Βαδίζουμε προς τον γκρεμό κυνηγώντας… φαντάσματα!

Τίποτε απολύτως δεν τους ενδιαφέρει. Τους ακούσατε ποτέ να μιλάνε για καινοτομία, για ψηφιακή επανάσταση, για δίκτυα, για ταχύτητα, για τεχνητή νοημοσύνη, για δια βίου μάθηση, για κοινωνίες των γνώσεων; Όχι. Όλες οι παραπάνω έννοιες τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.Το μόνον που τους ενδιαφέρει είναι τα δανεικά, η συντήρηση του στρατού κατοχής στο Δημόσιο και ο χλευασμός της νοημοσύνης κάθε σκεπτόμενου Έλληνα. Δυστυχώς δε, οι τελευταίοι δεν είναι πολλοί στη χώρα μας και οσονούπω θα είναι ακόμα λιγότεροι. Κάπου 400.000 την έκαναν τα πέντε τελευταία χρόνια -και πολύ καλά έπραξαν.Έτσι, η σημερινή Ελλάδα, παρά την απίθανη ανεργία, δεν διαθέτει επαρκές ανθρώπινο δυναμικό στους τομείς της υψηλής τεχνολογίας και της εξειδίκευσης. «Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, που αποθαρρύνει νέες επενδύσεις και ταυτοχρόνως απωθεί δυνητικούς επενδυτές από το εξωτερικό. Εταιρείες που θα μπορούσαν να φέρουν τεχνογνωσία στην Ελλάδα δεν έρχονται, γιατί γνωρίζουν ότι δεν θα βρουν τα στελέχη που θέλουν», τονίζει η κυρία Βενετία Κουσία, πρώην πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος της Manpower Group.Προσθέτει δε ότι, πέρα από τη φυγή φαιάς ουσίας, η έλλειψη στελεχών σε συγκεκριμένους τομείς πηγάζει από το αγεφύρωτο χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στην εκπαίδευση και την αγορά εργασίας. Χάσμα που, ως γνωστόν, ιδεοληπτικές και οπισθοδρομικές δυνάμεις θέλουν να συντηρούν, γιατί αυτό βολεύει φτηνά συμφέροντά τους και εξυπηρετεί γελοίες ιδεολογικές τους προσεγγίσεις. Αυτές οι δυνάμεις, εξάλλου, από χρόνια τώρα καλλιεργούν και τροφοδοτούν έναν χρόνιο παρασιτισμό από τον οποίο αντλούν χρήμα και προνόμια, ακόμα και εις βάρος των παιδιών τους.Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της σκοτεινής από κάθε πλευρά πραγματικότητας, η ελληνική κοινωνία, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια, είναι ανίκανη να παράγει χρήσιμες ιδέες και να βρίσκει λύσεις στα πραγματικά της τρέχοντα προβλήματα.Υπό το βάρος έτσι των παθογενειών που το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε, η κοινωνία πνίγεται και, αντί να ξεστραβώνεται, ψάχνει για φανταστικούς εχθρούς. Κυρίως δε στον χώρο αυτών που τη βοηθούν να στέκεται ακόμη όρθια. Αν αυτό δεν είναι συλλογικός παραλογισμός, τότε περί τίνος πρόκειται; «Έχουμε να κάνουμε με μία εκπληκτική περίπτωση παιδισμού», τονίζει ο φιλόσοφος κ. Στέλιος Ράμφος.«Και όχι μόνον», προσθέτει ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Δημήτρης Α. Ιωάννου. Κατά την άποψή του, τα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών της κοινής γνώμης (με θέματα που εκτείνονται μέχρι το εύλογο ερώτημα αν μας ψεκάζουν και με τι), όχι μόνον έρχονται να επιβεβαιώσουν συμπεράσματα που είχαν εξαχθεί από ανάλογες έρευνες παλαιότερα, αλλά δίνουν και τη δυνατότητα -μέσω μίας «ανάγνωσης σε δεύτερο επίπεδο»- να απαντηθεί πληρέστερα το ερώτημα γιατί η Ελλάδα συνεχίζει να ταλαιπωρείται με μνημόνια, ενώ άλλες χώρες που εισήλθαν σε ανάλογες δεσμεύσεις σε μεταγενέστερο χρόνο από αυτήν έχουν ήδη εξέλθει.Η απάντηση που προκύπτει έχει δύο σκέλη: Πρώτον, διότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίο εισήλθε στη βαθιά κρίση στην οποία βρίσκεται και, δεύτερον, διότι (ως συνέπεια και του πρώτου) ούτε καν φαντάζεται ότι ο μόνος τρόπος για να βγει από αυτήν είναι μέσα από δικές της προσπάθειες, με τις δικές της δυνάμεις, έστω και αν παράλληλα χρησιμοποιεί τη βοήθεια των εταίρων.«Το δεύτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής στάσης απέναντι στην κρίση είναι η πλήρης, σχεδόν αυτιστική, αδυναμία για μία ενδογενή, εθνική αντίδραση. Προκύπτει φυσιολογικά από το πρώτο χαρακτηριστικό, δηλαδή από την κυριαρχία της παρασιτικής συνιστώσας της κοινωνίας μας, αλλά και την ταυτόχρονη συλλογική άρνηση να θεωρηθεί ο παρασιτισμός ως νοσηρό φαινόμενο.Πρόκειται βεβαίως για κάτι εντελώς φυσιολογικό, εάν σκεφτεί κανείς ότι επί δεκαετίες η πολιτική πρόταση που αναδεικνυόταν και υποστηριζόταν ήταν εκείνη που κατέτεινε στη δημιουργία του πελατειακού κράτους, στον παρασιτισμό και στη διαφθορά. Ως εκ τούτου, η αναπόφευκτη νομοτέλεια της φυσικής επιλογής έχει επιφέρει την απονέκρωση όλων των λειτουργιών κοινωνικής αυτοσυντήρησης και τον πρόωρο μαρασμό όλων των πραγματικά προοδευτικών πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων που θα προσπαθούσαν να επικεντρώσουν την προσπάθεια της κοινωνίας στη δημιουργία και την παραγωγή -δηλαδή, σε δραστηριότητες που θα την καθιστούσαν αυτόνομη και αυτοδύναμη», γράφει ο κ. Δημήτρης Α. Ιωάννου.Φέρνει έτσι στο προσκήνιο ένα κρίσιμο και κυριολεκτικά δραματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό του τρόπου ζωής και συμπεριφορών, που οι κοινωνίας συνθέτουν καταστάσεις οι οποίες τις οδηγούν στην παρακμή και τη διαρθρωτική κατάρρευση. Και η τελευταία είναι στο προσκήνιο για έναν πολύ απλό λόγο: Καμία κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώνει όταν δαπανά περισσότερα από αυτά που δημιουργεί και παράγει. Ασφαλώς δε, δεν θα βγει ποτέ από την κρίση, αν δεν κατανοήσει πλήρως ποιο είναι το πρόβλημά της.Η κρίση συνεχίζεται λοιπόν για τους δύο παραπάνω λόγους. Πρώτον, διότι οι Έλληνες επιμένουν να επιχειρούν να ζήσουν με περισσότερα από όσα δημιουργούν, εις πείσμα κάθε λογικής και πραγματικότητας, και, δεύτερον, διότι εξαιτίας αυτής της επιμονής

