρατιωτικός επιτελάρχης έγραψε στην αναφορά του πως η συσκευή ήταν «ιδιαιτέρως αβέβαιη ώστε να μετατραπεί στο βασικό όπλο μιας εισβολής».

Παρά τις φειδωλές κριτικές του 1943, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του φωτός που τρεμόπαιζε καθιστούσε το CDL ιδιαιτέρως αποτελεσματικό, καθώς ανάμεσα στα άλλα ήταν πρακτικά αδύνατο να εντοπίσεις την ακριβή θέση του οχήματος. Σε σχετική δοκιμή, ένα άρμα μάχης εξοπλισμένο με CDL πλησίασε επικινδύνως κοντά στο αντιαρματικό, οι χειριστές του οποίου δεν μπορούσαν καν να το πλησιάσουν με τις άσφαιρες βολές τους! Ήταν όμως και το άλλο: η θωράκιση μπροστά από τον προβολέα επέτρεπε την απρόσκοπτη λειτουργία του ακόμα και όταν βαλλόταν επανειλημμένως από σφαίρες. Τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να το ανακόψει, καθώς ακόμα και οι κανονιές των αρμάτων μάχης δεν μπορούσαν να το πλήξουν, μιας και δεν το εντόπιζαν επακριβώς.

Η πολεμική του δράση

Τελικά, περισσότερα από 300 άρματα μάχης (Matilda, Churchill και Grant) τροποποιήθηκαν καταλλήλως για να φιλοξενήσουν το CDL, το οποίο λογιζόταν τώρα από την ηγεσία του βρετανικού στρατού ως το όπλο που θα άλλαζε την ισορροπία των δυνάμεων στο Δυτικό Μέτωπο μετά την Απόβαση στη Νορμανδία. Παρά τις εμφατικές διακηρύξεις όμως, τα CDL παρέμειναν εν πολλοίς παροπλισμένα!

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι για τον πρόωρο θάνατό τους. Κατά πρώτον, ήταν η απόλυτη μυστικότητά του, η οποία εμπόδισε την όποια εκπαίδευση χειριστών στη λειτουργία του. Ταυτοχρόνως, όσοι σχεδίαζαν τις τακτικές μάχης δεν το είχαν καν ακούσει ή αγνοούσαν τι μπορούσε να κάνει: «Ακόμα και οι στρατηγοί που έπρεπε να το έχουν χρησιμοποιήσει, δεν ξέρουν τι μπορεί να κάνει», παραπονιόταν στις αναφορές του ο εφευρέτης του Marcel Mitzakis. Αλλά ακόμα και αυτοί που το είχαν ακούσει (ακούσει, όχι δει!), δεν ήταν δυνατόν να πιστέψουν ότι μια δέσμη φωτός θα μπορούσε να αφοπλίσει την καλοκουρδισμένη γερμανική πολεμική μηχανή. Μόνο ο στρατάρχης Φούλερ εκτιμούσε το μυστικό όπλο που θα άλλαζε τον συσχετισμό δυνάμεων, αν και ήταν μόνος εναντίον όλων και μακριά από θέσεις ευθύνης πια…

Εντέλει, μόλις πέντε βρετανικές και δύο αμερικανικές διμοιρίες εκπαιδεύτηκαν με πάσα μυστικότητα στη χρήση του CDL. Οι δύο μάλιστα από τις πέντε βρετανικές μονάδες ξαποστάλθηκαν με το απόρρητο όπλο στην Αίγυπτο, αν και δεν έγινε ποτέ γνωστό γιατί δεν το χρησιμοποίησαν στη μάχη. Ενδεχομένως να ευθύνεται ότι κανείς ανώτερος αξιωματικός δεν το γνώριζε κι έτσι δεν το εμπιστευόταν. Κάποια ξαποστάλθηκαν στην Άπω Ανατολή για να συνδράμουν την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ κατά της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, αν και ποτέ δεν επιστρατεύτηκαν κατά των Ιαπώνων.

Ξέρουμε πάντως ότι η ομολογουμένως ανατρεπτική ιδέα του Μιτσάκη επιστρατεύτηκε στη διέλευση του Ρήνου το 1945, πιθανότατα όμως ως απλός προβολέας νυκτός και όχι ως όργανο αποπροσανατολισμού του εχθρού. Οι ΗΠΑ υιοθέτησαν την ανατρεπτική ιδέα του Μιτσάκη και άλλα 500 τανκ M3 τροποποιήθηκαν καταλλήλως το 1943, παίρνοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού την κωδική ονομασία «T10 Shop Tractors». Αν και επίσης δεν είδαν ποτέ πεδίο μάχης. Η συντριπτική πλειονότητα των αγγλικών και αμερικανικών μονάδων παρέμεινε παροπλισμένη στην Ουαλία και τη Σκοτία.

Σύμφωνα με κάποιες πηγές, το CDL μπορεί να χρησιμοποιήθηκε με τον τρόπο που το ήθελε ο εφευρέτης του μόνο μεταπολεμικά, στις περιπέτειες των Βρετανών στην Ινδία, αν και αυτές ακόμα οι αναφορές ελέγχονται για την αλήθεια τους.

Η μετατροπή του φωτός σε μη φονικό πολεμικό όπλο, η πνευματική παρακαταθήκη του A.V.M. Mitzakis δηλαδή, έμελλε να γνωρίσει αργότερα μεγάλη απήχηση, όταν το strobe light έπαιξε τελικά τον ρόλο που δεν γεύτηκε η λυχνία τόξου άνθρακα του δαιμόνιοι έλληνα μηχανικού…

”Παν-Ευρώπη”: Μια απόδειξη γιατί η μαζική μετανάστευση είναι ίσως ένα προμελετημένο σχέδιο – Τελευταία Έξοδος

Ποτέ ένας λαός δεν αγκάλιασε τον πολιτικό και πολιτιστικό του αφανισμό με τέτοιο εφησυχασμό όπως οι κάτοικοι της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Αυστραλίας. 

Μην κατευθύνετε τη δυσαρέσκεια σας στους μετανάστες οι οποίοι απλώς προσπαθούν να βρουν καλύτερες συνθήκες.

Κατευθύνετε το θυμό σας στους πολιτικούς και πολιτιστικούς μας ηγέτες οι οποίοι, ως εντολοδόχοι των κεντρικών τραπεζιτών, είναι αποικιοκράτες και προδότες.

Το παρακάτω άρθρο είναι μετάφραση Ιταλικού άρθρου που δημοσιεύθηκε αρχικά στην ιστοσελίδα Identità.

(με επεξεργασία και πρόσθετες πληροφορίες από το ‘Off The Record’)

Το σχέδιο Coudenhove-Kalergi: Η Γενοκτονία των Λαών της Ευρώπης

Η μαζική μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο, τα αίτια του οποίου εξακολουθούν να κρύβονται έξυπνα από το σύστημα, και η πολυπολιτισμική προπαγάνδα προσπαθεί να την παρουσιάσει ψευδώς ως αναπόφευκτη. Με αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να αποδείξουμε μια για πάντα, ότι αυτό δεν είναι ένα αυθόρμητο φαινόμενο. Αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο που σχεδιάστηκε γύρω από ένα τραπέζι και προετοιμαζόταν για δεκαετίες, για να καταστρέψει εντελώς το πρόσωπο της ηπείρου.

Η Παν-Ευρώπη

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένας από τους βασικούς εμπνευστές της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν επίσης ο άνθρωπος που σχεδίασε το σχέδιο γενοκτονίας των λαών της Ευρώπης. Πρόκειται για ένα σκοτεινό πρόσωπο, του οποίου η ύπαρξη είναι άγνωστη στις μάζες, αλλά η ελίτ τον θεωρεί ως τον ιδρυτή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το όνομά του είναι Richard Coudenhove Kalergi. Ο πατέρας του ήταν ένας Αυστριακός διπλωμάτης που ονομαζόταν Heinrich von Coudenhove-Kalergi (με συνδέσεις με τη βυζαντινή οικογένεια των Καλλέργηδων) και η μητέρα του, η Γιαπωνέζα Mitsu Aoyama. Ο Kalergi, χάρη στις στενές επαφές του με όλους τους ευρωπαίους αριστοκράτες και πολιτικούς, εξαιτίας των σχέσεων του άρχοντα-διπλωμάτη πατέρα του, και κινούμενος πίσω από τα παρασκήνια, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κατάφερε να προσελκύσει τους πιο σημαντικούς αρχηγούς κρατών στο σχέδιό του, καθιστώντας τους υποστηρικτές και συνεργάτες για το «εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Το 1923 ίδρυσε την «Πανευρωπαϊκή» κίνηση στη Βιέννη (εδώ η επίσημη ιστοσελίδα σήμερα), που στόχευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, που βασίζεται σε μια ομοσπονδία εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα ήταν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Μεταξύ των πρώτων οπαδών, συμπεριλαμβανόντουσαν οι Τσέχοι πολιτικοί Tomáš Masaryk και Edvard Beneš και ο τραπεζίτης Max Warburg, ο οποίος επένδυσε τα πρώτα 60.000 μάρκα. Ο Αυστριακός καγκελάριος Ignaz Seipel και ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας, Karl Renner, ανέλαβαν την ευθύνη για την καθοδήγηση της «Πανευρωπαϊκής» κίνησης. Αργότερα, Γάλλοι πολιτικοί, όπως οι Léon Bloum, Aristide Briand, Alcide De Gasperi, κλπ θα προσφέρουν τη βοήθειά τους.

Με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε και το «Πανευρωπαϊκό» κίνημα αναγκάστηκε να διαλυθεί, αλλά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Kalergi, χάρη στην ξέφρενη και ακούραστη δραστηριότητα και την υποστήριξη του Ουίνστον Τσώρτσιλ, της εβραϊκής μασονικής Στοάς B’nai B’rith και μεγάλων εφημερίδων όπως η New York Times, το σχέδιο καταφέρνει να γίνει αποδεκτό από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η CIA αναλαμβάνει αργότερα την ολοκλήρωση του έργου.

Ο συγγραφέας Eustace Mullins μας παρέχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες στο βιβλίο του ”The World Order: A Study in the Hegemony of Parasitism”, Κεφάλαιο 8:

”Την 1η Μαΐου 1776, ο Adam Weishaupt εξέδωσε περαιτέρω οδηγίες στους Ιλουμινάτι της Βαυαρίας, «Εργαζόμαστε πρώτα απ ‘όλα να φέρουμε στην Ένωσή μας όλους τους καλούς και γνωστούς συγγραφείς. Αυτό φανταζόμαστε θα είναι το πιο εύκολο να γίνει, δεδομένου ότι πρέπει να αντλήσουν προφανές όφελος από αυτό. Δίπλα σε τέτοια άτομα επιδιώκουμε να κερδίσουμε τους διευθυντές και τους γραμματείς των Ταχυδρομικών Γραφείων, προκειμένου να διευκολυνθεί η αλληλογραφία μας». Η οικογένεια Tasso της Μπολόνια, αργότερα Thurn και Taxis, απέκτησε τον έλεγχο των ταχυδρομικών γραφείων και την εργασία πληροφοριών στην Ευρώπη και κράτησε αυτήν την εξουσία για πέντε αιώνες. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι ομάδες εμφανίστηκαν ως φιλανθρωπικοί οργανισμοί ή για τις καλές τέχνες, οι στόχοι της αναρχίας ήταν κρυμμένοι σε όλες τις προσπάθειές τους. Στον εικοστό αιώνα, κορυφώθηκαν με την Κοινωνία των Εθνών, των Ηνωμένων Εθνών, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων, το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, τα θεμέλια, και μια σειρά από μικρότερες ομάδες.

Το κίνημα της Παν-Ευρώπης του Κόμη Coudenhove-Kalergi, με την ισχυρή υποστήριξή του από τους διεθνείς χρηματοδότες και αριστοκράτες, εκπροσωπήθηκε στις ΗΠΑ από το Αμερικανικό του υποκατάστημα, που ιδρύθηκε από τον Χέρμπερτ Χούβερ και τον συνταγματάρχη House, οι οποίοι δημοκοπούσαν τις ΗΠΑ για την επικύρωση της Κοινωνίας των Εθνών (ο πρόδρομος του ΟΗΕ). Ο Coundenhove Kalergi αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ότι είχε χρηματοδοτηθεί από τους Ρόθτσιλντς και τους Warburgs, και στις ΗΠΑ, από τον Paul Warburg και Bernard Baruch. Ήταν συνδεδεμένος με τις οικογένειες Thurn και Taxis. Ο παππούς του, ο Κόμης Francis Coudenhove-Kalergi, Πρέσβης της Αυστρίας στο Παρίσι, είχε παντρευτεί την Μαρί Καλλέργη το 1850. Ήταν μία από τις πλουσιότερες κληρονόμους στην Ευρώπη, απόγονος του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά. Το 1300, όταν η Βενετία ήταν η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή της Μεσογείου, ο Αλέξιος Καλλέργης είχε υπογράψει Συνθήκη, η οποία έκανε την Κρήτη κυριαρχία της Βενετίας. Ένας πρόσφατος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Εμμανουήλ Τσουδερός, ήταν ένας Καλλέργης.” (μπορείτε να βρείτε όλο το βιβλίο εδώ ή να το κατεβάσετε σε pdf εδώ)

Η ουσία του σχεδίου Kalergi

Στο βιβλίο του «Praktischer Idealismus» (Πρακτικός Ιδεαλισμός), ο Kalergi δείχνει ότι οι κάτοικοι των μελλοντικών “Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης” δεν θα είναι οι άνθρωποι της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά ένα νέο είδος, προϊόντα της επιμειξίας. Δηλώνει με σαφήνεια ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να διασταυρωθούν με τους Ασιάτες και με έγχρωμες φυλές, δημιουργώντας έτσι ένα πολυεθνικό κοπάδι χωρίς ποιότητα και εύκολα ελεγχόμενο από την άρχουσα ελίτ.

Ο Kalergi διακηρύσσει την κατάργηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και, στη συνέχεια, την εξάλειψη των εθνών με τη χρήση εθνοτικών αυτονομιστικών κινημάτων και τη μαζική μετανάστευση. Προκειμένου η Ευρώπη να ελέγχεται από μια ελίτ, θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε μια ομοιογενή μικτή φυλή Μαύρων, Λευκών και Ασιατών. Ποιά είναι αυτή η ελίτ όμως; Ο Kalergi είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός για το θέμα αυτό:

Ο άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μιγάδας. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και των προκαταλήψεων. Η Ευρασιατική-νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, παρόμοια στην εμφάνιση με τους Αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την πολυμορφία των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων. Αντί της καταστροφής του Ευρωπαϊκού Ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, παρά τη θέλησή της, εκλέπτυνσε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τους στο μελλοντικό καθεστώς τους ως ηγετικό έθνος μέσω αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι που διέφυγαν από το Γκέτο-Φυλακή, έγιναν η πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Έτσι, η παρηγορητική περίθαλψη που δόθηκε από την Ευρώπη, δημιούργησε μια νέα φυλή αριστοκρατών. Αυτό συνέβη όταν η Ευρωπαϊκή φεουδαρχική αριστοκρατία συνετρίβη εξαιτίας της απελευθέρωσης των Εβραίων [οφείλεται στις ενέργειες που έγιναν από τη Γαλλική Επανάσταση].

Η ψυχολογία (ή μήπως ψυχοπαθολογία;) του Kalergi που μπορεί ίσως να εξηγήσει τις ιδέες του, εντοπίζεται μάλλον στην δική του προσωπική εμπειρία ως απόγονος μικτών οικογενειών και αποτυπώνεται πολύ χαρακτηριστικά από τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Whittaker Chambers, ο οποίος αναφέρει: “Οι Coudenhoves ήταν μια εύπορη οικογένεια της Φλάνδρας, που κατέφυγε στην Αυστρία κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Οι Καλλέργηδες ήταν μια εύπορη ελληνική οικογένεια από την Κρήτη. Η γραμμή πέρασε περαιτέρω με τους Πολωνούς, τους Νορβηγούς, Βάλτες, Γάλλους και Γερμανούς, αλλά δεδομένου ότι οι οικογένειες ήταν επιλεκτικές, καθώς και κοσμοπολίτικες, ο υβριδισμός ήταν σταθερά επιτυχής.“

Ο Kalergi στη σημερινή εποχή

Αν και κανένα βιβλίο δεν αναφέρει τον Kalergi, οι ιδέες του είναι οι κατευθυντήριες αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πεποίθηση ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αναμιχθούν με Αφρικανούς και Ασιάτες, για να καταστραφεί η ταυτότητά μας και να δημιουργηθεί μια ενιαία φυλή μιγάδων, είναι η βάση όλων των κοινοτικών πολιτικών που στοχεύουν στην προστασία των μειονοτήτων. Όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά εξαιτίας των οδηγιών που εκδόθηκαν από το αδίστακτο καθεστώς που μηχανεύεται τη μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία.

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Coudenhove-Kalergi απονέμεται κάθε δύο χρόνια για τους Ευρωπαίους που έχουν διαπρέψει στην προώθηση αυτού του εγκληματικού σχεδίου. Μεταξύ εκείνων που τιμήθηκαν με ένα τέτοιο βραβείο είναι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Herman Van Rompuy.

Η Ευρωπαϊκή Κοινωνία Coudenhove-Kalergi έχει απονείμει στην καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ το Ευρωπαϊκό Βραβείο για το 2010.

Στις 16 Νοεμβρίου του 2012 τιμήθηκε ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Herman Van Rompuy με το Ευρωπαϊκό βραβείο Coudenhove-Kalergi για το 2012 κατά τη διάρκεια ειδικής συνεδρίασης που πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη, για τον εορτασμό των ενενήντα χρόνων του πανευρωπαϊκού κινήματος.

Η υποκίνηση σε γενοκτονία, αποτελεί επίσης τη βάση για τις συνεχείς εκκλήσεις των Ηνωμένων Εθνών, που απαιτεί να δεχόμαστε εκατομμύρια μετανάστες για να βοηθήσει με τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων στην Ε.Ε. Σύμφωνα με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2000 στην Έκθεση για το «Τμήμα Πληθυσμού» (Population division) των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, υπό τον τίτλο «Μετανάστευση αντικατάστασης: Μια λύση στη μείωση και γήρανση του πληθυσμού», η Ευρώπη θα χρειαστεί μέχρι το 2025, 159 εκατομμύρια μετανάστες.

Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί πώς μπορεί να υπάρξει τέτοια ακρίβεια σχετικά με τις εκτιμήσεις της μετανάστευσης, αν και δεν ήταν ένα προμελετημένο σχέδιο. Είναι βέβαιο ότι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων θα μπορούσε εύκολα να αντιστραφεί με τα κατάλληλα μέτρα για τη στήριξη των οικογενειών.

