ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ , ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ στους ΧΙΛΙΟΥΣ ξέρει τ`ΟΝΟΜΑ του , ΝΤΡΟΠΗ ! – Taxalia Blog – Θεσσαλονίκη

του Βλάση Γωγούση

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης (γεν. Προύσα 1909) ήταν ένας από τους 200 αγωνιστές που εκτελέστηκαν …
στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 1η Μαΐου του 1944.
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης υπήρξε πρόεδρος των Εμποροϋπαλλήλων Ηρακλείου και εξαιτίας αυτού συνελήφθη και εξορίστηκε στον Αϊ Στράτη.
Από εκεί μεταφέρθηκε πρώτα στις φυλακές της Ακροναυπλίας, στη συνέχεια στις φυλακές των Τρικάλων και της Λάρισας, και τελικά – στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής – κατέληξε στο Χαϊδάρι όπου, καθώς γνώριζε γερμανικά, εκτελούσε και χρέη διερμηνέα.
Για τον λόγο αυτό (επειδή δηλαδή έκανε και το διερμηνέα) και ενώ το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων που επρόκειτο να εκτελεστούν στο ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟ της ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ , σε αντίποινα για την επίθεση κατά του στρατηγού Κρεντς στους Μολάους, ο διοικητής του στρατοπέδου στο Χαϊδάρι Καρλ Φίσερ (Karl Fischer), όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων, ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ για να ΜΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΙ !
Τότε ο ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατούμενους Ο ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ ΔΕΝ ΔΕΧΘΗΚΕ να εκτελεστει καποιος αλλος στη θεση του και ο ιδιος να γλυτωσει και ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου.
Έτσι εκτελέσθηκε ο ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ .τηνΠρωτομαγιά του 1944, στην Καισαριανή.
Έχει ακούσει κανείς ή καμιά από σας αγαπητοί μου αναγνώστες το όνομα του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗ;;
Τι είπατε; ΟΧΙ;
Τον ΠΑΓΚΑΛΟ , τον ΒΕΝΙΖΕΛΟ , τον ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ τον ΑΝΔΡΕΑ , τον ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ , τον ΦΩΤΗ τον ΚΟΥΒΕΛΗ και τον ΣΑΜΑΡΑ τους ξέρετε;,
Ή μήπως ΔΕΝ γνωρίζετε τον ΠΑΠΑΔΑΚΗ και τον ΛΥΡΙΖΗ , τον Καμπουράκη, και την…Στάη ;
«Δημοσιογράφοι και πολιτικοί- γιατρέ – θα πείτε – γι` αυτό τους ξέρουμε » και θα σας απαντήσω :
«Μήπως δεν ξέρει κάποιος από σας τον ΣΑΚΗ τον ΡΟΥΒΑ, την ΒΑΝΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ή την ΕΛΕΝΗ ΜΕΝΕΓΑΚΗ;»
«¨Επώνυμοι – θα πείτε είναι αυτοί » ( «σιγά τους επωνύμους» θα σας πω) αλλά ας το καταπιώ κι` αυτό , όμως τις άλλες , εκείνα τα δεκάδες … «ξε@@λα, που ξέρετε και τι…βρακί φοράν ακόμα;;
¨Ετσι μας καταντήσαν φίλοι μου –ιδιαίτερα τους νέους-!
Αυτοί ΕΙΜΑΣΤΕ φίλοι αναγνώστες, αυτοί οι ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ , οι δήθεν ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ, οι ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΣΜΙΚΟΙ οι ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΕΣ και τα…ΛΑΜΟΓΙΑ !.
Γίναμε ένας Λαός μεγαλωμένος με κάρτες πλαστικές , με CHAMPIONS LEAGUE και GAY PRIDΕ , ένας Λαός που σπαταλάει ώρες ατέλειωτες για ν` αναλύσει τις θεωρίες της…ΡΕΠΟΥΣΗ και για να αναδείξει σε (σύγχρονο) μικρό ήρωα εκείνο το 15χρονο παλιόπαιδο πού πέρασε μουντζώνοντας την ηγεσία των ενόπλων μας δυνάμεων στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Δεν ξέρω πόσο περήφανοι είστε εσείς αλλά εγώ έρχονται στιγμές που ντρέπομαι να λέω ότι είμαι ίδιος με τους Σύγχρονους Συνέλληνες !
Αυτά στη μνήμη ενός ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ενός ΠΕΡΗΦΑΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ , του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗ.
Δρ Βλάσης Γωγούσης

Ο αφανής ήρωας της εποποιίας του 1940, αντιστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος | Newsbeast

Ο «σύγχρονος Λεωνίδας» που αψήφησε τις εντολές του ΓΕΣ και κράτησε μόνος του την ελληνική άμυνα!

---

Λίγους μήνες πριν από την ιταλική εισβολή, το Γενικό Επιτελείο Στρατού έστειλε διαταγές στην Ογδόη Μεραρχία της Ηπείρου λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι κάθε μάχη είναι μόνο για την τιμή των όπλων, καθώς επί της ουσίας είχε κριθεί εκ προοιμίου χαμένη και δεν είχε απολύτως κανέναν λόγο να δοθεί.

Το ΓΕΣ καλούσε μάλιστα την Ογδόη Μεραρχία να υποχωρήσει σε δεύτερη γραμμή άμυνας και να πολεμήσει -αν ήθελε να πολεμήσει!- τους Ιταλούς πολύ πιο πίσω από την αμυντική γραμμή Ελαίας-Καλαμά, εκεί που γράφτηκαν τελικά οι πρώτες και οι πιο ένδοξες σελίδες του Έπους του 1940.

Κι αυτό γιατί ένας και μόνο ένας άνθρωπος, ο διοικητής της ηρωικής Ογδόης, αποφάσισε να πετάξει τις διαταγές των επιτελαρχών στα σκουπίδια και να αψηφήσει τις βουλές των ανωτέρων του! Ο λόγος για τον ξεχασμένο πια από την Ιστορία υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, έναν σύγχρονο Λεωνίδα με σάρκα και οστά.

Ο διοικητής της Ογδόης Μεραρχίας όχι μόνο δεν υπάκουσε στα απαισιόδοξα κελεύσματα της Αθήνας αλλά παρέταξε αντιθέτως την άμυνά του στην πρώτη γραμμή, εκδίδοντας δικό του φιρμάνι στους άντρες του: «ουδεμία σκέψη διά υποχώρησιν, η τελευταία γραμμή αμύνης είναι εδώ, μέχρις εσχάτων»!

Κι έτσι ο Κατσιμήτρος μόνος, χωρίς βοήθεια από το ΓΕΣ και χωρίς την πίστη κανενός στον αγώνα του, στάθηκε αγέρωχα στην πρώτη γραμμή, πολέμησε και νίκησε. Όχι μόνο κράτησε τα σύνορα άθικτα, αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες άρχισε να προελαύνει επιθετικά εναντίον των εισβολέων μέσα στο αλβανικό έδαφος!

Ο Κατσιμήτρος και οι γενναίοι του φύλαξαν τις σύγχρονες Θερμοπύλες και έτρεψαν τον εισβολέα σε υποχώρηση. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο σύγχρονος Σπαρτιάτης, χάθηκε στη λήθη, πεθαίνοντας όχι μόνο ξεχασμένος και παραγνωρισμένος το 1962, αλλά και με τη ρετσινιά του προδότη και του δωσίλογου των Γερμανών, καθώς συμμετείχε για λίγους μήνες στην κυβέρνηση Τσολάκογλου.

Αν και η ιστορία του θα λειτουργεί αέναα ως φάρος ελπίδας και ηρωισμού για όλες τις γενιές. Όσο για την αναιδή και λακωνική απάντησή του «Κρατάω Καλπάκι» στις διαταγές του ΓΕΣ να εγκαταλείψει σιγά σιγά τα εδάφη της Ηπείρου και να οπισθοχωρήσει μπροστά στις δυνάμεις του εχθρού, θα είναι πάντα ορόσημο δικαιολογημένης στρατιωτικής ανυπακοής.

Έτσι είναι βλέπετε οι ήρωες, κάποιες φορές οφείλουν να υπακούουν στη γενναία καρδιά τους…

Πρώτα χρόνια

Ο Χαράλαμπος Γ. Κατσιμήτρος γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1886 στο χωριό Κλειτσός της Ευρυτανίας. Για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι τίποτα γνωστό και τον ξαναβρίσκουμε το 1904 ως εθελοντή στον Ελληνικό Στρατό. Το 1911 έγινε δεκτός στη Σχολή Υπαξιωματικών, από την οποία βγήκε την επόμενη χρονιά ως ανθυπασπιστής του Πυροβολικού.

Ο μπαρουτοκαπνισμένος Κατσιμήτρος πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913), ενώ κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολέμησε και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του στο Μακεδονικό Μέτωπο. Συμμετείχε επίσης στη Μικρασιατική Εκστρατεία (1921-1922) ως διοικητής Τάγματος (ταγματάρχης) και τραυματίστηκε μάλιστα σοβαρά στη Μάχη του Αφιόν Καραχισάρ (13 Αυγούστου 1922).

Αφού πέρασε από τους βαθμούς του ανθυπολοχαγού Πεζικού (1913), υπολοχαγού (1914) και λοχαγού (1916), τον Νοέμβριο του 1920 έγινε ταγματάρχης. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου (1924-1925) και τον Ιανουάριο του 1937 προάχθηκε στον βαθμό του υποστράτηγου, έχοντας περάσει από αντισυνταγματάρχης (1923) και συνταγματάρχης (1930). Τελευταίος του βαθμός θα είναι ο αντιστράτηγος Πεζικού το 1947, αν και μέχρι τότε θα έχει ζήσει πολλές περιπέτειες, τόσο ηρωικές όσο και τραγικές.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1938 ανέλαβε διοικητής της 8ης Μεραρχίας Πεζικού της Ηπείρου με έδρα τα Ιωάννινα, η οποία αποτελούνταν αποκλειστικά σχεδόν από Ηπειρώτες, με το σκεπτικό ότι αν χρειαζόταν οι ντόπιοι πατριώτες θα αγωνίζονταν κυριολεκτικά «υπερ βωµών και εστιών». Ήταν έτοιμος να διαδραματίσει τη σπουδαιότερη συνεισφορά του στο έθνος…

Το Έπος του 1940

Από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει επικεφαλής της Ογδόης, ο Κατσιμήτρος εφαρμόζει το σχέδιο του Γενικού Επιτελείου Στρατού για την άμυνα του Στρατού στην Ήπειρο, ενόψει μιας ενδεχόμενης επίθεσης των Ιταλών, που κατείχαν ήδη την Αλβανία. Η διετία 1939-1940 σφραγίζεται από τις πυρετώδεις προετοιμασίες για τη φημολογούμενη ιταλική επίθεση, με τον ίδιο να διαγιγνώσκει εγκαίρως την ανάγκη για περισσότερα αμυντικά έργα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του εχθρού. Η κατάληψη της Αλβανίας εξάλλου και η προώθηση ισχυρών ιταλικών δυνάμεων προς την ελληνοαλβανική μεθόριο ήταν φυσικό να ανησυχήσουν την ελληνική κυβέρνηση, η οποία σπεύδει να ενισχύσει με μικρές μονάδες τους τομείς ευθύνης της 8ης Μεραρχίας αλλά και της 9ης (Δυτική Μακεδονία).

Ο Κατσιμήτρος εργάζεται μεθοδικά και ολοκληρώνει με τρόπο αριστοτεχνικό τη γραμμή άμυνας κόντρα στις δυσκολίες, ζητώντας ακόμα και τη συνδρομή του ηπειρωτικού λαού. Αποτέλεσμα; Η γραμμή Ελαίας-Καλπακίου-Καλαμά να είναι πανέτοιμη για επίθεση.

Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου 1940, ο διοικητής της Μεραρχίας Ηπείρου, Κατσιμήτρος, δίνει τηλεφωνικώς τις τελευταίες οδηγίες στους διοικητές των μονάδων και ιδίως των τμημάτων της μεθορίου να επαγρυπνούν για το ενδεχόμενο ιταλικών κινήσεων. Την επομένη, ο ιταλός πρέσβης επιδίδει στον πρόεδρο της κυβέρνησης, δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, το διαβόητο τελεσίγραφο «Έχουμε πόλεμο». Ο αρχηγός του ΓΕΣ, στρατηγός Παπάγος, διατάσσει «Όπως η 8η Μεραρχία αποκρούσει διά των όπλων την εισβολήν των Ιταλικών Στρατευμάτων, συμμορφουμένη προς τας διαταγάς τας οποίας έλαβε διά την εκτέλεση της αποστολής της». Ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος απάντησε: «Η Μεραρχία θα εκτέλεση το καθήκον της προς την πατρίδα, όπως επιβάλλη η εθνική τιμή και καθ’ όν τρόπον αυτή γνωρίζει».

Αν και στην πραγματικότητα η εκτίμηση των επιτελαρχών του ΓΕΣ και της κυβέρνησης ήταν ότι ένας αγώνας απέναντι σε τόσο υπέρτερο εχθρό θα ήταν ουσιαστικά μάταιος. Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, καλούν λοιπόν τον Κατσιμήτρο να οπισθοχωρήσει σταδιακά προς τον νότο, στην κοιλάδα του Αράχθου. Κι όμως ο υποστράτηγος τους αγνοεί, αγνοεί τον αρχιστράτηγο! Όχι μόνο δεν υποχώρησε, αλλά στην ημερήσια διαταγή του στο προσωπικό της 8ης Μεραρχίας καλεί σε άμυνα μέχρις εσχάτων, προσθέτοντας ότι οποιαδήποτε υποχώρηση θα ήταν αδιανόητη, καθώς εκεί, στα σύνορα, ήταν η τελευταία γραμμή άμυνας της Ελλάδας.

Το αγέρωχο μήνυμά του έγραφε: «Κρατάω Καλπάκι». Λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα, ο Κατσιμήτρος στήνει τη γραμμή άμυνάς του με κίνδυνο να περικυκλωθεί και να αποδεκατιστεί. Έδωσε μάλιστα όπλα σε όσους μπορούσαν να τα κρατήσουν, βοηθητικούς, μάγειρες, όλους! Κι έτσι καταφέρνουν να κρατήσουν τους Ιταλούς μέχρι να φτάσουν τα τρένα με τους φαντάρους από την Αθήνα.

Ο Κατσιμήτρος εξουδετέρωσε την ιταλική επίθεση με την ηρωική του αντίσταση στο Καλπάκι, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην τελική νίκη σε βάρος των Ιταλών. Αν ο διοικητής της Ογδόης είχε υπακούσει, τότε η έκβαση του πολέμου θα ήταν προφανώς διαφορετική. Ήταν η απείθειά του στις διαταγές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας που έγραψε χρυσές πολεμικές σελίδες για το έθνος και οδήγησε στο Έπος του 1940. Γιατί μετά την άμυνα, ήρθε η ολομέτωπη επίθεση! Ο Κατσιμήτρος πέρασε την κατάλληλη στιγμή σε σφοδρή αντεπίθεση και έδιωξε πέραν των ελληνικών συνόρων τους ιταλούς εισβολείς, καταδιώκοντάς τους μέσα στο αλβανικό έδαφος και απελευθερώνοντας ταυτοχρόνως ελληνικές περιοχές…

Η περιπέτεια με την κυβέρνηση Τσολάκογλου

Ο Κατσιμήτρος τιμήθηκε με πλήθος μεταλλίων για το ανδραγάθημά του και χρόνια αργότερα, το 1954, έγραψε ένα πλήρες χρονικό για την ηρωική του αντίσταση στην ιταλική επίθεση στο Καλπάκι («Η Ήπειρος Προμαχούσα»). Παρά τη θριαμβευτική νίκη όμως απέναντι στον ιταλικό στρατό, η Ελλάδα έπεσε τελικά στους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1941 και ο υποστράτηγος κάνει το μοιραίο λάθος: συμμετέχει και μάλιστα από τους πρώτους στην πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου.

Ο Κατσιμήτρος αναλαμβάνει υπουργός Εργασίας στις 16 Απριλίου 1941 και κατόπιν Γεωργίας, αν και συνειδητοποιεί σύντομα το έγκλημά του και παραιτείται σε λιγότερο από πέντε μήνες (20 Σεπτεμβρίου 1941), μη θέλοντας να αποτελεί μέλος μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων. Παρά το ολιγόμηνο της «παρασπονδίας» του, άφησε τον εαυτό του έκθετο, κι έτσι στις 31 Μαΐου 1945 ο υποστράτηγος καταδικάζεται από το ειδικό δικαστήριο ως δωσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών. Η καταδίκη περιλαμβάνει κάθειρξη 5,5 ετών «διότι γενόμενος υπουργός συνέπραξεν μετά του πρωθυπουργού εις την εκτέλεσιν των αξιοποίνων πράξεων της συνεργασίας και διευκολύνσεως» των δυνάμεων Κατοχής, την ίδια ώρα που αποπέμπεται από το στράτευμα με τον βαθμό του αντιστράτηγου.

Έχοντας εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του (4 χρόνια και 4 μήνες), λαμβάνει χάρη στις 5 Οκτωβρίου 1949 από τον βασιλιά Παύλο και το 1953 αποκαθίσταται πλήρως το όνομά του αλλά και ο βαθμός του. Ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία διατήρησε όλα του τα παράσημα. Στις αρχές μάλιστα του 1945, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας είχε επαναφέρει τον Κατσιμήτρο στην ενεργό υπηρεσία και του ζήτησε να μεταβεί στην Κέρκυρα, να συγκεντρώσει τις ανταρτικές δυνάμεις του στρατηγού Ναπολέοντα Ζέρβα και να αναδιοργανώσει την 8η Μεραρχία. Αν και οι αντιδράσεις υπήρξαν εντονότατες και την επομένη τον κάλεσε για να του ανακοινώσει τη ματαίωση της αποστολής, καθώς ο Κατσιμήτρος είχε ήδη συμπεριληφθεί στον κατάλογο των 27 ανώτατων στρατιωτικών που παραπέμφθηκαν στο ειδικό δικαστήριο…

Τελευταία χρόνια

Ο Κατσιμήτρος εγκαταστάθηκε μετά την περιπέτειά του σε συνοικία της Κυψέλης στην Αθήνα, όπου και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του παραγνωρισμένος και ξεχασμένος απ’ όλους, φίλους και συμπολεμιστές. Στην προσωπική του ζωή, ο γιος του ακολούθησε τα χνάρια του και έγινε αξιωματικός του Στρατού.

Ο δαφνοστεφανωμένος ήρωας των βουνών έφυγε από τη ζωή στις 20 Φεβρουαρίου 1962 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη.

Οικονομικοί δωσίλογοι-Οικογένεια Αγγελόπουλοι | Newsbomb

Πώς το μαύρο παρελθόν επηρεάζει το παρόν και το μέλλον

Η ιστορία της κατοχής και των μεταπολεμικών χρόνων που γράφεται και ανασυντίθεται στις ύστερες πλευρές της, έγινε «μόδα» στις μέρες μας λόγω των πολιτικών συνειρμών των κατά πολλούς προδοτικών μνημονίων. Συζητείται ευρέως πάλι και πολλές φορές είναι πικρή. Όπως πικρή είναι και η αλήθεια.

