ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕΛΙΓΚΡΑΣ Ρωμιοί: Από τον… Γιαγκούλα στο κλείσιμο τής ΕΡΤ

ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ
ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΜΕΛΙΓΚΡΑΣ

Ρωμιοί:
Από τον… Γιαγκούλα
στο κλείσιμο τής ΕΡΤ

Έγραψε στις 14.06.2013 ο/η: Λούπου Μαρία

Τελευταία, έχω ανακαλύψει ένα χόμπυ, αυτό τής καλλιέργειας πιπεριάς. Το ξεκίνησα από πέρυσι και πραγματικά δηλώνω, πως μου αρέσει πολύ. Φύτεψα λοιπόν, διάφορα είδη: Πράσινες, κόκκινες, Φλωρίνης, καυτερές, μεγάλες, μικρές. Γέμιζα χαρά, όταν τις έβλεπα να μεγαλώνουν και να γίνονται κανονικές πιπεριές σαν κι αυτές, που αγοράζουμε στη λαϊκή.

Κάποια στιγμή, μια από τις πιπεριές μου έπιασε μελίγκρα. Την έβλεπα να μαραίνεται και να σαπίζει. Έβλεπα τα μικρά τρυφερά άνθη της να γεμίζουν από αυτά τα κεχριμπαρένια μικροσκοπικά έντομα. Για την αντιμετώπιση τής μελίγκρας δέν ήξερα τίποτα.

Μπήκα λοιπόν στο διαδίκτυο και το έψαξα. Την μελίγκρα την κουβαλούν τα μυρμήγκια πάνω στα φυτά. Μυρμήγκια και μελίγκρες είναι «συντρόφια» και αλληλοϋποστηρίζονται. Τα μυρμήγκια κάνουν τον «ταξιτζή» και οι μελίγκρες τα ανταμείβουν με τις εκκρίσεις τους, μια σπάνια λιχουδιά γι’ αυτά.

Έπρεπε να πάρω λοιπόν, τα μέτρα μου. Αναγκάστηκα με ένα κλαδευτήρι να κόψω όλα τα σάπια φύλλα και στη συνέχεια να την ψεκάσω με ένα οικολογικό μείγμα, που και πάλι βρήκα στο διαδίκτυο και αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματικό. Σπάραξε η καρδιά μου, καθώς με το κλαδευτήρι στο χέρι απογύμνωνα την πιπεριά μου. Σιγά-σιγά όμως, το φυτό άρχισε να παίρνει πάνω του. Άρχισε να πετάει νέα υγιή φύλλα και να πρασινίζει ξανά.

Θα μου πει κανείς, τί δουλειά έχουν όλα αυτά με τα τεκταινόμενα και τις εξελίξεις, που τρέχουν σε πολιτικο-οικονομικό επίπεδο, με αποκορύφωμα το κλείσιμο τής ΕΡΤ;

ΕΡΤ:
Στην υπηρεσία τής Ρωμιοσύνης
Υποστηρίζεται, ότι η ΕΡΤ έχει μεγάλη ιστορία κι ένα τεράστιο αρχείο, ενώ από τους διαδρόμους της έχουν περάσει μεγάλοι δημιουργοί και άνθρωποι τού πνεύματος και τού πολιτισμού.

Κατ’ αρχή, τα θέματα τού αρχείου της έχουν πωληθεί προ πολλού στα μεγάλα κανάλια κάτω από το τραπέζι από διευθυντές και προϊσταμένους, οι οποίοι, ενώ πληρώνονταν από την ΕΡΤ, για να διασφαλίζουν -υποτίθεται- τα συμφέροντά της, έπαιρναν το υλικό της και το έδιναν στα ιδιωτικά κανάλια εξασφαλίζοντας επιπρόσθετο μισθό.

Δέν προήγαγε τον πολιτισμό
Όσο για τον πολιτισμό, αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο παραμύθι. Κάθε Κυριακή, κάθε μεγάλη βδομάδα και άλλες θρησκευτικές γιορτές πρόβαλλε πάντοτε τη λειτουργία. Στις εθνικές γιορτές πρόβαλλε τις παρελάσεις. Συνηθισμένα ήταν τα ντοκυμαντέρ για μοναστήρια, για  κρυφά σχολειά, για τη συνέχεια τού ελληνοχριστιανικού πολιτισμού  κ.λπ. φληναφήματα τής Ρωμιοσύνης. Αυτός ήταν ο «πολιτισμός», που διαχρονικά και κατά κόρον πρόβαλλε.

Όσο για τους υποτιθέμενους ανθρώπους τού πνεύματος, τόσα χρόνια από τα κανάλια της έχουν προβληθεί ένα σωρό άνθρωποι, μόνον τού ρωμιοσυνιστικού κατεστημένου, όμως. Δεκανίκια τού σάπιου και διεφθαρμένου Συστήματος, οι οποίοι έτυχαν έτσι κι επί πλέον αναγνώρισης και με το αζημίωτο, βέβαια.

Έχετε δει πολλά ντοκυμαντέρ για τον Διονύσιο Σολωμό για παράδειγμα, ένανάτεχνο λογοκλόπο, που ανακηρύχθηκε εθνικός ποιητής, για τον Θ. Κολοκοτρώνη – Μπιθεκούρα, έναν ληστή, που αναδείχθηκε εθνικός ήρωας κ.λπ. κ.λπ. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από την Τριπολιτσά στην… Τρόικα και Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα…).

Έχετε δει ποτέ κανένα ντοκυμαντέρ όμως, που να δείχνει π.χ. τηντουρκοανατολίτικη καταγωγή των μικρασιατών, τους λόγους και τον τρόπο, με τον οποίο εντάχθηκαν οι αρβανίτες στο εθνικό φαντασιακό, οι βλάχοι και λοιποί, τα παραμύθια τού ’21, που διδάσκονται στα σχολεία και στα οποία στήθηκε το κράτος μας;

Δέν προήγαγε τον πολιτισμό λοιπόν η ΕΡΤ, όπως διατείνονται αυτές τις μέρες διάφοροι ρωμιο-προοδευτικοί, αλλά την υποκουλτούρα, τις ανοησίες, τα ψεύδη και τους πνευματικούς φελλούς – ταγούς τής Ρωμιοσύνης.

Διαχρονικό φερέφωνο
τής εκάστοτε εξουσίας
Η ΕΡΤ επί πλέον, ήταν ο μηχανισμός προπαγάνδας τής εκάστοτε εξουσίας, το κέντρο εργασιακής και μισθολογικής τακτοποίησης ημετέρων, μια καταβόθρα κατασπατάλησης τού δημόσιου χρήματος, τής μίζας και τού γρήγορου πλουτισμού για πολλούς. 

Ο θάνατος τής ΕΡΤ
Έπρεπε λοιπόν, να πεθάνει η ΕΡΤ και μαζί στο θάνατο να πάρει όλους τους αλήτες χαραμοφάηδες συνδικαλιστές, τα λαμόγια, που πληρώνονταν, ενώ δεν είχαν πατήσει το πόδι τους εκεί, τους μιζαδόρους και τα πολιτικά τσανάκια.

Ουτοπική η εξυγίανση
Ποιος όμως θα εξυγιάνει την ΕΡΤ; Η κυβέρνηση τού Αντώνη Σαμαρά και των πολιτικών απολειφαδιών Βενιζέλου και Κουβέλη; Αυτοί, που μέχρι πριν λίγους μήνες την γέμιζαν με άχρηστο προσωπικό με κομματική προέλευση, όπως η «δημοσιογράφος», κόρη τού πρώην υπουργού Σαλαγκούδη, που, όπως καταγγέλθηκε, ήταν η πρώτη και η μόνη, που πληρώθηκε και αποζημιώθηκε λίγα λεπτά πριν κλείσει ο σταθμός;

Ποιος θα την εξυγιάνει; Ο κ. Κεδίκογλου, που πριν λίγους μήνες διόριζε γραμματείς από το χωριό του δίπλα στα λαμόγια συμβούλους με τους εξωφρενικούς μισθούς και το μηδενικό έργο;

Ή μήπως ο Χατζησωκράτης τής ΔΗΜΑΡ, μέλος τής συγκυβέρνησης, που πριν λίγους μήνες έστελνε ειδικό e-mail στα «συντρόφια» του ενθαρρύνοντάς τα να βολευτούν σε δημόσια νοσοκομεία;

Mήπως το ΠΑΣΟΚ, που φέρει την κύρια ευθύνη, λόγω των χρόνων παραμονής του στην εξουσία;

Ή μήπως το νέο αίμα σαν τον κ. Βρούτση, για παράδειγμα, υπουργό Εργασίας, που απέλυσε τον πρόεδρο τού ΟΑΕΔ, επειδή αρνήθηκε να «βολέψει» δυο περιφερειακούς διευθυντές, που ήταν συνδικαλιστές τής ΔΑΚΕ;
 
Μήπως το ΚΚΕ, που συμπεριφέρεται σαν τον πιο στυγνό εργοδότη στους εργαζόμενους στον 902 και την «Τυποεκδοτική», ενώ παράλληλα βουτάει θαλασσοδάνεια, για να συντηρεί το κομματικό του μαγαζί; Θαλασσοδάνεια πήραν όλοι τους. Μεγάλα ποσά, που τα κατασπατάλησαν ειδικά τα δυο μεγάλα κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Mήπως θα πρέπει να βασιστούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, που όταν συσκέπτονται 10 στελέχη του προκύπτουν 20 διαφορετικές αποφάσεις; (Το «κοκοράκι» στο μαλλί τού αρχηγού τους, ενίοτε εκφράζει διαφορετική άποψη από τον ίδιο).

Ή μήπως η Χρυσή Αυγή, με τους φουσκωτούς από τα αναβολικά οπαδούς και στελέχη, που πλέουν πλησίστιοι σε φαντασιακά εθνικοθρηκευτικά πελάγη κι εκτονώνονται ρίχνοντας καμμιά κλωτσιά σε μελαμψούς λαθρομετανάστες;

Όλα σάπια
Τι συμπεράσματα λοιπόν, μπορεί να βγάλει κάποιος από όλα αυτά;

1. Από τη σύσταση τού νεοελληνικού προτεκτοράτου -και όχι κράτους- υπάρχουν δυο κατηγορίες πολιτών: Οι «ημέτεροι», που βολεύονται στο δημόσιο χωρίς να κοπιάζουν ιδιαίτερα και οι «άτυχοι», που αναγκάζονται να παλεύουν με τον προσωπικό  τους κάματο, για την επιβίωσή τους ελπίζοντας, πως κάποια στιγμή θα βολευτούν και θα αράξουν.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι, που δέν θα ήθελαν ποτέ να εργαστούν στο δημόσιο, γιατί πιστεύουν στην αξιοκρατία, αλλά πρόκειται για μια αμελητέα από πλευράς ποσοστού ομάδα, που ούτε καν στατιστικά δέν μπορεί να αξιολογηθεί.

2. Ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης όλο το πολιτικό σύστημα αυτής τής χώρας είναι σαθρό και υπαίτιο για τη σήψη, τη διαφθορά και την παρακμή της.

Αναμφίβολα όμως, δημιουργός και αρωγός αυτού τού σάπιου συστήματος τής πολιτικής και των πολιτικών είναι ο ίδιος ο λαός, που ουσιαστικά λειτουργεί σαν το μυρμήγκι – «ταξιτζή» τής πολιτικής «μελίγκρας» πάνω στη χώρα. Είναι σίγουρο, πως αυτός ο απαίδευτος λαός «μυρμήγκι», που έχει εθιστεί στην κοπρανοφαγία τής ελεεινής «πολιτικής μελίγκρας», δέν μπορεί να απαγκιστρωθεί από το να λειτουργεί ως ο κατ’ εξοχήν αχθοφόρος τής πολιτικής σαπίλας, επειδή, πολύ απλά, είναι απαίδευτος. Και όχι μόνο είναι απαίδευτος, αλλά δέν επιδεικνύει και καμμία ζέση να καταστεί πεπαιδευμένος και υπεύθυνος για το μέλλον του.