Αντ’ αυτού όμως, εντελώς ‘τυχαία’, όλες οι χώρες που αυτή τη στιγμή έχουν μεγάλο πρόβλημα υπογεννητικότητας αντιμετωπίζουν και τεράστιο πρόβλημα εισροής παράνομων μεταναστών – η Ιταλία είναι ”μια χώρα που πεθαίνει” σύμφωνα με την Ιταλική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, στη Βρετανία οι Άγγλοι θα είναι μειονότητα σε λιγότερο από 10 χρόνια στο ίδιο τους το έθνος σύμφωνα με την Βρετανική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, και η Ελλάδα είναι τέταρτη στον κόσμο σε ρυθμό μείωσης πληθυσμού σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

Είναι εξίσου σαφές ότι η συμβολή των ξένων γονιδίων δεν προστατεύουν τη γενετική μας κληρονομιά, αλλά επιτρέπουν την εξαφάνισή τους. Ο μοναδικός σκοπός αυτών των μέτρων είναι να στρεβλώσουν πλήρως τους ανθρώπους μας, ώστε να μετατραπούν σε μια ομάδα ανθρώπων χωρίς εθνική, ιστορική και πολιτισμική συνοχή. Με λίγα λόγια, οι πολιτικές του σχεδίου Kalergi ήταν και εξακολουθούν να είναι, η βάση των επίσημων κυβερνητικών πολιτικών που αποσκοπούν στην γενοκτονία των λαών της Ευρώπης, μέσω της μαζικής μετανάστευσης.

O G. Brock Chisholm, πρώην διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (OMS), αποδεικνύει ότι έχει μάθει το μάθημα του Kalergi καλά, όταν λέει: «Αυτό που οι άνθρωποι σε όλα τα μέρη πρέπει να κάνουν είναι να περιορίσουν τις γεννήσεις και να προωθήσουν μικτούς γάμους (μεταξύ διαφορετικών φυλών), αυτό έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια ενιαία φυλή σε ένα κόσμο που θα κατευθύνεται από μια κεντρική αρχή.”

Τα ΜΜΕ, έχουν το δικό τους ρόλο στην προώθηση αυτού του πλάνου. Το 2014 το National Geographic δημοσίευσε μια σειρά φωτογραφιών για την εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής, προβλέποντας ότι ”τα χρόνια που έρχονται οι διαφυλετικές σχέσεις θα έχουν αυξητικές τάσεις και στο τέλος η ανθρώπινη φυλή θα είναι ένα αμάλγαμα διαφορετικών εθνικοτήτων”.

Συμπέρασμα

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, το σχέδιο Kalergi φαίνεται να υλοποιείται πλήρως. Αντιμετωπίζουμε σύντηξη της Ευρώπης με τον Τρίτο Κόσμο. Ο διαφυλετικός γάμος παράγει κάθε χρόνο χιλιάδες νέους μιγάδες: «Τα παιδιά του Kalergi». Υπό τη διπλή πίεση της παραπληροφόρησης και την ανθρωπιστική αποβλάκωση, που προωθείται από τα ΜΜΕ, οι Ευρωπαίοι διδάσκονται να αποκηρύξουν την καταγωγή τους, να απαρνηθούν την εθνική τους ταυτότητα.

Οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να μας πείσουν ότι το να αρνούμαστε την ταυτότητά μας, είναι μια προοδευτική και ανθρωπιστική πράξη, ότι ο «ρατσισμός» είναι λάθος, επειδή θέλουν όλοι μας να είμαστε τυφλοί καταναλωτές. Είναι απαραίτητο, τώρα περισσότερο από ποτέ, να αντιμετωπίσουμε τα ψέματα του συστήματος, να αφυπνίσουμε το επαναστατικό πνεύμα των Ευρωπαίων. Ο καθένας πρέπει να δει αυτή την αλήθεια, ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ισοδυναμεί με γενοκτονία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, η εναλλακτική λύση είναι η εθνική αυτοκτονία.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Η απονομή του βραβείου Coudenhove-Kalergi στον Πρόεδρο Van Rompuy

Στις 16 Νοεμβρίου 2012, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Herman Van Rompuy, τιμήθηκε με το βραβείο Coudenhove-Kalergi, κατά τη διάρκεια ειδικής διάσκεψης στη Βιέννη, για τον εορτασμό 90 χρόνων του πανευρωπαϊκού κινήματος. Το βραβείο απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε κορυφαίες προσωπικότητες για την εξαιρετική συμβολή τους στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ένας καθοριστικός παράγοντας που τον βοήθησε να κερδίσει το βραβείο ήταν ο ισορροπημένος τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος Van Rompuy εκτέλεσε τα καθήκοντα του στη νέα θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το οποίο ιδρύθηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας. Χειρίστηκε αυτόν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο ηγετικό και συντονιστικό ρόλο με πνεύμα αποφασιστικότητας και συμφιλίωσης, ενώ έμφαση δόθηκε επίσης στην επιδέξια διαιτησία του επί ευρωπαϊκών θεμάτων και την αδιάλειπτη δέσμευση για στις Ευρωπαϊκές ηθικές αξίες.

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο κ. Van Rompuy περιέγραψε την ενοποίηση της Ευρώπης ως έργο ειρήνης. Η ιδέα αυτή, η οποία ήταν και ο στόχος της εργασίας του Coudenhove-Kalergi, μετά από 90 χρόνια εξακολουθεί να είναι σημαντική. Το βραβείο φέρει το όνομα του Count von Richard Nicolaus Coudenhove-Kalergi (1894-1972), φιλόσοφος, διπλωμάτης, εκδότης και ιδρυτής του Πανευρωπαϊκού Κινήματος (1923). Ο Coudenhove-Kalergi ήταν ο πρωτοπόρος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και διέδωσε την ιδέα μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης με τη δουλειά του.

Μεταξύ των νικητών του βραβείου, η Ομοσπονδιακή Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ (2010) και ο Πρόεδρος της Λετονίας Vaira Vike-Freiberga (2006), περιλαμβάνονται.

ΠΗΓΗ: offtherecord

nikola tesla: Η κορύφωση της δόξας και η προσπάθεια χαρακτηρισμού του ως τρελού

Το διάστημα 1890-1891 ο Τέσλα έδωσε δεκάδες διαλέξεις για το εναλλασσόμενο ρεύμα και τη χρήση του. Το 1891 ο Τέσλα εφηύρε το πηνίο Τέσλα (Tesla coil). Το 1892 ο Τέσλα έλαβε μήνυμα ότι η μητέρα του πεθαίνει οπότε βρήκε ευκαιρία να δώσει σειρά διαλέξεων στο Λονδίνο και να γνωριστεί με τη βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας και ύστερα στο Παρίσι. Στη συνέχεια πήγε να επισκεφθεί την ετοιμοθάνατη μητέρα του και μετά πήγε στο Βελιγράδι όπου τον βράβευσε ο βασιλιάς και η Σέρβικη Βασιλική Ακαδημία. Το 1892 έως το 1903 ο Τέσλα αγωνιζόταν να αποδείξει ότι η εκπομπή και λήψη ραδιοκυμάτων ήταν δική του εφεύρεση καθώς στηριζόταν σε 13 δικές του πατέντες και όχι του Ιταλού Μαρκόνι. Τελικά ο Τέσλα δικαιώθηκε το 1940, ενώ αναγνωρίστηκε ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου το 1955. Παράλληλα τη νύχτα της 1η Μαΐου του έτους 1893 στη Διεθνή Έκθεση του Σικάγο, ο Γκρόβερ Κλήβελαντ, ο 24ος πρόεδρος των Η.Π.Α., φωταγώγησε την πόλη του Σικάγου με λάμπες που λειτουργούσαν με εναλλασσόμενο ρεύμα. Στο περίπτερο του Τέσλα και του Γουέστινχαουζ στην έκθεση επικρατούσε πανηγυρικό κλίμα.
Το 1895 ο Ρέντγκεν με τη βοήθεια του Τέσλα μπορούσε να παινευτεί ότι εφεύρε τις ακτίνες Χ και έτσι η φήμη του Τέσλα εκτοξεύτηκε. Κατόπιν δήλωσε ότι είχε καταγωγή από εξωγήινους πολιτισμούς, πράγμα που συνάδει με τη σημερινή θεωρία της πανσπερμίας του σύμπαντος.
Το 1898 ισχυρίστηκε δημιουργώντας και χρησιμοποιώντας μια συσκευή τηλεγεωδυναμικής ήταν υπεύθυνος για μικρό σεισμό που συνέβη στη Νέα Υόρκη. Σήμερα γνωρίζουμε πως η πρόκληση σεισμών με ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς (EMP ή ΗΜΠ) είναι όντως εφικτή. Εκείνη την περίοδο, η φήμη του Τέσλα στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλου εφευρέτη ή επιστήμονα στη λαϊκή συνείδηση, αλλά λόγω της εκκεντρικότητάς του και των περίεργων και θεωρούμενων ως εξωφρενικών ισχυρισμών του για τις δυνατότητες της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης να βοηθήσουν την εκτόξευση του ανθρώπινου πολιτισμού σε άλλη κλίμακα, τελικά εξοστρακίστηκε σαν τρελός επιστήμονας. Από το 1898 έως το 1903 ο Τέσλα άλλαξε αρκετούς χρηματοδότες ενώ είχε αποτραβηχτεί σε πειράματα για τη λεγόμενη «ελεύθερη ενέργεια» στο Κολοράντο Σπρίνγκς (Colorado Springs) και στο Λόνγκ Άιλαντ (Long Island), για τα οποία δε γνωρίζουμε πολλά και τα οποία διακόπηκαν εντελώς ξαφνικά λόγω παύσης χρηματοδότησης όταν αποκάλυψε στο χρηματοδότη του J. P. Morgan ότι η ελεύθερη ενέργεια θα μοιραζόταν δωρεάν. Έως το 1910 ο Τέσλα είχε ξεχαστεί ή παραγκωνιστεί λόγω των νέων εφευρέσεων και θεωριών των αδερφών Ράιτ, των Κιουρί και του Αϊνστάιν και της εμμονής του Νικολά να θεωρεί τον εαυτό του και τις εφευρέσεις του υπαίτιους για την έκρηξη στη Τουγκούσκα. Από το 1915 έως το 1917 κέρδισε πολλές διακρίσεις από διάφορες ακαδημίες αλλά έχασε την ευκαιρία να προταθεί για Νόμπελ φυσικής από τον Έντισον.

Το 1916 νέα κόντρα ξεκίνησε στους κόλπους των φυσικών από τους οπαδούς της θεωρίας του Τέσλα, κυματική θεωρία, εναντίον των οπαδών της θεωρίας του Αϊνστάιν, ατομική θεωρία. Από το 1918 έως το 1922 κατοχύρωσε διάφορες πατέντες και ευρεσιτεχνίες για τη μηχανική των υγρών οι οποίες αγοράστηκαν από διάφορες εταιρίες για να τις εμπορευματοποιήσουν. Το 1924 ο Τέσλα ισχυρίστηκε ότι είχε εφεύρει την περιβόητη «ακτίνα θανάτου», ένα υπερόπλο ικανό να καταστρέψει μεγάλες εκτάσεις δηλαδή εως και 10000 αεροπλάνα σε απόσταση 200 μιλιών, ενώ επίσης ισχυρίστηκε ότι αυτό ήταν υπεύθυνο για την έκρηξη στην Τουγκούσκα, φυσικά οι δημοσιογράφοι και ο επιστημονικός κόσμος τον περιγέλασαν ενώ μέχρι σήμερα οι μελετητές εντάσσουν αυτή την εφεύρεση στο τομέα των ανεξήγητων φαινομένων και γεγονότων. Σήμερα η προσπάθεια αποκρυπτογράφησης μέρους των θεωριών και ανακαλύψεων του Τέσλα γίνεται με συστήματα όπως το Haarp. Το 1926, όταν έγινε 70 χρονών, τα πανεπιστήμια του Βελιγραδίου και του Ζάγκρεμπ τον εξέλεξαν ως επίτιμο διδάκτορα.

Η ευζωνική στολή διηγείται την ιστορία της | Ελλάδα | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΕΛΛΑΔΑ 18.03.2016 : 13:08

Η ευζωνική στολή διηγείται την ιστορία της

ΓΙΩΤΑ ΜΥΡΤΣΙΩΤΗ

• 

Σαράντα έγχρωμες αναπαραστάσεις της ευζωνικής στολής από τον ζωγράφο και ενδυματολόγο Γιάννη Μυλωνά και τη συλλογή Χαΐτογλου παρουσιάζονται, από τις 21 Μαρτίου, στην αίθουσα Τιμών της Προεδρικής Φρουράς, ξεδιπλώνοντας χρονικά και ενδυματολογικά την ιστορική διαδρομή της «εθνικής μας φορεσιάς» από το 1821 έως τις μέρες μας.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Σύμβολο της λεβεντιάς, της γενναιότητας και της αντίστασης, ταυτισμένη με τον «πολιτισμό της ανταρσίας», της νεότερης Ελλάδας, η ευζωνική στολή έχει τη δική της γοητευτική ιστορία. Την «έγραψαν» οι ευ-ζωσμένοι κλέφτες και αρματολοί, Πελοποννήσιοι και Σουλιώτες, γνωστοί και άγνωστοι επαναστάτες. Οι επίλεκτοι λόχοι της Επανάστασης του 1821. Οι φουστανελοφόροι Ελληνες στρατιώτες του βρετανικού πεζικού (1810). Οι Μανιάτες και οι Ρουμελιώτες στρατιώτες του Ελαφρού Πεζικού (1837-1838), οι οροφύλακες (1838-1854) και οι στρατιώτες της ελληνικής λεγεώνας στην Κριμαία (1854). Οι εύζωνοι «Μυλωνάδες» (οπλισμένοι με τυφέκιο Μυλωνάς, 1874-77). Τα τάγματα ευζώνων του ελληνικού βασιλείου (Γεωργίου Α΄, 1868), του ελληνικού πεζικού που έδωσαν μάχες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο.

Οι μακεδονομάχοι (1904), οι καβάσηδες (φρουροί-φύλακες) των ελληνικών προξενείων (1904), οι σερδάρηδες (χωροφύλακες) του Αγίου Ορους (1906), οι Σαμιακοί χωροφύλακες (1912), οι εύζωνοι της ανακτορικής φρουράς (1914), του λόχου φρουράς του Πρόεδρου της Δημοκρατίας (1924-1935), του συντάγματος φρουράς Αθηνών (1938-1941), ο Κωνσταντίνος Κουκίδης στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Και ενώ, αυτές τις ημέρες, μαθητές, λαϊκοί χορευτές και παρελαύνοντες ξεσκονίζουν φουστανέλες, φέσια και τσαρούχια για τις επετειακές εκδηλώσεις του 1821, οι «εύζωνες», ως το ύψιστο τιμητικό άγημα της χώρας, που φόρεσαν κατά καιρούς διάφορες παραλλαγές της ευζωνικής στολής, έχουν την τιμητική τους στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Σαράντα έγχρωμες αναπαραστάσεις της ευζωνικής στολής από τον ζωγράφο και ενδυματολόγο Γιάννη Μυλωνά ξεδιπλώνουν χρονικά και ενδυματολογικά την ιστορική διαδρομή της «εθνικής μας φορεσιάς» από το 1821 ώς τις μέρες μας, σε μια έκθεση που εγκαινιάζεται την ερχόμενη Δευτέρα στην αίθουσα Τιμών της Προεδρικής Φρουράς.

Τα έργα ανήκουν στις ιδιωτικές συλλογές των Αλέξανδρου και Λένας Χαΐτογλου, που συλλέγουν συστηματικά και επίμονα μερικές από τις πιο γοητευτικές ψηφίδες της ελληνικής Ιστορίας. Στην έκθεση που στήθηκε με την καθοριστική αρωγή του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα (σε επιμέλεια Βασίλη Νικόλτσιου – Σταυρούλας Μαρογένη), ζωγραφιές και κείμενα απεικονίζουν με ευκρίνεια την ανέλιξη της φουστανέλας, τις παραλλαγές της ευζωνικής στολής, τις συνθήκες κάτω από τις όποιες σχεδιάστηκαν.

Πώς μια φορεσιά, χωρίς να έχει περάσει από επιδέξια χέρια σχεδιαστών μόδας ή ενδυματολόγων της εποχής, έχει καθιερωθεί ως η εθνική στολή των Ελλήνων; «Από τον ίδιο τον λαό. Ο Ελληνας του μόχθου και της καθημερινότητας, ο αγωνιστής της επανάστασης, ο καπετάνιος ήταν αυτός που ανέδειξε τούτη τη φορεσιά βαθμιαία σε εθνική στολή», αναφέρει στο λεύκωμα ο Αλέξανδρος Χαΐτογλου. Από την Ελληνική Επανάσταση ώς το έπος του ‘40, η ευζωνική στολή ανακάμπτει διαρκώς. Προσαρμόζεται ανάλογα με τον τόπο, εξελίσσεται, εναρμονίζεται με τον χώρο ή τις εποχές. «Η κατατάλευκη φουστανέλα με τις μύριες πτυχώσεις γίνεται ένα με την αρχαία ελληνική κληρονομιά, «δένει» με το πολιτιστικό απόθεμα της πατρίδας».

Τους ιστορικούς σταθμούς της ευζωνικής φορεσιάς αναλύουν η Στ. Μαρογένη, επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας, και ο ζωγράφος Γιάννης Μυλωνάς. Πιάνουν το νήμα από τη χιλιοδιπλωμένη «λερή φουστανέλα που λευτέρωσε την Ελλάδα» των ορεσίβιων πολεμιστών (λερή γιατί στις πτυχές καθάριζαν τα μαχαίρια, τα γιαταγάνια και τα χαρμπιά), τους μεταγενέστερους συμβολισμούς σε κάθε εξάρτημα (400 πτυχώσεις όσες τα χρόνια της σκλαβιάς, λευκό της θυσίας των υπόδουλων Ελλήνων), την εξέλιξή της, την καθιέρωσή της ως επίσημης ευζωνικής στολής το 1888 και ως επίσημου ενδύματος της ανακτορικής φρουράς (μπλε ντουλαμάς) το 1914, για να φθάσουν στην «εκσυγχρονισμένη» σημερινή επίσημη στολή της προεδρικής φρουράς (2011), των Κρητών και Ποντίων ευζώνων, των πεζικάριων φρουρών των συνόρων.