Στην περιβόητη λίστα με τους «163 οικονομικούς μεγαλοδωσίλογους, οι οποίοι κερδοσκόπησαν και πλούτισαν επί Κατοχής», δεύτερο όνομα στη σειρά είναι αυτό των προγόνων της ιστορικής επιχειρηματικής δυναστείας των καθόλα ευυπόληπτων σύγχρονων συνεχιστών της μεταπολεμικής «Χαλυβουργικής» και των δορυφορικών ενασχολήσεων τους. «Αγγελόπουλος Θ. & Υιοί, επιχειρηματίες», αναγράφεται στο βιβλίο-ντοκουμέντο που κυκλοφόρησε στις αρχές της περσινής χρονιάς, δημιούργησε σάλο- παρά την άρνηση κάποιων διαπλεκόμενων καναλαρχών να το γνωστοποιήσουν – πλην όμως δημόσια το περιεχόμενό του δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. Ο συγγραφέας και ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ξετυλίγει σε ξεχωριστό κεφάλαιο, τα απαράμιλλα κατορθώματα της οικονομικής συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Ναζί της κατοχής, 1941-44.

Σύμφωνα πάντα με όσα έχει καταγράψει ο κ. Κούκουνας και τα έχει δημοσιοποιήσει και σε αρθρογραφία του σε ανύποπτους χρόνους («Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», είναι ο ακριβής τίτλος του βιβλίου), πρωτεργάτης της συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Γερμανούς κατακτητές ήταν ο «πάτερ φαμίλιας», Θεόδωρος Αγγελόπουλος.

Μέτοχοι στην μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση με τους Ναζί, σύμφωνα με τον ανωτέρω συγγραφέα, ήταν τα παιδιά του, Άγγελος Αγγελόπουλος (καθηγητής Οικονομικών), Παναγιώτης και Δημήτριος, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1986 από την οργάνωση « Ε.Ο 17Ν». Εγγονοί και σύγχρονοι συνεχιστές του οικονομικού «θαύματος» της μεγάλης επιχειρηματικής παράδοσης, οι Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος και Θεόδωρος Αγγελόπουλος (υιοί ενός εκ των μετόχων της Ελληνογερμανικής κατοχικής συνεργασίας, του Παναγιώτη Αγγελόπουλου). Μετέπειτα συνεχιστές της προόδου, οι υιοί του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος.

Κατά τα ιστορικά ντοκουμέντα που παρατίθενται, οι «συνεργάτες των Γερμανών αδερφοί Αγγελόπουλοι», προέβαιναν σε μια σειρά οχυρωματικών έργων επ’ ωφελεία του γερμανικού στρατού Κατοχής και μεταξύ αυτών, κατασκεύαζαν με σίδερο και ατσάλι συρματοπλέγματα για τους Έλληνες αιχμαλώτους που συγκεντρώνονταν στα στρατόπεδα κράτησης και εκτέλεσής τους.

«Δεν είναι απαραιτήτως όλοι αυτοί μαυραγορίτες. Είναι όμως όλοι τους εκείνοι που δεν δίστασαν να συναλλαγούν με τις Αρχές Κατοχής, αναλαμβάνοντας προμήθειες ή κατασκευές για λογαριασμό τους», γράφει ο ιστορικός Δ. Κούκουνας, στο «καυτό κεφάλαιο» με τη δημοσιοποίηση της λίστας. Και συνεχίζει: «Την ώρα που άλλοι συνάδελφοί τους πεινούσαν και δυστυχούσαν, που κυριολεκτικά δεν είχαν να θρέψουν την οικογένειά τους, που δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους ή για λόγους αρχής δεν δέχονταν να ασκήσουν το επάγγελμά τους υπό τις συνθήκες αυτές, οι άνθρωποι αυτοί έσπευσαν με περισσή προθυμία να υπηρετήσουν τον κατακτητή ως νεροκουβαλητές.Εμπορεύτηκαν τη δυστυχία του λαού μας εκείνη την κρίσιμη ώρα. Κατά βάθος δεν είναι οι «έξυπνοι» που κατόρθωσαν να επιπλεύσουν. Είναι οι άτιμοι και οι ανέντιμοι που σε ώρα εσχάτης δυστυχίας δεν αδιαφόρησαν μόνο για τον διπλανό τους που έψαχνε στα σκουπίδια για μια μπουκιά, αλλά του αφαίρεσαν από το λιπόσαρκο σαρκίο του τις ελάχιστες ρανίδες αίματος που του είχαν απομείνει.Δεν είναι σχήμα εντυπωσιασμού. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χρονική εκείνη φάση καταστροφής και διάλυσης, ο κατακτητής ανέθετε σε κάποιους εκλεκτούς του τις προμήθειες ειδών που χρειαζόταν και τις κατασκευές οχυρωματικών και άλλων έργων που θεωρούσε απαραίτητες. Όταν μιλάμε για προμήθειες ειδών, εννοούμε όλο το φάσμα παραγωγής, διότι ο κατακτητής (επικαλούμενος μάλιστα και το διεθνές δίκαιο) έπρεπε να τραφεί και να ξενισθεί στον κατακτημένο τόπο. Η επιμελητεία των Αρχών Κατοχής θεωρούσε τα τιμολόγια των προμηθευτών (κατά κανόνα υπερτιμολογημένα) και τα υπέγραφε, ώστε να τα προσκομίζει προς εξόφληση στην Τράπεζα της Ελλάδος. Έτσι συνέβαινε ο πληθωρισμός να διογκούται και το χρήμα να χάνει ακόμη περισσότερο την αξία του», καταλήγει ο ιστορικός.

Τα κεφάλαια με τους « 163 μεγαλοδωσίλογους» θα δημοσιευτούν όλα, όσο κι αν κάποιους τους πικραίνουν. Πολλά γι’ αυτό το θέμα έχει να πει και ο συγγραφέας. ‘Άλλωστε οι οχλήσεις ήταν αμέτρητες. Το ίδιο και οι «παραγγελίες», για να σταματήσει. Αλλά όπως έλεγε και γνωστός πολιτικός του παρελθόντος, «τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».

O κρυμμένος πόλεμος (video) | Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση

O κρυμμένος πόλεμος (video)

Οκτωβρίου 28, 2015

Ένα βρετανικό ντοκιμαντέρ παραγωγής του 1986 σε σκηνοθεσία του Anthony Howard που προβλήθηκε μία μόνο φορά στη βρετανική τηλεόραση και κατόπιν απαγορεύτηκε. Αφορά την ανάμιξη της βρετανικής κυβέρνησης στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που επιχειρηματολογείται ότι υπήρξε βασικός καταλύτης στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και που ακολουθήθηκε από την αμερικανική ανάμιξη (σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν)

Το ντοκιμαντέρ αποτελείται κυρίως από συνεντεύξεις Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικανών συμμετεχόντων, στρατιωτών, αξιωματούχων, πολιτικών και απλών ανθρώπων

This is a British political documentary produced in 1986 and shown for just one and only time in British television, thereby being BANNED, concerning the involvement of the British Government in Greece’s political affairs during and after WW2, that is argued to have been the main catalyst in the breaking out of the Greek Civil War, followed by American involvement in the Civil War Battle (in line with the Truman Doctrine).

The documentary consists mainly of interviews of Greek, British and American participants, soldiers, officials, politicians and folk people, that make up the two parts of the documentary:
1)The first, concerns the events in which the ELAS movement, the Greek resistance group (leftist orientated, yet made up of people of widely different political views, thus of wide social base), clashes with Churchill’s plans for post-war Greece and with the Britain’s internal allies,
2) the second part concerns the American involvement and the events of the Greek civil war until its closure with the defeat of the Democratic Army in the mountains of Grammos and Vitsi.

Το απόρρητο πόρισμα του ΝΣΚ: Η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

.;

Η Ελληνική Δημοκρατία διατηρεί το δικαίωμα να διεκδικήσει από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας την πλήρη ικανοποίηση όλων των δημοσίων αξιώσεων, αλλά και των αξιώσεων Ελλήνων υπηκόων που πηγάζουν από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει το Απόρρητο Πόρισμα Ομάδας Εργασίας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που φέρνει, για πρώτη φορά στο φως, κατ΄ αποκλειστικότητα, το CNN Greece.

Στα συμπεράσματα της ογκώδους έκθεσής, που ολοκληρώθηκε τον Ιανουάριο του 2014, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προτείνει ότι αν η Ελληνική Δημοκρατία επιθυμεί τη “δυναμικότερη προώθηση των διεκδικήσεων της”, πρέπει να ακολουθήσει τα εξής βήματα:

1. Να προσκαλέσει – μέσω της διπλωματικής οδού- την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας σε διαπραγματεύσεις .

2. Σε περίπτωση που η Γερμανία αρνηθεί να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις ή σε περίπτωση αδυναμίας εξεύρεσης συμφωνίας των δυο χωρών, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να προσφύγει απευθείας “σε δεσμευτική για τα μέρη δικαιοδοτική κρίση” παρακάμπτοντας το Διαιτητικό Δικαστήριο της Συμφωνίας του Λονδίνου καθώς αυτό έχει μόνο μη δεσμευτικού χαρακτήρα δικαιοδοσία.

H «δεσμευτική για τα μέρη δικαιοδοτική κρίση»

Το τέταρτο συμπέρασμα του Πορίσματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που αποκαλύπτει σήμερα το CNN Greece, προτείνει ότι αν η Ελληνική Δημοκρατία επιθυμεί τη γρηγορότερη διευθέτηση του ανοιχτού ζητήματος των αξιώσεων της χώρας μας, πρέπει να παρακάμψει την προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο της Συμφωνίας του Λονδίνου και να προσφύγει απευθείας “στην δεσμευτική για τα μέρη δικαιοδοτική κρίση”. Η άποψη, δηλαδή, του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Το Διαιτητικό Δικαστήριο της Συμφωνίας του Λονδίνου ιδρύεται βάσει του άρθρου 28 αυτής και έχει αποκλειστική δικαιοδοσία για διαφορές που προκύπτουν σε ζητήματα ερμηνείας ή εφαρμογής της Συμφωνίας του Λονδίνου. Το Πόρισμα εξετάζει ενδελεχώς ζητήματα που αφορούν νομικά προβλήματα και δυσκολίες οι οποίες πηγάζουν από πιθανή προσφυγή στο Διαιτητικό Δικαστήριο της Συμφωνίας του Λονδίνου.

Επιπλέον, εξετάζει και νομικές δυσκολίες και ανοιχτά ζητήματα που μπορεί να προκύψουν από την προσφυγή στη “ δεσμευτική για τα μέρη δικαιοδοτική κρίση ”. Πρόκειται για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης του οποίου η δικαιοδοσία αναγνωρίζεται μετά από ειδική δήλωση κάθε χώρας στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Η Ελλάδα έχει καταθέσει τη συγκεκριμένη δήλωση από το 1994,ενώ η Γερμανία μόλις το 2008.

Το ζήτημα που προκύπτει είναι αν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει δικαιοδοσία για ζητήματα που προέκυψαν πριν την κατάθεση της συγκεκριμένης δήλωσης. Οι συντάκτες του Πορίσματος θεωρούν ότι η Ελλάδα μπορεί να στοιχειοθετήσει νομικά ότι οι διαφορές με τη Γερμανία μπορούν να εξεταστούν από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αρκεί να προηγηθεί άρνηση της γερμανικής πλευράς να διαπραγματευτεί τη ρύθμιση των ελληνικών απαιτήσεων μετά από νεώτερη επίσημη ανακίνηση του ζητήματος από την ελληνική πλευρά.

Στη σελίδα 94 του Πορίσματος, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους επισημαίνει ότι προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει να αντιμετωπίσει τους εξής περιορισμούς:

1.Η προς επίλυση διαφορά πρέπει να αφορά γεγονότα και καταστάσεις που έχουν λάβει χώρα πριν την 1.05.2008

2.Η προς επίλυση διαφορά δεν μπορεί να θέτει ζήτημα που άπτεται της ερμηνείας ή της εφαρμογής της Συμφωνίας του Λονδίνου.

3.Η προς επίλυση διαφορά θα πρέπει να συνδέεται με παραβίαση ή άλλο ζήτημα του δημοσίου διεθνούς δικαίου

Η Έκθεση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους

Το Απόρρητο Πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που αποκαλύπτει το CNN Greece, βρίσκεται ήδη στα χέρια των αρμόδιων υπουργείων προκειμένου να αξιοποιηθεί. Στα ίδια χέρια βρίσκεται και η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για τον “Προσδιορισμό Αξιώσεων από τις Γερμανικές Επανορθώσεις και το Κατοχικό Δάνειο” η οποία εκτιμά τις συνολικές απαιτήσεις στο ιλιγγιώδες ποσό των 341 δις ευρώ. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται απαιτήσεις από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ύψος 9 δις, το κατοχικό δάνειο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ύψους περίπου 10.34 δις ευρώ,αλλά και οι υπόλοιπες αξιώσεις από τον ίδιο πόλεμο που φτάνουν, πάντα σύμφωνα με την έκθεση του ΓΛΚ, στα 341.203 δις.

Η Ομάδα Εργασίας του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, συγκροτήθηκε μετά την πρώτη Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (Μάρτιος 2013), προκειμένου να προβεί σε “ειδική νομική μελέτη, επεξεργασία και τεκμηρίωση της υπόθεσης των Γερμανικών Αποζημιώσεων (κατοχικό δάνειο, πολεμικές επανορθώσεις και ατομικές αποζημιώσεις)”, αλλά και να υποβάλει πόρισμα για “την πορεία και τον αποτελεσματικότερο και επωφελέστερο για τα συμφέροντα της Χώρας νομικό χειρισμό”.

Στο πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους εξετάζεται ενδελεχώς, τόσο το ιστορικό της υπόθεσης όσο και το θεσμικό πλαίσιο των Διεθνών Συμβάσεων πάνω στις οποίες εδράζεται το ζήτημα των ελληνικών αξιώσεων. Σημαντικότερες εξ αυτών η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 “Περί Εξωτερικών Γερμανικών Χρεών” η οποία προβλέπει το διακανονισμό των γερμανικών εξωτερικών χρεών αλλά και η Συνθήκη της Μόσχας του 1990 (Συνθήκη 2+4) για τον Οριστικό Διακανονισμό σε σχέση με τη Γερμανία στην οποία δεν μετέχει η Ελλάδα και υπογράφεται μόνο μεταξύ της ενωμένης, πλέον, Γερμανίας και των τεσσάρων δυνάμεων κατοχής (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία). (Παράγραφοι Πορίσματος 12-15)

Επιπλέον, το Πόρισμα εξετάζει και τις διμερείς Συμβάσεις μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας . Πρόκειται γα τη Σύμβαση της Βόννης του 1960, τη Σύμβαση της Βόννης του 1961 και τη Συμφωνία της Αθήνας του 1974. Οι τρεις αυτές διμερείς συμφωνίες καθορίζουν τον διακανονισμό των ελληνικών αξιώσεων και περιλαμβάνουν την αποζημίωση οικείων των φονευθέντων από το ναζιστικό καθεστώς, την αποζημίωση για αφαιρεθέντα καπνά κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και τις αποζημιώσεις για αποφάσεις που εκδόθηκαν υπέρ Ελλήνων υπηκόων, που υπέστησαν ζημιές, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου. Το συνολικό ποσό, όπως προκύπτει από τις τρεις αυτές Συμβάσεις, πλησιάζει τα 52 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα.

Που στηρίζεται η Γερμανική άρνηση

Τελευταία φορά που η Ελλάδα προέβη σε διπλωματική κίνηση διεκδίκησης ήταν τον Νοέμβριο του 1995 με τη ρηματική διακοίνωση του πρεσβευτή της Ελλάδας στη Βόννη, κ. Μπουρλογιάννη – Τσαγγαρίδη, με την οποία ζητούσε την έναρξη διμερών συνομιλιών προκειμένου να ρυθμιστούν τα εκκρεμή ζητήματα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη ρηματική διακοίνωση η γερμανική πλευρά απάντησε αρνητικά με ένα απλό ανακοινωθέν.

Σύμφωνα με το Πόρισμα, η αρνητική στάση των γερμανικών αρχών στηρίζεται στην άποψη ότι “η Συνθήκη της Μόσχας δεσμεύει και την Ελλάδα και στην εκ τούτου συνέπεια ότι, εφόσον η Συνθήκη αυτή σιωπά ως προς τις επανορθώσεις, η σιωπή αυτή ισοδυναμεί με την οριστική του επίλυση, άποψη σύμφωνη με τη γερμανική θεωρία και νομολογία”.

Το συγκεκριμένο θέμα φαίνεται να απασχολεί τους νομικούς κύκλους. Το ζήτημα που ανακύπτει είναι αν από τη “Συνθήκη 2+4” προκύπτει νομική επίπτωση σε κράτη που δεν την υπέγραψαν, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, όπως αναφέρει στις σελίδες 65-70 του πορίσματός του, θεωρεί “εσφαλμένη” την άποψη αυτή καθώς θεωρεί ότι “σύμφωνα με τους Κανόνες του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου οι τέσσερις Μεγάλες Δυνάμεις που συμμετείχαν σε αυτήν δεν μπορούν να δεσμεύουν τα κράτη που έχουν απαιτήσεις εναντίον της Γερμανίας”. Καταλήγει, έτσι, στο συμπέρασμα ότι η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 εξακολουθεί να δεσμεύει τη Γερμανία και ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις της Ελλάδας παραμένουν “ισχυρές και σε εκκρεμότητα”.

Τι θα κάνει η κυβέρνηση;

Το Πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους όπως και αυτό του Γενικού Λογιστηρίου βρίσκεται εδώ και καιρό στα χέρια των αρμοδίων. Όπως γίνεται, όμως αντιληπτό, η διεκδίκηση των ελληνικών αξιώσεων από τη Γερμανία δεν είναι έχει μόνο νομική πτυχή. Είναι ένα κυρίως πολιτικό ζήτημα και ο χειρισμός του προϋποθέτει μελετημένες και προσεχτικές κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα.

Στο πολιτικό επίπεδο έχει πρόσφατα καταγραφεί μία εξέλιξη της οποίας απομένει να αποδειχθεί η κρισιμότητά της. Το Ευρωκοινοβούλιο έκανε αποδεκτή την Αναφορά της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ) για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία καλείται ενώπιον της Επιτροπή Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου να εκθέσει τις θέσεις της σχετικά με τα ζητήματα που αφορούν τις πολεμικές επανορθώσεις, το κατοχικό δάνειο, τις αποζημιώσεις συγγενών θυμάτων του Διστόμου και τις αποζημιώσεις συγγενών θυμάτων που δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς και στο Νταχάου αλλά και την επιστροφή των λεηλατηθέντων από τους ναζί αρχαιολογικών θησαυρών.

Πάντως, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, μιλώντας σε προεκλογική συγκέντρωση στα Ανώγεια της Κρήτης, δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα θα διεκδικήσει όσα δικαιούται.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – H βραχοσκεπή Σεϊντί κοντά στην Αλίαρτο φιλοξένησε Homo Sapiens

H βραχοσκεπή Σεϊντί κοντά στην Αλίαρτο φιλοξένησε Homo Sapiens

29/12/2013 ανάρτηση από nave

Της Γιωτας Συκκα    http://news.kathimerini.gr/

Το Σεϊντί στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται ως σπήλαιο. Ομως είναι μια βραχοσκεπή με μικρό βάθος. Το ασβεστολιθικό πέτρωμά του, διαβρωμένο από τις χιλιετίες και τα νερά της βροχής, θεωρείται εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, όσο για τον θόλο του με τις εγχάρακτες αλλοιώσεις, είναι μια επιπλέον όμορφη εικόνα στα μάτια του επισκέπτη που φτάνει ώς εκεί.