Οι πιθανοί λόγοι
τού κλεισίματος τής ΕΡΤ
Οι λόγοι βέβαια, που η κυβέρνηση αποφάσισε το κλείσιμο τής ΕΡΤ δέν έχoυν καμία απολύτως σχέση με την μελλοντική εξυγίανσή της. Έγινε για λόγους προσωπικούς, πολιτικούς, κομματικούς, λόγους έπαρσης, εγωπάθειας και «μεγαλοναπολεόντιων» συνδρόμων.

Ο εκ Καλαμών ορμώμενος πρωθυπουργός είτε:

α. Θέλει να ελέγξει τον κρατικό μηχανισμό, που ακόμα μέχρι και σήμερα ΠΑΣΟΚοκρατείται και να τον αντικαταστήσει με δικά του παιδιά.

β. Θέλει να αποδυναμώσει τελείως τους κομματικούς του αντιπάλους παίζοντας σκληρό πόκερ με σκοπό ή να τους απορροφήσει στο κεντροδεξιό του όραμα ή να τους εξαφανίσει τελείως.

γ. Θέλει να «τρομάξει» τους ευρωπαίους εταίρους και εμμέσως να τους απειλήσει να χαλαρώσουν τα μέτρα και να τους δώσουν περισσότερο χρόνο να βολέψει τα δικά του παιδιά. Η Μέρκελ φοβάται ένα μπάχαλο στην Ελλάδα, γιατί η προεκλογική της σημαία είναι η σταθεροποίηση τής Ευρωζώνης και η διάσωση τού Ευρώ.

δ. Θέλει να κάνει μια ηρωϊκή έξοδο από την εξουσία γνωρίζοντας, πως το πρόγραμμα, που τού έχει επιβληθεί να εφαρμόσει δέν βγαίνει, ειδικά, όταν αρχίσουν να εφαρμόζονται οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, λόγω χρεών.

---

Ο κάθε πολιτικάντης δέν μπορεί να αποτελέσει τη λύση τού προβλήματος, 
γιατί ο ίδιος αποτελεί μέρος τού προβλήματος… 

Εφαρμόζοντας λοιπόν, την γνωστή αμερικάνικη ρήση «reading between the lines» (βλέποντας τί κρύβεται πίσω), προσωπικά πιστεύω, πως οι λόγοι, που ο πρωθυπουργός κατέφυγε στη λύση τού κλεισίματος τής ΕΡΤ είναι οι παραπάνω λόγοι ή ένας συνδυασμός αυτών.

Οι δομές και οι μελίγκρες
Αυτό, που πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε είναι, πως το πρόβλημα τής χώρας είναι λιγότερο τα πρόσωπα και περισσότερο οι δομές της. Αυτές οι δομές γέννησαν τις «κουταλόφρονες μελίγκρες», που σήμερα λυμαίνονται τη χώρα.

Ένας εκ των πραγματικών
πρόγονων μας.

Όχι με κανόνες ευνομίας,
αλλά πάνω στα ψέματα από Νταβέληδες, Γιαγκούλες κ.λπ. πλιατσικολόγους, κλέφτες και ληστές στήθηκε το σύγχρονο κράτος
τής Ρωμιοσύνης, γι΄αυτό
ένα κράτος-ψέμα πλιατσικολόγων,
κλεφτών και ληστών είναι έκτοτε.

Όπως δεν μπορείς να εμπιστευθείς έναν λεπρό για μάγειρα, έναν κουλό για ταξιτζή ή έναν τυφλό για τροχονόμο έτσι δέν μπορείς να εμπιστευθείς τους πολιτικούς τής Ρωμιοσύνης να αλλάξουν την κατάσταση, να δημιουργήσουν ένα αδιάφθορο και αξιοκρατικό κράτος.

Οι δομές είναι, που θα πρέπει να αλλάξουν, αλλά αυτό δέν είναι καθόλου εύκολο. Για να αλλάξουν, θα πρέπει να αλλάξουμε εγκέφαλο. Απ’ όσο όμως γνωρίζω δέν έχει ακόμα επιτευχθεί η μεταμόσχευση εγκεφάλου.

Έχουμε λοιπόν πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να τα καταφέρει η σύγχρονη ιατρική επιστήμη…

DEUTSCHLAND Η CALIFORNIA ÜBER ALLES;