Σταθμό στην καθιέρωση της φουστανέλας ως ενδυμασίας που χαρακτήριζε το ελληνικό έθνος αποτέλεσε η πράξη του βασιλιά Οθωνα να απεικονιστεί το 1836 ως φουστανελάς. Ηταν η αρχή μιας εξιδανικευμένης εικόνας, καλλιεργημένης από λογοτέχνες (Βαλαωρίτης, Κρυστάλλης) και λόγιους (Ανδρέας Ρηγόπουλος), ο εύζωνος να ταυτιστεί στην ελληνική Ιστορία με την έννοια του ήρωα και να περάσει στη συνείδηση των Ελλήνων ώς τις μέρες μας.

​​Η έκθεση «Ευζωνική στολή» εγκαινιάζεται τη Δευτέρα 21 Μαρτίου στην αίθουσα Τιμών της Προεδρικής Φρουράς. Διάρκεια έως 3 Απριλίου.

Έντυπη

Τυμβωρύχοι των Σκοπίων & εγχώριοι ιερόσυλοι

Τυμβωρύχοι των Σκοπίων & εγχώριοι ιερόσυλοι

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα πως πάρα πολλοί αποκαλούν τα Σκόπια «Μακεδονία». Πρώτα απ΄ όλα οι ίδιοι οι τυμβωρύχοι των Σκοπίων που επιχειρούν να κλέψουν απροκάλυπτα αρχαία ιστορία και βέβαια οι επιπόλαιοι, εγχώριοι ιερόσυλοι.

Σε όλους συνιστούμε ένθερμα, αφού διαβάσουν πρώτα το βιογραφικό του  Βρετανού Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης  Robin Lane Fox και βεβαιωθούν πως δεν είναι ένας από τους καθηγητές «της πλάκας»  που συνήθως χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί για την προπαγάνδα τους, μετά να ακούσουν πως χαρακτηρίζει τις αστειότητες των Σκοπιανών αλλά και όλων των ανιστόρητων σε ολόκληρο τον κόσμο που «τους λένε Μακεδονία».

 .

Νίκολα Γκρούεφσκι: Ο Ερντογάν των Σκοπίων

 .

Για όσους «ξεχνούν» ή απλά δεν γνωρίζουν, ευχαρίστως να θυμηθούμε μαζί την ουσία της μονόπλευρης και αυθαίρετης πρόκλησης των Σκοπιανών που ονειρεύονται πως είναι οι «αυθεντικοί Μακεδόνες», όπως ακριβώς οι Τούρκοι φίλοι τους ονειρεύονται την ανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Όπως είναι γνωστό, η FYROM  (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) είναι δημιούργημα τουΣτρατάρχη Τίτο, αμέσως μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με την πλήρη υποστήριξη του Στάλιν.

Ο κομμουνιστής ηγέτης, δημιούργησε, στα πλαίσια της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας ένα «κρατίδιο» στην ευρύτερη περιοχή του Άνω Αξιού με πρωτεύουσα τα Σκόπια και το ονόμασε «Μακεδονία», παρ΄ όλο που κάλυπτε μόνο το 37% της συνολικής γεωγραφικής περιοχής που λέγεται Μακεδονία, αφού το 51% της περιοχής ανήκει στην Ελλάδα, το 11% στην Βουλγαρία και το 1% στην Αλβανία.

Η ενέργεια αυτή φαινομενικά αποτελούσε μια καθαρά «εσωτερική» υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας με την ίδια έννοια που υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής 15 «Αρακαδίες», 10 «Σπάρτες» και …11 «Αθήνες»!

Τα πράγματα βέβαια στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο αθώα. Ο Τίτο ήθελε να κατασκευάσει μια εθνότητα την οποία θα πότιζε με το «εθνικό όραμα» ολόκληρης της Μακεδονίας δημιουργώντας μια υποθήκη καθαρά επεκτατική και αλυτρωτική σε βάρος όλων των γειτόνων της που μοιραζόταν την μεγάλη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Για να το πετύχει έπρεπε να δημιουργήσει ένα «εικονικό παρελθόν» που θα ενέπνεε τις μελλοντικές γενεές.

Έτσι, από το 1954 έβαλε σε εφαρμογή ένα άριστα οργανωμένο προπαγανδιστικό σχέδιο με κατασκευασμένες θεωρίες για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο τις οποίες υποστήριζαν «καθηγητές» με διδακτορικά διπλώματα ίδιας αξίας με αυτό που έδωσαν πρόσφατα στην Σμύρνη οι Τούρκοι στον Έλληνα πρωθυπουργό. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να δημιουργηθούν σταδιακά καινούργιες γενιές πολύ φανατισμένων ανθρώπων που πίστεψαν στα παραμύθια των διάφορων «καθηγητών» αποκτώντας «ιερές» ψευδαισθήσεις.

Αυτή ακριβώς η απόλυτα πετυχημένη στρατηγική  του Τίτο δημιούργησε ουσιαστικά την σημερινή κατάσταση: Όταν το 1991 ξεπρόβαλλε, μέσα από το θολό τοπίο του εμφυλίου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, η  «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» εξασφαλίζοντας πολύ ισχυρές πλάτες, δεν άφησε καμία απολύτως πρόκληση που να μην κάνει απέναντι στην Ελλάδα:

Χάρισε μόνη της, στον εαυτό της, το όνομα ολόκληρης της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, τύπωσε και μοίρασε ανά τον κόσμο χάρτες που περιλαμβάνουν και την αρχαία Μακεδονία, δηλαδή την Ελλάδα, τύπωσε και μοίρασε χαρτονομίσματα με τον Λευκό Πύργο, το έμβλημα της Θεσσαλονίκης – της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδος, έστησε αγάλματα του Μεγάλου Αλέξανδρου σε διάφορα σημεία με τον ισχυρισμό πως είναι ο «πρόγονός» τους, δημιούργησε σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας, το σύμβολο που βρέθηκε πάνω στον τάφο του Φιλίππου στην Βόρεια Ελλάδα κ.ο.κ.ε.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1991 μέχρι σήμερα, οι καλοί μαθητές του Τίτο σημείωσαν σημαντικές επιτυχίες: Τέθηκαν υπό την «υψηλή προστασία» της μεγαλύτερης υπερδύναμης του πλανήτη μας, εξασφάλισαν «αναγνώριση» από δεκάδες χώρες του κόσμου (η Τουρκία ήταν πρώτη και καταϊδρωμένη) και άρχισαν να αισθάνονται αρκετά ισχυροί ώστε να θέτουν με θρασύτητα και θέμα «Μακεδονικής μειονότητας» μέσα στην Ελλάδα !!!

Η Ελλάδα αντέδρασε θέτοντας «Βέτο» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και μπλόκαρε κάθε προοπτική ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιχειρώντας να προσγειώσει κάπως απότομα τους ψευτο-Μακεδόνες οι οποίοι αποτελούν ένα κράμα Σλάβων, Αλβανών, Αθίγγανων και Σέρβων, παρά την απροκάλυπτη αντίθεση της Αμερικής που θέλει να υποστηρίξει με κάθε μέσο το νέο «υποκατάστημα» που δημιούργησε στην Βαλκανική.

.

Ολοσέλιδη καταχώριση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού στις ΗΠΑ (2008)

.

Με τον γενικό τίτλο «Τι υπάρχει μέσα σε ένα όνομα;» και υπότιτλο «Πρόκληση περιφερειακής σταθερότητας», μια ολοσέλιδη καταχώριση που εκπονήθηκε από το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού και δημοσιεύτηκε στις μεγαλύτερες εφημερίδες των ΗΠΑ το 2008, εξηγεί απλά και κατανοητά την ουσία του προβλήματος.

Η ολοσέλιδη αυτή καταχώριση περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες, ένα χάρτη και μια φωτογραφία. Ας τα δούμε αναλυτικά:

Η πρώτη ενότητα έχει τίτλο : «Γιατί το Μακεδονικό θέμα είναι ευαίσθητο και περίπλοκο;» Η εξήγηση που ακολουθεί είναι αποκαλυπτική: «Ο όρος «Μακεδονία» δεν συνδέεται αποκλειστικά με συγκεκριμένο κράτος. Χρησιμοποιείτο ανέκαθεν για να χαρακτηρίσει μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της οποίας το 51% περίπου ανήκει στην Ελλάδα, το 37% στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, το 11% στην Βουλγαρία και 1% στην Αλβανία. Η επιλογή ενός μόνο κράτους να μονοπωλήσει το όνομα «Μακεδονία» – το μεγαλύτερο τμήμα του οποίου βρίσκεται εκτός των συνόρων του– δεν ανταποκρίνεται ούτε σε γεωγραφική ούτε σε πολιτική πραγματικότητα και φυσικά δεν συνεισφέρει στην σταθερότητα των Βαλκανίων.»

Η δεύτερη ενότητα έχει τίτλο: «Γιατί η Ελλάδα αντιτίθεται στο όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας;» Και ακολουθεί η εξήγηση: «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή απλά «Μακεδονία» δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα αφού δεν διακρίνει την νέα αυτή χώρα από τη βόρεια ελληνική περιοχή της Μακεδονίας, ή από τα μέρη της ευρύτερης Μακεδονίας τα οποία ανήκουν στην Βουλγαρία και την Αλβανία. Επί πλέον, το γεγονός αυτό συνδέεται με το επιχείρημα της ενοποίησης της «Μεγάλης Μακεδονίας» – μια στρατηγική που χάραξαν οι Στάλιν και Τίτο και την οποία ακολουθεί η ηγεσία της FYROM στις μέρες μας! Το όνομα συνεπώς συνδέεται με μια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα και προβλέπει εδαφικές αξιώσεις σε περιοχές της Ελλάδος οι οποίες εδώ τρεις χιλιετίες διατηρούν Ελληνική εθνική συνείδηση και συνδέεται επίσης με απέραντο πόνο και βάσανα των ανθρώπων της περιοχής αυτής».

Η τρίτη ενότητα έχει τίτλο «Γιατί η Ελλάδα ευνοεί ένα σύνθετο όνομα;» Και εξηγεί: «Η Ελλάδα,  αντίθετα από την ΠΓΔΜ έχει κάνει μεγάλα βήματα για την επίλυση του προβλήματος του ονόματος υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και έχει διανύσει μέχρι σήμερα την μισή διαδρομή για να βρεθεί μια λύση. Έχει καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και έχει δείξει κατανόηση να εξετάσει ένα όνομα όπως «Βόρεια Μακεδονία», η οποία περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» αλλά συμπληρώνει ένα επίθετο ώστε να το διακρίνει από την ελληνική επαρχία με το ίδιο όνομα. Αυτό είναι συνετό, λογικό και δίκαιο και για τις δύο πλευρές. Μια λύση win-win και για τις δύο πλευρές».

Η τέταρτη ενότητα έχει τίτλο «Γιατί ήρθε η ώρα να τερματιστεί η διαμάχη;». Και εξηγεί: «Σήμερα οι συνθήκες για να επιτευχθεί μια λύση είναι καλύτερες από ποτέ. Η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM). Η Ελλάδα υποστηρίζει τους στόχους της FYROM να ενταχθεί στο NATO και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά πρέπει πρώτα να επιλυθεί το κρίσιμο αυτό πρόβλημα. Συμμαχίες και συνεργασίες ενθαρρύνονται μόνο μεταξύ χωρών που διαθέτουν καλή θέληση, αμοιβαία εμπιστοσύνη και καλές σχέσεις γειτονίας».

Ο χάρτης έχει τίτλο «Η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας» και απεικονίζει με απλό και κατανοητό τρόπο την παρουσία τριών εκ των τεσσάρων χωρών που έχουν τμήματα της γεωγραφικής αυτής περιοχής (51% Ελλάδα, 37% Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας,  11% Βουλγαρία – η Αλβανία που κατέχει το 1% εμφανίζεται χωρίς να αναφέρεται).

Η φωτογραφία απεικονίζει τον πρωθυπουργό της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας να καταθέτει στεφάνι σε ένα μνημείο στο οποίο υπάρχει σημαία που περιλαμβάνει εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας.

Η λεζάντα της φωτογραφίας είναι αποκαλυπτική: «Σκόπια, Φεβρουάριος 2008. Ο Πρωθυπουργός της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας Nikola Gruevski καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του εθνικού ήρωα Georgi Delchev στο οποίο έχει προστεθεί ένας χάρτης με τίτλο «Μεγάλη Μακεδονία».

Ο χάρτης περιλαμβάνει ένα σημαντικό τμήμα της Βόρειας Ελλάδος, συμπεριλαμβανομένης της δεύτερης σε μέγεθος Ελληνικής πόλης, της Θεσσαλονίκης, καθώς και την χερσόνησο της Χαλκιδικής. Το τμήμα αυτό είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το 30% της γεωγραφικής έκτασης της Ελλάδος, ενός 55χρονου μέλους του ΝΑΤΟ. Μπορεί αυτό να αποτελεί συμπεριφορά ενός φίλου και μελλοντικού συμμάχου;»

.

Εικονικό μουσείο Μέγας Αλέξανδρος | Μουσείο Βασιλικών Τάφων των Αιγών – Βεργίνα

 .

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπορεί στις μέρες μας ο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλας να αποκαλεί «κατά λάθος» τα Σκόπια «Μακεδονία», μπορεί ακόμα ο σύμβουλος του πρωθυπουργού (και πρώην δημοσιογράφος της Αυγής)  Ματθαίος Τσιμιτσάκης να γράφει στο twitter πως τα Σκόπια «όλοι Μακεδονία τα λένε».

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα πως πάρα πολλοί αποκαλούν τα Σκόπια «Μακεδονία». Πρώτα απ΄ όλα οι ίδιοι οιτυμβωρύχοι των Σκοπίων που επιχειρούν να κλέψουν απροκάλυπτα αρχαία ιστορία. Μετά όλοι όσοι δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν (και δεν γνωρίζουν), είτε επειδή δεν τους ενδιαφέρει το θέμα, είτε επειδή είναιαμόρφωτοι, είτε επειδή είναι ανιστόρητοι. Και βέβαια οι επιπόλαιοι, εγχώριοι ιερόσυλοι στους οποίους λογικά θα έπρεπε να ρωτήσει κανείς «Καλά αφού δεν ήξερες, γιατί δεν ρώταγες;».

Σε όλους πάντως ανεξαιρέτως συνιστούμε ένθερμα, αφού διαβάσουν πρώτα το βιογραφικό του  Βρετανού Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης  Robin Lane Fox και βεβαιωθούν πως δεν είναι ένας από τους καθηγητές «της πλάκας» που συνήθως χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί για την προπαγάνδα τους, μετά να ακούσουν πως χαρακτηρίζει τις αστειότητες των Σκοπιανών αλλά και όλων των ανιστόρητων σε ολόκληρο τον κόσμο που «τους λένε Μακεδονία».

Και βέβαια ας έχουν υπ΄ όψη ότι ο Βρετανός καθηγητής της Οξφόρδης Robin Lane Fox, όπως και δεκάδες άλλοιέγκριτοι αρχαιολόγοι και επιστήμονες ιστορικοί, σίγουρα δεν ούτε «εθνικιστές», ούτε «πατριδοκάπηλοι» – ακόμα και για τους μπαχαλάκηδες!

.

Σημαντική σημείωση: Προσθέστε και την δική σας φωνή στην παγκόσμια εκστρατεία για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης! Υπογράψτε την έκκληση εδώ! Μετά την υπογραφή της έκκλησης (το αργότερο μέχρι τον Ιούλιο 2016) κάντε κλικ στις ενδείξεις Facebook, Twitter, E–Mail ώστε να διαδώστε την έκκληση σε γνωστούς και φίλους! Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ.

Σελίδες Ιστορίας και Επιστήμης: Βοτάνια και κομπογιαννίτες

Βοτάνια και κομπογιαννίτες

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Εμπειρικοί γιατροί και γιατροσόφια καταγράφονται στη λαογραφική παράδοση όλης της Ελλάδας. Φαίνεται όμως ότι η γη της Ηπείρου με την πλούσια και καλά προστατευμένη χλωρίδα της λειτούργησε ως κοιτίδα της εμπειρικής «ιατρικής». Σε συνδυασμό, πάντα, με την ευφυή παρατήρηση και την, ανεξάντλητη μέσα στο χρόνο, ζήτηση για «ίαση», «γιατρειά» και λιγότερο πόνο.

ΑΝΑΦΟΡΕΣ
«Καλός γιατρός πουλώ ζωή, ποιος θέλει, ποιος θα πάρει; Ήρθε ο μέγας γιατρός. Ήρθε ο εξοχότατος, ο μέγας χειρουργός». Με αυτό το πάνδημο και πανηγυρικό καλωσόρισμα, μέσα σε χαλασμό από τυμπανοκρουσίες, ζουρνάδες και χλιμιντρίσματα, έμπαιναν στα χωριά οι βικογιατροί, ή αλλιώς ματσουκάδες, ή σακουλαραίοι ή (στην πιο διάσημη ονομασία τους) κομπογιαννίτες. Οι εμπειρικοί αυτοί «γιατροί» μαρτυρούνται για πρώτη φορά στην Ελλάδα γύρω στα 1670. Από τον θαυμασμό των πρώτων περιηγητών για τις ικανότητές τους οι κομπογιαννίτες και οι πρακτικές τους άρχισαν σταδιακά να περιέρχονται στη λαϊκή χλεύη. Όμως τα «μαγικά» τους βοτάνια επιβίωσαν στην ελληνική γη, χρησιμοποιούμενα άλλοτε ως παραϊατρικά σκευάσματα και καμιά φορά ακόμα και ως συστατικά της φαρμακευτικής βιομηχανίας.
Τους βικογιατρούς ή κομπογιαννίτες του Ζαγοριού εντοπίζει στις περιηγήσεις του ο Πουκεβίλ, στα τέλη του 18ου αιώνα. Τον εντυπωσιάζουν οι ικανότητές τους, καθώς και ο τρόπος που μπολιάζουν την τέχνη τους από γενιά σε γενιά: «Οι πατέρες μεταβιβάζουν στα παιδιά τους ή και σε μαθητές που προσκολλώνται σε αυτούς ως υπηρέτες, την πρακτική μερικών χειρουργικών εργασιών… με τέτοια επιτυχία και επιδεξιότητα, ώστε μπορούν να εκπλήξουν και τους πιο ικανούς χειρουργούς. Διακρίνονται προ πάντων στις περισφιγμένες κήλες ή στις κήλες που έγιναν ενοχλητικές εξαιτίας του βάρους των. Άλλοι ξέρουν να χειρουργούν τον καταρράκτη δια πιέσεως και οι πιο ικανοί χρησιμοποιούν λιθοτομία. Αναφέρω πράγματα που είδα. Οι αμαθείς χειρουργοί του Ζαγοριού δεν δημι9ουργούν περισσότερα θύματα από όσα πολλοί σημερινοί πτυχιούχοι επιστήμονες».
Εξίσου τολμηρός, ο Γάλλος αρχαιολόγος Αλμπέρ Ντιμάν, αρκετά χρόνια αργότερα, καταγράφει με ισχυρή δόση συμπάθειας τους βικογιατρούς. Στο βιβλίο του «Οι Βούλγαροι» (1811) αναφέρει: «Μεταξύ των Ελλήνων της Ηπείρου, οι καλοί ιατροί είναι άξιοι ιδιαίτερης μνείας. Όλοι ανήκουν στο διαμέρισμα του Ζαγοριού. Η βαθιά αυτή κοιλάδα, που χάνεται στους απότομους κρημνούς της Πίνδου, ξέφυγε από τις εισβολές. Εκεί ζει, διεσπαρμένη σε 20 περίπου χωριά, μια πολύ αμιγής κοινότητα που αξιώνει ότι διατηρεί από πολλούς αιώνες τη γνώση ιατρικών βοτάνων. Οι δόκτορες αυτοί αποτελούν κάποιο είδος αδελφότητας… στην οποία ο γιος διαδέχεται τον πατέρα. Όλη τους η επιστήμη μεταβιβάζεται προφορικά. Διέρχονται την Τουρκία, όπου τιμούνται πολύ και συλλέγουν εκεί ικανές ποσότητες χρημάτων. Πάντοτε ως αίσιο συμβάν εκλαμβάνεται όταν σε κάποιο χωριό ακούεται το πρωί στους δρόμους, ξένη φωνή που αναφωνεί: ‘Προσέλθετε πάντες οι νοσούντες, ιδού έχετε μεταξύ σας τον περίφημο ιατρόν του Ζαγορίου’». Σε υποσημείωση του βιβλίου του προχωρεί μάλιστα και στην εξής σύσταση: «Οι ιστορικοί της ιατρικής των Ελλήνων θα έκαναν καλά να σπουδάζουν τις συνταγές των εμπειρικών»!