ΔΕΙΤΕ ΠΑΛΑΙΩΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΔΩ ΜΑΣ ΣΥΝΔΕΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΑΣ  ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΟΥΝ 

ΚΆΠΟΙΟΙ …ΔΙΚΑΙΏΝΟΝΤΑΙ

Οι ανασκαφές που διενεργήθηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα έφεραν στο φως παλαιολιθικά κατάλοιπα και πλειστοκαινική πανίδα μεγάλων θηλαστικών, ενώ στα κατώτερα στρώματα της βραχοσκεπής λιθοτεχνίες από πυριτόλιθο, ίχνη φωτιάς, οστά και δόντια θηλαστικών, υπολείμματα οστράκων, ακόμη και κατάλοιπα διατροφής των ενοίκων του·ορισμένα από αυτά μάλιστα χρονολογούνται 30.000 πριν.
Ο Πάρις Βαρβαρούσης (με μελέτες, δημοσιεύσεις και θητεία στα Πανεπιστήμια Αθηνών και του Μονάχου) στο βιβλίο του «Σεϊντί, παλαιολιθική κατοίκηση στη Βοιωτία» (εκδ. Παπαζήση) φωτίζει αυτή τη βραχοσκεπή που βρίσκεται δίπλα στην εθνική οδό Θήβας

– Λιβαδειάς, τρία μόλις χιλιόμετρα ανατολικά της Αλιάρτου.

Σε 166 σελίδες παρουσιάζει τις ανασκαφικές έρευνες των Γερμανών αρχαιολόγων Rudolf Stampfuss και Elisabeth Schmid, που πραγματοποιήθηκαν περίπου στα μέσα του περασμένου αιώνα στο Σεϊντί και βεβαίωσαν κατοίκηση από την Ανώτερη Παλαιολιθική. Με τρόπο γλαφυρό αλλά ταυτόχρονα επιστημονικό, όπως σημειώνει εύστοχα η προϊσταμένη της Θ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αλεξάνδρα Χαραμή. Μια χρήσιμη έκδοση για κάθε αναγνώστη που επιθυμεί να μάθει για τον προϊστορικό πολιτισμό της Βοιωτίας και ιδιαίτερα της Αλιάρτου.

Η αποκάλυψη της συγκεκριμένης βραχοσκεπής θεωρείται θεμελιώδους σημασίας, γιατί, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, άλλαξε ουσιαστικά τον χάρτη της Ελλάδας, που εμφανιζόταν μέχρι τότε χωρίς αποτύπωση παλαιολιθικών θέσεων. Στον αναγνώστη (αν και απουσιάζουν οι εντυπωσιακές φωτογραφίες) δίνει κάθε πληροφορία για τον προϊστορικό πολιτισμό της Βοιωτίας κατά την εποχή του λίθου, λεπτομέρειες για αντιπροσωπευτικά ευρήματα, τα οποία αποκαλύπτουν τον τρόπο ζωής και τις συνθήκες διαβίωσης των προϊστορικών κατοίκων.

Ο κ. Βαρβαρούσης κάνει λόγο για το «εγχείρημα Σεϊντί», αναφέρεται στα συμπεράσματα των αρχαιολόγων και τα πρώτα δείγματα παλαιολιθικής ζωής στην Ελλάδα, αφού μέχρι τότε, στον χάρτη διασποράς των ευρημάτων παλαιολιθικής περιόδου στην Ευρώπη, το νότιο τμήμα των Βαλκανίων, η χώρα μας, «εμφανιζόταν ως λευκό σημείο». Η Γαλλίδα καθηγήτρια Catherine Perlès υποστήριξε πως στη θέση αυτή της Βοιωτίας αποκαλύφθηκε το 1941 από τον R. Stampfuss για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια στρωματογραφική ακολουθία της Ανώτερης Παλαιολιθικής. «Αλλά θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τη δεκαετία του ’60 για να αρχίσουν οι συστηματικές έρευνες…».

Ο Aυστριακός Josef Fischer έχει υπογραμμίσει πως στο Σεϊντί οφείλεται το πρώτο ανασκαφικό υλικό Παλαιολιθικής εποχής στην Ελλάδα, ενώ ο Καναδός αρχαιολόγος Nicolas Rolland έγραψε ότι η βραχοσκεπή αυτή έχει «συμβολική σημασία λόγω της πρωτογενούς γνώσης που πρόσφεραν τα πολιτισμικά του ευρήματα στην προϊστορική αρχαιολογία». Εποχές δύσκολες, αφού όπως έχει σημειώσει και η καθηγήτρια Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη (Πανεπιστήμιο Αθηνών), αυτή η σύντομη ανασκαφή που έγινε κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής «θα μπορούσε να δώσει κάποια ώθηση στη διερεύνηση της Παλαιολιθικής στην Ελλάδα, αν οι συγκυρίες δεν ήταν τόσο δύσκολες».

Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν εγκατάσταση στην περιοχή ανθρώπων από την εποχή των παγετώνων.

Αν για τις νεότερες περιόδους το Σεϊντί υπήρξε στρατηγικό πέρασμα, οι σημειώσεις της Elisabeth Schmid μάς τονίζουν πως αποτέλεσε σταθμό για τους κυνηγούς τροφοσυλλέκτες. Μην ξεχνάμε όμως ότι από εκεί περνούσαν οι θρησκευτικές πομπές μέσω Θήβας και Λιβαδειάς, για συμβουλευθούν το Μαντείο στους Δελφούς. Σήμερα, κατά τον συγγραφέα της έκδοσης, θα μπορούσε «να αποτελέσει έναν νέο εκπαιδευτικό και τουριστικό σταθμό». «Η βεβαίωση ότι η βραχοσκεπή φιλοξένησε ανθρώπους του είδους Homo Sapiens προκαλεί όχι μόνο το επιστημονικό ενδιαφέρον αλλά και του ευρύτερου κοινού». Το πολιτισμικό προϊόν Σεϊντί, πιστεύει ο Π. Βαρβαρούσης, είναι πολλαπλά αξιοποιήσιμο. Προσφέρει νέο εκπαιδευτικό υλικό, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει και αφετηρία ανάδειξης του τοπικού προϊστορικού πολιτισμού, σε συνδυασμό με άλλους αρχαιολογικούς σταθμούς της περιοχής.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Η Αρχαία Ελληνική πόλη Άντανδρος στην Μ.Ασία

Η Αρχαία Ελληνική πόλη Άντανδρος στην Μ.Ασία

01/01/2014 ανάρτηση από nave

Ο λόγος γιά την αρχαία ελληνική πόλη  Άντανδρο στην Μικρά Ασία , εκεί υπάρχουν  πολλά  έργα τέχνης που έχουν ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών.Η πόλη βρίσκεται στην περιοχή της Edremit Balikesir,  πιο γνωστό στην Ελλάδα ως Παλαιόκαστρο. Τα ευρήματα των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, και των κατοίκων της, εκεί  ο Πάρης έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη.

Η αρχαία πόλη Άντανδρος χρειάζεται έναν χορηγό για τη δημιουργία ενός μουσείου, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές θα μπορούν αν παρουσιάζονται στο κοινό Οι ανασκαφές που άρχισαν πριν από 13 χρόνια, σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ένωσης για τη διάσωση και την προστασία της πόλης, Μεχμέτ Sakaroğlu. Συνέχισε, τονίζοντας πόσο καιρό αυτές οι ανασκαφές  έχουν λάβει χώρα και πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να αναδειχθούν .

 Επιπλέον, τώρα είμαστε σε αναζήτηση περισσότερων χορηγών για να βοηθήσουν  στην παρουσίαση των έργων τέχνης που βρέθηκαν. Σύμφωνα με τον  Sakaroğlu, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών πολλά πολύτιμα αντικείμενα ανακτήθηκαν, ειδικά στην περιοχή της νεκρόπολης στην πόλη. Στις  ανασκαφές συμμετείχαν πολλοί αρχαιολόγοι και φοιτητές από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια. Επιπλέον, υπογράμμισε πόσο σημαντικό ήταν να βρει τους χορηγούς που ήδη έχουν συνεισφέρει , μια ασφαλιστική εταιρεία και το Δήμο Altinluk. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Sakaroğlu, «Τα αρχαία αντικείμενα και τα μουσεία είναι δύο καθοριστικοί παράγοντες για την ανάπτυξη μιας χώρας.

Μουσεία με αρχαιολογικά ευρήματα έλκουν την προσοχή των κατοίκων της περιοχής, καθώς και τουρίστες. Παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλά πολύτιμα και ιστορικά κειμήλια στην περιοχή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε χρήση τους, καθώς δεν υπάρχουν μουσεία. Έτσι, έχουμε ως στόχο να αυξήσουμε τον αριθμό των χορηγών μας, που θα επιτρέψει να δημιουργηθεί  ένα μουσείο όπου θα μπορεί να παρουσιάσει  αντικείμενα της περιοχής μας και να ενισχύσει τον τουρισμό της πόλης, ταυτόχρονα . Αντικείμενα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Δυστυχώς, η πλειοψηφία αυτών θα πρέπει να διατηρούνται σε αποθήκευση. Δεν γνωρίζουμε υπό ποιες συνθήκες αυτά φυλάσσονται  Αν είναι ασφαλές ή όχι. Ο κύριος σκοπός μας είναι να ανοίξει ένα μουσείο στην περιοχή “.

Η Άντανδρος ήταν μια ελληνική πόλη στη βόρεια πλευρά του κόλπου του Αδραμυττίου στην περιοχή της Τρωάδος.  Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή ως Ἀντανδρία και περιελάμβανε τις πόλεις Ασπονεύς στην ακτή και τα Άστυρα προς τα ανατολικά. Πάνω από την πόλη ήταν το όρος Ίδα της Φρυγίας. Τοποθετείται στον λόφο Ντεβρέν, μεταξύ του σημερινού χωριού Αβτσιλάρ και της πόλεως Αλτινολούκ.Ως προς τους οικιστές της πόλεως, οι αρχαίοι Έλληνες παρουσίαζαν διαφορετικές απόψεις: τόσο ο ποιητής Αλκαίος[4] (7ος αι. π.Χ.), όσο και ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.), υποστήριξαν ότι η Άντανδρος ιδρύθηκε από τα παλαιότατα πρωτοελληνικά φύλα των Πελασγών και Λελέγων στην προϊστορία. Λίγο αργότερα ο Θουκυδίδης (5ος αι. π.Χ.) και ο Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αι. π.Χ.) διατράνωσαν την άποψη ότι ήταν αποικία των Αιολέων . Από την άλλη, ο Αριστοτέλης προσθέτει ότι η πόλη λεγόταν αλλιώς Ἠδωνίς και Κιμμερίς, όπως διασώζει ο Στέφανος ο Βυζάντιος .

Αντίθετα προς όλους, ο γραμματικός Δημήτριος από την Σκήψιν (205 -130 π.Χ.) τόνιζε ότι η Άντανδρος κατοικήθηκε από τους Κίλικες της πεδιάδας της Θήβης (βορείως του Αδραμυττίου)[4]. Τελικά ο μυθιστοριογράφος Κόνων -την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου- έδωσε μιαν άλλη ερμηνεία για την προέλευση της πόλεως, ετυμολογώντας την από την πρόθεση ἀντί και Ἄνδρος, είτε από ίδιο πρώτο συνθετικό και την λέξη ἀνήρ. Βάσει της πρώτης εικασίας, η Άντανδρος μπορεί να ιδρύθηκε από εξορίστους από την Άνδρο, κτίζοντας έτσι μιαν αποικία στην θέση της Άνδρου (ἀντ ‘Ἄνδρου). Με βάση την δεύτερη εκδοχή, ο υιός του Αινεία, Ασκάνιος, ήταν κυβερνήτης της πόλεως, μέχρι που αιχμαλωτίστηκε από τους γείτονες Πελασγούς. Τα λύτρα που απαίτησαν οι Πελασγοί για την ελευθέρωσή του, ήταν να τους παραδοθεί η πόλη. Έτσι ἀντί ἀνδρός (δηλ. του Ασκανίου), η πόλη δόθηκε στους Πελασγούς.
Μέχρι προσφάτως δεν είχαν πραγματοποιηθεί ουσιαστικές ανασκαφές στον χώρο της Αντάνδρου. Ωστόσο από κάποιες ανασκαφές της τουρκικής αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήλθαν στο φως κεραμικά του 8ου -7ου αι. π.Χ. και αποδεικνύουν τον υλικό πλούτο της ελληνικής αυτής πόλης, καθώς και το εμπόριο που ανέπτυξε με τις γύρω ελληνικές αποικίες.
Κατά την αρχαϊκή περίοδο, οι Αιολείς κατείχαν τμήματα της Τρωάδος, γεγονός που έκανε τον Αλκαίο να υποθέσει ότι ήταν αποικία των συμπατριωτών του η Άντανδρος. Φαίνεται όμως ότι ο ιθαγενής μικρασιατικός (πελασγικός) πληθυσμός ήταν ανεξάρτητος από τους Μυτιληναίους αποίκους έως και τον 6ο αι. π.Χ. Το πρώτο γεγονός στο οποίο πληροφορούμαστε για την Άντανδρο, είναι όταν το 512 π.Χ. ο Οτάνης, ένας Πέρσης σατράπης της Ελλησποντικής Φρυγίας, κατέλαβε την πόλη, ενώ υπέτασσε την βορειοδυτική Μικρά Ασία. Η Άντανδρος είχε πρόσβαση σε μεγάλες ποσότητες ξυλείας που προέρχονταν από το όρος Ίδη, καθώς και πίσσα, γεγονός που την καθιστούσε ιδανική τοποθεσία για την κατασκευή μεγάλων στόλων, δίνοντας στην πόλη στρατηγική σημασία.
Το 424 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η πόλη είχε καταληφθεί από Μυτιληναίους εξορίστους, , ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι:
Το σχέδιό τους ήταν να απελευθερώσουν τις άλλες πόλεις, επίσης, οι οποίες είναι γνωστές ως πόλεις Ακταίες, οι οποίες ήταν παλιά υπό την κατοχή της Μυτιλήνης, αλλά τώρα κατέχονται από την Αθήνα, και έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην Άντανδρο. Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν εκεί θα ήταν εύκολο γι’ αυτούς να κατασκευάσουν πλοία, δεδομένου ότι υπήρχε ξυλεία σε εκείνο το μέρος, και η Ίδα ήταν τόσο κοντά. Άλλες προμήθειες θα είναι επίσης διαθέσιμες και με αυτή τη βάση στα χέρια τους, θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν επιδρομές στη Λέσβο, η οποία δεν ήταν μακριά, και να υποτάξουν τις αιολικές πόλεις στην ηπειρωτική χώρα.

Η σημασία της Αντάνδρου πιστοποιείται αργότερα από τον Ξενοφώντα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το 409 και το 405 π.Χ., και αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργίλιου, ως το μέρος όπου ο Αινείας χτίζει τον στόλο του πριν ξεκινήσει για την Ιταλία. Όντας μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας το 425 π.Χ., η Άντανδρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στις αθηναϊκές φορολογικές λίστες το 421 / 0 π.Χ., έχει μια αξιολόγηση των 8 ταλάντων, αναφέροντας εκ νέου την σχετική ευημερία της πόλης.
Το 411/10 π.Χ. η πόλη απέλασε την περσική φρουρά της, με τη βοήθεια των Πελοποννησιακών στρατευμάτων που στάθμευαν στην Άβυδο. Έχοντας σύντομα κέρδισε την ελευθερία της, γρήγορα επανήλθε στον περσικό έλεγχο, και το 409 π.Χ. ο Φαρνάβαζος κατασκεύασε στόλο για τους Πελοποννήσιους χρησιμοποιώντας την άφθονη ξυλεία του όρους Ίδη. Την ίδια χρονιά οι Συρακούσιοι είχαν κερδίσει την φιλία των Αντανδρίων, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση των οχυρώσεών τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια πολιορκία είχε πραγματοποιηθεί κατά το προηγούμενο έτος. Το καλοκαίρι του 399 π.Χ. οι Μύριοι του Ξενοφώντος πέρασαν από εκεί στον δρόμο της επιστροφής τους. Ο Ξενοφών στα Ελληνικά του τόνισε την στρατηγική σημασία της πόλης κατά τη διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.).
Μετά την κλασική περίοδο, οι αναφορές για την Άντανδρο σπανίζουν. Την συναντά κανείς στα 200 π.Χ. όταν ήταν στον δρόμο ταξιδιού των Δελφικών θεαροδοκών. Από μια επιγραφή του 2ου αι. π.Χ. μαθαίνουμε ότι η πόλη έστειλε δικαστές στις Πέλτες της Φρυγίας, για να διαιτητεύσουν σε μια διαφορά. Κατά την περίοδο 440-284 π.Χ., η Άντανδρος έκοβε δικό της νόμισμα, αυτό άρχισε και πάλι επί του αυτοκράτορος Τίτου (79-81 μ.Χ.) και συνεχίστηκε μέχρι τη βασιλεία του Ηλιογάβαλου (218 – 222 μ.Χ.). Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Άντανδρος ήταν έδρα επισκοπής υπαγομένη στην μητρόπολη της Εφέσου. Τέλος στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ. ένας Οθωμανός ναύαρχος χρησιμοποίησε την ξυλεία της Αντάνδρου για την κατασκευή μερικών εκατοντάδων πλοίων.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Προσβάσιμες οι αρχαιότητες πλάι στο μουσείο Ακροπόλεως

Προσβάσιμες οι αρχαιότητες πλάι στο μουσείο Ακροπόλεως

03/01/2014 ανάρτηση από nave

Οι αρχαιότητες πλάι στο νέο Μουσείο Ακροπόλεως  για να γίνουν  προσιτές στο κοινό , σε δημόσια θέα.

Μια μικρή περιοχή με αρχαιότητες μέσα σε ένα ιδιωτικό οικόπεδο με ξεχωριστή είσοδο για τους επισκέπτες θα δημιουργηθεί στην περιοχή της Αθήνας στου Μακρυγιάννη κοντά στην Ακρόπολη.

Τα ευρήματα από τη γεωμετρική έως την ύστερη Ρωμαϊκή εποχή, έχουν εντοπιστεί σε αυτό το σημείο, όμως, εκείνα της τελευταίας περιόδου είναι τα  πιο καλά διατηρημένα  και θα παραμείνουν . Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε το πράσινο φως για την πρόταση για την ανάπτυξη στο μνημείο, το οποίο βρίσκεται δίπλα στις αρχαιότητες που βρέθηκαν πριν από λίγα χρόνια σε γειτονικό οικόπεδο. Ευρήματα ρωμαϊκής έπαυλης του 2ου αιώνα π.Χ., ανακαλύφθηκαν εντός του οικοπέδου, κατά τη διάρκεια ανασκαφών. μέρος της βίλας, η οποία καταστράφηκε κατά το δεύτερο μισό του 3ου αιώνα μ.Χ. από τη φυλή των Ερούλων, καθώς και το παρακείμενο οικιστικό ιερό της Κυβέλης, τη Μητέρα Θεά για τα  βουνά και τα άγρια ​​ζώα, είναι σήμερα ορατά και προσβάσιμα στο κοινό.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Ενδιαφέροντα στοιχεία από την νήσο Κω

Ενδιαφέροντα στοιχεία από την νήσο Κω

03/01/2014 ανάρτηση από nave

Αν ζεις σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης, ποτέ δε θα είσαι φτωχός. Αν ζεις σύμφωνα με τις επιταγές των ανθρώπων, ποτέ δε θα γίνεις πλούσιος”Σενέκας,54 π.Χ. – 39 μ.Χ. Κάθε εικόνα περιέχει τον πλούτο μιας ιστορίας εκατοντάδων, χιλιάδων ίσως και εκατομμυρίων χρόνων.