DEUTSCHLAND Η CALIFORNIA ÜBER ALLES; Το προτεκτοράτο τής Ρωμιοσύνης ως εμπόλεμη ζώνη στο αμερικανοβρετανικό μέτωπο εναντίον τής Γερμανίας Έγραψε στις 21.06.2013 ο/η: Μουαμάρ Ιγνάτιος Επιστροφή Οι σχέσεις ΗΠΑ και Ευρώπης έχουν περάσει από διάφορες φάσεις, που ιστορικά έχουν καταγραφεί με τις ΗΠΑ να αναλαμβάνουν το ρόλο τής προστάτιδας και ηγεμονικής δύναμης. Μετά το τέλος τού ψυχρού πολέμου και με την υποβάθμιση τού ρόλου τού ΝΑΤΟ, η σχέση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο, ένα στάδιο αντιπαλότητας και οικονομικής σύγκρουσης, που έχει λάβει τις διαστάσεις ενός  αφανούς μεν, αλλά σκληρού δε πολέμου. Με τη χρεωκοπία τής Lehman Brothers το 2008, οι ΗΠΑ αποφάσισαν μέσω τού μηχανισμού τής FED να κόψουν δολάρια και να ενισχύσουν τις υπό κατάρρευση τράπεζές τους, αλλά και τις μεγάλες επιχειρήσεις τους. Αρχικά, το πληθωριστικό δολάριο δέν φαινόταν να αποτελεί πρόβλημα για τις ΗΠΑ μιας και το συγκεκριμένο νόμισμα συμβαίνει να είναι ακόμα και σήμερα το κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα σε πάρα πολλές χώρες, που εξακολουθούν να το «αγοράζουν». Οι σχέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης και η διαμάχη με τη Γερμανία Το ρίσκο όμως, που πήραν οι ΗΠΑ καθιστώντας το νόμισμά τους πληθωριστικό και υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ, ήταν όντως πολύ μεγάλο, γιατί δεν στάθμισε την πολιτική, που θα ακολουθούσαν οι νεοαναδυόμενες οικονομίες τής Κίνας, Ινδίας και Βραζιλίας, που μαζί με κάποιες από τις πετρελαιοπαρα- γωγές χώρες αποφάσισαν να αντικαταστήσουν ένα σημαντικό μέρος των αποθεματικών τους με το «σκληρό» ευρώ. Αυτό φυσικά, δέν αρέσει καθόλου στις ΗΠΑ μιας και περιορίζει την παγκόσμια οικονομική τους κυριαρχία και αναδεικνύει την Ε.Ε και ειδικότερα τη Γερμανία, σαν ένα σοβαρό παίκτη στη σκακιέρα τής παγκόσμιας οικονομίας. Η Γερμανία είναι η μόνη χώρα, που έχει μέχρι στιγμής ωφεληθεί από την κρίση στην ευρωζώνη. Η Γερμανία κατάφερε από το 1999, που θεσπίστηκε το ευρώ σαν κοινό νόμισμα στην ευρωζώνη, να αξιοποιήσει τα πλεονασματικά αποθέματά της. Έχοντας προβεί σε μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση, έχοντας κάνει γενναίες περικοπές στο εργατικό κόστος παραγωγής και θεσπίζοντας ένα εξαιρετικά ελαστικό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων κατάφερε να κάνει τα προϊόντα της πολύ ανταγωνιστικά. Αυτό, τής επέτρεψε να μετατρέψει τα ελλείμματα των χωρών, που εισάγουν τα προϊόντα της, σε δικά της πλεονάσματα. Ένα μεγάλο μέρος των γερμανικών πλεονασμάτων, που κινούνται στη σφαίρα των 15 δις. ευρώ, προέρχονται από ελλειμματικές χώρες, όπως η Ελλάδα. Με τα πλεονάσματά της λοιπόν, η Γερμανία κατάφερνε να δανείζει με υψηλότερο επιτόκιο τις χώρες, που είχαν ανάγκη χρηματοδότησης των αναγκών τους, ενώ η ίδια δανειζόταν με πολύ χαμηλότερα επιτόκια. Αυτό δημιούργησε μία αίσθηση αλαζονείας στους γερμανούς, που πίστεψαν, ότι θα γκρεμίσουν την κυριαρχία τού δολαρίου επιχειρώντας να ενθαρρύνουν τις συναλλαγές για πετρέλαιο και ομόλογα να γίνονται σε ευρώ. Ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι οι αγαστές σχέσεις τής Γερμανίας με τη Ρωσία, οι οποίες διαρκώς αναβαθμίζονται, αλλά περιλαμβάνουν και κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε χώρες τού πρώην ανατολικού μπλοκ, που ήδη ανήκουν ή φιλοδοξούν να γίνουν μέλη τής Ε.Ε. Οι επιθέσεις Βλέποντας όλα αυτά, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να επιτεθούν στην Ευρώπη με έναν πολυδιάστατο τρόπο. Ο πρώτος ήταν να χρησιμοποιήσουν τους «οίκους αξιολόγησης», που έχουν, και να επιδοθούν σε ένα μπαράζ υποβάθμισης των οικονομιών και των τραπεζών χωρών μελών τής Ε.Ε.. Το δεύτερο σκέλος τής αμερικανικής επίθεσης ήταν η εισβολή ομίλων με κεφάλαια, που έχουν προκύψει από ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία (οι «αγορές», που συχνά ακούμε στα ΜΜΕ), να αγοράσουν πολύ φτηνά ομόλογα χωρών τής ευρωζώνης  και να εκτοξεύσουν τα επιτόκια δανεισμού δημιουργώντας μια τεράστια χρηματο-οικονομική κρίση μιας και πολλές χώρες τής ευρωζώνης χρηματοδοτούν τις ανάγκες τους μόνο μέσω δανεισμού. Οι επιθέσεις αυτές των ΗΠΑ βρήκαν την Ευρώπη απροετοίμαστη, γιατί δεν διαθέτει μηχανισμό έκδοσης ευρώ, ώστε να αμυνθεί και να απαντήσει στην αμερικάνικη πρόκληση και εκείνη με ένα πληθωριστικό νόμισμα. Το μόνο, που θα μπορούσε η Ε.Ε. να κάνει, είναι να εκδώσει «ευρωομό- λογα», αλλά αυτό δεν το επιθυμεί καθόλου η Γερμανία, που θεωρεί, πως μόνο η αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα είναι η έξοδος από την κρίση. Οι χώρες με τεράστια ελλείμματα, όπως η Ελλάδα, υποχρεώθηκαν να πληρώνουν υψηλά τοκοχρεολύσια, που αν μη τι άλλο, διογκώνουν το μεγάλο δημοσιονομικό τους χρέος. Με δεδομένο, πως δεν υπάρχουν πλέον «εθνικά νομίσματα» εντός ευρωζώνης και με το ευρώ να είναι ένα «σκληρό» νόμισμα, που δεν μπορεί να «κοπεί», όπως το δολάριο, για να χρηματοδοτήσει ελλείμματα και να ενισχύσει τις οικονομίες των ελλειμματικών χωρών μελών, η ανεργία και η πτώση των δημοσίων εσόδων αντιμετωπίζονται μόνο με αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχεία και εξαγριωτική φορολογία, που προάγει την ύφεση και όχι την ανάπτυξη. Αυτό μας οδηγεί σ’ αυτό, που είχαμε αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας (διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ο μύθος τής ενωμένης Ευρώπης και Η Ευρώπη τής Γερμανίας), ότι δηλαδή ούτε η Ε.Ε. ούτε και η ευρωζώνη και το ευρώ δημιουργήθηκαν με γνώμονα το κοινό όφελος και την αμοιβαία ανάπτυξη όλων των χωρών μελών τής Ε.Ε., αλλά κυρίως για να ευεργετήσει τις οικονομίες και την πολιτικο-οικονομική κυριαρχία των χωρών τού βορρά. Το σχέδιο Συνεπώς, οι χώρες τού νότου πληρώνουν το μάρμαρο, που δεν είναι άλλο από τον αόρατο πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., δηλαδή Γερμανίας. Οι ΗΠΑ όμως, δέν ικανοποιούνται με απλές εχθροπραξίες. Θέλουν να τινάξουν στον αέρα την ηγεμονία των γερμανών και να χτυπήσουν την ισχύ τού ευρώ στη ρίζα του, που δέν είναι άλλη από την κατάρρευση τής ίδιας τής ευρωζώνης. Βλέποντας, πως ο ευρωπαϊκός νότος καταρρέει, οι ΗΠΑ επιδιώκουν να εξαναγκάσουν την Γερμανία να επωμιστεί το εξαιρετικά υψηλό και στα όρια τής ουτοπίας κόστος διάσωσής του μιας και ξεπερνά τα 700 δις ευρώ. Μέρος επίσης, τής τακτικής των ΗΠΑ είναι και το μπλοκάρισμα από τη Βρετανία τής λήψης απόφασης για τον προϋπολογισμό τής Ε.Ε. για την επόμενη επταετία 2014-2020 κατά τη σύνοδο κορυφής τής Ε.Ε., που έγινε πριν λίγες εβδομάδες όσο και η σοβαρή ανακίνηση τού θέματος διοργάνωσης το 2016 δημοψηφίσματος στη Βρετανία, για να αποφασίσουν οι πολίτες τής χώρας την αποχώρηση της ή όχι από την Ε.Ε.. Είναι λοιπόν προφανές, πως οι ΗΠΑ συγκροτούν ένα αμερικανοβρετανικό μέτωπο εναντίον τής Γερμανίας. Το προτεκτοράτο τής Ρωμιοσύνης ως εμπόλεμη ζώνη Την ευκαιρία για την αμερικάνικη επέμβαση στην ευρωζώνη έδωσε το προτεκτοράτο τής Ρωμιοσύνης αναζητώντας βοήθεια από το ΔΝΤ, που ουσιαστικά αποτελεί ένα αφανές τμήμα τής γεωπολιτικής στρατηγικής των ΗΠΑ. Ο τότε πρωθυπουργός, προφανώς ευρισκόμενος σε διατεταγμένη υπηρεσία για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ και θέλοντας να τορπιλίσει τη συνοχή τής ευρωζώνης, ενέπλεξε τις ΗΠΑ μέσω τού ΔΝΤ ως παράγοντα διάσωσης τού προτεκτοράτου. Η Ε.Ε. και ειδικότερα η ευρωζώνη αρχικά αιφνιδιάστηκαν, αλλά μη διαθέτοντας δικούς τους μηχανισμούς «στήριξης» και σχέδιο εξόδου από την κρίση, αναγκάστηκαν να δεχτούν το ΔΝΤ ως παράγοντα διάσωσης τού κρατιδίου τής Ρωμιοσύνης, κάτι, που δέν υπήρχε σαν προηγούμενο. Κατά τη διάρκεια τής θητείας τού τότε πρωθυπουργού, δέν έγινε απολύτως τίποτα, για να διασωθεί το κράτος. Αντίθετα, λήφθηκαν εξαιρετικά δυσβάσταχτα μέτρα με κύριο εξ αυτών την εξωφρενική  αύξηση των φόρων, που οδήγησαν σε απύθμενη δημοσιονομική ύφεση. Στόχος των ΗΠΑ ήταν η κατάρρευση τής ευρωζώνης μέσα από την αποχώρηση τής Ελλάδας από αυτήν και ο τότε ρωμιός πρωθυπουργός είχε ακριβώς αυτό ως εντολή, που έπρεπε να εκτελέσει. Οι τριγμοί στα θεμέλια τού «ευρωπαϊκού οράματος» θα ήταν τεράστιοι, ενώ δέν αποκλειόταν να λάβει χώρα το φαινόμενο «ντόμινο», που θα συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες χώρες τού νότου. Οι ευρωπαίοι θα έπρεπε να αντιδράσουν και να «εγκαταστήσουν» στο προτεκτοράτο τον δικό τους άνθρωπο, που αγόγγυστα θα εκτελούσε τις εντολές τους, που ουσιαστικά είχαν σα στόχο την απομάκρυνση τού αμερικάνικου παράγοντα, που αν και καθόλου ευχάριστα για τους ευρωπαίους, αναγκαστικά για αυτούς, περνούσε μέσα από τη διάσωση τού προτεκτοράτου. Μετά λοιπόν από μια μεταβατική περίοδο με υπηρεσιακό πρωθυπουργό, οι διαθέσεις των δύο εχθρικών στρατοπέδων φάνηκαν ξεκάθαρα. Οι γερμανοί ενθάρρυναν με κάθε τρόπο την ανάληψη εξουσίας από τον συντηρητικό και φιλοευρωπαίο σημερινό πρωθυπουργό παρεμβαίνοντας μάλιστα και μέσω δικών τους εντύπων και άρθρων γραμμένων στα ελληνικά στα εσωτερικά τής χώρας, εκβιάζοντας, απειλώντας και γενικά καλώντας τους εγχώριους ιθαγενείς να επιλέξουν τον φιλογερμανό και ευρωπαϊστή αντί τού «επικίνδυνου» αντιπάλου του και σημερινού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αμερικάνοι αρχικά στήριξαν τον αντίπαλο τού σημερινού πρωθυπουργού και αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης επιστρατεύοντας τον αμερικανικό τύπο να φιλοξενεί τις δηλώσεις του και να τον πλαισιώνει με πολύ εγκωμιαστικά σχόλια. Στην πορεία όμως, φαίνεται πως τον εγκατέλειψαν, λόγω ανεπάρκειας προσόντων, ένα μάλλον αδιαμφισβήτητο γεγονός, που πιστοποιείται από τα πολύ μέτρια ποσοστά προτίμησης τού κόμματός του, τη στιγμή, που τα μέτρα λιτότητας θερίζουν και η ανεργία κοντεύει να ξεπεράσει το 30%. Πρόκειται για έναν μαθητευόμενο δημαγωγό, που είναι ανήμπορος να «πουλήσει» καλά τη δημαγωγία του και να πείσει. Το μικρόβιο τού «αηγιωργισμού» Αυτό, που οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές (ΗΠΑ-Γερμανία) δέν έχουν κατανοήσει σε βάθος είναι, πως οι ρωμιοί πολιτικοί και ιδιοτελείς ιπποκόμοι τους, που αρχικά λειτουργούν σαν πειθήνια όργανά τους, συχνά πυκνά παρεκτρέπονται, λόγω μίας χρόνιας πάθησης από την οποία υποφέρει ολόκληρη η Ρωμιοσύνη, το σύνδρομο του «Άη Γιώργη τού Καβαλάρη». Πρόκειται για ένα σύνδρομο αλαζονείας και λανθασμένης εντύπωσης. πως μπορούν από μόνοι τους να δοξασθούν και να γραφτούν στην ιστορία ως ήρωες. Αυτό λοιπόν το μικρόβιο τού λανθάνοντος «ηρωϊσμού», τους καθιστά αναξιόπιστους ως εντολοδόχους τού ενός ή τού άλλου στρατοπέδου. Έτσι λοιπόν, συχνά-πυκνά οι ρωμιοί «Αη Γιώργηδες» πολιτικοί παραγκωνίζουν τις εντολές των «προϊσταμένων» τους και λειτουργώντας μονάχα με γνώμονα την προσωπική τους δόξα και υστεροφημία, καταφεύγουν σε ακραιφνώς επικίνδυνες πράξεις, τις οποίες ο αγελαίος λαός των ιθαγενών, άλλοτε επικροτεί και άλλοτε καταδικάζει και πάλι με γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον. Προφανώς λοιπόν, αυτό το επικίνδυνο μικρόβιο τού «αηγιωργισμού» εκπυρσοκρότησε στον ευρύχωρο εγκέφαλο τού σημερινού πρωθυπουργού τής Ρωμιοσύνης, που εξακολουθεί να ονειρεύεται την ανακατάληψη τής «Πόλης», τής «Βορείου Ηπείρου» και την εξόντωση των σκοπιανών, όπως άλλωστε οραματίζεται και το σύνολο των συμπλεγματικών και φασιζόντων συμβούλων του. Θέλησε λοιπόν, να κλείσει την ΕΡΤ και να θέσει εκτός εργασίας τους 2.500 εργαζομένους της. Η πράξη δέν είναι καταδικαστέα μιας και ο εν λόγω οργανισμός υπήρξε και υπάρχει ως μια κυψέλη κηφήνων και κομματικών εγκάθετων, που απομυζούν κρατικά κονδύλια. Είναι γεγονός, πως όλο το δημόσιο και οι υπηρεσίες του λειτουργούν ως γραφεία επαγγελματικής αποκατάστασης ψηφοφόρων, αφισσοκολλητών και κομματόσκυλων και όχι για να λειτουργεί το κράτος και να προσφέρονται υπηρεσίες στον πολίτη. Αυτό, που είναι καταδικαστέο, είναι, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός δέν είχε εκπονήσει κάποιο σχέδιο αντικατάστασης τής ΕΡΤ, το οποίο θα μπορούσε να εφαρμοστεί πολύ άμεσα, σχεδόν ακαριαία, χωρίς να χρειαστεί να μεσολαβήσει αυτό το χάος τής αστάθειας και τής εκτροπής τού πολιτεύματος. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα, πως είτε πρόκειται για πράξη, που έγινε στο «πόδι», κάτι σύνηθες για τους natural born losers ρωμιούς πολιτικούς, είτε για κάτι άλλο, που σύντομα θα αποκαλυφθεί. Αυτό, που προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη, είναι η δικαιολογία, που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός. Ανακοίνωσε, πως ήταν μια πράξη να τα βάλει με τους ευνοημένους τού δημοσίου τομέα, τα ιδιοτελή συνδικάτα, τους εργατοπατέρες και τα πιράνχας τού δημοσίου. Αν αυτό όμως είναι αληθές, γιατί εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο ο πρωθυπουργός δέν έδιωξε κανέναν δημόσιο υπάλληλο και δέν τόλμησε ούτε να αγγίξει καν τους επίορκους; Τη στιγμή, που κάθε βδομάδα χάνει τη δουλειά του από τον ιδιωτικό τομέα ένας αριθμός ανθρώπων, που ισοδυναμεί με το διαμαρτυρόμενο προσωπικό τής ΕΡΤ, είναι μάλλον υποκριτικό και λαϊκίστικο να υπερασπίζεται κανείς το απολυθέν προσωπικό της, που στην πλειοψηφία του είναι προϊόν νεποτισμού, διαπλοκής και κομματικής παρέμβασης. Για τον απολυμένο τού ιδιωτικού τομέα ούτε δηλώσεις oύτε συναυλίες συμπαράστασης…    Είχε όμως λάβει υπόψη του ο πρωθυπουργός το lobby των δημοσιογράφων και τις τεράστιες συντεχνιακές τους ικανότητες; Όντως, προκαλεί εντύπωση, γιατί ο πρωθυπουργός αποφάσισε να «σπάσει αυγά», όπως λέει, ξεκινώντας από την ΕΡΤ. Ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει. Από το να τού προσδώσει τις ιδιότητες ενός οραματιστή και αναμορφωτή τού κράτους, μέχρι και κάποιο συνομωσιολογικό σενάριο. Ο γράφων πάντως, το αποδίδει στο μικρόβιο τού «αηγιωργισμού». Αυτό βέβαια σαν πολιτική εξέλιξη, είναι εξαιρετικά ευεργετικό για τις ΗΠΑ, που μια αστάθεια, η οποία θα προκληθεί από πρώιμη προσφυγή στις κάλπες, θα καταφέρει καίριο πλήγμα στην υποψήφια για την καγκελαρία τής Γερμανίας, Μέρκελ, που μέχρι και σήμερα έχει κάνει σημαία τής προεκλογικής της εκστρατείας την πολιτική σταθερότητα τής ευρωζώνης και τής διάσωσης τού ευρώ, καθώς και την ανάκτηση τής εμπιστοσύνης των «αγορών» στην Ε.Ε.. Είτε όμως έχουμε πρόωρες εκλογές είτε όχι, ο βίος τής σημερινής κυβέρνησης είναι εξαιρετικά μικρός και το πολύ να διαρκέσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο. Από το Σεπτέμβρη και μετά, οι ηγέτες τής Ε.Ε. είναι σχεδόν βέβαιο, πως θα αποφασίσουν να απαλλαγούν από το «απόστημα» τού προτεκτοράτου τής Ρωμιοσύνης, τού οποίου η ανέφικτη διάσωση στοιχίζει 4.000 ευρώ ανα ευρωπαίο φορολογούμενο ετησίως. Τότε υπολογίζεται, πως θα επισημοποιηθεί και η τελετή παραλαβής-παράδοσης στον παλιό μας γνώριμο αφέντη, τις ΗΠΑ, που μας προορίζουν για κέντρο τού διακομιστικού τους εμπορίου και συναλλαγών σε συνεργασία με την ανερχόμενη υπερδύναμη τής Κίνας. Η συνεργασία τής Cosco με τη Hewllet Packard δέν είναι τυχαίο γεγονός, όπως δέν είναι τυχαίο γεγονός οι ξαφνικές και διαρκώς επαναλαμβανόμενες δημοσίως διαπιστώσεις τού ΔΝΤ, πως έκανε λάθος με τον πολλαπλασιαστή και μας φόρτωσε μερικά εξτρά δις ευρώ σε χρέος. Όπως, δέν είναι επίσης τυχαίο, το πόσο επιθετικά αντέδρασε η Ε.Ε. σε αυτές τις ανακοινώσεις τού ΔΝΤ μέσω τού Όλιν Ρεν και λοιπών εκπροσώπων τής Ε.Ε., που θυμίζουν τις αγενείς και άκρως επιθετικές αντιδράσεις τού γερμανού υπουργού Οικονομικών προς τον αμερικανό ομόλογό του, όταν ο δεύτερος τού επισήμανε, πως η Ε.Ε έχει εκπονήσει λάθος σχέδιο για τη διάσωση τού προτεκτοράτου μας. Η συγκυρία φαίνεται, ότι ευνοεί την επικράτηση τής πολιτικής των ΗΠΑ μιας και ο ισλαμιστής πρωθυπουργός τής Τουρκίας, πιθανότατα και ο ίδιος προσβεβλημένος από το μικρόβιο τού «αηγιωργισμού», επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα του σε ένα αυστηρά μουσουλμανικό κράτος με πολύ περιορισμένα δικαιώματα ελευθερίας, πράγμα, που έχει προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις ταραχές στη Συρία και τη διχογνωμία μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ σχετικά με τον Ασάντ, ίσως αποτελεί μια νέα φάση ψυχρού πολέμου, όπου θα δοκιμαστούν σε σκληρό μπραντ ντε φερ οι γνωστές υπερδυνάμεις. Μέχρι όμως, όλα αυτά να εξυφανθούν, εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε το τούρκικο καφεδάκι μας παρακολουθώντας τους «αη γιώργηδες» πολιτικούς μας, που ενώ διέφθειραν το κράτος, εκμαύλισαν ακόμα και τον πιο ασήμαντο δημόσιο υπαλληλίσκο, κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα και κατέστρεψαν ό,τι είχε μείνει από τον παραγωγικό ιστό τής χώρας, τώρα εμφανίζονται ως τιμητές τής αξιοκρατίας και τής κάθαρσης! Για να δούμε τι θα πούμε στο τέλος: Deutschland ή California Über Alles;

ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Το πείσμα των Ελλήνων…

Το πείσμα των Ελλήνων…

Πριν συνεχίσουμε το ταξίδι στην άγνωστη ιστορία των Ελλήνων, θελήσαμε να κάνουμε μια μικρή αναφορά στο ελληνικό πείσμα.
Αυτό που για αιώνες τώρα κρατάει τον Ελληνισμό ζωντανό.
Πεισματάρηδες οι Έλληνες δεν δέχονταν ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση να αφανιστούν από προσώπου γης.
Όπου δεν … φτούραγε η πολιτική, δεν δίσταζαν να χτυπήσουν την γροθιά στο μαχαίρι και μολονότι αριθμητικά λιγότεροι στέκονταν απέναντι σε οποιονδήποτε εχθρό.

Έτσι ακριβώς συνέβη στην μάχη του Μαραθώνα όπου έλαμψε η ελληνική στρατηγική αλλά και το πείσμα.
Στους δαφνοστεφανωμένους νεκρούς εκείνης της ημέρας ανήκει και ο αδερφός του δραματικού ποιητή Αισχύλου, Κυναίγειρος.

Ας δούμε πως σκοτώθηκε ο πεισματάρης αυτός Έλληνας.
Καθώς οι ντροπιασμένοι Πέρσες έτρεχαν στην ακρογιαλιά για να ανεβούν στα καράβια και να γλυτώσουν, ο Κυναίγειρος τους παίρνει από πίσω.
Η θάλασσα ήταν η τελευταία τους ελπίδα. Ωστόσο, έπρεπε να αποδυναμωθεί όσο τον δυνατό περισσότερο ο περσικός στρατός.

Ο Κυναίγειρος για να εμποδίσει ένα πλοίο να αποπλεύσει το άρπαξε με το χέρι, προκειμένου να προφτάσουν να έρθουν οι υπόλοιποι Έλληνες.
Ένας Πέρσης του έκοψε τότε το χέρι με πέλεκυ.
Το πείσμα του Έλληνα δεν υποχωρεί.
Το μάτι του Κυναίγειρου γυάλισε ακόμα περισσότερο. Αρπάζει την πρύμνη του πλοίου με το άλλο χέρι.
Ο Πέρσης του το ακρωτηριάζει και αυτό.

Οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν γνωρίζουν την ιστορία του Κυναίγειρου, θα σκέφτονται πως ο δίχως χέρια πλέον στρατιώτης θα έπεφτε ακρωτηριασμένος στα ρηχά νερά.
Ο Κυναίγειρος δεν ήταν όμως από αυτούς που υποχωρούσαν.
Ήταν Έλληνας.

Αρπάζει μονομιάς την πρύμνη με το στόμα.
Ο Πέρσης τα χάνει!
Δεν μπορεί να διανοηθεί πως γίνεται αυτό.
Από μικρός είχε μάθει πως η θυσία έχει όρια και ότι στο τέλος αυτό που μετράει είναι η προσωπική επιβίωση.
Είχε να κάνει όμως με τους «τρελούς» της ανθρωπότητας· αυτούς που δεν διστάζουν να σταυρωθούν για την ελευθερία ολάκερου του πλανήτη. Χωρίς να περιμένουν μάλιστα ανταλλάγματα.

Ο Πέρσης συνέρχεται.
Το φονικό του ένστικτό ξαναξυπνάει.
Πέφτει η τελευταία τσεκουριά και κόβει το κεφάλι του ήρωα.
Οι Πέρσες πήραν όμως γεύση από το ελληνικό ατσάλινο πείσμα.
Κάτι που κορυφώθηκε και επισφραγίστηκε με την εκστρατεία του Αλέξανδρου και την απελευθέρωση περιοχών της Ασίας από τον περσικό ζυγό.

Σήμερα προσπαθούν να πείσουν τον Ελληνισμό ότι το πείσμα είναι ανούσιο.
Όλοι πρέπει να αποδεχθούμε την μοίρα που μας πλασάρουν.
Να υποχωρήσουμε και να αποδεχθούμε μια υποτιθέμενη ειρήνη, η οποία στην ουσία αποτελεί προπύργιο απόλυτης κυριαρχίας πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Τώρα που η μαυρίλα εξαπλώνεται και πυκνώνει, άπαξ και χαθεί το πείσμα των Ελλήνων, δεν θα υπάρχει κανείς, να εκνευρίζει έστω τους παγκοσμιοποιητές.
Δεν θα υπάρχει κανείς που θα ξαναδώσει το φως στην οικουμένη.
Και μην ακούμε το παραμύθι ότι όλοι οι Έλληνες έχουμε αλλοτριωθεί.
Αυτά τα λένε αυτοί που έχουν χάσει το πείσμα τους.
Αυτοί που δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να πλησιάσουν το καράβι του εχθρού

ΠΗΓΗ

Αναρτήθηκε από ALXIMISTIS

ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Γιάννης Κολλάτος… Η Χώρα των απαισιόδοξων συνταξιούχων

Γιάννης Κολλάτος… Η Χώρα των απαισιόδοξων συνταξιούχων

Η Ελλάδα των μνημονίων, του ευρώ, της ανεργίας και της αστάθειας είναι μία γερασμένη χώρα.
Αυτό προκύπτει από την ανάλυση των στοιχείων έρευνας του τμήματος Στατιστικής του Παν/μίου Αθηνών που διεξήχθη το 2012 με ένα αρκετά μεγάλο δείγμα ερωτηθέντων (πάνω από 9000 άτομα) για λογαριασμό του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.
Σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία ο δείκτης γήρανσης της χώρας το 2001 βρισκόταν στο 109,2 , όταν το 1991 ήταν στο 73.

Μέσα στην δεκαετία 2001 – 2011, προφανέστατα ο δείκτης αυτός επιδεινώθηκε. Όπου δείκτη γήρανσης εννοούμε το λόγο των ατόμων από 65 ετών και άνω, προς τον αριθμό των ατόμων από 0 έως 14 ετών…
Χώρα συνταξιούχων λοιπόν η Ελλάδα και εξ αυτού του λόγου ως πρώτη αναπτυξιακή προτεραιότητα οι ερωτηθέντες θέτουν τις υπηρεσίες υγείας και έπονται ο τουρισμός, οι νέες τεχνολογίες, η γεωργία και άλλοι τομείς που πρέπει να αναπτυχθούν, ενώ την τελευταία θέση καταλαμβάνει η βιομηχανία!