Πανοραμική άποψη σ’ ένα κλάδο του φαραγγιού του Βίκου

ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ, ΟΜΠΡΕΛΕΣ, ΡΑΒΔΙΑ, ΑΛΟΓΑ ΚΙ ΕΠΩΜΙΔΕΣ
Οι κομπογιαννίτες της εποχής φορούσαν «μαύρη μαλλιαρή σεγκούνα, περιέδεναν δε με πράσινη ταινία την εις δασείς πλοκάμους κυμαίνουσα χαίτη τους επί της οποίας έθεταν σαμουροκάλπακο και επί του βραχίονα έθεταν οζώδη ράβδο εξ ου και αποκλήθηκαν ματσουκάδες». Σύμφωνα με άλλες πηγές (Κωσταλέξης) στους βικογιατρούς «επιτρεπόταν να φορούν ποικιλόχρωμα φορέματα να φέρουν αλεξιβρόχιο (ομπρέλα) και να εισέρχονται έφιπποι στα χωριά»!
Μακριά μαλλιά δεμένα σε κόμπο, ομπρέλες, ραβδιά, έφιππη πανηγυρική είσοδος και βεβαίως σακούλες ανά χείρας. Γι’ αυτό άλλωστε οι βικογιατροί απαντώνται και ως σακουλαραίοι. Τα βότανα που μάζευαν (από τη χαράδρα του Βίκου) τα κουβαλούσαν μέσα σε σάκους. Με αυτούς περιφέρονταν στα χωριά, σ’ αυτούς τους σάκους επίσης, πάλι κατά τον Πουκεβίλ, κρατούσαν έπειτα την κήλη που αφαιρούσαν από κάποιον ασθενή. Φούσκωναν μετά τους σάκους και τους ανέμιζαν κρεμασμένους σ’ ένα καλάμι για επίδειξη. «Να ο μεγάλος γιατρός, ο μεγάλος κηλοθεραπευτής, ο εξοχότατος σπασογιατρός (ορθοπεδικός) που έχει τόσους σάκους από κήλες, περίφημα χειρουργημένες», αναφωνούσαν κατόπιν αυτοδιαφημιζόμενοι.
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για την ετυμολογία του ονόματός τους. Η ονομασία «κομπογιαννίτης» μπορεί να προήλθε είτε γιατί χρησιμοποιούσαν κόμβους (ρίζες βοτάνων) για θεραπευτικούς σκοπούς: κόμπος + έγιανα= Κομπογιαννίτης, είτε γιατί οι γιατροί από τα Γιάννενα μετέφεραν τα βότανα δεμένα σε κόμπους στο μαντήλι τους. Σύμφωνα με άλλη άποψη, η ονομασία ενδέχεται να προήλθε είτε από την κορδέλα που έδεναν κόμπο στα μαλλιά τους είτε κι από το ρήμα «κομπώνω», δηλαδή εξαπατώ. Στην περίπτωση αυτή, το δεύτερο συνθετικό (-γιαννίτης) δηλώνει απλώς την καταγωγή (τα Γιάννενα) ή προέρχεται από το υγιαίνω και γράφεται με ένα ν (-γιανίτης). Θεράπευαν επίσης με άνθη, φύλλα και κοτσάνια από βότανα, που μάζευαν κατά προτίμηση από το φαράγγι του Βίκου. Από εκεί το δεύτερο όνομά τους: Βίκος + γιατρός = Βικογιατρός. Φαίνεται πάντως ότι ακόμα και στον περίεργο κόσμο των κομπογιαννιτών υπήρχαν διαβαθμίσεις αξιοπιστίας. Οι «καλογιατροί», σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς, ήταν εντελώς απατεώνες. Γράφει ο ιστορικός Κωνσταντίνος Σάθας σε άρθρο του (1883) με τίτλο «Η ιατρική εν Ελλάδι»: «Οι αρειμάνιοι ούτοι αγύρτες είναι ως επί το πλείστον Ιταλοί ή Επτανήσιοι». Ο Σάθας περιγράφει ότι φορούν (α) επωμίδες, οι οποίες «ανεμιζόμεναι κροταλίζουν επί των δίκην παρασήμων επικείμενων μεταλλικών κομβίων», (β) μικρά υποδήματα «περισφιγγόμενα δια θεατρικών κροσσιών και στενών παντελονιών ποικιλμένων δια σιριτιών» έτσι που μοιάζουν «προς Ισπανούς ταυρομάχους»! Αλλά το χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός καλογιατρού ήταν «το αριστοτεχνικώς ξυρισμένο αυτού πρόσωπον, το οποίον κωμικώς μορφάζον ανεδύετο εντός περιλαιμίου ως κεφαλής χελώνας εξερχόμενης και εισερχόμενης εν των οστράκων αυτής».

Κοίτη του ποταμού Βοϊδομάτη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΜΟ…
Τα «κατορθώματα» των κομπογιαννιτών πέρασαν γρήγορα στη λογοτεχνία και το ιστορικό διήγημα: Σ’ ένα τέτοιο[1] αναφέρεται η περίπτωση ήρωα της Επανάστασης που τραυματίζεται στην προσπάθειά του να ανατινάξει μια τουρκική φρεγάτα στη Μεθώνη. Ο παθών εμφανίζεται κατόπιν να ζητάει απεγνωσμένα τον «Γιαννιώτη του» (δηλαδή τον κομπογιαννίτη του) και να απορρίπτει κάθε άλλη ιατρική φροντίδα. Διηγείται ο τραυματίας πυρπολητής:
«Ο καπετάν Κριεζής είπε και με άλειψαν με σπίρτο. Την άλλη μέρα το ποδάρι μου νταβούλι. Κάναμε πανιά για την Ύδρα, με έβγαλαν έξω σ’ ένα σπίτι, με έριξαν στο κρεβάτι. Την ίδια μέρα ένας Εγγλέζος ήρθε και είδε το ποδάρι μου. Σε λίγο τον βλέπω και έρχεται με μια κασετίνα και μέσα ένα πριόνι.
-Βρε σκυλί αθεόφοβο, να μου κόψεις το ποδάρι μου ήρθες; Και παίρνω κάτω από το προσκέφαλό μου δυο πιστόλες που είχα και τον σημαδεύω τον Εγγλέζο,… άφησε κασετίνες και πριόνια και φευγιό!…
-Βρε Στρατή, θα πεθάνεις βρε, σαν δεν αφήσεις να σου κόψουν το ποδάρι.
Κάλλιο να πεθάνω, καπετάνιο μου, παρά να ζω μισός πριονισμένος, ανώφελος. Για ολάκερος, για καθόλου. Δεν τον θέλω τον Εγγλέζο. Ένας Γιαννιώτης είναι εδώ, μακάρι ας πεθάνω στα χέρια του, αυτόν θέλω.
Ήρθε, Χριστάκη τον έλεγαν, έτσι σαν αυτό το κρασί να χυθεί το αίμα μου και μου λέγει:
-Σε 17 μέρες θα σε σηκώσω.
Μ’ έβανε κάτι αλοιφές κάτι πράγματα. Στις 17 είπε, στις 18 σηκώθηκα και κατέβηκα με τα δεκανίκια ως κάτω στην πόρτα!».
Η πίστη στις ικανότητες του κομπογιαννίτη θα επιβιώσει έως και τη μεταπολεμική Ελλάδα. Αλιεύουμε από άρθρο του Ευάγγελου Μπόγκα στην «Καθημερινή» (1947): «Προ 30 ετών ο ανεψιός ενός πολιτευτή των Ιωαννίνων έπασχε από χρόνια πάθηση των νεφρών και επί χρόνια πολλά ταλαιπωρείτο από την επιστήμη της εποχής χωρίς αποτέλεσμα, έως ότου κατέφυγε εις μία γιάτρισσα από τα Ζαγόρια της Ηπείρου. Η γιάτρισσα λοιπόν, η οποία ήτο απόγονος οικογενείας εμπειρικών ιατρών, με μακρά παράδοση, συμβούλευσε τον άρρωστο να πάει να βρει βορεινό τοίχο, που να μην τον βλέπει ο ήλιος καθόλου και να ξύσει με τον σουγιά την πράσινη μούχλα, την οποίαν να διαλύσει έπειτα σε νερό και να πίνει 3 φορές την ημέρα επί 4-5 ημέρας και θα γίνει καλά».

Πανοραμική άποψη άλλου τμήματος του φαραγγιού του Βίκου

…ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΧΛΕΥΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ
Η σατιρική ποίηση παρέλαβε με το παραπάνω τους κομπογιαννίτες. Πρώτος ο Ζακυνθινός Αβόγιας Ρούσμελης, το 1745 με την «Κωμωδία των Ψευτογιατρών». «Εν πρώτοις θα μαζέψουμε λάδια πολλών λογιών, κρινόλαδα, δαφνόλαδα, λάδια των μυγδαλιών, ροδέλαιο, ατζιφόλαδο, σκινόλαδο και άλλα χορτάρια να βράσουν με το γάλα». Και ο Βηλαράς έπειτα με την καυστική του σάτιρα θα τους περιλάβει κι αυτός στο ποίημα του «Ο Ματσούκας ή ο αυτοδίδαχτος γιατρός»: «…Τα παχιά κορμιά αχαμναίνει, τ’ αχαμνά σου τα παχαίνει, δίνει μάτια των στραβών, τους ψηλούς ευθύς χαμηλώνει, τους κοντούς κι αυτούς ψηλώνει, βάνει γλώσσα των βουβών!». Αλλά και σε πεζό λόγο οι κομπογιαννίτες δεν άκουσαν λίγα, κυρίως από μορφωμένους Ηπειρώτες, ανάμεσα στους οποίους και ο Παναγιώτης Αραβαντινός, ο οποίος γράφοντας για το Ζαγόρι παρατηρεί: «Ομολογητέον δε ότι εκηλιδούτο το Ζαγοριανόν όνομα ένεκεν της εκφυήσεως των αυτοδίδακτων ιατρών των καλουμένων ματσουκάδων, οίτινες περιφερόμενοι εις πόλεις, κώμας και χωριά, πωλούντες υγείαν και ζωήν, εν αναιδεία και ασυνειδησία κατέτρωγαν το βαλάντιον των ευπατήτων». Ο Γ. Χασιώτης επίσης στη Χρυσαλίδα (1865) αναφερόμενος στο Ζαγόρι γράφει: «Υπήρξαν πρότερον πλήθος αυτοδιδάκτων ιατρών, οίτινες περιήρχοντο τας πόλεις και κώμας Θεσσαλίας και Μακεδονίας και δι’ επιτηδείων μέσων ηπάτουν τους απλούς και αμαθείς».

Η γέφυρα της Κλειδωνιάς

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Οι εμπειρικοί ιατροί του Ζαγορίου είχαν αναπτύξει μεταξύ τους μια συνθηματική γλώσσα, που αντλούσε ονόματα, ρηματικούς τύπους και εκφράσεις από τη μεγάλη δεξαμενή του ηπειρωτικού ιδιώματος. Όμως, ο χαρακτήρας της ήταν και επαγγελματικός. Οι κομπογιαννίτες ανέπτυξαν δηλαδή το δικό τους γλωσσάρι για να συνεννοούνται καλύτερα μεταξύ τους, αλλά και για να δυσχεραίνουν, ίσως, την πρόσβαση άλλων στη «γνώση» τους. Ακολουθούν, ενδεικτικά, μερικές «κομπογιαννίτικες» λέξεις, όπως καταγράφονται στο βιβλίο του Δ.Π. Σάρρου «Περί των εν Ηπείρω, Μακεδονία και Θράκη συνθηματικών γλωσσών».
• αγιατούφα ή αγιότουφα: εκκλησία
• άγια χώματα: Ελλάδα
• αίμα του Χριστού: το κρασί
• δάκρυ της Παναγιάς: η ρακή
• αλοιφή: το βούτυρο
• δέξιους: ο Χριστιανός, ο Έλληνας
• ζέρβιους ή ζέρβικους: ο Τούρκος
• θουδώρου: η φακή
• καυτηρά: τα κρεμμύδια
• κούκκους: ο σουλτάνος
• κουτόρους: το χρήμα, τα λεφτά
• λαχανάς: ο κατής (ιεροδικαστής)
• λιφός: ιερέας

Άποψη μέσα από το φαράγγι του Βίκου

ΤΑ ΒΟΤΑΝΑ
Πολλά από τα βότανα που χρησιμοποιούσαν οι βικογιατροί έχουν πράγματι θεραπευτικές ιδιότητες. «Στουμπίσου τα φύλλα του κορακόχορτου και πάρε τον ζουμόν και ήπιε τον και η καρδιά σου θε να γιάνει», αναφέρει ο λαϊκός ποιητής.

ΤΟ ΚΟΡΑΚΟΧΟΡΤΟ (Digitalis grandiflora)
Το κορακόχορτο είναι ένα από τα τρία είδη (τα άλλα δύο είναι η Digitalis lavata και η Digitalis laevicata) του δηλητηριώδους φυτού Digitalis, που φυτρώνουν στο φαράγγι του Βίκου. Με το φυτό αυτό οι βικογιατροί θεράπευαν τις αρρώστιες της καρδιάς. Το φυτό αυτό περιέχει 63 γλυκοσίδια, όπως η διγιταλίνη, η διγιτοξίνη και η γιτοξίνη, καθώς επίσης σαπωνίνες και το ένζυμο διγιταλονιδάση. Το ένζυμο αυτό με το όνομα «Δακτυλίτης» χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στην φαρμακευτική βιομηχανία, αφού σκόνη από ξεραμένα φύλλα του κυκλοφορεί σε χάπια, υπόθετα κλπ. για τη θεραπεία καρδιακών νοσημάτων. Οι καρδιοτονωτικές του ιδιότητες περιγράφηκαν πρώτη φορά το 1775.

ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΔΙ (Ceterach officinarum)
Το σκορπίδι ή χρυσόχορτο των βικογιατρών είναι μια ποώδης πολυετής φτέρη που χρησιμοποιούσαν για να «ρίχνουν» τις πέτρες των νεφρών. Η τανίνη και τα οργανικά οξέα που περιέχει βοηθούσαν σε αυτό. Το σιρόπι του χρησιμοποιείται από τη φαρμακοποιία μέχρι σήμερα σαν αποχρεμπτικό για την καταπολέμηση πνευμονικών παθήσεων. Στην Κεντρική Ευρώπη είναι προστατευόμενο φυτό.

ΤΟ ΑΓΡΙΟΤΡΙΦΥΛΛΙ (Psoralea bituminosa)
Σε κάποιες συνταγές οι βικογιατροί συνιστούν το αγριοτριφύλλι για την καταπολέμηση της ψωρίασης, της λεύκης και της φαλάκρας. Το φυτό περιέχει φουκομαρίνες και στην Κίνα οι ουσίες αυτές, όπως οι psoralen, χρησιμοποιούνται σήμερα με επιτυχία για τη θεραπεία της φαλάκρας και της λεύκης, ενώ υπάρχουν σύγχρονα φάρμακα, που περιέχουν φουκομαρίνες, χρησιμοποιούνται από τις φαρμακοβιομηχανίες για τη συμπτωματική θεραπεία της ψωρίασης.

ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΥΛΟΧΟΡΤΟ (Nigela damascena)
Ένα από τα πιο σημαντικά βοτάνια των βικογιατρών ήταν και το κουτσουλόχορτο ή μαυροκούκι. Το έδιναν στις λεχώνες για να κατεβάσουν γάλα και στους υπερτασικούς. Το φυτό χρησιμοποιήθηκε σε πολλά ιατρικά πειράματα. Περιέχει σαπωνίνη, ένα αιθέριο έλαιο και ένα αλκαλοειδές, τη δαμασκελίνη, η οποία επειδή προκαλεί χαλάρωση του μυϊκού τοιχώματος των αγγείων, ρίχνει την πίεση. Τα τελευταία χρόνια δύο ουσίες που περιέχει το φυτό, η θμοκινόνη και η νιγγελόνη, αποδείχθηκε ότι έχουν πολλαπλές θεραπευτικές ιδιότητες, ακόμα και αντικαρκινικές.

ΤΟ ΣΠΑΘΟΧΟΡΤΟ (Hypericum perforatum)
Το βότανο που χρησιμοποιούσαν πιο πολύ από κάθε άλλο οι βικογιατροί ήταν το σπαθόχορτο ή βαλσαμόχορτο, με το οποίο επούλωναν τις πληγές. Λογικά, το σπαθόχορτο πρέπει να είναι το «Χερώνειον πάνακες» του Διοσκουρίδη, το υποείδος του Hypericum olympicum, με το οποίο θεράπευε τα δαγκώματα των φιδιών. Ακόμα και σήμερα σε όλη την Ελλάδα το χρησιμοποιούν σαν λάδι για την επούλωση των τραυμάτων. Το φυτό περιέχει ένα αιθέριο έλαιο, ένα γλυκοσίδιο, την υπερικίνη, που είναι κόκκινη χρωστική και ένα φλαβονικό, πολυφαινολικό παράγωγο την υπεροσίδη.