Η νότια πρωτοχριστιανική τρίκλητη βασιλική -απέναντι από την νησίδα Καστρί- ήταν και αυτή ξυλοστεγής με κίονες από χαλαζιακό μονζονίτη του Δίκαιου, ιδιαίτερα ανθεκτικό και τοίχους από ηφαιστειακά πετρώματα(ρυοδακίτη &ιγκνιμβρίτη) της περιοχής. Πρόκειται για την δεύτερη από το συγκρότημα 2 βασιλικών του Αγίου Στεφάνου στο ανατολικό άκρο της Κεφάλου

Τρίκλητη παλαιοχριστιανική βασιλική του Αγ.Ιωάννη στο Μαστιχάρι, 85 μέτρα από την θάλασσα, χρονολογείται τον 5ο αιώνα και καταστράφηκε ανάμεσα στους 2 ισχυρούς σεισμούς (469&554,μ.Χ) που χτύπησαν την Κω(Β.Χατζηβασιλείου). Ίσως θα μπορούσε να συσχετιστεί με τον Ναό της Ήρας , σύμφωνα με αρχαίες επιγραφές που υπήρχαν κοντά( Μ.Καρπάθιος).Οι Ιταλοί αναφέρουν την τοποθεσία ως Αγ.Μαρία(Ναυκλήρισσα; =πλοιοκτήτρια) και όχι ως Αγ.Ιωάννης Υπαρχει ψηφιδωτη επιγραφη “ΕΥΣΤΟΧΙΑΝΗ Η ΚΟΣΜΙΟΤΑΤΗ ΝΑΥΚΛΗΡΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑ …ΕΨΗΦΩΣΑΝ¨.πηγη: ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑ ΚΩΑ σελ.83.Ισως απο αυτη την επιγραφη να εδωσαν αυτο το ονομα οι Ιταλοι. απο παραδοση δοθηκε το ονομα Αγιος Ιωαννης. Συστηματικη ανασκαφικη ερευνα εκανε το 1947 ο αρχιτεκτων αρχαιολογος Αναστασιος Ορλανδος ο οποιος αποτυπωσε και την κατοψη με τα ψηφιδωτα.

Αν υποθέσουμε ότι οι κάτοικοι ενός πλανήτη έχουν τόσο δυνατά τηλεσκόπια, που μπορούν να παρακολουθήσουν τη Γη μας. Τότε, συμβαίνει το εξής: αν απέχει από τη Γη 5 δις. έτη φωτός, τότε θα βλέπουν ένα νεκρό πλανήτη. Αν απέχει 3 δις. έτη φωτός, θα βλέπουν μονοκύταρους οργανισμούς. Αν απέχει 800 εκ. έτη φωτός, θα βλέπουν πολυκύτταρους οργανισμούς. Αν απέχει 100.000 έτη φωτός θα βλέπουν Νεαντερτάλιους. Αν απέχει 2.400 έτη φωτός θα βλέπουν τον Ιπποκράτη στο Ασκληπιείο- Γεωστοχασμοί,2010

 

Ο Πλίνιος στην Φυσ.Ιστορία το ονομάζει και ως Πρίων. Ο Ι.Ζαρράφτης αναφέρει”υψούται υπερηφάνως η γόνιμος οροσειρά ως ο κορυφαίος βουνός ονομάζεται Ωρομέδων…και τώρα ονομάζεται Δίκιος από του ονόματος Δικαίου επωνύμου εκκλησιδίου του Χριστού, όντος εκεί παρά την ανωτάτης κορυφήν”.Κατά τον Θεόκριτο ,Ωρομέδων ονομαζόταν ο θεός Παν και σήμαινε βασιλιάς των βουνών

Σύμφωνα με Χρυσόβουλλο του βυζαντινού αυτοκράτορα Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτου, Οκτώβριος 6588 από κτίσεως κόσμου (έτος 1079 μ.Χ.) το όνομα προϋπήρχε του ναϋδρίου. “Η νήσος η Κώς έχει τι περί αυτήν διακείμενον όρος, ό Δίκαιον εγχωρίως κέκληται, ξηρόν τε και άνικμον και διά τούτο ανθρώπων έρημον”.

Τμήμα τοίχου από τραβερτίνη, μάρμαρο(ίσως 3ου αιώνα μ.Χ.) και ερείπια από αρχαίο οικοδόμημα κατασκευασμένο από πέτρες ποικίλης λιθολογικής σύστασης, στις Βόρειες Θέρμες της Κω

Πρωτοχριστιανική βασιλική Αη Στεφάνου(Βόρεια), στην τοποθεσία Μία(μεγάλος) Λάκκος. Ήταν ξυλοστεγής με τοίχους από ρυόλιθο και ιγκνιμβρίτη της Κεφάλου και κολόνες από ντόπιο λευκό μάρμαρο. Οικοδομήθηκε μεταξύ 469 και 554μ.Χ, καταστράφηκε από σεισμό τον 6ο αιώνα. Ανακαλύφθηκε από τον L.Laurenzi(1928).Το ψηφιδωτό δάπεδο είναι καλυμμένο για προστασία

Βαπτιστήριο ορθογωνικού σχήματος, επενδυμένο ως επί το πλείστον από ντόπιο μάρμαρο, στην βασιλική του Αγ.Ιωάννη.Δεν βρέθηκαν σωλήνες νερού ούτε οπή εκκένωσης, το βάπτισμα ίσως γινόταν με ραντισμό ή επίχυση νερού(Β.Χατζηβασιλείου). Η βασιλική έχει κτιστεί πάνω σε φερτά χειμάρρεια υλικά στην εκβολή προς την θάλασσα του Ρ.Καμάρα, από τα σημαντικότερα της Αντιμάχειας. Πριν από 1500 χρόνια ίσως να υπήρχε στην περιοχή ένα πλούσιο και εύφορο οικοσύστημα (δέλτα)

Απολιθωμένη θαλάσσια πανίδα σε ψαμμιτοειδείς συγκολλημένους σχηματισμούς, σε υψόμετρο περίπου 110 μέτρα από την στάθμη της θάλασσας, στην πεδινή τοποθεσία Αξεστράτιος( ο Αρχιστράτηγος) βόρειοδυτικά της εκκλησίας του Αρχάγγελου Μιχαήλ της Αντιμάχειας. Πριν τον πόλεμο στην περιοχή υπήρχαν ερείπια ναού τα οποία εξαφάνισαν οι Ιταλοί κατακτητές για να καλλιεργήσουν την γη( Μ.Σκανδαλίδης)

ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ Nik Jerom’s – geodifhs.com

ΣΥΝΈΒΑΛΛΕ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Manos Mastrogiorgis

 

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Έξι αρχαία ναυάγια εντοπίστηκαν στη Δυτική Κρήτη

Έξι αρχαία ναυάγια εντοπίστηκαν στη Δυτική Κρήτη

04/01/2014 ανάρτηση από nave

Υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα Δυτικής Κρήτης – Αντικυθήρων 2013

Η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, υποστηριζόμενη τεχνολογικά και οικονομικά από το αμερικάνικο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Woods Hole, διεξήγαγε με απόλυτη επιτυχία, από τις 15 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 15 Οκτωβρίου 2013, υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα στη Δυτική Κρήτη και τα Αντικύθηρα, εντοπίζοντας έξι αρχαία ναυάγια και πέντε αγκυροβόλια και αντλώντας νέες πληροφορίες για το γνωστό ναυάγιο των Αντικυθήρων.

Με τη χρήση τεχνολογίας υποβρύχιας χαρτογράφησης της EdgeTech-4600, η οποία έχει τη δυνατότητα συνδυασμένης πολυδεσμικής και πλευρικής σάρωσης, αποτυπώθηκαν, μέχρι την ισοβαθή των 120 μ., 65 χλμ. περίπου από τις ακτές των χερσονήσων της Γραμβούσας και του Ροδωπού, καθώς και ολόκληρη η περίμετρος των Αντικυθήρων (30 χλμ.), με έμφαση στην περιοχή του γνωστού ρωμαϊκού ναυαγίου με το φορτίο των καλλιτεχνικών θησαυρών (36 αγάλματα και ο γνωστός Μηχανισμός των Αντικυθήρων), οι οποίοι ανασύρθηκαν με την τιτάνια προσπάθεια σφουγγαράδων από τη Σύμη το 1900.

Στην περιοχή επανήλθε το 1976 η ομάδα του πλοιάρχου Cousteau, υπό την εποπτεία του τότε ΥΠΠΕ, και κοινή ομάδα της Εφορείας και του Woods Hole το 2012. Ο συνδυασμός των περυσινών και των φετινών αποτελεσμάτων, αποτυπωμένων στον υποβρύχιο χάρτη της θέσης, οδηγεί στο συμπέρασμα της ύπαρξης πιθανόν δύο ναυαγίων στην ίδια περιοχή. Είναι βέβαιο ότι η συστηματική ανασκαφή είναι πλέον απαραίτητη ώστε να απαντηθεί η πληθώρα των επιστημονικών ερωτημάτων που δημιουργεί η συγκριτική μελέτη της ναυαγιαίρεσης του 1900 και της περιορισμένης ανασκαφικής διερεύνησης του 1976 σε ένα μικρό μόνο τμήμα του χώρου που καταλάμβανε το ναυαγισμένο φορτίο. Είναι δε βέβαιο ότι η αρχαιολογική σκαπάνη θα φέρει στο φως σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα όπως δείχνουν αυτά που έχουν ήδη ανελκυστεί.

Επιπλέον εντοπίστηκαν στην περιοχή των δύο δυτικών χερσονήσων της Κρήτης τα κατάλοιπα έξι αρχαίων ναυαγίων, τρία από τα οποία ρωμαϊκών χρόνων, το ένα με φορτίο λιθοπλίνθων πέραν των 100 τόνων, το δεύτερο με φορτίο αμφορέων και επιτραπέζιων αγγείων και το τρίτο με φορτίο αφρικάνικων αμφορέων, δύο με αμφορείς μέσων βυζαντινών χρόνων και ένα με φορτίο αταύτιστων διάτρητων λίθων. Εντοπίστηκαν επίσης τα λείψανα ενός σύγχρονου μεταλλικού ναυαγίου και τα κατάλοιπα ενός ναυαγίου του 19ου αι., το οποίο μπορεί πιθανότατα να αποδοθεί στο HMS Cambrian που βυθίστηκε βομβαρδίζοντας πειρατές στο κάστρο της Γραμβούσας τον Ιανουάριο του 1828.

Διερευνήθηκαν ακόμα πέντε θέσεις αγκυροβολίας με χρήση από την Κλασική περίοδο μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα ενδεικτικές για την αρχαία ναυσιπλοΐα στα δύσκολα νερά της δυτικής Κρήτης, ως επίσης και το ανυψωμένο λιμάνι της πόλης της Κισσάμου, με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Αντίστοιχου ενδιαφέροντος ήταν και τα συμπεράσματα που αφορούν στη σεισμική και γεωλογική ιστορία της Δυτικής Κρήτης και των Αντικυθήρων, που βρίσκονται ακριβώς επί του ενεργού ελληνικού τόξου, το οποίο δονήθηκε στη διάρκεια της έρευνας με σεισμό μεγέθους 6,2 βαθμών.

Η υποβρύχια οπτική επισκόπηση διεξήχθη κυρίως με μεθόδους τεχνικής κατάδυσης Nitrox και Trimix με συνδυασμένη χρήση κλειστών καταδυτικών κυκλωμάτων (Rebreathers) και προωστήρων (DPVs), δίνοντας τη δυνατότητα διερεύνησης, σε 100 ώρες κατάδυσης, πέραν των 25 χλμ. και σε βάθη μέχρι 70 μ.

Η έρευνα τελεί υπό τη διεύθυνση της Προϊσταμένης της Εφορείας δρος Α. Σίμωσι και διεξάγεται στο πεδίο από τους αρχαιολόγους δρα Θ. Θεοδούλου, επιστημονικό υπεύθυνο της έρευνας, και δρα B. Foley από πλευράς Woods Hole. Η δεκαπενταμελής ομάδα περιλάμβανε αρχαιολόγους, γεωλόγους, γεωφυσικούς, επαγγελματίες δύτες, καταδυόμενους, τεχνικούς και φωτογράφους.

Σημαντική ήταν επίσης η βοήθεια ντόπιων δυτών και επαγγελματιών που συνέδραμαν ποικιλοτρόπως την έρευνα ή υπέδειξαν θέσεις, όπως ο χανιώτικος καταδυτικός σύλλογος «Φίλοι του Βυθού» και το Kissamos Diving Center.  –  archaiologia.gr

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Πομπηία…οι φτωχοί έτρωγαν μέχρι και ψητή καμηλοπάρδαλη

Πομπηία…οι φτωχοί έτρωγαν μέχρι και ψητή καμηλοπάρδαλη

04/01/2014 ανάρτηση από nave

Ένα εστιατόριο δρόμου στην Πομπηία

Η Καμηλοπάρδαλη ήταν στο μενού στα πρότυπα εστιατόρια στη Πομπηία, λέει μια νέα έρευνα σε ένα τμήμα της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης όπου ζούσαν απλοί πολίτες  και που  θάφτηκε από έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ.

Η μελέτη, η οποία θα παρουσιαστεί στις 4 Ιανουαρίου στο Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης, στην Κοινή Ετήσια Συνάντηση στο Σικάγο, και που βασίζεται σε μια πολυετή ανασκαφή σε ένα ξεχασμένο περιοχή μέσα σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία στις πύλες της Πομπηία, την  Porta Stabia .

Ο Steven Ellis, από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati όπου είναι αναπληρωτής καθηγητής των κλασικών, είπε ότι η ομάδα του έχει περάσει περισσότερο από μια δεκαετία στο να ερευνά τη ζωή των μεσαίων και κατώτερων τάξεων στην  Πομπηία, έρευνες συμπεριλαμβανομένων και των τροφών που έτρωγαν.

Η περιοχή που καλύπτεται έχουν ανασκαφεί 10 ξεχωριστά οικόπεδα, που περιλαμβάνει τα σπίτια και συνολικά 20 βιτρίνες καταστημάτων, στα περισσότερα από τα οποία σερβίρεται φαγητό και ποτό.

Οι ερευνητές ανάσκαψαν σε αποχετεύσεις, καθώς και 10 τουαλέτες και βόθρων , και ανέλυσε τα κατάλοιπα, όπως τα περιττώματα αλλά και τα υπολείμματα τροφίμων από τις κουζίνες.

Διαπιστώθηκε ότι οι φτωχοί έτρωγαν αρκετά καλά στην Πομπηία, όπου ζουν με μια διατροφή από φθηνά και ευρέως διαθέσιμα δημητριακά, φρούτα, ξηρούς καρπούς, ελιές, φακές, τοπικά ψάρια και αυγά κότας. Αλλά έτρωγαν και πιο ακριβά όπως  το κρέας, τα οστρακοειδή, αχινούς και παστά ψάρια από την Ισπανία – για να μην αναφέρουμε λιχουδιές όπως κρέας καμηλοπάρδαλης.

“Η παραδοσιακή θεώρηση κάποιας μάζας ανθρώπων άμοιρης , ό, τι μπορεί να τσιμπήσει κάτι από φαγητό μαζεύοντας υπολείμματα από τον δρόμο, ή ότι συσσωρευόταν  γύρω από ένα μπολ με πλιγούρι – πρέπει να αντικατασταθεί από ένα υψηλότερο επίπεδο και στο βιοτικό επίπεδο, τουλάχιστον για τους κατοίκους των πόλεων όπως η Πομπηία », δήλωσε ο Ellis .

Στα απόβλητα από τις γειτονικές αποχετεύσεις εμφανίστηκε ποικιλία τροφίμων όπου περιλαμβάνονται εξωτικά και εισαγόμενα μπαχαρικά, ορισμένα από τόσο μακριά όσο η Ινδονησία, αποκαλύπτοντας μια κοινωνικοοικονομική διάκριση μεταξύ των γειτόνων.

Αλλά ότι  σφάγιασαν και κατανάλωσαν από κοινού ένα πόδι καμηλοπάρδαλης πού βρέθηκε  ήταν αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον των αρχαιολόγων.

είναι επίσης «τα  μόνα  οστά από  καμηλοπάρδαλη που έχουν  καταγραφεί ποτέ από αρχαιολογικές ανασκαφές στη Ρωμαϊκή Ιταλία”, δήλωσε ο Ellis.

«Πώς ένα μέρος του ζώου, σφαγμένο, βρέθηκε σε υπολείμματα  κουζίνας σε ένα φαινομενικά σύνηθες εστιατόριο στη Πομπηία ,αυτό δεν μιλάει μόνο για το εμπόριο μεγάλων αποστάσεων για  εξωτικά και άγρια ​​ζώα, αλλά και κάτι από τον πλούτο, την ποικιλία και το εύρος της διατροφής των φτωχών  », πρόσθεσε.

Συνέγραψε Rossella Lorenzi

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Αρχαίο ελληνικό βουλευτήριο στην Άσσο της Μικράς Ασίας αποκαλύπτεται

Αρχαίο ελληνικό βουλευτήριο στην Άσσο της Μικράς Ασίας αποκαλύπτεται

04/01/2014 ανάρτηση από nave

Το βουλευτήριο (το κτίριο που στέγασε το συμβούλιο των πολιτών) στην αρχαία πόλη της Άσσου που ιδρύθηκε πριν από 2.400 χρόνια  στην Μικρά Ασία. Αλλά και ο τόπος για τη δεύτερη Ακαδημία του Πλάτωνα, επίσης η  Άσσος φιλοξένησε έναν άλλο επιφανή Έλληνα φιλοσόφο τον Αριστοτέλη, τον 4ο αιώνα π.Χ. .

Το Βουλευτήριο στην Άσσο

Ο επικεφαλής των ανασκαφών στην αρχαία πόλη, από το Πανεπιστήμιο Çanakkale  Ακαδημαϊκός Καθηγητής N.Αρσλάν δήλωσε ,αυτά που ήδη γνωρίζουμε ότι δηλαδή το βουλευτήριο ως θεσμός  για πρώτη φορά στήθηκε στο 5ο και 6ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα και η δημοκρατία γρήγορα επεκτάθηκε και σε άλλες ελληνικές πόλεις. Είπε ότι το  πρώτα  βουλευτήρια στην Μικρά Ασία σήμερα πιστεύεται ότι κτίστηκαν τον 2ο π.Χ. αιώνα , όπως αυτό στην Ελληνική Μίλητο. Ο Αρσλάν είπε ότι η έρευνα τα τελευταία χρόνια έφερε στο φως την επιγραφή του βουλευτηρίου στην Άσσο.

Αυτή η επιγραφή έλεγε  «Το κτίριο στην Άσσο χτίστηκε από τον Λάδομο και τη σύζυγό του» μια  οικογένεια όπου τα μέλη της οποίας ήταν από τα κορυφαία την εποχή εκείνη  στην αρχαία πόλη. Η επιγραφή χρονολογείται στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. .Η εξέταση μας δείχνει ότι δεν είναι το ίδιο με τα άλλα παραδείγματα στην Μικρά Ασία. Σε αντίθεση με άλλα βουλευτήρια, αυτά τα καθίσματα είναι κατασκευασμένα από ξύλο σε αυτό το κτίριο, ενώ  είναι κατασκευασμένα από πέτρα σε άλλα συγκροτήματα.