Τώρα πως θα απορροφηθούν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι χωρίς παράλληλη ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι να απορεί κανείς, αλλά αυτά δηλώνει το δείγμα των ερωτηθέντων και είναι άκρως αντιπροσωπευτικό της ρηχής επιχειρηματικότητας που υπάρχει στη χώρα.
Είναι ενδεικτικό πάντως πως στην πολυπληθέστερη περιφέρεια της χώρας την Αττική με 3,8 εκατομμύρια κατοίκους όπου στο 36% του πληθυσμού της χώρας αντιστοιχεί  το 47% του ΑΕΠ της, ο τριτογενής τομέας (υπηρεσίες) καταλαμβάνει το 83% των δραστηριοτήτων του ενεργού πληθυσμού και ο δευτερογενής  ( βιομηχανία) μόλις το 14,5!

Ως εκ τούτου είναι άκρως αιτιολογημένες και οι επιδόσεις της περιφέρειας αυτής στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με ένα έλλειμμα της τάξης του 50% υπέρ των εισαγωγών και εις βάρος των εξαγωγών.
Αντίθετα η πιο γερασμένη περιφέρεια της χώρας η Θεσσαλία με δείκτη γήρανσης 116,9, έχει πλεόνασμα εξαγωγών της τάξης του 45% έναντι των εισαγωγών.
Σε γενικές γραμμές τα στατιστικά στοιχεία εξηγούν το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης μιας χώρας που έχασε μόνον τα τελευταία δύο χρόνια 50.000 επιστήμονες με μεταπτυχιακούς τίτλους οι οποίοι μετανάστευσαν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης κυρίως και αναζητεί να χτίσει ένα μέλλον εν τη απουσία του πλέον πολύτιμου πόρου της, του ανθρώπινου δυναμικού της.

Η έρευνα περιέχει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία όπως την αβεβαιότητα για το μέλλον, την έλλειψη ανάληψης επιχειρηματικών ρίσκων, την αστάθεια στο επιχειρησιακό και επενδυτικό περιβάλλον λόγω της συχνής αλλαγής της φορολογικής νομοθεσίας,  τους δείκτες δυστυχίας που αναλογούν στην αύξηση της ανεργίας και της ακρίβειας από τις κυβερνητικές πολιτικές και τους δείκτες απαισιοδοξίας ως μέρος του αποκαλούμενου και κοινωνικού κεφαλαίου. Όλοι αυτοί οι δείκτες  είναι άκρως ανησυχητικοί, αλλά εξηγούνται εν μέρει και από την περίοδο που διεξήχθη καθώς το 2012 υπήρχε σε πολύ πιο έντονο βαθμό η αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας εντός της ευρωζώνης με το λεγόμενο GR-exit να κυριαρχεί στους διεθνείς κύκλους.

Προφανώς τα στατιστικά στοιχεία των δεικτών γήρανσης του πληθυσμού απαντούν και στο ερώτημα πολλών γιατί οι Έλληνες με τέτοια δυσβάσταχτα και αντιλαϊκά μέτρα δεν ξεσηκώνονται, δεν επαναστατούν και δεν διαδηλώνουν μαζικά… Τις επαναστάσεις τις κάνουν συνήθως νέοι άνθρωποι, οι οποίοι στην Ελλάδα είναι πλέον είδος υπό εξαφάνιση, συνήθως άνεργοι ή μετανάστες. Είναι λυπηρή η διαπίστωση ότι τα σκήπτρα των αγώνων για αλλαγή στο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας, θα πρέπει να τα λάβει η πολυπληθής ομάδα των συνταξιούχων!

πηγη

Αναρτήθηκε από ALXIMISTIS

Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

June 29th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Του γιου της, Πέτρου Αργυρίου

Δεν κρατάω πλέον λογαριασμό για τις αυτοκτονίες της κρίσης. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι από χθες είναι +1. Και είμαι τόσο βέβαιος, γιατί αυτό το +1 που προστέθηκε στα μαθηματικά του θανάτου ήταν… η μητέρα μου.

Από τους γονείς μου αποσυνδέθηκα συναισθηματικά πολύ νωρίς γιατί εκείνοι υποστήριζαν το σύστημα και με προετοίμαζαν για αυτό όπως κάναν όλοι οι νοικοκυραίοι της εποχής.

Στα εφηβικά μου μάτια, η συναισθηματική μου απομάκρυνση από τους γονείς μου ήταν μια τιτάνια μάχη κατά του συστήματος που γνώριζα από τα μικρά μου πόσο στρεβλό και διεφθαρμένο ήταν χωρίς να χρειάζομαι κάποια δηλητηριώδη πολιτική κατήχηση για να με προγραμματίσει.

Φυσικά, όσο δίκιο και αν είχα, είχα άδικο. Γιατί οι γονείς μου, όπως εκατομμύρια άλλοι γονείς, ήταν απλοί και αφελείς άνθρωποι που παγιδεύτηκαν από την γαλαντόμο τοκογλυφία του συστήματος της εποχής τους.

Σφάλμα θανάσιμο για αυτούς και τη γενιά μου και όσες άλλες γενιές απομένουν να ρθουν, αλλά σφάλμα που οφειλόταν στην άγνοια.

Ακριβώς χάρη στην πρόωρη αποσύνδεση μου και στην απόρριψη όλων των γονεϊκών στερεότυπων μπορώ αντικειμενικότατα να σας πω:

Η μάνα μου ήταν αγία. Όπου έβλεπε ανάγκη έστεργε. Πέρασε χρόνια ολόκληρα στα νοσοκομεία της ντροπής και της οδύνης και έκανε εθελοντικά τη νοσηλεύτρια και την ψυχοπομπό σε δεκάδες συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους.

Αγκάλιαζε όποιο παιδί βρισκόταν στο διάβα της.

Η ψυχή της δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι. Τον παραμικρό δόλο.

Η ανεξάντλητη αγάπη της ήταν η συνδετική κόλλα για την οικογένεια όλη.

Αεικίνητη, με μια ζωντάνια που έβαζε κάτω όλα της τα παιδιά μαζί.

Σήκωσε τόσους σταυρούς αγόγγυστα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τίποτα. Δε ζήτησε τίποτα.

Όλα για τους άλλους.

Η Βαρβάρα για όλους και κανείς για τη Βαρβάρα. Δε καταδεχόταν να ζητήσει βοήθεια.

Τα τελευταία χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα της ζωής της, ακόμη και με τα τόσα που είχε περάσει.

Η κρίση μπήκε στη ζωή της, στο νοικοκυριό της. Το μέλλον των τριών παιδιών της, όλα τους σπουδαγμένα, πουθενά στον ορίζοντα. Η σύνταξη του άντρα της καρατομήθηκε βάναυσα. Σύνταξη δουλεμένη και πληρωμένη μέχρι την τελευταία της στιγμή πήγε κάτω από το μισό.  Σύνταξη κλεμμένη από τους πολιτικούς αλήτες.

Η γκρίνια του πατέρα καθημερινή. Η πίεση αφόρητη. Η ψυχική επίθεση από τα μήντια που ήθελαν να μας κάνουν να συμμορφωθούμε με τη μαζική κλοπή περιουσιών, αξιοπρέπειας και ζωής, αδιάκοπη.

Η μάνα σήκωνε τους σταυρούς όλων. Δούλευε ασταμάτητα στο νοικοκυριό της, με νυχτερινά τιμολόγια για να σώσει κανά ευρώ.

Αμείλικτη με τον εαυτό της. Αδυσώπητη. Κοιμόταν 4 ώρες την ημέρα για να τα έχει όλα στην εντέλεια.

Πριν από 20 μέρες, αιφνίδια, κάτω από όλη αυτή την πίεση και με τον όλο πόνο που είχε στωικά συσσωρεύσει η καλή μου μάνα κατέρρευσε.

Το μικροσκοπικό ζωντόβολο με την τόση ζωή έγινε σκιά του εαυτού της.

Δεν ήθελε να φάει. Δεν ήθελε να μιλήσει.

Μάταιοι οι γιατροί.

Κάποτε η μάνα μου, με τις εκλάμψεις θυμοσοφίας που είχε, με είχε αγγίξει βαθύτατα λέγοντας μου: Παιδί μου σε θαυμάζω: Είσαι σαν το φοίνικα. Κάθε φορά που πέφτεις σηκώνεσαι.

Προσπάθησα να της αντιγυρίσω το δάνειο ψυχής. Να της πω μάνα, θυμάσαι; Φοίνικας είσαι και εσύ.

Μα το σκοτάδι είχε σβήσει τον σπινθήρα της,

Μες στη θολούρα της έλεγε παλαβομάρες. Έλεγε στα παιδιά της, σε εμάς, πως αυτή μας δολοφόνησε.  Πως μας κατέστρεψε. Ζητούσε κατανόηση για το έγκλημα της. Ζητούσε να παραδοθεί στους αστυνομικούς. Ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία της. Τιμωρία γιατί όλη τη ζωή της ήταν αγία.

Η τηλεόραση μιλούσε από μέσα της. Έλεγε πως αυτή τα έφαγε όλα. Τα δισεκατομμύρια. Αυτή τα έκλεψε. Ζητούσε να παραδοθεί στην αστυνομία.

Καταλάβαινε το σκοτάδι στο μυαλό της. Την ήξερε την αρρώστια πολύ καλά τόσους και τόσους που είχε συνοδοιπορήσει καρτερικά στο τελευταίο τους της ζωής ταξίδι.

Δε θα παραδιδόταν στην ασθένεια.

Τη χάσαμε μέσα από τα χέρια μας.

Όταν άλλοι στην ηλικία  της τρέμουν το θάνατο, αυτή, εκείνα τα μοιραία δευτερόλεπτα που ο πατέρας μου πήγε να σβήσει το μάτι της κουζίνας, άνοιξε το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και έκανε την ηρωική της έξοδο. Σιωπηλά, αδιαμαρτύρητα, πήρε τους σταυρούς της μαζί της, να βαρύνει το σώμα της πούπουλο των 43 κιλών, να την πάρει στα σοβαρά ο θάνατος που εκείνη πάντα τον έπαιρνε αψήφιστα σε σχέση με τον εαυτό της.

Δεν έκανε ο θάνατος ηρωίδα τη μάνα μου. Όχι όπως έγινε με τον ήρωα Δημήτρη Χρίστουλα. Ηρωίδα ήταν η μάνα μου στην καθημερινότητα της. Μια μικρή καθημερινή ηρωίδα.

Ακούσαμε κραυγές από κάτω.

Μόλις την είδαμε από το μπαλκόνι πεσμένη δίπλα στα σκουπίδια, ο καθένας από εμάς, από την οικογένεια της που λάτρευε, σπάσαμε. Η κολώνα του σπιτιού μας είχε σπάσει, τα κόκκαλα της είχαν σπάσει.

Πέσαμε ο καθένας από εμάς σαν χάρτινοι πύργοι στο πάτωμα σφαδάζοντας από τους λυγμούς.

Κατεβήκαμε κάτω, μέσα στο κεραυνόπληκτο πλήθος.

Η μάνα μας μας άφησε έτσι όπως την θυμόμασταν: ούτε αμιχή. Ούτε σταγόνα αίματος να κηλιδώσει την όψη της.

Όλα μέσα της. Όλη η ζημιά εσωτερικά. Όπως στη ζωή, έτσι και στο θάνατο. Το κοριτσάκι μας.

Ο πατέρας μου τραβούσε τα μαλλιά του. Το σπουργιτάκι μου. Το κατσικάκι μου. Αχ περιστεράκι μου!

Ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της, με την σύντροφο της ζωής του. Δεν έκλαιγε για αυτόν. Για εκείνη έκλεγε. Κανείς δεν έκλαιγε για τον εαυτό του. Όλοι κλαίγαμε που χάθηκε κάτι τόσο σπάνιο.