ΤΟ ΠΟΛΥΚΟΜΠΙ (Equisetum telmateia)
Το πολυκόμπι είναι ένα ποώδες φυτό που παράγει στείρα και γόνιμα στελέχη. Οι βικογιατροί το χρησιμοποιούσαν για να καταπολεμήσουν τις φλεγμονές του ουροποιητικού συστήματος, τη φυματίωση και τις έντονες έμμηνες αιμορραγίες. Το φυτό χρησιμοποιείται σαν φαρμακευτικό από τον 16ο αιώνα. Επειδή είναι πλούσιο σε πυρίτιο και κάλιο χρησιμοποιήθηκε σαν πηγή αλάτων για τον οργανισμό. Περιέχει τα γλυκοσίδια λουτεονίνη και καιμπφερόλη, καθώς και το σαπωνοσίδιο ισοκερσιτρίνη. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού ήταν γνωστές και στους Αιγύπτιους. Το είδος περιέχει ένζυμα που είναι πολύ επικίνδυνα, αν καταναλωθούν.

ΤΟ «ΜΕΓΑ ΚΕΝΤΑΥΡΙΟ» (Centaurea cyanus)
Για να καταπολεμήσουν τη δυσπεψία οι βικογιατροί χρησιμοποιούσαν τη χερώνεια. Αυτό το φυτό πιθανόν να είναι το «μέγα κενταύριο» του Χείρωνα, δασκάλου του Ασκληπιού, για τις ιδιότητες των φαρμακευτικών φυτών και παιδαγωγού του Αχιλλέα. Σύμφωνα με τη μυθολογία, με το βότανο αυτό ο Χείρων προσπάθησε να θεραπεύσει μια πληγή στο πόδι του Ηρακλή. Επειδή όμως η πληγή δεν έκλεινε, ο Χείρων αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την αθανασία, σε όφελος του Προμηθέα και να δώσει έτσι τέλος στους πόνους του. Το φυτό περιέχει μια πικρή ουσία, την κενταυρίνη ή κνικίνη, και τα άνθη του περιέχουν ένα γλυκοσίδιο, την κυανιδίνη. Οι χημικές αυτές ουσίες, εκτός του ότι χρησιμοποιούνται σαν φυσικά χρωστικά σε μερικά αναψυκτικά, αυξάνουν και την παραγωγή γαστρικών υγρών και σάλιου, βοηθώντας έτσι την πέψη.

Ο ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ (Sedum hispanicum ή Sedum acze)
Για να διακόψουν τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, οι βικογιατροί χρησιμοποιούσαν τον αμάραντο. Το φυτό αυτό περιέχει μια πολύ τοξική ουσία, που ακόμα δεν έχει μελετηθεί, ένα αλκαλοειδές, τη σεμαδίνη, ένα γλυκοσίδιο, τη ρουτίνη, τανίνη και πολλά οργανικά οξέα. Είναι τόσο ερεθιστικό που όταν έρθει σε επαφή με το δέρμα δημιουργεί φλύκταινες. Άλλα βότανα που χρησιμοποιούσαν είναι και τα εξής:

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΛΑΔΑΝΙΑΣ (Cutinus hypocistis)
Τον «λύκο της λαδανιάς» τον χρησιμοποιούσε ο Διοσκουρίδης για να θεραπεύει τις στομαχικές παθήσεις, ενώ οι Ιπποκράτειοι τον χρησιμοποιούσαν στη λοχεία. Οι βικογιατροί έστυβαν τον χυμό του και τον έδιναν σε όσους είχαν δυσεντερία.

Η ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗΣ ΚΟΛΟΜΠΙΝΑ (Aquilegia vulgaris)
Είναι ένα από τα πιο όμορφα και σπάνια αγριολούλουδα της Ελλάδας που φυτρώνει και στο φαράγγι του Βίκου. Οι βικογιατροί του χρησιμοποιούσαν σε καταπλάσματα με τα οποία θεράπευαν τις κακοφορμισμένες πληγές. Οι ουσίες που περιέχει, σύμφωνα με κάποιες πρόσφατες χημικές αναλύσεις, «δικαιώνουν» τους κομπογιαννίτες. Τη συναντάμε με το κοινό όνομα «κολομπίνα».

ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΗΣ ΦΑΣΚΟΜΗΛΙΑΣ (Salvia pomifera)
Όταν την επισκεφθεί ένα έντομο, η φασκομηλιά παράγει ένα εξόγκωμα που μοιάζει με μικροσκοπικό μήλο. Τα μικρά αυτά μήλα μάζευαν οι βικογιατροί και τα χρησιμοποιούσαν σε αφυδατωμένους, από διάρροιες, αρρώστους.

Ο ΚΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Lilium candicum)
Ο κρίνος αυτός περιέχει ένα αιθέριο έλαιο με το οποίο οι βικογιατροί θεράπευαν, σε συνδυασμό με σπαθόχορτο, τα εγκαύματα. Επίσης, αφήνοντας τα λουλούδια του κρίνου σε νερό για κάποιες μέρες, τα χρησιμοποιούσαν μετά για να θεραπεύσουν το κριθαράκι και το χαλαζία των ματιών.

ΤΟ ΕΛΕΝΙΟ
Το ελένιο ίσως είναι το «πάνακες χειρώνιο» του Θεόφραστου, ένα από τα αγαπημένα βότανα του Χείρωνα. Οι βικογιατροί χρησιμοποιούσαν τις ρίζες του για να θεραπεύουν τη βρογχίτιδα, τις πυελονεφρίτιδες και άλλες παθήσεις. Το φυτό χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στη φαρμακευτική βιομηχανία.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΡΙΝΟΣ (Lilium martagon)
Έχει παρατηρηθεί ότι οι ελαφίνες για να έρθουν σε οίστρο τρώνε τα φύλλα του κόκκινου κρίνου. Οι βικογιατροί που γνώριζαν τις διεγερτικές του ιδιότητες το χρησιμοποιούσαν σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν βέβαια το έβρισκαν, γιατί το πανέμορφο αυτό φυτό είναι πολύ σπάνιο.

Η ΔΡΑΚΟΝΤΙΑ (Dracunculus vulgaris)
Τον χυμό της δρακοντιάς σε συνδυασμό με αυτόν του κοχυλόχορτου (Sedum acrel), δηλαδή ένα κοκτέιλ από τα δύο πιο δηλητηριώδη φυτά της Ελλάδας χρησιμοποιούσαν οι βικογιατροί για να προκαλέσουν αποβολή σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Η ΙΡΙΔΑ (Iris unguicularis)
Η αγγελιαφόρος των θεών, Ίρις, που συνόδευε τις ψυχές στους τόπους της αιώνιας ειρήνης μέσα από το ουράνιο τόξο (σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία), έδωσε το όνομά της στο φυτό αυτό. Οι αρχαίοι αρωμάτιζαν το κρασί με τη ρίζα της και με το αιθέριο έλαιό της καταπολεμούσαν την κακοσμία του στόματος. Οι βικογιατροί έδιναν στα παιδιά ένα ξερό κομμάτι ρίζας που μασώντας το διευκόλυνε την οδοντοφυΐα. Επίσης έφτιαχναν με αυτό μαλακτικά για το στήθος. Στις ρίζες, εκτός από άμυλο και βλεννώδεις ουσίες, περιέχεται και ένα αιθέριο έλαιο με έντονη μυρωδιά μενεξέ.

ΤΟ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΦΥΛΛΟ (Smyrnium rotundifolium)
Οι ρίζες και οι καρποί του φυτού χρησίμευαν για τη θεραπεία του άσθματος και του σκορβούτου.

ΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟΒΟΤΑΝΟ (Dactylorhiza sambucina)
Είναι η πιο κοινή ορχιδέα των βουνών γύρω από το φαράγγι του Βίκου. Ιδιαίτερα οι πλαγιές κοντά στο χωριό Βραδέτο την άνοιξη γεμίζουν από τα πανέμορφο αυτό φυτό. Αποξηραμένοι, οι κόνδυλοί του έδιναν ένα μαλακτικό ρόφημα (σαλέπι), που μαλάκωνε τον λαιμό και καταπολεμούσε τη βραχνάδα.

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΟΦΑΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ» (Poterium verrucosum)
Οι ρίζες του φυτού μαζί με ρίγανη βρασμένες έδιναν ένα πικρό ποτό, με το οποίο οι βικογιατροί σταματούσαν τη διάρροια και την απώλεια του αίματος από το έντερο. Το καινούργιο επιστημονικό όνομα του φυτού, sanquisorba (που στα λατινικά σημαίνει «αυτό που απορροφάει το αίμα»), συνηγορεί με τις ιδιότητες που του προσέδιδαν οι κομπογιαννίτες. Το φυτό πάντως είναι φαγώσιμο και πολλοί το προσθέτουν στις σαλάτες.

ΤΟ ΣΦΟΝΔΥΛΙ (Heracleum sphondulium)
Το σφονδύλι των βικογιατρών είναι πολυετές ποώδες φυτό που ανήκει στα Σκιαδανθή. Το χρησιμοποιούσαν σαν τονωτικό στους βαριά αρρώστους, που ο οργανισμός τους είχε καταπέσει. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες οφείλονται σ’ ένα αιθέριο έλαιο. Όταν όμως έρθει σε επαφή με το δέρμα μπορεί να προκαλέσει έντονο ερεθισμό. Σε κάποιες χώρες της ανατολικής Ευρώπης φτιάχνουν και ένα είδος μπίρας από τα φύλλα του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Αρ. Κουρτίδης, «Ο πυρπολητής», περιοδικό «Εστία» (1885).

Le Monde: Η ελληνική κρίση από τoν Παπανδρέου έως τον Τσίπρα | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

Το χρονολόγιο

«Εννέα προγράμματα λιτότητας, τρία πακέτα βοήθειας και μία παραίτηση» τιτλοφορείται δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde», η οποία παραθέτει ένα διαδραστικό χρονολόγιο για την ελληνική κρίση, από το 2009 έως την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα.

2009: Με την άνοδο στην εξουσία, ο σοσιαλιστής Γιώργος Παπανδρέου ανακαλύπτει χαλκευμένα δημοσιονομικά στοιχεία και εισάγει μέτρα λιτότητας

Ενώ η βαθμολογία της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας μειώνεται από τους οίκους αξιολόγησης, ο Παπανδρέου αποσύρει το πρόγραμμά του για την ανάκαμψη της οικονομίας ύψους 2,5 δισ. ευρώ και παρουσιάζει πακέτο μέτρων λιτότητας για να περιορίσει το έλλειμμα από 12,7 στο 3% του ΑΕΠ πριν από το 2013:

·       μείωση κατά 10% των λειτουργικών εξόδων του κράτους,
·       πάγωμα στις προσλήψεις και τους μισθούς άνω των 2.000 ευρώ στον δημόσιο τομέα,
·       φορολόγηση των μπόνους στους δημοσίους υπαλλήλους,
·       μείωση των διοικητικών συμβουλίων των δημόσιων επιχειρήσεων και των μισθών τους,
·       φορολόγηση των μπόνους στελεχών ιδιωτικών τραπεζών με συντελεστή 90%,
·       επαναφορά του φόρου κληρονομιάς και φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας
·       ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εκτάσεων.

«Πρέπει μέσα σε τρεις μήνες να πάρουμε αποφάσεις που δεν είχαν ληφθεί εδώ και δέκα χρόνια», είχε εξηγήσει τότε ο Γιώργος Παπανδρέου.

3η Μαρτίου 2010: Ένα δεύτερο πρόγραμμα λιτότητας 4,8 δισ. ευρώ

Υπό την πίεση των αγορών και των ευρωπαίων εταίρων, η κυβέρνηση Παπανδρέου παρουσιάζει ένα νέο πακέτο μέτρων λιτότητας για την αποδέσμευση 4,8 δισ. ευρώ. Ειδικότερα, προβλέπει:

·       αύξηση κατά δύο μονάδες του ΦΠΑ,
·       αύξηση της φορολογίας στα αλκοολούχα ποτά (+20%), τον καπνό (+63%), τα καύσιμα και τα είδη πολυτελείας,
·       πάγωμα των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα,
·       περικοπές κατά 60% του 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων και κατά 30% του 13ου μισθού των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

2η Μαΐου 2010: Ένα πρώτο πρόγραμμα διεθνούς βοήθειας ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ

Έπειτα από μήνες επιφυλακτικότητας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ελλάδα συμφωνούν σε ένα πακέτο διάσωσης ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ για τρία χρόνια, εκ των οποίων τα 80 δισ. βαρύνουν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και 30 δισ. το ΔΝΤ. Δημιουργείται το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), με 750 δισ. ευρώ για να βοηθήσει τα ευρωπαϊκά κράτη που αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

6η Μαΐου 2010: Τρίτο πακέτο μέτρων λιτότητας για την εξοικονόμηση 30 δισ. ευρώ

Σε αντάλλαγμα για το διεθνές πακέτο βοήθειας, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχίζει ένα μεγάλο πρόγραμμα εξοικονόμησης 30 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβάνοντας κυρίως:

·       η νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης (από τα 60 έτη για τις γυναίκες και τα 65 για τους άνδρες) στο εξής συνδέεται με το μέσο προσδόκιμο ζωής και τη διάρκεια των εισφορών που αυξάνεται από τα 37 στα 40 έτη μέχρι το 2015,
·       παράταση στο πάγωμα των μισθών στο δημόσιο τομέα,
·       κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού για τους δημοσίους υπαλλήλους που κέρδιζαν περισσότερα από 3.000 ευρώ το μήνα,
·       μείωση 8% των μέσων αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων,
·       κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης για τους συνταξιούχους, κάτι που εξισορροπείτο από το ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους,
·       νέα αύξηση κατά δύο μονάδες του ΦΠΑ, από 21 σε 23%,
·       αύξηση κατά 10% των φόρων σε καύσιμα, αλκοόλ και τον καπνό,
·       απελευθέρωση των αγορών μεταφορών και ενέργειας,
·       δυνατότητα για τις επιχειρήσεις να απολύουν περισσότερο από το 2% του προσωπικού τους μηνιαίως, ένα μέτρο που μέχρι τότε απαγορευόταν.

Η μείωση του ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ αναβλήθηκε για το 2014.

Ιούνιος 2011: Ένα 4ο πρόγραμμα λιτότητας 28,4 δισ. ευρώ

Το ελληνικό κοινοβούλιο υιοθετεί ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις ένα νέο σχέδιο λιτότητας 28,4 δισ. ευρώ για τέσσερα χρόνια που υπαγορεύτηκε από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αντάλλαγμα την καταβολή της πέμπτης δόσης του προγράμματος διάσωσης:

·       το αφορολόγητο όριο μειώνεται στα 8.000 ευρώ ετησίως,
·       φόρος 450 ευρώ ετησίως στους αυτοαπασχολούμενους με δελτίο παροχής υπηρεσιών,
·       νέες αυξήσεις του ΦΠΑ και φόροι στο πετρέλαιο θέρμανσης,
·       αυστηρότερα κριτήρια για τις κοινωνικές παροχές, συμπεριλαμβανομένης της ανεργίας, και μείωση ορισμένων επικουρικών συντάξεων για 9 δημοσίους υπαλλήλους στους 10.
·       δυνατότητα απομάκρυνσης εργαζομένων σε δημόσιους οργανισμούς που καταργήθηκαν ή συγχωνεύτηκαν,
·       μαζικές ιδιωτικοποιήσεις (λιμάνια αεροδρόμια, ταχυδρομείο, ενέργεια, τράπεζες, ΟΠΑΠ), για την αποδέσμευση επιπλέον 50 δισεκατομμυρίων ευρώ έως το 2015.

Η ψήφιση των μέτρων αυτών, στα τέλη Ιουνίου του 2011, προκαλεί μαζικές διαδηλώσεις στην Ελλάδα και σκηνές βίας.

20ή Ιουλίου του 2011: Σχέδιο δεύτερου προγράμματος βοήθειας

Ένα μήνα μετά το τρίτο πρόγραμμα λιτότητας, η τρόικα – ΔΝΤ, ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – αναγκάζεται να καταρτίσει ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης 158 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 109 δισ. σε δάνεια που κατανέμονται μεταξύ του ΔΝΤ και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).

21η Σεπτεμβρίου 2011: 5ο πακέτο μέτρων λιτότητας ύψους 7,5 δισ. ευρώ

Η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει νέα δημοσιονομική λιτότητα για να απελευθερώσει την έκτη δόση του πρώτου διεθνούς πακέτου βοήθειας του 2010. Μέτρα που πλήττουν τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους και η φορολόγηση αναμένεται να εξοικονομήσουν άλλα 7,5 δισ. ευρώ:

·       μείωση κατά 20% των συντάξεων άνω των 1.200 ευρώ,
·       30.000 δημόσιοι υπάλληλοι τίθενται σε «καθεστώς εφεδρείας»,
·       το αφορολόγητο όριο μειώθηκε από 8.000 στα 5.000 ευρώ ετησίως,
·       νέος φόρος στα ακίνητα,
·       νέες ιδιωτικοποιήσεις.

27η Οκτωβρίου 2011: Μείωση ενός μέρους του χρέους και νέο πρόγραμμα βοήθειας

Στο τέλος μιας νέας μαραθώνιας συνόδου κορυφής, οι ευρωπαίοι ηγέτες καταλήγουν σε συμφωνία με τις τράπεζες για τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες πιστωτές της χώρας. Οι απαιτήσεις μειώνονται κατά 50% (ή 100 δισ. ευρώ επί συνολικού χρέους των 350 δισ. ευρώ) και 30 δισ. διατίθενται στις τράπεζες. Νέα διεθνή δάνεια ύψους 100 δισ. ευρώ χορηγούνται επίσης στην Αθήνα (σε αντικατάσταση του προγράμματος των 109 δισ. ευρώ που αποφασίστηκε τον Ιούλιο του 2011). Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα πρέπει να αποδεχθεί αυστηρότερους ελέγχους στη δημοσιονομική πολιτική της: έντονες επικρίσεις στη χώρα για την «απώλεια της δημοσιονομικής κυριαρχίας».