Επίσης  θεωρεί ότι το αρχιτεκτονικό σχέδιό στο βουλευτήριο στην Άσσο έχει  το πλησιέστερο παράδειγμα που είναι αυτό με την  αγορά της Αθήνας, όπου οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν διοίκηση, πολιτική και θέματα εμπορίου . Ο επικεφαλής της ανασκαφής επίσης  δήλωσε ότι, ο επιφανής φιλόσοφος Αριστοτέλης θα μπορούσε να είναι ο λόγος για τη σύσταση του βουλευτήριου στην Άσσο. Επειδή γνωρίζουμε ότι ο Αριστοτέλης έμεινε στην Άσσο στα μέσα του 4ου αι. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι μια δεύτερη τύπου  Ακαδημία Πλάτωνος ιδρύθηκε επίσης εδώ. Το ένα είναι στην Αθήνα και το δεύτερο σκέλος είναι στην Άσσο. Χάρη σε αυτή την Ακαδημία, οι άνθρωποι της Άσσου έλαβαν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τη δημοκρατία στην Αθήνα. Κατόπιν ο  Αριστοτέλης έφυγε από την πόλη, η περιοχή καταλήφθηκε από τους Πέρσες και οι άνθρωποι δεν έχουν πια την ευκαιρία να μάθουν  τις γνώσεις  αυτές που προσφέρει μια ακαδημία για την πραγματική ζωή, με έναν τρόπο αρκετά ικανοποιητικό όπως στην Ακαδημία  του Πλάτωνα.  Αλλά όταν ο Μέγας Αλέξανδρος πάτησε το πόδι του στην Ιωνία οι άνθρωποι της Άσσου συνειδητοποίησαν  τα δόγματα του Πλάτωνα και κατασκεύασαν  το πρώτο βουλευτήριο στην Μικρά Ασία . Σημειώστε ότι το βουλευτήριο χρονολογείται πριν από 2.400 χρόνια, και συνέχισε ο επικεφαλής της ανασκαφής : «Μπορούμε να πούμε ότι η Άσσος ήταν η πρώτη πόλη στην ιστορία που διαχειρίζεται από φιλοσόφους “.

Με Πληροφορίες από την τουρκική  Hurriyet Daily News

Η ΑΣΣΟΣ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ 

Η Άσσος (σημερινό Behramkale) είναι πόλη της Τρωάδος και βρίσκεται στις βόρειες ακτές του κόλπου του Αδραμυττίου, απέναντι από τη Μήθυμνα της Λέσβου. Σε ορισμένους συγγραφείς (όπως ο Στράβων) συναντάται και η ονομασία Ασσός. Αναφέρονται επίσης και οι εναλλακτικές ονομασίες Απολλωνία και Κεκροπεία.1 Ήταν η δεύτερη σε σημασία αιολική πόλη. Στην Αρχαιότητα, γειτόνευε με τη Λαμπωνεία και τα Γάργαρα. Οι δύο αυτές πόλεις πιθανόν να ανήκαν στην επικράτεια της Άσσου. Τα δε Γάργαρα ήταν κτήση των Ασσίων.2

2. Ιστορία της Άσσου

Η πόλη κατοικούνταν από την εποχή του χαλκού, δεν γνωρίζουμε όμως από ποιούς.3 Γύρω στο 700 π.Χ., σύμφωνα με τον Ελλάνικο, η Άσσος κατοικήθηκε από Αιολείς της Λέσβου, ενώ ο Μυρσίλος είναι πιο συγκεκριμένος και μιλάει για Μηθυμναίους.4

Στις αρχές του 6ου αι. π.Χ. η πόλη πέρασε στη λυδική κυριαρχία. Την περίοδο αυτή η πόλη ήταν η σημαντικότερη της περιοχής με σημαντικό πλούτο οφειλόμενο στα πλούσια κοιτάσματα σιδήρου και αργύρου. Μετά το 546 π.Χ. βρέθηκε, όπως και όλες οι πόλεις των παραλίων, υπό περσικό έλεγχο. Το 478 π.Χ. προσχώρησε στην Αθηναϊκή Συμμαχία, πληρώνοντας εισφορά ενός ταλάντου, γεγονός που δίνει στοιχεία για το μέγεθός της.5

Το 412 π.Χ., με τη βοήθεια των Σπαρτιατών οι Πέρσες ανέκτησαν προσωρινά τον έλεγχο της πόλης, η οποία και τους παραχωρήθηκε με την Ανταλκίδειο ειρήνη. Το 366/365 π.Χ. ο στασιαστής Αριοβαρζάνης πολιορκήθηκε εκεί από τον Αυτοφραδάτη και το Μαύσωλο. Διασώθηκε χάρη στην παρέμβαση του γηραιού Αγησιλάου.6 Αμέσως μετά η Άσσος περιήλθε σε καθεστώς αυτονομίας, αν όχι πλήρους ανεξαρτησίας. Την εξουσία κατέλαβε ο τραπεζίτης Εύβουλος, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε τύραννος περίπου το 360 π.Χ. Αργότερα όμως το 348 π.Χ., ο υπηρέτης του, ο ευνούχος Ερμείας από τη Βιθυνία, τον δολοφόνησε και κατέλαβε την εξουσία, την οποία διατήρησε μέχρι το 345 π.Χ.

Το 345 π.Χ., ο Ρόδιος Μέμνονας, στρατηγός στον περσικό στρατό, κατόρθωσε με δόλιο τρόπο να αιχμαλωτίσει τον Ερμεία, ο οποίος εκτελέστηκε αργότερα στα Σούσα. Έτσι η Άσσος πέρασε και πάλι στα χέρια των Περσών έως το 334 π.Χ. και την απελευθέρωση της Μικράς Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο.7 Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου η πόλη βρέθηκε στη δίνη των αντιπαραθέσεων μεταξύ των επιγόνων.

Στο διάστημα αυτό η Άσσος, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της Τρωάδος, πέρασε στον έλεγχο των Γαλατών στις αρχές του 3ου αι. π.Χ. και για 60 περίπου χρόνια. Το 241 π.Χ., σε συνεννόηση με τους Ατταλίδες, η Άσσος αρνήθηκε να πληρώσει φόρο στους Γαλάτες και εντάχθηκε στο περγαμηνό βασίλειο. Παρέμεινε υποτελής έως το 130 π.Χ., όταν ο Άτταλος Γ΄ κληροδότησε το βασίλειό του στους Ρωμαίους, το οποίο αποτέλεσε τη βάση της επαρχίας της Ασίας. Στο διάστημα των ρωμαϊκών χρόνων γνώρισε η πόλη μεγάλη ανάπτυξη.

Το 17 μ.Χ. ο Γερμανικός έλαβε από τη σύγκλητο τη διοίκηση των Ανατολικών Επαρχιών. Επισκέφθηκε την Άσσο και χαιρετίσθηκε από τους κατοίκους ως νέος θεός. Το 37 η πόλη επέδειξε υπερβολικό ζήλο στη λατρεία του γιου του Γερμανικού, του Καλιγούλα, θεωρώντας μάλιστα ότι το έτος ανόδου του στο θρόνο σηματοδοτούσε το ξεκίνημα μιας νέας εποχής.8 Ο χριστιανισμός έφθασε αρκετά νωρίς στην πόλη, την οποία επισκέφθηκε ο Απόστολος Παύλος με το Λουκά, πριν από το ταξίδι τους στη Μυτιλήνη.9

Στη ρωμαϊκή εποχή η Άσσος ακολουθεί διοικητικά το Αδραμύττιο και αργότερα μαζί με άλλες πόλεις δημιουργούν το conventus του Αδραμυττίου. Παράλληλα ανήκε στο Κοινό της Αθηνάς Ιλιάδος, πιθανόν από το 306 π.Χ. που συστήθηκε το Κοινό, σίγουρα όμως το 77 π.Χ., όταν αναφέρονται σε επιγραφή οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα μέλη να πληρώσουν τα χρέη τους στη θεά και η συνάντησή τους με τον ταμία Λ. Ιούλιο Καίσαρα, προκειμένου να επανεξεταστεί ο τρόπος αποπληρωμής.10

3. Οικονομία και Νομίσματα

Η Άσσος δεν είχε αρκετή γεωργική έκταση για να καλύψει τις ανάγκες της πόλης. Αντίθετα καλλιεργούσαν φρούτα, ελιές και αμπέλια. Έκανε εξαγωγές μαλλιού και τα χαλιά της ήταν πολύ γνωστά.

Σημαντικός είναι ο ρόλος των μετάλλων στην οικονομία της Άσσου. Σίδηρος και άργυρος φρόντισαν για την σημαντική ανάπτυξη της πόλης. Έχουν βρεθεί υπολείμματα φούρνων, τα οποία μεταξύ άλλων αποτελούν ένδειξη για την ύπαρξη εργαστηρίων σιδηρουργών.

Στην Άσσο λατομούνταν ένας τοπικός ανδεσίτης λίθος ο οποίος, σύμφωνα με τον Πλίνιο, επιτάχυνε την αποσύνθεση της σάρκας των νεκρών. Από το λίθο αυτό κατασκευάζονταν οι περίφημες κατά την αρχαιότητα σαρκοφάγοι, οι ιδιότητες των οποίων οδήγησαν στην καθιέρωση του όρου «σαρκοφάγος» για τα λίθινα φέρετρα. Οι σαρκοφάγοι της Άσσου παράγονταν και εξάγονταν σε μεγάλους αριθμούς κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο και συναγωνίζονταν εκείνες της Προκοννήσου. Στον «Άσσιο λίθο» αποδίδονταν επίσης ορισμένες φαρμακευτικές ιδιότητες.11

Η Άσσος φαίνεται ότι διατηρούσε εμπορικό λιμάνι μέσω του οποίου διακινούσε τα εμπορεύματα. Ακόμα και όταν η σημασία του λιμανιού της μειώθηκε, συνέχισε τις εμπορικές δραστηριότητες μέσω της Λέσβου.12

Η νομισματοκοπία της Άσσου ξεκίνησε στο β΄ τέταρτο του 5ου αι. π.Χ. με αργυρά νομίσματα που παρουσιάζουν στον εμπροσθότυπο ένα γρύπα και στον οπισθότυπο την κεφαλή ενός λιονταριού. Μετά το 450 π.Χ., όταν το αθηναϊκό διάταγμα περί νομισμάτων δημιούργησε ένα ομοιογενές νομισματικό περιβάλλον στο Αιγαίο και τη Μικρά Ασία, κόπηκαν μικρές ποσότητες αργυρών νομισμάτων, με την κεφαλή της Αθηνάς που φορά κράνος στον εμπροσθότυπο και την κεφαλή του λιονταριού ή τη μορφή του αρχαϊκού αγάλματος της Αθηνάς που κρατά δόρυ και ταινίες, καθώς και την επιγραφή ΑΣΣΙΟΝ, ΑΣΣΟΟΝ ή ΑΣΣΙ. Τέλος, μετά την αποστασία από την Αθηναϊκή Συμμαχία, πιθανότατα από το 400 π.Χ. και έως την ενσωμάτωσή της στο ατταλιδικό βασίλειο το 241 π.Χ., η Άσσος έκοψε αργυρά και χάλκινα νομίσματα με την κεφαλή της Αθηνάς στον εμπροσθότυπο και διάφορους τύπους στον οπισθότυπο, καθώς και την επιγραφή ΑΣΣΙ ή ΑΣΣΙΩΝ.13

Στους Ελληνιστικούς χρόνους, η Άσσος περιλήφθηκε στα νομισματοκοπία που έκοψαν νομίσματα στο όνομα του Αλεξάνδρου, τόσο κατά τη διάρκεια του 3ου αι. π.Χ. όσο και στο διάστημα μεταξύ 188 και 160 π.Χ.14 Τον 1ο αι. π.Χ. η Άσσος συγκαταλέχθηκε στις πόλεις που έκοψαν το νόμισμα του λεγόμενου Κοινού των Αιολέων, με την επιγραφή ΑΙΟΛΕΙ, το οποίο μάλλον ταυτίζεται με το Κοινό της Αθηνάς του Ιλίου.15 Κατά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική περίοδο, η Άσσος έκοψε χάλκινο νόμισμα από τα χρόνια του Αυγούστου (30 π.Χ.-14 μ.Χ.) έως και το διάστημα εξουσίας του Σεβήρου Αλεξάνδρου (222-235 μ.Χ.). Οι τύποι που χρησιμοποιούνται είναι η Αθηνά, ο Δίας, ο Ασκληπιός, ένα φίδι κουλουριασμένο γύρω από ένα βωμό, ένας γρύπας και μια ανδρική ή γυναικεία μορφή που κρατά ένα αγγείο.16

4. Πρόσωπα

Ο τύραννος Ερμείας ήταν μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Η αυλή του αποτέλεσε κέντρο φιλοσοφικών συζητήσεων. Μετά το θάνατο του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης έζησε και δίδαξε στην πόλη αυτή τρία χρόνια και παντρεύτηκε την ανιψιά (ή κατ’ άλλους τη θετή κόρη) του Ερμεία, την Πυθιάδα,17 ενώ και ο πλατωνικός Ξενοκράτης διαβίωσε στην αυλή του Ερμεία για κάποιο διάστημα.

Μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πόλης, η δράση του οποίου τοποθετείται στο α΄ μισό του 3ου αι. π.Χ. είναι ο στωικός φιλόσοφος Κλεάνθης, διάδοχος του Ζήνωνος στην ηγεσία της Στοάς.18

5. Τοπογραφία – Ανασκαφές

Η Άσσος αποτελεί μία από τις προνομιακές θέσεις της κλασικής αρχαιολογίας στη Μικρά Ασία. Η σημασία των ερειπίων της ήταν γνωστή στους διάφορους περιηγητές ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι ανασκαφές και οι αρχιτεκτονικές μελέτες ξεκινούν το 1881 από το νεοϊδρυθέν Αμερικανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Συνεχίστηκαν τις δεκαετίες 1980 και 1990 από μια γερμανική αποστολή.19

Η αρχαία πόλη βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το λιμάνι του Behramkale, πάνω σ’ έναν κωνικό λόφο και τους πρόποδές του.20 Σε μεγάλη έκταση σώζεται το τείχος της Αρχαϊκής περιόδου (μήκος 3.200 μ.), χτισμένο με πολυγωνική λέσβια τοιχοποιία. Το τείχος γνώρισε αρκετές υστερότερες φάσεις, με την προσθήκη κυκλικών και τετράγωνων πύργων, μερικοί από τους οποίους σώζονται σε καλή κατάσταση. Το ύψος του είναι περίπου 14 μ. Η πόλη είχε δύο κύριες πύλες, μία στα δυτικά και μία στα ανατολικά, ενισχυμένες με ισχυρούς πύργους και αρκετές δευτερεύουσες.21 Συνολικά περιέβαλλε έκταση 55 εκταρίων, ενώ η ακρόπολη είχε ξεχωριστή οχύρωση.

Από τη δυτική πύλη ξεκινά ένας πλακόστρωτος δρόμος που οδηγεί στο κέντρο της πόλης. Το συγκρότημα του Γυμνασίου οικοδομήθηκε κατά το 2ο αι. π.Χ., πιθανόν στη θέση όπου κατά τον 4ο αι. π.Χ. δίδαξε ο Αριστοτέλης. Πρόκειται για έναν ορθογώνιο χώρο, διαστάσεων 40 x 31,25 μ., που περιέκλειε την παλαίστρα, περιβαλλόμενη στα βόρεια, νότια και δυτικά από στοές. Οι κίονες των στοών ήταν μονόλιθοι από βασάλτη. Κατά τον 1ο αι. μ.Χ. ανακατασκευάστηκε η βόρεια στοά από τον Quintus Lollius Philetarius, ιερέα του Αυγούστου, όπως μαρτυρεί επιγραφή.22 Πίσω από τη βόρεια στοά ανοίγεται ένα μικρό ορθογώνιο κτίσμα, το εφηβείον . Διάφορα άλλα δωμάτια, τα οποία πρέπει να λειτουργούσαν ως αίθουσες διδασκαλίας καθώς και ως αποδυτήρια των νέων που αθλούνταν στην παλαίστρα, εντοπίστηκαν στις υπόλοιπες στοές . Αργότερα, στη βορειοανατολική γωνία του συγκροτήματος, xτίστηκε ένα κυκλικό λουτρό, διαμέτρου 8,5 μ. Στο νότιο τμήμα της παλαίστρας υπήρχε σκαμμένη στο βράχο μια δεξαμενή για την περισυλλογή των ομβρίων υδάτων, η οποία εν συνεχεία καλύφθηκε με θολωτή στέγη. Σε μεγάλο βαθμό, το μνημειακό αυτό συγκρότημα, του οποίου η κύρια είσοδος βρισκόταν στη νότια πλευρά, καταστράφηκε τον 5ο αιώνα και αντικαταστάθηκε από μια μεσαίου μεγέθους παλαιοχριστιανική βασιλική, που οικοδομήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος με οικοδομικό υλικό από το προγενέστερο κτήριο.23

Η Αγορά της Άσσου βρίσκεται στις υπώρειες της Ακρόπολης και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αξιοποίησης της κλίσης του εδάφους με τη χρήση ανδήρων, που κυριαρχεί στη μικρασιατική πολεοδομία της Ελληνιστικής περιόδου. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα από τα καλύτερα διατηρημένα παραδείγματα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού του τύπου της ελληνιστικής Αγοράς, όπως αποκρυσταλλώθηκε το 2ο αι. π.Χ. στο βασίλειο της Περγάμου.

Στην ουσία πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτηρίων που περιβάλλουν μια πλακόστρωτη πλατεία, συνολικού εμβαδού περίπου 6.000 τ.μ. Στη δυτική πλευρά είχε χτιστεί ένας μικρός ναός, στην ανατολική το Βουλευτήριο, στη νότια τα λουτρά της Αγοράς και η Νότια Στοά με το Ηρώον, ενώ στη βόρεια δέσποζε η μνημειακών διαστάσεων Βόρεια Στοά.

Το Βουλευτήριο, στο ΒΑ τμήμα της Αγοράς, είναι ένα μονώροφο τετράγωνο κτήριο, διαστάσεων 20,62 x 21 μ., πολύ κατεστραμμένο σήμερα. Πέντε μεγάλες πύλες ανοίγονταν προς την Αγορά, ώστε να γίνεται άνετη η πρόσβαση των 150 περίπου βουλευτών που συνεδρίαζαν εκεί. Τέσσερις μεγάλοι λίθινοι κίονες στήριζαν τη στέγη (οι δύο βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της ανασκαφής), ενώ γύρω από τους τοίχους υπήρχαν λίθινα έδρανα για να κάθονται οι βουλευτές.24

Ο μικρός πρόστυλος ναός στο δυτικό τμήμα της αγοράς είχε διαστάσεις 16,5 x 10 μ. Ήταν χτισμένος πάνω σε μια χαμηλή κρηπίδα: χρονολογείται στην Ελληνιστική περίοδο, αλλά μετατράπηκε σε εκκλησία τον 5ο αιώνα. Ελάχιστα ίχνη διασώζονται σήμερα από τη θεμελίωση.