Είμαι δολοφόνος φώναζε ο πατέρας μου. Είμαι εγκληματίας.

Όχι ο πατέρας μου δεν ήταν δολοφόνος. Ένας καλός άνθρωπος είναι. Χωρίς πλέον τη λατρεμένη του σύντροφο.

Η μάνα μου δεν άφησε σημείωμα. Δεν προλάβαμε να πούμε ένα αντίο, να ακούσουμε τις τελευταίες της επιθυμίες, να της κρατήσουμε το χέρι, να της χαϊδέψουμε τα μαλλιά, να της δώσουμε ένα φιλί στο μάγουλο. Έφυγε μπροστάρησα, περήφανη και μόνη.

Ο θάνατος της μάνας μου θα μας αφήσει με ακόμη περισσότερα χρέη. Όπως είχα προβλέψει χρόνια πριν για τη χώρα, μετά βίας μπορούμε να θάψουμε τον νεκρό μας, τόσο ζωντανό μέχρι πριν από μερικές στιγμές.

Μας άφησε όμως μια πλούσια κληρονομιά. Την τεράστια ψυχή της. Ένα μικρό κομματάκι από την ψυχή της να δέσει τη ραγισμένα μας από τον τόσο άδικο χαμό της καρδιά μας. Να μας κάνει όχι σκληρότερους αλλά καλύτερους ανθρώπους. Μια κληρονομιά που οφείλουμε να τιμήσουμε. Ελπίζω, μόνο να ελπίζω μπορώ, πως θα φανούμε αντάξιοι του κληροδοτήματος της. Της αγάπης της για όλους τους ανθρώπους.

Ήμουν από τους πρώτους που κατέδειξα το θέμα των αυτοκτονιών της κρίσης. Μια από αυτές ήρθε και στοίχειωσε το σπίτι μας και τη ζωή μας.

Η μάνα μου προσπαθούσε να μας πείσει πως ήταν δολοφόνος. Πως μας σκότωσε. Η μάνα μου δεν ήταν δολοφόνος. Ήταν αγία.

Ο πατέρας μου φώναζε πως ήταν δολοφόνος. Πως την άφησε να πεθάνει. Δεν είναι δολοφόνος. Είναι ένας καλός άνθρωπος.

Ούτε εγώ είμαι δολοφόνος ούτε κανένας από την οικογένεια μου.

Ξέρω όμως ποιος είναι ο δολοφόνος της μάνας μου. Δεν ήταν το χέρι του βέβαια που την έσπρωξε από το παράθυρο. Αυτό έγινε με τη δική της βούληση και με το ανίκητο της, ηρωικό σχεδόν πείσμα στην αξιοπρέπεια.

Ήταν όμως αυτός ο δολοφόνος που έβαλε τη μεγάλη και ασήκωτη κοτρώνα πάνω στην πλάτη της, ακριβώς πάνω από τους σταυρούς της που για δεκαετίες  πρόθυμα και αγόγγυστα σήκωνε με τα 43 της κιλά.

Ήταν όμως αυτός που την ανάγκασε, αυτή την αεικίνητη ακαταπόνητη γυναίκα να ακινητοποιηθεί στο κρεβάτι της ντροπής δίπλα στο παράθυρο στης απόδρασης της από την ζωή. Και μόνο αυτό το παράθυρο μπορούσε να δει πλέον σαν έξοδο από ένα πόνο εσωτερικό τόσο φριχτό που ούτε να τον ψελλίσει δεν μπορούσε.

Αυτός ο δολοφόνος, ο κατά συρροή δολοφόνος με την άδεια και την ασυλία να σκοτώνει με δηλητήρια ή σιγαστήρα, είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας.  Και για αυτό το τέρας πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή.

Καλή ανάπαυση Βαρβάρα μας, γλυκό μας κοριτσάκι!!!

(Φωτογραφία: Η μητέρα μου Βαρβάρα Αργυρίου, με την λατρεμένη της κορούλα, Καλοκαίρι 2012)

agriazwa.blogspot.gr

Απαρτχάιντ: O ρατσισμός που έγινε νόμος – Nelson Mandela: Freedom fighter / Ο μαχητής της ελευθερίας (full documentary/greek subs)

June 29th, 2013 | Author: Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»

Σαν σήμερα, στις 29 Ιουνίου 1949 η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής απαγορεύει την τέλεση μικτών γάμων, μεταξύ λευκών και μαύρων, ξεκινώντας στην ουσία την εφαρμογή του ρατσιστικού νόμου, με το όνομα Απαρτχάιντ. Ο όρος Aπαρτχάιντ σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «διαχωρισμός» και επιβλήθηκε από την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα της ζωής, από την παιδεία ως την υγεία, ενώ όσοι αντιστάθηκαν έχασαν τη ζωή τους ή κλείστηκαν στη φυλακή για δεκαετίες.

Ο διαχωρισμός με βάση της φυλετική καταγωγή ξεκίνησε στην Αφρική από τα χρόνια των αποικιών, αλλά το απαρτχάιντ ως επίσημη πολιτική εισήχθη στις γενικές εκλογές του 1948. Ένας νέος νόμος τότε διαχώρισε τους πολίτες σε φυλετικές ομάδες, μαύρους, λευκούς, έγχρωμους και Ινδούς ενώ οι περιοχές διαχωρίστηκαν ανάλογα, μέσω εξαναγκαστικών εκτοπισμών.

Οι μαύροι πολίτες στερήθηκαν την ιθαγένειά τους, παίρνοντας νομικά την ιθαγένεια μιας εκ των δέκα αυτοδιοικούμενων περιοχών που χωρίστηκαν με βάση τη φυλή. Η κυβέρνηση εφάρμοσε το διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων: στην παιδεία, την ιατρική φροντίδα και τις δημόσιες υπηρεσίες και, φυσικά, ήταν οι μαύροι αυτοί που λάμβαναν τις χειρότερες υπηρεσίες, σε σχέση με τους λευκούς.

Οι γάμοι μεταξύ ατόμων διαφορετικής φυλής απαγορεύονται τον Ιούνιο του 1949 ενώ οι θέσεις εργασίας διαχωρίζονται επίσης ανάλογα προς τη φυλή. Η μη συμμόρφωση με το νόμο σήμαινε σκληρό θάνατο για όποιον το αποτολμούσε ενώ οι μαύροι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να φέρουν μαζί τους βιβλιάριο με δαχτυλικά αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις περιοχές στις οποίες τους επιτρεπόταν η είσοδος.

Το Απαρτχάιντ προκάλεσε έντονη εσωτερική αντίσταση. Μια σειρά από εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες προκάλεσαν την απαγόρευση της αντιπολίτευσης και οι ηγέτες της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Η αντίσταση διαδόθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και έγινε πιο βίαιη, ενώ η κυβέρνηση απάντησε με αυξανόμενη καταπίεση και βία.

Το 1953 με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει με αυστηρότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να εντείνει τα αντίποινα προς όσους διαμαρτυρόταν ή υποστήριζαν την ανάκληση του Απαρτχάιντ. Οι ποινές περιλάμβαναν πρόστιμα, φυλάκιση και μαστίγωση.

Το 1960, μεγάλος αριθμός μαύρων πολιτών αρνείται να μεταφέρει τα βιβλιάρια «πάσου». Η κυβέρνηση κηρύσσει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης η οποία διήρκεσε 156 μέρες, αφήνοντας πίσω της 69 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η κυβέρνηση κατέφευγε συχνά στις «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», χωρίς φειδώ μέχρι το 1989, κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας μπορούσε να συλληφθεί χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την προφυλάκιση, συχνά μετά από φρικτά βασανιστήρια. Όσοι δικάστηκαν καταδικάστηκαν σε θάνατο, εξορίστηκαν ή καταδικάστηκαν σε ισόβια φυλάκιση, όπως ο Νέλσον Μαντέλα.

Οι μεταρρυθμίσεις του Απαρτχάιντ που έγιναν το 1980 δεν ικανοποίησαν την διογκούμενη αγανάκτηση και αντίδραση και το 1990 ο πρόεδρος Frederik Willem de Klerk ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του ρατσιστικού νόμου, με αποκορύφωμα τις πολυ-φυλετικές δημοκρατικές εκλογές του 1994, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του Νέλσον Μαντέλα, Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο.

Ο Νέλσον Μαντέλα, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εποχής μας, είναι ένας άνθρωπος που η αφοσίωσή του στις ελευθερίες του λαού του ενέπνευσαν υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο.

Ο Μαντέλα γεννήθηκε στο Τρασκέι, στη Νότιο Αφρική και είναι γιος ενός φυλάρχου. Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, τη Νομική Σχολή. Το 1944, έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και εργάστηκε ενεργά για την εξάλειψη των πολιτικών του απαρτχάιντ του κυβερνώντος Εθνικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της δίκης του για τις δραστηριότητές του, ο Μαντέλα διακήρυξε, «Πάλεψα ενάντια στην κυριαρχία των λευκών, πάλεψα και ενάντια στην κυριαρχία των μαύρων. Αυτό που επιθυμώ είναι το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι συμβιώνουν αρμονικά και απολαμβάνουν ίσων ευκαιριών. Είναι ένα ιδανικό, το οποίο ελπίζω να ζήσω και να το πραγματοποιήσω. Αλλά αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω».

Ο Μαντέλα καταδικάστηκε σε ισόβια αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει σύμβολο της αντίστασης στο διογκούμενο κίνημα κατά του απαρτχάιντ, αρνούμενος κατ’ επανάληψη να συμβιβάσει τις πολιτικές του θέσεις για να επιτύχει την απελευθέρωσή του. Τελικά, αποφυλακίστηκε το Φεβρουάριο του 1990 και ενέτεινε τη μάχη του εναντίον της καταπίεσης για να επιτύχει τους στόχους που αυτός και άλλοι είχαν θέσει σχεδόν σαράντα χρόνια πριν.

Το Μάιο του 1994, ο Μαντέλα ορκίστηκε ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, ένα αξίωμα που κράτησε μέχρι το 1999. Προέδρευσε κατά την περίοδο που η χώρα άφησε πίσω της την διακυβέρνηση από μια μειονότητα και το απαρτχάιντ κερδίζοντας το διεθνή σεβασμό για την προάσπιση της εθνικής και διεθνούς συμφιλίωσης. Κατά την 90ή επέτειο των γενεθλίων του, το 2008, έγινε ένας παγκόσμιος εορτασμός προς τιμήν του και αναζωπυρώθηκαν οι στόχοι της ελευθερίας και της ισότητας.