Πηγή: Βαδίζουμε προς τον γκρεμό κυνηγώντας… φαντάσματα!

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: Ο διάλογος του Μέγα Αλέξανδρου με τον Διογένη που θα σας διδάξει πολλά

Ο διάλογος του Μέγα Αλέξανδρου με τον Διογένη που θα σας διδάξει πολλά

Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατέληξε στα δουλοπάζαρα στην Κόρινθο. Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει.

Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέγει.

“Αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τί δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πώ;” Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά “Ανθρώπων Άρχων”. Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε “άρχων ανθρώπων” άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης.

“Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές”. Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστιο της Κορίνθου.

Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ένα εκπαιδευτή, τον Λεωνίδα, που ήταν μυημένος στην κυνική φιλοσοφία. Γνώστης της κυνικής φιλοσοφίας ο Αλέξανδρος γνώριζε για τον Διογένη τον Κύνα, για τα διδάγματά του, το ύφος και το πνεύμα του.

Όταν ο Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε έναν υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο, και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: “Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δει”. Ο Διογένης απάντησε “Εγώ δεν θέλω να τον δώ. Εάν θέλει αυτός εάς έρθει να με δει”. Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δει τον Διογένη.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέγει “Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος”. Ο Διογένης ατάραχος απαντά “Και γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων”. Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει “Δεν με φοβάσαι;” Ο Διογένης απαντάει “Και τί είσαι; Καλό ή κακό”. Ο Αλέξανδρος μένει σκέπτικος. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πεί ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτεί εκ νέου “Τί χάρη θές να σου κάνω;” Και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά “Αποσκότησων με”. Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια.

Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντησή του μπορεί και να εννοηθεί εώς “Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο”, καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο:”Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης”.

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή, ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας Βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλειά στο “Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό”. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει.

“Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελέσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εαν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελέσεις το λαό, πάλιν δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλυτέρα της Ασίας και δεν ωφελέσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.