Η Βόρεια Στοά, με μήκος 115,5 μ. και πλάτος 12,42 μ., είχε δύο ορόφους, ενώ την είσοδο εξασφάλιζε στη νότια πλευρά κλίμακα με πέντε βαθμίδες. Στο ισόγειο υπήρχε στη νότια πλευρά κιονοστοιχία από 37 κίονες, ενώ στο εσωτερικό το κτήριο έφερε ξύλινη κιονοστοιχία, που στήριζε το δάπεδο του πρώτου ορόφου. Ο βόρειος τοίχος της στοάς ήταν χτισμένος με το ψευδοϊσοδομικό σύστημα. Το ύψος του ισογείου έφθανε τα 6,90 μέτρα, ενώ ο πρώτος όροφος ήταν σαφώς χαμηλότερος (4,40 μ.). Το επιστύλιο στηριζόταν σε μαρμάρινους ημικίονες. Μπροστά στην είσοδο του ισογείου βρισκόταν μια δεξαμενή για την περισυλλογή νερού. Σήμερα ο χώρος είναι διάσπαρτος με αρχιτεκτονικά μέλη και κίονες, ενώ σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση και σε αρκετό ύψος ο βόρειος τοίχος.

Η Νότια Στοά ήταν μικρότερη σε διαστάσεις αλλά είχε τρεις ορόφους, ώστε να ισοσκελίζει την υψομετρική διαφορά μεταξύ της πλακόστρωτης Αγοράς και του σημείου όπου αυτή ήταν χτισμένη. Ο τρίτος όροφος του κτηρίου είχε διαστάσεις 69 x 12 μ. Κοιτάζοντας κανείς από το εσωτερικό της Αγοράς, είχε την εντύπωση ότι πρόκειται για μονώροφο κτήριο, το μοναδικό τμήμα της νότιας στοάς που είχε πρόσβαση στο χώρο της Αγοράς. Ο μεσαίος όροφος είχε 13 δωμάτια, ενώ θεωρείται ότι χρησίμευε ως λουτρό. Η πρόσβαση γινόταν με εσωτερική κιονοστοιχία στη δυτική πλευρά και με εξωτερική κιονοστοιχία στην ανατολική πλευρά. Μπροστά από τη στοά υπήρχαν δεξαμενές, ορισμένες από τις οποίες συνδέονται με τα λουτρά της Αγοράς, που χρονολογούνται στη Ρωμαϊκή περίοδο. Η στοά αυτή σώζεται σε καλύτερη κατάσταση, ιδιαίτερα ο πίσω τοίχος χτισμένος με ισοδομικό σύστημα στην εξωτερική και με πιο απρόσεκτη τοιχοδομία στην εσωτερική παρειά. Στο δυτικό τοίχο της νότιας στοάς χτίστηκε ένας ναόμορφος οίκος, δωρικός πρόστυλος τετράστυλος, που είχε τη χρήση ηρώου αφιερωμένου σε δύο πολίτες, τον Καλλίστενο και τον Αριστία, γιους του Ηφαιστογένη.25

Η πλακόστρωτη οδός οδηγεί στο θέατρο, το οποίο είναι χτισμένο στις υπώρειες του λόφου στον οποίο βρίσκεται η Αγορά. Έχει καταπληκτική θέα στη θάλασσα και στη νήσο Λέσβο. Χρονολογείται στην Ύστερη Ελληνιστική περίοδο (2ος αι. π.Χ.), αλλά θεωρείται βέβαιο ότι αντικατέστησε προγενέστερο οίκημα. Σώζεται σε κακή κατάσταση, καθώς καταστράφηκε στους νεότερους χρόνους από σεισμό και αργότερα τα ερείπιά του χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό για μεταγενέστερα οικοδομήματα. Το θέατρο της πόλης περιγράφηκε πρώτα από το Γερμανό περιηγητή Prokesh, ο οποίος το είδε σχεδόν ακέραιο με 40 εδώλια. Το 1881, όταν ξεκίνησαν οι ανασκαφές, η κατάσταση δεν ήταν τόσο καλή και έγιναν μόνο δοκιμαστικές τομές. Σήμερα στο θέατρο της Άσσου γίνονται αναστηλωτικές εργασίες.

Δυο διαζώματα χωρίζουν το κοίλο σε τρία μέρη, με 13, 12 και 8 σειρές εδωλίων αντίστοιχα. Το κάτω μέρος του κοίλου ήταν διακοσμημένο με ανάγλυφη ζωφόρο. Το κτήριο της σκηνής είχε δύο ορόφους, ενώ η πρόσβαση γινόταν μέσω στεγασμένων περασμάτων που ανασκάφηκαν πρόσφατα. Η σκηνή είχε μήκος 19,14 μ., τρεις θύρες και προσκήνιο με δωρικούς ημικίονες και πίνακες στα μετακιόνια διαστήματα. Η διάμετρος της ορχήστρας φθάνει τα 20,5 μ. Έχει υπολογιστεί ότι το θέατρο είχε χωρητικότητα 5.000 περίπου θεατών.26

Ο αρχαϊκός ναός της Αθηνάς ήταν ο μοναδικός δωρικός ναός της Μικράς Ασίας. Χτισμένος στην κορυφή της ακρόπολης από ντόπιο λίθο, ο επιβλητικός αυτός ναός ήταν ορατός από τους ταξιδιώτες που προσέγγιζαν την Άσσο, είτε από ξηρά είτε από θάλασσα. Παρά το δωρικό χαρακτήρα του, ο ναός μαρτυρά, τόσο στον αρχιτεκτονικό όσο και στο γλυπτό του διάκοσμο, την έντονη σφραγίδα της τέχνης της Μικράς Ασίας, αλλά και την επίδραση της Αττικής, τουλάχιστον σε ότι αφορά την θεματολογία του γλυπτού διακόσμου.

Ο ναός από πολύ νωρίς προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μελετητών, με αποτέλεσμα τα περισσότερα γλυπτά να αποσπαστούν. Όσα ανακαλύφθηκαν το 1838 βρίσκονται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου, ενώ όσα έφεραν στο φως οι ανασκαφές του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης. Επιτόπου παραμένουν θραύσματα μετοπών που ανασκάφηκαν σχετικά πρόσφατα, ενώ η πρόσοψη του ναού έχει αποκατασταθεί και εκτίθεται στο Μουσείο της Κωνσταντινούπολης.27

Ο ναός εδραζόταν σε κρηπίδωμα δύο βαθμίδων. Ο στυλοβάτης έχει διαστάσεις 30,31 x 14,4 μ. Ο κυρίως ναός ήταν δίστυλος εν παραστάσι και διέθετε πρόναο και σηκό. Το δάπεδο του σηκού ήταν διακοσμημένο με ψηφιδωτό που αποκαλύφθηκε το 1881. Τον ναό περιέβαλλε περιμετρική κιονοστοιχία (πτερό), με 6 κίονες στις στενές και 13 στις μακριές πλευρές. Συνολικά υπήρχαν 34 κίονες, ύψους 4,78 μ. με 16 ραβδώσεις στον κορμό. Πέντε από αυτούς έχουν σήμερα αναστηλωθεί από υλικό που περισυλλέχθηκε από την περιοχή γύρω από το ναό, κυρίως σε δεύτερη χρήση.

Στις σημαντικές ιδιαιτερότητες του ναού ανήκει το γενικό σχέδιο του γλυπτού διάκοσμου: το επιστύλιο διακοσμείται στις στενές πλευρές με συνεχή ιωνική ζωφόρο που παρουσιάζει διάφορα μυθολογικά επεισόδια, ενώ στο κέντρο κάθε πλευράς δεσπόζουν δύο αντιμέτωπες σφίγγες. Στην ανατολική πλευρά του ναού παρουσιάζεται ο Ηρακλής να τοξεύει τους κενταύρους του Φόλου στο αριστερό τμήμα, ενώ στο δεξί εικονίζονται ιππείς, μορφές σε λατρευτικές στάσεις και ο Ηρακλής που μάχεται με τον Τρίτωνα. Στη δυτική πλευρά παρουσιάζονται λιοντάρια που επιτίθενται σε μεγάλα θηλαστικά στα αριστερά και ένα συμπόσιο στα δεξιά. Πάνω από το διακοσμημένο επιστύλιο βρίσκεται η τυπική δωρική ζωφόρος με τα τρίγλυφα και τις μετόπες, που παρουσιάζουν αθλητές, αγριόχοιρους, κενταύρους, σφίγγες, ιππείς, δύο αντιμέτωπες ανδρικές μορφές και ταύρους. Η κάπως αφελής, επαρχιακή, αλλά ταυτόχρονα στιβαρή τεχνοτροπία των γλυπτών το καθιστά ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Μικράς Ασίας, το οποίο χρονολογείται περίπου το 525 π.Χ.

Ένας αριθμός οικιών εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια ερευνών σε έναν από τους αναβαθμούς στην περιοχή νότια του Γυμνασίου το 1993 και 1994. Η συνοικία αυτή δείχνει ότι η ελληνιστική Άσσος και η ρωμαϊκή διάδοχός της ήταν σχεδιασμένες με βάση το ιπποδάμειο σύστημα. Τα ευρήματα χρονολογούνται από τον 1ο έως τον 3ο αι. μ.Χ.28 Οικίες της ίδιας περιόδου έχουν ανασκαφεί και στα πλατώματα στις υπώρειες της ακρόπολης.

Ακολουθώντας κανείς την πλακοστρωμένη οδό που οδηγεί έξω από τη δυτική πύλη της πόλης, σε απόσταση περίπου 300 μ., συναντά την εκτεταμένη νεκρόπολη της πόλης, που χρονολογείται από την Αρχαϊκή έως τη Ρωμαϊκή περίοδο.29 Ορισμένα από τα σημαντικότερα ρωμαϊκά μνημεία ανασκάφηκαν ήδη το 1881-1884. Η έρευνα των τελευταίων δεκαετιών υπήρξε εντατικότερη σε ότι αφορά την ανασκαφή και τη δημοσίευση των αρχαϊκών ταφών και των πλουσιότατων κτερισμάτων τους.30 Κατά την περίοδο αυτή, η Άσσος φαίνεται πως απολάμβανε ένα ευρύτατο δίκτυο επαφών με πόλεις της μητροπολιτικής Ελλάδας, αλλά και της Νότιας Μικράς Ασίας, όπως φανερώνουν τα ευρήματα αγγείων του ρυθμού των Φικελλούρων, πινάκια της ανατολικής Ελλάδας με διακόσμηση από ρόδακες και μαιάνδρους, κορινθιακά και αττικά αγγεία, καθώς και ειδώλια, πήλινες γυναικείες κεφαλές και προτομές. Επιπλέον, συναντώνται και τοπικά αγγεία στο χαρακτηριστικό ρυθμό του αιολικού γκρίζου bucchero και μια πληθώρα μαγειρικών σκευών. Τα πρωιμότερα ευρήματα (κύλικες που διακοσμούνται με πτηνά) ανάγονται στα μέσα του 7ου αι. π.Χ.31

Τον 6ο αι. π.Χ. το σύνηθες ταφικό έθιμο ήταν η καύση των νεκρών. Οι στάχτες και τα κόκαλα τοποθετούνταν μέσα σε μια τεφροδόχο (συνήθως κάποιο τοπικό αγγείο) και μαζί με τα κτερίσματα εναποτίθεντο σε έναν πίθο που θαβόταν στη γη, καλυπτόταν από μια ορθογώνια πλάκα ή πέτρα ή ένα ανεστραμμένο αγγείο και σηματοδοτούνταν από μια απλή λίθινη στήλη. Στην Κλασική εποχή οι τάφοι ήταν συνήθως κιβωτιόσχημοι: τον 5ο αι. π.Χ. χτίστηκαν από δουλεμένους λίθους, ενώ τον 4ο ήταν περισσότερο πολυτελείς, καθώς τα τοιχώματα και το κάλυμμα αποτελούνταν από μεγάλες ορθογώνιες πλάκες. Επιτύμβιες στήλες του τύπου που συναντάμε κατά την Κλασική και την Ελληνιστική εποχή είναι σχετικά σπάνιες. Στη Ρωμαϊκή περίοδο είναι συχνές οι ταφές στις περίφημες σαρκοφάγους, ενώ τότε χρονολογείται και μια σειρά από ταφικά μνημεία ιδιαίτερα προσεγμένα, που προφανώς ανήκαν σε επιφανείς πολίτες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μνημείο του Ποπλίου, στο λεγόμενο τύπο του Μαυσωλείου.32

6. Η Άσσος μετά την Αρχαιότητα

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η Άσσος ήταν έδρα επισκοπής, οι ηγέτες της οποίας παραβρέθηκαν στις Συνόδους της Νίκαιας (325) και της Εφέσου (431). Η Άσσος καταλήφθηκε από το Σελτζούκο Suleyman Shah το 1080 πριν ανακαταληφθεί από τον Αλέξιο Κομνηνό. Κατά την Γ΄ Σταυροφορία λεηλατήθηκε από το Frederic Barbarossa, ενώ μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Αδραμμυτίου παραχωρήθηκε στον αδελφό τού Baldwin, στον Henri de Hainault. Η λατινική κυριαρχία διατηρήθηκε για 20 χρόνια. Η Άσσος καταλήφθηκε από τον Οσμάν Α΄, το 1288, έπειτα από νίκη του στη Λήμνο. Εκείνα τα χρόνια η πόλη είχε ήδη παρακμάσει και περιοριστεί σε ένα μικρό χωριό.33

Η Άσσος (Behramkale) αποτελεί σήμερα έναν από τους πιο δημοφιλείς αρχαιολογικούς χώρους της Μικράς Ασίας, αλλά και μία από τις πλέον μελετημένες αρχαίες ελληνικές πόλεις της Τρωάδος. Γνωστή ήδη από το 18ο αιώνα, η πόλη αποτέλεσε την πύλη της Τρωάδος προς τη Δύση, χάρη στο οργανωμένο λιμάνι της, που χρονολογείται από το 19ο αιώνα, βρίσκεται όμως πάνω στα ερείπια του αρχαίου λιμανιού. Στο β΄ μισό του 19ου αιώνα πολλά από τα μνημεία (όπως η κύρια πύλη, τμήματα του τείχους και το θέατρο) αποψιλώθηκαν και το υλικό τους χρησιμοποιήθηκε για την ανοικοδόμηση της Κωνσταντινούπολης.

1. Για την Απολλωνία βλ. Πλίνιος, ΦΙ 5.123 (ονομασία επί Ατταλιδών). Για την Κεκροπεία βλ. Στέφ. Βυζ., βλ.λ. «Ασσός». Ο Στράβων, 13.1.58-59, απορρίπτει με ισχυρά επιχειρήματα τη θεωρία του Δημητρίου της Σκήψεως ότι η Άσσος ταυτίζεται με την ομηρική Πήδασο.

2. Στράβων, 13.1.58: όπου η άποψη απορρίπτεται με το αιτιολογικό ότι οι κάτοικοι των Γαργάρων ήταν βάρβαροι. Για την επικράτεια της Άσσου βλ. Leaf, W., Strabo on the Troad (Cambridge 1923), σελ. 253-257.

3. Βλ. Serdaroğlu, Ü. Assos, Istanbul 1995, σ. 11, όπου και στοιχεία από τις πηγές.

4. Ελλάνικος, απόσπ. 161 και Μυρσίλος, FGrHist 477 F 17, όπως αναφέρονται από το Στράβωνα, 13.1.58. Ο Αλέξανδρος Πολυίστωρ, FGrHist 118 F 96, στα σχόλιά του στον Αλκμάνα (στο Στέφ. Βυζ., βλ.λ. «Ασσός»), αναφέρει την Άσσο ως αποικία των Μυτιληναίων. Για τους Λέλεγες βλ. Όμ., Ιλ. Ι, στ. 429.

5. Η εισφορά της αναφέρεται από το 454 π.Χ. (IG I³ 259 IV, 9) έως το 427/426 π.Χ. ή το 426/425 π.Χ. (IG I³ 284, στ. 20), συνολικά οκτώ φορές. Βλ. και IG I³ 100 (410/409 π.Χ.).

6. Ξεν., Αγησ. 2.26. Σύμφωνα με τον Πολύαινο, 7.26, η πολιορκία έλαβε χώρα στο Αδραμύττιο. Πάντως, ο Weiskopf, M., The So-Called ”Great Satrap’s Revolt“ 366-360 B.C. (Historia Einzelschriften 63, Stuttgart 1989), σελ. 46-48, αναφέρει ότι υπήρξαν δύο χωριστές πολιορκίες, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό. Βλ. Cartledge, P., Agesilaos and the Crisis of Sparta (Baltimore 1987), σελ. 386 κ.ε.

7. Για τον Ερμεία βλ. διεξοδικά Στράβων, 13.1.57 και Leaf, W., Strabo on the Troad (Cambridge 1923), σελ. 295-299.

8. Merkelbach, R., Die Inschriften von Assos (IK 4, Bonn 1976), σελ. 51-59, αρ. 26.

9. Πράξεις 20.6.

10. Βλ. Merkelbach, R., ”Gaius Caesar, Princeps Iuventutis, in Assos”, ZPE 13 (1974), σελ. 186 κ.ε. και Die Inschriften von Assos (IK 4, Bonn 1976), σελ. 29-30, αρ. 13.

11. Πλίνιος, Φυσ. Ιστ. 36, 27-28 και 2, 98. Serdaroğlu, Ü. Assos, Istanbul 1995, σ. 42.

12. Βλ. Serdaroğlu, Ü. Assos, Istanbul 1995, σ. 27-30.

13. Head, B.V., Historia Nummorum² (Oxford 1913), σελ. 542· SNG, Troas, αρ. 226-244.

14. Price, M.J., The Coinage in the Name of Alexander the Great and Philip Arrhidaeus (Zurich – London 1991), σελ. 317-319, πίν. Ι.5.

15. Βλ. Lazzarini, L., ”L’inizio della monetazione di Assos e una nuova ipotesi su Aioleis (Troade)”, RIN 85 (1983), σελ. 3-15.

16. Ηead, B.V., Historia Nummorum. A Survey of Greek Numismatics² (Oxford 1911), σελ. 542.

17. Για τη διαμονή του Αριστοτέλη στην Άσσο βλ. Chroust, A.H., ”Aristotle’s Sojourn in Assos”, Historia 21 (1972), σελ. 170-176.

18. Giuliano, A., ”Kleanthes di Assos”, PP 26 (1971), σελ. 368-370.

19. Για τις πρώιμες έρευνες βλ. Clarke, J.T., Report on the investigations at Assos, 1881. With an appendix containing inscriptions from Assos and Lesbos (Papers of the Archaeological Institute of America, Classical Series I, Boston 1882) και Report on the investigations at Assos, 1882, 1883 (Papers of the Archaeological Institute of America, Classical Series II, Boston 1884). Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921). Βλ. επίσης Congdon, L.O.K., “The Assos Journals of Francis H. Bacon”, Archaeology 27 (1974), σελ. 83-95. Για τις νεότερες έρευνες βλ. Serdaroglu, U., (επιμ.), Ausgrabungen in Assos (Asia Minor Studien 2, Bonn 1990) και Serdaroglu, U – Stupperich, R. (επιμ.), Ausgrabungen in Assos 1991 (Asia Minor Studien 10, Bonn 1993) και Ausgrabungen in Assos 1992 (Asia Minor Studien 21, Bonn 1996).

20. Η πόλη αποκαλείται «ἐρυμνή καὶ εὐτειχής» από το Στράβωνα, 13.1.57, ο οποίος εξηγεί ότι βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο από το λιμάνι και προσεγγίζεται έπειτα από μακρά πορεία.