Νοέμβριος 2011: Ο Παπανδρέου ανακοινώνει δημοψήφισμα, αλλά αποσύρει την πρότασή του και παραιτείται

Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κάνει την έκπληξη την 31η Οκτωβρίου ανακοινώνοντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ευρωπαϊκή συμφωνία για τη διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους με αντάλλαγμα έναν αυστηρότερο έλεγχο της τρόικας στη δημοσιονομική πολιτική. Αντιμέτωπος με επικρίσεις, διεθνείς και στους κόλπους την κυβέρνησής του, ο Γιώργος Παπανδρέου συμφωνεί να αποσύρει την πρόταση του και να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στη συνέχεια παραιτείται. Ένας τεχνοκράτης, ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Λουκάς Παπαδήμος αναλαμβάνει την πρωθυπουργία.

13η Φεβρουαρίου 2012: 6ο πρόγραμμα λιτότητας 350 εκατομμυρίων

Ο Λουκάς Παπαδήμος ζητεί την ψήφιση ενός νέου προγράμματος λιτότητας για να καλύψει τρύπα του προϋπολογισμού 350 εκατομμυρίων ευρώ, η μη κάλυψη του οποίου απειλεί τη χώρα με στάση πληρωμών. Τα μέτρα αυτά προβλέπουν κυρίως:

·       μείωση κατά 22% του κατώτατου μισθού,
·       κατάργηση 15.000 θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα,
·       νέα μείωση συντάξεων και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων,
·       μείωση του προϋπολογισμού της κοινωνικής ασφάλισης και του στρατού,
·       ιδιωτικοποιήσεις τεσσάρων κρατικών επιχειρήσεων

Όπως και σε προηγούμενα προγράμματα λιτότητας, η ψήφιση των μέτρων αυτών προκαλεί μαζικές διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή των Ελλήνων.

21η Φεβρουαρίου 2012: Δεύτερο πακέτο διεθνούς βοήθειας ύψους 237 δισ. ευρώ και η μείωση κατά το ήμισυ του χρέους προς τον ιδιωτικό τομέα

Οι υπεύθυνοι της ευρωζώνης υιοθετούν οριστικά ένα δεύτερο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα, ύψους 237 δισ. ευρώ. Εκτός από τα δάνεια αυτά, το πρόγραμμα προβλέπει τη απομείωση κατά το ήμισυ της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που κατέχουν ιδιώτες πιστωτές, τράπεζες και επενδυτικά ταμεία, δηλαδή 107 δισ.

17η Ιουνίου 2012: Ο Αντώνης Σαμαράς σχηματίζει συνασπισμό με την αριστερά

Τρία χρόνια αφότου άφησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, το κόμμα της δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, επέστρεψε στην εξουσία μετά τη νίκη του στις εκλογές. Ο νέος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σχηματίζει συνασπισμό με το ΠΑΣΟΚ και το μικρό αριστερό κόμμα ΔΗΜΑΡ. Υποστηρίζοντας μια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου λιτότητας που επιβλήθηκε από τους διεθνείς πιστωτές, ο Σαμαράς δείχνει τελικά μάλλον συνεργάσιμος μαζί τους. Υπόσχεται ότι η Ελλάδα θα ξαναγίνει από το 2014 μια «κανονική χώρα» και αποκλείει οποιοδήποτε νέο διεθνές πακέτο διεθνούς βοήθειας.

7η Νοεμβρίου 2012: 7ο πρόγραμμα μέτρων λιτότητας 18 δισ. ευρώ

Η συντηρητική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ζητεί τη ψήφιση από το κοινοβούλιο του έκτου προγράμματος λιτότητας από την έναρξη της κρίσης. Η τρόικα απαιτεί την εφαρμογή του προγράμματος αυτού για την αποδέσμευση βοήθειας περίπου 30 δισ. ευρώ από την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Το πρόγραμμα αυτό προβλέπει κυρίως:

·       αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη,
·       μείωση ορισμένων συντάξεων,
·       τη μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα,
·       απορρύθμιση των αγορών εργασίας και υπηρεσιών.

26η Νοεμβρίου 2012: Νέο πρόγραμμα ελάφρυνσης του χρέους κατά 40 δισ. ευρώ

Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και το ΔΝΤ συμφωνούν σε μια μείωση κατά 40 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους και στην δεκαετή αναβολή της καταβολής των επιτοκίων. Το χρέος αναμένεται να μειωθεί στο 124% του ΑΕΠ το 2020, έναντι 120% που απαιτείτο από το ΔΝΤ αρχικά. Ο φόβος τότε ήταν μήπως το χρέος έφθανε το 190% του ΑΕΠ το 2014 (έφτασε το 177% στα τέλη του 2014).

Ιανουάριος 2013: Ένα 8ο πρόγραμμα λιτότητας 2,5 δισ. ευρώ

Η κυβέρνηση Σαμαρά ψηφίζει νέο νόμο που προβλέπει κυρίως:

·       αύξηση της φορολογίας των ελευθέρων επαγγελμάτων & αύξηση της φορολογίας για τους εργαζόμενους που κερδίζουν περισσότερα από 21.000 ευρώ ετησίως,
·       φορολόγηση των εφοπλιστών για πρώτη φορά από το 1953.
Ο νόμος αυτός, που επικρίθηκε ιδιαίτερα με την κατηγορία ότι «στραγγαλίζει τη μεσαία τάξη», επιτρέπει στο ελληνικό δημόσιο να αποδεσμεύσει 2,5 δισ. ευρώ για το 2013.

26η Ιανουαρίου 2015: Νικητής των εκλογών το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας στην εξουσία

Στο τέλος μιας εκστρατείας που κατήγγειλε τις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από την τρόικα, ο συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αρχίζει ένα μπρα ντε φερ με τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ με στόχο την χαλάρωση των μέτρων λιτότητας, την αναδιάταξη του ελληνικού χρέους και την αποδέσμευση της τελευταίας δόσης του διεθνούς πακέτου βοήθειας ώστε να επιτραπεί στην Αθήνα να τηρήσει την προσεχή καταβολή των δόσεών της.

26η Ιουνίου 2015: Μετά το τελεσίγραφο των πιστωτών, ο Τσίπρας ανακοινώνει το δημοψήφισμα και κλείνει τις τράπεζες

Ύστερα από μήνες συνομιλιών, οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Αθήνας και των πιστωτών της λαμβάνουν δραματική τροπή, ενώ πλησιάζει η κρίσιμη προθεσμία της 30ής Ιουνίου, της ημέρας που η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει μια δόση στο ΔΝΤ γιατί διαφορετικά θα βρεθεί σε στάση πληρωμών. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση αρνείται τους όρους που τής έχουν τεθεί, οι Ευρωπαίοι στέλνουν τελεσίγραφο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφασίζει να ζητήσει να διεξαχθεί δημοψήφισμα την 5η Ιουλίου προκειμένου ο λαός να αποφανθεί επί της ευρωπαϊκής πρότασης και ζητεί από τους πολίτες να την καταψηφίσουν. Η κυβέρνηση κλείνει προσωρινά τις τράπεζες για να αποτρέψει τη μαζική ροή κεφαλαίων.

5η Ιουλίου 2015: Το 61% των Ελλήνων τάσσεται κατά της πρότασης των πιστωτών

Ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφανθεί για το πρόγραμμα λιτότητας που πρότειναν οι πιστωτές. Οι πολίτες ακολούθησαν την προτροπή του πρωθυπουργού και ψήφισαν με ποσοστό 61,31% «όχι». Ο Τσίπρας στάθμισε το μέλλον της κυβέρνησής του, παρά ταύτα ο Γιάνης Βαρουφάκης – υπουργός Οικονομικών – παραιτείται «για να βοηθήσει τον Αλέξη Τσίπρα να εκμεταλλευτεί όπως εκείνος προτίθεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος».

16η Ιουλίου 2015: Η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει το ένατο πακέτο μέτρων

Το ίδιο το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου προεδρεύει ο πρωθυπουργός, τάχθηκε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αρκετοί από τους βουλευτές του (μαζί με βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και του νεοναζιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή) το καταψήφισαν, αλλά το κοινοβούλιο στο σύνολό του, κατά πλειοψηφία (κυρίως με τις ψήφους της δεξιάς και των σοσιαλιστών) υιοθέτησε στις 16 Ιουλίου ένα 9ο πρόγραμμα λιτότητας με 229 ψήφους υπέρ, 64 κατά και 6 αποχές.

Το νέο πρόγραμμα λιτότητας περιλαμβάνει κυρίως:

·       μεταρρύθμιση του ΦΠΑ για τον «εξορθολογισμό» των συντελεστών,
·       μέτρα για τη βελτίωση της «βιωσιμότητας» του συνταξιοδοτικού συστήματος ενόψει μιας ευρύτερης μεταρρύθμισης του,
·       την εφαρμογή μέτρων σχεδόν αυτόματων περικοπών στις δαπάνες σε περίπτωση δημοσιονομικής απόκλισης.

11η Αυγούστου 2015: Η Ελλάδα και το Eurogroup καταλήγουν σε συμφωνία

Μετά την εξεύρεση πολιτικής συμφωνίας την 13η Ιουλίου, η Ελλάδα και οι πιστωτές της συμφωνούν στις τεχνικές λεπτομέρειες ενός τρίτου πακέτου βοήθειας ύψους σχεδόν 85 δισ. ευρώ για την προσεχή τριετία – που πρέπει να επικυρωθεί από το Eurogroup. Ο συμβιβασμός αυτός, που επιτρέπει στην Αθήνα να παραμείνει στην ευρωζώνη με τη δέσμευση να εφαρμόσει νέα μέτρα λιτότητας τέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων την 16η Ιουλίου. Το νέο πρόγραμμα λιτότητας επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση την υιοθέτηση ορισμένων μεταρρυθμίσεων. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου ότι «αναλαμβάνει την ευθύνη ενός κειμένου στο οποίο δεν πιστεύει αλλά το υπογράφει για να αποτραπεί η καταστροφή της χώρας».

20ή Αυγούστου 2015: ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας παραιτείται

Ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την παραίτησή του και προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες μπορεί να διεξαχθούν την 20ή Σεπτεμβρίου. Μια μεταβατική κυβέρνηση αναμένεται να σχηματιστεί ενόψει των εκλογών. Στο τέλος μιας πολύπλοκης διαδικασίας, καθώς η παραίτηση ανακοινώνεται σε διάστημα λιγότερο των 12 μηνών από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αναθέτει στα άλλα κόμματα τη διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, θα διεξαχθούν πρόωρες εκλογές.

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ ΔΕΝ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ – Τελευταία Έξοδος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ
Να Γιατί… Πιτσιρίκο!

Το ερώτημα που τίθεται βέβαια ΚΑΙ δεν αφορά τους υπερήλικες και ανήλικους. Αφορά όλους τους ενήλικες εν δυνάμει συνειδητούς πολίτες. Άντρες-Γυναίκες!

1. Δεν κάθονται να πολεμήσουν, όχι γιατί δεν ξέρουν ποιον να πρωτοχτυπήσουν αλλά γιατί ξέχασαν για ΤΙ πρέπει να πολεμήσουν τους πάντες! Το κόσμο ολάκερο αν χρειαστεί υπερασπιζόμενοι την ΕΥΤΥΧΙΑ και την ΑΣΦΑΛΕΙΑ που μόνο η Πατρίδα μπορεί να εξασφαλίσει!

2. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί δεν ξέρουν τι θα πει ομαδική οργάνωση εφόσον έμαθαν σ’όλη την μέχρι τώρα ζωή τους να οργανώνουν τον εαυτό τους με μοναδικό στόχο το προσωπικό κέρδος και τώρα στα δύσκολα αντιδρούν με την ψυχολογία του «ο σώζων ευατόν σωθήτω»

3. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί μέχρι τώρα τα υπαρξιακά τους προβλήματα οι γιατροί, δικηγόροι, εργάτες,καθηγητές, αστυνομικοί, δικαστές προσπαθούσαν να τα ξεπεράσουν με όπιο είτε αυτό έπαιρνε την μορφή του φανατισμού του ποδοσφαίρου, είτε της θρησκείας, είτε της καλοπέρασης και φυγοπονίας, επαναπαυόμενοι σε Χίλια δυο υποκατάστατα, δεν βασάνισαν ποτέ τον εαυτό τους να ανακαλύψει το πραγματικό νόημα της ΖΩΗΣ που βρίσκεται μέσα στην μεγαλειότητα του ΑΓΩΝΑ!

4. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί ισοπέδωσαν τις παραδόσεις ενοχοποιώντας ακόμα και τις μικρές χαρές που μπορεί μόνο αυτές να προσφέρουν στον ψυχισμό τους ώστε να θωρακιστούν στις καινούργιες αντιξοότητες που γεννά η κάθε εποχή της εξέλιξης του Ανθρώπου!

5. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί προτίμησαν το εύκολο μονοπάτι της επιφανειακής ανάλυσης, της ψευδαίσθησης της εικόνας, δεν έκαναν καν το κόπο να ρίξουν μια ματιά πίσω από την βιτρίνα ώστε να ανακαλύψουν τους πονηρούς καραγκιοζοπαίχτες που κινούσαν τα νήματα και κατάφεραν να τους δουλέψουν και να τους εγκλωβίσουν στις παγίδες που στήθηκαν!

6. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί παρασύρονται από την φορά του όχλου χάνοντας την ψυχραιμία και αντιδρούν χωρίς λογική. Αρνούνται μέχρι κι’αυτή την ύστατη στιγμή να αναλάβουν ευθύνες και δράσεις, μειώνοντας την δύναμη που κρύβουν, προβάλλοντας την ματαιότητα της προσπάθειας, μοιρολατρώντας μπροστά στην δύναμη του τάχα ισχυρότερου!

8. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί δεν ξέρουν, δεν διδάχτηκαν ποτέ τι θα πει αλτρουισμός, αλληλεγγύη, γενναιότητα, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ χωρίς φόβο!

9. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί έμαθαν στην μαλθακότητα, ξέχασαν και απαρνήθηκαν την δύναμη που χαρίζει η Γης και η Φύση, έστησαν τσιμεντένια κλουβιά που τους είπαν ότι μέσα σ’αυτά θα βρουν ανέσεις που θα τους οδηγήσουν στην ευτυχία, στην πρόοδο και δήθεν στον πολιτισμό…
10. Δεν κάθονται να πολεμήσουν γιατί δεν έμαθαν να υπερασπίζονται τα πεζούλια τους, δεν κατάφεραν να πιστέψουν πως είναι καλύτερα να ζήσεις ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ώρα ελεύθερης ζωής παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής!

Ακριβώς για τους ίδιους λόγους με τους Σύριους και οι Έλληνες σηκώνονται και φεύγουν σαν λαγοί εγκαταλείποντας το δάσος που έπιασε φωτιά, γιατί βλέπεις οι Άνθρωποι είναι ΌΛΟΙ ΙΔΙΟΙ, σκέφτονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και αντιδρούν εν τέλει πανομοιότυπα είτε είναι άσπροι, είτε μαύροι, είτε κόκκινοι, είτε κίτρινοι!

Τέλος θέλω να ΒΓΑΛΩ ΦΩΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ΣΟΥ γιατί αλλιώς θα σκάσω, και προκειμένου να σκάσω εγώ προτιμώ να ΒΓΑΛΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΣΥ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΣΚΑΣΜΟ ΑΝΟΗΤΕ, ΔΕΙΛΕ, ΧΑΒΑΛΕΔΙΑΡΗ, και να πω πως ΟΛΟΙ ΜΑΣ οφείλουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας θεοποιώντας εκάστοτε τυπάκια σαν κι εσένα που έχουν αναπτύξει την ικανότητα της κακής επιρροής στις συνειδήσεις στις αρχές και στις ψυχές μας !

…ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΠΑ ΗΣΥΧΑΣΑ, ΞΕΛΑΦΡΩΣΑ, ΖΗΤΩ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ!
ΣΕ ΚΑΛΩ ΝΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΤΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΔΥΟ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΨΗΛΟΤΕΡΑ!

Κ.Α.

(Αγαπητή φίλη, είμαι πολύ χαρούμενος που την Ημέρα της Γυναίκας, παίρνω ένα τέτοιο μέιλ από μια ΓΥΝΑΙΚΑ σαν εσάς. Χαίρομαι που υπάρχει σήμερα μια ΕΛΛΗΝΙΔΑ -τα κεφαλαία επειδή βλέπω ότι σας αρέσουν- που στέκεται στο ύψος της ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ. Κρίμα που δεν σας γνώρισα πριν φύγω από την Ελλάδα. Όλο κάτι χαζοβιόλες γνώριζα -θεογκόμενες βέβαια- που κοιτούσαν μόνο την πάρτη τους. Σηκώστε καλύτερα τον ήλιο των ανθρώπων μόνη σας, γιατί εγώ έχω να πάω και για μπάνιο στην θάλασσα. Καλή δύναμη. Και χρόνια πολλά!)
ΠΗΓΗ: pitsirikos

Sraosha: Τουρκόσποροι

Συνοικισμός στο Δουργούτι (Νέο Κόσμο).

Τουρκόσποροι

Είμαστε οι Τουρκόσποροι. Είμαστε πια πεθαμένοι ή υπέργηροι. Ήμασταν πολλοί. Όταν λέμε «πατρίδα», πάντα εννοούμε εκείνη την αχανή χώρα πέρα από τη θάλασσά σας, εκείνη τη χώρα που δεν ήταν ούτε δική μας ούτε των Τούρκων. Ήρθαμε από πόλεις που δε διανοείστε και που δε θα χτίσετε ποτέ, ξεριζωθήκαμε από τοπία που δεν έχουνε καμμία σχέση με τους χείμαρρους και τα ξεροβούνια σας και τους λασπερούς σας κάμπους, μόλις προλάβαμε να μεγαλώσουμε σε κόσμους που χαλβαδιάζετε σε ταινίες Τούρκων και Ιρανών και με ωραία φίλτρα και σωστό φωτισμό.

Μας τσουβαλιάσατε και μας φέρατε. Μας βάλατε σε σαπιοκάραβα. Μας βάλατε να περπατάμε. Άλλους μας σφαγίασαν, άλλους μας έπνιξαν, άλλοι συνωστιστήκαμε στην προκυμαία της Μερσίνας. Πολλοί από εμάς χάθηκαν — μέχρι και τη δεκαετία του ’80 μια ήρεμη ραδιοφωνική φωνή θα έψαχνε κάποιους από εμάς με όνομα και επώνυμο στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Μας μετατρέψατε σε πλάνητες αλλογενείς, μας τάξατε αποζημιώσεις και μας δώσατε παλιόχαρτα που τίποτε δεν άξιζαν. Μας κάνατε εργάτες και γεωργούς.