«Αν μιλάς σ’ έναν άνθρωπο σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει, μιλάς στο μυαλό του. Αν του μιλάς στη δική του γλώσσα, μιλάς στην καρδιά του». − Νέλσον Μαντέλα

πηγή: tvxs.gr και gr.youthforhumanrights.org

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Φλερτάροντας με την έκρηξη

Φλερτάροντας με την έκρηξη

Γράφει ο Τάσος Μελετόπουλος

Η πολιτική εξουσία φοβάται την άτακτη χρεοκοπία περισσότερο απ’ ό,τι την τρέμουμε εμείς. Φοβάται πως αν δεν καταφέρει σύντομα τη λεγόμενη ανάπτυξη θα γκρεμιστεί και θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει στον κόσμο που την ανέχεται και που ακόμα σιωπά. Αν όμως το καταφέρει γνωρίζει ότι έχει μεγάλες πιθανότητες να γλιτώσει μια και καλή από τις πολιτικές ευθύνες που τη βαραίνουν από το παρελθόν.
Μεγάλο το στοίχημα: 400.000 πολίτες σκέφτονται να μεταναστεύσουν του χρόνου στο εξωτερικό. Το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού είναι απελπισμένο γιατί απολύθηκε, είτε θα ……..
απολυθεί και χιλιάδες άνεργοι νεαροί, απόφοιτοι σχολείων και Πανεπιστημίων, δανείζονται καθημερινά χαρτζιλίκι από τους οικονομικά στριμωγμένους γονείς τους για έναν καφέ ή για να μεταφερθούν με το αστικό λεωφορείο σε κάποια δημόσια παραλία να δροσιστούν. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά παρακολουθούμε τους πολιτικούς με πλατιά χαμόγελα να υπόσχονται για μια ακόμη φορά ότι θα δώσουν τέρμα στο παλαιοκομματικό παιχνίδι που κατέστρεψε τη χώρα. Ότι θα εκσυγχρονίσουν τη δημόσια διοίκηση φέρνοντας το «φως», με ό,τι αυτό σημαίνει.
Είναι η τελευταία προσπάθεια ανασυγκρότησης του διαλυμένου κράτους. Αν αποτύχουν, θα αναγκαστούν να πάνε σύντομα σε εκλογές που δεν τους συμφέρει καθόλου. Είναι αξιοθαύμαστο πώς ένας λαός με τόσα μεγάλα οικονομικά προβλήματα υπομένει, δίχως να αντιδρά, τη συνεχιζόμενη πολιτική φαρσοκωμωδία. Αναρωτιέμαι για πόσο ακόμη διάστημα θα αποθηκεύεται όλη αυτή η καταπίεση και ο θυμός χωρίς να σπάσουν όλα τα αυγά στο καλάθι.
Θέλω να πετύχει τους στόχους της η κυβέρνηση του κυρίου Σαμαρά. Όσο όμως συνεχίζεται το ίδιο παιχνίδι με τους ίδιους παίχτες σε όλους τους σημαντικούς τομείς του κράτους με κερδίζει η ακραία άποψη ότι μια ολική κατάρρευση του συστήματος μπορεί να είναι και η μοναδική μαγική λύση για τη χώρα. Τότε και μόνο τότε οι πολιτικοί που μας έφεραν έως εδώ θα εξαφανιστούν σαν τα φοβισμένα ποντίκια που τα κυνηγούν γάτες πεινασμένες. Βέβαια θα υποφέρουμε, και θα ταλαιπωρηθούμε ακόμη πιο πολύ, αλλά σίγουρα θα δούμε «φως», όπως βλέπει το «φως» του κάποιος που τον τρομάζουν απότομα και συνέρχεται από τη βλακεία που τον είχε κυριεύσει.
Έτσι όπως επιμένουν να μας πηγαίνουν βόλτα, ξένοι δανειστές, ντόπια διαπλοκή και πολιτική εξουσία, η ελπίδα της πολυπόθητης ανάπτυξης θα παρασυρθεί πίσω από μια επώδυνη κατηφόρα ύφεσης, ανεργίας και οικονομικού μαρασμού. Είναι γεγονός ότι καθημερινά βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, που σημαίνει ότι γινόμαστε ολοένα και πιο φτωχοί. Αν αποτύχουν να μας σώσουν, η μελλοντική άτακτη χρεοκοπία θα μας βρει ακόμη πιο αδύνατους οικονομικά. Με συνέπεια η ακραία κοινωνικοοικονομική κατάσταση που θα δημιουργηθεί να είναι εκρηκτικά βίαιη και αβάσταχτη για όλους.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Γιατί…κομματικός, κ. Πρωθυπουργέ;

Γιατί…κομματικός, κ. Πρωθυπουργέ;

Του Θανάση Νικολαΐδη

 

ΕΓΙΝΕ η ιδεολογία παράταξη, αυτή μορφοποιήθηκε το κόμμα κι από’ κει προέκυψαν όλα τα…δεινά. Οι κυβερνήσεις με τα τρωκτικά τους, οι συνδικαλιστές με τον «αγώνα» και τα κομματόσκυλα. Κι από χώρος ομαδικής ιδεολογικής έκφρασης το κόμμα έγινε μοχλός και μέσο «ανάδειξης» μετριοτήτων. Άνθρωποι που δεν ίδρωσαν στη ζωή τους για μόρφωση και δουλειά, άρπαξαν την αφίσα και πήραν στο κατόπι τον πολιτικό. Τρελοί στο χειροκρότημα κι ύστερα στο…ταμείο. Για…..

πόστο και διορισμό. Εύκολα και ανώδυνα, κομματικά, ελληνικά.

ΕΤΣΙ πορευτήκαμε «γελαστοί και…διχασμένοι», μέχρι που ξέσπασε η κρίση για να μας ενώσει(!;). Οι πολλοί παράτησαν καταγής το κομματικό τους ταμπελάκι και τρέχουν για την Ελλάδα. Οι ακόμα περισσότεροι επιμένουν. Στον κομματισμό-κουσούρι απ’ τα παλιά και στα «πράσινα και γαλάζια καφενεία» με τους ανάμικτους θαμώνες. Οι απ’ έξω σκούζουν μαντρωμένοι στο δικό τους και επικαλούνται την γαλαζοπράσινη συμμαχία. Ξεχνώντας τη δικιά τους του (βρώμικου) ’89 και τα κίνητρά τους. Ταπεινά όσο να «ρίξουν» το ΠΑΣΟΚ και ψευδεπίγραφα όσο και η «λήθη» τους. Και βέβαια υπάρχει κάποια…πρόοδος στα πολιτικά μας ήθη. Άρρωστος ο Α. Παπανδρέου και τον «σκυλοέβριζαν» κομματικές φυλλάδες. Με κάποιο πρόβλημα υγείας ο κ. Σαμαράς και η ανθρωπιά μας (έτσι πρέπει) ξεχειλίζει.

ΜΟΝΙΜΑ, λοιπόν, διχασμένοι και με την ιδεολογία κατακερματισμένη σε κόμματα, στηθήκαμε απέναντι σε προβλήματα που απαιτούν ενιαία φωνή, κοινή γραμμή και αποφασιστικότητα. Κι εκεί που πάει να στρώσει ο αγώνας για την Ελλάδα που αγκομαχάει, μπαίνει το κόμμα τα κάνει λίμπα. Σε μυαλά και πρακτικές.

ΜΙΑ ματιά στα γκάλοπ και το συμπέρασμα είναι χειροπιαστό. Δεν είναι ιδιαιτέρως συμπαθής η δεξιά με το παρελθόν και την ιστορία της. Δεν τρελάθηκαν οι έλληνες για να δίνουν ποσοστά «νίκης» στη Ν.Δ. Απλά, «ξέχασαν», προσωρινά, στηρίζουν και ενθαρρύνουν τον Πρωθυπουργό και τους κυβερνώντες. Υπερκομματικά και με γνώμονα την (κρυμμένη) φιλοπατρία τους.

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ, λοιπόν, αντίστοιχη στάση και απ’ τους αρχηγούς. Να «ξεχάσουν» το κόμμα, να συσπειρωθούν και να μας συσπειρώσουν. Δεν μας κάνουν τη…χάρη. Παρατάνε τη λεωφόρο της Ελλάδας και τραβούν για το σοκάκι του κόμματος. Με το μάτι στον ψηφοφόρο και σε νοσηρό περιβάλλον ομοφρόνων και κομματόσκυλων.

ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ, κ. Σαμαρά, να απευθύνετε έναν απλό χαιρετισμό στο Κόμμα και τους συνέδρους. Από μακριά και ως Πρωθυπουργός.

Υ.Γ.

Πόσες (πως και…γιατί) συντάξεις απ’ το ΔΗΜΟΣΙΟ παίρνετε, κυρία Παναγιωταρέα;

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Προβληματισμός για το μέλλον της Ελλάδας, ενόψει της εξάτμισης του καθεστώτος…

Προβληματισμός για το μέλλον της Ελλάδας, ενόψει της εξάτμισης του καθεστώτος…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Όταν τα καθεστώτα πολιτικοοικονομικής ηγεμονίας ανατρέπονται, ακόμη και από τον ίδιο τον λαό, διατηρούν την ελπίδα να επανέλθουν στην εξουσία κάποια στιγμή στο μέλλον, μετά από μετάλλαξη ασφαλώς.

Εκεί όμως που τα καθεστώτα πέφτουν δίχως να τα σπρώξει κάποιο σοβαρό λαϊκό κίνημα ή να τα ανατρέψει μια δυναμική, αντίπαλη πολιτική οντότητα με ευρεία λαϊκή αποδοχή, αυτά εξαφανίζονται για πάντα: εξατμίζονται και χάνονται στον ιστορικό χρόνο, δίχως καμία…….

ελπίδα νεκρανάστασης.

Στο φάσμα των μοιραίων καθεστώτων της δεύτερης μορφής ορίζεται το σημερινό καθεστώς στην Ελλάδα. Είναι έτοιμο να σωριαστεί στο έδαφος και να εξατμιστεί δια παντός, από την στιγμή εκείνη που θα αποφασίσει η τρόικα να το αποσυνδέσει από τον «αναπνευστήρα» – τον ατομικό μηχανισμό δήθεν προσαρμογής στην ΟΝΕ. Ασχέτως πώς αυτό θα εμφανιστεί από διάφορους παράγοντες διεκδίκησης και μορφοποίησης της νέας ηγεμονίας στην Ελλάδα, το κυβερνόν καθεστώς της διαπλοκής θα σβήσει από μόνο του, μετά από μια εξαετία στην εντατική, εντός της οποίας παρέχεται η δυνατότητα να παραμείνει φαινομενικά (τυπικά) ζωντανός ένας κλινικά νεκρός πολιτικοοικονομικός κρατικός θεσμός.

Το καθεστώς στην Ελλάδα σάπισε κατάκοιτο, βιώνοντας την επιθανάτια οπτασία «success story», με δεξιά αναγέννηση! Και σε σάπια καθεστώτα δεν επενδύει κανείς την πολιτική του ύπαρξη, όσο για την οικονομική εξαρτάται: επενδύουν αποκλειστικά όσοι ξεπλένουν ή απλώνουν το χρήμα για να αποκρύψουν την πηγή του και όσοι διεθνείς παράγοντες το επιχειρούν, απλώς αδιαφορούν για το ελληνικό καθεστώς, ορίζοντας τα συμφέροντά τους Ελλάδα με κριτήριο την γεωπολιτική περιοχή και όχι στενά την χώρα. Όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν τον ορθολογισμό της «πόλωσης του κεφαλαίου», λέγοντας αυτό που είπε στο «Βήμα» ο βασικός μέτοχος και managing partner της BC Partners, Νίκος Σταθόπουλος: η προτεραιότητα του fund δεν είναι αυτή την περίοδο η Ελλάδα, παρά τις ευκαιρίες που προφανώς υπάρχουν, και αυτό εξαιτίας του ρίσκου που συγκεντρώνει η χώρα λόγω των δημοσιονομικών προβλημάτων και της μεγάλης ύφεσης. «Προς το παρόν επικεντρωνόμαστε σε υγιείς οικονομίες, όπως προκύπτει και από τις εξαγορές μας».