21. Βλ. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass.-Leipzig 1902-1921) σελ. 189-222· Winter, F.E., Greek Fortifications (Toronto 1971), σελ. 18, εικ. 11, 135, σημ. 34, 137, εικ. 109, 150-152, 177, εικ. 171, 227, εικ. 234, 252-254, εικ. 282, 285-286· McNicoll, A.W., Hellenistic Fortifications from the Aegean to the Euphrates (Oxford 1997), σελ. 182-190.

22. Merkelbach, R., Die Inschriften von Assos (IK 4, Bonn 1976), σελ. 36-43, αρ. 15-18.

23. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 171-185· Serdaroglu, Ü., Assos. Behramkale (Archaeology and art publications. Antique cities, 1 a, Istanbul 1995), σελ. 56-57.

24. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 21, 33, 53· Mc Donald, W.A., The Political Meeting Places of the Greeks (Cambridge, Mass. 1943), σελ. 163 κ.ε.· Gneisz, D., Das Antike Rathaus (Wien 1990), σελ. 100-101 και 307-308, εικ. 16.

25. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 31-53· Seddon, L.R., The Agora Stoas at Assos, Aigai and Termessos: Examples of the Political Function of Attalid Architectural Patronage (Ph.D. University of California University Microphilms, Ann Arbor 1987), σελ. 10-30. Για τις στοές βλ. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 27-51 και 75-108· Coulton, J.J., The Architectural Development of the Greek Stoa (Oxford 1976), σελ. 218-219.

26. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 121-128· De Bernarni Ferrero, D., Teatri greci classici in Asia Minore. 3. Città dalla Troade alla Pamfilia (Roma 1970), σελ. 37-43. Στην πιο πρόσφατη παρουσίαση δίνεται διαφορετικός αριθμός σειρών εδράνων στο κείμενο, αλλά το λεπτομερές σχέδιο που παρατείθεται εμφανίζει 13,12 και 8 σειρές στα τρία διαζώματα: Serdaroğlu, Ü. Assos, Istanbul 1995, σ. 71-75 και εικ. 1 στη σελ. 74.

27. Για την αρχιτεκτονική του ναού βλ. Wescoat, B.D., The Architecture and Iconography of the temple of Athena at Assos (Dissertation, Oxford University 1943)· “Designing the temple of Athena at Assos. Some evidence from the capitals”, AJA 91 (1987), σελ. 553-568 και “Some architectural evidence for sources and program of the Athena temple at Assos”, στο Πρακτικά του 12ου Διεθνούς Συνεδρίου Κλασικής Αρχαιολογίας, Αθήνα 4-10 Σεπτεμβρίου 1983 (Αθήνα 1988), σελ. 215-221. Για το εικονογραφικό πρόγραμμα βλ. Finster-Hotz, U., Der Bauschmuck des Athenatempels von Assos. Studien zur Ikonographie (Roma 1984). Οι παλιότερες μελέτες συνοψίζονται από το Sartiaux, F., Les sculptures et la restauration du temple d’Assos en Troade (Paris 1915). Για τα σύγχρονα ευρήματα βλ. Stupperich, R., “Neue Reliefs vom Athena-Tempel von Assos”, στο Serdaroglu, U. – Stupperich, R. (επιμ.), Ausgrabungen in Assos 1991 (Asia Minor Studien 10, Bonn 1993), σελ. 33-42. Για μια γενική αποτίμηση βλ. Jacob, R., Le temple d’Athena a Assos et son decor sculpte (Musee du Louvre, Paris 2002).

28. Serdaroglu, Ü., Assos. Behramkale (Archaeology and art publications. Antique cities, 1 a, Istanbul 1995), σελ. 76.

29. Για τις συγκεντρωτικές ανασκαφικές εκθέσεις βλ. Stupperich, R., ”Beobachtungen zu Gräbern und Grabsitten in der Nekropole von Assos”, Laverna 5 (1994), σελ. 56-86 και “Grabungen in der Nekropole von Assos 1989-1994”, Thetis 3 (1996), σελ. 49-70.

30. Utili, F., Die archaische Nekropole von Assos (Asia Minor Studien 31, Bonn 1999).

31. Με εξαίρεση εκείνα που ανακαλύφθηκαν το 1884 και μεταφέρθηκαν στη Βοστόνη, τα ευρήματα βρίσκονται στο Μουσείο του Canakkale.

32. Για τον τάφο του Ποπλίου Ουαρίου Ακύιλα (P. Varius Aquila) βλ. Clarke, J.T. – Bacon, F.H. – Koldewey, R., Expedition of the Archaeological Institute of America. Investigations at Assos. Drawings and photographs of the buildings and objects discovered during the excavations of 1881-1882-1883 (Cambridge, Mass. – Leipzig 1902-1921), σελ. 226-239. Για τις επιγραφές βλ. Merkelbach, R., Die Inschriften von Assos (IK 4, Bonn 1976), σελ. 90-96, αρ. 70-71.

33. Βλ. Serdaroglu, Ü., Assos. Behramkale (Archaeology and art publications. Antique cities, 1 a, Istanbul 1995), σελ. 18-19.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Πως η λέξη computer προέρχεται από τα Ελληνικά

Πως η λέξη computer προέρχεται από τα Ελληνικά

04/01/2014 ανάρτηση από nave

Όταν πλημμύριζε ο Νείλος στην Αρχαία Αίγυπτο, οι αγρότες που είχαν χωράφια δίπλα στο ποτάμι έχαναν τα όρια τους. Όταν βρέθηκε εκεί ο Θαλής ο Μιλήσιος να μετρήσει την μεγάλη πυραμίδα από την σκιά της, του ανέθεσαν να βρει έναν τρόπο έτσι ώστε μετά την άμπωτη να μπορούν να ξαναβρούν οι Αιγύπτιοι αγρότες τα όρια των χωραφιών τους.

Ο Θαλής έβαλε πασσάλους ανά τακτά διαστήματα στην άκρη του ποταμού κατά μήκος της ακτής. Από κάθε πάσσαλο έδεσε μακριά σχοινιά προς τα έξω, προς τα χωράφια, δηλαδή κάθετα σε διεύθυνση προς τον ποταμό.

Τα σχοινιά κατά μήκος τους, ανάλογα με τις αποστάσεις έφεραν κόμβους!!! Με την βοήθεια των κόμβων μέτρησε ακριβώς τα σύνορα του κάθε αγρού αφού είχε σταθερή απόσταση από τον ποταμό.

Η μέθοδος αυτή, του να υπολογίζεις δηλαδή με ακρίβεια, ονομάστηκε “κομβέω” (=υπολογίζω, μετρώ ακριβώς με την βοήθεια κόμβων).

Αργότερα το πήραν οι Λατίνοι όπου όσοι ήξεραν να εκτελούν μαθηματικές ή αριθμητικές πράξεις, το φώναζαν δυνατά (εξού “κομπασμός”), και ο υπολογισμός σε αυτούς έγινε “combaso”ή “compasso” (υπάρχει και σήμερα όργανο στη ναυσιπλοΐα για υπολογισμό της πορείας του πλοίου κλπ.).

Έκτoτε, από το μετρώ ή υπολογίζω με ακρίβεια compaso προέκυψε η λέξη “computer”!

Στα αγγλικά άραγε πώς λέγεται το computer; Γιατί στα Ελληνικά ξέρουμε!

ΠΗΓΗ Περιοδικό «Ελλάνιον Ήμαρ»ΚΑΙ http://www.apocalypsejohn.com/

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Οι μυκηναίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν επιδαπέδια ζωγραφική για διπλωματικούς σκοπούς …!!!

Οι μυκηναίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν επιδαπέδια ζωγραφική για διπλωματικούς σκοπούς …!!!

05/01/2014 ανάρτηση από nave

Αρχαίοι Έλληνες  καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν το δάπεδο στο παλάτι ως δημιουργικό καμβά, έφτιαχναν δε τα πατώματα στα παλάτια με υψηλή τέχνη και με ειδικό σκοπό για να υποβάλουν και να κατευθύνουν τον επισκέπτη…!

Τα δάπεδα στα παλάτια της ελληνικής Εποχής του Χαλκού έγιναν από γύψο που συχνά τέμνονται και είναι  ζωγραφισμένα με πλέγματα που περιέχουν φωτεινά χρωματιστά μοτίβα ή / και θαλάσσιες μορφές ζώων.

Στην έρευνα του Πανεπιστημίου του Cincinnati σε ένα τέτοιο όροφο στην αίθουσα του Θρόνου στο παλάτι του Νέστορα, ένα από τα καλύτερα διατηρημένα παλάτια του Μυκηναϊκού πολιτισμού, η φοιτήτρια διδακτορικού Emily Catherine Egan έχει βρει αποδείξεις ότι τα ζωγραφισμένα σχέδια του δαπέδου, που χρονολογούνται μεταξύ 1300-1200 π.Χ., είχαν ως στόχο να αναπαράγουν ένα φυσικό σχέδιο σαν να είναι από  πανί και πέτρα και αυτά τα σχέδια εξυπηρετούν όχι μόνο για να εντυπωσιάσει, αλλά και να κατευθύνει  τον αρχαίο θεατή να του υποβάλει κινήσεις και διαδικασίες .

Η Emily Catherine Egan στην Πύλο στην Αίθουσα του Θρόνου, όπως υπάρχει σήμερα.

Η κ.Egan Θα παρουσιάσει τα ευρήματά της στην Ετήσια Συνάντηση του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, 2-5 Ιανουαρίου στο Σικάγο, ένα συνέδριο από μια σειρά από παρουσιάσεις του Πανεπιστημίου του Cincinnati.Η δουλειά της στο παλάτι του Νέστορα βασίζεται σε μια μακροχρόνια παράδοση στην έρευνα στον χώρο του Πανεπιστημίου του Cincinnati  του τμήματος των τεχνών και των επιστημών διότι τα ερείπια του χώρου ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1939 από τον  αρχαιολόγο Μπλέγκεν του Πανεπιστημίου του Cincinnati. Σύμφωνα με την Egan, “μυκηναϊκή ανακτορική ζωγραφική στους πίνακες δαπέδου ενώ  συνήθως πιστεύεται ότι αντιπροσωπεύουν μία  μόνο επιφανειακή επεξεργασία – συνηθέστατα παρουσιάζονται να δείχνουν κομμένη πέτρα ή ψηφιδωτά δάπεδα .

Στην Πύλο, ωστόσο, το εύρος των αντιπροσωπευόμενων μοτίβων  υποδηλώνει ότι το δάπεδο στη μεγάλη αίθουσα του παλατιού σχεδιάστηκε σκόπιμα για να παρουσιάζει στον θεατή  τα δύο από αυτά τα υλικά ταυτόχρονα, δημιουργώντας ένα νέο, έξυπνο τρόπο για να εντυπωσιάσει τους επισκέπτες, ενώ ταυτόχρονα τους υποβάλει  για το πού να κοιτάζουν  και πώς να κινηθούν μέσα στο χώρο…!!!

” Στο πλαίσιο των εργασιών της με το UC’s Hora Apotheke Reorganization Project (HARP)
η Egan διεξήγαγε έρευνα σχετικά με το ζωγραφισμένο δάπεδο στο παλάτι του Νέστορα τα έτη 2012-13. Έχει εξεταστεί από πρώτο χέρι τα τμήματα του δαπέδου, καθώς και πως αυτή δημοσιεύεται σε αρχαιολογικές δημοσιεύσεις αλλά και σε αδημοσίευτα έγγραφα ανασκαφής και σχέδια. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, η κ. Egan σημειώνει  ότι ορισμένα από τα περίπλοκα μοτίβα του δαπέδου στην Αίθουσα του Θρόνου θυμίζουν στοιχεία όπως  στίγματα και σχέδια ή και  ζωγραφισμένη λιθοδομή, ενώ άλλα στοιχεία επαναλαμβάνονται ,όπως μοτίβα σε απεικονίσεις μορφής  κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων στην ζωγραφική επί των  τοίχων με σχέδια και  από την Κρήτη και την Ελληνική ηπειρωτική χώρα.

Ισχυρίστηκε ότι ο υβριδικός συνδυασμός αυτών των υλικών στο πάτωμα στην Αίθουσα του Θρόνου (επίσης εμφανής και σε άλλα έργα ζωγραφικής στο παλάτι), σχεδιάστηκε ειδικά για να “αντικαταστήσει την πραγματικότητα.

Είναι μία εργασία που απεικονίζει κάτι που δεν θα μπορούσε να υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, ένα δάπεδο κατασκευασμένο από δύο μορφές απόδοσης και τάπητας αλλά και  πέτρα. , όπως δείχνει αυτή η ζωγραφική  έχει σκοπό να  κοινοποιήσει την τεράστια, και, ενδεχομένως, υπερφυσική δύναμη του μονάρχη, ο οποίος φαινομενικά είχε τη δυνατότητα να χειραγωγήσει  και να μετατρέψει το φυσικό περιβάλλον του…!

Η  κ. Egan ισχυρίστηκε επίσης ότι η υβριδική ποιότητα του δαπέδου επρόκειτο να επιστήσει την προσοχή, σε ένα από τα άλλα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του,  μία   δραματική διαγώνιο  στο σχεδιασμό του δικτύου, εμφανής κατά την παραμονή του θεατή ευρισκόμενου  στην πόρτα του δωματίου. Προηγούμενες μελέτες είχαν θεσει ευθέως ότι αυτή η εισαγωγή ενός ισχυρού διαγώνια τοποθετημένου σχεδιασμού διαφορετικά τοποθετημένο στο κανονικό σχέδιο πλέγματος του δαπέδου ήταν ένα  μη διορθωμένο  λάθος.

Ωστόσο, από πρώτο χέρι η εξέταση από την κ. Egan των τμημάτων του δαπέδου βρέθηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τα μικρά λάθη σε μεμονωμένα ζωγραφισμένα πλακάκια είχαν διορθωθεί από τους αρχαίους καλλιτέχνες . Έτσι, αυτή αιτιολογεί ότι , «Από τη στιγμή που διορθώνονται αυτά τα μικρά λάθη, φαίνεται εξαιρετικά απίθανο ότι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες θα έχουν αφήσει ένα σημαντικό λάθος, όπως και την ευθυγράμμισή σε ένα μεγάλο τμήμα του δαπέδου του δωματίου, χωρίς διόρθωση. Αντ ‘αυτού, πιστεύω ότι η διαγώνιος ήταν εσκεμμένη – ένας τρόπος για να τοποθετήσει εσκεμμένα  τα δύο μάτια του επισκέπτη αλλά  και τα βήματά του ή προς το θρόνο ή τον παρασύρει  να τοποθετείται κατά μήκος του τοίχου στην δεξιά πλευρά του δωματίου. Ήταν ζωγραφική με ένα σκοπό. ” Επιπλέον, η μελέτη της κ. Egan στο Παλάτι του Νέστορα αποκάλυψε τα πρώτα στοιχεία για τη χρήση μιας τεχνικής που ονομάζεται «σύνταξη πλέγματος» στην προσπάθεια  ενός καλλιτέχνη να ζωγραφίσει ένα πάτωμα.

Μέχρι τώρα, τέτοιο είδος απόδοσης  των καλλιτεχνών έχουν πιστοποιηθεί σε τοιχογραφίες μόνο στην Εποχή του Χαλκού, σχεδόν όλοι τους από την Κρήτη. (Η «σύνταξη πλέγματος»  ενός καλλιτέχνη είναι ακριβώς αυτό, ένα αχνό πλέγμα που καθορίζετε  σε μια επιφάνεια που πρόκειται να βαφεί, τοποθετείται έτσι ώστε η υποδιαίρεση της επιφάνειας και των ενισχύσεων της με ακρίβεια να κατάρριψη την απόσταση , ένα πολύπλοκο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο ή το ίδιο το σχέδιο.)

Σύμφωνα με την Egan, “Ένα θραύσμα τοιχογραφίας από την Πύλο παρουσιάζει στοιχεία για τη χρήση αυτού του τύπου  απόδοσης ενός καλλιτέχνη, και εννέα τετράγωνα του δαπέδου της  Αίθουσας του Θρόνου διαθέτουν την ίδια τεχνική. Όπως και στους τοίχους, τα πλέγματα δαπέδου χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργήσουν μια σειρά από εξελιγμένους και  ισορροπημένους σχεδιασμούς  – μόνο αυτή τη φορά σε μια οριζόντια και όχι κάθετη μορφή στον καμβά. Το εύρημα αυτό είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό, επειδή λύνει ένα μακροχρόνιο αίνιγμα. Κατά την πρώτη ανασκαφή, αυτά τα «μίνι δίκτυα» ταυτοποιήθηκαν ως λειτουργικά στοιχεία του δωματίου -και ως  σήμανση στους έξω χώρους για τους επισήμους που να σταθεί ο κάθε ένας σε ορισμένες περιπτώσεις σε τελετουργικά ή συγκεντρώσεις σε υποθέσεις του κράτους. Μία  εκ νέου μελέτη των δικτύων, ωστόσο, δείχνει τώρα ότι ήταν τα εργαλεία των καλλιτεχνών που επίτηδες το έκαναν , κάτι  που μας παρέχει σημαντικές νέες πληροφορίες σχετικά με το πώς το ζωγραφισμένο δάπεδο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε.

 Ακουαρέλα – το ζωγραφισμένο δάπεδο στην  Αίθουσα του Θρόνου του παλατιού του Νέστορα από Piet de Jong

Η  έρευνα της Egan υποστηρίχθηκε από την Louise Taft Semple Ταμεία του Τμήματος Κλασικών Σπουδών, για την υποστήριξη των ανασκαφών της Πύλου, και το Ινστιτούτο Αιγαιακής Προϊστορίας, στο πλαίσιο μιας επιδότησης που χορηγείται στον  Sharon Stocker, ανώτερο επιστημονικό συνεργάτη των κλασικών του Πανεπιστημίου του Cincinnati, για τη στήριξη των ανασκαφών της Πύλου . Η Προκαταρκτική έρευνα για το έργο της κ. Egan επίσης, πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη . της Ione Μυλωνάς Shear με υποτροφία από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2010 – 11 – Πανεπιστήμιο του Cincinnati

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Νέα θεωρία σχετικά για το πώς χτίστηκαν οι πυραμίδες της Αιγύπτου

Νέα θεωρία σχετικά για το πώς χτίστηκαν οι πυραμίδες της Αιγύπτου

13/01/2014 ανάρτηση από nave

Ένας Ουαλός μηχανικός παρουσίασε μια νέα θεωρία σχετικά με το πώς χτίστηκαν οι πυραμίδες της Αιγύπτου, και η υπόθεση του αυτή  έρχεται σε πλήρη αντίθεση ό, τι γενικά ισχυρίζεται η αρχαιολογία , για το τι είναι αληθινό.

Σύμφωνα με τις συμβατικές πεποιθήσεις, οι πυραμίδες χτίστηκαν από τους δεκάδες χιλιάδες των εργαζομένων να  ανασύρουν  ογκόλιθους μέχρι κάποιες ράμπες και μέσω αυτών τους τοποθετούσαν στην θέση τους.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον 54 χρονο  μηχανικό Peter James, αυτό θα ήταν αδύνατο. “Υπό τις τρέχουσες θεωρίες, για να θέσει ένα πλήθος ανθρώπων τα δύο εκατομμύρια ογκόλιθους που απαιτούνται, οι Αιγύπτιοι θα έπρεπε να έχουν τοποθετήσει  ένα μεγάλο μπλοκ ,κομμάτι κατασκευής δηλαδή  , μία φορά κάθε τρία λεπτά στις μεγάλες ράμπες,” δήλωσε ο Peter James, ο οποίος έχει μελετήσει την κατασκευή των πυραμίδων για περισσότερο από είκοσι χρόνια.