Μας είπατε όλους «πρόσφυγες», μας φέρατε στη χώρα σας και μας βάλατε σε παραπήγματα και σε χωριά όπου οι ντόπιοι σταβλίζονταν δέκα μαζί σ’ έναν οντά και δεν πλένονταν ποτέ, για να μη φύγει το Άγιο Μύρον της βάφτισης από πάνω τους. Όσες ήμασταν γυναίκες μάς βγάλατε πουτάνες, είτε ήμασταν σωφρόνως πολυγαμικές Σμυρνιές, είτε αγέλαστες Πολίτισσες, είτε μητριαρχικές Καππαδόκισσες: πλενόμασταν πολύ, βάζαμε κολώνια, φοράγαμε νυχτικά. Μας φυτέψατε όπου πιστεύατε ότι θα προγκήξουμε τον Σλάβο και τον Αρβανίτη και τον Βλάχο, αλλά εμείς δε φέραμε μαζί μας τον ελληνισμό που ονειρευόσασταν, παρά κάτι πολύ μεγαλύτερο και εντελώς ακατάλληλο για τους σκοπούς σας. Απόπαιδα. Γιατί εσείς θέλατε να φτιάξετε τη μονόγλωσση μονόδοξη ελλαδική χαρά σας, το ζωντανό μαυσωλείο των αρχαίων προγόνων, κι εμείς μιλάγαμε τούρκικα, ποντιακά, καππαδόκικα, γαλλικά και μια σπασμένη καθαρεύουσα που μαθαίναμε στα σχολεία. Γιατί εμείς τρώγαμε μαντί και ιμάμ και καβουρμά και πληγούρι. Γιατί μολύναμε τη βαλκανική μουσική σας και τους μπάλλους σας με αμανέδες και καρσιλαμάδες και άσματα οθωμανικά.

Σας δώσαμε παραβατικότητα και σας δώσαμε γράμματα. Σας φέραμε φαγητό και χασίσι. Σας υπενθυμίζαμε τι υπήρχε πίσω από τη Μυτιλήνη και τη Χίο, πίσω από τον κολοβό ορίζοντα των οραμάτων σας. Μετά, όταν πάψαμε κάποτε να είμαστε οι αούντηδες που «ούι, ρι συ, πίνουν νιρό!» στη βρύση του χωριού σας μετά από πεζοπορία ημερών, αναλάβατε εξ ονόματός μας να πάρετε την Πόλη και την  Αγια Σοφιά. Συμβολικώς πάντα. Γιατί συμβολικώς μόνο ζείτε και συμβολικώς σκοτώνεστε και συμβολικώς αφήνετε άλλους πρόσφυγες και αλλογενείς να πνίγονται και να ξεπαγιάζουν στα σύνορα της ελλαδικής χαράς σας.

Εμείς πεθαίνουμε πια, όσοι απομείναμε, τουλάχιστον πεθαίνουμε ειρηνικά. Τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας είναι σαν κι εσάς, είναι εσείς. Γιατί είναι μεγάλο μαύλισμα να είσαι Έλληνας. Έστω και συμβολικώς. Κι ας πνιγούνε κι ας πεθάνουν κι ας ξεπαγιάσουν όσοι χρειαστεί.

Ελληνική Νομαρχία: Το καλύτερο πολίτευμα και η ανθρώπινη ευδαιμονία – (απόδοση στα νέα ελληνικά)

 Γράφει ο Ερανιστής

Η Ελληνική Νομαρχία κυκλοφόρησε το 1806 στην Ιταλία, από κύκλους Ελλήνων του εξωτερικού. Πρόκειται για ένα μνημειώδες επαναστατικό μανιφέστο του νεοελληνικού Διαφωτισμού, με διακηρυγμένο σκοπό την επανάσταση και την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων. Οι μελετητές δεν έχουν καταλήξει ακόμα σχετικά με την πατρότητα του έργου, καθώς ο συγγραφέας υπογράφει ως «Ανώνυμος Έλλην». Στη συνέχεια, δημοσιεύουμε τις πρώτες σελίδες του έργου σε νεοελληνική απόδοση. Οι συμβατικοί τίτλοι που γράφονται σε αγκύλες δεν είναι του συγγραφέα αλλά δικοί μας· κάποιες λέξεις του πρωτοτύπου σημειώνονται με πλάγιους χαρακτήρες ή μέσα σε παρένθεση. Η απόδοση έγινε με βάση τη «φιλολογική απομνημείωση» του Γ. Βαλέτα, από την κριτική έκδοση του 1957.

Ελληνική Νομαρχία, 1806

Ελληνική Νομαρχία: [Το καλύτερο πολίτευμα και η ανθρώπινη ευδαιμονία]

Με το βιβλίο αυτό αποδεικνύεται πόσο η Νομαρχιακή Διοίκηση είναι καλύτερη από τις υπόλοιπες διοικήσεις, γιατί μόνον σ’ αυτήν φυλάσσεται η Ελευθερία του ανθρώπου, τι είναι Ελευθερία και πόσα μεγάλα κατορθώματα φέρνει, για ποιό λόγο πρέπει τάχιστα η Ελλάδα να συντρίψει τις αλυσίδες της, ποιές στάθηκαν μέχρι σήμερα οι αιτίες που την κράτησαν υποδουλωμένη, και ποιές είναι οι αιτίες που θα την απελευθερώσουν στο μέλλον.

Συντεθείς τε καὶ τύποις ἐκδοθεὶς ἰδίοις

ἀναλώμασι πρὸς ὠφέλειαν τῶν Ἑλλήνων

ΠΑΡΑ

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ

Ἐν Ἰταλίᾳ. 1806.

ΣΤΟΧΑΣΟΥ, ΚΑΙ ΑΡΚΕΙ

Ω, αναγνώστη!

Επειδή ο λόγος μου δεν είναι άλλο, παρά μια διεξοδική επιστολή προς τους Έλληνες· επειδή βρίσκω τιποτένιες τις αντιρρήσεις εκείνων που κρίνουν από συνήθεια και χωρίς αιτιολόγηση· επειδή οι λεξολάτρες, και όσοι με το λεξικό του Γαζή στο χέρι θα κατακρίνουν το εγχειρίδιο μου αυτό, δε με βλάπτουν σε τίποτα· επειδή βρίσκω άχρηστο ν’ απαντήσω σε όσους με κατακρίνουν που λέγομαι ανώνυμος· κι επειδή, τέλος πάντων, προσμένω με πόθο να λάβω κάποια ορθή ερμηνεία και διόρθωση σε κανένα σφάλμα μου ακούσιο: γι’ αυτό, σε τίποτε άλλο δε χρησιμεύει η παρούσα ξεχωριστή επιστολή μου, παρά μόνο για να σε ειδοποιήσω, ότι αν ίσως μοιάζεις μ’ εκείνους που προφέρουν το όνομα της Ελλάδας χωρίς ν’ αναστενάζουν, μη χάσεις μάταια τον καιρό σου για να διαβάσεις το έργο μου ετούτο.

Να είσαι δυνατός. (Έρρωσο.)

ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΜΒΟΝ

τοῦ μεγάλου καὶ ἀειμνήτου Ἕλληνος

ΡΗΓΑ

τοῦ ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Ἑλλάδος ἐσφαγιασθέντος,

χάριν εὐγνωμοσύνης ὁ συγγραφεὺς τὸ

πονημάτιον τόδε ὡς δῶρον ἀνατίθησι.

Exoriare aliquis nostris ex ossibus ultor(*) Virg.

(*) Ἀναφανῆναί τις ἐκ τῶν ὀστέων ἡμῶν ἔκδικος. Βιργίλιος.

Σε ποιόν άλλο έπρεπε ν’ αφιερώσω το μικρό ετούτο πόνημα μου, αξιαγάπητε Ήρωα, παρά σε σένα, που στάθηκες ο πρόδρομος για την γρήγορη απελευθέρωση της κοινής μας πατρίδας, της Ελλάδας, και θυσίασες τη ζωή σου για την αγάπη της; Δέξου το λοιπόν, με το συνηθισμένο ελληνικό, ιλαρό και καταδεκτικό σου βλέμμα, και δέξου το επιπλέον ως αρραβώνα εκδίκησης του λαμπρού αίματος σου κατά των τυράννων της Ελλάδας. Κι ολόκληρη η Ελλάδα θα δοξάσει για πάντα το αθάνατο όνομα σου, γράφοντας το στον κατάλογο με ήρωες σαν τον Επαμεινώνδα, τον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή και τον Θρασύβουλο.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ

ἤτοι Λόγος περὶ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Εσείς, ω αθάνατες ψυχές των ελεύθερων προγόνων μου! Ενδυναμώστε τώρα το ζήλο μου με τις ηρωικές προσταγές σας (εντάλματα), για να εκφράσω όπως πρέπει τα κάλλη της Ελευθερίας στους απογόνους σας. Και συ, ιερή πατρίδα, εγκαρδίωσε και στερέωσε την αγάπη μου προς εσένα, με την ενθύμηση των παλαιών κατορθωμάτων σου, για να παραστήσω με σαφήνεια στα τέκνα σου τις φοβερές ανάγκες σου (χρείες) και να ενθουσιάσω τις ελληνικές καρδιές τους με τον θείο σου έρωτα.

Ναι, φίλτατοί μου Έλληνες, το εγχείρημα είναι δύσκολο για μένα, αλλά η Πατρίδα το ζητάει, το χρέος μου με βιάζει, και μόνον η αλήθεια των λόγων μου προμηνύει καλή έκβαση. Αντί για ρητορικές φράσεις, θα καλλωπίσει τα έργα μου η διήγηση των θαυμαστών έργων των παλαιών Ηρώων, η δε μεγαλοσύνη του θέματος και το κοινό όφελος μού τάζουν την ποθούμενη ανταμοιβή, εννοώ να καταπείσω τους ομογενείς μου Έλληνες.

Άμποτες λοιπόν ν’ αξιωθώ ν’ αποδείξω εμπράκτως όσα με τα λόγια, προς το παρόν, αποφάσισα να σας κοινοποιήσω, κι αυτό εύχομαι ακόμη για όλους τους αγαπητούς Έλληνες και τους αληθινούς φιλοπάτριδες.

Αναγκαίο πράγμα είναι σ’ όποιον αποφασίσει να εξετάσει την αλήθεια των πραγμάτων, πολύ συχνά να δυσπιστεί στον ίδιο τον εαυτό του, και χωρίς να είναι ευκολόπιστος στους άλλους, να πείθεται τελείως μόνο με πράγματα αναμφίβολα. Γιατί, πολλές φορές, αμελώντας κάποιος και την παραμικρή έρευνα και δίνοντας πίστη σε αυτά που ακούει από άλλους, εύκολα μπορεί ν’ απατηθεί, και τότε σχηματίζει μια ακατάστατη περίληψη για τα πράγματα της υπόθεσης που εξετάζει, κι επομένως ούτε ο ίδιος μπορεί να βρει την αλήθεια, ούτε άλλοι να την καταλάβουν απ’ αυτόν.

Όταν όμως μελετάει την υπόθεση με προσοχή, συγκρίνει αδιάφορα όσους μίλησαν γι’ αυτήν, ερευνώντας επιπλέον τις αιτίες που παρακίνησαν τον καθένα να μιλήσει· όταν, λέω, επιλέγει το πιθανό από το αδύνατο και το δύσκολο από το αμφίβολο, τότε προχωρεί βαθμηδόν, και φτάνει τέλος πάντων στην αλήθεια και βρίσκει ανταμοιβή για τους κόπους του με την ακριβή της απόκτηση. Τότε, λέω, πρέπει ο καθένας εντελώς να πείθεται και ο αμετάπειστος θα είναι πάρα πολύ ανόητος.

Μέχρι σήμερα, πολλοί στάθηκαν οι πολυπράγμονες της ανθρώπινης ευδαιμονίας, πολλοί λίγοι όμως τήρησαν τους κανόνες που αναφέραμε προηγουμένως κι ελάχιστοι πέτυχαν τον σκοπό τους· γι’ αυτό και άλλος μεν είχε την ελπίδα να βρει την ευτυχία στα πλούτη, άλλος στη μάθηση, άλλος στη φτώχεια κι άλλος στην αγάπη για τον εαυτό του (φιλαυτία)· μερικοί πάλι, εξετάζοντας τ΄ ανθρώπινα περιστατικά, και συναντώντας παντού εμπόδια και δυσκολίες, είπαν ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι ευτυχισμένος· άλλοι δε, που δεν είχαν την επιμέλεια να ερευνήσουν όσο χρειαζόταν την υπόθεση, αποφάσισαν αμέσως αμέσως, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχείς.

Λοιπόν, ανάμεσα σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο τόσων στοχασμών, άλλο βέβαια δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει, παρά μόνο πως η ευτυχία του ανθρώπου στέκεται στο να είναι ευχαριστημένος, και συνακόλουθα, μη μπορώντας να είναι ολότελα ευτυχής, δεν μπορεί να ονομαστεί ευτυχισμένος σε όλα.

Επομένως, για να ευτυχήσει ο άνθρωπος, όσο περισσότερο είναι δυνατόν, πρέπει πρωτύτερα να εξαλείψει όσες αιτίες της δυσαρέσκειάς του μπορέσει, δηλαδή να υπακούει στη θέλησή του. Αλλά, επειδή όλοι οι άνθρωποι δε θέλουν τα ίδια πράγματα, είναι αναγκαίο οι λιγότεροι να υπακούν στη θέληση των περισσότερων, κι επειδή δεν μπορούν να είναι όλοι ευτυχείς, ας είναι τουλάχιστον οι περισσότεροι.

Η ευτυχία μας λοιπόν κρέμεται από τη διοίκηση, η οποία μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους μόνον όταν αρέσει στους περισσότερους. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να εξετάσετε μαζί μου, ανάμεσα στις τόσες διοικήσεις που έχουν οι άνθρωποι, ποιά είναι η καλύτερη· το πράγμα δεν είναι δύσκολο, γιατί ξέρετε τον τρόπο που σας είπα πριν, τηδοκιμή της. Κι αφού βρούμε τον καλύτερο τρόπο διοίκησης, τότε θα καταλάβουμε και τι είναι η ελευθερία, για την οποία γίνεται λόγος, και πόσες αρετές και άξια κατορθώματα φέρνει, και τέλος πάντων τι πράγμα είναι η ομοιότηςκαι η ομόνοια. Κι όταν βεβαιωθούμε γι’ αυτά, να προσπαθήσουμε να τ’ αποκτήσουμε ξανά και να λαμπρύνουμε πάλι το Γένος μας, που το αμαύρωσε τόσο η τυραννία.

Ο άνθρωπος είναι προικισμένος από τη φύση με το λογικό, με το οποίο συγκρίνει τα πράγματα μεταξύ τους και απ’ αυτά προκρίνει όποια τον ωφελούν περισσότερο· έχει δε μια κλίση προς το καλύτερο (βέλτιον), η οποία πάντοτε τον παρακινεί, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, να ζητάει καλύτερη ζωή. Ο πρώτος λοιπόν και πιο αναγκαίος στοχασμός του είναι να διαφυλάξει τη ζωή του και να τη διαφεντέψει απ’ οποιονδήποτε εχθρό.

Όσο μπορούσε ο άνθρωπος να τρέφεται και να διαφεντεύεται μόνος του, μέχρι τότε σώθηκε η φυσική ζωή, η ευτυχέστερη βέβαια για μας τους θνητούς. Αφότου όμως ο ένας έκραξε τον άλλο για βοήθεια, το φυσικό σύστηματέλειωσε, και, για να το πω έτσι, ευθύς άρχισε το ελεεινόν θέατρο των ανθρώπινων περιστάσεων.

Ίσως κάποιος να ρωτήσει, από πού προήλθε η ανάγκη που βίασε τον άνθρωπο να ζητήσει βοήθεια από κάποιον άλλο· αλλ’ αυτό είναι σα να ρωτάει για ποιό σκοπό (τέλος) και για ποιό λόγο (δια τι) το υπέρτατο Ον έχτισε την οικουμένη. Αδελφοί μου, η μεγαλύτερη αμάθεια είναι να θέλει κανείς να μάθει εκείνα που δεν μπορεί να καταλάβει. Επομένως, όποιος γνωρίζει τα όσα δεν μπορεί να κατανοήσει και τ’ αφήνει στην άκρη (τα παραιτεί), είναι ο σοφότερος από τους ανθρώπους.

Αφού λοιπόν, όπως είπα, έπαψε το πρώτο σύστημα των ανθρώπων, στο οποίο υπήρχε η φύση αντί για τους νόμους, ολόκληρη η γη αντί για τις πολιτείες και η θέληση του καθενός αντί για τα ήθη, αφού, λέω, ο άνθρωπος δε θέλησε να ευχαριστηθεί με τη σημερινή τροφή, αλλά ζήτησε να προετοιμαστεί και για την αυριανή μέρα, και αφού, τέλος πάντων, αποφάσισε να ζήσει μαζί με άλλους, έχασε την αληθινή ευτυχία κι έγινε δούλος όχι μόνο του εαυτού του και άλλων, αλλά και των δικών του άψυχων πραγμάτων.

Πρώτη λοιπόν στάθηκε κι εμφανίστηκε μεταξύ των ανθρώπων η αναρχία. Ευθύς ο δυνατότερος άρχισε να ορίζει νόμους για τον αδύνατο και οι περισσότεροι άρχισαν ν’ αρπάζουν το δίκιο από τους λιγότερους: εκεί φόνοι, εκεί αδικίες, εκεί, τέλος πάντων, μύρια αναγκαία παραπτώματα (πλημμελήματα), μέχρι τότε άγνωστα. Είδε η ανθρωπότητα το καλό που έχασε, αλλά δεν της ήταν πλέον δυνατό να τ’ αποκτήσει ξανά και αναγκαστικά χρειάστηκε να βασανιστεί όχι λίγον καιρό, ώσπου η σκιά του θρόνου άρχισε να μωραίνει τις ψυχές των ανθρώπων· και ιδού, εμφανίστηκε η μοναρχία, η οποία, ως πρόξενος και γεννήτρα της πολιτικής ανομοιότητας των ανθρώπων, σε λίγον καιρό μεταβλήθηκε σε τυραννία κι έφερε στη γη όλα τα κακά που μπορεί να δοκιμάσει το ανθρώπινο γένος.