Τόσο οι έμπειροι πολιτικοί, όσο και οι έμπειροι οικονομικοί παίχτες δεν χρησιμοποιούν σάπια πιόνια σε ένα σάπιο πλαίσιο ανάπτυξης του παιγνίου. Αυτοί ρισκάρουν και ίσως έντονα, αλλά ποτέ σε μη βιώσιμο περιβάλλον και με υπό αποσύνθεση πιόνια. Μπορεί αυτά τα πιόνια να εμφανίζονται στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη ακόμη ζωηρά και έτοιμα να υποσχεθούν κέρδη και ευημερία στους πελάτες τους, αφαιμάσσοντας κάθε τι ζωντανό και πράγματι ελπιδοφόρο στην Ελλάδα, αλλά οι γνωρίζοντες… δεν εξαπατώνται.

Οι άνθρωποι της μικρο-πολιτικής και οι άνθρωποι της αγοράς γνωρίζουν καλά αυτά που ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι της μακρο-πολιτικής και της εθνικής οικονομίας. Πολλές φορές μάλιστα, δυστυχώς διαπιστώνω ότι οι πρώτοι έχουν καλλιεργήσει ένα καλύτερο πολιτικοοικονομικό αισθητήριο απ’ ότι οι δεύτεροι. Για τους πρώτους το σάπιο είναι σάπιο και δεν αξίζει τίποτα, αντίθετα για τους δεύτερους και παραδόξως, όλο και κάτι αξίζει, ή καλύτερα θα μπορούσε να αξίζει…  ακόμη και το εντελώς σάπιο! Και αυτό επειδή η δομή της γνώσης των δεύτερων χαρακτηρίζεται από κάποια μορφή ιδεολογίας και πεποίθησης  ότι στην πολιτική και στην οικονομία η αποσύνθεση είναι αποτέλεσμα  μιας λανθάνουσας σύνθεσης, που ακόμα δεν έχει γίνει αντιληπτή (αισθητή).

Αν μπορούσαμε να συνδυάσουμε την γνώση των δεύτερων με την «διαίσθηση» των πρώτων, θα μπορούσαμε να ορίσουμε επακριβώς, όχι ακριβώς την αξία πραγμάτων και πολιτικών οντοτήτων, αλλά την πιθανότητα των σχέσεων ηγεμονίας που προϊδεάζουν για την δυναμική διαμόρφωσης της αξίας στο μέλλον. Μία τέτοια επιχείρηση θα έδειχνε σήμερα την μορφή του τέλους του καθεστώτος στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς πολύ αχνά την πολιτική διάσταση της πολιτικοοικονομικής χαραυγής στην οποία αναφέρθηκα στο προηγούμενο θερινό μου σημείωμα. Το πρώτο είναι απολύτως σαφές: το καθεστώς στην Ελλάδα σε πολύ λίγο θα καταρρεύσει σχεδόν ασύνταχτα, παρά την συντεταγμένη χρεοκοπία της χώρας και θα εξατμιστεί στην ιστορία δίχως καμία πιθανότητα να αναπαραχθεί στο μέλλον μέσω κάποιας μορφής μετάλλαξης. Αντίθετα το δεύτερο θα είναι συγκυριακό επακόλουθο του πρώτου, δίχως να είναι η κοινωνία των πολιτών ή ευρύτερα η κινηματική οργάνωση του λαού που θα συμβάλλει στον προσδιορισμό της «χαραυγής»: στον προσδιορισμό, δηλαδή, των νέων πολιτικοοικονομικών παραμέτρων που θα ορίσουν το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον της επόμενης δεκαετίας για την Ελλάδα. Ασφαλώς αυτό είναι ένα αρνητικό σημείο των καιρών, το οποίο αναφέρω, μήπως και προβληματιστούν επ’ αυτού όσοι στην πατρίδα μας διατηρούν ακόμη τις αισθήσεις, μη συμπλεγματικά συναισθήματα και το μυαλό τους.

Ο μυστηριώδης κύριος hulot – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Αντώνης Μποσκοΐτης Ο μυστηριώδης κύριος hulot Ο mhulot  – για κάποιους, ο Τάσος άνευ επιθέτου – ζει και κινείται σ’ αυτή την πόλη. Τον ίδιο δεν τον συναντάς εύκολα, αν και το γαλλόφωνο ψευδώνυμό του το διαβάζεις παντού, στο Διαδίκτυο, στα free press, στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Κάποιοι που είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν και να συνεργαστούν μαζί του, γνωρίζουν επίσης πως δεν πρόκειται για κανέναν μπλαζέ ή έστω μυστηριώδη τύπο. Κάποιοι άλλοι πάλι, μεταξύ τους κι εγώ, που παρακολουθούμε το μουσικό του ιστολόγιο, αναγνωρίζουμε στη γνώση του και στη γραφή του τον πιο άμεσο συνδετικό αρμό με τους κορυφαίους Έλληνες και ξένους μουσικογράφους του παρελθόντος. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το λεγόμενο indie αγγλόφωνο κίνημα στη χώρα μας γεννήθηκε και έφτασε στην ακμή του μέσα από την προσωπική δουλειά και το μεράκι του mhulot, ανεπιτήδευτα, χωρίς διάθεση εκ μέρους του για κανενός είδους πατρονάρισμα. O mhulot ήταν καθηγητής Αγγλικών για δέκα χρόνια όταν αποφάσισε να φτιάξει το μπλογκ του. Το έστησε επειδή του το πρότεινε μια φίλη του που ήταν στη Μινεάπολη των ΗΠΑ και για πολύ καιρό αυτά που έγραφε ήταν σίγουρος ότι τα διάβαζαν μόνο οι δυο τους. Πολύ προσωπικά πράγματα. Ένα πρωί είδε ότι σε μία από τις πιο προσωπικές αναρτήσεις του είχαν αφήσει σχόλια 35 άτομα και κατάλαβε ότι όσα γράφεις σε ένα μπλογκ δεν είναι απαραιτήτως κρυφά κι απόρρητα. Έτσι έκανε το μπλογκ του μουσικό. Το μετεξέλιξε τον Απρίλιο του 2005 και τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, του έγινε πρόταση να γράφει στο ένα από τα δύο μεγαλύτερα ελληνικά free press, τα οποία τότε ξεκινούσαν. Το mhulot το επέλεξε τυχαία. Δεν είναι φανατικός ούτε του σκηνοθέτη Ζακ Τατί, ούτε του mhulot, του κινηματογραφικού του ήρωα. Στην πραγματικότητα η μόνη ταινία του Τατί που του αρέσει είναι το «Mon Oncle». Tο όνομα «mhulot» ήταν το πρώτο που είδε μπροστά του όταν έφτιαξε το user name του στο Soulseek. Μετά το χρησιμοποίησε για να φτιάξει τη στήλη του στο http://www.tranzistor.gr και αργότερα το μπλογκ του. Έτσι το «mhulot» τού έμεινε και μάλλον του άλλαξε και τη ζωή. Προφέρεται Ιλό. Κάποτε σε γράμματα που του έστελναν κάποιος είχε γράψει στο φάκελο «προς κύριον mhulot». Κάποιος άλλος είχε γράψει «προς Μιχαήλ Hulot». Το «m» σημαίνει «monsieur», δηλαδή «κύριος». Οι πιο πολλοί το προφέρουν… «Εμ Χούλοτ». Από τον Δεκέμβριο του 2005 είναι δημοσιογράφος. Μόνο που δεν αρθρογραφεί και δεν εκφέρει άποψη επί παντός επιστητού. Το ενδιαφέρον του για τα κοινά πηγάζει από τη μουσική και πάντα επιστρέφει σ’ αυτήν. Με το ίδιο ερευνητικό ενδιαφέρον προσεγγίζει μία ολοκαίνουργια συνέντευξη του Morrissey και μία παλαιότερη του κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά των θρυλικών Axis. Καμία σχέση με χιπστεριές ως το πολυφορεμένο εναλλακτικό άλλοθι του βδελυρού life style. O mhulot σέβεται πάνω απ’ όλα την ιστορία, τους εκάστοτε εκπροσώπους της, αλλά και τους πιτσιρικάδες που του στέλνουν τα δισκάκια τους, τα ηχογραφημένα συνήθως σε κάποιο ιδιωτικό home studio. Το μπλογκ του mhulot με τη χαρακτηριστική γραφιστική αισθητική λέγεται «M. Hulot’s nothing days» και το βρίσκετε εδώ: http://www.mhulotsnothingdays.blogspot.gr. Δικό του επίσης και το διαδικτυακό περιοδικό με τον τίτλο – επιφώνημα: Ough (Ουγκ)! Αυτό το βρίσκετε εδώ: http://www.ough.gr και δεν έχει την παραμικρή συγγένεια με τα άλλα τα χρυσαυγίτικα «Ουγκ». Για του λόγου το αληθές, στο Ough του mhulot μπορείτε να διαβάσετε συζητήσεις με τον Περικλή Κοροβέση, τον Γιώργη Οικονομόπουλο, τον King Elephant, τους Barb Wire Dolls κ.ά.

Μαρίνος Αντύπας: Ένας εξεγερμένος αγωνιστής των σοσιαλιστικών ιδεωδών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Μαρίνος Αντύπας: Ένας εξεγερμένος αγωνιστής των σοσιαλιστικών ιδεωδών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Τηλεόραση: Το Βατερλό της ελεγχόμενης ενημέρωσης – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Τηλεόραση: Το Βατερλό της ελεγχόμενης ενημέρωσης – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Ευρώπη λογοκρίνει… Κύπρο – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Ευρώπη λογοκρίνει… Κύπρο – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Και χαμένος και δαρμένος… – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Και χαμένος και δαρμένος… – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Πώς απετράπη το γιουρούσι – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Πώς απετράπη το γιουρούσι – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

«Φύλλο συκής εν όψει μέτρων» – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

«Φύλλο συκής εν όψει μέτρων» – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Aνασχηματισμός προσδοκιών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Aνασχηματισμός προσδοκιών – ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.

Ο Τέρης Χρυσός είναι πατέρας του Κυριάκου Μητσοτάκη; – Crete Plus

Ο Τέρης Χρυσός είναι πατέρας του Κυριάκου Μητσοτάκη; – Crete Plus.

ΑΝΙΩΘΟΙ: Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κατάργησαν την αναλογική τηλεόραση;Διαβάστε και θα καταλάβετε …

ΑΝΙΩΘΟΙ: Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κατάργησαν την αναλογική τηλεόραση;Διαβάστε και θα καταλάβετε ….

Ενσωμάτωσης συνέχεια | Άρθρα | Protagon

Ενσωμάτωσης συνέχεια | Άρθρα | Protagon.

Φλερτάροντας με την έκρηξη | Άρθρα | Protagon

Φλερτάροντας με την έκρηξη | Άρθρα | Protagon.

Στόχος επετεύχθη-προς το παρόν | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Protagon

Στόχος επετεύχθη-προς το παρόν | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Protagon.

Περί βίας (ξανά) | Άρθρα | Protagon

Περί βίας (ξανά) | Άρθρα | Protagon.

Σοκ: Τα μάγια του Βενιζέλου, προκάλεσαν την αδιαθεσία Σαμαρά! | Άρθρα | Protagon

Σοκ: Τα μάγια του Βενιζέλου, προκάλεσαν την αδιαθεσία Σαμαρά! | Άρθρα | Protagon.

Χορεύοντας μέχρι τον τάφο | a-typos.gra-typos.gr

Χορεύοντας μέχρι τον τάφο | a-typos.gra-typos.gr.

ΕΠΙ ΞΗΡΟΥ ΑΚΜΗΣ… | a-typos.gra-typos.gr

ΕΠΙ ΞΗΡΟΥ ΑΚΜΗΣ… | a-typos.gra-typos.gr.

Η ρατσιστική συνείδηση όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ | a-typos.gra-typos.gr

Η ρατσιστική συνείδηση όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ | a-typos.gra-typos.gr.