 Ισχυρίζεται επίσης ότι οι ράμπες θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον το ένα τέταρτο του μιλίου μήκος     για να πάρει τη σωστή γωνία κάθε τεμάχιο πέτρας  που πρέπει να ανυψωθεί  σε τέτοια μεγάλα ύψη.

Ο Πολιτικός μηχανικός Ρ . James και η ομάδα του στο Διεθνές CINtec στο  Νιούπορτ στην  Νότια Ουαλία, οι οποίοι είναι οι καλύτεροι στον κόσμο , αυτή η ομάδα , για την αποκατάσταση αρχαιολογικών χώρων, ισχυρίζονται ότι το 90% των πυραμίδων είναι μπάζα και ότι οι πυραμίδες χτίστηκαν από μέσα προς τα έξω… Και όχι ο άλλος τρόπος ,που όπως πιστεύεται σήμερα. χτίστηκαν

Ο  James γνωρίζει ότι η υπόθεση αυτή έχει ήδη προσελκύσει έντονη αντίδραση από τους αρχαιολόγους σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, ο James απαντά στους επικριτές του, θέτοντας το ερώτημα: «αν θέλετε να μάθετε ένα σπίτι πως χτίζεται θα σας πει ένας Πολιτικός Μηχανικός  ή ένας Αρχαιολόγος ; Εσείς ποίον θα χρησιμοποιήσετε για να χτίσει το σπίτι σας ;….Οι αρχαιολόγοι δεν είχαν ποτέ την εμπειρία της μηχανικής. ” αναφέρει ο  Ρ James και η ομάδα του που έχουν βοηθήσει στην ενίσχυση στους ταφικούς θαλάμους στο 4.600-ετών Ζιγκουράτ Πυραμίδας αλλά και  της Κόκκινης Πυραμίδας Μέσα στη Ζιγκουράτ  πυραμίδα στην Αίγυπτο, ανακάλυψαν ότι μια τεράστια ποσότητα από μικρές πέτρες κρατιόταν πάνω και μόνο από τον κορμό ενός φοίνικα χιλιάδων ετών.

Οι μηχανικοί πιστεύουν ότι οι πυραμίδες σχηματίζονται από μπάζα που συσσωρεύονται στο εσωτερικό και μετά αποδίδουν το περίβλημα με  μεγάλα τμήματα στο εξωτερικό τοποθετώντας τους ογκόλιθους .

Και ενώ η θεωρία του Ρ James μπορεί να είναι ή να μην  είναι σωστή, θα του δώσει όμως κάποιος  πλήρη πίστωση για την τόλμη να αμφισβητήσει την επί μακρού παγιοποιημένη θεωρεία  και αυτό του δίνει προοπτικές , αλλά και  είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν ο Μηχανικός και η ομάδα του  το μπαράζ της αντιπολίτευσης που αναπόφευκτα έρχεται με την… Για αυτούς προκλητική θεωρεία ,στις επικρατούσες πεποιθήσεις.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Βρέθηκε ελληνικό σχολείο του 300 μ.Χ. στην έρημο της Αιγύπτου

ρέθηκε ελληνικό σχολείο του 300 μ.Χ. στην έρημο της Αιγύπτου

22/02/2014 ανάρτηση από nave

Μια συγκλονιστική αρχαιολογική ανακάλυψη στη θέση Αμέιντα, στη δυτική έρημο της Αιγύπτου, έφερε στο φως μια ελληνιστική πόλη της ρωμαϊκής περιόδου γνωστή με το όνομα Τρίμιθις.
Μεταξύ των άλλων ευρημάτων, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια ένα κτίριο του 300 μ.Χ. που λειτουργούσε ως σχολείο.

Στους τοίχους βρέθηκαν επιγραφές αλλά και ένας μακρύς πάγκος, που σύμφωνα με τους αρχαιολόγους χρησίμευε για να κάθονται οι μαθητές ή για να πατούν επάνω για να γράφουν στον τοίχο – πίνακα.
Στον τοίχο είναι γραμμένα ποιήματα που απευθύνονται από τον δάσκαλο προς τους μαθητές του, τους οποίους και παρότρυνε να πιουν από την πηγή των Μουσών, να μιμηθούν τους άθλους του Ηρακλή και να ακολουθήσουν τον Ερμή, τον θεό της ρητορικής.

Άλλες επιγραφές που βρέθηκαν στους τοίχους του σχολείου, παραπέμπουν στην Οδύσσεια του Ομήρου και σε κείμενα του αρχιερέα των Δελφών, ιστορικού και φιλοσόφου, Πλούταρχου.
Η ανακάλυψη ότι σε αυτή την απομακρυσμένη πόλη, στη μέση της ερήμου, διδασκόταν η έμμετρη ρητορική σύνθεση, αποτελεί γεγονός εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για την ιστορία της Ελληνικής Παιδείας.
Στους τοίχους της κατοικίας βρέθηκαν ακόμη πολύχρωμα έργα τέχνης με εικόνες των θεών του Ολύμπου, ευρήματα που μαρτυρούν ότι ακόμα και 300 χρόνια μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού, ο Ελληνισμός, η Ελληνική Παιδεία και η Ελληνική Θρησκεία ήταν ισχυρότατοι και κραταιοί θεσμοί.

http://www.tribune.gr/history/news

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Δέκα περίεργα αγωνίσματα του κόσμου από τα αρχαία χρόνια

Δέκα περίεργα αγωνίσματα του κόσμου από τα αρχαία χρόνια

13/01/2014 ανάρτηση από nave

Από την πάλη, στο έφιππο πόλο με… αποκεφαλισμένες κατσίκες

Οι αθλητικοί αγώνες αποτελούσαν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και πολυσύνθετους θεσμούς στην αρχαία Ελλάδα, καθώς επίσης και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς. Μερικά από τα αγωνίσματα που ασκούνταν τότε υπάρχουν μέχρι και σήμερα, ενώ άλλα μετεξελίχθηκαν ή… «εξαφανίστηκαν» εντελώς λόγω της βαρβαρότητάς τους.

Δείτε παρακάτω δέκα από τα πιο περίεργα, σκληρά (και βάρβαρα πολλά από αυτά) αγωνίσματα του αρχαίου κόσμου, όπως τα παρουσίασε σε δημοσίευμά της η ιστοσελίδα , todayifoundout.com:

Παγκράτιον: Αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων που συνδύαζε την πάλη και την πυγμαχία.
Υπήρχαν μόνο δύο κανόνες: οι αθλητές δε μπορούσαν να δαγκώνουν ο ένας τον άλλο και να… βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου!  Δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός ή διάρκεια στο αγώνισμα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις μετά από παρέμβαση διαιτητή.

Ο αγώνας διαρκούσε μέχρι ένας από τους δύο αθλητές να… εγκαταλείψει (με ανάταση του χεριού ή ενός δακτύλου), ή να… πεθάνει!
Η ονομασία του αγωνίσματος προέρχεται από τις λέξεις «παν» + «κρατείν», δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που «κυριαρχεί απόλυτα».
Η μυθολογία θέλει το άθλημα να προέρχεται από το Θησέα, που επιστράτευσε συνδυασμό πάλης και πυγμής για να καταβάλει τον Μινώταυρο. Σύμφωνα με άλλη ανάλογη εκδοχή, ο Ηρακλής κατέβαλε με τον τρόπο αυτό το λιοντάρι της Νεμέας.
Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου το Παγκράτιο διαδόθηκε στην Ινδία. Πιστεύεται πως από εκεί έφτασε στις χώρες της Άπω Ανατολής και αποτέλεσε τον πρόγονο όλων των ανατολικών πολεμικών τεχνών, αναφέρει η Wikipedia.

Κονταρομαχία του ψαρά (Fisherman’s Joust): Φανταστείτε δύο ομάδες μέσα στις βάρκες τους να κωπηλατούν στο Νείλο και να προσπαθούν να… «τσακίσουν» η μία την άλλη με τα κουπιά και τα καμάκια τους.
Τους αγώνες παρακολουθούσαν συχνά οι Φαραώ και πολλές φορές οι αιματοχυσίες προσέλκυαν… κροκόδειλους και ιπποπόταμους μέσα στο νερό, οι οποίοι ρίχνονταν επίσης στη «μάχη»!

Ναυμαχίες: Οι Ρωμαίοι γέμιζαν αρένες με νερό, έβαζαν μέσα πλοία και… αναπαριστούσαν σπουδαίες ναυμαχίες. Πολλές φορές αυτές κατέληγαν σε αιματοχυσίες, με αιχμαλώτους πολέμου ή όσους είχαν καταδικαστεί σε θάνατο να αναγκάζονται να παλεύουν μεταξύ τους.

Venatio: Κυνήγι και δολοφονία άγριων ζώων. Οι Ρωμαίοι γιόρτασαν τα εγκαίνια του Κολοσσαίου ρίχνοντας στη «μάχη» σκλάβους απέναντι σε περισσότερα από 9.000 άγρια ζώα, τα οποία σκότωναν.
Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι άνθρωποι είχαν την ίδια… μοίρα με τα ζώα, καθώς ρίχνονταν στην αρένα χωρίς όπλα απέναντι σε πεινασμένα λιοντάρια ή αρκούδες. Οι άγριες εκτελέσεις ήταν μια μορφή «διασκέδασης» για το λαό.

Μάχη με ξύλα (Nguni Stick Fighting): Είναι ένα αγώνισμα που ασκείται ακόμη και στις μέρες μας. Οι Ζουλού ρίχνονταν στη μάχη χρησιμοποιώντας δύο ξύλινες ράβδους, η μία για άμυνα ή άλλη για επίθεση.
Παρότι οι μάχες κατέληγαν σπάνια σε θάνατο, οι συμμετέχοντες τραυματίζονταν σοβαρά και αποκτούσαν σημάδια και ουλές, οι οποίες όμως ήταν τα «παράσημα» τους.

Φλεγόμενο χόκεϊ επί χόρτου (Pelota Purepecha): Θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς και χόκεϊ επί χόρτου για… πυρομανείς. Στον αρχαίο μεσοαμερικανικό πολιτισμό υπήρχε ένα αγώνισμα, στο οποίο οι αθλητές χρησιμοποιούσαν μια φλεγόμενη μπάλα.

Κλωτσιές στην κνήμη (Shin Kicking): Στο αγώνισμα αυτό συμμετείχαν δύο αθλητές. Οι αντίπαλοι κρατούσαν ο ένας τον άλλο από το λαιμό και προσπαθούσαν να κλωτσήσουν ο ένας τον άλλο στην κνήμη.
Νικητής ανακηρυσσόταν εκείνος που έριχνε τον αντίπαλο στο έδαφος. Στις μέρες μας υπάρχει μέχρι και παγκόσμιο πρωτάθλημα Shin-Kicking.

Άλματα επάνω από καμήλες (Camel Jumping): Οι άνδρες της αρχαίας φυλής Zaraniq της Υεμένης συνήθιζαν να πηδούν επάνω από καμήλες. Όσο πιο πολλές, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να ανακηρυχθείς νικητής.

Pato: Το επίσημο άθλημα της Αργεντινής αρχικά παιζόταν με μια ζωντανή… πάπια. Μετά από αρκετές κυβερνητικές παρεμβάσεις οι συμμετέχοντες δέχτηκαν να χρησιμοποιούν αντί για πάπιες, μπάλες. Πρόκειται για ένα αγώνισμα που συνδυάζει το έφιππο πόλο και το μπάσκετ.

Buzkashi: Το εθνικό σπορ του Αφγανιστάν είναι κάτι σαν έφιππο πόλο και σε αυτό συμμετέχουν αρκετοί παίκτες, οι οποίοι δίνουν σκληρή μάχη με το πτώμα μιας… αποκεφαλισμένης κατσίκας.

ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ – Φαιστός – το παλάτι του Ροδάμανθυ

Φαιστός – το παλάτι του Ροδάμανθυ

02/03/2014 ανάρτηση από xrisos

Η Φαιστός ήταν η δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Κρήτηςκατά το 2000 π.Χ., μετά την Κνωσό, και αποτελεί σήμερα σημαντικό αρχαιολογικό χώρο. Βρίσκεται περίπου 62 χλμ., ΝΔ του Ηρακλείου Κρήτης, νότια του ποταμού Γεροπόταμου. Χτισμένη σε χαμηλό λόφο και σε υψόμετρο 100 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, περιβάλλεται από τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους του Ψηλορείτη, των Αστερουσίων και των Λασηθιώτικων βουνών, ενώ σε μικρή απόσταση βρίσκεται η κωμόπολη Τυμπάκι. Ανατολικά και βόρεια της Φαιστού βρίσκεται ο Ληθαίος, απ’ όπου οι κάτοικοί της εφοδιάζονταν με νερό.
Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς έχουν αναφέρει τη Φαιστό. Η πρώτη αναφορά στη Φαιστό γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια, όπου αναφέρει τη συμμετοχή της Φαιστού στον πόλεμο της Τροίας και την περιγράφει ως μια «καλά κατοικημένη» πόλη. Ο αρχαίος ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης αποδίδει την ίδρυση της Φαιστού, όπως και της Κνωσού και της Κυδωνίας, στον Μίνωα. Στοιχεία για την ιστορία της αρχαίας πόλης ήρθαν στο φως έπειτα από ιταλικές αρχαιολογικές ανασκαφές. Το όνομα είναι προελληνικό και στις πινακίδες της Κνωσού Γραμμικής Β αναφέρεται Paito (αττικός τύπος Φαιστός) και η ετυμολογία της είναι από το φα(F)ιστός= λαμπρός, ένδοξος.

Ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία
Είναι μια από τις τρεις σημαντικές πόλεις που ίδρυσε ο Μίνωας και αποτέλεσε το δεύτερο πιο σπουδαίο κέντρο πολιτισμού στη Μινωική εποχή. Η μυθολογία θέλει να βασιλεύει στη Φαιστό η δυναστεία που είχε ιδρύσει ο Ροδάμανθυς, γιος του Δία και αδελφός του Μίνωα. Η Φαιστός άρχισε να κατοικείται από τη Νεολιθική εποχή και άκμασε πολύ κατά τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ., την εποχή του Χαλκού. Η ανάπτυξη της σπουδαίας αυτής πόλης κράτησε έως την ίδρυση και εξάπλωση του ανακτόρου της Κνωσού. Στις αρχές του 2000 π.Χ. η εξουσία της Φαιστού περνάει σε βασιλιάδες κι έτσι αρχίζουν να χτίζονται μεγάλα παλάτια. Το 1900 π.Χ. χτίστηκε το πρώτο ανάκτορο, που μαζί με τα υπόλοιπα κτίσματα, είχε έκταση 18.000 τ.μ. Περίπου το 1600 π.Χ. ένας μεγάλος σεισμός καταστρέφει τη Φαιστό, όπως και την Κνωσό. Δεν άργησαν όμως να χτίσουν ένα νέο, πιο επιβλητικό ανάκτορο, από το οποίο προέρχονται και τα περισσότερα σημερινά ευρήματα. Η πόλη της Φαιστού συνεχίζει να κατοικείται τη Μινωική εποχή και τη Γεωμετρική περίοδο. Στους αιώνες που ακολούθησαν, η Φαιστός αναπτύσσεται όλο και περισσότερο. Η έκτασή της μεγαλώνει και αποκτά πλούτο και αυτοδυναμία. Σαν οικονομικό, διοικητικό και θρησκευτικό κέντρο, επόπτευε την εύφορη πεδιάδα της Μεσαράς. Η πόλη ήταν ανεξάρτητη κι έκοβε πολλά νομίσματα στα οποία εικονιζόταν η Ευρώπη καθισμένη σε ταύρο και ένα κεφάλι λιονταριού με τις λέξεις ΦΑΙΣΤΙΩΝ ΤΟ ΦΑΙΜΑ. Επίσης διοικούσε δύο πολύ σημαντικά λιμάνια της Μινωικής εποχής, τα Μάταλα και τον Κόμμο. Υπό την εξουσία της ήταν μέχρι και τα νησάκια Παξιμάδια, που τότε είχαν την ονομασία Λητώαι. Γύρω στο 1000 π.Χ., η Γόρτυνα, γειτονική πόλη, καταστρέφει και υποδουλώνει τη Φαιστό. Ύστερα από αυτό αρχίζει η παρακμή. Ο αριθμός των κατοίκων αρχίζει να μειώνεται σημαντικά και στα χρόνια της Ενετοκρατίας υπάρχουν πολύ λιγοστά δείγματα ζωής.

Ανασκαφές
Ο πρώτος που επεσήμανε τη θέση της Φαιστού, ήταν ο πλοίαρχος Spratt. Το 1884 άρχισαν οι πρώτες έρευνες από τον Halbherr και η Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή τις συνέχισε από το 1900 έως το 1904. Οι ανασκαφές στο ανάκτορο άρχισαν το 1909. Αργότερα ανέλαβε ο Doro Levi (1950-1971). Ανάμεσα στα ευρήματα υπάρχουν πολύχρωμα καμαραϊκά αγγεία και πολλά άλλα. Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα από τις ανασκαφές στη Φαιστό, είναι ο περίφημος Δίσκος της Φαιστού. Τον ανακάλυψε, στις 3 Ιουνίου του 1908, ο Ιταλός Λουίτζι Περνιέ, σε υπόγειο δωματίου στο ανάκτορο της Φαιστού και χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ. Ο Δίσκος της Φαιστού αποτελεί έναν από τους πιο μεγάλους γρίφους στην ιστορία της αρχαιολογίας, μιας και η αποκρυπτογράφηση αυτών που γράφει πάνω δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα, ούτε έχει γίνει γνωστός ο λόγος κατασκευής του. Ο Δίσκος σήμερα φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Το ανάκτορο
Στη Φαιστό η μινωική εποχή αρχίζει το 2600 π. Χ. Το πρώτο ανάκτορο βρισκόταν στη δυτική πλευρά του αρχαιολογικού χώρου, οικοδομήθηκε το 2000 π.Χ. σε αλλεπάλληλα επίπεδα και οι τοίχοι του ήταν κτισμένοι με αργολιθοδομή. Το ανάκτορο καταστράφηκε από σεισμό το 1730 π.Χ., όπως και η Κνωσός. Στη θέση των ερειπίων κτίστηκε ανάκτορο, μεγαλοπρεπέστερο του πρώτου.
Το νέο ανάκτορο κτίστηκε πάνω από τα ερείπια του πρώτου, είχε ανάλογο σχέδιο με μόνη διαφορά το ελαφρά υπερυψωμένο επίπεδο του, λόγω της ύπαρξης των ερειπίων. Η κεντρική αυλή των ανακτόρων είχε παρόμοιες διαστάσεις με τις αυλές της Κνωσού και των Μαλίων και ενδεχομένως χρησιμοποιούνταν για τελετές λατρευτικού χαρακτήρα όπως ταΤαυροκαθάψια.
Η σημαντικότητα του ανακτόρου της Φαιστού έγκειται στο γεγονός ότι παρέχει εξαιρετική στρωματογραφία, αλλά και πληροφορίες για τη σχέση του πρώτου και του δεύτερου ανακτόρου και των δύο διαφορετικών φάσεων του Μινωϊκού πολιτισμού γενικά.