Ιδού ο τύραννος, ως ημίθεος, να δίνει τον θάνατο σε άλλους και να χαρίζει τη ζωή σε όσους δεν θανατώνει· ιδού τα ελαττώματα, όχι πλέον μισητά αλλά επαινετά και επιθυμητά· ιδού η αδικία με το ξίφος στο δεξί της χέρι να καταπατά την αρετή και να διώκει τη δικαιοσύνη· Ιδού…

Αλλά, τέλος πάντων, αυτά τα ίδια κακά και ανυπόφορες δυστυχίες δίδαξαν στην ανθρωπότητα να βρει μια διοίκηση, στην οποία να πετύχει την ανάπαυση και την ευτυχία της· αυτή λοιπόν η διοίκηση είναι που θέλω να την ονομάσω Νομαρχία, η οποία, όσο περισσότερο οι άνθρωποι αγαπούν την ευτυχία τους, τόσο αυτή στερεώνεται και διατηρείται αμετάβλητη (αμετάτρεπτος), αφού είναι η τελευταία μεταμόρφωση των διάφορων διοικήσεων, για να το πω έτσι, και η μόνη πρόξενος της αρετής, της ισότητας (ομοιότητος) και της ελευθερίας.

Πολλές φορές όλες οι διοικήσεις, καθώς αλλάζουν, βλέπουμε να μην ακολουθούν τον κανόνα που αναφέραμε· όμως, αυτό προέρχεται από διάφορες αιτίες και το θέμα μας δεν επιτρέπει εδώ μια εκτεταμένη διήγηση. Φτάνει μόνο να ξέρει ο καθένας, ότι οποιαδήποτε διοίκηση πρέπει να είναι μία από τις τέσσερις που είπαμε προηγουμένως, τις οποίες κρίνω γενικά, και ότι η τελευταία είναι η καλύτερη και πιο κατάλληλη (αρμοδιότερη) για τη δική μας ευτυχία (ευ ζην).

Αυτήν λοιπόν ας εξετάσουμε, με όση μεγαλύτερη ακρίβεια μπορέσουμε· και βέβαια, σ’ αυτήν θα βρούμε να διασώζεται η ελευθερία, κι επομένως την είσοδο στην ανθρώπινη ευδαιμονία. Αδελφοί μου, η νομαρχία βρίσκεται τόσο στη δημοκρατία, όσο και στην αριστοκρατία, οι οποίες σε άλλο πράγμα δεν διαφέρουν, παρά μόνο στο ότι η μεν δημοκρατία κλίνει προς την αναρχία, η δε αριστοκρατία προς την ολιγαρχία, η οποία πολλές φορές είναι χειρότερη κι από την ίδια την τυραννία. Επειδή όμως και στα δύο αυτά πολιτεύματα (διοικήσεις) σώζεται η Ελευθερία, η επιλογή είναι αδιάφορη. Οπότε, ανάλογα με το πλήθος του λαού, και κατά το κλίμα, πότε μεν προτιμάται η μία και πότε η άλλη.

Τι είναι όμως η Ελευθερία; Ω Έλληνες, στην αναρχία ελεύθεροι είναι μόνον οι ισχυρότεροι, ένας μόνον στη μοναρχία, κανένας στην τυραννία και όλοι στη νομαρχία. Επομένως, κατά τους μεν πρώτους, ελευθερία δεν είναι παρά η εκτέλεση της θέλησης του καθενός, επειδή, καθώς οι άνθρωποι βρίσκονται χωρίς νόμους και κριτές, ο μεν άρπαγας ονομάζει τις αρπαγές του αποτέλεσμα της ελευθερίας του, ομοίως δε και ο άσωτος τις ασωτίες του και ο κακός τις κακίες του.

Κατά τους δεύτερους, σα να πούλησαν την ελευθερία τους στον ένα, άλλο δεν εννοούν μ’ αυτή τη λέξη, παρά τις προσταγές του κυρίου τους και είναι ελεύθεροι μόνο για να τον υπακούνε. Ο δε τύραννος και οι δούλοι του αγνοούν παντελώς αυτό την έννοια, επειδή ποτέ δεν τη δοκίμασαν, ώστε να έχουν μια ιδέα γι’ αυτήν.

Τέλος πάντων, στο πολίτευμα που άρχει ο νόμος (υπό της νομαρχίας) η ελευθερία βρίσκεται σε όλους, αφού όλοι από κοινού την αφιέρωσαν στους νόμους, τους οποίους έφτιαξαν οι ίδιοι, και υπακούοντας σ’ αυτούς είναι ο καθένας ελεύθερος και υπακούει στη θέλησή του. Να, λοιπόν, που σύμφωνα μ’ αυτούς η ελευθερία είναι η υπακοή στους νόμους και, μ’ ένα λόγο, ελευθερία δεν είναι άλλο παρά η ίδια η νομαρχία. Αγαπητοί μου, αυτή είναι η ελευθερία εκείνη, την οποία άλλοι έβλεπαν αστόχαστα να χάνεται, άλλοι έβλεπαν με παραφροσύνη την απείθεια κι άλλοι όπως η απαιδευσία δίδασκε στον καθένα· όλα ετούτα είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα της δουλείας, η οποία έκανε τους ανθρώπους βάρβαρους, έφθειρε εντελώς τα ήθη κι εξαιτίας της εμείς διαφέρουμε τόσο από τους προγόνους μας, ώστε σε μερικούς φαινόμαστε ξένο (αλλότριο) γένος.

Αλίμονο! Πού είσαι ιερή ελευθερία! Πού νόμοι! Πού νομοδότες! Όσο γνωρίζουμε την αληθινή σημασία σου, τόσο αυξάνει ο πόθος μας να σε απολαύσουμε. Εσύ είσαι η μητέρα των μεγάλων ανδρών, εσύ ο στύλος της δικαιοσύνης, εσύ πηγή της ευτυχίας. Ε, πόσα καλά λείπουν από εκείνους που σε στερούνται! Και πόσο θα κλάψουν όσοι μέχρι σήμερα δεν σε γνώρισαν!

Ιερή Ελευθερία, εμείς με τα δόντια θα συντρίψουμε τις αλυσίδες μας, και θα τρέξουμε να σε συναντήσουμε! Είναι πλέον αδύνατον οι ελληνικές ψυχές να κοιμούνται στον λήθαργο της τυραννίας! Θ’ ακουστεί και πάλι ο λαμπρός ήχος των αρμάτων μας που θα κατατροπώσουν τους τυράννους, και μάλιστα πολύ γρήγορα!

Κοζάνη: 31 ασύλητοι τάφοι σε μυκηναϊκό νεκροταφείο πενήντα στρεμμάτων

Κοζάνη: 31 ασύλητοι τάφοι σε μυκηναϊκό νεκροταφείο πενήντα στρεμμάτων

Κείμενο: ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ*

μυκηναϊκό νεκροταφείο με 31 ασύλητους τάφους

Eνα εντυπωσιακό σε μέγεθος και αριθμό ευρημάτων, μυκηναϊκό νεκροταφείο με 31 ασύλητους τάφους, με πλήθος κοσμημάτων και αρκετούς τύπους αγγείων, ανάμεσά τους και 12 περίτεχνες κύλικες, έφεραν στο φως αρχαιολόγοι στη θέση Λογκάς, στην Ελάτη Κοζάνης, σε μικρή απόσταση από την Αιανή και το φράγμα Ιλαρίωνα της ΔΕΗ.

Το μυκηναϊκό νεκροταφείο βρίσκεται κατά μήκος της ροής του ποταμού Αλιάκμονα

Eνα εντυπωσιακό σε μέγεθος και αριθμό ευρημάτων, μυκηναϊκό νεκροταφείο με 31 ασύλητους τάφους, με πλήθος κοσμημάτων και αρκετούς τύπους αγγείων, ανάμεσά τους και 12 περίτεχνες κύλικες, έφεραν στο φως αρχαιολόγοι στη θέση Λογκάς, στην Ελάτη Κοζάνης, σε μικρή απόσταση από την Αιανή και το φράγμα Ιλαρίωνα της ΔΕΗ.

«Επιβεβαιώνεται πλέον η μυκηναϊκή παρουσία στην Ανω Μακεδονία, με διαφορετικές μορφές εγκατάστασης και εμπλουτίζεται συνεχώς η γνώση μας», λέει στο «Έθνος» η αρχαιολόγος Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, η οποία θα κάνει τη σχετική ανακοίνωση την Πέμπτη, κατά την πρώτη μέρα των εργασιών της 29ης Επιστημονικής Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Εργο στη Μακεδονία και στη Θράκη, που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη.

Ο αρχαιολογικός χώρος στη θέση Λογκάς εκτείνεται σε 455 στρ., από τα οποία έχουν ανασκαφεί μόλις τα 12,5 στρ. Το νεκροταφείο βρίσκεται κατά μήκος της ροής του ποταμού Αλιάκμονα και καλύπτει 47 στρ., από τα οποία η ανασκαφή κάλυψε τα 5 στρ.

Οι 31 ταφές χρονολογούνται στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π.Χ.), ενώ έχουν επίσης εντοπιστεί και άλλες της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3000-2000 π.Χ.), αλλά και της Μέσης Εποχής του Χαλκού (2000-1600 π.Χ.).

Οι 31 ταφές χρονολογούνται στην Υστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π.Χ.)

Σύμφωνα με την κ. Καραμήτρου-Μεντεσίδη, οι ταφές ήταν κιβωτιόσχημες από λίθινες πλάκες, ασύλητες και περιείχαν κοσμήματα, όπως χάλκινα δαχτυλίδια και χάντρες από κεχριμπάρι, αλλά και πήλινα αγγεία. Στα 47 πήλινα αγγεία πιο προσφιλή είναι το κύπελλο, η πρόχους, ο αμφορέας αλλά και η μυκηναϊκή υψίποδη κύλικα, σχήμα συχνό πλέον στην περιοχή, αφού έχει εντοπιστεί και σε άλλες παραποτάμιες θέσεις. Επτά ταφές περιείχαν σε σύνολο 12 κύλικες, μάλιστα τρεις έφεραν μόνο μυκηναϊκές κύλικες και δύο έφεραν και άλλο ένα μυκηναϊκό αγγείο.

Οι κύλικες δεν είναι άγνωστος τύπος αγγείων για την περιοχή της δυτικής Μακεδονίας. Στους νομούς Κοζάνης και Γρεβενών έχουν εντοπιστεί στο παρελθόν άλλες 8 κύλικες (ακέραιες και κομμάτια) της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, ενώ στη νεκρόπολη Κοζάνης είχαν βρεθεί όστρακα δύο πρωιμότερων περιόδων και στην Αιανή άλλες 3.

«Από τα παραπάνω συνάγεται ότι κύλικες, αγγείο αποκλειστικά του μυκηναϊκού ρεπερτορίου, έχουν εντοπιστεί σε αρκετές θέσεις. Οι κύλικες της Ελάτης, όλες υψίποδες με εξαίρεση μία, είναι τροχήλατες και χειροποίητες και ανήκουν στον τύπο με κωνικό σώμα.

Ωστόσο, υπάρχει ποικιλία στο μέγεθος, στη διακόσμηση, ακόμη και κάποιες παραλλαγές στο σχήμα», αναφέρει η κ. Καραμήτρου-Μεντεσίδη και συμπληρώνει: «Ως προς το σώμα μοιάζουν με δείγματα της Ηπείρου, ενώ το χαρακτηριστικό των πλαστικών δακτυλίων στο πόδι είναι γνωστό από τη Δυτική Ελλάδα και συγκεκριμένα από δείγματα της Κεφαλληνίας και της Ιθάκης, του Εξαλόφου και Φήκης Τρικάλων, τις οποίες οι μελετητές αποδίδουν σε διείσδυση μυκηναϊκού πολιτισμού από την Ηπειρο και επικοινωνία τόσο με την Ηπειρο όσο και τα Ιόνια νησιά».

Οι κύλικες της Ελάτης φέρουν πλούσια διακόσμηση με ποικιλία μοτίβων, όπως τρέχουσα σπείρα, ομόκεντροι κύκλοι, ιχθυάκανθα, ακόμη και οριζόντιες τεθλασμένες.

«Η εξέταση με σύγκριση δειγμάτων κυλίκων από γειτονικές περιοχές -ιδιαίτερα από τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τα Ιόνια Νησιά- καταδεικνύει ομοιότητες και διαφορές. Θεωρούμε δεδομένες τις επιρροές, αλλά δεν μπορούμε να αποκλείουμε και την ανάπτυξη μιας τοπικής παραγωγής», σημειώνει η αρχαιολόγος.

«Ποτήρι» για κρασί, νερό ή γάλα

Οι κύλικες και τα υπόλοιπα μυκηναϊκά αγγεία παράγονται σε μικρά τοπικά εργαστήρια, είναι χρήσιμα για κάθε νοικοκυριό και ως αγαπημένο ποτήρι θεωρείται αναγκαίο να συνοδεύσουν τον κάτοχο στην άλλη ζωή, ακόμη και αν λείπει κάποια λαβή ή και το πόδι. Σχετικά με τη χρήση των κυλίκων εν ζωή, είναι προφανές ότι εντάσσονται στα επιτραπέζια αγγεία πόσης κρασιού ή νερού, ακόμη και γάλατος, τα οποία μαζί με άλλα σχήματα προτιμώνται και διαδίδονται στη βόρεια Ελλάδα κατά την Ύστερη Εποχή Χαλκού.

 

Μέγα έργο: Ενώνεται με κανάλι η Κασπία Θάλασσα με τον Περσικό Κόλπο – Διάδωσέ Το

 

 

Μέγα έργο: Ενώνεται με κανάλι η Κασπία Θάλασσα με τον Περσικό Κόλπο

Μέγα έργο: Ενώνεται με κανάλι η Κασπία Θάλασσα με τον Περσικό Κόλπο

του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου

Σε ένα έργο που θα αλλάξει για πάντα τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Μέση Ανατολή αλλά και στον «δόμου του Μεταξιού» προχωράνε Ιράν και Ρωσία ξεκινώντας την κατασκευή της μεγάλης διώρυγας η οποία θα ενώνει την Κασπία Θάλασσα με τον Περσικό Κόλπο και τον Ινδικό Ωκεανό επιτρέποντας έτσι στην Ρωσία να κατέλθει στα περιβοήτα «ζεστά νερά» και να μην εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τα Στενά.

 Το σχέδιο σαν σκέψη υπήρχε πολλά χρόνια αλλά οι προηγούμενες γεωπολιτικές συνθήκες δεν επέτρεπαν την υλοποίησή του Πολλοί διπλωμάτες το παρελθόν θεωρούσαν ότι Ιράν και Ρωσία είναι «αντίρροπες δυνάμεις» όπως και Ρωσία-Κίνα καθ’ότι είναι ηπειρωτικές δυνάμεις και τα συμφέροντάς τους μπορούν να καταστούν συγκρουόμενα.

 Όμως η Ρωσία στήριξε τις δύσκολες εποχές το Ιράν ενώ και οι Κινέζοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μόνη χώρα που μπορεί να αντισταθείσ τις ΗΠΑ λόγω πυρηνικής υπεροπλίας είναι η Ρωσία.

 Θεωρώντας λοιπόν τις ΗΠΑ μια χώρα που έχει μονιμως αναθωρητική πολιτική εις βάρος τους έχουν λάβει την απόφαση να έχουν κοινό μέτωπο εναντίον τους: Δηλαδή ο κοινός «εχθρός» ενώνει τις αντίρροπες αυτές γεωπολιτικές δυνάμεις και όσο υπάρχουν οι ΗΠΑ με την σημερινή τους μορφή δεν φαίνεται αυτό να αλλάζει στο προεχές μέλλον.

 Έτσι το Ιράν συνεχίζει τις προεργασίες για την κατασκευή του καναλιού που θα συνδέει την Κασπία Θάλασσα με τον Περσικό Κόλπο.

 Ένα έργο στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία, αλλά και για το Ιράν καθώς θα επιτρέψει στον Στόλο της Κασπίας να υπερασπίζεται τα παράλιά του έναντι αμερικανικών απειλών.

Το έργο ενδιαφέρει όμως και τις υπόλοιπες τρεις χώρες της Κασπίας, το Καζακστάν, το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν που θέλουν να έχουν διέξοδο στον Ινδικό Ωκεανό.

 Είναι ένα έργο που θα επιτρέψει σε όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες να εξέλθουν από το ευρασιατικό «καβούκι» τους, και να ενωθούν με το παγκόσμιο εμπόριο.

 Το έργο είναι στον κατάλογο των προτεραιοτήτων για την Τεχεράνη και όπως φαίνεται υπάρχει πληθώρα επενδυτών. Επειδή ο «δρόμος του μεταξιού» περνάει από το Ιράν ενδιαφέρει όπως έιναι φυσικό και την Κίνα.

 Η Δύση σχεδόν επί δύο αιώνες εμπόδιζε την κατασκευή αυτής της σημαντικής αρτηρίας και προσπαθούσε να εμποδίσει το έργο περιθωριοποιώντας την αγορά του ιρανικού φυσικού αερίου και προκρίνοντας, την διαδρομή του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων, ως βασική διαδρομή ελπίζοντας στην αποτροπή της ρωσικής κυριαρχίας.

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες,το 1997 για το έργο αυτό απείλησαν με οικονομικά μέτρα το Ιράν καθώς τις εταιρίες που θα εργάζονταν για την υλοποίηση του έργου Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο θα πράξουν και τώρα καθώς πρόκειται περί έργου που θα απειλήσει άμεσα την θαάλασσια κυριαρχία τους στον Ινδικό Ωκεανό.

 Το συνολικό μήκος του καναλιού θα είναι 700 χιλιόμετρα και θα περναέι μέσα από κοίτες ποταμών στο βορειοδυτικό και νοτιοδυτικό Ιράν για να κοστίσει λιγότερο και να μην καθυστερήσει.

 Για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος του έργου, θα είναι περίπου 9 φορές μεγαλύτερο από την Διώρυγα του Παναμά που είναι 77 χλμ. Το κόστος είναι περί τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια και θα διαρκέσει η κατασκευή του περίπου πέντε χρόνια.

 Το κανάλι θα προσφέρει έσοδα στη Ρωσία και το Ιράν από 1,2 έως 1,4 δις δολάρια ετησίως και υπολογίζεται να είναι σε πλήρη λειτουργία το 2020.

 Yπάρχει και μια δεύτερη σκέψη για ένα δεύτερο κανάλι πολύ μεγαλύτερου μήκους, περίπου 2000 χλμ. που θα αρχίζει από την Κασπία και θα τελειώνει στον Ινδικό Ωκεανό, αλλά αυτο φαντάζει πολύ φιλόδοξο. Τα γεωστρατηγικά όμως οφέλη θα είναι απείρως περισσότερα.

Κατά τους μεγάλους γεωπολιτιστές του παρελθόντος εάν η Ρωσία κατέλθει στα «ζεστά» νερά, τότε η κυριαρχία της Δύσης θα λάβει απλά τέλος.